Αξιοσημειωτα αρθρα,links,κ.α. σχετικα με την καταθλιψη!!!

[Deleted-member-250416b]

στα λογια ναι
στη πραξη αισθανομαστε τους φιλους μας κ οσοι ειναι αξιοι να γινουν στους υπολυπους απλα το παιζουμε οτι τους καταλαβαινουμε
κ εχει τεραστια διαφορα να το παιζεις οτι καταλαβαινεις καπιον απο το να τον καταλαβαινεις γιατι το αληθινο κερδιζει το προσποιητο.
τη δυναμη στη δινει η αληθεια οχι η προσποιηση.η προσποιηση απλα σε κανει πιο συμπαθη κ πιο αρεστο στο πληθος που σε παρακολουθει.

και γιατι αποκλύεις καποιος να ειναι αληθινα αρεστος και συμπαθης χωρις να χρειαζεται να προσποιηται?

[agnostix]

μπραβο πολυ καλη ιδεα... μακρι να βγει κατι απο εκει
ο σκυλακος μου ολο κλαιει γιατι σημερα τον εβγαλα λιγο εξω, ισα ισα για την τουαλέτα του, γιατι ενα 50κιλο δεν μπορεις να το κουμανταρεις με ναυτιες, σκυβω κοντα του και του λεω..."ακουσε με σε παρακαλω...σημερα η μανουλα δεν ειναι καλα δεν μπορει να σε πάει βολτα" .. και να νιωθω τον κοσμο να με κοιταει στην πιο πέρα σταση λεωφ. και αμεσως σταματησε να με τραβαει απο την αλλη πλευρα και πήγαμε σπίτι!!
ποτε δεν θα πάψει να με εκπλησει αυτο το τετραποδο!
ευτυχως φυσαει και το εχω κανει το σπίτι των ανεμων εδω μεσα .. και ευτυχως η οδηγηση στη δουλεια και η επιστροφη 'ηταν αναιμακτες
ναι οκ ειναι ενοχλητικη αυτη η φαση αλλα βλέπω βελτιωση στην διαθεση μου
εσυ πως εισαι σημερα? εχουμε κανενα νεο απο το ..."μετωπο"?

Αυτο δειχνει να τον μεγαλωσες με αρχες κ πειθαρχια!!!!..ευγε μανα
Eλπιζω οι "καραμελιτσες" να προσαρμοστουν γρηγορα στον οργανισμο σου..θα προτιμουσες να παρεις λιγες μερες αδεια απο την δουλεια?αν δεν την παλευεις??
Ποσο καιρο πιστευεις θελουν να φυγουν οι παρενεργειες?
Και οχι δεν εχω νεοτερα...αναμενομενο κ κατανοητο

[agnostix]

[αλεξανδρος_77]

και γιατι αποκλύεις καποιος να ειναι αληθινα αρεστος και συμπαθης χωρις να χρειαζεται να προσποιηται?

γιατι πολυ απλα για να αρεσεις σε ολους πρεπει να τους λες ομορφα ψεματα εκτος απο πεντε δεκα που θα σε δεχτουν για οτι εισαι.

[Deleted-member-250416b]

Αυτο δειχνει να τον μεγαλωσες με αρχες κ πειθαρχια!!!!..ευγε μανα
Eλπιζω οι "καραμελιτσες" να προσαρμοστουν γρηγορα στον οργανισμο σου..θα προτιμουσες να παρεις λιγες μερες αδεια απο την δουλεια?αν δεν την παλευεις??
Ποσο καιρο πιστευεις θελουν να φυγουν οι παρενεργειες?
Και οχι δεν εχω νεοτερα...αναμενομενο κ κατανοητο

οχι θα μου περασει λογικα... ηδη αισθανομαι καλυτερα
νομιζω οτι αμα με κουραρω σωστα ... απο δευτερα θα εχω τον ελεγχο... αυριο θα στειλω και τον κοπριτακο στους παππουδες του να τρεξει - παιξει και να το ευχαριστηθει και να ξεκουραστω και εγω λίγο.
ναι αναμενομενο αλλα καποια στιγμη συντομα θα τσεκαρει να δει αν εχεις θυμωσει - πιστευω-
ειχαμε και οι δυο περιεργη εβδομαδα ... αξιζουμε ενα κουλ σ-κ!
μπα δεν ειναι η πειθαρχεια...με καταλαβε και με λυπηθηκε!!... το δοκιμασα και σε ανθρωπο αλλα δεν...

