Ζωή - Παρωδία

[MPVNsf123]

Ο τίτλος τα λέει όλα... Είμαι 17 ετών και πάω Γ' Λυκείου. Η καθημερινότητά μου είναι ξυπνάω-σχολείο-σπίτι-ύπνος... Στο σχολείο η μπάλα έχει ήδη χαθεί βέβαια γιατί δεν έχω ανοίξει βιβλίο από Α΄Λυκείου και οι επαφές μου με τους εξίσου αντικοινωνικούς και άδειους συμμαθητές μου είναι ανούσιες... Στο σπίτι οι μόνες λέξεις που ανταλλάσω με τους γονείς μου είναι "γεια, καλημέρα/καληνύχτα" και το μόνω που κάνω είναι να θολώνω το μυαλό μου* με τα δικά μου "ναρκωτικά": τεράστιες ποσότητες φαγητού, Internet(τηλεοπτικές σειρές, παιχνίδια, manga/anime, forums, κτλ.), τηλεόραση, βιβλία και ύπνο... Πρόσφατα άρχισα και το κάπνισμα, και το αλκοόλ που και που...

Θολώνω λοιπόν το μυαλό μου γιατί όταν είμαι "νηφάλιος" πονάω... Πονάω τόσο πολύ που δεν μπορώ να αναπενεύσω ή να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Απεχθάνομαι τα πάντα πάνω μου(μυαλό, σώμα, χαρακτήρας...) και μισώ κάθε δευτερόλεπτο της ύπαρξής μου(ύπαρξης, γιατί ζωή δεν έχω...) Έχω κατάθλιψη, καθώς και μερικές πολύ "ωραίες" διαταραχές όπως κοινωνικό άγχος, κτλ. Είμαι μόνος, μία φορά μόνο είχα αληθινούς φίλους στη ζωή μου (βλέπε παρακάτω, μωβ παράγραφος), ποτέ επαφή με το αντίθετο φύλο... Έχω πιάσει πάτο πραγματικά, νιώθω τελειωμένος, ένα ζωντανό πτώμα... Δεν έχω δύναμη να ζήσω... Δεν έχω όνειρα, κίνητρο, ζωντάνια, και το "τέλος(=πανελλήνιες)" έρχεται...[πόσο lame παίζει να είναι αυτή η παράγραφος ε;]

Πώς έφτασα εδώ;(Αγνοήστε το αν βαρεθήκατε...)

[->
Πάντα ήμουν το παιδάκι της μαμάς και του μπαμπά που οι ανίκανοι συγγενείς του το κατέστρεφαν κάνοντάς του του κόσμου την πλύση εγκεφάλου και ταίζοντάς το τόνους φαγητού... Στα 7 μου, ήμουν ήδη υπέρβαρος, αντικοινωνικός("γιατί τα άλλα παιδάκια με κορόιδευαν"), άχρηστος σε όλα τα παιχνίδια και ήδη εθισμένος σε pc, τηλεόραση, οτιδήποτε για να θολώνω όπως είπα πιο πάνω. Είχα περιστασιακούς φίλους, που τους έχασα όταν αυτοί ωρίμασαν, αντίθετα από μένα... Έτσι, από τότε ήμουν: ξυπνάω, διαβάζω(απουσιολόγος, μάλλον φυτό)-σπίτι-τηλεόραση/pc-ύπνος.

Μπορεί κάποια στιγμή να έχασα τα περιττά κιλά, να ήμουν αποτελεσματικός στις υποχρεώσεις μου(αφού έτσι μπορούσα να έχω το κοντινότερο σε αγάπη συναίσθημα, την αποδοχή των γονιών μου), αλλά η ζωή μου ήταν άδεια. Το χειρότερο ήταν ότι δεν το καταλάβαινα. Όλα τα 17 χρόνια της ζωής μου αν συμπιεστούν σε ουσιώδη γεγονότα δεν θα γίνουν ούτε ένας μήνας...

