είναι περίπλοκο

[esoteriki_dynami]

αν? κατά τη γνώμη μου όταν οι γονείς δεν ασχολούνται με τα παιδιά, τα παιιδά - ειδικα αν ειναι σε σχετικα κοντινη ηλικια - παρουσιαζουν πανω - κατω τα ιδια συναισθηματα. Επομενως δεν ειναι τυχαιο που παρατηρουμε να συμβαινει αυτο και στα δυο αδερφια.

[αν?]

παρ όλα αυτά esoteriki_dynami δεν νομίζω οτι είναι πολύ συνηθισμένο και τα δύο παιδιά μιας οικογένειας να αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους πρόβλημα.αυτό που μου φαίνεται πιομ περίεργο όμως είναι η αρχική του στάση απέναντι στο πρόβλημα χρήσης του μικρότερου αδερφού του που τον απασχολούσε έντονα και του προκαλόυσε προστατευτικά συναισθήματα πως κατέληξε να κάνει το ίδιο.πίστευα ότι κάποιος που το χει βιώσει απο μέσα το πρόβλημα δεν θα έμπλεκε.

[marian_m]

marian_m σ ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες να διαβάσεις και να απαντήσεις στο μήνυμα μου. χόρτο έκανε και όσο ήμασταν μαζί αλλά το έπαιρνα κι εγώ λίγο αψήφιστα το θέμα ,δεν ξερω γιατί.τελικά μάλλον αυτό πρέπει να κάνω κι εγώ να απεξαρτηθώ εγώ από αυτόν.να σε ρωτήσω όμως πως τα κατάφερες?έχεις καμια ιδέα από που να ξεκινήσω? εσύ πως ένιωθες τότε, συζητούσες τέτοια θέματα με τις φίλες σου? (αν θές μου απαντάς)

Φυσικά και συζητούσα με τις φίλες μου. Όλες γνώριζαν και το άτομο και το πρόβλημά του.
Δεν τα κατάφερα εύκολα και γρήγορα. Μου πήρε αρκετό χρόνο. Προσωπικά πιστεύω ότι κάθε σχέση πρέπει να κάνει τον κύκλο της. Όσες φορές προσπάθησα να το "βιάσω" αυτό, απέτυχα. Γι' αυτό το λόγο στη συγκεκριμένη σχέση ξαναγύριζα, παρόλο που έβλεπα το αδιέξοδο. Γιατί δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να τη ζήσει μέχρι να μπουχτήσει από αυτή.
Αυτό έκανα την τελευταία φορά που είμασταν μαζί. Είπα στον εαυτό μου ότι θα κάτσω όσο αντέχω - μέναμε μαζί. Δε λέω ότι ζούσαμε μαζί, γιατί με κάποιον εξαρτημένο δεν ζεις μαζί. Ζεις με την εξάρτησή του. Τελικά δεν άντεξα πολύ. Μάλλον βαρέθηκα είναι πιο σωστό να πω. Ίσως και να συνειδητοποίησα ότι αυτό που ήθελα να πιστεύω, ότι δηλαδή αν έκοβε το ποτό όλα θα ήταν μια χαρά, ήταν μια πλάνη.
Ότι έτσι κι αλλιώς ήταν ένας μαλάκας, που κρυβόταν πίσω από τις εξαρτήσεις του. Κάτι πολύ συνηθισμένο στον κύκλο του - τυχαίνει να είναι καλλιτέχνης, ταλαντούχος, με πολύ καλό "βιογραφικό".
Αυτά για την δική μου περίπτωση. Δεν μπορώ να σου πω από που να ξεκινήσεις, ο καθένας είναι διαφορετικός όπως και η κάθε σχέση, απλά συχνά βρίσκουμε πολλά κοινά σημεία. Αυτό που σίγουρα πιστεύω είναι ότι δεν εμπλεκόμαστε τυχαία με ανθρώπους που κάνουν τη ζωή μας δύσκολη. Προσπάθησε να καταλάβεις - και να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου - τι κερδίζεις εσύ από μια τέτοια σχέση. Τι προσπαθείς να λύσεις εσύ. Και άφησε αυτόν να λύσει τα δικά του προβλήματα όταν και αν το αποφασίσει. Υπάρχουν ειδικοί γι' αυτό.

