Αχ αυτες οι κρισεις πανικου (Νεα στην παρεα)

Καλησπερα στην παρεα..Με λενε Νανσυ,κοντευω να πατησω τα 22 (21 λεω ακομα) και απο το 2007 εχω κι εγω δυστυχως κρισεις πανικου..Ολα ξεκινησαν οταν η μητερα μου επαθε καρκινο του μαστου τον Αυγουστο του 2006 . Απο Σεπτεμβριο θα πηγαινα γ' λυκειου και οι πανελληνιες πλησιαζαν γοργα.Το αγχος και η στεναχωρια τεραστια,κι απο εκει που ημουν ενας ανθρωπος που δεν αγχωνομουν για τιποτα ξαφνικα και η βολτα με αγχωνε.Ετσι αρχισαν οι κρισεις πανικου,για πολυ καιρο ειχα κλειστει στο σπιτι,δεν ηθελα να βγω εξω,παραλιγο να μεινω στην ιδια ταξη απο απουσιες παρολο που ημουν απ τις καλυτερες μαθητριες...Αποφασισα απο μονη μου να παω σε ψυχολογο γιατι δεν ειχα αντιμετωπισει ξανα παρομοια κατασταση και δεν μπορουσα να τη διαχειριστω. Τοτε για να μπορεσω να επανελθω στο σχολειο μου ειχε δωσει η γιατρος seroxat τα οποια πηρα για κανενα μηνα το πολυ και μολις τελειωσαν οι πανελληνιες τα κοψα.Επισης για να μπορεσω να παω να δωσω επαιρνα μισο xanax. Εκανα και ψυχοθεραπειες στο κεντρο ψυχικης υγειας περιστεριου με μια πολυ καλη κοπελιτσα,η οποια με βοηθουσε πολυ αλλα εφευγε για Αγγλια και εγω εμεινα ετσι. Για να μην τα πολυλογω τα χαπια τα εκοψα τις θεραπιες τις σταματησα για ενα διαστημα ημουν ετσι κι ετσι, μετα εκανα μια σχεση και για ενα μεγαλο χρονικο διαστημα δεν ειχα ουτε πανικους ουτε τιποτα.. Ημουν πραγματικα πολυ καλα.Ομως Παντα στο πισω μερος του μυαλο μου ειχα το οτι φοβομουν μην με πιασει κριση πανικου..Γενικοτερα με αυτες τις κρισεις εχω φοβο απομακρυνσης απο το σπιτι..Δηλαδη σαν να νιωθω ασφαλεια σπιτι μου,με τους γονεις μου κατι που δεν μπορει να μου το προσφερει αλλος..Μερικα συμπτωματα της κρισης ηταν η δυσπνοια(που φοβαμαι μην με πιασει),κρυος ιδρωτας,βαρος στο στηθος,ταχυπαλμια,ταση για εμετο κλπ..Κλασσικα πραγματα δηλαδη..Νιωθω οτι εκεινη τη στιγμη χανω τον ελεγχο,φοβαμαι μην χασω την μνημη μου δηλαδη πραγματα τρελα που οταν περασουν τα δεκα λεπτα του πανικου λεω τι βλακιες σκεφτεσαι...Περισυ το καλοκαιρι αποφασισαμε λοιπον,να παμε μια μερα στο λουτρακι,φυγαμε μεσημερι,νταλα ο ηλιος 40 βαθμοι,με μηχανη!! Οπως ειναι φυσιολογικο σε καποια φαση κοντεψα να λιποθυμησω.Αυτο ομως με φοβισε πολυ..Οταν φτασαμε δεν το σκεφτηκα,γιατι πηγαμε για μπανιο μετα στο ξενοδοχειο,βγηκαμε περασαμε καλα και οταν ηρθε η ωρα να πεσω για υπνο,τσουυυπππ να τη η κριση πανικου!!! Δεν τον ειχα ενημερωσει για το προβλημα που εχω,οποτε τι να εκανα να τον ξυπναγα και να του ξεφουρνιζα ολο αυτο???? προσπαθησα να το περασω μονη μου αλλα δυστυχως αυτη η κατασταση που επανεφερε τις κρισεις. Ξαναπηγα στο κεντρο ψυχικης υγειας αλλα αυτη τη φορα με ανελαβε μια ανιδεη χαζη που μου εσπαγε τα νευρα.Καθε φορα που πηγαινα εχανα το χρονο μου,αφηστε που ο διαθεσιμος χρονος τους ηταν ενα ραντεβου το μηνα και ααααααααν.....Με ενα ραντεβου το μηνα τι αποτελεσμα να χεις? Κατευθειαν μου προτεινε να παρω χαπια. Εγω αρνηθηκα και πεισμωσα κι αποφασισα να το αντιμετωπισω μονη μου..Αρχισα να προσπαθω να κανω αυτα που φοβαμαι,να βγαινω,να προσπαθω να δουλεψω και σιγα σιγα επανηλθα χωρις ουτε ενα φαρμακο. Ομως τον Ιουνιο εν μεσω εξεταστικης και ενω βρισκομουν εκτος αθηνας το αγορι μου αποφασισε να με χωρισει μετα απο 3 χρονια σχεσης..Και παρολο που τα ξαναβρηκαμε και ειμαστε μαζι οι κρισεις ξαναηρθαν μετα την εντονη στεναχωρια και το σοκ.ΠΡοχθες με πηγαν οι γονεις μου στο νοσοκομειο μου εκαναν καρδιογραφημα και ολα ηταν οκ..Και ειμαι παλι στα ιδια...Δεν μπορω να βγω απ το σπιτι, με πιεζει να φυγουμε την κυριακη ενω εγω ουτε μεχρι το ψιλικατζιδικο δεν μπορω να παω μονη μου και νιωθω χαμενη. Επειδη ειναι πολυ ανθρωπος της διασκεδασης και εχει πιεστει και πολυ λογω δουλειας φοβαμαι οτι αν ειναι μ ενα ατομο που εχει τετοιες φοβιες θα κουραστει και θα τον χασω..Συγγνωμη σας κουραζω με το τεραστιο κειμενο μου,αλλα λενε οτι αν μοιραζεσαι τον πονο σου με καποιον που περναει τα ιδια ο πονος σου μικραινει... Α,ξεχασα οτι η οικογενειακη μας γιατρος μου γραψε ενα χαπι ονοματι neurosedine το οποιο ελεγα να μην το παρω,χθες πηρα το πρωτο χαπι αλλα ειδα τι γραφει μεσα κι εχω χεστει πανω μου.Αμα ειναι να γινω χειροτερα κλαψτα χαραλαμπε. ΚΑι γενικοτερα μ οσα διαβασα εδω μεσα δεν θελω να καταντησω να παιρνω ψυχοφαρμακα σ ολη μου τη ζωη και να μαι σαν φυτο..Πολλα τα αδιεξοδα...Help...:(

Γειά σου Νάνσυ
Το πρώτο μου πόστ στ'αφιερώνω λοιπόν γιατί καταλαβαίνω απόλυτα πώς νιώθεις...
Κι εγώ από ένα έντρομο πλάσμα κατάφερα να αποκτήσω μία σχετική ανεξαρτησία κάποια στιγμή, αλλά κατάλαβα πώς η διαταραχή πανικού προφανώς βρισκόταν σε ύφεση και δέν είχε εξαφανιστεί όπως ήθελα να πιστεύω. Όπως καταλαβαίνεις κι εγώ τήν ξανάπαθα.

Θέλω να σου πώ πως τα φάρμακα δέν είναι τόσο καταδικάσιμα... Προσωπικά έπαιρνα για 4 χρόνια αντικαταθλιπτικά και σου ορκίζομαι άντε να είχα 8 κρίσεις σ'όλο αυτό το διάστημα. Τον τελευταίο μήνα και 5 μήνες αφού τα έκοψα έχω μία κρίση τη μέρα. Και είμαι και σε ξένη χώρα, φοβάμαι πώς δε θα με βρεί κανείς άμεσα και θα πεθάνω μόνη.

