Κοινωνική ζωή

[carrot]

σοβαρολογεις? ή μας δουλευεις?

Δεν ξέρω! Ειλικρινά. Έτσι το είπα αλλά ώρες ώρες απορώ με πράγματα που βλέπω και διαβάζω.

[carrot]

ινσεκτ γιατι κολλας να πας να το συζητησεις αυτο το προβλημα με καποιον ειδικο? το κοινωνικο εννοω.

Δεν είναι ότι κολλάω δεν ψήνομαι και πολύ όμως να πάω σε ψυχολόγο. Δεν είναι ότι έχω κάτι με τους ανθρώπους ίσα ίσα μερικοί νομίζω κάνουν εξαιρετική δουλειά ωστόσο για να πας σε κάποιον καλό θες χρήμα κάτι το οποίο δεν διαθέτω πλέον. Συν το ότι δεν θεωρώ πως το μόνο πρόβλημα είναι ο εαυτός μου.

[Lou!]

ναι, πώς θα γινει ομως? αν δεν ξεκινησεις απο τον εαυτο σου πώς θα αλλαξεις τη ζωη σου? τι περιμενεις να αλλαξει απο μονο του? θα αλλαξουν οι αλλοι κ θα ερθουν να σε παρουν απο το χερακι?

[carrot]

Δεν έχεις κι άδικο. Ωστόσο είμαι προετοιμασμένος και για το ενδεχόμενο να γράφω σε ένα φορουμ από το πρωί ως το βράδυ για το υπόλοιπο της ζωής μου

[Lou!]

κακως... τεσπα, καταλαβαινεις οτι αν εσυ δεν τολμησεις καπως, θα καθεσαι εδω για ολη σου τη ζωη να κλαις τη μοιρα σου σαν καποιους κολλημενους... αν αυτο θελεις...

[maus]

και τι πειραζει που ειμαστε λιγο ακοινωνητοι.

οι περισσοτεροι ανθρωποι ειναι καθικια , αρα αμα εχουμε προβλημα με αυτους
παει να πει οτι δεν ειμαστε το ειδος τους , καθικια.

εξαλλου ολες αυτες οι "παρεες" ειναι απλως επιφανειακες σχεσεις και ολοι κοιτανε
πως να παρουν κατι απο εσενα.

δε λεω για καλους φιλους , αλλα μεγαλες παρεες κ.λ.π.

εγω απο τσουρμα ανθρωπων και στο σχολεια και στη δουλεια μονο κακες εμπειριες εχω
προφανως γιατι οι ανθρωποι ειναι ενα επιπεδο πανω απο τους πιθηκους.

Και γω παλια ημουνα ακοινωνητη τοσο που φοβαμαι οτι ειχα κοινωνικη φοβια μεχρι που εμφανιστηκε η ψυχωση και απεκτησα μεγαλυτερα προβληματα. Σιγα σιγα εγινα πιο κοινωνικη ομως, απλα καποια στιγμη το πηρα αποφαση. Δεν πληρωνεις τπτ, καθε στιγμη μπορεις να αλλαξεις τη ζωη σου, αρκει να το θες, και να ξερεις οτι θα σου παρει λιγο καιρο και να εχεις υπομονη. Αυτα απο την προσωπικη εμπειρια μου.

[Lou!]

ναι, ρε παιδια, αλλα οσο πιθηκος κ να ειναι ο ανθρωπος καπου τις χρειαζομαστε τις παρεες κ τις ανθρωπινες σχεσεις. δηλ πραγματικα θελετε να πειτε οτι δεν εχετε αναγκη για ανθρωπινη επαφη? αν οχι, εχει καλως. αν ομως εχετε, το να λετε οτι ολοι ειναι ζωα δεν ειναι απαντηση, ειναι δικαιολογια για να κρυψετε καπως κ τη δικη σας αδυναμια να σχετιστειτε με τους αλλους.

συμφωνα με καποια αποψη που εχω συναντησει κ μου αρεσει πολυ, κολαση ειναι η αυτοτιμωρια του ανθρωπου που δεν μπορει να αγαπησει κ να αγαπηθει, που δεν μπορει, να σχετιστει, να ερθει σε κοινωνια δηλ, με τους ανθρωπους, τη φυση, τα ζωα, τα πραγματα, τα δημιουργηματα της τεχνης, το Θεο (για οσους πιστευουν) ή με ο,τι αλλο ειναι για καποιον σημαντικο κ μπορει να δημιουργησει σχεση μαζι του.

