ΚΑΚΕΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΨΥΧΟΛΟΓΩΝ / ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΩΝ

[streidi]

Είπα ότι αποθεραπευμένος για μένα είναι ο αυτονομημένος άνθρωπος ο οποίος δεν έχει ανάγκη πλέον ψυχολόγου / ψυχοθεραπευτή ή και φαρμάκων. Δεν καταλαβαίνω γιατί δυσκολεύεσαι να καταλάβεις τον ορισμό αυτό. Δεν μίλησα ποτέ για λύση των προβλημάτων με μαγικό ραβδί - αυτό είναι ίσως κάτι το οποίο το έχεις δει εσύ στην σταδιοδρομία σου. Ανάμεσα στο "δέχθηκαν μεγάλη βοήθεια" και στο "συντηρήθηκε η εξάρτηση τους" (το οποίο αναφέρω εγώ) μπορεί να μην υπάρχει μεγάλη διαφορά. Όπως και το να ξύνει τα νύχια του για 45~60 λεπτά ένας ψυχολόγος / ψυχοθεραπευτής δεν σημαίνει ότι εργάζεται. Ή το να ακούει μόνο τον θεραπευομενο δεν σημαίνει ότι προσφέρει λύσεις - κακές ή βέλτιστες. Συμφωνώ ότι ΜΠΟΡΕΙ να υπάρχουν και περιπτώσεις ανίατες ή που απλά να μην επιδέχονται τίποτα άλλο εκτός από περιορισμένη βελτίωση της ποιότητας ζωής του θεραπευόμενου. Αυτό όμως δεν σημαίνει - όπως ενδεχομένως υπονοείς - ότι όλες οι περιπτώσεις τις οποίες δέχεται ένας ψυχολόγος / ψυχοθεραπευτής στο γραφείο του θα είναι περιπτώσεις που δεν δύνανται να αποθεραπευθούν (απεξαρτηθούν από το δεκανίκι της ψυχοθεραπείας αν προτιμάς). Στο ότι εγώ "βλέπω" στην εικόνα έναν παμπάλαιο νόμο της αγοράς ("ο ανταγωνισμός είναι αμαρτία") ενώ εσύ λες "δεν είναι έτσι, υπάρχουν και καλοί επαγγελματίες" σημαίνει απλά ότι δεν βλέπουμε τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο. Θα υποθέσω επίσης ότι εσύ είσαι από τους ευσυνείδητους ψυχολόγους μιας και εκφέρεις την άποψη σου εδώ. Εφ' όσον όμως συμφωνείς ότι υπάρχουν και κακοί επαγγελματίες, εξήγησε μου σε παρακαλώ, γιατί αντιτίθεσαι σε όσα εκθέτω στις αναρτήσεις μου; Αυτό θα ήθελα πολύ να το καταλάβω.

Καταλαβαίνω τον ορισμό που δίνεις για τον αποθεραπευμένο, αλλά διαφωνώ στο εξής: δεν υπάρχει θεραπεία με την έννοια του ότι πηγαίνω στον ψυχοθεραπευτή, μου "προσφέρει λύσεις" μου "λύνει το πρόβλημα" και μετά είμαι "αποθεραπευμένος". Αυτό που γίνεται είναι ότι ψάχνω ένα σωστό επαγγελματία ( που είναι δική μου ευθύνη, όπως κάνω και όταν πρόκειται για ένα σωματικό πρόβλημα υγείας) πηγαίνω εκεί, δεν περιμένω να με "σώσει" ή να "με κάνει καλά" (και αρα δεν του παραχωρώ πλήρως την ευθύνη του εαυτού μου/δεν αφήνομαι αποκλειστικά στην καλή του θέληση για ό,τι συμβεί από εκεί και πέρα), ρωτάω πώς δουλεύει, βλέπω αν μου κάνει, έχω λόγο και συζητάω ό,τι με ενοχλεί ή με κάνει να αισθάνομαι άβολα και μένω μόνο αν επιλέξω να τον εμπιστευτώ. Κυρίως (και στο λέω γιατί το βλέπω πάρα πολύ κ το αναφέρεις και εσύ) δε θα μου δώσει εκείνος λύση=θα μου πει τι να κάνω για να "γίνω καλά". Η δουλειά του δεν είναι αυτή. Η δουλειά του είναι να με βοηθήσει να δω τα πράγματα λίγο λίγο κάπως διαφορετικά και να αντιμετωπίσω "αλλιώς" αυτό που μέχρι χτες αντιμετώπιζα "έτσι". Θέλει πολλή δέσμευση και πολλή δουλειά και από την πλευρά του θεραπευόμενου όμως. Το ότι έχω συνηθίσει για 20-30 χρόνια να φέρομαι κάπως είναι τόσο γνώριμο και ασφαλές, και το αλλιώς είναι ίσως τόσο ξένο σε εμένα και μοιάζει τόσο επικίνδυνο, που θα κάνω το παν για να μείνω στην ασφαλή συμπεριφορά, ακόμα και το να κατηγορήσω τη μέθοδο ή τον ψυχοθεραπευτή. (Που μπορεί να έχει μερίδιο ευθύνης αλλά μπορεί και όχι).
Με λίγα λόγια διαφωνώ μόνο στο ότι εκφράζεσαι απόλυτα. Το ότι δεν ξέρεις ανθρώπους αποθεραπευμένους δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν. Σημαίνει πιθανώς ότι επειδή εσύ ταλαιπωρήθηκες από ειδικούς ψυχικής υγείας έχεις την τάση να προσέχεις περισσότερο αυτούς που εκμεταλλεύονται. Αν ασχολείσαι όμως τόσο με ό,τι σε πόνεσε δεν ασχολείσαι αρκετά με ό,τι θα μπορούσε να σε βοηθήσει. Όχι μόνο εσύ, όλοι μας.

