ΠΑΝΤΑ ΑΠΩΝ......ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΝΑ ΒΡΩ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ?

Εχασα τον πατερα μου στις 21 απριλιου αλλα συνειδητοποιησα οτι τον δεν τον ειχα ποτε....ηταν ενα ατομο αλκοολικο που προτιμησε το αλκοολ απο 3 υπεροχα παιδια,προσπαθουσα να τον προσεγγισω για πολλα χρονια αλλα η εικονα του και οι συμπεριφορες του με πληγωναν και διαλεξα να απομακρυνθω και να αποκοπω......τωρα το εχω μετανιωσει και δεν μπορω μεσα μου να βρω τις δικες μου απαντησεις για ολα αυτα που μου στερησε και για οσα δεν προλαβα να του πω......εχω να αντιμετωπισω και το μενος της αδερφης του............νιωθω να καταρρεω μεσα μου αλλα δεν μπορω να το εκφρασω,ποναω τοσο που ουτε η ιδια δεν το πιστευω,δεν μπορω να με συγχωρεσω που δεν με αφησε ποτε να του δειξω ποσο αναγκη τον ειχα και ποσο τον αγαπουσα!

ΑΧ ΒΡΕ ΑΡΓΥΡΩ!ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ!ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΥΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ,ΖΕΙ ΑΚΟΜΑ.
ΔΕΝ ΦΤΑΙΜΕ ΕΜΕΙΣ!
ΕΜΕΙΣ ΖΗΤΑΓΑΜΕ ΑΓΑΠΗ ,ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑΝ ΝΑ ΑΓΑΠΟΥΝ!
ΠΩΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΔΕΙΧΝΑΜΕ?ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ,ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΜΑΚΡΗ?

ΜΗΝ ΕΧΕΙΣ ΤΥΨΕΙΣ!
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ ΥΠΕΥΘΗΝΟΙ ΓΙΑ ΟΛΑ!
ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΓΚΑΛΙΑΣΑΝ ΠΟΤΕ!
ΠΩΣ ΘΑ ΚΑΝΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΜΑΘΑΝ ΠΟΤΕ ΑΥΤΟΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ?

Η μητερα μου μας μεγαλωσε προσπαθοντας να αποστασιοποιηθουμε απο το προβλημα του και μας εμαθε να τον αγαπαμε.............αλλωστε η αγαπη ειναι να δινεις χωρις να αναμενεις ανταμοιβη............την απορριψη του δεν μπορω να κατανοησω και δεν μπορω να τον συγχωρησω που ελειπε ,που εφυγε ετσι σιωπηλα.......

ΣΕ ΠΗΡΕ ΣΑΝ ΠΑΤΕΡΑΣ ΑΓΚΑΛΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΕΙ ΠΟΣΟ ΣΕ ΑΓΑΠΑΕΙ?
ΠΩΣ ΘΑ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ ΕΣΥ?
ΔΕΝ ΦΤΑΙΜΕ ΕΜΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΑ!
ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΠΙΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΙΣ ΤΥΨΕΙΣ,ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ!
ΟΧΙ,ΔΕΝ ΦΤΑΙΜΕ ΓΙΑ ΟΛΑ ΕΜΕΙΣ!
ΤΙ ΖΗΤΗΣΑΜΕ?ΑΓΑΠΗΚΑΙ ΤΙ ΠΗΡΑΜΕ?ΕΝΟΧΕΣ!
ΑΥΤΟΙ ΠΑΝΤΑ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΙΟ!

ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΑΡΡΩΣΤΟ ΑΤΟΜΟ ΒΥΘΙΣΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΑΛΚΟΟΛΙΣΜΟ ΤΟΥ.
ΦΥΣΙΚΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ?

ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΠΕΡΗΠΤΕ,ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΕΙΧΕ ΑΠΟΡΙΨΕΙ!

