Δεν έχω που να μιλήσω

Είμαι 21 ετών κοπέλα, έχω περάσει παρά πολύ δύσκολα απο μικρή ηλικία. Στα 15 έχασα τον μεγάλο μου αδερφό απο καρκίνο, οι γονείς μου είναι χωρισμένοι στον δικό τους κόσμο και εμένα με έχουν αφήσει στην τύχη μου. Το καλοκαιρι του ‘21 ξεκίνησα να έχω πάλι κρίσεις πανικού αλλά το πάλευα γιατί είχα φίλους, κοινωνική ζωή γενικώς. Πλέον δεν έχω ούτε μια πραγματική φίλη/ο. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το περυσινό καλοκαίρι στο οποίο είχα τροχαίο και κλείστηκα 2 μήνες σπίτι και με παράτησαν όλοι. Είμαι καλά σωματικά πλέον, ψυχολογικά όχι. Ξέρω ότι χρειάζομαι ψυχολόγο ίσως και ψυχίατρο αλλά δεν μπορω να κάνω αυτό το βήμα μόνη μου. Νιώθω ότι πνίγομαι απο παντού. Το μόνο που σκέφτομαι είναι πως αν είχα τον αδερφό μου, το μεγαλύτερο στήριγμα μου δεν θα ήμουν έτσι.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας, εύχομαι να είστε όλοι καλά.

Quote:

---

Originally Posted by eva10

Είμαι 21 ετών κοπέλα, έχω περάσει παρά πολύ δύσκολα απο μικρή ηλικία. Στα 15 έχασα τον μεγάλο μου αδερφό απο καρκίνο, οι γονείς μου είναι χωρισμένοι στον δικό τους κόσμο και εμένα με έχουν αφήσει στην τύχη μου. Το καλοκαιρι του ‘21 ξεκίνησα να έχω πάλι κρίσεις πανικού αλλά το πάλευα γιατί είχα φίλους, κοινωνική ζωή γενικώς. Πλέον δεν έχω ούτε μια πραγματική φίλη/ο. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το περυσινό καλοκαίρι στο οποίο είχα τροχαίο και κλείστηκα 2 μήνες σπίτι και με παράτησαν όλοι. Είμαι καλά σωματικά πλέον, ψυχολογικά όχι. Ξέρω ότι χρειάζομαι ψυχολόγο ίσως και ψυχίατρο αλλά δεν μπορω να κάνω αυτό το βήμα μόνη μου. Νιώθω ότι πνίγομαι απο παντού. Το μόνο που σκέφτομαι είναι πως αν είχα τον αδερφό μου, το μεγαλύτερο στήριγμα μου δεν θα ήμουν έτσι.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας, εύχομαι να είστε όλοι καλά.

---

καλημερα..
οι φιλοι πως χαθηκαν;
ασχολεισαι με κατι; σπουδαζεις; δουλευεις;
ειναι αληθεια, οτι χρειαζεσαι αμεσα στηριξη απο ειδικο.
γιατι το θεωρεις βημα που δεν μπορεις να κανεις μονη σου; δεν χρειαζεται παρεα ο ειδικος, μια αποφαση χρειαζεται.
αν ειναι οικονομικο το θεμα, να πεισεις τους γονεις σου να σε βοηθησουν. ειναι υποχρεωση τους .

Ευχαριστώ παρά πολύ για την απάντηση.
1.Έχω τελειώσει τουριστικά αλλά δεν ασχολούμαι με αυτό. Δούλευα 6 μήνες συμβασιούχος σε δημόσια υπηρεσία. Ανειδίκευτη.
2. 2 φίλες είχα και με παράτησαν όταν είχα το τροχαίο, έχω ρωτήσει τον λόγο και η απάντηση ήταν ότι χάθηκαν στα δικά τους προβλήματα.
3. Στον ελεύθερο μου χρόνο πάω γυμναστήριο.