Αλλά αυτό που είπες είναι πολύ σωστό... Να πάμε ενάντια στους φόβους μας. Εσύ άρχισες να βγαίνεις, εγώ έμεινα λίγο καιρό μόνη για να δώ και τη χαρά της μοναχικότητας αλλά τώρα θα ξαναπάω κοντά στους φίλους μου κι αυτό με ηρεμεί πολύ. Δηλαδή μ'όλα αυτά που λές είναι σαν να νιώθεις πώς δεν θέλεις να χάσεις στιγμές απο τήν οικογενειακή σου ζωή γι'αυτό κλειδώνεις το πνεύμα σου εντός σπιτιού και πετάς το κλειδί.
Ξέρω πώς είναι δύσκολο, ειδικά όταν μετά από καιρό ησυχίας εμφανίζεται πάλι αυτός ο δαίμονας. Αλλά ξέρεις τί να κάνεις..

Τα χάπια που αναφέρεις βέβαια δέν τα ξέρω, εγώ έπαιρνα τα efexor. xanax μου έγραψε μία γιατρός και τα πήρα μία φορά αλλά ανακάλυψα πως για κάποιο λόγο σχεδόν όλα τα ηρεμιστικά έχουν πάνω μου αντίθετα αποτελέσματα, εντείνουν τις κρίσεις, τις επιμηκύνουν στο χρόνο και κάνουν τα συμπτώματα πιο τρομακτικά. (νόμιζα ότι ήμουν κάποιο είδος εξωγήινου όταν διάβασα πώς σε μερικούς ανθρώπους συμβαίνει κι αυτό). Τα μόνα που με πιάνουνε είναι τα λεξοτανίλ, αλλά δέν θέλω να πάω εκεί.
Δέν είναι σοφό για μένα να πολεμάς μία ζωή το σύμπτωμα και να αφήνεις τις ρίζες του ανενόχλητες. Μπορεί την σύγχρονη μπίζνες της ψυχιατρικής-φαρμακευτικής να την συμφέρει, δέν συμφέρει όμως εμάς ως ασθενείς...

Η γνώμη μου είναι πώς όσο για το φίλο σου, αν δέν του έχεις εξηγήσει ώς τώρα τι συμβαίνει καλό είναι να του τα πείς. Όσο κι αν τον αγαπάς θά'πρεπε να ξέρεις αν έχει την υπομονή να σε βοηθήσει να ξεπεράσεις τα προβλήματά σου, αλλιώς θα έχεις ένα παραπάνω άγχος κάθε μέρα με αποτέλεσμα να χειροτερεύεις κι αυτό αν μή τι άλλο δέ βοηθά κανέναν από τους δύο σας.

Δέν θα ζήσεις όλη σου τή ζωή σα φυτό. Στο χέρι σου είναι, αρκεί να σου δείξει κάποιος καλός ειδικός πρός τα πού ν'αρχίσεις να βαδίζεις, κι όλα θα αποκτήσουν νόημα.

Ευχαριστω πολυ που ασχοληθηκες με την περιπτωση μου....Ως προς τα φαρμακα δεν θελω να παρω,γιατι φοβαμαι τις εξαρτησεις,αν και η γιατρος αυτα που μου εδωσε ειπε οτι δεν κανουν εξαρτησεις..Επισης διαβασα στις οδηγιες οτι τον πρωτο καιρο εντεινουν τα συμπτωματα,και λεω αμα ειναι αν γινω χειροτερα ας το καλυτερα..Αυτο που πιστευω πως θα ηταν αποτελεσματικο στην περιπτωση μου ειναι η ψυχοθεραπεια..Το να μιλαω σε καποιον ειδικο δηλαδη...Ομως στα κεντρα ψυχικης υγειας ειναι οι περισσοτεροι ασχετοι,και ενας ψυχολογος για να πας ιδιωτικα θελει 70ευρο τη φορα...
Οσο για το φιλο μου του εχω εξηγησει,καποιες φορες δειχνει να καταλαβαινει ,καποιες αλλες ομως με πιεζει να κανω πραγματα που δεν μπορω επειδη πχ σ εκεινη τη φαση της ζωης μου εχω πανικους..Σημερα για παραδειγμα εχει τα γενεθλια του..Για μια εβδομαδα που μ εχουν πιασει οι πανικοι βγηκα 2 φορες απ το σπιτι,τη μια κατεληξα στο νοσοκομειο γιατι νομιζα οτι θα μεινω στον τοπο ,μουδιαζαν τα χερια μου,ζαλιζομουν,δυσπνοια κλπ,και μολις πηρα μισο xanax και εφτασα στο νοσοκομειο μου περασαν ολα δια μαγειας,και την αλλη πηγα απλως σ ενα καταστημα για ενα τεταρτο και δεν εβλεπα την ωρα να φυγω(κι αυτα με τους γονεις μου,που υποτιθεται νιωθω ασφαλεια μαζι τους ),και σημερα λογω γενεθλιων θα θελει να βγουμε να παμε καπου... Να δω τι θα κανω.... Κι αν αρχισω να λεω οχι ειναι λογικο οτι θα ξενερωσει...

Καλημέρα Νάνσυ.
Διάβασα το τόπικ σου και πραγματικά πιστεύω ότι είσαι δυνατό παιδί και μπορείς να αντιμετωπίσεις το θέμα με τους πανικούς σου μια και καλή. Αλλά χρειάζεσαι σίγουρα ειδικό. Οικονομικά πως είσαι? κατ'εμέ πρέπει να το συζητήσεις με τους γονείς σου, αν κρίνω από την ηλικία σου λογικά δε θα εργάζεσαι, και να το βάλετε στο οικογενειακό μπάτζετ ως στάνταρντ έξοδο για κάποιο χρονικό διάστημα. Ενδεχομένως να πιάσεις και μια δουλειά κι εσύ για να μπορέσεις να κάνεις ό,τι είναι απαραίτητο. Δυστυχώς οι ψυχοθεραπείες στοιχίζουν αλλά σου έχω στείλει και π. μ. με έναν ψυχολόγο που ειδικεύεται στα θέματα πανικού. Ειλικρινά όμως στο λέω, μην υπολογίσεις τα χρήματα. Είσαι πολύ μικρή ηλικιακά και μπορείς να το βγάλεις από πάνω σου αυτό το μαρτύριο. Και μην επαναπαύεσαι όταν σου περνάει για κάποιο διάστημα. Έχεις ολόκληρη ζωή μπροστά σου με χίλιες δυο δυσκολίες. Τι θα κάνεις τότε?
Κάνε οικονομίες από αλλού, μη παίρνεις ρούχα, δεν ξέρω, βρες ένα τρόπο να μαζεύεις χρήματα για να πας σε ψυχοθεραπευτή. Οι κρίσεις πανικού δεν πρέπει να περνάνε στο ντούκου. Όσο για τα φάρμακα, είμαι εντελώς κατά. Το αρνητικό είναι ότι τα δίνουν πια ως καραμέλες. Η αγοραφοβία και οι κρίσεις πανικού ειδικά σε εσένα, που όπως φαίνεται το παλεύεις, είναι θέμα "συζήτησης"... όχι φαρμάκων. Αυτή είναι η γνώμη μου.
Τώρα, όσον αφορά το φίλο σου, θα πρέπει να το συζητήσεις μαζί του. Να του πεις ότι έχεις αυτό το προβληματάκι. Αν δεν το κατανοήσει, όχι μόνο στα λόγια αλλά και στα έργα, τότε θα είναι άλλος ένας από τους πολλούς ανθρώπους γύρω μας που μας παρατάνε στις δύσκολες στιγμές.
Κοίτα εσύ τον εαυτό σου και πως θα αντιμετωπίσεις το θέμα που σε απασχολεί, ενημέρωσε και το φίλο σου, εν ανάγκη ας έρθει κι αυτός σε μια συνεδρία να δει πως είναι η κατάσταση, κι ότι είναι να γίνει θα γίνει. Και εδώ θα είμαστε να τα λέμε. Φιλιά.

