Φιλία-Εγωισμός-Εγωκεντρικότητα

[σανυ]

Συμφωνώ κι εγώ!
Μακάρι όσοι πιστεύουμε στη φιλία παρ' όλα τα δύσκολα που έχουμε περάσει να έρθουν πάλι όμορφα πράγματα στη ζωή μας.
Και μου άρεσε ο παραλληλισμός σου Nestwr.

[marylia]

Δεν πιστεύω ότι δεν συνέρχεσαι από όσα έχεις περάσει (ίσως μόνο για ένα διάστημα στην αρχή).
απλά έχει να κάνει και με το πόσο μένεις καταστάσεις και με το πόσο ξανασηκώνεσαι. Όλοι έχουμε πληγωθεί από καταστάσεις όπως και έχουμε πληγώσει (μπορεί και άθελα μας αλλά σίγουρα το έχουμε κάνει). Δεν συγκρίνω συμπεριφορές φυσικά γιατί μερικοί το κάνουν επίτηδες, με αυτό το σκοπό. Αλλά υπάρχουν τόσο ενδιαφέροντες άνθρωποι γύρω μας που θεωρώ ότι είναι κρίμα και γι'αυτούς να μένουμε στο παρελθόν κολλημένοι και υποσυνείδητα να απορρίπτουμε τις λοιπές επαφές.

[iberis]

Οι φίλοι σε ανεβάζουν και αυτοί μπορούν να σε ρίξουν και στα τάρταρα! Όποιος έχει τη δύναμη να μένει σταθερή αξία, του βγάζω το καπέλο ;)

Άμα σε ρίχνουν στα τάρταρα τι σόι φίλοι είναι?

[anonymous_1]

Ο ορισμός της φιλίας είναι πολύ ευρύς. Πρόσφατο παράδειγμα που έχω. Μία φίλη μου μπορεί να με πάρει τηλ οποιαδήποτε ώρα το 24ωρο, όσες φορές θέλει, να μου πει τα ίδια και τα ίδια και εγώ να την ακούσω. Αν δεν έχει όρεξη να μου μιλήσει ή εγώ θέλω να της πω κάτι μπορεί και να μην το σηκώσει, να μην απαντήσει στο νετ και διάφορα άλλα. Πιστεύω ένας λόγος που με κάνει παρέα είναι επειδή με θεωρεί πάντα διαθέσιμη εύστροφη ώστε να έχει καλό συνομιλητή αλλά ακίνδυνη σε άλλα θέματα.
Θα μου πείτε δεν είναι φίλη. Δεν έχει μόνο αυτά τα σημαντικά αρνητικά όμως έχει και θετικά πχ δε λέει ψέμματα, δε θα με κάνει κακό, δε θα με κατηγορήσει πίσω από την πλάτη μου. Περνάω ευχάριστα μαζί της γιατί είναι ανάλαφρος χαρακτήρας απλά ξέρω ότι δε μπορώ να βασίζομαι σε αυτή ενώ αυτή βασίζεται σε μένα.
Και λέγοντας αυτό το πολύ απλό παράδειγμα που θέλω να καταλήξω..Είναι πολύ δύσκολο να βρεις πραγματικούς φίλους, σχεδόν ακατόρθωτο αλλά από την άλλη το ίδιο δύσκολο είναι να είσαι αυστηρός κριτής και να είσαι μόνος σου χωρίς φίλους γιατί οι άνθρωποι είναι γεμάτοι ατέλειες γύρω μας οπότε και στη φιλία όπως κ σε όλα τα πράγματα στη ζωή πρέπει να συμβιβάζεσαι :(

[μαρκελα]

..Είναι πολύ δύσκολο να βρεις πραγματικούς φίλους, σχεδόν ακατόρθωτο ..(

Ο τυμβωρύχος

..Στενεύουν τα περάσματα
οι φίλοι μου φαντάσματα
κι η πόλη μοιάζει γενικώς
τάφος οικογενειακός..

Υ.Γ.: μακρυά από μας (για τον τάφο εννοώ)

[Deleted20082014]

Ξεθάβω το τοπικ γιατί μου άρεσε πολύ και είναι ένα θέμα που με απασχολεί αρκετά.
Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους στη μέχρι τώρα ζωή μου. Όμως ήταν όλοι περαστικοί. Γιατί ούτε εκεινοι, αλλά ούτε κι εγώ θέλησα να μείνουν. Μετά από μια απογοήτευση από την παιδική μου φίλη, πια δεν έχω καμία όρεξη να δεθώ, να αποκτήσω μια ουσιαστική σχέση, να δώσω συναισθήματα. Να κάνω ανούσιες παρεούλες μπορώ, το έχω κάνει, αλλά στο τέλος βαριέμαι και ξεκόβω. Ποιο λέτε να είναι το πρόβλημα? Κανείς ειδικός που να μπορεί να μου απαντήσει?

