Ας ξεκινήσω με το δικό μου.
Εμένα είναι το τυρκουάζ. Αυτό το αναποφάσιστο μεταξύ πράσινου και μπλε σε ανοιχτό φόντο.
Printable View
Ας ξεκινήσω με το δικό μου.
Εμένα είναι το τυρκουάζ. Αυτό το αναποφάσιστο μεταξύ πράσινου και μπλε σε ανοιχτό φόντο.
Το ροζ, για την περίπτωση που δεν είναι προφανές :p
Ε, καλά, κάτι μας είπες τώρα.. Άμα έλεγες άλλο θα έλεγα πάει, δεν είναι καλά, είναι άρρωστη, έχει πυρετό.. :D
Ε, πάρε τότε ένα ροζάκι έτσι για την καλημέρα :)
https://youtu.be/Uvru3CLUmZU
Ο,τι είμαστε είμαστε.. Μια χαρά είμαστε κύκνε, μη μασας. Θα την κατασυνθλίψουμε και την κατάθλιψη.
Και μιας και λέμε για χρώματα, να, πάρε κι αλλο ένα πιο ανάλαφρο. :)
https://youtu.be/6pb4i1LgbsM
τα τελευταία χρόνια είναι το πετρόλ αλλά γενικά το νέιβι μπλου.
Είναι πριν χρόνια ο κουμπάρος μου με το γαμπρό του και την αδερφή του και στολίζουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Λέει ο γαμπρός στον κουμπάρο μου: «Δώσε μου αυτή τη μπάλα τη γκρενά» , πιάνει ο άλλος του δίνει μια βεραμάν, την παίρνει ο άλλος λέει ευχαριστώ και συνεχίζει αμέριμνος το στόλισμα. Η άλλη εν τω μεταξύ έχει πέσει κάτω, έχει λυθεί στα γέλια.. Οι άλλοι σταματάνε και κοιτάζουν απορημένοι.. :D :D :D
Το κίτρινο το αγαπάμε για ποδοσφαιρικούς λόγους. Αεκάρα :) Εντάξει, τα κατάφερε χτες και προκρίθηκε αλλά λίγο με τσάντισαν γιατί δεν έβαζαν εκεί ένα ρημαδογκόλ να το τελειώσουν από νωρίς. Οι άλλοι ήταν ανύπαρκτοι αμυντικά και τους είχαμε εκεί και τους λιβανίζαμε.. Τεσπα, η δουλειά έγινε, άντε να δούμε παρακάτω που δε θα ναι τόσο εύκολα τα πράγματα.
Μιας και λέμε για χρώματα ας βάλω κι ένα πολύ πολύ αγαπημένο κομμάτι. Ψαρονίκος=ανατριχίλα, δεν υπάρχει αυτό το πράγμα, αυτή η φωνή, αυτό το γρέζι... Και η γυναίκα του η κυρία Ουρανία εξαιρετικός άνθρωπος και πολύ δοτικός. Είχαμε πάει πριν πολλά χρόνια με τον κουμπάρο μου (το παιδί που λέω πιο πάνω) στο δισκοπωλείο της σε μια στοά στο κεντρο της Αθήνας, τον χαιρέτησε εκεί αγκαλιές, φιλιά γιατί γνωρίζονται οικογενειακώς και εμένα που με είδε πρώτη φορά στη ζωή της τι γυρνάει και μου λέει.. «Καλώς όρισες αγόρι μου, χαίρω πολύ, διάλεξε και πάρε ό,τι θες, ό,τι σου αρέσει και μου φέρνεις τα χρήματα άλλη φορά κι άμα δεν έχεις κιόλας δεν πειράζει..» Αυτή είναι η χήρα του αθάνατου του Νίκου του Ξυλούρη που έφυγε όμως πολύ νωρίς..
https://youtu.be/18xmFWj-2X8
Υπάρχει αντρικό εσώρουχο σ' αυτό το χρώμα. Είναι όμως μια παραλλαγή, όχι ακριβώς πετρόλ, αν και έχει αυτό το όνομα. Επίσης δεν είναι μονόχρωμο αλλά έχει κάποιο μοτίβο και με άλλα χρώματα, όπως και γαλόνια :D. Bonus: ελαστικό ύφασμα σε μορφή πλέγματος για γρήγορο στέγνωμα σε περίπτωση έντονης εφίδρωσης. Καθαρά αθλητικό μοντέλο.