Quote:

---

Originally Posted by nansyan89

Ευχαριστω πολυ που ασχοληθηκες με την περιπτωση μου....Ως προς τα φαρμακα δεν θελω να παρω,γιατι φοβαμαι τις εξαρτησεις,αν και η γιατρος αυτα που μου εδωσε ειπε οτι δεν κανουν εξαρτησεις..Επισης διαβασα στις οδηγιες οτι τον πρωτο καιρο εντεινουν τα συμπτωματα,και λεω αμα ειναι αν γινω χειροτερα ας το καλυτερα..Αυτο που πιστευω πως θα ηταν αποτελεσματικο στην περιπτωση μου ειναι η ψυχοθεραπεια..Το να μιλαω σε καποιον ειδικο δηλαδη...Ομως στα κεντρα ψυχικης υγειας ειναι οι περισσοτεροι ασχετοι,και ενας ψυχολογος για να πας ιδιωτικα θελει 70ευρο τη φορα...
Οσο για το φιλο μου του εχω εξηγησει,καποιες φορες δειχνει να καταλαβαινει ,καποιες αλλες ομως με πιεζει να κανω πραγματα που δεν μπορω επειδη πχ σ εκεινη τη φαση της ζωης μου εχω πανικους..Σημερα για παραδειγμα εχει τα γενεθλια του..Για μια εβδομαδα που μ εχουν πιασει οι πανικοι βγηκα 2 φορες απ το σπιτι,τη μια κατεληξα στο νοσοκομειο γιατι νομιζα οτι θα μεινω στον τοπο ,μουδιαζαν τα χερια μου,ζαλιζομουν,δυσπνοια κλπ,και μολις πηρα μισο xanax και εφτασα στο νοσοκομειο μου περασαν ολα δια μαγειας,και την αλλη πηγα απλως σ ενα καταστημα για ενα τεταρτο και δεν εβλεπα την ωρα να φυγω(κι αυτα με τους γονεις μου,που υποτιθεται νιωθω ασφαλεια μαζι τους ),και σημερα λογω γενεθλιων θα θελει να βγουμε να παμε καπου... Να δω τι θα κανω.... Κι αν αρχισω να λεω οχι ειναι λογικο οτι θα ξενερωσει...

---

Νάνσυ δεν είναι καθόλου λογικό να ξενερώσει. Τι πάει να πει έχει τα γενέθλιά του? Τα γιορτάζει άλλη μέρα ή τα γιορτάζει σήμερα αλλά εσύ δεν θα μπορείς να πας. Δεν καταλαβαίνει το πρόβλημά σου. Εξήγησέ του το καλύτερα. Μην πιέζεις όμως τον εαυτό σου. Δεν μπορείς να βγεις, τέλος.

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΝΑΝΣΥ.ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ?ΔΙΑΒΑΣΑ ΤΩΡΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΚΑΛΑ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙΣ ΜΙΑ ΘΕΡΑΠΕΙΑ.ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΕΙΣ ΜΙΑ ΖΩΗ,ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΓΩ ΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΙΡΝΩ ΧΑΠΙΑ,ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΥΑ.ΠΟΤΕ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΣΩΣΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ.ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΑ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ,ΑΛΛΑ ΜΕΤΑ ΕΙΣΑΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑ.ΟΥΤΕ ΦΟΒΟΙ ΚΑΙ ΣΠΑΝΙΑ ΠΑΝΙΚΟΥΣ.ΤΟ ΚΑΚΟ ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΜΟΛΙΣ ΑΙΣΘΑΝΟΜΟΥΝ ΚΑΛΑ ΤΑ ΣΤΑΜΑΤΟΥΣΑ ΓΙΑΤΙ ΠΡΙΝ 22 ΧΡΟΝΙΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΝ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΤΕΤΟΙΑ ΦΑΡΜΑΚΑ,ΣΕ ΘΕΩΡΟΥΝ ΤΡΕΛΗ.ΜΟΥ ΛΕΓΑΝ ΝΑ ΜΗ ΤΟ ΛΕΩ,ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ.ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ.ΠΟΣΟΥΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΝ ,ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΑ.ΜΙΑΣ ΓΕΙΤΟΝΙΣΑΣ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ,ΤΑ ΤΡΑΞΕΝ ΤΑ ΕΙΧΕ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΡΑΣΟ.ΕΛΕΟΣ.ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΑ ΠΗΡΑ ΚΑΙ ΜΕ ΣΤΕΙΛΑΝ ΑΔΕΙΑΒΑΣΤΗ.ΟΣΟ ΕΙΣΑΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΠΑΡΕ ΝΑ ΣΤΡΩΣΕΙΣ.ΑΛΛΑ ΑΝ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ ΚΑΝΕ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ.ΘΑ ΣΩΘΕΙΣ.ΕΓΩ ΘΑ ΚΑΝΩ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΓΙΟ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΦΟΒΙΕΣ ΚΑΙ ΛΙΓΑ ΝΕΥΡΑΚΙΑ.ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ ΣΑΝ ΚΑΙ ΜΕΝΑ,ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΝΑΝΑΙ ΚΑΛΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΖΩΗ ΤΟΥ.ΟΠΩΣ ΕΙΠΕΣ ΟΤΑΝ ΠΗΓΑΙΝΕΣ ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΠΑΙΡΝΕΣ ΜΙΣΟ,ΕΤΣΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΘΑ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΒΓΕΙΣ ΕΞΩ.ΚΑΙ ΘΑΣΑΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑ.ΕΓΩ ΕΤΣΙ ΚΑΝΩ ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΟ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ ΚΑΙ ΛΕΙΠΕΙ ΤΑΞΙΔΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ.ΠΑΙΡΝΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΤΗΣ ,ΚΑΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑ.ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΣ ΚΑΠΟΥ ΠΑΡΕ ΜΙΣΟ ΧΑΠΑΚΙ.ΚΑΛΟ ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΕΙ.ΚΑΙ ΒΡΕΣ ΜΙΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ.ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΚΟΜΑ.ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΒΡΩ ΤΗΝ ΧΘΕΣΙΝΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ.ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΜΑΘΩ,ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΓΜΤ

Void καταρχας ευχαριστω πολυ κι εσενα που ασχοληθηκες να γραψεις αυτες τις γραμμες...Οπως ακριβως ειπες κι εσυ κι εγω ειμαι κατα των φαρμακων...Διαβασα εδω τις αποψεις πολλων ανθρωπων που εχουν κρισεις πανικου,ειδα ανθρωπους να παιρνουν χαπια για χρονιαααα και να εξακολουθουν να εχουν κρισεις πανικου...Οποτε αναρωτιεμαι,γιατι να μπω στη διαδικασια των φαρμακων απ τη στιγμη που δεν μου εγγυαται κανεις οτι δεν θα το ξαναπαθω...Ακομα και τα xanax που πηρα μισο τη μια μερα και μισο την αλλη δεν μ αρεσει που τα πηρα,απλως εφτασα σε ασχημο σημειο κι επελεξα να τα παρω να ηρεμισω.. Ομως τ αποφευγω οπως ο διαολος το λιβανι...Απλως παντα εχω στην τσαντα μου κρυμμενο ενα χαπακι,χωρις να το παιρνω...Ετσι μονο γι ασφαλεια...

