ΣΤΙΧΟΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ

[deleted-member30-03]

Désobéissance civile

Trop nombreux sont ceux qui ont oubliés le passé
L'histoire de l'homme, une honte, faut-il te le ressasser?
Le monde, une spirale ou les mêmes erreurs sont retrassées
A force de cotoyer l'horreur, nos coeurs sont devenus glacés
Nous parlent que d'profits, la condition de l'homme effacé
Mondialisation et concurrence sont leurs uniques phrasés
Les peuples unitéralement écrasés
La création menacée
Multinationales et croissance en tracée
Leurs routes sur nos libertés
Ils ont jurés, crachés qu'rien n'entravera la leur à l'heure ou les
dictatures sont cachées
A cause de leurs profits, immédiat l'avenir est gaché
Cette bande d'ingrats ont réduit la planète à un grand marché
La loi des plus riches et beaucoup crèvent avant d'être agé
Protestations dîtes criminelles si tu les as outragés
Ils mentent lorsqu'ils disent que le mal-être n'est que passager
Puis s'étonnent quand la nature se rebelle comme un peuple enragé
Ils disent être transparent alors que de sang, leurs mains sont tachées
Déconseillent fortement d'avoir des idées trop engagées
Accélération d'leur plan depuis qu'des avions se sont crashés
Et toi, dis-moi dans quels sens dans ce système es-tu attaché?
Ils prêchent le blasphème et la vraie lumière se fait lyncher
Tous nés la corde au cou, dans certains pays elle a lachée
Parlent de justice alors qu'à la racine ils l'ont arrachée
Les plus gros s'engraissent sur la tête de ceux qui n'ont rien à
mâcher
Voila le monde d'aujourd'hui. Parait qu'leur plan a marché
Nous ventent un progrès technique mais dans le fond à tout saccager
Parle d'évolution quand notre humanité s'est fait hachée
Notre coeur ne bat plus vraiment et notre inconscient est faché
Stress, angoisse, cancers, dépressions notre compte s'est chargé
Mais on ne cherche pas la cause et les effets qu'on aimerait chassés
"Philosophie fast-food" pour que nos consciences soient terrassées
Au nom de la dignité humaine, nous avons dis: "ASSEZ"

[malamataki]

Έχω μια θλίψη που 'ναι τόσο μεγάλη
που όλο φοβάμαι μην τυχόν και ξεσπάσει
Κι ισορροπώ μέσα στου ονείρου τη ζάλη
μ' ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι

Έχω έναν ήλιο χλωμό στη φορμόλη,
μια καρδιά που διψάει σαν καμένο χωράφι
Και περιφέρομαι από πόλη σε πόλη
μ' ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι

Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας

[crazy_diamond]

Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε

όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος.



Ντίνος Χριστιανόπουλος

[crazy_diamond]

Το μακρινό κοντά


Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν κοντά,

μοιράζονται μιαν ηχώ,

ένα κρεβάτι που σέρνεται στο χώμα

ένα παλιό σπίτι

σε μια γειτονιά που έχει πάψει να υπάρχει

πολλές φορές τρώνε μαζί

μα πάντα λείπει ένα πιάτο ή μάλλον

ένα πιάτο περισσεύει.

Κι υπάρχουν κι άλλοι που ζουν μακριά

σε χωριστές φωτογραφίες

στα δικά τους Ομικρον κλεισμένοι

όπως όμορφα όνειρα ολόκληρα ολόγλυφα

που το μόνο που μπορούν να μοιραστούν

πολλές φορές είναι ένα ποίημα από Ν

όπως νερό, νάρκες και νεφέλη.

Κι υπάρχουν άλλοι που ζουν μακριά

κι όμως τόσο κοντά

που όταν ένα πουλί φτερουγίσει στα βλέφαρα του ενός

ο άλλος νιώθει ένα φιλι στα μάτια.