[agnostix]

τελεια να εκτονωθει κ αυτο..να ξεκουραστεις κ εσυ!!!....
Ναι ηταν η εβδομαδα των παθων..Καλη μας Ανασταση τωρα ....
Σε ανθρωπο ε???? δεν μου κανει εντυπωση...Τσεκαρε κειμενο που θα ανεβασω...ειναι σαν να το γραψα εγω..εσυ...εμεις οι αλαφροισκιωτοι γενικως..το βρησκω εξαιρετικο κ αληθινο

[Deleted-member-250416b]

γιατι πολυ απλα για να αρεσεις σε ολους πρεπει να τους λες ομορφα ψεματα εκτος απο πεντε δεκα που θα σε δεχτουν για οτι εισαι.

οι πιο γοητευτικοι ανθρωποι που εχω γνωρίσει εγω τουλάχιστον ειναι και οι πιο αληθινοι. εγω αυτο ξερω απο αυτο που εχω δει... και αν θες να σου το πάω και πιο προσωπικα... εδω ειναι πολλα μελη που μιλάνε αληθινα και τα εχω συμπαθησει...

[Deleted-member-250416b]

τελεια να εκτονωθει κ αυτο..να ξεκουραστεις κ εσυ!!!....
Ναι ηταν η εβδομαδα των παθων..Καλη μας Ανασταση τωρα ....
Σε ανθρωπο ε???? δεν μου κανει εντυπωση...Τσεκαρε κειμενο που θα ανεβασω...ειναι σαν να το γραψα εγω..εσυ...εμεις οι αλαφροισκιωτοι γενικως..το βρησκω εξαιρετικο κ αληθινο

θα αφιερωσω στην μελετη των ποστ σου το σ- κ ..

[agnostix]

Σ’ όλη μου τη ζωή συμπαθούσα ανθρώπους λίγο φευγάτους, λίγο αλούτερους, λίγο ταλαιπωρημένους, με ψυχές περίπλοκες, με ανοιχτές πληγές, τις οποίες όμως δεν φοβόντουσαν που και που, να τις δείχνουν.



Αυτούς που δεν φοβούνται τον ίσκιο τους, μα τον αφήνουν να τους οδηγεί, σκύβουν και τον ακούνε, δεν τον κρύβουν, δεν τον φιμώνουν, ούτε του ζητούν να γίνει ίδιος με των άλλων.

Τους λένε και αλαφροΐσκιωτους.

Ανθρώπους με ευαίσθητη σκιά ή αλλιώς ευαίσθητη ψυχή, γιατί αυτό σήμαινε αρχικά η λέξη ίσκιος: ψυχή.



Αυτούς συμπαθούσα πάντοτε. Ίσως, γιατί τους έμοιαζα λίγο…Ίσως, γιατί μου φαίνονταν πιο αυθεντικοί.

Ίσως πάλι, γιατί πάντοτε ένιωθα πως δεν μπορεί να υπάρχουν ανθρώπινες ψυχές ολοστρόγγυλες και λείες.

Τέτοιες που να κυλάνε ήρεμα και στρωτά, που δεν σκόνταψαν ποτέ, που δεν έφαγαν τα μούτρα τους, που δεν έφυγαν από το δρόμο σε κάποια απότομη στροφή.

«Αφύσικο» σκεφτόμουν. Οι ανθρώπινες ψυχές δεν μπορούν παρά να έχουν γωνίες, βαθουλώματα, τραχιά σημεία, πλευρές στραπατσαρισμένες, σκοτάδι πού και πού, γρατζουνιές, ουλές ίσως!