[marian_m]

μου το χει πεί κι αυτό ότι δεν μπορεί να μου προσφέρει κάτι έτσι οπως είναι όπως και σε κανέναν άλλο

Πολύ βολικό αυτό, έτσι;
Να ζητάν, να απαιτούν πολλές φορές, αλλά αυτοί οι καημένοι, με τα χίλια δυο προβλήματα, να μην μπορούν να προσφέρουν τίποτα σε κανέναν. Δεν φταίνε όμως αυτοί. Φταίει η ευαισθησία τους και η κακούργα κοινωνία.
Όλοι εμείς οι υπόλοιποι, είμαστε τυχεροί που είμαστε αναίσθητοι, σκληροί και απάνθρωποι, ώστε να αντέχουμε τη ζωή χωρίς "ουσίες".
Λυπάμαι αν ακούγομαι σκληρή, αλλά αυτό είναι συχνά το παραμύθι που τρώμε από τέτοιους ανθρώπους.
Δε λέω ότι ο φίλος σου είναι απαραίτητα τέτοιος χαρακτήρας. Θα φανεί...

[αν?]

marian_m με βόηθησαν αρκετά τα όσα έγραψες και με προβλημάτισαν...η αλήθεια είναι και νομίζω ότι τι έγραψα και πιο πάνω, ότι από χθές που μου είπε ότι θέλει να μην ξαναμιλήσουμε για λίγο ένιωσα μια ανακούφιση σαν να με απάλλαξε από την ευθύνη να κάνω κάτι.ένιωσα κάπως ελύθερη και ταυτόχρονα νιώθω τύψεις τώρα που τα γράφω αυτά.Εχεις δίκιο αλλά στην περίπτωση μου είχα ήδη εμπλακεί με αυτό το άτομο από πρίν όταν έκανε τη ζωή μου όμορφη, μοναδική..και αυτό είναι που προσπαθώ να ξεχάσω.σε ρώτησα ,γιατί εγώ μόνο στην κολλητή μου έχω μιλήσει επειδή ήξερα ότι το ξέρει κι αυτή αλλά δυστυχώς μένει μακρυά. Δεν θέλω να το πω σε κανεναν.Σίγουρα ο καθένας είναι διαφορετικός εννούσα με το πως να ξεκινήσω τι ήταν εκείνο ή ποια ήταν η σκέψη που σε κανε να δείς τα πράγματα αλλιώς αλλά με κάλυψες με τα όσα έγραψες. Τρέμω στην ιδέα να πάθει κάτι.Νιώθω υπέυθυνη επειδή είμαι το μόνο κοντινό του άτομο μη χρήστης που ξέρει για το πρόβλημα του. Ισως να επαναλαμβάνομαι και να γίνομαι κουραστική ή να πηδάω από την μια πρόταση στην άλλη.Αλλα έτσι είναι και μέσα στο μυαλό μου.

[marian_m]

Καταλαβαίνω ότι ανησυχείς μήπως πάθει κάτι. Είναι ανθρώπινο.
Όμως, σε καμιά περίπτωση δεν είσαι υπεύθυνη γι' αυτόν! Δεν είναι ανήλικος και δεν είσαι η μητέρα του! Πρόσεξέ το αυτό το σημείο. Αυτοί οι άνθρωποι συνήθως προσπαθούν να δημιουργήσουν ενοχές στους άλλους, όντας οι ίδιοι ενοχικοί. Είναι ο τρόπος τους να σε χειρίζονται και να σε κρατάνε δίπλα τους.

[αν?]

marian_m μόλις διάβασα την συνέχεια του μηνύματος σου..χάρηκα πολύ που το διάβασα γιατί είναι σκέψεις τις οποίες έχω κάνει κι εγώ ...Είναι άδικο.Τελικά ξέρεις τι σκέφτηκα?Ισως ο λόγος για τον οποίο αφήνω να με επηρεάζει τόσο το συγκεκριμένο θέμα και θέλω τόσο να βοηθήσω είναι γιατί φοβάμαι να παραδεχτώ ότι ίσως όσοι θεωρούσαν αναμενόμενες τέτοιες συμπεριφορές από ένα τέτοιο άτομο (και με αυτό εννόω από τέτοιο περιβάλλον, με τέτοια ενδιαφέροντα, με τέτοιες παρέες και απόψεις κ.τ.λ) βγήκαν σωστοί τελικά. Κι εγώ έμεινα μόνη προσπαθώντας να τον υπερασπίζομαι σε όλους..Και ακόμα σκέφτομαι ότι τίθεται υπο αμφισβήτηση μια από τις βασικότερες αντιλήψεις μου για τους ανθρώπους ότι οι άνθρωποι μπορούν ν αλλάξουν και μπορούν να ξεφύγουν από μια προδιαγεγραμμενη γι αυτούς πορεία (λόγω περιβαλ. ή οικογέν. κ.α), γιατί δεν βλέπω να ισχύει τελικά.Και αυτή η ιδέα με τρομάζει.