Εχεις δικιο σ αυτο που λες οτι δεν πρεπει να επαναπαυομαι...Αυτο το λαθος εκανα μεχρι τωρα...Πηγαινα στο κεντρο ψυχικης υγειας,γιατι δεν ηθελα να επιβαρυνω την οικογενεια μου και εβλεπα οτι με ριχνανε κατευθειαν στα χαπια...Η συγκεκριμενη ψυχιατρος ηταν ασκουμενη ακομα,κι απ οσα μου λεγε τα 3/4 τα ηξερα κι απο μονη μου..Βασικα εκανα 5 συνεδριες κι ολο ερωτησεις μου κανε...Να μου δωσει μια συμβουλη,τιποτα..... Αφου σε καποια φαση,επειδη δεν ειμαι κι ευκολος ανθρωπος χαχαχα :p , της λεω το παιχνιδι των ερωτησεων θα παιζουμε καθε φορα??? |Εμενα θα μου πειτε τιποτα για να νιωσω καλυτερα??? Πως να χειριστω εναν πανικο??? Και η απαντηση : Αυτο μονο εσυ το ξερεις τι θα σε κανει να νιωσεις καλυτερα... ΠΑρε ενα xanax στην τσαντα σου... Ενταξει δηλαδη γ....ω τα πτυχια σου.....Συγγνωμη κιολας για το λεξιλογιο,απρεπεια ξερω, αλλα εμενα σε τι με βοηθησε??? Αγανακτησα τοσο πολυ απ τη χαζη που εγινα καλυτερα και ειπα θα το αντιμετωπισω μονη μου!!Αλλα νταξει οπως ολοι ξερουμε οι πανικοι ξαναρχονται..Και τωρα ειμαι εδω... Βασικα δουλευω,παραλληλα με τις σπουδες κανω μαθηματα σε κανενα παιδακι αλλα οι πανικοι ακομα και σ αυτο μ εμποδιζουν... :(
Tωρα οσον αφορα το αγορι μου,ευχομαι να δειξει κατανοηση τι να πω....Δεν μπορω αλλο καθε μερα να ανησυχω για τις κρισεις και ν ανησυχω και για το τι θα πει αυτος...Κουραστηκα...

Ντινα,γεια σου....Ελπιζω να εισαι καλυτερα σημερα και να λυθηκε το προβλημα σου...Πρωτα να σου πω για το θεμα σου,μαλλον επειδη ζητουσες χαπια καποιος διαχειριστης δεν το εκρινε σωστο και το εσβησε(πιθανολογω δεν μπορω να ειμαι και σιγουρη,ετσι γινεται συνηθως στα φορουμ αν κατι κρινουν οτι δεν ειναι σωστο).

Και τωρα στο θεμα μας,θεωρω οτι ειναι θεμα παιδειας και μορφωσης το οτι καποιος μας θεωρει τρελους που εχουμε κριση πανικου.... Αν εισαι αδαης φυσικα και οποιον παιρνει χαπια θα τον πεις τρελο...Ομως αγαπητη Ντινα η ζωη εχει γυρισματα..Αυτο ξερω,και με την πιεση που δεχομαστε καθημερινα,με την οικονομικη κριση,με τα αδιεξοδα ολοενα και περισσοτεροι ερχονται αντιμετωποι με τις κρισεις..γι αυτο μεγαλη μπουκια φαε,μεγαλη κουβεντα μην πεις!!! γιατι οποιος νομιζει οτι ειμαστε τρελοι,αυριο μπορει ανετα να βρεθει στη θεση μας...Δεν ειμαστε απο σιδερο,ολοι λυγιζουμε..

Quote:

---

Originally Posted by nansyan89

Ντινα,γεια σου....Ελπιζω να εισαι καλυτερα σημερα και να λυθηκε το προβλημα σου...Πρωτα να σου πω για το θεμα σου,μαλλον επειδη ζητουσες χαπια καποιος διαχειριστης δεν το εκρινε σωστο και το εσβησε(πιθανολογω δεν μπορω να ειμαι και σιγουρη,ετσι γινεται συνηθως στα φορουμ αν κατι κρινουν οτι δεν ειναι σωστο).

Και τωρα στο θεμα μας,θεωρω οτι ειναι θεμα παιδειας και μορφωσης το οτι καποιος μας θεωρει τρελους που εχουμε κριση πανικου.... Αν εισαι αδαης φυσικα και οποιον παιρνει χαπια θα τον πεις τρελο...Ομως αγαπητη Ντινα η ζωη εχει γυρισματα..Αυτο ξερω,και με την πιεση που δεχομαστε καθημερινα,με την οικονομικη κριση,με τα αδιεξοδα ολοενα και περισσοτεροι ερχονται αντιμετωποι με τις κρισεις..γι αυτο μεγαλη μπουκια φαε,μεγαλη κουβεντα μην πεις!!! γιατι οποιος νομιζει οτι ειμαστε τρελοι,αυριο μπορει ανετα να βρεθει στη θεση μας...Δεν ειμαστε απο σιδερο,ολοι λυγιζουμε..

---

ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ ΝΑ ΤΟ ΣΒΗΣΩ,ΑΛΛΑ ΕΜΕΙΝΕ Η ΕΠΙΚΕΦΑΛΙΔΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ.ΚΑΙ ΕΓΡΑΨΑ ΚΑΛΟ ΣΑΒ-ΚΟ.ΤΕΣ ΠΑ.ΠΗΓΑ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ,ΠΕΡΙΜΕΝΑ 3,5 ΩΡΕΣ,ΜΕ ΕΞΕΤΑΣΕ ΝΕΥΡΟΛΟΓΟΣ.ΕΙΠΕ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟ ΑΓΧΟΣ,ΚΑΙ ΜΕ ΧΤΥΠΗΣΕ 1 ΣΤΕΝΤΟΝ ΝΑ ΤΗΝ ΒΓΑΛΩ ΚΑΝΕΝΑ 12ΩΡΟ.ΑΛΛΑ ΔΕΝ Μ ΕΓΡΑΨΕ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΕ ΣΕ ΕΦΗΜΕΡΙΑ.ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΩ.ΕΥΤΥΧΩΣ ΓΙΑ ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΤΥΧΗ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΔΩ ΠΡΟΤΕΙΝΕ ΕΝΑ ΠΑΡΟΜΟΙΟ ΣΑΙΤ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ,ΚΑΙ Ο ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ ΘΑ ΜΟΥ ΒΡΕΙ ΑΤΟΜΟ ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙ.ΜΙΛΑΜΕ ΤΩΡΑ ΣΤΟ ΤΗΛ.ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΠΟ ΤΕΤΟΙΑ ΦΟΡΟΥΜ ΜΕ ΚΑΝΟΝΕΣ,ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΕ ΝΑ ΒΑΖΕΙΣ ΣΑΙΤ ΠΟΥ ΘΑ ΕΝΔΙΕΦΕΡΑΝ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ,ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ.ΑΣ ΜΕ ΣΒΗΣΕΙ.ΤΟ ΑΛΛΟ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΤΩΡΑ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΣΟ ΤΥΠΙΚΟ.ΜΑΖΙ ΛΕΓΕΤΑΙ.ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Τι να σου πω,δεν ξερω τι επιτρεπεται και τι οχι στο συγκεκριμενο,απλως νομιζω οτι γι αυτο το λογο στο εσβησε...

Quote:

---

Originally Posted by nansyan89

Τι να σου πω,δεν ξερω τι επιτρεπεται και τι οχι στο συγκεκριμενο,απλως νομιζω οτι γι αυτο το λογο στο εσβησε...