Γι’ αυτό λοιπόν και αναρωτιέμαι: Ποιοι είναι όλοι αυτοί που συναντώ τόσο συχνά τελευταία και διαλαλούν «πόσο τέλεια τα κάνουν όλα, πόσα πολλά ταλέντα έχουν, πόσες επιτυχίες, πόσο δεν έχουν προβλήματα»;

Είναι αληθινοί ή ολογράμματα;

Είναι θύματα της New Age φιλοσοφίας που ήταν δημοφιλής τις προηγούμενες δεκαετίες, της γνωστής «να έχεις θετική σκέψη, όλα γίνονται για έναν σκοπό, δεν υπάρχουν αποτυχίες, εμείς τις βλέπουμε έτσι, δεν υπάρχει δεν θέλω, υπάρχει δεν μπορώ» και άλλα αντίστοιχα;



Δεν ξέρω. Ίσως να φταίει και αυτό, αλλά σίγουρα όχι μόνο αυτό.

Ξέρω μόνο πως κάθε φορά θέλω να κοιτάξω τα μάτια κάποιων και να τους ρωτήσω «Ωραία όλα αυτά, αλλά πες μου τώρα: Ποιες είναι οι αδυναμίες σου; Τα πάθη σου, οι φόβοι σου; Έχεις αποτύχει καμιά φορά; Τα βράδια βλέπεις εφιάλτες; Καίγεσαι ποτέ; Τι σε κάνει να χάνεις; Να χάνεσαι;».

Νομίζω πως αυτό θα κάνει την κουβέντα πιο ενδιαφέρουσα και σίγουρα πιο αληθινή.

Η ισορροπία, καλώς ή κακώς, δεν περνάει μόνο από ασφαλτοστρωμένους δρόμους. Έχει και κακοτράχαλα δρομάκια, για άλλους περισσότερα, για άλλους λιγότερα.

Θα ήθελα να με περπατήσουν για λίγο σε κάποια δικά τους.



Κι ακόμα, ξέρω πως όποιος «είναι» δεν νιώθει την ανάγκη να το φωνάζει. Του αρκεί που «είναι».

Τόση προπαγάνδα που κάνουν για τους εαυτούς τους, το μόνο που προδίδει είναι πως προσπαθούν να κρύψουν τις αδυναμίες του «προϊόντος».

Ακόμα χειρότερα, οι ίδιοι έχουν ταυτιστεί με το διαφημιστικό κείμενο και έχουν ξεχάσει πώς είναι το ίδιο το προϊόν χωρίς τα μαρκετίστικα κόλπα που προβάλλουν.



Εκμυστηρευόμουν πριν από μέρες σε μια μαμά συμμαθήτριας της κόρης μου, τις αγωνίες μου για το ότι τα κορίτσια μας μπαίνουν στην εφηβεία και τις δυσκολίες που έχει αυτή η ηλικία για τα παιδιά και τους γονείς.

Το σχόλιο της: «Εγώ δεν ανησυχώ. Δεν με φοβίζει τίποτα από όλα αυτά. Ούτε οι παρέες, ούτε τα ξενύχτια, τίποτα. Θα δουλέψω μαζί της πάνω στο θέμα της αυτοπεποίθησης. Δεν θα επηρεάζεται από κανέναν, θα γίνει δυναμική και σίγουρη για τον εαυτό της, σαν τη μάνα της!».



Η μαμά συνέχισε να μιλά χωρίς διακοπή για τα προσωπικά της κατορθώματα, το «εγώ» ήταν η λέξη που χρησιμοποίησε περισσότερο από κάθε άλλη και ο ναρκισσισμός ήρθε σαν σύννεφο και στάθηκε πάνω στο κεφάλι μου, μέχρι που ζαλίστηκα από τις υπερβολικές δόσεις αυτοθαυμασμού.

Πνίγηκα από αυτοπεποίθηση!