Χλόη Κουτσουμπέλη

[deleted-member30-03]

as i walk through the valley of shadows and dust
no hope in the eyes of the lost
your hero nailed to the cross
we're animals in search for blood
never satiesfied, never gratified
until the day we die
i step into your life and take control

time stops the sky turns dark
never again shall you feel godlike
we're nothing divine
never again shall you feel godlike
emotions are swift like the winds
never again shall you feel godlike

in shadows and dust... in shadows and dust...

reflections of yourself
illusions made by your mind
realise we are nothing... but shadows and dust

[Λήθη]

Σας το αφιερώνω με όλη μου την καρδιά. Ειληκρινά!

Μας κρατάνε

Κουραστικό ένα πρωί αφόρητο. Ίδιο.
Αλλά έτσι γίνεται. Δεν το βλέπεις; Μας κρατάνε.
Και τα τασάκια στην συνηθισμένη τους θέση, μας κρατάνε.
Ο τοίχος που δεν φεύγει, για να κρεμάσει το ημερολόγιο με τις μέρες που ρέουν γλιστρώντας μας.
Το σαλόνι που μένει, για το μεγάλο ρολόι που μετρά την καθυστέρηση όσων δεν ήρθαν στην ώρα τους.
Μας κρατάνε.
Οι ατέλειωτες δουλειές, αυτές οι έτοιμες να γίνουν.
Η θέα της θάλασσας από το παράθυρο της φωλιάς που μας πνίγει.
Τα «θα» και τα «όταν». Μας κρατάνε. Δεν το βλέπεις;
Και κάτι έρωτες κλειδωμένοι στα δωμάτια του φόβου της απόρριψης μας κρατάνε.
Δεν το βλέπεις άραγε;
Την γη που δεν ταξίδεψα σέρνω στο πόδι μου. Και να τα τασάκια στη θέση τους…
Ο τοίχος…οι ώρες…η θάλασσα…τα «αντίο»…
Το σαλόνι… το ημερολόγιο… οι έρωτες…
Οι δουλειές… τα «όταν»…το ρολόι… το «ήρθες;»…
Ύπουλα μπιχλιμπίδια στην αλυσίδα που στολίζει το σπασμένο μας πόδι.
Μας κρατάνε. Δεν το βλέπεις;


Η θλίψη αγαπάει τα τασάκια της.
Η ζωή γεννιέται απ’ τις στάχτες της.
Το παράθυρο μελαγχολεί.
Η θάλασσα ταξιδεύει.
Δεν μπορεί… Το βλέπεις.

Όσοι βρεθήκαμε μαζί στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι,
και οι δύο φίλοι, μας κρατάνε.
Μας κρατάει και ο καλόγερος πίσω από την πόρτα
που φορτώνεται τα πανωφόρια του χειμώνα της ζωής μας.

Κρεμάς το καπέλο. Ακουμπάς τα κλειδιά.
Το τασάκι στη θέση του. Όλα καλά.
Το βλέπεις; Μας κρατάνε.

Κι αυτή η πέτρα που πετώ στο τζάμι της επίπονης σιωπής μου,
με κρατάει.

Κι όταν υποχωρήσει η γη από τα σακατεμένα μας πόδια,
καρφωμένοι θα μείνουμε εκεί, στην τροχιά του συμπαντικού μας κενού.
Δορυφόροι σ’ αυτά που μας κρατάνε.

Κ.Κ 19\02\2011 Αθήνα. (Λήθη)

[Σουέλ]

Η φαντασία στην εξουσία

Οι μπαγλαμάδες να παίζουν Ντύλαν
κι ο Πίτερ Γκάμπριελ διπλοπενιές
ο Τομ Γουέιτς με τα κλαρίνα
και τα νταούλια να παίζουν Γιες
να παίζουν Γιες

Βάλ' το παράθυρο στην πρίζα
κάλεσε το καλοριφέρ
δώσ' τη μπουγάδα στην εφορία
γράψ' ένα σύνθημα στο ασανσέρ
στο ασανσέρ

Άνοιξε γκάζι με το μυαλό σου
βάλε ταχύτητα με την καρδιά
η φαντασία στην εξουσία
δώσε τα ρέστα σου για μια βραδιά
για μια βραδιά

Στίχοι: Πάνος Ηλιόπουλος
Μουσική: Στέλιος Βαμβακάρης
Πρώτη εκτέλεση: Παύλος Σιδηρόπουλος

[crazy_diamond]

Όριο


Εδώ, κάτ’ από τούτο το κλαδί, μπορείς να μιλάς γι’ αγάπη.

