Results 121 to 135 of 313
Thread: Που είναι η ΕΛΠΙΔΑ , οεο;
-
24-10-2011, 14:53 #121
- Join Date
- Apr 2008
- Posts
- 462
- 24-10-2011, 14:55 #122
- Join Date
- Apr 2008
- Posts
- 462
24-10-2011, 14:56 #123
- Join Date
- Jul 2011
- Posts
- 477
Λες ''μακαρι!'' λες και δεν ειναι καθόλου στα χέρια σου η κατάσταση!!
Δε φτάχνει κανένας άλλος τη ζωή και τις επιλογές σου εκτός απο εσενα ρε Ντοναλντ!Το πιο επικίνδυνο άτομο είναι αυτό που έχεις αγαπήσει
24-10-2011, 15:03 #124
- Join Date
- Apr 2008
- Posts
- 462
24-10-2011, 15:15 #125
- Join Date
- Jul 2011
- Posts
- 477
Όταν τα προβλήματα μαζεύονται, βάζεις προτεραιότητες. Ένα ένα και μεθοδικά.
Μη ψάχνεις τώρα να βρεις και θεματάκια στη σχέση σου, ενω υπάρχουν πιο κρίσιμα ζητήματα και έχετε και όμορφη σχέση που έχει αντέξει..
Συγκεντρώσου στο θέμα της δουλειάς και της αποκατάστασης και μη ψάχνεσαι με τη σχέση σου, αστην όπως είναι προς το παρόν και προσπάθησε να χαρείς τα καλά που σου προσφέρει.Το πιο επικίνδυνο άτομο είναι αυτό που έχεις αγαπήσει
24-10-2011, 20:35 #126
- Join Date
- Apr 2008
- Posts
- 462
Τα εύκολα δεν σου μαθαίνουν τίποτα , μάλλον....
03-12-2011, 02:04 #127
- Join Date
- Apr 2008
- Posts
- 462
Μερικές σκέψεις....
Τα έβαλα όλα κάτω και τα σκέφτηκα και σε πολλά έχω αναθεωρήσει... Ειλικρινά πλέον δεν πιστεύω ούτε στη ψυχοθεραπεία (τουλάχιστον για τη δική μου περίπτωση) και στα φάρμακα δεν πιστεύω γενικά... Είμαι καθαρή από φάρμακα εδώ και τρεις περίπου μήνες(και χρησιμοποιώ αυτή τη φράση επειδή μου έκαναν κακό σε πολλούς τομείς και τα θεωρώ ναρκωτικά). Όλα ξεκίνησαν όταν είδα το ντοκιμαντέρ "το μάρκετινγκ της τρέλας" εντελώς τυχαία και άρχισα να παρατηρώ τις παρενέργειες των φαρμάκων επάνω μου... Από το γεγονός ότι έβαλα περίπου 27 κιλά εξαιτίας τους (από τα 58 κιλά έφτασα στα 85), μέχρι το γεγονός πως μονίμως ήμουν ζαλισμένη και σε λήθαργο και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο εκτός από το να κοιμάμαι όλη μέρα, μέχρι το να βγάζω εξανθήματα, να είμαι ανοργασμική και άλλα πολλά... Στην αρχή φοβήθηκα να τα κόψω επειδή με είχαν πείσει όλοι οι τάχα μου δήθεν ειδικοί πως είμαι "βαριά άρρωστη", αλλά τώρα 3 μήνες μετά βλέπω πως αυτή η απόφαση μονάχα καλό μου έκανε ... Βέβαια μη νομίζετε πως προσπαθώ να σας πείσω να κόψετε και εσείς τα φάρμακα σας, κάντε ό,τι γουστάρετε, δεν είμαι ο Χριστός για να σώσω τον κόσμο, απλά καταθέτω τη δική μου εμπειρία...
