Καλησπέρα!
Αναζητώ πληροφορίες για το ρόλο που μπορεί να παίξει ένα τρίτο πρόσωπο, εκτός οικογένειας, ως υποκατάστατο γονέα, σε περιπτώσεις συναισθηματικής ή/και σωματικής κακοποίησης.
Σας ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων.
Printable View
Καλησπέρα!
Αναζητώ πληροφορίες για το ρόλο που μπορεί να παίξει ένα τρίτο πρόσωπο, εκτός οικογένειας, ως υποκατάστατο γονέα, σε περιπτώσεις συναισθηματικής ή/και σωματικής κακοποίησης.
Σας ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων.
αν θελει να βοηθησει μπορει να παιξει μεγαλο ρολο,αρκει να το θελει πραγματικα...
αν και θα σε συμβουλευα να παρεις καποιες συμβουλες απο ανοιχτες γραμμες επικοινωνιας,σιγουρα ξερουν καλυτερα τι μπορεις να κανεις ... :)
Είναι παλιά ιστορία...όχι τωρινή.
Δεν είχα φανταστεί το μέγεθος...
- συναισθηματικής εμπλοκής
- δεσμών
και πολλά άλλα που είναι αρκετά ... ομιχλώδη ακόμα.
Γενικά πώς μπορώ να βρω πληροφορίες για το ... ρόλο, τη λειτουργία, και τη δυναμική τέτοιων σχέσεων; (ελπίζω να γίνομαι κατανοητή...)
να πω την αληθεια,οχι δεν σε καταλαβαινω τι εννοεις
- Μπορεί ένα τέτοιο άτομο να υποκαταστήσει (σε μεγάλο βαθμό), το συναισθηματικό δεσμό που έχει ένα παιδί (προς το γονιό του);
- Η επηροή που έχει ένα τέτοιο άτομο στο παιδί, μπορεί να είναι μεγάλη;
Υπάρχει δηλαδή ως "ρόλος";
Συμβαίνει σε περιπτώσεις συναισθηματικής ή/και σωματικής κακοποίησης;
Μπορεί κάποιος να μετριάσει τις επιπτώσεις της κακοποίησης λειτουργώντας μέσα από έναν τέτοιο ρόλο;
(Έγινα λίγο πιο σαφής τώρα... ή να προσπαθήσω κι άλλο; -μου είναι κάπως δύσκολο να βρω τις κατάλληλες ερωτήσεις).
παρολα αυτα δες εδω
http://www.hamogelo.gr/36.1/Ti-kanoyme
και ενημερωσου...πιστευω θα μπορεις να βοηθηθεις περισσοτερο,καθως εχουν και το νομικο υποβαθρο για να σε στηριξουν και τις γνωσεις...
αν χρειαζεσαι και κατι αλλο εδω ειμαστε :)
Ε... χμμ.. δεν είμαι παιδί (πλέον!) :)
Τι θα μπορούσα να ρωτήσω σε μια τέτοια γραμμή; (Τότε δεν υπήρχαν τέτοιες... νομίζω).
Αυτές δεν αφορούν τα παιδιά και περιστάσεις που εξελίσσονται στο παρόν (ή ίσως... στο πρόσφατο παρελθόν). Νομίζω πως ηλικιακά βρίσκομαι ... εκτός.
(Συγγνώμη αν γίνομαι κουραστική...)
λοιπον....
καταρχην νομικα δεν εχει δικαιωματα...δηλαδη κηδεμονας σου ειναι ο γονιος σου,μπορει οποτε θελει να αναγκασει το τριτο προσωπο να απομακρυνθει απο σενα...
εκτος αν το τριτο προσωπο αποδειξει πως σε κακομεταχειριζονται... ακομα και σε αυτη την περιπτωση ομως,νομιζω πως το τριτο προσωπο δεν σε αναλαμβανει...
σε συναισθηματικο επιπεδο,ναι μπορει να σε βοηθησει,ακομα και σε χρηματικο αν το θελει...
επιρροη μπορει να εχει σε συναισθηματικο επιπεδο,να σε συμβουλεψει,αλλα δεν μπορει να σε παρει σπιτι του χωρις την αδεια των γονιων σου...
πρεπει με καποιον τροπο να αποδειχτει πως ασκηθηκε σε εσενα σωματικη κακοποιηση ωστε να ξεκινησουν καποιες διαδικασιες,δηλαδη αστυνομια κλπ κλπ
εχει καποια συγγενεια αυτο το τριτο προσωπο;εισαι αγορι η κοριτσι;
ολα αυτα παιζουν ρολο.ποσο χρονων ειναι το τριτο προσωπο.
δεν με βοηθας...
αν δεν πεις καποια πραγματα για σενα και τι ακριβως συμβαινει δεν νομιζω να παρεις καποια σωστη απαντηση...
ουτε καταλαβα τι εννοεις οταν εισαι ηλικιακα εκτος,δηλαδη εισαι 65;
ανεφερε ακριβως πιο ειναι το προβλημα,και τι ακριβως θελεις να κανεις και συνεχιζουμε :)
ΟΚ... συγγνώμη ... :)
65... όχι! ;)
Είμαι 30+.
Είχα βιώσει συναισθηματική κακοποίηση και ας πούμε σχετικά περιορισμένη (ευτυχώς)... σωματική.
Υπήρξε κάποιος άνθρωπος -εκτός οικογένειας, μη συγγενής, που μου στάθηκε. Πολύ συζήτηση, πολύ κουβέντα, και ποτέ δε μου γύρισε την πλάτη.
Ποτέ δεν "χώθηκε" στην οικογένεια. Η παρουσία ήταν τόσο διακριτική που διαφυλάχθηκε από πολλούς, χωρίς να φέρει προβλήματα.
Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι το βάθος του συναισθηματικού δεσμού.
Μέχρι τώρα δεν το είχα αντιληφθεί.
Και αναρωτιέμαι...
υπάρχει περίπτωση κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού ... να έχει πάρει τη θέση του γονιού;
Εϊναι της "φαντασίας" μου όλο αυτό; Εϊναι δηλαδή απλά μια φίλη παραπάνω και λόγω της έντασης "φαίνεται" αλλιώς;
Γενικά βρίσκω αναφορές για συναισθηματική κακοποίηση. Έχει τύχει να επικοινωνήσω με ανθρώπους που έχουν υποστεί παρόμοια πράγματα. Μα κανένας δεν είχε κάτι αντίστοιχο... και προσπαθώ να βάλω την "εικόνα" του παζλ στη θέση της.
με οποιοδηποτε ατομο μπορεις να δημιουργησεις συναισθηματικο δεσμο,ποσο μαλλον με καποιον που σε βοηθησε τοσο πολυ οσο μας λες...
και αν υποτεθει πως βασιζεσαι παραπανω σε αυτον απο οτι στους γονεις σου,τοτε ναι ισως στο μυαλο σου να ειναι πιο γονιος απο τους γονεις σου...
αλλα δεν καταλαβαινω γιατι το αναμοχλευεις τωρα;λες λογω της εντασης φαινεται αλλιως.Ποιας εντασης;
μηπως ειναι και αλλα συναισθηματα,αλλου ειδους;
καλο βραδακι ομως απο εμενα,τα λεμε και αυριο :)
Υπάρχουν κάποιες "εκκρεμότητες" ακόμα με τους γονείς.
Και στη συζήτηση μαζί της... αναγκαστικά βρέθηκα πίσω... και σε συναισθήματα και σε συμπεριφορές (που θυμήθηκα).
Προσπαθώ να βρω έναν τρόπο για να προσεγγίσω τους δικούς μου ανθρώπους με κάποιον ειδικό -αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος.
Και εκεί πάνω στην κουβέντα, ξαφνιάστηκα από τα ίδια μου τα συναισθήματα. Μοιάζουν εντελώς γονιού-παιδιού (αν θεωρήσουμε πως τα γνωρίζω).