[anonymous_1]

Το προβλημα ειναι οτι οι περισσοτεροι βαζουν το εγω τους πανω απο τους αλλους. Οκ καλα κανουν ετσι πρεπει..
Ενταξει σχεσεις και φιλιες μπορει να κανεις ομως αλλα και συ να βαζεις το εγω σου πανω απο ολα.
Η ζωη ειναι μικρη και πρεπει να την ζεις ετσι οπως εσυ θελεις..Οι αλλοι ειναι απλα περαστικοι η μονιμοι που θα σε βοηθησουν να ζησεις καλυτερα τη ζωη σου..Δεν ειναι η ιδια η ζωη σου :)

[deleted-member141015]

Φιλίες και παρέες μπορούμε να κάνουμε σε κάθε φάση της ζωής μας και με πολλούς τρόπους... Καλό είναι να μην αφήνουμε τις απογοητεύσεις να καθορίζουν τις κινήσεις μας και απλά να προχωράμε μπροστά. Μέσα σε τόσους πολλούς ανθρώπους, όλο και κάποιοι υπάρχουν που μπορούμε να ταιριάξουμε πιο προσωρινά ή πιο σταθερά.

[Remedy]

Το προβλημα ειναι οτι οι περισσοτεροι βαζουν το εγω τους πανω απο τους αλλους. Οκ καλα κανουν ετσι πρεπει..
Ενταξει σχεσεις και φιλιες μπορει να κανεις ομως αλλα και συ να βαζεις το εγω σου πανω απο ολα.
Η ζωη ειναι μικρη και πρεπει να την ζεις ετσι οπως εσυ θελεις..Οι αλλοι ειναι απλα περαστικοι η μονιμοι που θα σε βοηθησουν να ζησεις καλυτερα τη ζωη σου..Δεν ειναι η ιδια η ζωη σου :)

το να βαζουμε το εγω μας πανω απο τους αλλους ειναι το πιο υγιες.
οχι καταπατωντας τα δικαιωματα τους ομως, ουτε εξαπατωντας τους.
αν οι "φιλοι" και οι γνωριμιες για καποιον ειναι ενα σκαλοπατι προς εκμεταλλευση για οσα δεν μπορει να καταφερει λογω μειωμενων προσοντων και επιχειρει "να αρπαξει" απο αυτους, πολυ συντομα θα διαπιστωσει οτι κολυμπαει μονος του, στον βουρκο που ο ιδιος δημιουργησε....

[Deleted20082014]

Παιδιά όμως, φιλία και σχέση δε σημαίνει δίνομαι και αφοσιώνομαι? Αυτό αυτομάτως δε σημαίνει ότι καταπατώ το "εγώ" μου?
Δεν μπορώ να φανταστώ ουσιαστική ανθρώπινη σχέση με τον τρόπο που περιγράφετε :(

[deleted-member141015]

Δηλαδή, νιώθεις ενοχές που δεν μπορείς να δοθείς και να αφοσιωθείς καταπατώντας το εγώ σου?
Ο αλτρουισμός, η αυτοθυσία κι η αυταπάρνηση, είναι 'άλλα επίπεδα', μπορεί να υπάρξουν υπό συγκεκριμένες συνθήκες και σε συγκεκριμένους ανθρώπους. Σαφέστατα δεν είναι και δεν χρειάζεται να είναι τα μοναδικά συστατικά μιας ουσιαστικής ανθρώπινης σχέσης. Μπορείς να προσφέρεις απλά πράγματα, να πάρεις απλά πράγματα, να συμπορευτείς. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να εξαφανίσεις το 'εγώ' σου. Η σχέση είναι αλληλεπίδραση κι όχι απορρόφηση του ενός από τον άλλον... :)

[Lena01]