[marian_m]

Υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν και άνθρωποι που βολεύονται ή παραιτούνται.
Άνθρωποι που εξελίσσονται και άλλοι που μένουν στάσιμοι.
Μπορεί να έχουν περάσει τις ίδιες δύσκολες καταστάσεις κι όμως διάλεξαν άλλο δρόμο.
Φυσικά και μπορεί κάποιος ν' αλλάξει φτάνει να το αποφασίσει ο ίδιος. Κανένας δεν θα το κάνει για μας.
Και - ευτυχώς ή δυστυχώς - τίποτα δεν είναι προδιαγεγραμμένο.

[αν?]

μακάρι να ναι ετσι

[αν?]

καλησπέρα,"ξαναέπεσα" λίγο ψυχολογικά..σκέφτομαι τι θα γίνει αν πάθει κάτι (χτύπα ξύλο) και είμαστε ακόμα μαλωμένοι.αυτήν την σκέψη την κάνω γενικά και θέλω να τα έχω πάντα καλά με όλους.ξέρω είναι λίγο παράλογο και μάλλον ανέφικτο.ακόμα άρχισα να ανησυχώ για το πως είναι ο Φ. τώρα που απολύθηκε και τον βγάζουν από το σπίτι τέλη του μήνα,τι θα κάνει..

[marian_m]

Άσε να ανησυχήσει κι αυτός για κάτι. Όπως έστρωσε θα κοιμηθεί. Δεν του φταίει κανείς.
Μακάρι να ξυπνήσει και να αποφασίσει να κάνει κάτι για τη ζωή του.
Όμως, δυστυχώς, πιστεύω ότι μάλλον κάποιος θα βρεθεί κι αυτή τη φορά να τον ξελασπώσει, ώστε να συνεχίσει τις εξαρτήσεις του.

Και φαντάζομαι ότι μάλλον δε φταις εσύ που μαλώσατε.
Ούτε είσαι υπεύθυνη εσύ για την κατρακύλα του, γιατί μπορεί να σε κατηγορεί και γι' αυτό καμιά φορά.
Μην έχεις ενοχές και δεν είναι ούτε χρήσιμο ούτε απαραίτητο να τα έχεις πάντα καλά με όλους.

Απλά, ακόμη δεν τον έχεις ξεπεράσει και είναι συνεχώς στο μυαλό σου.
Μπορείς να τον σκέφτεσαι και να νοσταλγείς τις ωραίες στιγμές που έχετε περάσει, αλλά μην μπαίνεις στη διαδικασία να τον λυπάσαι και να κάνεις τον σωτήρα του.
Αυτός διάλεξε να ζει έτσι, αυτός διάλεγει να στεναχωρεί τους κοντινούς του ανθρώπους και να τους διώχνει από δίπλα του.

[esoteriki_dynami]

αν? το να μαλώνουμε με άλλους γεμίζει όπως βλέπεις ενοχές και τύψεις. Το καλύτερο λοιπόν που έχουμε να κάνουμε ειναι να αποδεχομαστε τους αλλους ετσι οπως ειναι (ολες τις πλευρες του χαρακτηρα τους, καλες και κακες) αντι να προσπαθουμε να τους παροτρυνουμε να κανουν τις κακες πλευρες τους --> καλες (διοτι οι παροτρυνσεις οδηγουν σε καυγαδες λογω αντιστασης των αλλων) ή αν δεν μπορουμε να δεχτουμε το συνολο του χαρακτηρα τους, τοτε να κοιταμε αλλου , εκτος αν φοβομαστε να ανοιχτουμε και να πειραματιστουμε.