Φυσικο??????τι ειναι πιο φυσικο απο το να αγαπας τα παιδια σου?????τι ειναι πιο φυσικο απο το να παλευεις με ΟΛΑ τα ''θηρια'' για να τα προσστατεψεις?????οχι σωματικα μονο αλλα και ψυχολογικα

ΓΙΑΤΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΕ ΚΛΙΝΙΚΗ ΓΙΑ ΑΛΚΟΟΛΙΚΟΥΣ?

δεν συμφωνουσε.....δεν προσπαθουσε!

ΟΧΙ,ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΚΑΙ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΑΔΥΝΑΜΟΣ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ!
ΕΓΩ ΕΧΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ!
ΕΧΩ ΜΙΑ ΚΟΡΗ 21 ΕΤΩΝ.
ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ ΤΗΣ ΒΡΗΚΕ Ο ΓΥΝΑΙΚΟΛΟΓΟΣ ΚΑΤΙ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΠΕ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΕ ΟΓΚΟΛΟΓΟ.ΕΚΛΕΙΣΕ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΝΑ ΠΑΕΙ.
ΠΑΡΑΚΑΛΑΓΑ ΠΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΩ ΜΑΖΙ ΤΗΣ,ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ!!!!!!!!!!!
ΗΜΟΥΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΤΗΣ ΕΙΠΑ ΒΕΒΑΙΑ ΝΑ ΠΑΩ ΜΑΖΙ ΤΗΣ!
ΕΚΕΙΝΗ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ,ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΠΑΕΙ ΜΟΝΗ ΤΗΣ!
ΣΟΥ ΛΕΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΟΤΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΙΚΑ ΥΓΕΙΗΣ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ....!
ΣΕ ΦΑΣΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΗΤΑΝ 10 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΜΕ ΕΒΛΕΠΕ ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΗ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΟΥ ΜΗΝΕΣ,ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΕΦΕΡΕ ΤΙΠΟΤΑ!
ΕΣΥ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ ΕΝΟΣ ΨΥΧΙΚΑ ΥΓΕΙΗ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ ΒΙΩΣΕΙ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΒΙΩΣΕΙΣ!

ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΤΟ ΕΝΟΣ ΠΥΓΑΔΙΟΥ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΙΒΕΙΣ ΠΑΝΩ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ!
ΕΧΩ ΦΤΑΣΕΙ ΤΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ Κ Η ΟΤΑΝ ΠΑΣ ΝΑ ΑΝΑΙΒΕΙΣ,ΣΤΑ ΜΙΣΑ ΞΑΝΑΠΑΙΦΤΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ.
ΜΕΤΑ ΚΑΘΕΣΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΤΟ ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΕΙ ΚΑΙ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΒΡΗΣΚΕΙΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΠΙΑ ΤΟ ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΟΥ ΠΗΓΑΔΙΟΥ,ΒΟΛΕΥΕΣΑΙ ΕΚΕΙ ΚΑΤΩ!

ΜΗΝ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΣΑΙ,ΜΗΝ ΕΧΕΙΣ ΤΥΨΕΙΣ ΔΕΝ ΒΟΗΘΟΥΝ ΠΟΥΘΕΝΑ!
ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΙΧΕ ΔΙΑΛΕΞΕΙ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΔΡΟΜΟ,ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ!
ΠΕΣΤΟΥ ΤΩΡΑ ΑΠΟ ΕΔΩ ΤΟ ΠΟΣΟ ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΤΟΝ ΕΙΧΕΣ ΑΝΑΓΚΗ,ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ ΘΑ ΣΕ ΑΚΟΥΣΕΙ!
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ!
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΔΕΡΦΗ ΤΟΥ,ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΒΑΛΕΙΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΗΣ?