---

ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ.ΝΑΝΑΙ ΚΑΛΑ

Καλημέρα σας..Πριν απο λιγα λεπτα εγινε κατι που με ταραξε παρα πολυ.Χθες το βραδυ,το αγορι μου κοιμηθηκε σπιτι μου..Τωρα το πρωι οι γονεις μου επρεπε να φυγουν να πανε σε μια δουλεια...Του εχω εξηγησει πως αυτες τις μερες που οι πανικοι ειναι σε εξαρση δεν μ αρεσει να μενω μονη μου στο σπιτι γιατι νιωθω ανασφαλεια και γενικοτερα δεν νιωθω καθολου καλα..Σχεδν τον παρακαλεσα να περιμενει 10-15 λεπτα μεχρι να φυγει (γιατι τον πηρε ο πατερας του,επειδη ηθελε να παει το συνεργειο στ αυτοκινητο και να φυγει διακοπες -οδικως-). Πολυ σοβαρος λογος για να μην μπορει να περιμενει 10 λεπτα. Τον παρακαλεσα και του ειπα : Σε παρακαλω περιμενε λιγο,μη φυγεις και η απαντηση του ηταν μ ενα ψυχρο υφος : - Να μαθεις εσυ να περιμενεις... Εβαλα τα κλαματα κλειστηκα στο μπανιο κι η αντιδραση του ποια ηταν, ενα ειρωνικο απο μακρια γεια σου νανσυυυυυυυυυυυυ.... Κι εφυγε... Μονο εγω ειμαι παραλογη και νιωθω οτι ειναι τελειως αναισθητος ???

Nansyan89 μην περιμένεις κάποιος που δεν έχει πάθει έστω μία φορά κρίση πανικού να σε καταλάβει. Δεν υπάρχει περίπτωση. Από κει και πέρα εξαρτάται από το πόσο κατανόηση έχει ο άλλος. Και απ'οτι φαίνεται ο φίλος σου δεν έχει καθόλου.

Quote:

---

Originally Posted by m.monkey

Nansyan89 μην περιμένεις κάποιος που δεν έχει πάθει έστω μία φορά κρίση πανικού να σε καταλάβει. Δεν υπάρχει περίπτωση. Από κει και πέρα εξαρτάται από το πόσο κατανόηση έχει ο άλλος. Και απ'οτι φαίνεται ο φίλος σου δεν έχει καθόλου.

---

Αυτο συνειδητοποιω μετα λυπης μου....Οτι τρια χρονια τωρα ειμαι μ εναν ανθρωπο ο οποιος στις χαρες ειναι οκ,και στα δυσκολα κανει πισω...Τωρα ειναι καλοκαιρι και το μονο που θελει και τον νοιαζει ειναι να παει διακοπες...Ισχυριστηκε οτι και καλα επιμενει να παμε διακοπες γιατι θελει να περασει ομορφες στιγμες μαζι μου,οταν του ειπα ομως να μου δωσει μια πιστωση χρονου,για να το ξεπερασω πχ αντι για 10-20 αυγουστου να φυγουμε αρχες σεπτεμβρη μου κανει οτι τι να παω να κανω τοτε διακοπες???? κανεις δεν παει τοτε....Δηλαδη μετα απο κατι τετοια,καταλαβαινω ποσο πολυ μ αγαπαει..τι να πω...

Καταλαβαίνω ότι για να είσαι μαζί του 3 χρόνια θα νιώθεις κάποια πράγματα γι'αυτόν. Μήπως όμως η συμπεριφορά του σ'αυτό το θέμα σου επιδεινώνει την κατάσταση? Θέλω να πω ότι ενώ έχεις το πρόβλημα με τις κρίσεις, έχεις και ένα άγχος και μία στενοχώρια παραπάνω ότι ο άνθρωπος που είναι μαζί σου δεν σε καταλαβαίνει. Το έχεις σκεφτεί αυτό?

monkey και τι μπορει να κανει να χωρισει;

Δεν είπα αυτό. Μπορεί να ζητήσει από το φίλο της να κάνουν μία συζήτηση, να αναλύσουν το πρόβλημα και να του πει τι την ενοχλεί στη συμπεριφορά του. Να του δώσει να καταλάβει με λίγα λόγια ότι αν της συμπεριφέρεται έτσι δεν τη βοηθάει να το ξεπεράσει, αντιθέτως της δημιουργεί ένα ακόμη άγχος.

Αυτος τωρα ειναι αλλου.. και αυτη εχει προβλημα και χρειαζεται να ξερει εαν θα σταθει διπλα της η οχι. Σωστο αυτο που λες αλλα απο τα λεγομενα της κοπελας αυτος τον εαυτο του σκεφτεται μονο

Νάνσυ δε θα βγάλω συμπέρασμα για το κατά πόσο σε αγαπάει ο φίλος σου ή για το αν νοιάζεται για σένα..αυτά τα ξέρετε μεταξύ σας.
Σίγουρα όμως είναι ανώριμος - ανίκανος, αυτή τη στιγμή που μιλάμε τουλάχιστον, να συμμεριστεί την κατάστασή σου.
Αν δεν είναι too much για σένα την δύσκολη περίοδο που περνάς να του το εξηγήσεις πάλι, κάντο.
Αν πάλι νιώθεις ότι δεν έχεις το κουράγιο να λες τα ίδια, απλά κοίτα τον εαυτό σου να γίνεις καλά και άστον να πάει διακοπές όπου γουστάρει.
Και αν τυχόν σε κάνει να αισθανθείς προβληματική, άρρωστη και γενικότερα πατήσει πάνω στην αδυναμία σου με οποιονδήποτε τρόπο, στείλτον στον αγύριστο και προχώρα.

Χθες το βραδυ δεν αντεξα,και του πα οτι ειναι αναισθητος και οτι φταιει σε μεγαλο βαθμο που ειμαι ετσι..Κι αυτο που μου απαντησε ηταν το εξης : Τι πας να κανεις τωρα? Να μου δημιουργησεις τυψεις???:( Αντι να πει ενα συγγνωμη που σ εφερα σ αυτη την κατασταση μου τη λεει κι απο πανω..Πραγματικα νιωθω παγος μεσα μου..Ολοι με ρωτανε γιατι συνεχιζεις αυτη τη σχεδη αφου βλεπεις οτι ειναι προβληματικη. Κι ομως σ αυτη τη φαση δεν εχω τη δυναμη να παρω αποφασεις για τιποτα...Προσπαθω να συγκεντρωθω στο προβλημα μου,να με κανω να το ξεπερασω και συνεχως εχω να ασχολουμαι και με τα αισθηματικα... Παντως, δεν ξερω αν το εχει παρατηρησει κανεις σας,συνεχως τις τελευταιες μερες με οποιον και να μιλησω μου λεει οτι εχει τις μαυρες του..Τι εχουμε παθει ολοι???:(

νάνσυ μου κανείς δε φταίει ούτε για τα ψυχολογικά μας, ούτε για τις κρίσεις πανικού μας ούτε για τίποτα..σκέψου, θα θεωρούσες ότι φταίει ο φίλος σου για τις κρίσεις σου εάν εξαρχής είχε επικεντρωθεί στον εαυτό σου αντί να καταπιέζεσαι για να ικανοποιήσεις τις ανάγκες του?
όχι στο λέω εγώ. Γι'αυτό από την αρχή επιμένω και σου λέω, κοίτα να γίνεις καλά και άσε τον φίλο σου να αποφασίσει μόνος του. Εκεί πρέπει να δείξει την ωριμότητά του. Δηλαδή να αποφασίσει αν είναι διατεθειμένος να βοηθήσει ουσιαστικά αλλιώς ας πάει στο καλο..

Ασε τον αλλον. Μην στηριζεσαι σε αυτον

Εχεις εντωπισει ποιες φοβιες σε φερνουν στις κρισεις πανικου;;

Νάνσυ νομίζω πώς δέ το χειρίστηκες άριστα το θέμα, καταλαβαίνω όμως πώς δέν μπορείς να μπείς σε διαδικασία πώς να του φέρεις τί όταν τόν έχεις τόσο πολύ ανάγκη. Αλλά το ότι τον έχεις ανάγκη εσύ δέ πάει να πει ότι μπορεί (ή θέλει) να ανταπεξέλθει αυτός, όμως...

