παθολογικοποιούμε καταστάσεις /συμπεριφορές?
Καλησπέρα σε όλους..ξαναδιάβασα λίγο παλαιότερα θέματα που είχα ανοίξει (και ιδιαίτερα το βοήθεια σε χρήστη-απορία)και έκανα ορισμένες σκέψεις με αφορμή τις συζητήσεις που ακολούθησαν αλλά και την ανάγνωση γενικά ορισμένων θεμάτων στο φόρουμ..η κύρια σκέψη που έκανα είναι αν υπάρχει μια τάση να παθολογικοποιήσουμε μια συμπεριφορά ή κατάσταση, η οποία ίσως και να αποτελεί μια φυσική αντίδραση σε ένα γεγονός/κατάσταση.και ξεκαθαρίζω ότι δεν αναφέρομαι σε συμπτώματα και διαταραχές αναφέρομαι περισσότερο σε άλλου είδους θέματα .ειδικότερα για παράδειγμα σχετικά με την ερμηνεία της συνεξάρτησης που δόθηκε από πολλο'υς στη συπεριφορά μου και τα συνασιθήματα μου,αναρωτήθηκα κατα πόσο πραγματικά ανταποκρίνεται σε μένα π.χ.(μιλάω για τον εαυτό μου γιατί τον ξέρω καλύτερα) ή όχι. πως θα μπορούσα να αντιδράσω διαφορετικά σε ένα θέμα εξάρτησης από ηρωίνη ενός δικού μου ανθρώπου, πέρα από απόγνωση,λύπη ,αγωνία,θυμό,πανικό..γιατί αυτό παραπέμπει στον όρο συνεξάρτηση και επομένως σε κάποια παθολογία και όχι σε έκφραση ενός ειλικρινούς ενδιαφέροντος και πραγματικής αγάπης για έναν κοντινό σου άνθρωπο. πως αλλιώς θα μπορούσε να βιώσει κανείς κάτι τέτοιο? ξέρω ότι αυτή η τοποθέτηση ίσως δώσει σε κάποιους την εντύπωση ότι αρνούμαι να παραδεχτώ κάτι ή να δω καθαρά κάτι ή ότι επιτίθομαι αλλά οι προθεση μου είναι απλά να καταθέσω έναν προβληματισμό μου...είναι πιο εύκολο ίσως να εξηγηθούν έτσι ή πίστη στην καλή πλευρά των ανθρώπων,η εμπιστοσύνη σε έναν -εξαρτημένο- άνθρωπο ,μια παιδικότητα και αισιοδοξία στο πως βλέπει κανείς τον κόσμο (αφέλεια?) ή για παράδειγμα η δυσφορία που νιώθει κάποιος στο περιβάλλον που ζει..γιατί απαραίτητα να αποτελεί δική του δυσκολία προσαρμογής και όχι ρεαλιστική αντίληψη του κόσμου στον οποίο ζούμε και κάποιων πραγματικών και αντικειμενικών δυσκολιών που δεν πρέπει απαραίτητα να του αρέσουν. μια σκέψη είναι..αν κάποιος θέλει να μου πεί τις δικές του σκέψεις πάνω σε αυτό το θέμα θα ήθελα πολύ να τις ακούσω..