[M87]

Καταλαβαίνω τον ορισμό που δίνεις για τον αποθεραπευμένο, αλλά διαφωνώ στο εξής: δεν υπάρχει θεραπεία με την έννοια του ότι πηγαίνω στον ψυχοθεραπευτή, μου "προσφέρει λύσεις" μου "λύνει το πρόβλημα" και μετά είμαι "αποθεραπευμένος". Αυτό που γίνεται είναι ότι ψάχνω ένα σωστό επαγγελματία ( που είναι δική μου ευθύνη, όπως κάνω και όταν πρόκειται για ένα σωματικό πρόβλημα υγείας) πηγαίνω εκεί, δεν περιμένω να με "σώσει" ή να "με κάνει καλά" (και αρα δεν του παραχωρώ πλήρως την ευθύνη του εαυτού μου/δεν αφήνομαι αποκλειστικά στην καλή του θέληση για ό,τι συμβεί από εκεί και πέρα), ρωτάω πώς δουλεύει, βλέπω αν μου κάνει, έχω λόγο και συζητάω ό,τι με ενοχλεί ή με κάνει να αισθάνομαι άβολα και μένω μόνο αν επιλέξω να τον εμπιστευτώ. Κυρίως (και στο λέω γιατί το βλέπω πάρα πολύ κ το αναφέρεις και εσύ) δε θα μου δώσει εκείνος λύση=θα μου πει τι να κάνω για να "γίνω καλά". Η δουλειά του δεν είναι αυτή. Η δουλειά του είναι να με βοηθήσει να δω τα πράγματα λίγο λίγο κάπως διαφορετικά και να αντιμετωπίσω "αλλιώς" αυτό που μέχρι χτες αντιμετώπιζα "έτσι". Θέλει πολλή δέσμευση και πολλή δουλειά και από την πλευρά του θεραπευόμενου όμως. Το ότι έχω συνηθίσει για 20-30 χρόνια να φέρομαι κάπως είναι τόσο γνώριμο και ασφαλές, και το αλλιώς είναι ίσως τόσο ξένο σε εμένα και μοιάζει τόσο επικίνδυνο, που θα κάνω το παν για να μείνω στην ασφαλή συμπεριφορά, ακόμα και το να κατηγορήσω τη μέθοδο ή τον ψυχοθεραπευτή. (Που μπορεί να έχει μερίδιο ευθύνης αλλά μπορεί και όχι).
Με λίγα λόγια διαφωνώ μόνο στο ότι εκφράζεσαι απόλυτα. Το ότι δεν ξέρεις ανθρώπους αποθεραπευμένους δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν. Σημαίνει πιθανώς ότι επειδή εσύ ταλαιπωρήθηκες από ειδικούς ψυχικής υγείας έχεις την τάση να προσέχεις περισσότερο αυτούς που εκμεταλλεύονται. Αν ασχολείσαι όμως τόσο με ό,τι σε πόνεσε δεν ασχολείσαι αρκετά με ό,τι θα μπορούσε να σε βοηθήσει. Όχι μόνο εσύ, όλοι μας.

