Originally Posted by
άλφα βήτα
Είπες μια πρόταση κλειδί, που περιγράφει αρκετά την σχέση, ΘΕΩΡΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΤΟΥ ΚΑΛΥΨΩ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ ΑΝΑΓΚΕΣ. Αυτό περιγράφει πολλές καταστάσεις που έχουμε ζήσει, πολλούς καυγάδες.
Όσο καιρό έμενε με τους γονείς του, εγώ έμενα μόνη μου σε ένα σπίτι πάνω από το πατρικό μου, δεν του πρότεινα ποτέ να έρθει μόνιμα γτ και εγω δεν νιωθω καλα π μενω πανω από γονείς. Παρόλα αυτά πάντα μου φαινόταν περίεργο πως και δεν πηρε μόνος του σιγα σιγα τα μπογαλάκια του να έρθει σε μένα, δεν το συζητήσαμε ποτε και είπα οχι... Γενικά αυτό με παραξένευε, δλδ εγώ αν ήθελα να γλιτώσω από τους γονείς μου θα πήγαινα και ας έμενε από πάνω.
Τώρα δεν μπορώ να θυμηθώ κάποια χαζομάρα που μου έχει πει, γτ ειναι πραγματα πολύ χαζά που πχ αν δεν ειχα στο μυαλο μου το χόρτο μπορεί να μην τα πρόσεχα και να έλεγα πχ οτι ειναι λίγο παιδάκι ωρες ωρες πραγμα που ίσως να το εβλεπα και με χιουμορ.
Στην τελευταία σου ερώτηση, την αγάπη την νιώθω από το νοιάξιμό του, από το πως προσπαθεί καθε φορα π έχουμε ενα προβλημα να το διορθώσει (φυσικα πλην χόρτου ε, γέλιο). Του ότι μου λέει όμορφα λόγια, θα μου κάνει εκπλήξεις, έχει τυχει να κλάψει γτ μου έλεγε ποσο με αγαπάει (χωρις αφορμή), γενικά με βλέπει και λιώνει (δεν το λεω με καμια υπεροψία ή καπως, δεν θέλω να φανει ετσι, απλά αναφέρω το τι βλέπω). Αν δεν υπήρχε το τελευταιο που σου έλεγα πιστεψέ με το πρόβλημά μου θα ήταν πολύ πιο απλό. Απλά από την άλλη σκέφτομαι και όταν όλα αυτά εξασθενήσουν με τα χρόνια τότε τί; τι θα επανατροφοδοτήσει την σχέση; τιποτα. Επίσης νιώθω πολλές φορές άσχημα γιατί εγώ λόγω όλων αυτων των καταστάσεων δεν νιώθω πια τοσο ενθουσιασμένη.
Πρέπει να γίνω ο ψυχρός εκτελεστής δυστυχώς, η άκαρδη και η αναίσθητη. Έχω φορτωθεί όλη αυτή την ευθύνη και τον ρόλο.