Και πώς να το πω... είναι οκ αυτά; Ή τρέχει τίποτα που πρέπει να ψάξω;;
Υ.Γ. Ξεχάστηκα... δεν ανέφερα... κορίτσι είμαι... όχι αγορι. :) Και εκείνη είναι κοντά στα 60.
Το άτομο σαν βρέφος στην αρχή της ζωής του αρχίζει να αναπτύσει συναισθηματικούς δεσμούς (δεσμούς προσκόλλησης) με άτομα του περιβάλλοντός του. Μπορεί να'ναι η μητέρα , μπορεί να ναι ο πατέρας, η γιαγιά, ο αδερφός, ακόμα και η γυναίκα που το φροντίζει στον παιδικό σταθμό. Σημαντικός παράγοντας για να δημιουργηθεί αυτός ο δεσμός είναι το τι παρέχει αυτό το άτομα στο παιδί, και αυτό μπορεί να ναι απλά και μόνο ο χρόνος που περνάει μαζί του έως και τη φροντίδα. Δηλαδή αν το παιδί περνάει περισσότερο χρόνο με συγκεκριμένο άτομο, με αυτό το άτομο σίγουρα θα αναπτύξει δεσμό. Η ποιότητα ομως του δεσμού αυτού καθορίζεται απο τη ποιότητα φροντίδας που παρέχει το άτομο, και τότε μιλάμε για την πιθανότητα να αναπτυχθεί ασφαλής ή ανασφαλής δεσμός, πολύ απλά μια υγιής ή όχι σχέση. Αυτές οι πρώιμες σχέσεις που αναπτύσει το βρέφος-παιδί με τα άτομα καθορίζουν σε σημαντικό βαθμό τις σχέσεις που θα αναπτύξει αργότερα το παιδί σαν έφηβος-ενήλικας. Αυτοί οι δεσμοί συναντώνται σε κάθε στενή διαπροσωπική σχέση κι όχι μόνο σε σχέσεις οικογένειας, αλλά και φιλίας και συντρόφων. Και φυσικά είναι το φυσιολογικό γιατί συμβαίνει σε όλους, είναι μέρος της κοινωνικοποιητικής ανάπτυξης... Το θέμα δεν είναι αν αναπτύσουμε δεσμούς, αλλα τι ποιότητας δεσμούς αναπτύσουμε...
Το θέμα που σε απασχολεί λέγεται προσκόλληση, μπορείς να ψάξεις στο διαδίκτυο και σε βιβλία ψυχολογίας αυτό τον όρο και θα λυθούν οι απορίες
Προσωπικά δε βλέπω λόγο να ανησυχεις, από οτι κατάλαβα βλέπεις σαν μάνα μια μεγαλύτερη γυναίκα η οποία σου πρόσφερε φροντίδα. Δέθηκες με ένα άτομο, τι πιο υγιές? :)
επειδη οι μελετες που κανω εχουν βαση σε δεσμους γονεα παιδιου, εχω διαπιστωσει οτι παιζει ρολο ενα τριτο προσωπο οσο αναφορα την κοινωνικοτητα του παιδιου αλλα πολλες φορες συνιθως σε αρσενικα παιδια δεν κανει καμια διαφορα. η ελειψη του βιολογικου γονεα και ειδικα τα ερεθισματα που θα πρεπε να του αναπτυξει η μητερα με το αγγιγμα, το μητρικο γαλα, τις λεξεις, δεν εχουν υποκαταστατο δυστυχως και προκαλουν ελειψεις βιολογικων ουσιων στον εγκεφαλο καθως και εμφυτη οργη που καλλιεργειται.
στα λεω ολα αυτα με δικα μου λογια . αμα τα διαβασεις ειναι πιο εξειδικευμενα. ομως απο παρατηρηση εγκληματικων η νευρικων ατομων συμφωνα με τα παιδικα τους χρονια τα μισα απο αυτα μεγαλωσαν με παρενθετη οικογενεια η οποια τους προσφερε ο,τι χρειαζοντουσαν για να αναπτυχθουν και να ενταχθουν σωστα, αλλα παρ ολα αυτα δεν μεγαλωσαν οπως θα πρεπε σαν να ηταν δικο τους παιδι. ο βιολογικος γονεας ειτε καλος ειτε κακος ειναι αναντικαταστατος. ειναι αυτο που λεμε αμαρτιες γονεων παιδευουσι τεκνα. ακομη και να ξεφυγεις απο αυτους και να μην μαθεις ποτε πως υπηρξαν, σου αφηνουνε κουσουρι.
Σας ευχαριστώ όλους για τις άμεσες απαντήσεις σας. :)
Ναταshα, είσαι πολύ κοντά σε αυτό που αναζητώ.
Broken_DoLL, δεν υπήρχε πλήρης απουσία των γονιών.
Ο ένας απουσίαζε συχνά (παρουσία λίγων ημερών το έτος -λόγω δουλειάς), και ο άλλος ήταν... "με ρόλους". Τη μια στοργικός και τρυφερός (σπανιότερα) και την άλλη ... ταύρος σε υαλοπωλείο (συστηματικά)... Μόνο που όταν στηριζόσουν στην "καλή" πλευρά... ότι εμπιστευόσουν... τα "χτύπαγε" όταν ήταν θυμωμένη. Και συνήθως ήταν θυμωμένη, νευρική, με εμμονές, με ιδέες ..δεν ξέρω πως να τις περιγράψω... (π.χ. μας προετοίμαζε για τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο... ) και πολλά άλλα.
Στην καθημερινή παράνοια... και παντελής έλλειψη λογικής...
υπήρξε στα 14 μου ... αυτό το τρίτο πρόσωπο που έβαλε, τα θεμέλεια της ασφάλειας, της λογικής, του ορθολογισμού, και άρχισα να χρησιμοποιώ το μυαλό μου καλύτερα. Ήταν ο άνθρωπος που κατέφευγα -κρυφά από τους γονείς μου- και ... ανάσαινα.
Έως τώρα... δε μπορώ να χαρακτηρίσω τη σχέση αυτή... Φιλική.. δεν είναι. Δεν έχει αυτό το "αμφίδρομο" της φιλίας. Είναι κατά πολύ δοτική προς εμένα.
Και δεδομένων των τωρινών περιστάσεων με τους δικούς μου, σκαλίζοντας το παρελθόν και βλέποντας το παρόν... μου φάνηκε σα να έμοιαζε "γονική", με έντονα συναισθήματα ακόμα και στο παρόν.
Η ανησυχία μου έγκειται στο κατά πόσο είναι αυτό υγιές. Αν και η Ναταshα, σύμφωνα με όσα επιγραμματικά αναφέρει -αν τα ερμήνευσα σωστά-, λέει πως μάλλον είναι ... οκ.
μα δεν υπαρχει αμφιβολια πως ειναι υγιες!ειναι και παραειναι!!! υπαρχουν ατομα που νιωθουν περισσοτερη ασφαλεια σε παπουδες γιαγιαδες νονους γειτονες....δεν ελεγχονται αυτα. ειναι υγιες!!! αλλα δεν ειναι ακριβως υποκαταστατο γονεα
Εγώ αναρωτιέμαι γιατί δεν το βρίσκεις υγιές; Είναι πολύ φυσικό να συμβαίνει αυτό σ' έναν άνθρωπο με συναισθηματικά κενά.
μηπως υπαρχει κατι παραπανω?ειναι αντρας?
Δεν είπα πως δεν είναι υγιές. Δε γνωρίζω τι "ακριβώς" είναι.
Αντιλαμβάνομαι τι "δεν είναι"... αλλά δεν είχα ταυτοποιήσει έως τώρα το είδος της σχέσης. Δεν ήξερα πού να την κατατάξω..
Κι επειδή όσοι άνθρωποι γνωρίζω με αντίστοιχα θέματα, δεν είχαν βιώσει κάποια τέτοια σχέση, δε μπορούσα να αντιληφθώ το γιατί σε μένα είναι κάπως διαφορετικά, τι ακριβώς έγινε.. κτλ.