Όσον αφορά τους "φίλτατους" ψυχολόγους τόσα χρόνια είχα πάρε δώσε μαζί τους αλλά χαΐρι δεν είδα... Για μένα η εξήγηση είναι απλή- απλούστατη... Καταρχάς τίποτα δεν είναι τόσο πολύπλοκο όσο το παρουσιάζουν μέσα μας και τίποτα δεν χρειάζεται τόση ανάλυση. Πιστεύω πως μας κάνουν να αυθυποβαλλόμαστε ώστε να είμαστε "ασθενείς" στο βωμό του κέρδους, τη στιγμή που εκείνοι ζουν μια χλιδάτη ζωή και δεν μπορούν με τίποτα να αισθανθούν τα δικά μας θέματα. Και το τονίζω αυτό για τη χλιδάτη ζωή... Δεν ανέχομαι κάποιος που κάθεται σε μια καρέκλα και αραδιάζει μερικά λογάκια ξεκούραστα και χωρίς να νοιάζεται πραγματικά για εκείνον που έχει απέναντι του να αμείβεται με 60 ευρώ το λιγότερο για 50 λεπτά "εργασίας" και εγώ να αμείβομαι με 4.18 ευρώ για μια ώρα σκληρής δουλειάς... Αυτά τα λόγια πιστέψτε με μπορεί να σας τα πει και ένας φίλος ή γνωστός εντελώς δωρεάν και να ενδιαφέρεται περισσότερο για εσάς... Αλλά και πάλι κάντε ό,τι θέλετε, δεν είμαι ο Χριστός και δεν θα σας σώσω.
Όταν λοιπόν αγαπητοί φίλοι συνειδητοποίησα πως δεν είμαι άρρωστη, είδα ποιο είναι το πραγματικό μου πρόβλημα αυτή τη στιγμή. Εκείνο που με ανησυχεί πραγματικά και είναι αληθινό θέμα είναι το ζήτημα της επιβίωσης.. Ειλικρινά ξέρω τα προβλήματα με τους γονείς μου, αλλά ξέρω πως πάντα βάρος ήμουν για αυτούς και δεν μπορείς να αλλάξεις τους ανθρώπους... Ειλικρινά ξέρω πως δεν έχω φίλους-ες αλλά λίγο με ενδιαφέρει.... Ειλικρινά έχω προδοθεί άσχημα από την προηγούμενη σχέση που είχα αλλά φτάνει πλέον δεν το σκέφτομαι... Το μόνο που με νοιάζει είναι εάν και πως θα καταφέρω να επιβιώσω και να μη φτάσω πια να τρώω από τα σκουπίδια εάν δε μπορώ να θρέψω τον εαυτό μου. Σ αυτό το θέμα δεν μπορεί να με βοηθήσει κανένας ψυχολόγος-ψυχιάτρος και κανένα φάρμακο... Και ναι για αυτό νιώθω στα αλήθεια άσχημα και πολύ φόβο. Εδώ και ένα μήνα έχω μια δουλειά που θα μου δίνει 400 και κάτι ευρώ και δεν φτάνει που είναι ελάχιστα τα χρήματα κάθε μέρα έχω το άγχος της απόλυσης εάν δεν καταφέρω τους στόχους... Και μετά που θα βρω δουλειά; Πέρασα ήδη 2 χρόνια ανεργίας... Οι δικοί μου μου το δήλωσαν πως "δεν είναι η εθνική τράπεζα και δεν πρόκειται να με συντηρούν άλλο" , παρόλο που δεν έφταιξα εγώ ποτέ που δεν είχα δουλειά. Τι στο πέος θα καταλάβει από όλα αυτά ένας ψυχολόγος; Παπάρια... Δεν ξέρει πως είναι να φοβάσαι πως την άλλη μέρα δεν θα έχεις να φας! Και γενικά δεν μπορώ να συναναστρέφομαι με ανθρώπους που δεν μπορούν να νιώσουν τι στο καλό λέω και βιώνω... Επίσης τους ψυχοτραλαλάκες τους ξέρω καλά από το 2007 που άρχισα να πιστεύω πως είμαι άρρωστη.