Να μοιραστώ μια εμπειρία μου...
Μιλάω πολύ με μια κοπέλα τα τελευταία 4-5 χρόνια, συνάδελφος και θέλω να πιστεύω φίλη...
Αλλά το θέμα είναι ότι σε κάθε συζήτηση τα 55 λεπτά γυρίζουν γύρω από τα θέματά της, και τα 5 γύρω από τα δικά μου νέα...
Και προβλήματα, πολλά προβλήματα, πάρα πολλά προβλήματα!!!!
Αρχικά το ότι οι γονείς της δεν αποδέχονταν το φίλο της.... συζητήσεις επί συζητήσεων, ώρες ατέλειωτες να βρούμε τρόπο λειτουργικό να προχωρήσει...
Μετά το ότι δυσκολευόταν εξαιρετικά να διαβάσει....Το ότι οι γονείς της την ήλεγχαν στα οικονομικά γιατί είχε μείνει χωρίς δουλειά, για την ακρίβεια την είχαν απολύσει λόγω μη αποδοτικότητας...το ότι δεν είχε δουλειά, άρα λίγα λεφτά να πάρει κανένα ρούχο, καλλυντικό, κλπ.... το ότι δεν μπορούσε να ξενυχτάει με το φίλο της γιατί οι γονείς της θα καταλάβαιναν ότι τον βλέπει...το ότι οι γονείς της φέρονταν λες και ήταν 15χρονο ενώ είχε πατήσει τα 30...Γενικά, ό,τι πρόβλημα είχε, το βίωνε εξαιρετικά έντονα, κλαίγοντας, με πολύ πόνο....και εγώ σα χαρακτήρας (ίσως επειδή έτσι έχω μεγαλώσει? ειλικρινά δεν έχω απάντηση...) έχω μάθει αυτόματα όταν υπάρχει πρόβλημα, να προσπαθώ να βρω μια λύση.... κι άλλη, κι άλλη, μέχρι να λυθεί ή να τακτοποιηθεί με κάποιο τρόπο τέλος πάντων...Μου βγαίνει και η αλληλεγγύη, οπότε ξοδέψαμε απίστευτες ώρες για συζήτηση να λύσουμε τα προβλήματα αυτά...
Τα tips στα οποία εστίασα φιλικά ήταν να ανεξαρτητοποιηθεί από τους γονείς της, να προσγειωθεί στην πραγματικότητα και να αναλάβει τις ευθύνες της. Απλά σε κάθε συζήτηση το υπερ-αναλύαμε σε κάθε δυνατή πρακτική πτυχή της καθημερινότητάς της....
Τέλος πάντων, με τούτα και με εκείνα, η κοπέλα περνάει στο διαγωνισμό, διορίζεται, και παντρεύεται παρά τη σφοδρή αντίδραση των δικών της.
Και ακούστε συνέχεια...
Αρχικά μετά το γάμο δεν μιλούσε με τους γονείς της. Έτυχε να με φιλοξενήσει λίγες μέρες σπίτι της, ο άντρας της θα έλειπε... Όταν πάω εκεί, μού λέει ότι είναι έγκυος ενώ μέχρι τότε δεν μου είχε πει απολύτως τίποτα, και το κορυφαίο? απέξω απέξω μού λέει ότι θέλει να τη βοηθάω στο σπίτι, να κάνω τις δουλειές, τα ψώνια, κλπ με αντάλλαγμα να μένω δωρεάν μαζί τους. Το πιστεύετε? Γιατί ο γιατρός τής απαγόρευσε να κάνει δουλειές. Αρχικά λέω εντάξει, πρώτη εγκυμοσύνη, λογικό είναι, έχει αγχωθεί... αλλά καμία σχέση....δεν έπλενε ούτε το ποτήρι που έπινε νερό...έτυχε μια μέρα να ρίξει λίγο καφέ κάτω και δεν το καθάρισε...δεν μαγείρευε καθόλου, παράγγελνε ετοιματζίδικα...το κρεβάτι της από κάτω είχε τέτοιο στρώμα σκόνης που αποκλείεται να είχε σκουπιστεί για τουλάχιστον ένα χρόνο...πήγαμε λαϊκή, προθυμοποιήθηκα να τη βοηθήσω και κατέληξα να κουβαλάω όλα τα ψώνια σαν βοηθός, ούτε τα κεράσια δεν ήθελε να κρατήσει... τη στιγμή που καθημερινά πήγαινε στη δουλειά με τσάντα-λάπτοπ που ζύγιζαν τουλάχιστον 5 κιλά...και έβλεπε τηλεόραση, από τις 3 το μεσημέρι μέχρι τη 1 το βράδυ, συνεχώς...ξάπλωνε στον καναπέ με τη δικαιολογία ότι είναι έγκυος και έχει ναυτίες και τηλεόραση αδιάλειπτα, ακατάπαυστα, ασταμάτητα, για 10 μέρες που έμεινα μαζί της.