Πώς να της πεις ότι κάποια πράγματα είναι αυταπόδεικτα και δεν χρειάζονται τελάληδες;

Ότι οι ισορροπημένοι και με αυτοπεποίθηση άνθρωποι, λάμπουν από μακριά. Δεν χρειάζεται να πουν πολλά.

Ότι η αλήθεια δεν έχει ανάγκη από επικοινωνιακά κόλπα.



Μερικές φορές θα ήθελα να μπορούσα να σκάψω στην ψυχή ορισμένων, να πετάξω αυτό το επίστρωμα ευτυχίας και σιγουριάς και να βρω τι πραγματικά υπάρχει από κάτω, αν υπάρχει κάτι.

Γιατί με τόση ενέργεια που έχει καταναλωθεί για τον κατ’ επίφασιν εαυτό τους, αναρωτιέμαι αν αναπτύχθηκε ποτέ κάτι από τον αληθινό.



Λοιπόν για να τελειώνουμε, για μένα έχω να πω ότι έχω αποτύχει άπειρες φορές, τις αδυναμίες μου έχω βαρεθεί να τις μετράω.

Ναι, φοβάμαι! Έχω πάθη, τα ταΐζω τακτικά για να μη με καταβροχθίσουν. Το παιδί μου δεν είναι τέλειο (ευτυχώς), παλεύω κάθε μέρα με τη ζωή, άλλοτε τα καταφέρνω, άλλοτε όχι. Ισορροπώ, αλλά όχι πάντα, ξεφεύγω καμιά φορά.

Είμαι αλαφροΐσκιωτή; Μμμ…μπορεί!

Μπορεί όμως και να είμαι απλώς ένας κανονικός άνθρωπος. Ποιος ξέρει…



Όμως ναι, αγαπώ και θα αγαπώ τους αλαφροΐσκιωτους.

Τουλάχιστον, αυτοί ακολουθούν τον ίσκιο τους και δεν τον στραγγαλίζουν.

Γι’ αυτό και μόνο, έχουν ελπίδα!

[Deleted-member-250416b]

Σ’ όλη μου τη ζωή συμπαθούσα ανθρώπους λίγο φευγάτους, λίγο αλούτερους, λίγο ταλαιπωρημένους, με ψυχές περίπλοκες, με ανοιχτές πληγές, τις οποίες όμως δεν φοβόντουσαν που και που, να τις δείχνουν.



Αυτούς που δεν φοβούνται τον ίσκιο τους, μα τον αφήνουν να τους οδηγεί, σκύβουν και τον ακούνε, δεν τον κρύβουν, δεν τον φιμώνουν, ούτε του ζητούν να γίνει ίδιος με των άλλων.

Τους λένε και αλαφροΐσκιωτους.

Ανθρώπους με ευαίσθητη σκιά ή αλλιώς ευαίσθητη ψυχή, γιατί αυτό σήμαινε αρχικά η λέξη ίσκιος: ψυχή.



Αυτούς συμπαθούσα πάντοτε. Ίσως, γιατί τους έμοιαζα λίγο…Ίσως, γιατί μου φαίνονταν πιο αυθεντικοί.

Ίσως πάλι, γιατί πάντοτε ένιωθα πως δεν μπορεί να υπάρχουν ανθρώπινες ψυχές ολοστρόγγυλες και λείες.

Τέτοιες που να κυλάνε ήρεμα και στρωτά, που δεν σκόνταψαν ποτέ, που δεν έφαγαν τα μούτρα τους, που δεν έφυγαν από το δρόμο σε κάποια απότομη στροφή.

«Αφύσικο» σκεφτόμουν. Οι ανθρώπινες ψυχές δεν μπορούν παρά να έχουν γωνίες, βαθουλώματα, τραχιά σημεία, πλευρές στραπατσαρισμένες, σκοτάδι πού και πού, γρατζουνιές, ουλές ίσως!