Εντάξει είναι κι αυτός ένας άλλος άνθρωπος με τα όνειρά του τις ανάγκες του τίς συνήθειές του. Αν δέν έχει έρθει σε επαφή παλιότερα με κάποιον που είχε κρίσεις πανικού ή οποιοδήποτε αλλό ψυχικό πρόβλημα μήν περιμένεις κι εσύ να δείξει άμεση κατανόηση ή ακόμα και ανοχή..

Το πρόβλημα είναι ότι η άμυνα που αυτός δείχνει απέναντί σου προκειμένου να μήν μπεί σε αυτήν την δύσκολη κατάσταση και να παρατείνει την εντύπωση πώς δέν έχεις τίποτα, σε πληγώνει πολύ, και όπως σου είπα νομίζω ότι διαιωνίζει τους πανικούς σου..

Όπως λέει και το ΝεοΞεκίνημα μή στηρίζεσαι πάνω του, αν δέν θέλει, τί νόημα έχει να επιμένεις; Δέ μπαίνει ερώτημα αν σ'αγαπάει ή όχι και μετά απο τρία χρόνια πιστεύω δεν ωφελεί ν'αμφισβητείς τα συναισθήματά του αλλά στην πράξη όμως καλύτερα να μήν περιμένεις πολλά απο κείνον και να του δώσεις χρόνο να δεχτεί τη πραγματικότητα....

Εγω δεν καταλαβαινω τοτε σε τι ωφελει να εισαι μ εναν ανθρωπο αν δεν μπορει να σου σταθει στις δυσκολες στιγμες. Δηλαδη τι ειναι οι σχεσεις? Σεξ,διακοπες,βολτες κλπ???Αμα ειναι ετσι να μην ξανακανω ποτε σχεση αφου αυτα τα εχεις και χωρις να κανεις σχεσεις με καποιον..

Nάνσυ μου δέν ξέρουμε όλοι πώς να αγαπάμε. Οι περισσότεροι εκφραζόμαστε όπως λάχει και λέμε ότι "αγαπάμε με το δικό μας τρόπο". Κάτι που δέ πιστεύω πως ισχύει..
Επίσης οι περισσότεροι άνθρωποι δέν ξέρουν πώς να σταθούν σε κάποιον άλλο ειδικά όταν η κοινωνία μας κυνηγά το αδύναμο. Όπου κι αν κοιτάξεις ή κρυφακούσεις οι άνθρωποι δέν θέλουν ανθρώπους που περνάνε δύσκολα επειδή "είναι μίζεροι".
Αυτό επειδή ψάχνουμε πάντα το εύκολο.. Έτσι και στις σχέσεις υπάχουν πολλές εκεί έξω που βασίζονται στην υποκρισία πως "είμαστε μία χαρά" ενώ κάποιος απο τους δύο μπορεί να υποφέρει σιωπηλά.

Μάλλον δέν ωφελεί όπως λές, αλλά είμαι και της απόψεως του να εξηγούμε στον άλλο, να του δίνουμε και λίγο χρόνο να καταλάβει, να αποδεχτεί, δηλαδή να έχουμε και μία υπομονή.
Και αυτό για να μήν κάνουμε το ίδιο που μας κάνει δηλαδή να τον απορρίψουμε επειδή δεν είναι όπως τον θέλουμε..

Επίσης απο τα λεγόμενά σου, αυτό που άλλοι αντιλήφθηκαν ως αναισθησία εγώ το αντιλαμβάνομαι και ώς άγνοια. Δώς του εκεί να διαβάσει, πάνε τον στην wikipedia, στο ιατρονέτ ξέρω γω μπας και διαβάζοντάς τα απο κάτι που θεωρεί αντικειμενικό βγάλει ένα συμπέρασμα αντί να βγάζει άσχετα.

Quote:

---

Originally Posted by Paletta

Nάνσυ μου δέν ξέρουμε όλοι πώς να αγαπάμε. Οι περισσότεροι εκφραζόμαστε όπως λάχει και λέμε ότι "αγαπάμε με το δικό μας τρόπο". Κάτι που δέ πιστεύω πως ισχύει..
Επίσης οι περισσότεροι άνθρωποι δέν ξέρουν πώς να σταθούν σε κάποιον άλλο ειδικά όταν η κοινωνία μας κυνηγά το αδύναμο. Όπου κι αν κοιτάξεις ή κρυφακούσεις οι άνθρωποι δέν θέλουν ανθρώπους που περνάνε δύσκολα επειδή "είναι μίζεροι".
Αυτό επειδή ψάχνουμε πάντα το εύκολο.. Έτσι και στις σχέσεις υπάχουν πολλές εκεί έξω που βασίζονται στην υποκρισία πως "είμαστε μία χαρά" ενώ κάποιος απο τους δύο μπορεί να υποφέρει σιωπηλά.

Μάλλον δέν ωφελεί όπως λές, αλλά είμαι και της απόψεως του να εξηγούμε στον άλλο, να του δίνουμε και λίγο χρόνο να καταλάβει, να αποδεχτεί, δηλαδή να έχουμε και μία υπομονή.
Και αυτό για να μήν κάνουμε το ίδιο που μας κάνει δηλαδή να τον απορρίψουμε επειδή δεν είναι όπως τον θέλουμε..

Επίσης απο τα λεγόμενά σου, αυτό που άλλοι αντιλήφθηκαν ως αναισθησία εγώ το αντιλαμβάνομαι και ώς άγνοια. Δώς του εκεί να διαβάσει, πάνε τον στην wikipedia, στο ιατρονέτ ξέρω γω μπας και διαβάζοντάς τα απο κάτι που θεωρεί αντικειμενικό βγάλει ένα συμπέρασμα αντί να βγάζει άσχετα.

---

παλέττα καλησπέρα.
Σαφώς και είναι ένα μεγάλο κομμάτι άγνοιας αλλά ήδη του το έχει εξηγήσει και από ό,τι φαίνεται όχι μόνο δεν την έχει στηρίξει αλλά δείχνει και σα να είναι θυμωμένος μαζί της. Δεν κατηγορεί κανείς το φίλο της επειδή δεν ξέρει αλλά...αν έχει τη δύναμη και τα κότσια να τη στηρίξει τότε μόνος του θα κάνει την προσπάθειά του να την καταλάβει.. είναι άδικο για εκείνη να έχει τον πόνο της που λέμε και να πρέπει να πάρει χεράκι χεράκι και τον άλλον να τον "διαβάσει".. ας κάτσει και μόνος του αφού διατείνεται ότι την αγαπά να το ψάξει. Εδώ μπάινουν άτομα στο φόρουμ που τα ταίρια τους έχουν θέματα και ζητάνε συμβουλές και πως να στηρίξουν για πολύ πιο σοβαρά ζητήματα και πιο μικρής διάρκειας σχέσεις και δε θα το κάνει ο φίλος της της Νάνσυ? που αυτό που χρειάζεται κυρίως στην περίπτωσή της είναι κατάνοηση?

Quote:

---

Originally Posted by void

παλέττα καλησπέρα.
Σαφώς και είναι ένα μεγάλο κομμάτι άγνοιας αλλά ήδη του το έχει εξηγήσει και από ό,τι φαίνεται όχι μόνο δεν την έχει στηρίξει αλλά δείχνει και σα να είναι θυμωμένος μαζί της. Δεν κατηγορεί κανείς το φίλο της επειδή δεν ξέρει αλλά...αν έχει τη δύναμη και τα κότσια να τη στηρίξει τότε μόνος του θα κάνει την προσπάθειά του να την καταλάβει.. είναι άδικο για εκείνη να έχει τον πόνο της που λέμε και να πρέπει να πάρει χεράκι χεράκι και τον άλλον να τον "διαβάσει".. ας κάτσει και μόνος του αφού διατείνεται ότι την αγαπά να το ψάξει. Εδώ μπάινουν άτομα στο φόρουμ που τα ταίρια τους έχουν θέματα και ζητάνε συμβουλές και πως να στηρίξουν για πολύ πιο σοβαρά ζητήματα και πιο μικρής διάρκειας σχέσεις και δε θα το κάνει ο φίλος της της Νάνσυ? που αυτό που χρειάζεται κυρίως στην περίπτωσή της είναι κατάνοηση?