Σίγουρα έχει θετική επίδραση. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο.
Αναζητώντας μάλιστα κάποια θέματα διαπαιδαγώγησης για τα δικά μου παιδιά, άρχισα να συνειδητοποιώ το πόσο ισχυρή ήταν η δική της επηροή στα αντίστοιχα δικά μου χρόνια.
Αλλά μη γνωρίζοντας κάποιον άλλο που να έχει βιώσει κάτι τέτοιο... με έκανε να αναρωτηθώ... "τι τρέχει".
Από τα παιδιά μου έμαθα, πως ότι κι αν δω από συμπεριφορές... σίγουρα έχουν επαναληφθεί και θα βρω αναφορές. Γι' αυτό είπα να αναζητήσω πληροφορίες για τέτοιες σχέσεις. Θα ήθελα να μάθω κάποια περισσότερα πράγματα για τη "δυναμική" αυτών των σχέσεων.
---
Έδωσα τις πληροφορίες αποσπασπατικά. Συνοπτικά λοιπόν:
Ήμουν 14 και ήταν κοντά στα 40. Γυναίκα εγώ, γυναίκα κι αυτή.
Τώρα είμαι 30+ κι αυτή 60-
Broken_DoLL ... αν εννοείς ερωτική σχέση, σαφώς και δεν είναι. :D
Μπορώ να σου πω με βεβαιότητα τι είδους σχέση ΔΕΝ είναι... το "τι ακριβώς" είναι αναζητώ... (μέσα σε όλα τα άλλα) ;) χαχαχαχααχα
Γιατί σε απασχολεί να δώσεις όνομα σε μια σχέση που απ' ότι βλέπω είναι τόσο γεμάτη σε νόημα που δεν της χρειάζεται καν όνομα;
Μην σε ανησυχεί καθόλου αυτό. Απλά φρόντισε την δική της θετική επιρροή να την περάσεις και στην σχέση με τα δικά σου παιδιά.
Η σχέση γονέα παιδιού, έχει άλλη δυναμική όταν το παιδί είναι ανήλικο και συναισθηματικά ανώριμο και άλλη όταν είναι ενήλικο και συναισθηματικά ώριμο. Όταν έχουμε έναν ώριμο συναισθηματικά ενήλικο, η σχέση του με τους γονείς, από την δική του πλευρά τουλάχιστον, προσομοιάζει περισσότερο με την σχέση μεταξύ οποιονδήποτε ενηλίκων, παρά μεταξύ γονέα παιδιού.
Οπότε το θέμα στην προκειμένη είναι τι ακριβώς ψάχνεις να βρεις, κάτι που έχει σχέση με το παρόν ή κάτι που αφορά το παρελθόν σου και τις τυχών προεκτάσεις του στο παρόν σου;
Κοπελα μου...εισαι πολυ τυχερη που βρεθηκε στον δρομο σου αυτος ο ανθρωπος.... σε βοηθησε να γινεις αυτο που εισαι σημερα.... Η αγαπη προφανως ειναι αμφιδρομη γιατι χωρις αγαπη δεν θα ειχε κρατησει αυτη η σχεση τοσα χρονια..... Σκεψου οτι υπαρχουν πολλα παιδια που ζουν σε προβληματικες οικογενειες κ λιγοστα ειναι αυτα τα παιδια που βρισκουν αποκουμπι σ εναν τριτο ανθρωπο. Κ απ οτι καταλαβα δεν υπαρχει στη μεση το συμφερον... Ειναι καθαρο ενδιαφερον για μια παιδικη 'η μαλλον εφηβικη ψυχουλα που ειχε αναγκη μια ζεστη αγκαλια κ τουμπαλιν!!;)
Ε.. κ αφου ηδη πας σε ειδικο θα σε βοηθησει να κατανοησεις καλυτερα ολα αυτα τα συναισθηματα κ να λυσεις τις αποριες σου... :) :)
Η Broken Doll μίλησε για τη καίρια σημασία της παρουσίας του βιολογικού γονέα, και για κάποιες μελέτες που κάνει, για τις οποίες θα μπορούσε να μας εξηγήσει καλύτερα πάνω σε τι ασχολείται και με ποια αρμοδιότητα ωστόσο. Σίγουρα τίποτα δε μπορεί να αντικαταστήθει αυτο το δέσιμο βιολογικού χαρακτήρα μεταξύ γονέα (αυτού που ουσιαστικά γεννάει) και παιδιού (αυτό που έχει γεννηθεί απο τον ίδιο γονέα). Αυτά αφορούν απο τη μυρωδιά της μητέρας, τη φωνή, τη διαίσθηση του βιολογικού δεσμού και τέτοιας φύσης χαρακτηριστικά. Παρολα αυτά:
''...παιζει ρολο ενα τριτο προσωπο οσο αναφορα την κοινωνικοτητα του παιδιου αλλα πολλες φορες συνιθως σε αρσενικα παιδια δεν κανει καμια διαφορα. η ελειψη του βιολογικου γονεα και ειδικα τα ερεθισματα που θα πρεπε να του αναπτυξει η μητερα με το αγγιγμα, το μητρικο γαλα, τις λεξεις, δεν εχουν υποκαταστατο δυστυχως και προκαλουν ελειψεις βιολογικων ουσιων στον εγκεφαλο καθως και εμφυτη οργη που καλλιεργειται.
στα λεω ολα αυτα με δικα μου λογια . αμα τα διαβασεις ειναι πιο εξειδικευμενα. ομως απο παρατηρηση εγκληματικων η νευρικων ατομων συμφωνα με τα παιδικα τους χρονια τα μισα απο αυτα μεγαλωσαν με παρενθετη οικογενεια η οποια τους προσφερε ο,τι χρειαζοντουσαν για να αναπτυχθουν και να ενταχθουν σωστα, αλλα παρ ολα αυτα δεν μεγαλωσαν οπως θα πρεπε σαν να ηταν δικο τους παιδι. ο βιολογικος γονεας ειτε καλος ειτε κακος ειναι αναντικαταστατος. ειναι αυτο που λεμε αμαρτιες γονεων παιδευουσι τεκνα. ακομη και να ξεφυγεις απο αυτους και να μην μαθεις ποτε πως υπηρξαν, σου αφηνουνε κουσουρι.''
Που τα βρήκες αυτά, σοβαρά!!
Ένα πολύ απλό παράδειγμα είναι τα παιδιά που μεγαλώνουν απο βρέφη στα ορφανοτροφεία και τα ιδρύματα, ή ακόμα και αυτά που έχασαν κάποιο γονιό (και κυρίως τη μητέρα) σε βρεφική ηλικία. Δηλαδή αυτά τα άτομα είναι χαμμένα απο χέρι και ''έχουνε κουσούρι''?! Όχι φυσικά, και εδώ κολλάει η ανάγκη του ασφαλούς δεσμού. Ένα παιδί που ορφανεύει και αναγκάζεται να περάσει τα πρώτα χρόνια της ζωής του σε ένα ίδρυμα ας πούμε, το πιθανότερο είναι να δει ως ''μητέρα'' την κυρία που θα το φροντίζει καθημερινά. Και λέγοντας μητέρα δε σημαίνει ότι το παιδί θα νομίσει πως αυτή είναι η μητέρα του και θα τη φωνάζει ''μαμά'', αλλά ασυνείδητα θα αναπτύξει το ίδιο ακριβώς είδος δεσμού που θα ανέπτυσε με τη βιολογική του μητέρα. Όλα αυτά βέβαια πάντα με την προυποθεση ότι αυτή η κυρία θα φροντίζει τις ανάγκες του, οι οποίες ανάλογα την ηλικία αλλάζουν! Στις αρχές είναι απλά η τροφή, αργότερα η φροντίδα, η συναισθηματική ασφάλεια, η παρουσία...