Γι’ αυτό λοιπόν και αναρωτιέμαι: Ποιοι είναι όλοι αυτοί που συναντώ τόσο συχνά τελευταία και διαλαλούν «πόσο τέλεια τα κάνουν όλα, πόσα πολλά ταλέντα έχουν, πόσες επιτυχίες, πόσο δεν έχουν προβλήματα»;

Είναι αληθινοί ή ολογράμματα;

Είναι θύματα της New Age φιλοσοφίας που ήταν δημοφιλής τις προηγούμενες δεκαετίες, της γνωστής «να έχεις θετική σκέψη, όλα γίνονται για έναν σκοπό, δεν υπάρχουν αποτυχίες, εμείς τις βλέπουμε έτσι, δεν υπάρχει δεν θέλω, υπάρχει δεν μπορώ» και άλλα αντίστοιχα;



Δεν ξέρω. Ίσως να φταίει και αυτό, αλλά σίγουρα όχι μόνο αυτό.

Ξέρω μόνο πως κάθε φορά θέλω να κοιτάξω τα μάτια κάποιων και να τους ρωτήσω «Ωραία όλα αυτά, αλλά πες μου τώρα: Ποιες είναι οι αδυναμίες σου; Τα πάθη σου, οι φόβοι σου; Έχεις αποτύχει καμιά φορά; Τα βράδια βλέπεις εφιάλτες; Καίγεσαι ποτέ; Τι σε κάνει να χάνεις; Να χάνεσαι;».

Νομίζω πως αυτό θα κάνει την κουβέντα πιο ενδιαφέρουσα και σίγουρα πιο αληθινή.

Η ισορροπία, καλώς ή κακώς, δεν περνάει μόνο από ασφαλτοστρωμένους δρόμους. Έχει και κακοτράχαλα δρομάκια, για άλλους περισσότερα, για άλλους λιγότερα.

Θα ήθελα να με περπατήσουν για λίγο σε κάποια δικά τους.



Κι ακόμα, ξέρω πως όποιος «είναι» δεν νιώθει την ανάγκη να το φωνάζει. Του αρκεί που «είναι».

Τόση προπαγάνδα που κάνουν για τους εαυτούς τους, το μόνο που προδίδει είναι πως προσπαθούν να κρύψουν τις αδυναμίες του «προϊόντος».

Ακόμα χειρότερα, οι ίδιοι έχουν ταυτιστεί με το διαφημιστικό κείμενο και έχουν ξεχάσει πώς είναι το ίδιο το προϊόν χωρίς τα μαρκετίστικα κόλπα που προβάλλουν.



Εκμυστηρευόμουν πριν από μέρες σε μια μαμά συμμαθήτριας της κόρης μου, τις αγωνίες μου για το ότι τα κορίτσια μας μπαίνουν στην εφηβεία και τις δυσκολίες που έχει αυτή η ηλικία για τα παιδιά και τους γονείς.

Το σχόλιο της: «Εγώ δεν ανησυχώ. Δεν με φοβίζει τίποτα από όλα αυτά. Ούτε οι παρέες, ούτε τα ξενύχτια, τίποτα. Θα δουλέψω μαζί της πάνω στο θέμα της αυτοπεποίθησης. Δεν θα επηρεάζεται από κανέναν, θα γίνει δυναμική και σίγουρη για τον εαυτό της, σαν τη μάνα της!».



Η μαμά συνέχισε να μιλά χωρίς διακοπή για τα προσωπικά της κατορθώματα, το «εγώ» ήταν η λέξη που χρησιμοποίησε περισσότερο από κάθε άλλη και ο ναρκισσισμός ήρθε σαν σύννεφο και στάθηκε πάνω στο κεφάλι μου, μέχρι που ζαλίστηκα από τις υπερβολικές δόσεις αυτοθαυμασμού.

Πνίγηκα από αυτοπεποίθηση!

Πώς να της πεις ότι κάποια πράγματα είναι αυταπόδεικτα και δεν χρειάζονται τελάληδες;

Ότι οι ισορροπημένοι και με αυτοπεποίθηση άνθρωποι, λάμπουν από μακριά. Δεν χρειάζεται να πουν πολλά.