Τον Μάρτιο επισκέφθηκα ειδικό 2 φορές, όταν της είπα ότι πιστεύω ότι έχω κατάθλιψη η απάντηση ήταν «Έτσι είναι η κατάθλιψη; Δεν έχεις» Σαν να επικεντρωνόταν στο κομμάτι της εμφάνισης.
Ένιωθα ότι δεν καταλάβαινε πόσο άσχημα έχω περάσει. Είμαι πολύ χειρότερα από τον Μάρτιο. Επιβιώνω, δεν ζω. Δεν με ευχαριστεί τίποτα. (Εκτός από όταν δούλευα στο συγκεκριμένο περιβάλλον) γιατί έχω κάνει κ άλλες δουλειές κ ήμουν ράκος.
Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι από όταν έχασα τον αδερφό μου προσπαθούσα απεγνωσμένα να καλύψω αυτό το κενό με μια καλή φίλη γιατί ο αδερφός μου ήταν ο καλύτερος μου φίλος. Και τώρα που έχω προδωθεί από φιλίες νιώθω κενή.

ειναι παρα πολυ ζορικο .... κουραγιο υπομονη ... μπορεις πολλα οσο και δυσκολα και να ειναι ... αυτη την στιγμη εργαζεσαι καπου γενικα το λεω ... εκει στην γειτονια μιλας καμια φιλη ... πας γυμναστηριο ειπες καποιες κοπελες θα εχει να μιλας η και αγορια εκει που πανε .... νιωθεις αποξενωση ;

Quote:

---

Originally Posted by eva10

Ευχαριστώ παρά πολύ για την απάντηση.
1.Έχω τελειώσει τουριστικά αλλά δεν ασχολούμαι με αυτό. Δούλευα 6 μήνες συμβασιούχος σε δημόσια υπηρεσία. Ανειδίκευτη.
2. 2 φίλες είχα και με παράτησαν όταν είχα το τροχαίο, έχω ρωτήσει τον λόγο και η απάντηση ήταν ότι χάθηκαν στα δικά τους προβλήματα.
3. Στον ελεύθερο μου χρόνο πάω γυμναστήριο.

Τον Μάρτιο επισκέφθηκα ειδικό 2 φορές, όταν της είπα ότι πιστεύω ότι έχω κατάθλιψη η απάντηση ήταν «Έτσι είναι η κατάθλιψη; Δεν έχεις» Σαν να επικεντρωνόταν στο κομμάτι της εμφάνισης.
Ένιωθα ότι δεν καταλάβαινε πόσο άσχημα έχω περάσει. Είμαι πολύ χειρότερα από τον Μάρτιο. Επιβιώνω, δεν ζω. Δεν με ευχαριστεί τίποτα. (Εκτός από όταν δούλευα στο συγκεκριμένο περιβάλλον) γιατί έχω κάνει κ άλλες δουλειές κ ήμουν ράκος.
Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι από όταν έχασα τον αδερφό μου προσπαθούσα απεγνωσμένα να καλύψω αυτό το κενό με μια καλή φίλη γιατί ο αδερφός μου ήταν ο καλύτερος μου φίλος. Και τώρα που έχω προδωθεί από φιλίες νιώθω κενή.

---

2. μαλιστα...

οσο για την ειδικο, τα μυαλα της και μια λιρα. ειναι ακαταλληλη, να πας σε αλλην/ον και να ζητησεις βοηθεια. το θεμα σου δεν ειναι αν λεγεται καταθλιψη αυτο που εχεις. το θεμα σου ειναι οτι υποφερεις και χρειαζεσαι βοηθεια. προφανως ηταν ασχετη ή ανικανη, ή και τα δυο.
εφοσον βγαινεις, προσπαθησε να κοινωνικοποιηθεις και να βρεις και δουλεια.
απο τις φιλιες, νοιωθεις προδομενη, αλλα σου δοθηκε η ευκαιρια να αξιολογησεις αυτες τις σχεσεις. δεν ειναι ολοι οι ανθρωποι ετσι, θα γνωρισεις κι αλλους.
κουραγιο.

Όχι δεν εργάζομαι. Έχω μια φίλη που βγαίνουμε που και που αλλά δεν την εμπιστεύομαι γιατί στο παρελθόν μου έχει κάνει χοντρή βλακεία και δεν την νιώθω αληθινή φίλη. Αληθινό φίλο ψάχνω.. δεν με νοιαζει να έχω με κάποιον να πάω για καφέ, έχω πολλά τέτοια άτομα αλλά δεν μου κάνουν κάτι.

[QUOTE=Remedy;1227483]2. μαλιστα...