Στην Γ' Γυμνασίου - Α' Λυκείου αντέδρασα(εφηβεία ίσως; ), άρχισα να βγαίνω με έναν συμμαθητή μου και γνώρισα κάτι παιδιά, και μπήκα στην παρέα τους. Δεν έχω λόγια να περιγράψω την εμπειρία... Για κάποιον σαν εμένα (κλεισμένος σε ένα δωμάτιο 4Χ4 όλη μου τη ζωή) ήταν παράδεισος.
Είχα φίλους, που ενδιαφέρονταν αληθινά για μένα, άκουγα για πρώτη φορά ειλικρινή ("νοιάζομαι για σένα βρε, σ' αγαπάω..."), και ήταν υπέροχο... Αλλά αντικειμενικά, το θέαμα ήταν τραγικό... Ένας ακοινώνητος, ανέραστος, χωρίς χαρακτήρα 15χρονος, χωρίς στυλ, χωρίς αξία, ένα τίποτα, δίπλα σε άτομα τόσο όμορφα, τόσο έξυπνα, αστεία, ευχάριστα, τόσο τέλεια που δεν θα τα ξεχάσω ποτέ... Ήταν οξύμωρο το να κάνω παρέα μαζί τους... Ένα ρεζίλι ήμουν...

Το ότι γνωρισα τον κόσμο δεν ήταν και τόσο ευεργετικό τελικά. Κατάλαβα την διαφορά μεταξύ εμού και των άλλων ανθρώπων, κατάλαβα το αγεφύρωτο κενό... Τότε άρχισε η ελεύθερη πτώση: 30 κιλά σε 6 μήνες, κάψιμο σε "ναρκωτικά", η απόλυτη καταστροφή...

Απομακρύνθηκα από όλους (μέχρι 2 μήνες πριν είχα να βγω από το σπίτι 1,5 χρόνο|όχι ότι όταν βγήκα άλλαξε τίποτα), διέλυσα το μυαλό και το σώμα μου και κάθε μέρα ήθελα να πεθάνω... Και μόνο η απώλεια των φίλων μου με διέλυσε(ήταν τα πάντα για μένα, όσο γελοίο κι αν ακούγεται, πιο πάνω από γονείς, συγγενείς, και μέσα σε 3 μήνες τους έχασα).Σκεφτείτε ένα πρόσωπο που λατρεύετε που θα πεθαίνατε γι' αυτό, που σας δίνει ζωή και δύναμη (το μοναδικό στη ζωή μου, στη δική μου περίπτωση...), σκεφτείτε να το χάσετε για πάντα, μόλις το βρείτε... Να νιώθετε ανάξιος να στέκεστε δίπλα του... Κάθε μέρα ένιωθα ένα κομμάτι μου να καταστρέφεται, μέχρι που έφτασα εδώ, στην απόλυτη εξαθλίωση...
<-]

Μακάρι να μην είχα γεννηθεί, μακάρι να πέθαινα... Αλλά δεν πρόκειτα να αυτοκτονήσω(καλώς ή κακώς...) Ζω σε φανταστικό κόσμο ("ναρκωτικά"), δεν μπορώ δυστυχώς να κάνω κάτι τόσο αληθινό όσο η αυτοκτονία...

*[Από μικρός μάλιστα είχα τη συνήθεια να βλέπω μια σειρά, να διαβάζω ένα βιβλίο και μετά να κάθομαι με τις ώρες και να φαντάζομαι σενάρια με εμένα μέσα. Για παράδειγμα έβλεπα Dragonball Z και μετά φανταζόμουν ότι έκανα kamehameha και πάλευα με τους εχθρούς και λοιπά(lame?). Δυστυχώς την έχω διατηρήσει και σήμερα αυτή τη συνήθεια, περίπου... Βλέπω μια ταινία και μετά κάθομαι και φαντάζομαι πως θα ήμουν εκεί. Αυτό το κάνω συνέχεια, στην τάξη, στο κρεβάτι.. Όποτε είμαι "νηφάλιος" και πονάω... Δεν ξέρω αν είναι ειδική διαταραχή ή όχι, αλλά ορισμένες φορές απλά ξεφεύγω τόσο πολύ... Ας πούμε έκατσα και είδα τους 6 κύκλους supernatural σε 2 βδομάδες και μετά φανταζόμουν ότι σκότωνα δαίμονες... Τόσο μισώ την πραγματικότητα... ]*
Υ.Γ.1: Ήλπιαζα να χωρέσω το μεγάλο κομμάτι σε spoiler, αλλά δεν μπόρεσα...
Υ.Γ.2: Σχολιάστε ελεύθερα, θα ήθελα να ακούσω τις απόψεις σας...
Υ.Γ.3. Ίσως να διακρίνατε έναν ανάλαφρο τόνο, αλλά δεν είναι επειδή δεν αντιμετωπίζω την κατάσταση σοβαρά, είναι επειδή σε αυτό το σημείο υποθέτω ότι μερικές φορές αυτή η κατάσταση είναι τόσο καθημερινή που δεν μου προκαλή ένταση...
Υ.Γ.4. Για λίγο πήγα σε ψυχολόγο αλλά δεν με άγγιζαν οι μέθοδοί του, οπότε σταμάτησα να πηγαίνω, και τίποτα δεν άλλαξε...