---

Αχ βρε void ποσο με καταλαβαινεις....

Απλά παροτύνω σαν μία τελευταία προσπάθεια να σιγουρευτείς πώς αυτός ο άνθρωπος κοιτά την πάρτη του και δέν έχει σκοπό να σου σταθεί όχι επειδή δεν ξέρει πώς να το κάνει αλλά επειδή δε θέλει. Και το είπα γιατί πιστεύω πως πολλοί άντρες παραμένουν πάντα ανώριμοι και περιμένουν να τους πάρεις απο το χέρι να τους δείξεις αλλιώς δε ξεκουνάνε. Από την άλλη αν έχει καταλάβει και απλά δε θέλει να σου στέκεται, τί μενεις και μαζί του, αν αυτό που χρειάζεσαι είναι συμπαράσταση;

Απο προσωπικής εμπειρίας, και υπομονή έκανα, και μίλησα, και έδειξα και εξήγησα, αλλά ο άλλος με είχε καταδικάσει πριν ανοίξω το στόμα μου. Δέν θέλω να πιστεύω πώς υπάρχουν άλλοι γεμάτοι τόσο μίσος όσο το δικό μου κελεπούρι. Μπορεί οι άλλοι να έχουνε 1 τύχη παραπάνω.

παλέττα μου καλά κάνεις και πρεσβεύεις την επιείκια..εγώ νομίζω ότι αν η νάνσυ δεν τα είχε αυτά στο μυαλό της δε θα έμπαινε καν στη διαδικάσια να το συζητάει μαζί μας. Θα την είχε πάρει ήδη την απόφασή της..
Απλώς κάνουμε ξέρεις, πολλές φορές το λάθος να είμαστε πολύ πιο ελαστικοί σε θέματα στα οποία θα έπρεπε να είναι αυτονόητη η έκβασή τους..σκέψου πχ έναν άντρα που δεν μπορεί να διαχειριστεί κρίσεις πανικού, αν θα μπορούσε στο μέλλον να διαχειριστεί κάτι πολύ πιο σοβαρό στο μέλλον.
Ναι, σε καταδικάζει ο άλλος αν είναι σκατάνθρωπος και χωρίς ίχνος κατανόησης για κάποιον άλλον πέρα του εαυτού του...αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να στηρίξουν αρκεί να τους δείξεις ότι το έχεις πραγματικά ανάγκη..συνήθως αυτοί οι άνθρωποι είναι απλοί και δε σου περνάει από το μυαλό ότι έχουν τέτοιες ικανότητες όταν τους πρωτοσυναντήσεις.

Quote:

---

σκέψου πχ έναν άντρα που δεν μπορεί να διαχειριστεί κρίσεις πανικού, αν θα μπορούσε στο μέλλον να διαχειριστεί κάτι πολύ πιο σοβαρό στο μέλλον.

---

έχεις απόλυτο δίκιο. Δεν το σκέφτηκα έτσι, πώς αν χρειαστεί να τον νταντέψει γι'αυτό θα χρειαστεί και για τα υπόλοιπα. Έχω μία τάση να είμαι αφελής με τους ανθρώπους και να λέω πώς θ'αλλάξουνε, αλλά ανοικειοθελώς δέν αλλάζει κανείς.
Βασικά αυτό που δυσκολεύομαι ρε παιδιά να χωνέψω στη τελική είναι πώς ένας άνθρωπος που επι χρόνια σου τάζει τον ουρανό με τ'αστρα δέν έχει ένα ζευγάρι μπίπ να σταθεί σαν αληθινός άντρας στο πρόβλημα σου, αλλά σ'απορρίπτει, σε κατηγορεί, σε διαψεύδει.. Λέω, δέ μπορεί, γαμώτο δηλαδή, κάτι ειλικρινές θα έχει !!!

παλετούλα μου, έτσι είναι οι άνθρωποι ..ανθρωπάκια κατ'ουσίαν φοβισμένα , ανασφαλή και ανίκανα να στηρίξουν στην πραγματική ανάγκη...γι'αυτό πρέπει καταρχήν πάντα, να πατάμε στα δικά μας πόδια.
Τώρα ο δικός σου...σίγουρα θα είχε κάτι ειλικρινές, αλλά απεδείχθη "λίγος"..συμβαίνει, αλλά αν θες άνοιξε ένα θεματάκι κάποια στιγμή να το συζητήσουμε.

και μενα αυτο ειναι το γαμωτο μου...!Δεν μπορει ο αλλος να σου ταζει τον ουρανο με τ αστρα και στα δυσκολα να σου κανει τη ζωη δυσκολοτερη..Οκ να δεχθω οτι δεν πρεπει να ειμαστε εγωιστες κοιτωντας μονο την παρτη μας,και οτι και ο αλλος μπορει να εχει τα δικα του....Οκ αν δεν μπορεις να μου σταθεις ενταξει,αλλα μη μου λες οτι μ αγαπας μετα..Γιατι αυτη η λεξη απο τοτε που βγηκε απ τα χειλη εχασε την ουσια της..

Νάνσυ μου αν δέν σου είναι πολύ δύσκολο ίσως να βάλεις κάποιες προτεραιότητες στη ζωή σου... Βασικά μήπως κοίταξες αν μπορείς να πας σε -άλλο- ψυχολόγο όπως σου προτείναν και άλλοι εδώ...

Δηλαδή ας λέμε ό,τι θέμε για τη σχέση σου αλλά επειδή αυτό που προέχει είναι να γίνεις καλά νομίζω ότι πρέπει να βάλεις πρώτο στο πλάνο έναν καλό γιατρό. Και παρότι οι απόψεις για τα φάρμακα είναι διφορούμενες εγώ να σου πω τη γνώμη μου πώς τουλάχιστον στήν αρχή για κάποια περίοδο όσο βλέπεις τον ειδικό καλό είναι να παίρνεις κάποια για να μπορέσεις να παραμερίσεις το σύμπτωμα (τις κρίσεις) και να βρείς τί κρύβεται απο πίσω.

Τι λές κι εσύ;

Σημερα εκανα δυο απλα βηματα,και μου φαινεται σαν να εχω καταφερει το ακατορθωτο..Μετα απο μερες εγκλεισμου,εμεινα για 3 ωρες μονη μου τελειως στο σπιτι,και επειτα βγηκα (με τη μητερα μου) και πηγαμε σ ενα μαγαζι με καλλυντικα και στο σουπερ μαρκετ..Βεβαια στο δευτερο ενιωθα πολυ αμηχανα,και μ επιασε ετσι μια τρεμουλα αλλα οταν φταναμε ταμειο μου περασε... Παντως ηταν μια αρχη κι αυτη!

Μπραβο! Αυτο που εκανες ειναι πολυ σημαντικο βημα. Για καποιους ισως μικρο, για μας ομως που εχουμε αυτο το προβλημα ειναι ενα οτι πιο δυσκολο. Κι εγω σημερα οδηγησα αρκετα χιλιομετρα για να παω στο ικα. Ολη η διαδρομη φυσικα ηταν μια διαρκης κριση πανικου και στο αυτοκινητο και στο ικα βεβαια. Επρεπε ομως να παω και δεν μπορουσε να ερθει καποιος μαζι μου. Ζαλιστικα, ξαναζαλιστικα, ταχυκαρδια κτλ. αλλα οχι μονο δεν εφυγα, αλλα μετα απο αρκετη ωρα ορθοστασια οπου ειπα θα πεσω κατω, συνεχισα να πηγαινω και στους αλλους οροφους για να ρωτησω καποια πραγματα που ηθελα. Αφου τελειωσα μπηκα στο αυτοκινητο και φυσικα ηταν εφιαλτης. Μπορει ολο αυτο να με εξαντλησε αλλα η ικανοποιηση μου ηταν μεγαλη. Αλλες φορες βεβαια δεν μπορω να παω ουτε μεχρι το ψιλικατζιδικο στη γωνια. Οταν ομως εχεις καταφερει να κανεις αυτο που σε φοβιζει την επομενη φορα που θα σε πιασει ο φοβος θα φερεις στο μυαλο σου οτι τοτε που πηγες εκει και εκανες αυτο δε συνεβη τιποτα. Αυτο ειναι και το δυσκολο κομματι γιατι δεν μπορεις να το καταφερεις παντα γιατι ειναι ενα βημα μπροστα και δυο πισω. Εκει λοιπον ειναι που δεν πρεπει να χασουμε την υπομονη μας.