Εκεί που έμεινα άφωνη ήταν ότι είχε αγοράσει όλες τις πανάκριβες κρέμες που μπορείτε να φανταστείτε (των 200-300 ευρώ η καθεμία), και κλαιγόταν που δεν μπορούσε να πάρει αυθεντική luis vuitton και έπρεπε να αρκεστεί σε μαϊμού...
Για τις εργασίες που έπρεπε να γράψει, βρήκε άτομα που τής έδωσαν τις δικές τους και απλά άλλαξε λίγο τη διατύπωση...
Μετά από 2 μήνες περίπου κατεβαίνει στο σπίτι του άντρα της και περίμενε ότι η πεθερά θα την περίμενε να την έχει στα πούπουλα, να της μαγειρεύει, να τη φροντίζει... έπαθε και μια αποκόλληση εν τω μεταξύ με αιμορραγία και εκεί έγινε το έλα να δεις... κλάμα? δεν μπορείτε να φανταστείτε....
Η πεθερά στο χωριό της, χαίρεται τη συνταξιοδότησή της και θέλει να ξεκουραστεί, ο άντρας της δουλεύει από τις 6 το πρωί ως τις 9 το βράδυ και η φίλη μου μες στην απογοήτευση....καταλήγει φυσικά στη μάνα της, την κλασική ελληνίδα μάνα, που έχει την κόρη που διαβάζει στα πούπουλα...τής τα δίνει όλα στο πιάτο. Τής ετοιμάζει ταπεράκια με φαγητό καθημερινά, τα σ/κ τρώνε στο σπίτι της, τής καθάρισε το σπίτι, τής αγόρασε πράγματα για το σπίτι....όλα η μαμά της!
Γέννησε πριν λίγες βδομάδες, ανεβαίνει η πεθερά από το χωριό της και η φίλη μου δεν μπορούσε να έχει τη μάνα της πρωτοκαθεδρία, να κάνει κουμάντο στο σπίτι της πεθεράς...οπότε έμεινε μόνη της. Και με παίρνει τηλέφωνο ένα πρωί.... το τί κλάμα, τί ξέσπασμα, τί οδύνη ήταν αυτή.... απλά δεν μπορείτε να φανταστείτε...Τής λέω ότι πρέπει σιγά σιγά να γίνεις η νοικοκυρά στο σπίτι σου. Και μού λέει την ατάκα ότι νιώθει εγκλωβισμένη και ότι το σπίτι δεν είναι δικό μου, αν ήταν δικό μου, όλα θα ήταν καλά. Η μάνα μου τα κάνει όλα, εγώ είμαι χειρουργημένη, δεν μπορώ.
Η άποψη μου είναι ότι είναι μια κοπέλα, που οι γονείς της έδωσαν/έκαναν τα πάντα με το σκοπό να έχει χρόνο να διαβάσει αλλά τελικά την ευνούχισαν στο βωμό της υποτιθέμενης επιτυχίας. Ένα πλάσμα τελείως αδύναμο να πάρει πρωτοβουλίες γιατί θέλει να είναι αρεστή από όλους, ανίκανη να κρατήσει σπίτι και δουλειά. Απλά βρίσκει άλλους να κάνουν το δικό της μερίδιο...τη μάνα της, συναδέλφους, εμένα για φιλικά tips...Αλλά η εντύπωση που δίνει σε κάποιον εκ πρώτης όψεως είναι τελείως διαφορετική, πολύ ευγενική, ήρεμη, καταδεκτική, εξαιρετικά συμπαθητική.
Μετά από όλα αυτά νιώθω την ανάγκη να απομακρυνθώ, να αποστασιοποιηθώ γιατί κάπου με φορτώνει όλο αυτό...

[kerasi]

lena σε ποιο διαγωνισμο περασε η φιλη σου?

[Lena01]

αυτά δε λέγονται...
αρκεί το ότι εξασφάλισε μόνιμη δουλειά.

[Θεοφανία]

απέξω απέξω μού λέει ότι θέλει να τη βοηθάω στο σπίτι, να κάνω τις δουλειές, τα ψώνια, κλπ με αντάλλαγμα να μένω δωρεάν μαζί τους.

...υπήρχε δηλαδή περίπτωση να ... πληρώσεις για να σε φιλοξενήσει?