οσο για την ειδικο, τα μυαλα της και μια λιρα. ειναι ακαταλληλη, να πας σε αλλην/ον και να ζητησεις βοηθεια. το θεμα σου δεν ειναι αν λεγεται καταθλιψη αυτο που εχεις. το θεμα σου ειναι οτι υποφερεις και χρειαζεσαι βοηθεια. προφανως ηταν ασχετη ή ανικανη, ή και τα δυο.
εφοσον βγαινεις, προσπαθησε να κοινωνικοποιηθεις και να βρεις και δουλεια.
απο τις φιλιες, νοιωθεις προδομενη, αλλα σου δοθηκε η ευκαιρια να αξιολογησεις αυτες τις σχεσεις. δεν ειναι ολοι οι ανθρωποι ετσι, θα γνωρισεις κι αλλους.
κουραγιο.

Ήταν νέα νομίζω στο επάγγελμα όποτε αναμενόμενο μάλλον..

δύναμη ψυχης εδω θελει πολυ και επιμονή να ελθει το καλο στο τελος ομορφες μερες.

Quote:

---

Originally Posted by eva10

Ήταν νέα νομίζω στο επάγγελμα όποτε αναμενόμενο μάλλον..

---

αμφιβαλλω κι αν ειχε εκπαιδευση στην ψυχοθεραπεια... μερικοι παιρνουν το αρχικο χαρτι των σπουδων ψυχολογιας και παριστανουν τους θεραπευτες, αλλα δεν αρκει αυτο. χρειαζεται πολυχρονη εκπαιδευση για να γινει ενας ψυχολογος, θεραπευτης.
τεσπα. το θεμα ειναι οτι ειναι ακαταλληλη. πηγαινε σε καποιον συστημενο, η εστω να σε πεισει για την εκπαιδευση του, οχι στα τυφλα...

Quote:

---

Originally Posted by eva10

Είμαι 21 ετών κοπέλα, έχω περάσει παρά πολύ δύσκολα απο μικρή ηλικία. Στα 15 έχασα τον μεγάλο μου αδερφό απο καρκίνο, οι γονείς μου είναι χωρισμένοι στον δικό τους κόσμο και εμένα με έχουν αφήσει στην τύχη μου. Το καλοκαιρι του ‘21 ξεκίνησα να έχω πάλι κρίσεις πανικού αλλά το πάλευα γιατί είχα φίλους, κοινωνική ζωή γενικώς. Πλέον δεν έχω ούτε μια πραγματική φίλη/ο. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το περυσινό καλοκαίρι στο οποίο είχα τροχαίο και κλείστηκα 2 μήνες σπίτι και με παράτησαν όλοι. Είμαι καλά σωματικά πλέον, ψυχολογικά όχι. Ξέρω ότι χρειάζομαι ψυχολόγο ίσως και ψυχίατρο αλλά δεν μπορω να κάνω αυτό το βήμα μόνη μου. Νιώθω ότι πνίγομαι απο παντού. Το μόνο που σκέφτομαι είναι πως αν είχα τον αδερφό μου, το μεγαλύτερο στήριγμα μου δεν θα ήμουν έτσι.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας, εύχομαι να είστε όλοι καλά.

---

Αυτό με τον αδελφό μη το σκέφτεσαι. Εγώ πχ έχω και δεν ήταν ποτέ δίπλα μου. Δεν σε βοηθά όμως να σκέφτεσαι πως θα ήταν τα πράγματα αν είχες τον αδελφό σου. Μακάρι να τον είχες. Αλλά και πάλι, εσύ πρέπει να βοηθησεις τον εαυτό σου. Να σταθείς στα πόδια σου.
Τι είναι αυτό που σε δυσκολεύει να κάνεις ένα μικρό βήμα προς τον ψυχολόγο αρχικά;

Quote:

---

Originally Posted by asperger39

φιλαρακι μου η σκεψη μου μαζι σου περνας πολυ πονο και βαρος ψυχης .δύναμη φιλαρακι μου εδω θελει πολυ και επιμονή να ελει το καλο στο τελος ομορφες μερες.

---

Ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σας.

