
Originally Posted by
legalize
Με επισε ο αδερφος μου να παει ψυχολογο και να μην μιλισω για κατι συγκεκριμενο απλος να πω τα παντα,τα παντα οτι εχω κανει στην ζωη μου μεχρι σημερα.απο πιτσιρικας ειμουν περιεργος δεν εκλεγα δεν ζητουσα πραγματα στο δημοτικο με ειχαν για το καλητερο παιδι χωρις να κανω κατι,τα ειχα καλα με την παρεα μου μεχρι που μια μερα σηκωθικα και ειπα να πανε να γαμηθουνε ολα τοτε ειμουν 2 γυμνασιου.τα προηγουμενα χρονια δεν τα πηγενα καλα με τους ανθρωπους,γενικα δεν ειχα οικογενεια(με τον τροπο που καταλαβαινω εγω τον ορο οικογενεια.δεν ειχα νιωσει τι παει να πει αγαπη).την εκανα απο το σπιτι και την παρεα μου,γνωρισα κατι παιδια ιδιους με μενα και ξεκινησε ενα παιχνιδι,θελαμε να βγαλουμε γουστα,εκει που ολοι στην ηλικια μας βγαινανε στην γειτονια και δεν τους αφηνανε να πιουνε καφε εμεις πιναμε καθε μερα και γινομασταν χαλια,οταν ξεκινησαν να βγαινουν και να γνωριζουν κοσμο εμεις ξεκινησαμε να πινουμε αλλα πραγματα και να παμε μπουρδελοτσαρκες,οταν αυτοι πολουσαν μουρη εμεις καναμε νταλαβερια και βγαζαμε λεφτα και ειχαμε κοπελες να μας παρακαλανε.οταν πηγα δευτερα λυκειου ολα αυτα μου φενοντουσαν φυσιολογικα δεν με ενοιαζε τιποτα,απλος επρεπε να ανεβασουμε ρυθμο και ξεκινησαν κατι ληστειες,μεγαλες ποσοτητες(ειμασταν δευτερα λυκειου και μπορουσαμε να βρουμε οτι ηθελες απο ουσιες,οπλα,ατομα που καναν πραγματα για λεφτα)ενιωθα οτι δεν μπορουσε να με ακουμπησει κανενας,δεν ενιωθα συναισθηματα περα απο το οτι επρεπε να πιω,να γεμισω το κεφαλι μου,και να βγουνε καποια γρηγορα λεφτα,δεν ειχα καποιον να με σταματησει.ξυπνησα μετα απο ενα χρονο στο κρεβατι μου σηκωθικα κολησα και αναψα ενα τσιγαρο,κοιταξα γυρω(ολα ηταν βρομικα,στον καναπε ενας αδερφος μου αγγαλια με μια γκομενα,πηγα να κατουρισω και μια αλλη κοιματαν στην μπανιερα με ενα μαξιλαρι, βγηκα στο μπαλκονι, ειχε πολυ κρυο και απλα συνιδιτοποιισα οτι περασε ενας χρονος) ετσι απλα σαν σφαλιαρα καταλαβα οτι απο αυτες τις μαλακιες πεθαναν 2 ανθρωποι,εχουν γραφτει δικαστηρια για κατοχη, εμποριο, οπλοφορια, ξυλοδαρμο, αποπιρα ανθρωποκτονιας και αλλα και απλα μου ηρθε να ξερασω. εφυγα εκεινη την μερα, εξαφανιστηκα για 8 μηνες και γυρισα και βρηκα 1 με ψυχασθενια, εαν που ειχε γινει πρεζακιας (καλα ολοι ειχαμε περασει καταθλυψη, εθισμο και ψυχολογικα προβληματα) και κοσμο που με κοιτουσε οπως κοιτουσα εγω πριν ενα χρονο, με ματια που δεν καταλαβαινες προθεσεις. ειδα πραγματα ασχημα σε μερικα ειχα παρει μερος, δεν γινοταν να μιλησω σε κανεναν γι αυτα. ειμασταν πιτσιρικια και ειχαμε κανονες ειχαμε φτιαξει μια οικογενεια και ειχαμε κανει ολοι τατου, αλλα οι ανθρωποι δρουνε παντα με βαση το συμφερον και ετσι καπου λιγο πολυ το παραμυθι τελειωσε. βρεθηκα φετος πρωτη φορα σχεδον μονος, βασικα παντα ετσι ημουν απλως τοτε ειχα την ψευδεσθηση. βρεθηκα μονος σε παιχνιδι ομαδικο, μπροστα σε πραγματα που ολοι οι νεοι τα θεωρουν φυσιολογικα και εγω απλα δεν τα εκανα ποτε, μονος να κλεινω τα ματια και να βλεπω εικονες απο παλια, να βαζω πισω απο την πορτα επιπλα. εχω πιεστει και εχω θαψει τοσα που κοντευω να εκραγω, βγαινουν μονα τους σιγα σιγα αλλα σαν αποθημενα και τυψεις. δεν μπορω να καταλαβω, να επικοινωνισω, να νιωσω τους ανθρωπους, εχω συβηθισει αλλιως και με κυνιγανε και πολλα
Διάφορα
02-08-2025, 21:14 in Με καφέ και συμπάθεια....