Και η δικια μου μητερα ηταν παντα απομακρη.Με εβριζε συνεχως.οτι χειροτερο υπαρχει-τα ακουσα ολα. πατερα δεν ειχα-χωρισανε οταν ημουν 4 χρονων.Σαν παιδι δεν εχω εισπραξει αγαπη.
Μονο ο αντρας μου μου την εμαθε. Μαζι του καταλαβα τη ειναι οικογενια,εκεινος με αγαπουσε οπως ειμαι-πραγμα που η μανα μου δεν εκανε ποτε...ποτε...Εκεινος-το ηξερα-οτι δεν να με αφησει οπως και να'μαι! Αναπηρη,ασχημη...τρελλη...Νο� �ιζα οτι ειναι το δωρο του θεου για αυτα που εχω περασει ως παιδι.Για αυτο νομιζα οτι δεν να μου τον παρει ο θεος ετσι..με τοσο εποδινο τροπο...και τοσο νωρις...
Η μανα μου ζει ακομα.Εχω να τη δω 4 χρονια σχεδων.Αμα φυγει-ε,θα στεναχωριθω,βεβαια-μανα ειναι-αλλα καμια σχεση με αυτο που περναω τωρα...
Καταλαβαινεις,Αργυρω? δεν παιζει ρολο και τοσο -μανα,πατερας,συζυγος. Παιζει ρολο ΤΙ ηταν για εσενα αυτος ο ανθρωπος.

Οπως και να φέρθηκε ο πατέρας σου να σκεφτεσαι πως σε αγαπουσε αλλα η κατασταση του δεν του επετρεπε να το δειξει, οχι ομως να το νοιωσει. Οπως και να ηταν η σχεση σας, οτι νοιωθεις τωρα θα το ενοιωθες οπως και να ηταν εκεινος, και εμενα εφυγε ξαφνικα και παρολο που ειχε κανει τα παντα για μενα απο τοτε που πεθανε η μητερα μου, τυψεις εχ, ερωτησεις εχω αλλα το χειροτερο ειναι οτι δεν προλαβα να του πω οσα ηθελα να του πω, αλλα πιστεθω πως και 20 χρονια ακομα να τον ειχα διπλα μου παλι ετσι θα ενοιωθα.. ειναι πατερας σου και σιγουρα σε αγαπουσε, απλα δεν ειχε τη δυναμη να το δειξει και να το πει...λυπαμαι πολυ, κουραγιο ελπιζω να μπορεσεις να συνεχισεις με αγαπη και ηρεμια.

γράφεις

"νοιωθω να καταρρεω μεσα μου αλλα δεν μπορω να το εκφρασω,ποναω τοσο που ουτε η ιδια δεν το πιστευω,δεν μπορω να με συγχωρεσω που δεν με αφησε ποτε να του δειξω ποσο αναγκη τον ειχα και ποσο τον αγαπουσα!"

δεν ξερω ποσο τυχαιο ειναι αλλα και γω εγραφα πριν ενα γραμμα στον μπαμπα μου και του ελεγα ακρυβως τα ιδια...

αλλα ξερεις τι πιστευω, το ξερουνε οτι και να κανουμε εμεις εκεινοι παντα το ξερανε ποσο τους αγαπαμε, οπως και να ηταν το νοιωθανε...

Απλά να ξερεις πως υπαρχει καποιος που σε νοιωθει....

Quote:

---

Originally Posted by ΜΑΡΙΑ.Α

ΟΧΙ,ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΚΑΙ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΑΔΥΝΑΜΟΣ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ!
ΕΓΩ ΕΧΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ!
ΕΧΩ ΜΙΑ ΚΟΡΗ 21 ΕΤΩΝ.
ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ ΤΗΣ ΒΡΗΚΕ Ο ΓΥΝΑΙΚΟΛΟΓΟΣ ΚΑΤΙ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΠΕ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΕ ΟΓΚΟΛΟΓΟ.ΕΚΛΕΙΣΕ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΝΑ ΠΑΕΙ.
ΠΑΡΑΚΑΛΑΓΑ ΠΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΩ ΜΑΖΙ ΤΗΣ,ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ!!!!!!!!!!!