[αν?]

marian_m χαίρομαι να διαβάζω τις απαντήσεις σου κάθε φορά γιατί μου φαίνονται πολύ αληθινές.Το "ασε να ανησυχήσει" κι αυτός για κάτι πραγματικά είναι μια αλήθεια,γιατί κάθε φορά προπαθώ να τον απαλλάξω από κάτι για το οποίο θα έπερεπε να ανησυχεί ο ίδιος με τη σκέψη να μην του πέσουν πολλά μαζί και διαπιστώνω τελικά ότι ενώ μπορεί οι προθέσεις μου να είναι καλές στην ουσία τελικά αυτή η στάση μου δεν τον βοηθάει.Ευτυχώς δεν προσπαθεί να μου φορτώσει ενοχές ίσα ίσα.Μαλλον περισσότερο μόνη μου τις φορτώνομαι και αρχίζω τα μήπως...και τα αν...είχα κάνει κάτι διαφορετικά.

esoteriki_dynami νιώθω σαν να δέχομαι έμμεσα επίθεση με την απάντηση σου.Σαν να εμπεριέχει έναν δειδακτικό τόνο. Δεν υπήρξε καυγάς (το μαλωμένοι το ανέφερα ως κατάσταση που δεν ήμασταν καλά μεταξύ μας). Αλλά ακόμα και να υπήρχε δεν νομίζεις ότι όταν υπάρχει συναισθηματική σύνδεση με τον ανθρωπο αυτό που κάνει χρήση δεν είναι τόσο εύκολο να φέρεται κανείς όπως θα ήθελε ή θεωρείται "σωστό"; Τον αποδέχομαι σαν άνθρωπο με όλες του τις πλευρές καλές και κακές αλλά νομίζω ότι έχω κάθε δικαίωμα (δικαίωμα που μου δίνει και ο ίδιος εμπλέκοντας με στο πρόβλημα) να αποδοκιμάζω μια τέτοιου είδους συμπεριφορά και να κάνω προσπάθειες να τον παροτρύνω να αλλάξει ως προς αυτό το κομματι. Ούτε ασχολούμαι με αυτόν τον άνθρωπο,παρ όλο που δεν μου αρέσει αυτή η πτυχή της συμπεριφοράς του, επειδή φοβάμαι να ανοιχτώ και να πειραματιστώ , αλλά επειδή ακριβώς τον νοιάζομαι και τον αγαπάω και θεωρώ τον χαρακτήρα του σπάνιο.

[Rabola]

"... Δεν ξέρω όμως αν το να τον ξεπεράσω είναι πραγματικά αυτό που θέλω...νιώθω οτι θέλω να τον βοηθήσω άσχετα με την εξέλιξη την δική μας,είναι από τους καλύτερους και πιο ευαίσθητους ανθρώπους που ξέρω δεν του αξίζει να μην αντέχει την ζωή του. Του αξίζουν τόσα πολλα,μακαρι να μπορούσε να τα έχει.Δεν ξέρω τι να κάνω...να τον αφήσω συναισθηματικά ή όχι?Καμία σκέψη? ακόμα με προβληματίζει το πως θα μπορούσα να τον βοηθήσω αφού δεν έχω κάποια ιδιότητα δεν είμαι συγγενείς του,κοπέλα του, φίλη του ..κάτι.μου ανοίγεται πολύ για το θεμα και με περιτές για μένα λεπτομέρειες ορισμένες φορές και σκέφτομαι μήπως έμμεσα μου ζητάει να τον βοηθήσω καθώς ο ίδιος έχει αυτήν την επιθυμία να ξεκόψει..."

Καλησπέρα. Ούτε κι εγώ νομίζω ότι θέλεις να τον ξεπεράσεις όπως λες. Θα σου προσθέσω σε όλο αυτό που σκέφτεσαι και κάτι που ενδεχομένως δεν έχεις σκεφτεί. Ένας ακόμη λόγος λοιπόν που σου ανοίγεται πολύ, είναι πιθανότατα ο χειρισμός που προσπαθεί να επιτύχει πάνω σου συνειδητά ή και ασυνείδητα. Πιο χύμα, γυρεύει παρέα/συνοδοιπόρους στην εξάρτησή του. Ελπίζω να μη περεξηγηθώ, αλλά δε περιγράφεις κάπου γιατί θεωρείς ότι είναι απ' τους καλύτερους και πιο ευαίσθητους ανθρώπους που έχεις γνωρίσει. Και κυρίως, ποιοί είναι οι λόγοι που ισχυρίζεται ο ίδιος ότι τον έριξαν στην εξάρτηση.

"... Τα ναρκωτικά τα παίρνει κάποιος, κατά τη γνώμη μου, όταν θέλει να ξεφύγει από την κόλαση που βιώνει μέσα του. Είναι ένα προσωρινό μέτρο αποσύνδεσης του συνειδητού με τα συναισθήματα..."