Και πάλι, η κοινωνιογνωστική ανάπτυξη του ατόμου ειναι πολυπαραγοντική, εννοώντας ότι είτε φροντίσει κάποιος σωστά το βρέφος-παιδί τα πρώτα χρόνια είτε όχι, δε γνωρίζουμε την πορεία της ανάπτυξής τους παρά μόνο με πιθανότητες. Άρα όλα είναι πιθανά. Το να λέμε ότι ένα παιδί που μεγαλώνει χωρίς τη βιολογική μητέρα θα έχει κουσουρια και ότι ένα παιδί που θα μεγαλώσει σε ενα ιγιές οικογενειακό περιβάλλον και με τους 2 γονείς αυτόματα έχει λαμπρότερο μέλλον, είναι τραγικό σφάλμα...
Όπως και να έχει, seek4answers, πάνε σε κάποια βιβλιοθήκη και διάλεξε μερικά βιβλία ψυχολογίας, ψάξε για την κοινωνιογνωστική ανάπτυξη των παιδιών, τους δεσμούς προσκόλλησης και για τα προτυπα. Θα σου φανούν πολύ ενδιαφέροντα, το πως δηλαδή οι πρώτες πρώτες διαπροσωπικές σχέσεις που αναπτύξαμε σαν παιδιά με την οικογένειά μας επηρεάζει τις σημερινές μας διαπροσωπικές σχέσεις, και πως αυτή η ανάγκη για συναισθηματικό δεσμό δε παύει ποτέ, εφόσον είμαστε υγιείς. :)
απο βιβλια τα διαβασα κ εγω. δεν λεω οτι μου κατεβει
Γενετικοί παράγοντες
Η συμβολή των γενετικών παραγόντων στις διαταραχές της διάθεσης φαίνεται από τα αποτελέσματα μελετών σε οικογένειες, σε διδύμους και σε υιοθετημένα άτομα και από τις έρευνες της μοριακής βιολογίας.
Μελέτες διδύμων έχουν δείξει σχέση μονοζυγωτών προς διζυγώτες κατά μέσο όρο περίπου 4:1 (65-14), δηλαδή, αν ένας μονοζυγώτης δίδυμος έχει διαταραχή της διάθεσης, είναι τέσσερις φορές πιθανότερο να έχει και ο άλλος απ' ό,τι αν είναι διζυγώτης.
Μελέτες υιοθετημένων ατόμων επίσης υποστηρίζουν τη γενετική συμμετοχή στην αιτιολογία των διαταραχών της διάθεσης.
Από την πλευρά της μοριακής βιολογίας, θεωρήθηκε ότι απομονώθηκε ένα γονίδιο στο βραχύ σκέλος του χρωμοσώματος 11, που συνδέεται με την εμφάνιση Διπολικής Διαταραχής σε μια μεγάλη οικογένεια Amish. Το εύρημα αυτό, όμως, δεν διασφαλίσθηκε σε κατοπινές επαναλύσεις των στοιχείων. Σε άλλες μελέτες, πάλι, έχει αναφερθεί σύνδεση της Διπολικής Διαταραχής με το χρωμόσωμα Χ. Είναι πιθανό λοιπόν να υπάρχει σύνδεση διαφορετικών μορφών Διπολικής Διαταραχής με διαφορετικά χρωμοσώματα.
Αρχικά να δεχτούμε ότι όταν το βρέφος έρχεται στον κόσμο, κουβαλάει μαζί του τις βιολογικές δυνατότητες για ανάπτυξη και ότι έχει από πολύ νωρίς τη δυνατότητα να κάνει σχέσεις με τη μητέρα του και τον πατέρα του και αργότερα με τα αδέλφια του.
Στην πραγματικότητα, μιλάμε από την αρχή για μια δυναμική δυάδα ή τριάδα και ότι κάθε ένα από τα μέλη της ενισχύει θετικά ή αρνητικά τη συμπεριφορά του άλλου. Βεβαίως το βρέφος ή το μικρό παιδί είναι το πιο ευαίσθητο από τα δύο αυτά μέρη, έχει τεράστιες ανάγκες -και οι ανάγκες αυτές δεν είναι μόνο βιολογικές, με την έννοια της παροχής τροφής και της φροντίδας του σώματός του, αλλά επεκτείνονται και στην ικονοποίηση των εξής ψυχολογικών αναγκών.Ανάγκη για στοργή και τρυφερότητα, η οποία, εκτός των άλλων, θα βοηθήσει στο να εκφράσει το βρέφος τα δικά του συναισθήματα.
-----------------
τα πανω ειναι κοπι απο το νετ. τα βιβλια πρεπει να τα ξαναψαξω για να σου πω επακριβως και τα υπολοιπα. το παιδι με το που γεννιεται εχει μια αναγκη, η καθε αναγκη καλυπτεται απο τον βιολογικο γονεα, απο μητρικο γαλα, απο μητρικο δεσμο. αν το παιδι στα 6 του βρει αλλο υποκαταστατο γονεα, θα ειναι το ιδιο? το καθε συναισθημα τι κανει>? παραγει - απελευθερωνει εγκεφαλικες ουσιες υπευθυνες οπως σεροτονινη πχ?
Όταν βίωνα όλα αυτά στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια δεν το αντιλαμβανόμουν πως κάτι τρέχει. Το θεωρούσα φυσιολογικό.
Δε μπορούσα να αντιληφθώ γιατί ήμουν η μόνη ανάμεσα στις φίλες μου που δεν ήθελα να επιστρέψω στο σπίτι, που αναζητούσα 1000 δραστηριότητες εκτός σπιτιού, μόνο και μόνο για να ελαχιστοποιήσω το χρόνο παραμονής μου εκεί μέσα.
Αφότου έφυγα από το σπίτι συνειδητοποίησα πως κάτι τρέχει... και παράλληλα προσπαθούσα να βγάλω μια άκρη.
Μη γνωρίζοντας λοιπόν τι συμβαίνει, δεν είχα πάει σε ειδικό.
Μόλις πριν 4-5 χρόνια αντιλήφθηκα πως όλο αυτό έχει όνομα και λέγεται "συναισθηματική κακοποίηση". Υπήρχαν και βιαιότητες, μα ήταν ουσιαστικά κάτω από την ίδια "ομπρέλα" βιωμάτων.
Όταν πήρε "όνομα" αυτό το πακέτο βιωμάτων και συναισθημάτων, ξετυλίχθηκε σε μεγάλο βαθμό ένα κουβάρι...
Επίσης, αναζητώντας πια περισσότερες πληροφορίες γύρω από αυτό, συνειδητοποίησα πως πράγματα που φαίνονταν -στα μάτια μου- ασύνδετα, είχαν τελικά άμεση σχέση!
Όταν έκανα τα παιδιά, συνειδητοποίησα πόσο μεγάλο ρόλο έχει στην ανατροφή των παιδιών, τα βιώματα και η ανατροφή του γονιού -όταν ήταν παιδί. Σε κάθε νέα εμπειρία με τα παιδιά, υπήρχε μια ξεχασμένη μνήμη που ξαφνικά αναδυόταν... και θα μπορούσε -αν ήταν ορθή- να χρησιμοποιηθεί για την ανατροφή των παιδιών.
Τότε αντιλήφθηκα το μέγεθος των ελλείψεων.
Δεν είναι μόνο το τι στερήθηκε κάποιος για τη διάρκεια των παιδικών του χρόνων, αλλά και η έλλειψη "βάσης δεδομένων" και υποβάθρου που θα χρησιμοποιήσει ο ίδιος για τα δικά του παιδιά. ΕΚΕΙ είναι για μένα το πραγματικό πρόβλημα!
Παίρνοντας όμως "όνομα" αυτό...
βρήκα τρόπους να το αντιμετωπίσω πιο αποτελεσματικά.