κολαση ειναι η απολυτη αποξενωση απο τα παντα. γιατι αραγε οι ανθρωποι που θελουν να αυτοκτονησουν ή που αυτοκτονουν, σε πολλες περιπτωσεις ειναι ανθρωποι που αισθανονται τραγικα μονοι, που αισθανονται οτι κανεις δεν ενδιαφερεται γι αυτους, οτι δεν τους ενδιαφερει τπτ, οτι δεν αγαπουν τη ζωη, τον εαυτο τους κ τους αλλους? γιατι κανεις δεν αυτοκτονει πανω στη χαρα? γιατι αυτοκτονουν πολυ λιγοτερο αυτοι που εχουν σε καποιο βαθμο καλυμμενη αυτη την αναγκη, που εχουν δικτυο φιλων κ στηριξης γυρω τους?

[maus]

Σιγουρα χρειαζομαστε τις ανθρωπινες σχεσεις. Ο ανθρωπος εξαλλου ειναι κοινωνικο ζωο.

Το θεμα ειναι να ειναι αληθινες και να βασιζονται στην ειλικρινεια.

Να μην προσπαθει καποιος να σε υποτιμησει απλως επειδη εχεις την ταμπελα "σχιζο".

Βασικα υπαρχει πολλη ζηλεια και αυτο κανει πολλες σχεσεις τοξικες.

Αυτο που χρειαζεται ο ανθρωπος ειναι σχεσεις που ο ενας σεβεται τον αλλον και οχι απλως οπου γνωριζονται και προσπαθει ο ενας να
βγαλει το ματι του αλλου με υπουλο τροπο.

ναι, ρε παιδια, αλλα οσο πιθηκος κ να ειναι ο ανθρωπος καπου τις χρειαζομαστε τις παρεες κ τις ανθρωπινες σχεσεις. δηλ πραγματικα θελετε να πειτε οτι δεν εχετε αναγκη για ανθρωπινη επαφη? αν οχι, εχει καλως. αν ομως εχετε, το να λετε οτι ολοι ειναι ζωα δεν ειναι απαντηση, ειναι δικαιολογια για να κρυψετε καπως κ τη δικη σας αδυναμια να σχετιστειτε με τους αλλους.

συμφωνα με καποια αποψη που εχω συναντησει κ μου αρεσει πολυ, κολαση ειναι η αυτοτιμωρια του ανθρωπου που δεν μπορει να αγαπησει κ να αγαπηθει, που δεν μπορει, να σχετιστει, να ερθει σε κοινωνια δηλ, με τους ανθρωπους, τη φυση, τα ζωα, τα πραγματα, τα δημιουργηματα της τεχνης, το Θεο (για οσους πιστευουν) ή με ο,τι αλλο ειναι για καποιον σημαντικο κ μπορει να δημιουργησει σχεση μαζι του.

κολαση ειναι η απολυτη αποξενωση απο τα παντα. γιατι αραγε οι ανθρωποι που θελουν να αυτοκτονησουν ή που αυτοκτονουν, σε πολλες περιπτωσεις ειναι ανθρωποι που αισθανονται τραγικα μονοι, που αισθανονται οτι κανεις δεν ενδιαφερεται γι αυτους, οτι δεν τους ενδιαφερει τπτ, οτι δεν αγαπουν τη ζωη, τον εαυτο τους κ τους αλλους? γιατι κανεις δεν αυτοκτονει πανω στη χαρα? γιατι αυτοκτονουν πολυ λιγοτερο αυτοι που εχουν σε καποιο βαθμο καλυμμενη αυτη την αναγκη, που εχουν δικτυο φιλων κ στηριξης γυρω τους?

[carrot]

ναι, ρε παιδια, αλλα οσο πιθηκος κ να ειναι ο ανθρωπος καπου τις χρειαζομαστε τις παρεες κ τις ανθρωπινες σχεσεις. δηλ πραγματικα θελετε να πειτε οτι δεν εχετε αναγκη για ανθρωπινη επαφη? αν οχι, εχει καλως. αν ομως εχετε, το να λετε οτι ολοι ειναι ζωα δεν ειναι απαντηση, ειναι δικαιολογια για να κρυψετε καπως κ τη δικη σας αδυναμια να σχετιστειτε με τους αλλους.

Ναι δυστυχώς έχω αυτή την ανάγκη αλλά δεν βρίσκω ανταπόκριση έτσι συνεχίζει να βαραίνει η ζυγαριά προς τις πολεμικές διαθέσεις.

[carrot]

Σιγουρα χρειαζομαστε τις ανθρωπινες σχεσεις. Ο ανθρωπος εξαλλου ειναι κοινωνικο ζωο.