!!!
….
!!!!!!!!!
Εσύ γενικά να ξέρεις είσαι πολύ μπροστά και τα λες πάααρα πολύ ωραία και ποιητικά. Είσαι καλλιτεχνική φύση :)
Το χρώμα του φθινοπώρου λοιπόν! Πόσο πολύ συμφωνώ.. Και μάλιστα για άκρως υποκειμενικούς λόγους. Λόγω βιωμάτων. Πάντα θα θυμίζει πράγματα. Χμμ.. Άμα ήταν πίνακας τι χρώματα θα είχε? Εγώ το φαντάζομαι να είναι σε μια βεράντα στην εξοχή με τα πολύχρωμα φύλλα από τα γύρω δέντρα να έχουν μαζευτεί σωρό στην αυλή, μια κουνιστή πολυθρόνα για να διαβάζω το βιβλίο μου αγναντεύοντας παράλληλα το φθινοπωρινό τοπίο και ακούγοντας τη φθινοπωρινή μουσική από το θρόισμα των φύλλων, τα γυαλιά μου ακουμπισμένα δίπλα στο τραπεζάκι να κρατούν συντροφιά στην κούπα μου με το αχνιστό αρωματικό τσάι. Κάπως έτσι..
Λόγω βιωμάτων θα θυμίζει πάντα τις βόλτες πριν 25+ χρόνια στο κέντρο της πόλης κρατώντας αγκαλιά όλο τον κόσμο και όταν ξέσπαγε μια ξαφνική μπόρα να στριμωχνόμαστε κάτω από μια κοινή ομπρέλα, γιατί τάχα δεν είχαμε άλλη (την είχε κρύψει τη δικιά της η παμπόνηρη γιατί ήθελε αγκαλίτσα!!!) , να καθόμαστε στα καφέ και η ώρα να κατρακυλάει χωρίς να το παίρνουμε χαμπάρι , να κλείνει το καφέ και εμείς να συνεχίζουμε τη βόλτα ενώ ένας καλλιτέχνης του δρόμου έντυνε με τη μουσική του το σεργιάνι μας παίζοντας το Libertango του Astor Piazzolla. Νιάτα.. Α ρε κορίτσι.. Ουφφφφφ… Αυτά.
https://youtu.be/31C1Des-XuY
Πράσινο γενικότερα.
Αλλά σε ρούχα προτιμώ μπλε σκούρο.
Άντε βγάλτε συμπεράσματα χαχα .
Ε άμα είναι καθαρά αθλητικο μοντέλο τότε μας κάνει.. Γιατί ως γνωστόν είμαι και αθλητής, χαχα. Εχω και δελτίο ταυτότητας αθλητή και δικαιούμαι με αυτό δωρεάν είσοδο χωρίς εισιτήριο στους αθλητικούς χώρους. Δεν κάνω πλάκα. Βγαίνει όμως σε μέγεθος 17XL? Αυτό με το εφαρμοστό όμως δε θα βολεύει, δεν τα μπορώ αυτά, θέλω την άνεσή μου εγώ, την άπλα μου, βερμούδα κανονική σα να λέμε.. Ευτυχώς έχω βρει μερικά ωραία και πολύ άνετα που τα έχω βολευτεί πολύ. Και ποιοτικά πολύ καλά. Αλλά από τιμές άστο καλύτερα.. Από το ίντερνετ εννοείται, εξωτερικό. Που αλλού να βρεις να ψωνίσεις ρούχα σε τέτοια μεγέθη..