Τώρα, λόγω περιστατικών που μου έφεραν "μπροστά μου" κάποια θέματα, βρέθηκα ξανά σε επικοινωνία με εκείνο τον άνθρωπο των εφηβικών μου χρόνων. Τότε είχαμε συχνή επικοινωνία. Αργότερα ατόνισε κάπως -υπήρχε μεν, αλλά σε πιο λανθάνουσα μορφή. Η νέα αυτή επικοινωνία βρέθηκε σε νέα βάση. Με εντελώς διαφορετικούς "όρους", πιο ήρεμη, πιο ελεύθερη. Είναι αυτό που ανέφερε κάποιος νωρίτερα... άλλη η σχέση με έναν ανήλικο και άλλη με έναν ενήλικο.
Και ως εδώ καλά.
Μα ταυτόχρονα με αυτό... απελευθερώθηκε από μέρους μου ένα έντονο συναίσθημα που σχεδόν με μούδιασε. Μια γλυκιά αίσθηση φροντίδας -πως κάποιος νοιάζεται για μένα "σαν παιδί"- και παράλληλα μια πίκρα -λόγω αναμνήσεων.
Και εκεί... υπάρχει μια μικρή "συναισθηματική εμπλοκή".
Γνωρίζοντας το πώς λειτουργώ, πιστεύω πως αν ταυτοποιήσω και ονομάσω αυτή ... τη σχέση, το δεσμό κτλ... θα μπορέσω να τον κατανοήσω περισσότερο και να ταιριάξω τη δική μου εικόνα, το δικό μου παζλ.
Γιατί δε θα ήθελα σε καμία περίπτωση αυτός ο άνθρωπος να αισθανθεί πως του φορτώνω κάποιο βάρος, που δεν του αναλογεί στο κάτω κάτω. Και από την άλλη δε θέλω να εκφραζομαι με υπερβολικό τρόπο.
Υ.Γ. Συγχωρέστε μου την άγνοια της ορολογίας, μα δεν είμαι του τομέα, κι έτσι... κάποιοι όροι μπορεί να είναι... αδόκιμοι.
Ναταshα.. σε ευχαριστώ για τις κατευθύνσεις.
Broken_DoLL, έχω την εντύπωση πως οι έρευνες πολλές φορές βρίσκονται "αντικρουόμενες", ανάλογα με την οπτική τους γωνία και τη θεώρηση των μελετητών. Σίγουρα σηκώνει πολύ συζήτηση ... και σίγουρα δεν είναι "άσπρο-μαύρο".
ναι δεν ειναι ασπρο μαυρο αλλα επειδη ακουσες τα ασπρα ειπα και εγω τα μαυρα για να χεις τροφη για σκεψη!!!!!
Broken Doll ασχολεισαι σοβαρά πάνω σε αυτά τα θέματα, ας πούμε μέσω σπουδών? Θα με ενδιέφερε.
Ωστόσο τα παραπάνω που παραθέτεις αφορούν μελέτες γενετικής και όχι ψυχολογίας. Δε μιλάμε για το υποθετικό γενετικό υπόβαθρο του καθένα, αλλά για τις διαπροσωπικές σχέσεις του παιδιού με την οικογένειά του και μακροπρόθεσμα του ενήλικα με άλλα κοντινά άτομα.
''αν το παιδι στα 6 του βρει αλλο υποκαταστατο γονεα, θα ειναι το ιδιο? το καθε συναισθημα τι κανει>? παραγει - απελευθερωνει εγκεφαλικες ουσιες υπευθυνες οπως σεροτονινη πχ?''
Πρώτον, στα 6 του χρόνια πλέον το παιδί έχει περάσει προ πολλού το πρώτο στάδιο όπου αναπτύσει δεσμούς. Το παιδί που μέχρι τα 6 του ας πούμε έζησε κοντά στη μητέρα του και έχει αναπτύξει ασφαλή σχέση εμπιστοσύνης, αν τότε χάσει τη μητέρα του αυτή η απώλεια δε θα επηρεάσει τα σχήματα που έχει δημιουργήσει στο μυαλο του για τις σχέσεις. Η προσκόλληση ξεκινά μετα τον πρώτο εξάμηνο ζωής και διαρκεί μέχρι τα 2 πρώτα χρόνια, αυτό είναι το σημαντικότερο διάστημα για το δεσμό, είναι σημαντικό στάδιο της κοινωνιογνωστικής ανάπτυξης του ατόμου, άτομα που δεν αποκόμισαν οφέλη απο αυτό το στάδιο παρουσίασαν ανεπανορθωτα προβλήματα κοινωνικοποίησης στο υπόλοιπο της ζωής τους.
Πολύ συνοπτικά, είναι αναγκαίο το άτομο στα πρώτα χρόνια της ζωής του να αναπτύξει υγιείς δεσμούς εμπιστοσύνης και ασφάλειας με κοντινό πρόσωπο, για να φτάσει σε ικανοποιητικά επίπεδα κοινωνικοποιησης στην υπόλοιπη ζωή του.
Βλ. Προσκόλληση-είδη δεσμών-Άγχος αποχωρισμού http://www.mednet.gr/archives/2003-2/pdf/138.pdf
Και άλλα για την προσκόλληση http://www.yeskid.gr/egkymosyni/trop...i-sxesi?page=1
seek4answers, κάνε μια βόλτα στο ιντερντετ και ψάξε για την προσκόλληση στην ενήλικη ζωή, δε νομίζω πως θα σου μείνουν απορίες
ΚΑΙ ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΥΓΙΕΣ :p αυτό δε το διαπραγματευόμαστε, συμφωνούμε όλοι
natasha επεσα πανω σε τετοια επειδη μελεταω σχετικα με την εγκληματικη συμπεροφορα και τους σειριακους δολοφονους. περισσοτερο με ενδιαφερουν τα παιδικα τους χρονια! οποτε εχει μια σχεση οσο αναφορα την αναπτυξη. δεν το σπουδαζω, ειναι το χομπυ μου εδω και πααααρα πολλα χρονια!!!! αμα σε ενδιαφερει πολυ θα χαρω να το συζητησω με καποιον ! μονο ξενους εχω βρει σε φορουμ να τα λεμε που ενδιαφερονται! ελληνας κανεις! ;p
Seek4answers, απο οτι κατάλαβα για αυτή τη γυναίκα νιώθεις μια ανάγκη. Δηλαδή, υπάρχουν ώρες που την αναζητάς μέσα σου, όπως το παιδί στα δύσκολα αναζητά την αγκαλιά και συμβουλή της μάνας. Είναι έτσι?
Αυτό που σε προβληματίζει μήπως είναι το ότι, επειδη ουσιαστικά αυτή η γυναίκα δεν είναι οικογένειά σου, μήπως της γίνεις βάρος?
Ποια είναι ακριβώς πλέον η σχέση σας, ειστε φίλες και έχετε στενή σχέση, ή είναι πολύ καλές μεν τυπικές δε?
Ρωτάω γιατι, μπορεί να νιώθεις μια δυνατή ανάγκη για ''φροντίδα'' απο αυτό το πρόσωπο, αλλά φοβάσαι πως θα γίνεις βάρος. Σε μια στενή σχέση δε θα το φοβόσουν αυτό.
Για τη συναισθηματική-ψυχολογική βία που ανέφερες, σε καταλαβαίνω, κι εγώ τα ίδια βίωσα στην εφηβεία και ακόμα, και θυμάμαι στο λύκειο ενδιαφέρθηκε πολύ μια καθηγήτρια και για κάποιο διάστημα με ''φρόντισε''. Είναι ότι καλυτερο μπορεί να σου συμβεί, εκτός βέβαια απο το να αλλάξουν νοοτροπία και αντίληψη οι δικοί σου :P Πράγμα αδύνατο σχεδόν απο την εμπειρία μου..