Το θεμα ειναι να ειναι αληθινες και να βασιζονται στην ειλικρινεια.

Να μην προσπαθει καποιος να σε υποτιμησει απλως επειδη εχεις την ταμπελα "σχιζο".

Βασικα υπαρχει πολλη ζηλεια και αυτο κανει πολλες σχεσεις τοξικες.

Αυτο που χρειαζεται ο ανθρωπος ειναι σχεσεις που ο ενας σεβεται τον αλλον και οχι απλως οπου γνωριζονται και προσπαθει ο ενας να
βγαλει το ματι του αλλου με υπουλο τροπο.

Δεν νομίζω να είναι θέμα ταμπέλας μοναχά. Οι ανθρώπινες σχέσεις βασίζονται στις αλληλεπιδράσεις εξουσίας μεταξύ των ανθρώπων. Οι ρόλοι διαρκώς αλλάζουν από bully σε θύμα και έχω την εντύπωση πως όλοι διψάνε για να ανεβάσουν το σκορ τους σαν bullyδες.

[carrie]

Ο πολεμος τελειωσε αφηνοντας συντριμια. Οπως συνεβη σε πολλους ανθρωπους ο θανατος και η καταστραφη με απελευθερωσαν απο ολα. Για πρωτη φορα μετα απο χρονια εμεινα χωρις σημειο αναφορας, χωρις υποχρεωσεις.
Μετα απο μερικες μερες ενιωθα να καταπιεζομαι απο την ελευθερια. Δεν ηξερα τι να την κανω. Μπορουσα να ερχομαι και να φευγω οποτε ηθελα, μπορουσα να κανω οτι θελω, και για το λογο αυτο δεν εκανα τιποτα. Αισθανομουν χαμενος αναμεσα στα σπιτια και τους ανθρωπους, η κουραση με καταβροχθιζε.
Συνηθιζα να βγαινω στο δρομο σκοπευοντας να επισκεφτω καποιον γνωστο, αλλα στο δρομο μετανιωνα και αμφισβητουσα τη σημασια και το νοημα της επισκεψης.. Επαιρνα μια κατευθυνση αλλα μετα απο λιγο βρισκομουν απελπισμενος απο ολα, καταπιεσμενος απο την ελευθερια επιλογης που μου δινοτανε. Περναγανε οι μερες και ουτε διαβαζα ουτε επαιζα με το βιολι μου. Ηθελα να επιθυμησω κατι. Κατι να με νοιαζει. Αλλα τιποτα στη ζωη μου δεν ηταν αρκετα αγαπητο ουτε και μισητο.
Μια μερα, σκεφτηκα οτι δεν εχω αλλη εναλλακτικη απο το θανατο, και τοτε αποφασισα να κλειστω στη φυλακη μου. Μεσα σε αυτην η καρδια μου θα εβρισκε ανακουφιση, οπως ειχε συμβει τοσες φορες. Η φυλακη μου βρισκοταν σε εναν κεντρικο δρομο της πολης. Ανοιξα με το κλειδι την κλειδαρια και η πορτα ετριξε. Μπηκα γρηγορα μεσα και εκλεισα την πορτα. Ηρεμια με κυριευσε, και τα αβεβαια βηματα μου εγιναν σιγουρα παλι. ΠΛησιασα τα καγκελα του παραθυρου, και με χερια που ετρεμαν απο ευτυχια αγγιξα τα σιδερα και πεταξα το κλειδι στο δρομο. Μετα καθισα στο τραπεζι. Το μονο που ελειπε απο τη ζωη μου τωρα ηταν ενα ωραριο φυλακης. Το εφτιαξα, το κολλησα στον τοιχο, και οι μερες μου αρχισαν να γεμιζουν με σιγουρια, καθως τηρουσα το ωραριο μου ευλαβεια..
Ωστοσο, μετα απο λιγο καιρο, αρχισε να μου λειπει ο κοσμος εξω.. Αρχισα να τρωω λιγο, και παρατηρησα οτι αρχισα ολοενα και περισσοτερο να ατενιζω εξω και να σκεφτομαι τον κοσμο περα απο τα καγκελα του παραθυρου μου. Δυο μηνες αργοτερα σηκωνομουν νωριτερα μονο και μονο για να κοιταξω εξω απο το παραθυρο μου. Αρχισα να αισθανομαι μια πολυ εντονη αισθηση ξεριζωμου, πολυ πιο εντονη απο πριν. Και συνειδητοποιησα, οτι στον εξω κοσμο, οι ανθρωποι εβραζαν απο ζωη, ενω εγω ημουν στη φυλακη απομονωμενος απο ολους και περικυκλωμενος απο τοιχη, που στο μεγαλυτερο μερος ειχα χτισει εγω με τα ιδια μου τα χερια.