Ότι η αλήθεια δεν έχει ανάγκη από επικοινωνιακά κόλπα.



Μερικές φορές θα ήθελα να μπορούσα να σκάψω στην ψυχή ορισμένων, να πετάξω αυτό το επίστρωμα ευτυχίας και σιγουριάς και να βρω τι πραγματικά υπάρχει από κάτω, αν υπάρχει κάτι.

Γιατί με τόση ενέργεια που έχει καταναλωθεί για τον κατ’ επίφασιν εαυτό τους, αναρωτιέμαι αν αναπτύχθηκε ποτέ κάτι από τον αληθινό.



Λοιπόν για να τελειώνουμε, για μένα έχω να πω ότι έχω αποτύχει άπειρες φορές, τις αδυναμίες μου έχω βαρεθεί να τις μετράω.

Ναι, φοβάμαι! Έχω πάθη, τα ταΐζω τακτικά για να μη με καταβροχθίσουν. Το παιδί μου δεν είναι τέλειο (ευτυχώς), παλεύω κάθε μέρα με τη ζωή, άλλοτε τα καταφέρνω, άλλοτε όχι. Ισορροπώ, αλλά όχι πάντα, ξεφεύγω καμιά φορά.

Είμαι αλαφροΐσκιωτή; Μμμ…μπορεί!

Μπορεί όμως και να είμαι απλώς ένας κανονικός άνθρωπος. Ποιος ξέρει…



Όμως ναι, αγαπώ και θα αγαπώ τους αλαφροΐσκιωτους.

Τουλάχιστον, αυτοί ακολουθούν τον ίσκιο τους και δεν τον στραγγαλίζουν.

Γι’ αυτό και μόνο, έχουν ελπίδα!

[agnostix]

Δεν περιγραφω αλλο...τα λεει ολα το ασμα

[agnostix]

[Deleted-member-250416b]

[agnostix]

Οι τρεις τύποι κατάθλιψης και τα συμπτώματα τους!

Καταθλιπτικά συναισθήματα μπορεί να νιώσει ο καθένας σε περιόδους έντονης απογοήτευσης ή σαν αντίδραση μετά από ένα έντονο στρεσογόνο ερέθισμα, όπως είναι για παράδειγμα ένας θάνατος ή ένας χωρισμός.

Στην κατάθλιψη όμως όλα αυτά είναι σταθερά, επιμένουν και διαρκούν για αρκετές εβδομάδες. Το άτομο μοιάζει να έχει «βουλιάξει» στο καταθλιπτικό συναίσθημα, δηλώνει αδυναμία να προχωρήσει μπροστά και συχνά αδιαφορεί για την κατάστασή του.

Τύποι κατάθλιψης

Η κατάθλιψη μπορεί να εμφανιστεί με διάφορες μορφές όπως συμβαίνει και με τις περισσότερες σωματικές ασθένειες. Εδώ αναφέρουμε τους τρεις συχνότερους τύπους καταθλιπτικών διαταραχών. Ωστόσο,και σε αυτούς τους τύπους υπάρχουν αρκετές παραλλαγές ως προς τον αριθμό των συμπτωμάτων και τη βαρύτητά τους.

1. Το μείζον καταθλιπτικό επεισόδιο εκδηλώνεται με ένα συνδυασμό συμπτωμάτων και επηρεάζει σημαντικά τη λειτουργικότητα του ατόμου. Ένα τέτοιο επεισόδιο μπορεί να συμβεί μια φορά ή, συχνότερα, περισσότερες φορές στη διάρκεια της ζωής του ατόμου. Συνήθως διαρκεί 6-8 μήνες.

2. Μια λιγότερο σοβαρή μορφή κατάθλιψης, η δυσθυμία, είναι μια ηπιότερη από πλευράς συμπτωμάτων, αλλά πιο χρόνια διαταραχή και σ’ αυτήν το άτομο γενικά διατηρεί το μεγαλύτερο μέρος της λειτουργικότητάς του. Υπάρχει πάντως ο κίνδυνος να μεταπέσει σε ένα μείζον καταθλιπτικό επεισόδιο.