Αν σε απασχολεί τόσο η ανατροφή που δίνει στα παιδιά σου και το κατα πόσο τα βιώματα σου την επηρεάζουν, συμβουλέψου έναν ειδικό να σε κατευθύνει και όλα θα πάνε θαυμάσια. Είναι πολύ σημαντικό που το δουλεύεις απο μόνη σου αυτό μέσα σου και νωρίς, γιατί αν και εμένα ο πατέρας μου είχε συνειδητοποιήσει πόσο τον επηρέασε η οικογενειακή βία των παιδικών του χρόνων, ίσως να μην ετρωγα τόσο ξύλο :P
Broken Doll, ειναι πολύ ενδιαφέρον θέμα, αλλά δεν ανήκει εδω δυστυχώς.. :P
Σίγουρα έχει σημασία το πως αναπτύχθηκε το άτομο, όσον αφορά την εγκληματική συμπεριφορά, αλλά είναι και αυτό ένα τόσο πολυπαραγοντικό θέμα που καταντά χαώδες (όπως και η ίδια η ψυχή). Για μένα η εγκληματική συμπεριφορά είναι αποτέλεσμα βαθιάς δυστυχίας και απογοήτευσης, όπως και οι υπόλοιπες διαταραχές. Σημαντικοί οι κληρονομικοί και γενετικοί παράγοντες, τα πρώιμα βιώματα, η ψυχική ανθεκτικότητα του ατόμου, η ηθική του ανάπτυξη... Τι συμπεράσματα όμως μπορείς να βγάλεις? Καλή τύχη με το θέμα, άνοιξε αν θες κάποια στιγμή ένα θέμα να μας πεις τα όσα έχεις βρεί. :)
τα χω ανοιξει.......ενα ωραιο ειχε σβηστει κιολας.....
δεν ειπα πως εχει σχεση με εγκληματικοτητα η κοπελα η το καθε παιδι, απλα απαντησα στην ερωτηση πανω σε τι μελεταω και πως προεκυψε. στο γενικο στα βιβλια μου μιλαει και για τον προαναφερθεν δεσμο παιδιου - γονεα και τα εγκεφαλικα
Έτσι ακριβώς! Αυτή την αγκαλιά..!Quote:
Seek4answers, απο οτι κατάλαβα για αυτή τη γυναίκα νιώθεις μια ανάγκη. Δηλαδή, υπάρχουν ώρες που την αναζητάς μέσα σου, όπως το παιδί στα δύσκολα αναζητά την αγκαλιά και συμβουλή της μάνας. Είναι έτσι?
Όχι... Έχει υποβληθεί και σε "χειρότερα"... και... αντέχει! ;) :DQuote:
Αυτό που σε προβληματίζει μήπως είναι το ότι, επειδη ουσιαστικά αυτή η γυναίκα δεν είναι οικογένειά σου, μήπως της γίνεις βάρος?
Είναι ο άνθρωπός μου. Αυτός που μπορώ να εμπιστευτώ μέχρι τα βάθη της ψυχής μου. Έχουμε επαφές, αλλά μας χωρίζει πλέον απόσταση (χιλιομετρική). Ακόμα και αν τύχει να έχει περάσει καιρός που δεν έχουμε επικοινωνήσει -λόγω καθημερινότητας και φόρτου εργασίας/οικογένειας- ξέρω πως θα ανταποκριθεί με το ίδιο ειλικρινές ενδιαφέρον.Quote:
Ποια είναι ακριβώς πλέον η σχέση σας, ειστε φίλες και έχετε στενή σχέση, ή είναι πολύ καλές μεν τυπικές δε?
Δεν είναι έτσι ακριβώς. Παλαιότερα ήταν όλα "με το γάντι". Έπρεπε να προσέχει πολύ (ήμουν ανήλικη).Quote:
Ρωτάω γιατι, μπορεί να νιώθεις μια δυνατή ανάγκη για ''φροντίδα'' απο αυτό το πρόσωπο, αλλά φοβάσαι πως θα γίνεις βάρος. Σε μια στενή σχέση δε θα το φοβόσουν αυτό.
Κι έτσι δεν είχα εκφράσει ποτέ τι ένιωθα απέναντί της.
Τώρα, πλέον ήταν πιο άνετη... και μου δώθηκε η ευκαιρία να της εξηγήσω πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε στη ζωή μου. Το είχα ανάγκη αυτό.
Τόσο βαθιά σχέση δεν είχα με κανέναν. ... και ένα φόβο τον έχω -αδικαιολόγητο μάλλον. Δεν έχει δώσει σημάδια πως θα προδώσει την εμπιστοσύνη μου. (Άρα ο φόβος μάλλον έχει να κάνει με το πώς στήνω εγώ τις σχέσεις και όχι με το πώς φέρεται εκείνη).
''Τόσο βαθιά σχέση δεν είχα με κανέναν. ... και ένα φόβο τον έχω -αδικαιολόγητο μάλλον. Δεν έχει δώσει σημάδια πως θα προδώσει την εμπιστοσύνη μου. (Άρα ο φόβος μάλλον έχει να κάνει με το πώς στήνω εγώ τις σχέσεις και όχι με το πώς φέρεται εκείνη).''
Ναι, είναι πολύ πιθανό οι καταστάσεις της ζωής σου να σεχουν κάνει ανασφαλή προς τις σχέσεις :) είναι πολύ συχνό και αναμενόμενο.
λοιπον....
την δυναμικη της σχεσης την οριζεις εσυ,δεν θα βρεις κατι στο ιντερνετ...
αν την εχεις "ψηλα" στη συνειδηση σου,αν εχει κανει περισσοτερα για σενα απο οτι οι γονεις σου,τοτε γιατι να μην ειναι πιο γονιος και απο γονιο;δεν το βρισκω περιεργο,καθολου.
εμεις αποφασιζουμε ποιον αγαπαμε,ποιον θα στηριξουμε...ας πουμε πως η φιλη σου αυτη ειναι ενα ειδος "γιαγιας" για σενα σε νεωτερη ηλικια...
ενας ανθρωπος που σου σταθηκε,που σε αγαπησε και που τον αγαπησες και εσυ...
που σταθηκατε ο ενας στον αλλον,ειδικα αν δεν ειχε δικα της παιδια το πιθανοτερο ειναι να σε θεωρησε δικο της παιδι.
και να σου συμπεριφερθηκε ετσι για να καλυψει και το δικο της κενο....εσυ καλυψες το δικο σου κενο... και ολοι βγηκατε κερδισμενοι απο αυτο και μπραβο...
(απο τα λεγομενα σου δεν νομιζω να παιζουν συμπεριφορες κρυφων ερωτικων ποθων οποτε θα ηταν κατι διαφορετικο)
συμπερασμα.... δεν καταλαβαινω που κολλας,πιο ειναι το προβλημα σου και τι θελεις να διευκρυνησεις...
εγω θα ελεγα εισαι τυχερη που μεσα στην ατυχια σου βρεθηκε ενας ΑΝΘΡΩΠΟΣ να σε στηριξει,να σε βοηθησει και να σε αγαπησει...και γιατι οχι να της το ανταποδωσεις τωρα που τα χρονια περασαν και θα ειναι δυσκολοτερα για αυτην,σαν να ειναι δικια σου μητερα...
και να γινει το δεσιμο σας ακομα μεγαλυτερο,με περισσοτερη ουσια,πιο δυνατο και να νοιωσετε και οι δυο το μεγαλειο της ψυχικης ενωσης...
δεν καταλαβαινω γιατι δεν θελεις να αποδεχτεις καποια πραγματα ομως και τι σε φοβηζει...ωρα να κατσεις να σκεφτεις τι σε κραταει απο το να νοιωσεις εντελως ελευθερα μαζι της;Η ανασφαλεια μηπως σε προδωσει;
Σκεψου και πες μας :)
Καλή σας μέρα! :D
Χμμ.. Empneustns ... για να φτάσω εδώ που είμαι -στη δική μου καθημερινότητα- από το πλαίσιο που ξεκίνησα, έχω πραγματοποιήσει αρκετό αγώνα. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ούτε καλό, ούτε κακό. Τα πάντα έπρεπε να στηθούν εξ αρχής. Συνήθως έχω να παλέψω με αρνητικές συμπεριφορές, αρνητικές επιρροές, αρνητικές μνήμες... Ένα ένα, μπαίνει σε νέο δρόμο -μια πορεία που κρατάει χρόνια. Εντάξει, όχι όλα και όχι αμέσως. Αλλά νομίζω είναι φυσιολογικό αυτό.