Ποσο δυσκολο μου ηταν τελικα να αντιμετωπισω την αληθεια! Ηθελα να επιστρεψω σε ολα εκεινα που ειχα υποτιμησει: τη ζωη και τους ανθρωπους. Ηθελα να βγω, αλλα θυμηθηκα πως ειχα πεταξει το κλειδι στο δρομο. Ειδα ομως με εκπληξη οτι ηταν ακομα εκει, και διαπιστωσα οτι το μονο που ειχα να κανω ηταν να ζητησω το κλειδι της ελευθεριας μου απο καποιον περαστικο..
Στην αρχη παρακαλεσα με χαμηλη φωνη, μετα με δυνατη, και τελος φωναζοντας, αλλα κανεις δεν εδωσε σημασια στην παρακληση μου. Ο κοσμος περπατουσε βιαστικος, σαν να μην με εβλεπε, σαν να μην ηξερε πως η ελευθερια μου βρισκοταν στα χερια του..
Ποτε δεν ειχα υποφερει τοσο. Η φυλακη μου, ιδανικο καταφυγιο αλλων εποχων, με ειχε απομονωσει απο τη ζωη..
Ξαφνικα, ειδα στο δρομο μια γριουλα που περναγε διπλα απο το κλειδι μου. Αρχισα παλι να φωναζω, αλλα εκεινη δεν ακουγε. Πριν φτασει στο κλειδι, σκονταψε και επεσε στο εδαφος. Αρχισε να καλει σε βοηθεια, αλλα ο δρομος ηταν ερημος. Μονο εγω μπορουσα να τη βοηθησω. Δεν συγκρατηθηκα αλλο, ετρεξα προς την πορτα και, παρολο που ηξερα πως η κλειδαρια μου ηταν απαραβιαστη, ριχτηκα πανω της με ολο μου το βαρος. Πριν καταλαβω τι εγινε, βρεθηκα ξαπλωμενος στο πεζοδρομιο.
Η πορτα ποτε δεν ειχε κλειδωθει! Εγω ημουν που ποτε δεν ειχα προσπαθησει να την ανοιξω. Ειχα περιοριστει να ζηταω βοηθεια απεξω.. Βοηθησα τη γριουλα και εκεινη συγκινημενη μου φιλησε τα χερια και εφυγε. Ο δρομος αρχισε να γεμιζει κοσμο, καποιος μου απλωσε το χερι και τον χαιρετησα.
Αρχισα να περπαταω και θυμηθηκα οτι μου ηταν αδυνατο να κλειδωσω την πορτα της φυλακης μου απο μεσα, κι απο κει και επειτα συνειδητοποιησα πολλα πραγματα. Η πορτα της φυλακης μου ανοιξε μονο οταν φανηκα δαιτεθειμενος να δωσω σε καποιον κατι που χρειαζοταν απο μενα, αλλα παρεμενε κλειστη οταν φωναζα μονο τι χρειαζομουν εγω.. Τη φυλακη την ειχε κλειδωσει το μυαλο μου, οταν περιοριστηκα αποκλειστικα στις δικες μου αναγκες. Η φυλακη ηταν ο εγκλεισμος στον οποιο απομονωνουν οταν πιστευα πως δεν ειχα τιποτα να προσφερω..

[elafi]

Poly oraio carrie. Και νομιζω απανταει σε πολλα εδω.

[carrot]

Δεν μπορώ να ταυτιστώ με την ιστοριούλα carrie , σορρυ. Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα όσο η θωρία της προσφοράς και της ζήτησης. Για μένα όμως δεν είναι.
Κανενός επιλογή δεν είναι δυνατόν να είναι επιλογή η φυλάκιση και η απομόνωση....

[carrie]

Σιγουρα δεν ισχυει για ολες τις περιπτωσεις αν και καθε ανθρωπος αν ψαξει ισως βρει κατι δικο του, και φυσικα δεν την εγραψα μονο για σενα.

[elafi]

Βασικα τα αρνητικα συμπτωματα και η καταστολη σιγουρα δε βοηθανε τη διαδικασια της κοινωνικοποιησης. Οσο και να προσπαθησεις μονος σου, σε καποιες περιπτωσεις τετοιες συναντας τοιχο. Κι εγω τον συναντησα. Αλλα οπου δεν υπαρχουν αυτα, ειναι κριμα να λεμε οτι ολοι ειναι κακοι και δεν αξιζουν την παρεα μας, δηλ εμεις ποιοι ειμαστε?