Σαφώς και δεν περιμένει κανείς - και πρώτος εγώ - να μου λύσει ο θεραπευτής τα προβλήματα μου. Εσύ πετάς το μπαλάκι της ευθύνης στον θεραπευόμενο σχετικά με την αναζήτηση "σωστού επαγγελματία", προφανώς επειδή αναγνωρίζεις την ύπαρξη πολλών "μη-σωστών επαγγελματιών". Το κάνεις αυτό ενώ η οποιαδήποτε επιμόρφωση των θεραπευομένων σχετικά με το ΤΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να απαιτούν από τον ψυχολόγο / ψυχοθεραπευτή τους είναι ανύπαρκτη. Οπότε η πρώτη ερώτηση την οποία θα σου κάνω στο σημείο αυτό είναι η εξής: Ενημερώνεις όποιον θεραπευόμενο μπαίνει στο γραφείο σου σχετικά με τα όσα λες εδώ (αφού η επιμόρφωση δεν γίνεται από το κράτος και την βλέπεις και εσύ ως προαπαιτούμενη αν όχι αναγκαία, την κάνεις εσύ ο ίδιος);

Η επόμενη ερώτηση μου είναι σχετικά με το κατά πόσο θεωρείς, άνθρωποι με στρεβλή όψη της πραγματικότητας, ευάλωτοι, έχοντας ανάγκη βοήθειας (γι αυτό σου χτυπάνε την πόρτα άλλωστε) να έχουν όλη την "ουδετερότητα" και ανεξαρτησία την οποία περιγράφεις στο εξής εδάφιο "πηγαίνω εκεί, δεν περιμένω να με "σώσει" ή να "με κάνει καλά" (και αρα δεν του παραχωρώ πλήρως την ευθύνη του εαυτού μου/δεν αφήνομαι αποκλειστικά στην καλή του θέληση για ό,τι συμβεί από εκεί και πέρα), ρωτάω πώς δουλεύει, βλέπω αν μου κάνει, έχω λόγο και συζητάω ό,τι με ενοχλεί ή με κάνει να αισθάνομαι άβολα και μένω μόνο αν επιλέξω να τον εμπιστευτώ".

Εάν πιστεύεις ότι είναι ρεαλιστικό να τα περιμένεις αυτά από ανθρώπους που συχνά υπολείπονται βασικών κοινωνικών υποδομών (φίλοι, οικογένεια), εγώ θα σου πω πως δεν το βλέπω ρεαλιστικό και ότι είναι ισοδύναμο με το να απαιτεί/περιμένει ένας γιατρός να τον επισκεπτονται μόνο "υγιείς" ασθενείς. Και γι αυτό βλέπω απαραίτητο τόσο την αυστηρότερη δεοντολογία, όσο και τις ποινές / κυρώσεις για τους "επαγγελματίες" αλλά και τις αποζημιώσεις των θεραπευομένων και κάθε άλλο μέτρο στο οποίο αναφέρθηκα. Να το θέσω και διαφορετικά: Εσένα την πόρτα του γραφείου σου, την περνάνε μόνο άνθρωποι που χαρακτηρίζονται από ανεξαρτησία και ουδετερότητα; Όταν δεν διαθέτει τέτοια χαρακτηριστικά κάποιος εν δυνάμει πελάτης σου, τον ενημερώνεις σχετικά με το ποιά θα ΕΠΡΕΠΕ να είναι η προσέγγιση του;

Ακόμα, λες - και συμφωνώ μαζί σου - ότι ο ψυχολόγος / ψυχοθεραπευτής δεν είναι εκεί για να μου λύσει τα προβλήματα μου, αλλά να με βοηθήσει να τα λύσω εγώ ο ίδιος. Τι γίνεται όμως αν αντί να προσπαθεί να σε βοηθήσει να τα λύσεις, σου αποκρύπτει πράγματα; Ή σου αποσπά την προσοχή σου; Ή δεν σου επιβεβαιώνει οτιδήποτε κατέκτησες; Αναφέρω 9 πρακτικές με τις οποίες εμένα προσπάθησαν να με "κρατήσουν πίσω" και είμαι σίγουρος ότι το κάνουν και σε άλλους και όχι μόνο σε μένα, προφανώς για λόγους κερδοσκοπίας. Για αυτά τι έχεις να πεις;