[Gypsy Cello]

Γεια σου, καταρχήν θέλω να σου πω, πως διανύεις μια περίοδο της ζωής σου (εφηβεία) που έτσι κι αλλιώς είναι δύσκολη για τα περισσότερα παιδιά γιατί συμβαίνουν μεγάλες αλλαγές στο σώμα και την ψυχή τους...Ήταν όμορφα που μπόρεσες και έκανες φίλους και κακώς που απομακρύνθηκες. Σ' ενοχλησε μήπως η δική τους συμπεριφορά σε κάτι; και αν ναι που; Κακώς ξανακλείστηκες στον εαυτό σου. Είσαι νέος και πρέπει ν' απολαμβάνεις την ζωή. Ακομά και απολύτως υγιής να είσαι, αποκτάς πρόβλημα αν μένεις συνέχεια κλεισμένος στο σπίτι!


Γιατί μας λες ότι οι γονείς σου σου έκαναν πλύση εγκεφάλου; Δηλαδή πως; Σε καταπιέζουν; Εξηγησε μου αν θέλεις περισσότερο για να σε βοηθήσω

[MPVNsf123]

Καταρχήν ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να διαβάσεις ένα τόσο μεγάλο κείμενο. Τώρα για να σου απαντήσω, όχι δεν με ενόχλησε τίποτα στην συμπεριφορά τους, απλώς δεν ένιωθα άξιος(ή τουλάχιστον ντρεπόμουν) να στέκομαι δίπλα τους, όντας αυτός που είμαι... Όσον αφορά τους γονείς μου, δεν μπορώ να παραθέσω συγκεκριμένα γεγονότα, αλλά γενικότερα η συμπεριφορά τους ήταν πάντα υπερπροστατευτική μέχρι αηδίας. Όχι μόνο μου απαγόρευαν ρητά την οποιαδήποτε παιδική "τρέλα" αλλά η συναισθηματική πίεση που μου ασκούσαν με έκανε σιγά σιγά να υιοθετώ τις αντιλήψεις τους. Σιγά σιγά δηλαδή έγινα σαν ένας 40ρης σε παιδικό σώμα...

[Nantiaki]

Μου λες απέχεις από τη πραγματικότητα. Εγώ βλέπω ένα πολύ πραγματικό κείμενο, βλέπω ένα ώριμο γραψιμο και πολλή σοβαρότητα. κοίτα δεν έχεις καμία διαταραχή εάν το σύμπτωμα είναι αυτό που περιέγραψες, να φαντάζεσαι ότι παίζεις σε μία ταινία. Φαντάσου εγώ ταυτίζομαι τόοοοσο πολύ, που προχθές με το σωματοφύλακα ήμουν με το αγόρι μου και είχα πιστέψει ότι πάει, με χώρισε και δεν το έχω καταλάβει, οι ζωές μας είναι ασύμβατες, θα φύγει και εγώ θα τραγουδάω το Ι will always love you .... αλήθεια! όλοι έχουμε τον τρόπο μας να αμυνόμαστε σε μία δύσκολη πραγματικότητα. Ο δικός σου, και ο δικός μου, είναι αυτοκαταστροφικός, του καθένα μςα με διαφορετικό τρόπο. Να φεύγεις θέλεις από αυτό που βιώνεις και να φαντάζεσαι μία ευτυχισμένη ζωή. Εγώ πχ το κάνω με τις 'άσχημες ' σκηνές σε ταινίες. Φαντάζομαι να πονάω για να διαχειριστώ τα συναισθήματα στην πραγματική ζωή. Ξέχνα λοιπόν ότι αυτό είναι πρόβλημα. Έχεις ναρκωτικα΄την τηλεόραση και τον υπολογιστή. Άλλοι είχαν τα ξυράφια ( εγώ). Βρίσκεσαι σε πολύ πιο καλή φάση από όσο νομίζεις γιατί είσαι απόλυτα συνειδητοποιημένος. Το θέμα είναι ότι θες να ζησεις. Κάν το. Θες ναρκωτικό? Αθλήσου. Ζωγράφισε. ΚΑΝΕ κάτι και όχι τον θεατή ή το χειριστή πληκτρολογίου. Μη φοβάσαι, υπάρχουν ένα σωρό παιδιά με τέτοιυς γονείς που είναι μια ζωή έτσι. Περνάς ήδη φάσεις συνειδητοποίησης και αλλαγής. άλλοι πεθαίνουν έτσι πιστεύοντας ότι 'έζησαν'. λοιπόν αφού ξέρεις ότι δεν ζεις ζήσε. άμα δε γουστάρεις την ψυχολόγο στείλε στο διάολο αυτά που σε ενοχλούν , πάνω σου, γύρω σου, οπουδήποτε και ζήσε. Μην κολλάς σε άτομα. Θα τους είχες ακόμα αν πραγματικά σε αγαπούσαν . Συγνώμη που είμαι σκληρή αλλά είναι λίγο και χαρακτηριστικό των πρωην ή νυν αυτοτραυματιζόμενων (δεν έχει σημασία) αυτό. εγώ σε βλέπω πολύ καλά. είμαι ένα χρόνο μεγαλύτερή σου. πέρυσι πέρασα τα πάνδεινα. δεν είμαι κομπλέ ακόμα αλλά ζω. από τότε που το πήρα απόφαση ότι θα το κάνω. λοιπόν πάρτο απόφαση.