Σε αυτό λοιπόν τον αγώνα, υπάρχει -ναι με ξάφνιασε!- και ένα θετικό.
Το τι νιώθω το γνωρίζω καλά. Μπορώ να πω πως έχω βρει ένα δρόμο να βγάζω άκρη από τα συναισθήματά μου και να τα αναλύω σε συνιστώσες ωστε να εντοπίζω κάτι που με προβληματίζει.
Από εκεί και πέρα όμως, δε μου αρκεί να το βιώνω... θέλω να το γνωρίζω.
π.χ. καθημερινά τρώμε, πηγαίνουμε για ύπνο κτλ... Γνωρίζω επακριβώς το πρόγραμμά μου. Δε μου αρκεί αυτό. Μου αρέσει να γνωρίζω "γιατί τρώμε" και... "γιατί κοιμόμαστε". Γιατί υπάρχουν αυτές οι ανάγκες, γιατί τις καλύπτουμε, πώς καλύπτονται επαρκώς, τι γίνεται σε περίπτωση έλλειψής τους κτλ.
Κάτι αντίστοιχο είναι και αυτό το είδος αναζήτησης που κάνω. Κατανοώ, τη δική μου ζωή καλύτερα. Κι όταν αισθανθώ πως το γνώρισα -ότι είναι αυτό που ψάχνω- τότε το απολαμβάνω καλύτερα. ;)
Ειδικά τώρα που για πρώτη φορά, αφορά κάποιο θετικό τομέα. Τι πιο όμορφο από το να βρω τρόπους για να αναδειχθεί;!
Ναι υπάρχουν ανασφάλειες... στρες, ανησυχία που συντροφεύουν τα θετικά μου συναισθήματα -όχι μόνο αυτό που συζητάμε εδώ- και είναι κάτι που με δυσκολεύει. Αυτό είναι δεδομένο πως έχει να κάνει με το παρελθόν. Προσπαθώ λοιπόν, μαθαίνοντας για κάτι να απαγκιστρώσω τα συναισθήματα που προέρχονται από εξαρτημένη μάθηση λόγω του παρελθόντος. (Πως στη χαρά δηλαδή, θα βρεθεί κάποιος "δικός μου" άνθρωπος που θα την ξεσκίσει σε κομμάτια).
Ναταshα (είσαι του κλάδου.. εε; επαγγελματικά λέω... ή κάνω λάθος; )
Με νιώθεις πραγματικά..
Διάβασα και τα λινκ που έδωσες και άλλα που είχα διαβάσει μόνη μου για "προσκόλληση". (Ένα που μου άρεσε πολύ: http://epapanis.blogspot.com/2007/11...post_8227.html ) Αυτές βέβαια αναφέρονται -κυρίως- σε βρέφη. Υπάρχουν προεκτάσεις αυτών των συμπεριφορών σε μεγαλύτερες ηλικίες;
(Παρεμπιπτώντως, ανακάλυψα κάτι άλλο που με προβλημάτιζε ως προς την κόρη μου!! -να άλλο ένα καλό της αναζήτησης! :D)
Επίσης ... μια και ανέφερες το θέμα "ξύλο"... ναι μπορώ να πω με περηφάνεια, πως... το πρόλαβα! Τα παιδιά μου το γλύτωσαν! (Ενώ το θεωρούσα απαραίτητο παλιότερα για τη διαπαιδαγώγηση) :D
Γεια χαρα κ απο μενα:)Quote:
Originally Posted by seek_4_answers
Αν καταλαβαινω καλα, εννοεις πώς αν ονοματισεις ή ορισεις αυτη την σχεση με καποιους ορους θα σε βοηθησει στο να δεις σε τί πλαισια θα συμπεριφερθεις?
Διαβαζοντας τα οσα γραφεις, εγω τουλαχιστον καταλαβαινω οτι ως παιδι μη παιρνοντας αυτα που καθε παιδι εχει αναγκη, ησουν τυχερη κ βρηκες εναν ανθρωπο αληθινο στηριγμα. Που μπορεσε να κρατησει τα ορια και να σε βοηθησει ουσιαστικα.
Βλεποντας την ξανα, ειναι απολυτα λογικο να νιωσεις νοσταλγια, αγαπη κ φροντιδα για εναν ανθρωπο που μαλλον σε βοηθησε να πρωτο-ανακαλυψεις αυτα τα συναισθηματα, να δεις οτι υπάρχουν! Ταυτοχρονα ειναι αναμενομενο να νιωσεις πικρια για οσα δεν πηρες ως παιδι απο τους δικους σου.Η αντιπαραβολη ποναει, αλλα γινεται. Δυστυχως οι δεσμοι αιματος δεν συνεπαγονται παντα φροντιδα κ αγαπη. Κ ειναι μονο φυσιολογικο το να θες να δωσεις σε εναν ανθρωπο που σου σταθηκε, αυτα που πηρες απο αυτον καποτε.
Εγω προσωπικα αυτον τον δισταγμο που εκφραζεις κ τον προβληματισμο για το πώς να φερθεις, θα τον εξηγουσα ως ενα κρατημα που ερχεται απο το παρελθον κ που μπορει να με εσωζε απο δυσκολες καταστασεις. Με τον συγκεκριμενο ομως ανθρωπο, ενα συναισθηματικο ανοιγμα, μια ακομα ακομα υπερβολη στην εκφραση (χωρις ομως να ξερω τι ακριβως εννοεις μ αυτο) δεν βρισκω πώς θα μπορουσε να σου βγει σε κακο. Κ κατι ακομα: δεν μπορεις να φορτωσεις κανεναν με βαρος που ο ιδιος δεν αποζητα.
Seek4answers, δεν είμαι ψυχολόγος, νηπiαγωγός είμαι. Τι να σου κάνουν και οι νηπιαγωγοί όμως ε.. Όχι, δεν είμαι επαγγελματίας, κάθε άλλο, απλά ασχολούμαι καιρό με ψυχολογία.. μέσα απο βιβλία αλλά κυρίως... εμπειρικά :P
Ναι, για βρεφάκια διάβασες και σε αυτά αναφέρονται οι θεωρίες που σου είπα, γιατί βασίζονται στη ψυχαναλυτική και συμπεριφοριστική, όπου ισχυρίζονται πως ότι συμβαίνει στα παιδικά χρόνια έχει μεγάλη σημασία για την μετέπειτα ζωή και πως όπως μαθαίνει κανένας έτσι δρα... Διαλέγεις και παίρνεις βέβαια από τις προσεγγίσεις, τίποτα δεν είναι απόλυτο, και από όλες έχεις κάτι να πάρεις... Και βέβαια μπορούμε να μιλήσουμε για προέκταση των πρώιμων συμπεριφορών σε μεγαλύτερη ηλικία, αυτό ουσιαστικά λέει η θεωρία, δε σε παρέπεμψα στα βρέφη αγνοώντας ότι το θέμα που σε απασχολεί αφορά την ενήλικη ζωή. Οι θεωρίες μιλούν για την αντιστοιχία των πρώιμων σχέσεων με τις σχέσεις που δημιουργούνται στην ενήλικη ζωή, πολλά δεν είναι απόλυτα και είναι πιο περίπλοκο το θέμα απο ότι φαίνεται. Πολλοι διαβάζοντας τη θεωρία και τα είδη των δεσμών προσπαθούν να κατατάξουν τον εαυτό τους σε μια κατηγορία για να εξηγήσουν τη ζωή τους :P Αυτό είναι πολύ δύσκολο και συχνά λάθος.. Δεν καταλήγεις κάπου σίγουρα με μια θεωρία, αλλά με τις γνώσεις για τα θέματα μαθαίνεις τον εαυτό σου. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι, αν σε ενδιαφέρει τόσο, να διαβάσεις όσα περισσότερα μπορείς και να κάνεις τον εαυτό σου καλύτερο. Σημαντικό: να φροντίζεις οι πηγές να είναι έγκυρες..