Όλα όσα εκθέτω στις αναρτήσεις μου θα μπορούσαν να αποφευχθούν στο μεγαλύτερο μέρος. Το ότι οι ψυχολόγοι / ψυχοθεραπευτές στην Ελλάδα δρούν ανεξέλεγκτοι και το νομοθετικό πλαίσιο το οποίο θα έπρεπε να προστατεύει τον θεραπευόμενο και να τιμωρεί τον ανήθικο εκ των ψυχολόγων / ψυχοθεραπευτών είναι ανύπαρκτο δεν σημαίνει ότι όσα λες είναι σωστά. Για να στο δώσω να το καταλάβεις και διαφορετικά: Εσύ συγκεκριμένα, ως επαγγελματίας ψυχολόγος / ψυχοθεραπευτής νοιάστηκες ποτέ να καταγγείλεις τις κακές πρακτικές των συναδέλφων σου; Αν "όχι", τότε οι λόγοι για τους οποίους αντιτίθεσαι στις αναρτήσεις μου είναι πολύ διαφορετικοί από αυτούς τους οποίους αφήνεις να εννοηθούν. Εάν πάλι τις έχεις καταγγείλει δεν βλέπω γιατί αντιτίθεσαι στα όσα λέω.

Λες, άμεσα και έμμεσα, ότι ο θεραπευόμενος - παρά το γεγονός ότι είναι άνθρωπος σε ανάγκη - φέρει ευθύνες για τις επιλογές τις οποίες κάνει σχετικά με τον ψυχολόγο / ψυχοθεραπευτή του, τον τρόπο εκφοράς του ίδιου, το ποιόν εμπιστεύεται κλπ. Για να είμαι ακριβής, δε χρησιμοποιείς την λέξη "ευθύνη" περιγράφεις όμως ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΡΑΠΕΥΟΜΕΝΟΣ. Προσωπικά δεν ήξερα ότι ο θεραπευόμενος ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ. Αλλά για να έχουμε καλό ερώτημα, οι ψυχολόγοι / ψυχοθεραπευτές - σύμφωνα με σένα - πως ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ;

Αν λοιπόν, σύμφωνα με τα όσα λες, έχει ευθύνη ο θεραπευόμενος για όλα αυτά, τότε ο ψυχολόγος / ψυχοθεραπευτής - στην περίπτωση που εκμεταλλευτεί τον θεραπευόμενο - τι ευθύνη έχει;
Τι ευθύνη έχει το κράτος;
Τι ευθύνη έχει ο συλλογικός φορέας σας;
Τι ευθύνη έχει ο νομοθέτης;

Είνα βολικό πολύ να λέμε για τον άνθρωπο που βρίσκεται σε ανάγκη ΚΑΙ ΖΗΤΑΕΙ ΒΟΗΘΕΙΑ! και που τον εκμεταλλεύονται, ότι έχει ευθύνη. Εγώ όμως δεν βλέπω "ξερά" την δική του ευθύνη. Βλέπω ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ και συγκριτικά με των υπολοίπων, νιώθω ότι ο θεραπευόμενος έχει το μικρότερο πσοσοτό συνυπευθυνότητας σχετικά με τα όσα θίγω και θίγεις - εάν έχει οποιοδήποτε ποσοστό συνυπευθυνότητας λόγω του ότι είναι θεραπευόμενος. Βολικά πολύ όμως, στην απάντηση σου δεν μιλάς για "ευθύνες ψυχολόγων /ψυχοθεραπευτών", για "ευθύνες κρατικών λειτουργών", για "ευθύνες νομοθέτη". Αυτά "σαν και να μην υπάρχουν"... αλλά δεν διστάζεις να αποδόσεις "ευθύνες" στον θεραπευόμενο που δεν μπήκε στα γραφεία σας "ουδέτερος" ή "ανεξάρτητος" ή "με συγκρατημένη κριτική διάθεση" ή όπως αλλιώς θα τον ήθελες.

[αλεξανδρος_77]

αυτο που ελεγες βασικα οτι σου αποσπουσε τη προσοχη το κανουν συχνα κ οι ανθρωποι αυτο οταν δεν θεπιδιωκουν να κοιταξουν τον εαυτο τους αρα μιαζει με ενα κολπο ταχυδακτυλουργικο αλλα καμια φορα θες κ να ξεχνιεσαι κλπ
το θυμαμαι αυτο γιατι ειχα παει καποτε αρκετα παλια απλα πες οτι αυτο σε σενα μπορει να μην εχει εφαρμογη.
δεν ειναι απαραιτητο μια φορμουλα να πιανει σε ολους
οι εξαιρεσεις επιβεβαιωνουν τους κανονες.

[M87]

αυτο που ελεγες βασικα οτι σου αποσπουσε τη προσοχη το κανουν συχνα κ οι ανθρωποι αυτο οταν δεν θεπιδιωκουν να κοιταξουν τον εαυτο τους αρα μιαζει με ενα κολπο ταχυδακτυλουργικο αλλα καμια φορα θες κ να ξεχνιεσαι κλπ
το θυμαμαι αυτο γιατι ειχα παει καποτε αρκετα παλια απλα πες οτι αυτο σε σενα μπορει να μην εχει εφαρμογη.
δεν ειναι απαραιτητο μια φορμουλα να πιανει σε ολους
οι εξαιρεσεις επιβεβαιωνουν τους κανονες.