[kapamaru!!]

χμμμμ...σαν να μου φαινεσαι τσακαλακι....γιατι υποβιβαζεις τοσο τον εαυτο σου??πιστευω πως και οι φιλοι σου απολαμβαναν την παρεα σου αλλα εσυ τους την στερησες,σωστα?ξερω μια περιπτωση σαν εσενα δυστυχως αμαρτιες γονεων.καποιεσ φορεσ πρεπει κ μεις να μαλωνουμε τους γονεις μας...εχω μια συμβουλη....ΜΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΛΛΛ ΛΛΛΛΛΛΛΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!

[Nantiaki]

χμμμμ...σαν να μου φαινεσαι τσακαλακι....γιατι υποβιβαζεις τοσο τον εαυτο σου??πιστευω πως και οι φιλοι σου απολαμβαναν την παρεα σου αλλα εσυ τους την στερησες,σωστα?ξερω μια περιπτωση σαν εσενα δυστυχως αμαρτιες γονεων.καποιεσ φορεσ πρεπει κ μεις να μαλωνουμε τους γονεις μας...εχω μια συμβουλη....ΜΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΛΛΛ ΛΛΛΛΛΛΛΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!

βασικά ναι... κυρίως πες αυτό που σε ενοχλεί... α και τρώε μόνο όταν πεινάς !!!!! μια χαρά είναι ο εαυτός σου, μακάρι πέρυσι να είχα τέτοια συνειδητοποίηση. Μην παραιτείσαι έτσι γιατί με νευριάζεις. Εγώ σε βλέπω μια χαρά ικανό να ξεπεράσεις αυτά που σε χαλάνε.

[MPVNsf123]

@Nantiaki, ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σου και εκτιμώ το ότι έγραψες τόσα πολλά Επίσης, γι' αυτό που είπες ότι δεν ήσουν καλά και ότι προσπαθείς ακόμα, σου εύχομαι δύναμη να τα ξεπεράσεις όλα και να ζεις ευτυχισμένα...
(Btw, τι κόλλημα κι' αυτό που έχουν όλοι με το "I will always love you"; Έναν στίχο έχει όλο κι όλο...)
@kapamaru!! ευχαριστώ κι εσένα για το ενδιαφέρον σου(και το κουράγιο να διαβάσεις όσα έγραψα...).
-Όσο για τις συμβουλές σας, ευχαριστώ πολύ, αλλά οι αλλαγές δύσκολα γίνονται...

[Nantiaki]

ρε παιδί μου εγώ έχω κόλλημα γενικα με τα πολυφορεμένα, σε φάση ότι θα τους δώσω εγώ διαφορετική υφή ! Βλέπω κάνεις και χιούμορ γι αυτό θυμώνω ακόμα πιο πολύ!!!!!!! Ρε. Μία και πολύ μεγάλη αλλαγή είναι ότι αυτή τη στιγμή επικοινωνείς με κόσμο. Και πολύ δύσκολο βήμα επίσης. Μπορείς να νιώσεις υπερήφανος, ακούγεται γελοίο αλλά δεν κάνω πλάκα! Ρε παιδί μου από αυτά τα ερεθίσματα που έχεις... τι σ αρέσει να κανεις? τι θες να σπουδάσεις , πώς σε φαντάζεσαι σε λίγα χρόνια? (ρωτάω που μιας και έκανες το βήμα να μιλήσεις, να δούμε πώς θα το κάνουμε να σου βγει και σε καλό )

[MPVNsf123]

Όπως είπα και επάνω, αυτή τη στιγμή δεν σκέφτομαι, δεν κάνω όνειρα... Απλά προσπαθώ να βγάλω τη μέρα... Όσο για το ότι μίλησα(κατόρθωμα!), ούτως ή άλλως αυτός ήταν ο σκοπός αυτής της ενότητας, αλλά πιο συγκεκριμένα, όχι να αλλάξω κάτι, κυρίως να ακούσω απόψεις, να δω αν κάποιος μπορεί σε κάποιο βαθμό να ταυτιστεί...