---

Αργυγώ, απαντάω σε εσένα παρόλο που φαίνεται να απαντώ στην Μαρία (αλλά θα πω κάποια πράγματα και με τη Μαρία στο τέλος). Ήθελα να γράψω κάτι αλλά τέλος το μετάνιωσα και δεν έγραψα. Ήθελα να σου πω ότι είναι χρήσιμο να βλέπεις τις καταστάσεις από τα μάτια του άλλου, να μπεις στη θέση του άλλου. Και την τέλεια απάντηση την έδωσε η Μαρία.

Διάβασα αυτό: "Η μητερα μου μας μεγαλωσε προσπαθοντας να αποστασιοποιηθουμε απο το προβλημα του και μας εμαθε να τον αγαπαμε". Και ίσως σαν εξωτερικός παρατηρητής είναι ευκολότερο να δω τι γίνεται (συνήθως δυσκολευόμαστε να δούμε τα δικά μας). Στην ουσία, αν το σκεφτείς, και εσύ έφυγες από τον πατέρα σου. Σαν εξωτερικός παρατηρητής, καταλαβαίνω ότι η μητέρα σου τον απομόνωσε (από εσένα, ίσως και από άλλους). Από μακρυά και έχοντας λάβει μέρος στην αντίστοιχη απομόνωση του πατέρα μου, φαίνεται καθαρά σε εμένα το λάθος. Για την απομόνωση του πατέρα μου, ξέρω ότι είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που έχω κάνει στη ζωή μου. Τώρα καταλαβαίνω ότι είναι πολύ άσχημο να έχουμε αδικήσει κάποιους έστω από άγνοιά μας.

Τέλος θέλω να πω ότι δεν έχει σημασία αν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, όπως η Μαρία που λέει ότι δεν μπορούσε να πάει με την κόρη της στον γιατρό. Αυτό δεν πειράζει γιατί δεν κάνει κακό. Δεν πειράζει αν δεν μπορούμε να κάνουμε το καλό, αρκεί να μην κάνουμε το κακό. Και όταν κάποιος γνωρίζει πραγματικά τον εαυτό του και τις καταστάσεις γύρω του δεν γίνεται να κάνει το κακό.

Επίσης να πω στη Μαρία ότι κανονικά δεν θα πρέπει να αισθάνεται ότι δεν είναι ψυχικά υγιής. Μαρία, αντίθετα, κάποιος δεν είναι ψυχικά υγιής όταν κάνει κάτι και δεν καταλαβαίνει τι είναι αυτό που κάνει. Αν εγκαταλείψεις κάποιον (η εγκατάλειψη μπορεί να είναι από το ελάχιστο ως το πιο σημαντικό) και γνωρίζεις ότι εγκαταλείπεις δεν κάνεις κακό. Φεύγεις εγκαταλείποντας, αλλά δεν έχεις την αλλαζονεία του "σωστού". Αντίθετα όταν κάποιος εγκαταλείπει και έχει και μια δικαιολογία γι' αυτό που κάνει, τότε φεύγει αλλαζονικά, κοιτώντας τον άλλο στα μάτια. Αυτό κάνει κακό.

Και όσο κι αν κάποιος προσφέρει σε έναν ή σε περισσότερους ανθρώπους, πάντα θα υπάρχει κάτι παραπάνω που θα μπορούσε να προσφέρει. Ποτέ δεν έχει τέλος η προσφορά. Αν κάνεις 10 θα μπορούσες να κάνεις 11. Κι αν έχεις κάνει 100 θα μπορούσες να έχεις κάνει 101. Υπάρχει όριο; Όμως, όπως είπα πριν, ο αλλαζονικός άνθρωπος προσφέρει 10 και έχει την εντύπωση ότι έχει προσφέρει παραπάνω από αυτά που θα έπρεπε. Και αυτός νιώθει σωστός.

Και δεν υπάρχει ψυχικά μη υγιής άνθρωπος.
.

ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΩ ΚΑΤΙ,ΕΧΩ ΕΓΚΑΤΑΛΙΨΕΙ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΚΟ.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ,ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ.
ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΘΑ ΦΥΓΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΟΙ ΤΥΨΕΙΣ ΜΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΕΣ!
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΟΜΩΣ!
ΕΦΤΑΣΑ ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΕΙ!
ΔΕΝ ΘΕΛΩ,ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ,ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ!

Με τη μητέρα σου θυμώνεις? Γιατί όπως το κοιτάω εγώ απ'έξω, έχει το ίδιο μερίδιο ευθύνης, μη σου πω και μεγαλύτερο.
Όταν ο ένας γονιός είναι "απών" για τους δικούς του λόγους, που μπορεί να είναι όχι μόνο ένας αλλά περισσότεροι, άσχετα αν φαινομενικά ήταν "απλά το αλκοόλ", τότε ο άλλος γονιός δεν έχει την υποχρέωση να τον φέρει προ των ευθυνών του, να ανοίξει το δρόμο για την αλήθεια, χωρίς ωραιοποιήσεις ή προσπάθειες κάλυψης του προβλήματος?
Όταν λοιπόν η μητέρα σου έκανε τα στραβά μάτια, αρνιόταν να παραδεχτεί, ή να αναλάβει πρωτοβουλίες για τη θέαση της αλήθειας από όλα τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, ώστε να καταφέρετε να μείνετε δεμένοι, να κρατηθούν ανοιχτοί οι δίαυλοι επικοινωνίας, τότε τι απόμενε στα παιδιά αφού οι ενήλικες ήταν βυθισμένοι ο καθένας στους δικούς του τρόπους άμυνας απέναντι στην πραγματικότητα? Να προστατέψουν τα ίδια τον εαυτό τους και ανάμεσα σ'άλλα, υιοθετώντας τις τακτικές των ενηλίκων, να ζουν αμυντικά, όχι φυσικά.
Αυτό που για μένα είναι ανησυχητικό, είναι πως θυμώνεις με σένα για κάτι που δεν ήταν δική σου επιλογή. Ένα παιδί δε μπορεί να γίνει γονιός στη θέση των γονιών του και αν το κάνει είναι για κείνο άδικη μια τέτοια υποκατάσταση, όσο και αρπαχτική των ημερών του, των στιγμών του, των εμπειριών που θα του έδιναν βάση για τον μελλοντικό του εαυτό, έναν εαυτό παιδικό που έχασε μέσα σε χασίματα άλλων.

Να προτείνω κάτι? Κάτι που μπορεί να σε ελευθερώσει κομματάκι? Ο πατέρας σου δε ζει, αλλά μπορείς ένα συμβολικό τρόπο ξεκαθαρίσματος να τον κάνεις.
Πήγαινε στον τάφο του. Και μίλα. Και άνοιξε όσα δεν είχες την ευκαιρία να ανοίξεις. Και κλάψε. Και θρήνησε. Και πες όλα όσα σου γεμίζουνε τα στήθη και πιέζουνε να βγουν και έχουν μείνει μετέωρα και δίχως δικαίωμα έκφρασης, δίχως κανένας να τα ακούσει και κανένας να τιμήσει το παραπονάκι σου τούτο εδώ.

Μετά γύρνα σε σένα. Που έχεις μείνει να σε κρίνεις και να σε τιμωρείς. Πες στον εαυτό σου "ΖΩ! Εγώ υπάρχω! Και θέλω να έχει ένα νόημα αυτό που πέρασα, γιατί αυτό το νόημα που θα του δώσω θα με ελευθερώσει."
Και δώσε στον πόνο και στο πέρασμά σου απ' αυτόν, στην εμπειρία σου την σημαντική, ένα λόγο ύπαρξης, που θα σε βοηθήσει να αντλήσεις νοήματα, συναισθήματα, που θα σε στηρίξει για το από δω και πέρα. Κοίτα εσένα, το παιδί ενήλικα, με όσα περιέχεις, στο παρόν αλλά και στο μέλλον που δικαιούσαι.