οχ πεσαμε σε πλιθηντικους πολυ μεγαλες μας νομισανε . :)

Quote:

---

Originally Posted by eva10

Είμαι 21 ετών κοπέλα, έχω περάσει παρά πολύ δύσκολα απο μικρή ηλικία. Στα 15 έχασα τον μεγάλο μου αδερφό απο καρκίνο, οι γονείς μου είναι χωρισμένοι στον δικό τους κόσμο και εμένα με έχουν αφήσει στην τύχη μου. Το καλοκαιρι του ‘21 ξεκίνησα να έχω πάλι κρίσεις πανικού αλλά το πάλευα γιατί είχα φίλους, κοινωνική ζωή γενικώς. Πλέον δεν έχω ούτε μια πραγματική φίλη/ο. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το περυσινό καλοκαίρι στο οποίο είχα τροχαίο και κλείστηκα 2 μήνες σπίτι και με παράτησαν όλοι. Είμαι καλά σωματικά πλέον, ψυχολογικά όχι. Ξέρω ότι χρειάζομαι ψυχολόγο ίσως και ψυχίατρο αλλά δεν μπορω να κάνω αυτό το βήμα μόνη μου. Νιώθω ότι πνίγομαι απο παντού. Το μόνο που σκέφτομαι είναι πως αν είχα τον αδερφό μου, το μεγαλύτερο στήριγμα μου δεν θα ήμουν έτσι.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας, εύχομαι να είστε όλοι καλά.

---

Δυστυχώς έχεις περάσει πολλά και είσαι και μικρούλα ακόμη.
Πρέπει να πας σε ειδικό για αρχή θα σου πρότεινα ψυχολόγο και όχι ψυχίατρο, γιατί βλέπω ότι μπορείς να το παλέψεις και να γίνεις καλά και βέβαια χρειάζεσαι ένα στήριγμα, ίσως κάποιον καινούργιο φίλο/η με τον καιρό θα το βρεις.
Μην το αφήσεις να σε πάρει από κάτω στο λέω γιατί τα ίδια περνάω και εγώ με τις κρίσεις πανικού και το άγχος και τον καρκίνο σε συγγενικό πρόσωπο.
Ελπίζω από αύριο να το πάρεις απόφαση και να πας να πεις τι σε ταλαιπωρεί.

Quote:

---

Originally Posted by Player

Δυστυχώς έχεις περάσει πολλά και είσαι και μικρούλα ακόμη.
Πρέπει να πας σε ειδικό για αρχή θα σου πρότεινα ψυχολόγο και όχι ψυχίατρο, γιατί βλέπω ότι μπορείς να το παλέψεις και να γίνεις καλά και βέβαια χρειάζεσαι ένα στήριγμα, ίσως κάποιον καινούργιο φίλο/η με τον καιρό θα το βρεις.
Μην το αφήσεις να σε πάρει από κάτω στο λέω γιατί τα ίδια περνάω και εγώ με τις κρίσεις πανικού και το άγχος και τον καρκίνο σε συγγενικό πρόσωπο.
Ελπίζω από αύριο να το πάρεις απόφαση και να πας να πεις τι σε ταλαιπωρεί.

---

Ευχαριστώ πολύ. Να πω ότι κρίσεις πανικού ξεκίνησα να έχω κατευθείαν μετά από όταν έφυγε ο αδερφός μου,σαν αγοραφοβία. Το ξεπέρασα μόνη μου χωρίς φάρμακα γιατί συνέχεια βρισκόμουν με κόσμο κλπ. Και μου ξανά εμφανίστηκαν το ‘21. Προσπάθησα να κάνω το ίδιο όπως τότε αλλά δεν… Γι αυτό έχω πελαγώσει γιατί προσπαθώ 2 χρόνια με νύχια κ με δόντια να ξεπεράσω κάτι μόνη μου και δεν μπορώ. Θέλω παρά πολύ να τα καταφέρω γιατί έχω μπει σε αδράνεια και θυμάμαι/ξέρω ότι χωρίς το άγχος η ζωή μου ήταν πιο όμορφη.

και όντως τώρα, ψυχολόγος δεν κάνει διαγνώσεις. η δουλειά του είναι η υποστήριξη όχι η αμφισβίτηση.