Για τη βία που είπες, έχουμε να κάνουμε με τα λεπτα όρια ανάμεσα στη βια και την πειθαρχία. Δεν πάνε και πάρα πολλά χρόνια που χρησιμοποιόταν η πειθαρχία μέσω βίας από γονείς και εκπαιδευτικούς, και να σου πω πολλοί έφαγαν ξύλο μικροί για αταξίες και δεν έπαθαν και τίποτα.. :P Σίγουρα δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε πλέον σωματική και συναισθηματική βία!! Όπως και να το κάνουμε είναι εντελώς αντιδεοντολογικό...! Εγώ μίλησα για βία προς πειθαρχία που αγγίζει τα όρια της κακοποίησης, με το να πηγάζει αυτή η βία απο τα ''απωθημένα'' του γονέα. Έχω παρατηρήσει προσωπικά ήδη επιθετική συμπεριφορά προς αγαπημένα μου πρόσωπα και έχω σκεφτεί πως χρειάζεται μια δουλεία να γίνει προτού αποφασίσω να κάνω οικογένεια ας πούμε. Κι αυτό είναι ένα ''συνηθισμένο'' απωθημένο πολλών, η επιθετική συμπεριφορά. Αυτό που σου πρότεινα είναι, πως αν νιώθεις και πιστεύεις πως υπάρχουν κάποια θέματα μέσα σου που θα αποτελέσουν εμπόδιο στην ομαλή ανατροφή των παιδιών σου, μπορείς πολύ απλά να συμβουλευτείς έναν ειδικό να σε κατευθύνει, ότι κι αν είναι αυτό.
Τώρα αυτό που προσπαθείς να ονομάσεις για να το βιώσεις καλύτερα όπως λες, δεν είναι τόσο δύσκολο να το βρεις. Έχεις δεθεί με τη γυναίκα, σε μια φιλική-μητρική σχέση. Ακόμα δεν καταλαβαίνω γιατί δε σου φτάνει αυτός ο ορισμός :)
Καλησπέρα σε όλους! :D
Sofia.. γεια σου και σένα. :) Πράγματι κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Το μόνο που διαφωνώ είναι πως θα καθορίσω το τι θα κάνω ανάλογα με το πού θα "κατατάξω" αυτή τη σχέση.
Το να γνωρίσω κάτι καλύτερα, ίσως μου δώσει τη δυνατότητα να απαλλαγώ από το άγχος μου -για οτιδήποτε στη ζωή μου.
Παιδιά, γενικά, δεν ψάχνω "κουτάκι" να τη βάλω. Ούτε τη σχέση, ούτε εκείνη, ούτε εμένα. Γνωρίζω πως έχω την άκρη από ένα κουβαράκι... Φώς θέλω για να δω πολύπλευρα όλες τις πτυχές και τις δυνατότητες. Τι γίνεται, γιατί γίνεται, αιτίες-αποτελέσματα... όσα περισσότερα μπορώ να μάθω, τόσο το καλύτερο.
Όπως ανέφερα και στην Broken_Doll... δεν είναι άσπρα-μαύρα. Αρκετά με τις αντιθέσεις. Εντός του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος τις γνώρισα στο έπακρο.
Βρίσκω τις "κατηγορίες" και από εκεί... αρχίζουν τα ποσοστά... λίγο εδώ, λίγο εκεί...
Γιατί σας κάνει τόση εντύπωση πως αναζητώ να ερμηνεύσω και να γνωρίσω μια ιδιόμορφη σχέση που όμοιά της δεν έχω ξαναβιώσει στη μέχρι τώρα ζωή μου, ούτε έχω δει κάποιον άλλο να βιώνει κάτι αντίστοιχο -όσο φυσικά πέφτει στην αντίληψή μου, γιατί κανείς δε βγάζει τελάλη για μερικά πράγματα.
Για φανταστείτε να είχε κάποιος... ένα τρίτο μάτι. Έτσι, χωρίς να τον ενοχλεί. Ίσα ίσα να του προσδίδει περισσότερες δυνατότητες. Δε θα το έψαχνε όμως; Διαφέρει -τουλάχιστον από το σύνολο. Αυτό από μόνο του είναι ένα κίνητρο αναζήτησης. Γιατί λοιπόν φαίνεται τόσο παράξενη η δική μου αναζήτηση για ένα "πακέτο συναισθημάτων" και μια παράξενη σχέση που καλά καλά δε μπορώ να ονομάσω παρά μόνο περιγραφικά; (Μοιάζει με ινδιάνικο όνομα: Αυτή-που-Είναι-Φίλη-και-τη-Νιώθω-Σα-Μαμά" -xaxaxaxa ).
Ανασφάλειες έχω στις προσωπικές μου σχέσεις -σε όλες. Κι αυτό είναι απόρρια των βιωμάτων μου ως παιδί. Είναι κληρονομία... και το αποδέχομαι. Αλλά δε θα μείνω και με σταυρωμένα χέρια. Αν αφεθώ ελεύθερη, υπάρχουν στιγμές που λειτουργώ εντελώς παράδοξα -τόσο που ξαφνιάζω και τον ίδιο μου τον εαυτό! Και αυτό είναι εντελώς χάλια! Πρέπει πάντα να σκέφτομαι 2 και 3 φορές κάτι πριν το πω. Καμιά φορά προτιμώ να μη μιλήσω, προκειμένου να διαφυλάξω την ορθή κρίση και τις κοινωνικές ισορροπίες. Λείπουν τα πρότυπα, λείπουν παραδείγματα, λείπουν πολλά, που θα έκαναν μια τέτοια διαδικασία αυτόματα, όπως γίνεται στον περισσότερο κόσμο. Αυτό μου κληρώθηκε. Τι να γίνει..?!
Επίσης, οι πιο στενές μου σχέσεις -δε μιλάω για ερωτικές αλλά γονικές, φιλικές κτλ- έχουν στιγματιστεί από σαθρό υπόβαθρο. Πίσω από κάθε τι που με γεμίζει χαρά, υπάρχει η σκιά ενός φόβου, ως αντανακλαστικό. Είτε υπάρχει λόγος είτε όχι.
Αυτό δε με σταμάτησε στην προσωπική μου ζωή στο να δοκιμάσω και πιστεύω να πετύχω έναν καλό γάμο. Αλλά, σε κάθε μα ΚΑΘΕ μου σχέση οποιουδήποτε τύπου... υπάρχει αυτή η σκιά.
Επίσης, Ναταshα, υποψιάστηκα πως το θέμα της προσκόλλησης έχει κάποια σχέση και στις μεγαλύτερες ηλικίες. Υποθέτω πως -ο Φρόυντ το έλεγε νομίζω- αν δε βιώσει κάποιος κάτι στην ηλικία που του αντιστοιχεί, μένει "εκεί" μέχρι να το βιώσει. Κάτι τέτοιο... Δεν είναι πολύ έξω... Και ο φόβος που έχω -αυτός ο αδικαιολόγητος- να τολμήσω να πω πως μοιάζει με το φόβο του αποχωρισμού; ..... Είναι νωρίς για να βγάλω κάποιο συμπέρασμα... Υποθέσεις αρχίζω να κάνω... και ψάχνοντας θα βρίσκω! ;)
Και συνήθως η λύση δεν αποτελείται από ένα και μοναδικό πράγμα. Αλλά στην πραγματικότητα είναι συνδυασμός πολλών πραγματων. Μπορώ να αναφέρω μερικά, για το θέμα που συζητάμε, αλλά ίσως κουράσω και ίσως ξανοιχτούμε πολύ, ξεφεύγοντας από το θέμα μας.