3. Η διπολική διαταραχή ή αλλιώς μανιοκατάθλιψη είναι μια σοβαρή ψυχική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από κυκλικές εναλλαγές του συναισθήματος, όπου δηλαδή περίοδοι έντονης υπερθυμίας (μανία) εναλλάσσονται με περιόδους καταθλιπτικών επεισοδίων. Το άτομο στο μανιακό επεισόδιο παρουσιάζει υπερδραστη-ριότητα, λογόρροια, δείχνει χαρούμενο, με μεγάλα αποθέματα ενέργειας, έχει όμως μειωμένη κρίση, ενώ η διαταραγμένη κοινωνική του συμπεριφορά μπορεί να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα.

Ποια είναι τα συμπτώματα της κατάθλιψης

Η κατάθλιψη δεν εμφανίζεται σε όλους τους ασθενείς με τα ίδια συμπτώματα. Άλλοι είναι θλιμμένοι, απελπισμένοι, απογοητευμένοι και κατακλύζονται από τύψεις και ενοχές, άλλοι παρουσιάζουν έντονη ανησυχία και άγχος, άλλοι παραπονιούνται για πλήθος σωματικών ενοχλημάτων.

Σε κάθε περίπτωση πάντως το άτομο υποφέρει πολύ και αυτό περνά στην καθημερινότητά του. Συγκινείται εύκολα, ακόμα και με ασήμαντα ερεθίσματα (π.χ. μια εκπομπή στην τηλεόραση). Άλλες φορές όμως η λύπη που τον καταπλακώνει δεν μπορεί να εκφραστεί. «Δεν μπορώ ούτε να κλάψω» αναφέρει.

Δραστηριότητες, ασχολίες, ενδιαφέροντα με τα οποία χαιρόταν στο παρελθόν και τα απολάμβανε τον αφήνουν αδιάφορο, τον κουράζουν. Τα ευχάριστα γεγονότα τα παρακάμπτει, ενώ μεγεθύνει τα δυσάρεστα. Όλα φαντάζουν μάταια, παντού αναδύονται εμπόδια και δυσκολίες.

Νοιώθει κουρασμένος, δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί, να θυμηθεί, να σκεφτεί και να αποφασίσει. Διαρκώς αναβάλλει. Παραμελεί την εμφάνισή του, αδιαφορεί για τη δουλειά του, απομακρύνεται από γνωστούς και φίλους. Δυσκολεύεται να κοιμηθεί, άλλοτε ο ύπνος είναι διακεκομμένος και ταράζεται από εφιαλτικά όνειρα, άλλες φορές ξυπνάει πολύ νωρίς το πρωί, νιώθοντας υπερβολικά κουρασμένος.

Η όρεξή του μειώνεται και χάνει βάρος. Κάποιες φορές όμως, ιδιαίτερα στις γυναίκες, η όρεξη αυξάνει. Η επιθυμία για σεξουαλική επαφή είναι μειωμένη ή ανύπαρκτη. Μια υπερβολική ανησυχία για επικείμενους κινδύνους δεν τον αφήνει να ησυχάσει, ενώ ταχυκαρδίες, πόνοι, εφιδρώσεις, κεφαλαλγίες επιτείνουν αυτή την ανησυχία. Στη σκέψη του λιμνάζουν διαρκώς οι ίδιες μελαγχολικές ιδέες.

Ανακαλώντας ασήμαντα γεγονότα και σφάλματα του παρελθόντος νοιώθει ενοχές και διακατέχεται από τύψεις, αισθάνεται άχρηστος, ανίκανος κι αποτυχημένος. Υποτιμά τον εαυτό του, τον επικρίνει. Έτσι οδηγείται συχνά σε αυτοκαταστροφικές σκέψεις.

[Deleted-member-250416b]

που εισαι ρε ζουζουυυυυυυυυυ???????????