μπράβο σας ρε παιδάκια!! είναι πολύ σημαντικά αυτά τα βήματα, γερά με τσαμπουκά λοιπόν! :-)

Quote:

---

Originally Posted by m.monkey

Μπραβο! Αυτο που εκανες ειναι πολυ σημαντικο βημα. Για καποιους ισως μικρο, για μας ομως που εχουμε αυτο το προβλημα ειναι ενα οτι πιο δυσκολο. Κι εγω σημερα οδηγησα αρκετα χιλιομετρα για να παω στο ικα. Ολη η διαδρομη φυσικα ηταν μια διαρκης κριση πανικου και στο αυτοκινητο και στο ικα βεβαια. Επρεπε ομως να παω και δεν μπορουσε να ερθει καποιος μαζι μου. Ζαλιστικα, ξαναζαλιστικα, ταχυκαρδια κτλ. αλλα οχι μονο δεν εφυγα, αλλα μετα απο αρκετη ωρα ορθοστασια οπου ειπα θα πεσω κατω, συνεχισα να πηγαινω και στους αλλους οροφους για να ρωτησω καποια πραγματα που ηθελα. Αφου τελειωσα μπηκα στο αυτοκινητο και φυσικα ηταν εφιαλτης. Μπορει ολο αυτο να με εξαντλησε αλλα η ικανοποιηση μου ηταν μεγαλη. Αλλες φορες βεβαια δεν μπορω να παω ουτε μεχρι το ψιλικατζιδικο στη γωνια. Οταν ομως εχεις καταφερει να κανεις αυτο που σε φοβιζει την επομενη φορα που θα σε πιασει ο φοβος θα φερεις στο μυαλο σου οτι τοτε που πηγες εκει και εκανες αυτο δε συνεβη τιποτα. Αυτο ειναι και το δυσκολο κομματι γιατι δεν μπορεις να το καταφερεις παντα γιατι ειναι ενα βημα μπροστα και δυο πισω. Εκει λοιπον ειναι που δεν πρεπει να χασουμε την υπομονη μας.

---

Συγχαρητηρια και σε σενα για το βημα σου... Ειναι στιγμες που παραιτουμαστε και λεμε δεν ξαναβγαινω εξω,και στιγμες που τα βαζεις με τον εαυτο σου και λες οχι ρε,θα το κανω...Εγω παντως εχω αρχισει και αγανακτω μ αυτη την κατασταση..Ποσο θα θελα να ειμαι σαν ολους τους αλλους,που φευγουν πανε διακοπες,πανε για μπανιο με αμαξια αλλων...πφφφφφφφ δεν την αντεχω αλλο αυτη τη ζωη....Τα θελω μου κρυβονται παντα πισω απο τα φοβαμαι μου.... :(:( Μακαρι να μπορουσα να γυρισω στην προ πανικων εποχη..Ποσο καλα περνουσα....:(:(

Εγώ να δεις πως το θέλω και παρά το ότι έχω κουραστεί, μέσα μου θέλω να πιστεύω ότι κάποτε θα γίνει κι αυτό. Αν είναι να απαλλαγούμε από τον πανικό χαλάλι του αυτά που περνάμε! Τα ίδια σκέφτομαι κι εγώ, γιατί δεν μπορώ να πάω για μπάνιο, να πάω για ψώνια, με παίρνουν τηλέφωνο να πάμε για ποτό και η απάντησή μου είναι "θα δούμε", γιατί όποτε έχω κανονίσει από πριν πάντα μετά είμαι χάλια και δεν μπορώ να πάω. Περιμένω να έρθει εκείνη η ώρα για να πω αν θα πάμε ή όχι. Και την ώρα που ετοιμάζομαι, ντύνομαι, βάφομαι κτλ. η σκέψη μου είναι πάλι σ'αυτό. Θα με πιάσει εκεί που θα πάω? Θα αρχίσω πάλι να ζαλίζομαι? Και όλα τα σχετικά. Ένας εφιάλτης δηλαδή λες και κάνω κάτι αναγκαστικά. Κάτι που παλιά το απολάμβανα.

καλό μου θα ξαναγυρίσεις, θα περάσουν όλα θα δεις..
μόνο μη χάνεις την πίστη σου..πάλεψε το όσο μπορείς, με νύχια και με δόντια και θα τα καταφέρεις.
όλα μέσα στο μυαλό μας είναι, εμείς τη φτιάχνουμε και τη χαλάμε τη ζωή μας. και όσο μου λένε ότι μερικά πράγματα δεν περνάνε από το χέρι μας τόσο θα φωνάζω ότι τη ζωή μας μπορούμε να τη φτιάξουμε όπως θέλουμε αρκεί να μην παραιτούμαστε.

Quote:

---

Originally Posted by m.monkey

Εγώ να δεις πως το θέλω και παρά το ότι έχω κουραστεί, μέσα μου θέλω να πιστεύω ότι κάποτε θα γίνει κι αυτό. Αν είναι να απαλλαγούμε από τον πανικό χαλάλι του αυτά που περνάμε! Τα ίδια σκέφτομαι κι εγώ, γιατί δεν μπορώ να πάω για μπάνιο, να πάω για ψώνια, με παίρνουν τηλέφωνο να πάμε για ποτό και η απάντησή μου είναι "θα δούμε", γιατί όποτε έχω κανονίσει από πριν πάντα μετά είμαι χάλια και δεν μπορώ να πάω. Περιμένω να έρθει εκείνη η ώρα για να πω αν θα πάμε ή όχι. Και την ώρα που ετοιμάζομαι, ντύνομαι, βάφομαι κτλ. η σκέψη μου είναι πάλι σ'αυτό. Θα με πιάσει εκεί που θα πάω? Θα αρχίσω πάλι να ζαλίζομαι? Και όλα τα σχετικά. Ένας εφιάλτης δηλαδή λες και κάνω κάτι αναγκαστικά. Κάτι που παλιά το απολάμβανα.

---

Πραγματικα ποσο σε νιωθω..Πριν μπω σ αυτο το φορουμ νομιζα οτι ειμαι η μοναδικη που εχω ολα αυτα τα συμπτωματα μαζι...Ομως εδω βλεπω οτι τοσοι ανθρωποι βιωνουν τα ιδια με μενα..Ακριβως κι εγω ετσι ειμαι..Δεν μ αρεσει να κανονιζω απο πριν γιατι αγχωνομαι και δεν ξερω αν μεχρι να ερθει η στιγμη της εξοδου θα ειμα οκ για να παω...Συνηθως το αποφασιζω εκεινη την ωρα το αν θα παω βολτα η οχι.Αν μου τη βαρεσει που λενε...Και παντα με το αγορι μου ετσι,με δικο μας μεσο,ωστε αν θελησω να φυγω να μην εξαρτωμαι απο κανεναν...και αντε να εξηγεις στην υπολοιπη παρεα γιατι δεν θες να πας με το αυτοκινητο τους... Δραμα...... Ακομα και με φιλες μου δεν νιωθω καλα να βγω...