Το λευκό, χρυσό, γαλάζιο και το ροζ. Το ροζ για κάποιο περίεργο λόγο μου τραβάει την προσοχή όταν το βλέπω. Αλλά το πιο αριστοκρατικό μακράν είναι το λευκό. (Άσχετα που λερώνει πανεύκολα).
Καλώς και το πολύχρωμο ουράνιο τόξο :) Το λευκο ε? Που συμπεριλαμβάνει όλα τα άλλα χρώματα κιόλας. Μια χαρά.. Ε ναι, θέλει προσοχή, λερωνει εύκολα και καθαρίζει ακόμα δυσκολότερα. Εγώ θυμάμαι κι αυτό που έλεγες με το χρυσο φόρεμα και σκεφτομαι σε τι περισταση άραγε θα μπορουσε να φορεθεί κάτι τετοιο. Ξέρετε όμως εσείς και τα ταιριάζετε κατάλληλα, είστε εξπέρ.. Ενώ εμείς πιο basic καταστάσεις, ένα τζιν κι ένα πουκάμισο κι όλα οκ. Ε, τώρα τι τραγούδι θα ταίριαζε εδώ? Χμμ.. Ε, πάρε αυτό το πολύχρωμο να ειστε και ασορτί που έχει και άσπρο που το προτιμάς αλλά και αρκετά καλοκαιρινή διάθεση :)
https://youtu.be/987T2axDLdI
Άσχετο.. Θέλω να βρω τον ιθύνοντα νου που εισηγήθηκε την ονομασία χρώματος «σάπιο μήλο» και να του πω να βάζει άλλη φορά τα φρούτα του στο ψυγείο ώστε να μη χαλάνε. Κι άμα τύχει και χαλάσει και κανένα ε, δεν έγινε και τίποτα, ας μην το κάνουμε θέμα.. Ή χρώμα..
Κι όμως, δεν είναι αυτό που (μάλλον) νομίζεις. Έτσι νόμιζα κι εγώ και έκανα λάθος! Είναι πιο χμμ πως να πούμε.. ροζ καπως, όχι τόσο καφέ. Πωωω, δεν τα μπορώ αυτά με τίποτα. Κοιτάω σε βιτρίνες τις χρωματικές παλέττες που υπάρχουν σε κραγιόν ή βερνίκια πχ και δεν έχω ιδέα πως τα καταφέρνουν και βγάζουν ακρη τα κορίτσια. Εμενα μου φαίνεται πιο περίπλοκο και από cockpit αεροπλάνου το όλο θέμα. RGB και πολλά είναι..
Για δες, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Τα μεγέθη σ' αυτά τα μοντέλα πηγαίνουν από το S ως το XL. Εγώ είμαι στο M. Δεν υπάρχει XS (σε ρουχισμό πέραν εσωρούχων μού τυχαίνει τελευταία όλο και πιο συχνά να χρειάζομαι XS) αλλά ούτε και nXL, για n > 1. Οπότε είναι φανερό ότι οι σχεδιαστές έχουν συγκεκριμένο πρότυπο κατά νου. Είναι κάτι που βλέπεις στην πράξη. Όσο για την άνεση, ξεχνάς ότι φοράς κάτι. Αλλά αφού έχεις βρει αυτό που σε βολεύει και σου είναι άνετο, είσαι μια χαρά. Αυτό μετράει τελικά.