[Nantiaki]

μωρέ το είπες αλλά λέω μήπως! με το δικό σου θέμα δύσκολα κάποιος θα ταυτιστεί. γιατί εσύ ο ίδιος είσαι πολύ διαφορετικός από τα άτομα που έχουν παρόμοιο μ εσένα θέμα. Αυτοί τώρα λιώνουν ακόμα στα rpg ..
Μιλάς για να απαλύνεις τον πόνο σου δηλαδή... Ενός βαθμού ταύτιση είναι και η αυτοκαταστροφικότητα η δικιά μου... που έφτασε και στην απόπειρα αυτοκτονίας... Αλλά νομίζω και εσύ ο ίδιος το εντείνεις πολύ περισσότερο, βυθίζεσαι στο πρόβλημα. Γαμώτο όπως μιλάς σε βλέπω τ΄΄οσο έτοιμο να απεγκλωβιστείς από τη φυλακή που έχτισες για τον εαυτό σου, σε φάση να βιάζομαι! Τι είδους ταινίες σε εκφράζουν πιο πολύ? έχεις δοκιμάσει να γράψεις κάπου ή να σκεφτείς πώς θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου..? Ενα τύπου προσωπικό Σ.Ε.Π. για παράδειγμα μιας και έχουμε και την σχολική εμπειρία :P ? πχ μου λες φαντάζεσαι πράγματα... αν φανταστείς ότι βρίσκεσαι κάπου χωρίς ρεύμα... τι θα σκεφτόσουν τότε, τι θα φανταζόσουν? Αν μιλούσες τι θα έλεγες? Κάνε μία ψυχαναλυσούλα στον εαυτό σου... Να μη νιώθεις και ενοχές μετά για τη φαντασία σου.. Φρόντισέ τον όπως κάνεις και με αυτό που κάνεις τώρα.. ( κι εγώ γι αυτό το κάνω )

[Nantiaki]

σε βλέπω να φοβάσαι να αλλάξεις... αντικειμενικά είσαι έτοιμος αλλά σε τρομάζει το εκεί έξω... και κυρίως οι γύρω σου, ε? Για τη γαμημένη την αποδοχή έκανα κι εγώ ένα σωρό μαλακίες... αλλά πρώτα αποδέχτηκα δυο τρ'ια πράγματα του εαυτού μου, κι αυτά όχι αυθόρμητα, αλλά σε φάση 'Νάντια αποδέξου το. ΤΩΡΑ' και μετά άλλαξαν και τα βάσανα που έβλεπα γύρω μου.. μετά ένιωσα από που έχω, από που όχι, από που θέλω και απο που δε μου χρειάζεται αποδοχή....

[MPVNsf123]

Τέτοια μου έλεγε και ο ψυχολόγος και έφυγα...
Πιο πολύ ενδιαφέρομαι για τη δική σου ιστορία... Τι έγινε και οδηγήθηκες εκεί, αν επιτρέπεται; Μπορείς αν θες να μην απαντήσεις, ή να απαντήσεις αποκαλύπτοντας μόνο όσα θέλεις...
-Μόλις είδα αυτά που έγραψες στην ενότητά σου "Μαζί του και ολομόναχη". Αν θες μπορούμε να μεταφέρουμε τη συζήτηση εκεί ή να μιλήσουμε με προσωπικά μηνύματα...

[Nantiaki]

οκ λοιπόν...........

[Nantiaki]

να σημειώσω δε σε παροτρύνω για κανέναν από τους 'τρόπους μου'.... μου έχουν αφήσει ανεξίτηλα σημάδια και ειδικά εκείνη την αυτοκτονία δεν την έχω ξεπεράσει ακόμα, ούτε το αγόρι μου εντελώς( ακόμα είμαστε μαζί)

[MPVNsf123]

Τελικά να συνεχίσουμε τη συζήτηση αλλού(βλ. κόκκινα γράμματα επάνω) ή εδώ;
Btw, πάντα μέχρι τόσο αργά κάθεσαι ή εγώ σε κρατάω; Αν είναι έτσι να κλείσω...