Πιο πέρα είναι ο νόμος, είναι η ανάγκη
η ατραπός της ισχύος, το βοσκοτόπι του τρόμου,
το φέουδο της τιμωρίας.

Πιο πέρα, όχι.



Νανούρισμα


Είναι μεγάλος ο κόσμος; Είναι μεγάλος. Όσο κι ο φόβος.
Είναι μακρύς ο χρόνος; Είναι μακρύς. Μακρύς όπως η λήθη.
Είναι βαθιά η θάλασσα; Γιατί δεν ρωτάς τον ναυαγό;

(Ο Γητευτής χαμογελά. Μου χαϊδεύει τα μαλλιά
και μου λέει να κοιμηθώ.)



Rosario Castellanos

[crazy_diamond]

Τώρα ανεβαίνω σε μιαν άμαξα απ' αυτές που διασχίζουν τον ύπνο μου και δραπετεύω

[...]

Γιατί η ζωή είναι ατελείωτη

και μπορεί κανείς να ξαναρχίσει

και δυo φορές - να ξαναρχίζει κάθε μέρα,

κάθε ώρα, κάθε στιγμή..



Τάσος Λειβαδίτης

[deleted-member30-03]

Πήρα τους δρόμους και σε ψάχνω
σ' όλα τα ξενυχτάδικα
από μπαράκια μέχρι Disco
κι' ακόμα σε σκυλάδικα

Πήρες τους δρόμους και με ψάχνεις
ομοειδής περίπτωση
μα όμως αν συναντηθούμε
θα είναι μάλλον σύμπτωση

Μπρος γκρεμός και πίσω γκόμενες
πάρε με τηλέφωνο
Μπρος γκρεμός και πίσω γκόμενοι
έχουν τον ίδιο αριθμό

Μαζί μου κάποια που δεν ξέρω
και δείχνω κατανόηση
έτσι κι' αλλιώς πια δεν υπάρχει
καμία συνεννόηση

Μαζί σου ο παρηγορητής σου
που σου το παίζει τρυφερός
μην τον αφήσεις να σ' αγγίξει
είναι κρυφός και πονηρός

Μπρος γκρεμός και ...

Η νύχτα τέλειωσε και πάει
και δε σε είδα πουθενά
μόνος μου πάλι στο κρεβάτι
με το τηλέφωνο αγκαλιά

Θα μας τρελάνεις και τους δυο
αφού τα πράγματα είν' απλά
τριάντα έξι, τρία, εννέα
δύο, δεκαεφτά (3639217)

Μπρος γκρεμός...

[RainAndWind]

Αποκομμένος απ' όλους κι απ' όλα
σε μαγεμένη τροχιά
πήρα το δρόμο να φύγω μα ήρθα
τίποτε δε μ' ακουμπά
στον παράξενό μου χρόνο

Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μ' ας γίνουμε τα δυο μας ένα
να σ'αγκαλιάσω να μ'αγκαλιάσεις
να ξεγελιέμαι να ξεγελιέσαι
Σα ζευγαρώνουν δυο βεγγαλικά
μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθητικά
στων προσώπων μας τις ζάρες.

Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες
δίχως καβάντζα καμιά
ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας
και η ψυχή μου πηδά
στου απέραντου την ψύχρα.

Θες ν'αγγίξεις την αλήθεια
για βγες απέξω απ' τη συνήθεια
σύρε κι έλα να με λούσεις
κι ας είμαι της καθαρευούσης
να σ'αγαπήσω να μ'αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι
Δρεπανοφόρα άρματα περνάν
στης τσιμεντουπόλης του θανάτου το συμβάν
ασυγκίνητο σ'αφήνει

Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα
θωρακισμένε καιρέ
με μια σκληρή παγερή τρυφεράδα
σε πλησιάζω, μωρέ
Μ' αυταπάτες πια δεν έχω...

Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μ' ας γίνουμε τα δυο μας ένα
δες θα φτιάχνουμε στιχάκια
να περπατάν σαν καβουράκια
πλάγια κι ακριβά τα χάδια
φως αχνό μες στα σκοτάδια
Μ' ένα μου πήδο θα σε ξαναβρώ
στο μαγκανοπήγαδο της ήττας μου περνώ,
Venceremos, venceremos.

Nικόλας...

[void]

Δεν είμ΄ εγώ σπορά της τύχης
ο πλαστουργός της νιας ζωής.
Εγώ ΄μαι τέκνο της ανάγκης
κι ώριμο τέκνο της οργής.
Δεν κατεβαίνω από τα νέφη,
γιατί δε μ΄ έστειλε κανείς
Πατέρας, τάχα παρηγοριά
για σένα, σκλάβε, που πονείς.

Μέσα στο νου και στην καρδιά μου
αιώνων φουντώσανε ντροπές
και την παλάμη μου αρματώνουν
με φλογισμένες αστραπές.

Δε δίνω λέξεις παρηγοριά,
δίνω μαχαίρι σ΄ ολουνούς.
καθώς το μπήγω μές το χώμα
γίνεται φως, γίνεται νους.

'Οθε περνά, γκρεμίζει κάτου
σαν το βοριά, σαν το νοτιά
όλα τα φονικά ρηγάτα
θεμελιωμένα στην ψεφτιά.

Κ΄ένα στυλώνει κι ανασταίνει,
το ΄να βασιλειο της δουλειας
ειρηνη! ειρηνη! το βασιλειο
της πανανθροπινης φιλιας.

(Κωστας Βαρναλης - Ο οδηγητης)

[Λήθη]

Λαχταρώ – Ερωτικό Ποίημα Sarah Kane
Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μʼ αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,
Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,
και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σʼ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σʼ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,
Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σʼ ήξερα μια ζωή.
Και νʼ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
Και να σʼ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και νʼ αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απʼ το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και νʼ αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σʼ αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σʼ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σʼ αφήνω να σηκωθείς απʼ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο
Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω
Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απʼ ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι,
Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

[void]

Λαχταρώ – Ερωτικό Ποίημα Sarah Kane
Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μʼ αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,
Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,
και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σʼ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σʼ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,
Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σʼ ήξερα μια ζωή.
Και νʼ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
Και να σʼ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και νʼ αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απʼ το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και νʼ αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σʼ αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σʼ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σʼ αφήνω να σηκωθείς απʼ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο
Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω
Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απʼ ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι,
Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

μάλιστα...να τις κόψω τώρα, ή να περιμένω λίγο?

[deleted-member30-03]

Is it with sadness you hang your head, or shame?
Is it your burden that leaves you bloodstained...?
No song, no words, will ease your regret.
No drug, no love will let you forget.

For they are but fleeting, like words in the wind,
Wild nights, sobered by the dawn.
For they are without meaning, like honourless men
Broken vows laid bare before the dawn.

Like a wild dog ensnared, you'll eat yourself free
To rejoin the shadow of the hunting jaguar.
I once believed I held the answer in the palm of my hand,
And toyed with it like a child.

No song, no words, will ease your regret.
No drug, no love will let you forget.

On the brink of self-annihilation,
A lightning strike revelation:
How easily that we lie for our shallow love and hollow pride,
How vainly we do attempt to stem the tide of consciousness,
How easily we are led on the merry dance to our death.
How willing that we follow to our doom, to our sorrow!

How entranced we are by the fire,
Or enslaved to our own desires.
Human - all too fucking human!

Watch the naked ape,
Grovelling before the stars,
Scratching at the sky.
Your trials and tribulations,
They reek of self-infatuation.

Human - all too fucking human!