Όταν αγαπάς τον άλλον, τον θες να είναι ελεύθερος, γιατί αγάπη=ελευθερία (του άλλου ανθρώπου και εκούσια σκλαβιά της δικής σου καρδιάς που την έχεις χαρισμένη). Η ελευθερία του άλλου είναι αδιαπραγμάτευτη, ακόμη κι αν οι αποφασεις του δε σε συμφέρουν. Υπήρχε καιρός που δεν άντεχα καν να ακούσω αυτό το υπέροχο κομμάτι. Όχι ότι τώρα δηλαδή μπορώ χωρίς να αρχίσει η καρδιά το τανγκό από τις αρρυθμίες, αλλά τελοσπάντων κάπως καλύτερα πλέον, έχει περάσει και αρκετός καιρός. Άντε, αφού πήρα φόρα με τις αρρυθμίες να κι άλλο ένα άκρως αρρυθμιογόνο για πολύ πολύ συγκεκριμένους λόγους.. Αυτό το επίσης υπέροχο κομμάτι πάει για την αφεντιά μου. Έτσι κι αλλιώς κάτι όμορφα χεράκια που έπαιζαν δίσκαλο αρμόνιο μου το είχαν αφιερώσει 25 χρόνια πριν.. Ουχ, παρατάτε με, εσείς όλοι φταίτε, ναι, δεν ακούω κουβέντα.. Πάω να βάλω το Scania στο repeat μέχρι να συνέλθω. Η μουσική και κάποια συγκεκριμένα κομμάτια δεν αντέχονται ώρες ώρες..
https://youtu.be/JuC4aL-4-n0
ο Χέγκελ ρωτούσε: «τι ψάχνει η έλλογη ελεύθερη βούληση; Και απαντούσε: την ελευθερία της. Άρα η έλλογη ελεύθερη βούληση, ελεύθερα ψάχνει την ελευθερία της».
προϋπόθεση α. να είναι έλλογη, δλδ να μην πάσχει από κάποιο ψυχικό νόσημα που θα της δημιουργεί δυσλειτουργία.
προϋπόθεση β: να είναι ελεύθερη, δλδ να μην είναι αφοσιωμένος δούλος ή υποτακτικός, οπότε πάλι δεν θα είναι έλλογη αφού και δεν θα εχει αντιληφθεί τον ΛΟΓΟ εντος της. Δλδ να είναι πνευματικά ώριμος άνθρωπος.
αυτό υποστηρίζει και η σύγχρονη ψυχολογία και ψυχιατρική: κάνουμε σχέσεις (φιλικές, ερωτικές) γιατί ψάχνουμε την ελευθερία μας μέσα σε αυτές. οσο περισσότερο μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας απέναντι στον άλλον, τόσο περισσότερο καλυτέρα νιώθουμε και όσο περισσότερο ο άλλος μας κατακρίνει, αποδοκιμάζει ή και απορρίπτει τις επιλογές μας τόσο περισσότερο δυστυχισμένοι νιώθουμε. Για αυτό και η ψυχοθεραπεία λειτουργεί ευεργετικά. Γιατί έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο που μπορείς να του μιλήσεις ΕΛΕΥΘΕΡΑ για όλες τις σκέψεις, τις ανησυχίες, τις επιθυμίες. Μπορείς να βγάλεις και να είσαι απόλυτα ο εαυτός σου.
(θυμιζω τα αιτήματα της γαλλικής επανάστασης με την σειρά που διατυπώθηκαν: α) ελευθερία, β) ισότητα, γ) αδελφοσύνη. αιτήματα τα οποία ακολουθούν και θα ακολουθούν για πάντα -εωσότου γίνουν πράξη- την ανθρωπότητα)
το dusty pink είναι μια χαρά χρωματάκι. είναι λίγο πιο απαλό σάπιο μήλο. πώς βγήκε η ονομασία δεν ξέρω.
και ναι το λευκό είναι όλα τα χρώματα μαζί -κάτι τέτοιο
Το σάπιο μήλο βασικά θα έπρεπε να έχει άλλο όνομα, αλλά το προσπερνάμε αυτό τέλος πάντων. Ήθελα να πω πως θα έπρεπε τουλάχιστον να έχει διαβαθμίσεις όπως το ψήσιμο στα κρεατικά. Ξεκινώντας από το raw που θα ήταν πιο κοντά προς το pink και όσο προχωράει η σήψη να μετακινούμαστε προς το καφετουλί που λέει και ο φίλος axl παραπάνω. Είναι τελείως misleading σάπιο μήλο να σημαίνει κάτι κοντα σε pink. Ωραίο και το dusty pink σου user, ας «ξεσκονίσουμε» (dust) αφορμής δοθείσης τους Pink Martini. Τους είχα δει πριν χμμ 12?? Νομίζω ναι, πριν 12 χρόνια στο θεατρο Λυκαβηττού και ήταν υπέροχοι. Και είχα μια πολύ δύσκολη μέρα τότε και βοήθησαν πολύ.