Δεν είναι de facto κάτι τέτοιο. Υπάρχουν άπειροι εξαρτημένοι που ξεκίνησαν από μαγκιά, μαλακία, κάκιστο χαρακτήρα, κατέστρεψαν τις ζωές άλλων και συνεχίζουν να τις καταστρέφουν ακόμη και ως απεξαρτημένοι και καλυπτόμενοι απ' την ταμπέλα της "αρρώστιας". Την εξάρτηση τη χρωματίζει ο χαρακτήρας και η νοοτροπία. Τη δε αποσύνδεση με το συνειδητό και τα συναισθήματα, την έχουν έως ότου πεθάνουν. Οι περισσότεροι εξακολουθούν να σκέφτονται και να λειτουργούν ως εξαρτημένοι, εξακολουθώντας να προσπαθούν να χειριστούν άλλους, ακόμη κι όταν παύουν να είναι σε χρήση. Είναι τεράστια συζήτηση - εγώ την έχω τελειώσει με τον εαυτό μου και ερμηνεύοντάς την μέχρι τελευταίας ρανίδος - και το σταματώ εδώ.

"... Γνωρίζω τα όσα μου γράφεις για τη χρήση ναρκωτικών όμως πολλές ορές και εξωτερικοί παράγοντες όπως άλλος χρήστης στην οικογένεια, δύσκολες συνθήκες ζωής μπορούν να συμβάλλουν σε μια λάθος επιλογή ζωής.δεν επιθυμώ να τον αλλάξω και δεν νομίζω ότι ανέφερα πουθενά κατι τέτοιο, θα ήθελα όμως πολύ να βρώ έναν τρόπο να τον βοηθήσω να αλλάξει τη ζωή του.και δεν ξέρω ποιος τρόπος θα μπορούσε να ναι αυτός..."

Μα έτσι κι αλλιώς, το ότι επιθυμείς να τον βοηθήσεις δηλώνει έμμεσα την επιθυμία σου να τον αλλάξεις. Κατά βάθος ξέρεις πως για να κόψει, χρειάζεται να αλλάξει ο ίδιος. Δε γίνεται να κόψει αν δε το "δει" αλλιώς, άρα αν δε "δει' τον εαυτό του αλλιώς. Δεν υπάρχει τρόπος θα σου πω εγώ, με την κλισέ έννοια του όρου ή της χρήσης κάποιας μεθόδου. Αφορά αποκλειστικά το δικό του εσωτερικό "κλικάρισμα" και ελάχιστη θα μπορούσε να είναι η συμμετοχή σου σε κάτι τέτοιο. Η συμπόνοια γίνεται "παγίδα" εδώ. Ποντάροντας κανείς στη συμπόνοια, και κινδυνεύει να συνεξαρτηθεί από τον "πάσχοντα" αλλά και ενισχύει τα "πατήματα" του χρήστη που ευελπιστεί στην φιλοτιμία και στην ευαισθησία του ατόμου που προσπαθεί να τον βοηθήσει. Μεγάλο τρυπάκι, κράτα το στα υπόψιν σου.

"... Όσο σκληρό και αν ακούγεται και όσο δεν μας αρέσει, δεν μπορούμε να βοηθήσουμε κάποιους να αλλάξουν, με κάποιον άλλο τρόπο πέρα από την συμπαράσταση, την δημιουργία αισιόδοξου κλίματος και προσωπικού παραδείγματος ευτυχίας..."

Σωστά, αλλά σπάνια. Ο τρόπος που πραγματικά θα τον ωθήσει στο να τολμήσει να δει το τομάρι του αλλιώς, είναι η αποστασιοποίησή και η απομάκρυνσή σου. Για έναν βαθιά εξαρτημένο - για αυτόν τουλάχιστον που συνηθίζει να δείχνει επιρρεπής σε παντός τύπου "ουσίες", ακόμη κι αν αυτές δεν είναι ουσίες έτσι όπως τις ξέρουμε - η συμπαράσταση του άλλου θα μεταφραστεί σε "δεκανίκι" για να συνεχίζει το βιολί του. Διαπιστωμένο και καρατσεκαρισμένο. Ο άνθρωπος που πραγματικά δε θα θελήσει να πνιγεί - ακόμη κι αν δε ξέρει κολύμπι - θα προσπαθήσει να μάθει να κολυμπάει όχι καθώς θα βλέπει τη σωσίμβια λέμβο σε κάποια απόσταση, αλλά στη φουρτούνα μονάχος του και χωρίς μπρατσάκια. Μόνο εκεί δεν υπάρχει άλλη επιλογή πέρα απ' το "θέλω". Και δε γίνεται κι αλλιώς δηλαδή.