By the way, πέρα από τα σκατά των ιδιωτών έχω να σας πω και για τα φυντάνια στα κέντρα ψυχικής υγείας. Λοιπόν τελευταία- μέχρι πριν 2 μήνες με "παρακολουθούσε" μια όχι και τόσο έξυπνη τύπισσα σε ένα κέντρο στο διπλανό δήμο. Μια ατάκα που τα λέει όλα. Μου είχαν δώσει περιθώριο 6 συνεδρίες- μία το μήνα. Έφτασε η 6η και με ρώτησε αν θα θέλω να πηγαίνω. Απάντησα πως ναι. Μου λέει "και τι να σου κάνουμε εμείς, πως να σε βοηθήσουμε;" Απαντάω "φοβάμαι πως αν δεν βρω δουλειά θα κάνω κακό σε μένα. Σε αυτό θέλω βοήθεια" . Μου απαντάει με το εξής φοβερό: "και πως μπορούμε εμείς να σε βοηθήσουμε και να σε αποτρέψουμε από κάτι τέτοιο;"... Λέω τότε εγώ " δεν ξέρω εσείς είστε η ψυχολόγος... Δεν μπορώ να σας πω πως να κάνετε τη δουλειά σας!". Στο επόμενο ραντεβού δεν πήγα και δεν ειδοποίησα. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να πάρει τυπικά ένα τηλέφωνο να δει μήπως έπαθα κάτι και για αυτό δεν πήγα!
Και κάτι τελευταίο. Όπως σας είπα το μόνο που με νοιάζει είναι το θέμα της επιβίωσης. Παραδόξως όμως δεν μπορώ με τίποτα να κλάψω να τα βγάλω από μέσα μου να ξελαφρώσω και απλώς συσσωρεύω το άγχος μου.
Και ξαναλέω, όσοι από εσάς ακόμη πιστεύετε σε φάρμακα και ψυχοθεραπεία καλά κάνετε... Για μένα τα φάρμακα βλάπτουν και οι ψυχολόγοι σε βλέπουν σαν πορτοφόλι ή σαν αγγαρίαΤα εύκολα δεν σου μαθαίνουν τίποτα , μάλλον....
03-12-2011, 02:09 #128
- Join Date
- Nov 2011
- Posts
- 1,248
Είναι το τέλος του κόσμου και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα οπότε πάρε ποπ-κορν και απόλαυσε την συνέχεια! Ωραίο κείμενο donaldgirl! Έχουμε πρόβλημα μαζί με το τσιπ πήραμε και τον πούλο.
03-12-2011, 02:24 #129
- Join Date
- Nov 2011
- Posts
- 1,248
Περιμένεις να σου απαντήσει ο George Cloooney για να πιάσεις κουβέντα;
03-12-2011, 02:26 #130
- Join Date
- Apr 2008
- Posts
- 462
03-12-2011, 02:29 #131
- Join Date
- Nov 2011
- Posts
- 1,248
03-12-2011, 02:30 #132
- Join Date
- Apr 2008
- Posts
- 462
03-12-2011, 02:33 #133
- Join Date
- Nov 2011
- Posts
- 1,248
Θα πρωτοτυπίσουμε! Θα εισβάλουμε σε κότερο όποιο μας αρέσει περισσότερο θα πάρουμε τα κλειδιά θα το βάλουμε μπρός και θα φύγουμε για μακρυνά μέρη, ένα αξέχαστο ταξίδι σε τροπικά μέρη και μια περιπέτεια ανεπανάληπτη για τον μέσο Έλληνα. Πως σου φαίνεται; Εγώ ήδη έχω αρχίσει να το φαντσιώνομαι!
03-12-2011, 02:34 #134
- Join Date
- Apr 2008
- Posts
- 462
03-12-2011, 02:37 #135
- Join Date
- Nov 2011
- Posts
- 1,248
Similar Threads
-
ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ??
By FUGITIVE77 in forum Κατάθλιψη - ΔυσθυμίαReplies: 7Last Post: 16-10-2010, 22:29 -
ΕΛΠΙΔΑ:ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΣΕ ΑΥΤΗΝ Η' ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΥΠΟΥΛΟ ΠΡΑΓΜΑ ΤΕΛΙΚΑ???
By Asterix in forum Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης ΔιαταραχήReplies: 10Last Post: 28-03-2010, 17:57 -
η ελπίδα είναι το παν. Σταδιο επαναπροσαρμογης
By the_downward_spiral in forum Ψυχώσεις & ΣχιζοφρένειαReplies: 24Last Post: 06-01-2010, 14:03 -
ελπίδα
By κάλλια in forum Ψυχώσεις & ΣχιζοφρένειαReplies: 26Last Post: 27-06-2007, 09:48 -
ζητειται ελπιδα..
By geo in forum Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης ΔιαταραχήReplies: 3Last Post: 26-10-2005, 18:15
Πόσο συχνά μιλάτε με φίλους και ποιος ξεκινά την...
06-07-2025, 23:38 in Σχέσεις και Επικοινωνία