Una notte a Napoli - Pink Martini
Δικό σου! :)
https://youtu.be/7qMYif4PeHI?si=ioSdU_G95GOywECc
Δεν εχω "αγαπημενο Χρωμα".
(με σειρά προτίμησης)
όταν ήμουν νέος το μαύρο, το γκρί και το χακί. Μεγαλώνοντας το λευκό, το μπλε-γαλάζιο και το κόκκινο. Τα τελευταία χρόνια το τυρκουαζ και το μαύρο.
Σωστό ΚΑΙ αυτό. Πάρε τότε ένα random αγαπημένο τραγούδι έτσι για να υπάρχει. Παρότι με μια δεύτερη ματιά στα lyrics έχει purple και pink μέσα, αλλά εντάξει, μπορούμε να το προσπεράσουμε ίσως αυτό. «Αγαπημένο» χρώμα μπορεί να μην έχουμε, αλλά δε μισούμε κιόλας, σωστά? :)
https://youtu.be/Nd5ySUF6SPM?si=R0CqtydER16RmrAi
Έλα γέροντα να καθίσουμε. Κάνεις κι εσύ «ωπαλάκια» όταν κάθεσαι και «ωχωχωχ» όταν σηκώνεσαι, ε? :D Τώρα με μπέρδεψες, πολλά μου έβαλες (μεταξύ των οποίων και το αγαπημένο δικό μου, το τυρκουάζ). Τι τραγουδάκι να σου βρω εσένανε? Βασικά επειδή λίγο βαριέμαι αλλά και με το bourbon προηγουμένως με πήγε προς τα εκεί η φάση, πάρε randomly αυτό εδώ που μου έχει κολλήσει κιόλας τελευταία και το ακούω συνέχεια. Για όσους αναρωτηθούν τι τους θυμίζει, είναι από παλιά διαφήμιση με ουΐσκι, οι παλιότεροι σίγουρα με λίγη προσπάθεια θα το θυμηθούν.
(Off topic, τα ουΐσκι πάντοτε είχαν τις ωραιότερες διαφημίσεις.)
Ας βάλω και το λινκ με το παλιό commercial. Τι όμορφη η κοπέλα στο 0:20, τι ωραίο χαμόγελο... Καλά το λένε, «a smile is the most beautiful curve on a woman’s body». Μου αρέσουν πολύ οι άνθρωποι με ωραίο χαμόγελο, άντρες/γυναίκες, με κάνουν να νιώθω καλά. )
https://youtu.be/uT1h0VTRsTc?si=xjjW1cNT8oioROEL
https://youtu.be/2ZwE9s463ZA?si=O6Rgltmu8wRcQM1u
Κι αν γελώ, είναι που ξέρω το δρόμο μου και πάω.
Κι αν ρωτώ, είναι για 'κείνα που ήξερα και ξέχασα.
Και αν θα βρω όλα όσα νοιάζομαι κι όσα αγαπάω,
θα μπορώ να λέω σ' όλους, τα κατάφερα, γέρασα,
κι όμορφα πέρασα.
(διαβάζοντας το μήνυμά σου μου ήρθαν στο μυαλό οι παραπάνω στίχοι)
στον Ουγκώ αποδίδεται το ρητό που γράφει πως η ηλικία όπου βρίσκομαι ανήκει στα γηρατειά των νιάτων μου και στα νιάτα των γηρατειών μου.