"... αυτό με την διακοπή της επικοινωνίας το χει ξαναπεί αρκετές φορές αλλα δεν το τήρησε ο ίδιος και μου ξαναέστειλε. Οσο για μένα μπορούσα και μπορώ να το σεβαστώ αλλά δεν μπορώ να αντιστσταθώ στο να του απαντήσω όταν μου στέλνει.είμαι πάντα συναισθηματικά διαθέσιμη.έχω απελπιστεί..."

Και θα στο ξαναπεί και θα σου ξαναστείλει. Ο λόγος; Αυτό που σου έγραψα παραπάνω. Το μεγάλο του χαρτί είναι το ότι είσαι πάντα "συναισθηματικά διαθέσιμη". Η χειριστικότητα που λέγαμε.

"... δεν νομίζω οτι προσπαθώ να ξεύγω από κάποιο δικό μου πρόβλημα.μήπως μπορείς να γίνεις λίγο πιο συγκεκριμένη/ος?δεν φτάνει μόνο το οτι νοιάζεσαι για να εξηγήσει μια συμπεριφορά βοήθειας?α και δεν νιώθω λύπη γι αυτόν αλλα νοιάξιμο.λύπη νιώθω για όσα χάνει από τη ζωή του..."

Εξαρτάται απ' το πώς νοιάζεται κανείς. Για παράδειγμα, κάποιος που υπήρξε πολύ φτωχός κάποτε και μισεί τη φτώχια που στέρησε απ' τον ίδιο πολλά, δε θα βοηθήσει ποτέ αποτελεσματικά άλλους φτωχούς.

"... Για μενα το ιδανικο ειναι ψυχοθεραπεια και ενα θετικο περιβαλλον γυρω του..."

Τα οποία ακολουθουν της απόφασής του να κόψει. Το εσωτερικό καμπανάκι προηγείται. Πάντα όμως.

"... Συχνά παρασυρόμουνα επειδή τον λυπόμουνα και κάπου μέσα μου πίστευα ότι θα βρω τον τρόπο να τον βοηθήσω να ξεφύγει.
Ήξερα όμως πολύ καλά, ότι αν κάποιος δεν το αποφασίσει μόνος του, δεν υπάρχει περίπτωση να απεξαρτηθεί.
Τελικά, απεξαρτήθηκα εγώ από εκείνον.
Έχω απομακρυνθεί οριστικά από κοντά του, γιατί δεν μπορούσε να μου προσφέρει πλέον τίποτα ουσιαστικό αυτή η σχέση..."

Πάρα πολύ σωστά...

"... Θα σου έλεγα να του κλείσεις την πόρτα και να την ξανανοίξεις -εφόσον ακόμη το θέλεις -μόνο όταν πειστείς ότι έχει αποφασίσει να απεξαρτηθεί..."

Συμφωνώ κι εδώ με μια μικρή παραλλαγή. Να του ανοίξει την πόρτα όχι όταν απλά θα έχει πειστεί με την απόφασή του να κόψει, αλλά αφού θα έχει περάσει και αρκετό διάστημα και μόνο αν θα υπάρχουν έμπρακτα σημάδια αλλαγής στην πορεία του.

"... πίστευα ότι κάποιος που το χει βιώσει απο μέσα το πρόβλημα δεν θα έμπλεκε..."

Όταν βιώνουμε από "μέσα" ένα πρόβλημα, είμαστε εμπλεκόμενοι ούτως ή άλλως. Οι μορφές ποικίλλουν και τί ρόλο θα παίξει ο καθένας μέσα σε αυτό. Η ουσία δε πολυαλλάζει.

"... Ότι έτσι κι αλλιώς ήταν ένας μαλάκας, που κρυβόταν πίσω από τις εξαρτήσεις του..."

Ρίσπεκτ. Η πλειοψηφία τους θα έλεγα.

