Τροποι αντιμετωπισης της καταθλιψης
Αν -χτυπα ξυλο- υπηρχε μια περιοδος στη ζωη σας η στη ζωη καποιου φιλου σας που νιωθατε απογοητευμενοι, χαμενοι, μπερδεμενοι με τασεις για καταθλιψη αλλα δεν ειχατε συμπτωματα βαριας καταθλιψης - σκεψεις και τασεις αυτοκτονιας, συμπτωματα ψυχωσης, παραληρημα κτλπ- τι θα σκεφτοσασταν να κανετε για να την αντιμετωπισετε?
Θελω την προσωπικη αποψη του καθενος. Ουτε τι πρεπει, ουτε το τι λενε οι ειδικοι. Προσωπικες αποψεις οτι ερχεται στο μυαλο του καθενος για να ανοιξουμε ενα discussion πολυ χρησιμο και πολυ ενδιαφερον.
φιλικα
τεσσα
Τι στο καλό είναι η κατάθλιψη πια;
Έχω μπερδευτεί με τους ορισμούς. Έχω διαβάσει μπόλικα και διαφορετικά, αναφορικά πάντα με τον κλινικό της ορισμό (γιατί εντάξει, ο κόσμος χρησιμοποιεί τη λέξη στην καθουμιλουμένη αντί για τη μελαγχολία, την κακή διάθεση). Για παράδειγμα, δεν μπορώ να καταλάβω το κλασσικό της σύμπτωμα: Την έλλειψη κινήτρου. Ίσως δεν γνωρίζω αρκετά και σφάλω, αλλά μου φαίνεται πολύ δύσκολο ένας άνθρωπος να μην αισθάνεται πραγματική κίνητρο για τίποτα. Το να τον κατακλύζουν κάποιες ανικανοποίητες συναισθηματικές του ανάγκες, είτε η απογοήτευση από μια απώλεια π.χ. που του έγινε εμμονή και να νομίζει ότι δεν αισθάνεται κίνητρο για οτιδήποτε άλλο ναι.
Μπορεί κάποιος να έχει κατάθλιψη και να μην είναι καθόλου κατατονικός, παρά κάθε άλλο; Νοείται μορφή κατάθλιψης κατά την οποία δεν μπορείς να σταθείς; Νοείται μορφή κατάθλιψης κατά την οποία παραμένει αμείωτο το σεξουαλικό σου ενδιαφέρον; Υπάρχει κατάθλιψη που μπορεί να σου επιτείνει κιόλας το τελευταίο; Υπάρχει φαρμακευτική αγωγή σχετικά; Με ενδιαφέρουν πολύ όλα αυτά.
Μπορεί κανείς να βοηθήσει;
Μόλις έγινα μέλος. Το θέμα της συζήτησης τράβηξε την προσοχή μου ψάχνοντας πληροφορίες για την κατάθλιψη. Η μητέρα μου έχει κατάθλιψη (με διάγνωση γιατρού και παίρνει και φάρμακα γι\' αυτό - ομοιοπαθητικής). Προσπαθώ να τη βοηθήσω και δεν ξέρω πώς.
Το πρόβλημα ξεκινά από το ότι είναι σε διάσταση με τον πατέρα μου και αυτό νομίζω πως δεν πρόκειται να αλλάξει. Είναι όμως και 50 χρονών, και η κλιμακτήριος φαίνεται πως δεν ήταν επιεικής μαζί της. Πρόσφατα παντρεύτηκα και έφυγα από το σπίτι και νομίζω ότι αυτό ήταν κάτι που ενέτεινε το πρόβλημα. Δεν βλέπω να τη βοηθούν τα φάρμακα που παίρνει, κλαίει συνεχώς, δεν κοιμάται σχεδόν καθόλου και έχει χάσει πάνω από 25 κιλά σε λιγότερο από 4 μήνες. Φράσεις που ακούω συνέχεια από κείνη είναι \"αν πέθαινα θα γλίτωνα\", \"δεν την αντέχω τη μοναξιά\", \"είμαι σε αδιέξοδο\", \"γιατί δε με λυπάστε; βοηθήστε με\", \"δεν θέλω να είμαι βάρος στα παιδιά μου, είμαι ένα τίποτα\".
Νιώθω πως με το να της λέμε να το παλέψει με τον εαυτό της δεν τη βοηθάει. Δεν έχει καθόλου φίλες γιατί όλα τα χρόνια ήταν αφοσιωμένη στον άντρα και τα παιδιά της.
Δεν εργάζεται και νομίζω ότι της λείπει κάτι ν\' ασχολείται. Ό,τι είχα να της προτείνω είναι μοναχικές ασχολίες (π.χ. να πηγαίνει σε μουσεία ή στη βιβλιοθήκη). (Σημειώνω πως χόμπι του στιλ χοροί κλπ. απορρίπτονται γιατί λέει \"ντρέπομαι\" και γιατί στο γυμναστήριο που την στέλνουμε σχεδόν με το ζόρι λέει πως της έρχεται να κλαίει και ντρέπεται να τη βλέπουν έτσι). Είδα πως αναθάρρησε κάπως στη σκέψη να πηγαίνει σε κάποιο σύλλογο γυναικών για να κουβεντιάζει μαζί τους. Υπάρχει κάτι τέτοιο στην Αθήνα;
Υπάρχει κάποια ομάδα διαζευγμένων γυναικών ή κάποιο κέντρο υποστήριξης όπου θα μπορούσε να πηγαίνει (για συντροφιά, όχι για ψυχοθεραπεία);
Σημειώνω ξανά πως οι γιατροί που είδε της έδωσαν φάρμακα, κι άλλα φάρμακα μόνο. Σημειώνω επίσης πως δεδομένης της κατάστασης δεν είναι εύκολο να πληρώσει κάποια ακριβή και μακροχρόνια θεραπεία (διότι θα έπρεπε να ζητήσει τα χρήματα από τον πατέρα μου).
Σας παρακαλώ, πείτε μου πώς θα μπορούσα να βοηθήσω.
υ.γ. Black Rose, σε θαυμάζω που τα κατάφερες. Πιστεύω στο Θεό, αλλά η μητέρα μου νιώθει απογοητευμένη κι απ\' τον Κύριο. Και η πίστη δεν είναι κάτι για το οποίο μπορείς να \"πείσεις\" κανέναν.