Quote:

---

Originally Posted by eva10

Ευχαριστώ πολύ. Να πω ότι κρίσεις πανικού ξεκίνησα να έχω κατευθείαν μετά από όταν έφυγε ο αδερφός μου,σαν αγοραφοβία. Το ξεπέρασα μόνη μου χωρίς φάρμακα γιατί συνέχεια βρισκόμουν με κόσμο κλπ. Και μου ξανά εμφανίστηκαν το ‘21. Προσπάθησα να κάνω το ίδιο όπως τότε αλλά δεν… Γι αυτό έχω πελαγώσει γιατί προσπαθώ 2 χρόνια με νύχια κ με δόντια να ξεπεράσω κάτι μόνη μου και δεν μπορώ. Θέλω παρά πολύ να τα καταφέρω γιατί έχω μπει σε αδράνεια και θυμάμαι/ξέρω ότι χωρίς το άγχος η ζωή μου ήταν πιο όμορφη.

---

Εμένα ξεκίνησαν μετά από πέντε έξι μήνες που διαγνώστηκε με καρκίνο το συγγενικό μου πρόσωπο.
Θέλω να πω ότι εκεί πρέπει να βρεις την αιτία.
Μπράβο σου που το ξεπέρασες μόνη σου, το να βρίσκεσαι με κόσμο βοηθάει , βασικά έρχεσαι αντιμέτωπος κατευθείαν με την φοβία.
Όταν λες αδράνεια τι εννοείς; Να μην βγαίνεις από το σπίτι π.χ ; Και να αράζεις κινητό κ τιβι όλη μέρα; Αποφεύγοντας ότι σε αγχωνει;

Quote:

---

Originally Posted by Player

Εμένα ξεκίνησαν μετά από πέντε έξι μήνες που διαγνώστηκε με καρκίνο το συγγενικό μου πρόσωπο.
Θέλω να πω ότι εκεί πρέπει να βρεις την αιτία.
Μπράβο σου που το ξεπέρασες μόνη σου, το να βρίσκεσαι με κόσμο βοηθάει , βασικά έρχεσαι αντιμέτωπος κατευθείαν με την φοβία.
Όταν λες αδράνεια τι εννοείς; Να μην βγαίνεις από το σπίτι π.χ ; Και να αράζεις κινητό κ τιβι όλη μέρα; Αποφεύγοντας ότι σε αγχωνει;

---

Ελπίζω να πηγαίνουν όλα καλά με την οικογένεια σου. Ναι με βοήθησε άπειρα η έκθεση στο φόβο αλλά τώρα δεν με πιάνει αυτό. Αδράνεια εννοώ ακριβώς έτσι όπως το είπες, βέβαια δεν νιώθω άσχημα και πολύ για το ότι «δεν βγαινω» καθώς ζω και μένω στον ίδιο τόπο που γεννήθηκα με αποτέλεσμα να εχω πάει παντού από 100 φορές. (Είναι μικρή πόλη). Θέλω παρά πολύ να μετακομίσω Αθήνα αλλά με τα ψυχολογικά που έχω θα με φάνε λάχανο.

Quote:

---

Originally Posted by eva10

Ελπίζω να πηγαίνουν όλα καλά με την οικογένεια σου. Ναι με βοήθησε άπειρα η έκθεση στο φόβο αλλά τώρα δεν με πιάνει αυτό. Αδράνεια εννοώ ακριβώς έτσι όπως το είπες, βέβαια δεν νιώθω άσχημα και πολύ για το ότι «δεν βγαινω» καθώς ζω και μένω στον ίδιο τόπο που γεννήθηκα με αποτέλεσμα να εχω πάει παντού από 100 φορές. (Είναι μικρή πόλη). Θέλω παρά πολύ να μετακομίσω Αθήνα αλλά με τα ψυχολογικά που έχω θα με φάνε λάχανο.

---

Γιατί να σε φάνε λάχανο; Όλοι βέβαια για την πάρτη τους είναι στην Αθήνα, οπότε θα είσαι λίγο δύσκολα στην αρχή.
Και εγώ τώρα έχω πάει στο χωριό μου ας πούμε και δεν μου κάνει κέφι να βγω, αλλά να ξέρεις αυτό δεν μας κάνει και πολύ καλό.
Γενικά μια πάλη είναι η ζωή μας όσο είμαστε στο στρες και την κατάθλιψη και άμα το παρατάς λιγάκι μεγαλώνουν..
Ας είναι μικρή πόλη βγες λίγο, έστω μέχρι να φύγεις για Αθήνα.

Και εγώ Αθήνα μένω με τα ψυχολογικά μου αλλά δεν με έχει φάει κανείς λαχανο:p