"... Πολύ βολικό αυτό, έτσι;
Να ζητάν, να απαιτούν πολλές φορές, αλλά αυτοί οι καημένοι, με τα χίλια δυο προβλήματα, να μην μπορούν να προσφέρουν τίποτα σε κανέναν. Δεν φταίνε όμως αυτοί. Φταίει η ευαισθησία τους και η κακούργα κοινωνία.
Όλοι εμείς οι υπόλοιποι, είμαστε τυχεροί που είμαστε αναίσθητοι, σκληροί και απάνθρωποι, ώστε να αντέχουμε τη ζωή χωρίς "ουσίες".
Λυπάμαι αν ακούγομαι σκληρή, αλλά αυτό είναι συχνά το παραμύθι που τρώμε από τέτοιους ανθρώπους.
Δε λέω ότι ο φίλος σου είναι απαραίτητα τέτοιος χαρακτήρας. Θα φανεί..."

Ρίσπεκτ και εδώ. Η πλειοψηφία τους ξανά. Ευτυχώς εγώ ανήκω στη μειοψηφία τους ... :) ...

"... Υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν και άνθρωποι που βολεύονται ή παραιτούνται.
Άνθρωποι που εξελίσσονται και άλλοι που μένουν στάσιμοι.
Μπορεί να έχουν περάσει τις ίδιες δύσκολες καταστάσεις κι όμως διάλεξαν άλλο δρόμο.
Φυσικά και μπορεί κάποιος ν' αλλάξει φτάνει να το αποφασίσει ο ίδιος. Κανένας δεν θα το κάνει για μας.
Και - ευτυχώς ή δυστυχώς - τίποτα δεν είναι προδιαγεγραμμένο..."

Οι άνθρωποι που ξεφεύγουν απ' τους εθισμούς, έτσι κι αλλιώς είναι αυτοί που εξελίσσονται. Και μόνο αυτοί ξεφεύγουν.Οι υπόλοιποι απλά κόβουν την ουσία αλλά παραμένουν στάσιμοι. Αυτό όσον αφορά το αλκοόλ τουλάχιστον. Στα ναρκωτικά τα πράματα διαφέρουν πολύ. Αλλά αυτά πάνε μακριά τη συζήτηση.

[marian_m]

αν? το να μαλώνουμε με άλλους γεμίζει όπως βλέπεις ενοχές και τύψεις. Το καλύτερο λοιπόν που έχουμε να κάνουμε ειναι να αποδεχομαστε τους αλλους ετσι οπως ειναι (ολες τις πλευρες του χαρακτηρα τους, καλες και κακες) αντι να προσπαθουμε να τους παροτρυνουμε να κανουν τις κακες πλευρες τους --> καλες (διοτι οι παροτρυνσεις οδηγουν σε καυγαδες λογω αντιστασης των αλλων) ή αν δεν μπορουμε να δεχτουμε το συνολο του χαρακτηρα τους, τοτε να κοιταμε αλλου , εκτος αν φοβομαστε να ανοιχτουμε και να πειραματιστουμε.

Έξω απ' το χορό πολλά τραγούδια λέγονται. Καλή η αποδοχή όταν το πρόβλημα του άλλου δεν μας αγγίζει.
Τι γίνεται όμως όταν κάποιος με τη συμπεριφορά του, την οποία αρνείται να αλλάξει, δημιουργεί συνεχώς προβλήματα και στη ζωή των γύρω του. Και δε μιλάω όταν απλώς καταστρέφει μια βραδιά επειδή έχει γίνει φέσι και δεν ξέρει τι κάνει και τι λέει, ή όταν δεν είναι ποτέ εκεί όταν τον χρειάζεσαι γιατί είναι στον κόσμο του.
Τι γίνεται όταν παραλίγο να κάψει το σπίτι, να τρακάρει το αυτοκίνητο, να μπλεχτεί σε καυγά, να τον μαζέψει η αστυνομία κλπ. κλπ.
Με ηρεμία, αγάπη και αποδοχή ξεπερνιούνται κι αυτά? Δε νομίζω.
Και βέβαια πολύ σωστά, κάποια στιγμή που το παίρνουμε επιτέλους απόφαση, σηκωνόμαστε να φύγουμε.
Αν είμαστε τυχεροί και πρόκειται απλώς για μια σχέση.
Τι κάνουμε όμως όταν αυτό το άτομο είναι η οικογένειά μας, ο πατέρας, η μητέρα, ο γιος, η κόρη μας?...
Απλά κοιτάμε αλλού?
Δεν είναι πάντα τόσο απλά τα πράγματα.