Δεν έχεις παρακολουθήσει όλη τη συζήτηση αλέξανδρος_77. Διάβασε από δω και κάτω για να μπεις στο νόημα:

Μπά. Θα σε σκεφτώ όσο σκέφτηκες εσύ εμένα Ntoubroutza, και όλους τους άλλους σαν και μένα. Δεν υποδεικνύω σε κανέναν να κάνει κάτι. Όπως γράφω και στην ανάρτηση "τα παραπάνω αποτελούν προσωπικές θέσεις/απόψεις/τοποθετήσεις και μόνο". Και σε ότι αφορά το αν είναι λόμπυ ή όχι οι ψυχολόγοι στην Ελλάδα, σου δίνω τα δεδομένα:

1. Που είναι οι αποθεραπευμένοι τόσων ετών, τόσων ψυχολόγων / ψυχοθεραπευτών;
2. Που είναι το νομοθετικό πλαίσιο το οποίο ελέγχει την παραβατικότητα των ψυχολόγων / ψυχοθεραπευτών;
3. Που είναι ο κώδικας Δεοντολογίας τους ο οποίος δεν περιλαμβάνει οτιδήποτε σχετικά με κακές πρακτικές; Για την ακρίβεια τους επιτρέπει να σε γ******* αρκεί αυτό να γίνει "με σεβασμό.
4. Που είναι οι ελεγκτές των ψυχολόγων / ψυχοθεραπευτών;
5. Που είναι οι περιοδικοί / έκτακτοι έλεγχοι τους;
6. Που είναι η νομοθετική κατοχύρωση των δικαιωμάτων των θεραπευομένων;
7. Που είναι η επιμόρφωση των θεραπευομένων;
8. Που είναι οι αποζημιώσεις των θεραπευομένων για κακές πρακτικές;
9. Που είναι τα κριτήρια παραγωγικότητας ανά θεραπευτή και συνολικά για τον κλάδο;

Καρτέλ είναι ή αν θέλεις πλιάτσικο με νομοθετική ανοχή/συνενοχή. ΔΙΑΙΩΝΙΣΗ και ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ ΘΕΡΑΠΕΥΟΜΕΝΩΝ με σκοπό την χρόνια ΑΦΑΙΜΑΞΗ αυτών. Και να φύγεις από τον "Α" και να πάς στον "Β" την ίδια σούπα πουλάει και ο "Β". Αν υπήρχε ΕΝΑΣ ο οποίος έβγαζε αποθεραπευομένους θα είμασταν όλοι στημένοι απ' έξω από το γραφείο του και θα παλεύαμε για την σειρά στην ουρά. Εσύ μπορείς να έχεις διαφορετική άποψη αν θέλεις και προσωπικά δεν με ενδιαφέρει η άποψη του καθενώς (συμπεριλαμβανομένου και της δικής σου) καθότι είναι μεμονωμένες απόψεις. Από τη στιγμή όμως που δεν μπορείς να αρνηθείς τα 9 σημεία τα οποία μόλις έθιξα, ευσταθεί λογικά το "κάτσε σπίτι σου, βγες με φίλους σου και πιές και κανένα παραδοσιακό βότανο". Πιο πολύ καλό θα σου κάνει από τον ψυχολόγο σου, γιατί ΣΤΟ ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ 60 ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΒΓΑΛΕΙ ΕΝΑΝ ΑΠΟΘΕΡΑΠΕΥΟΜΕΝΟ!!!. Τουλάχιστο να μην ταίζουμε τους χαραμοφάηδες. Γιατί αν το μόνο που ξέρει ο ψυχολόγος / ψυχοθεραπευτής είναι να κάνει είσπραξη και να πουλάει αέρα κοπανιστό, χαραμοφάης είναι για μένα. Εσύ αν θέλεις όμως μπορείς να τους ταίζεις. Δεν θα σταθώ εμπόδιο στις επιλογές σου.

Μακάρι να καταλήξουν οι ψυχολόγοι / ψυχοθεραπευτές να ταίζουν ο ένας τον άλλο αντί να παίρνουν τα χρήματα των Ελλήνων θεραπευομένων. Στο κάτω, κάτω, δύσκολες εποχές ζούμε, φαντάζομαι ότι ο εκάστοτε θεραπευόμενος έχει καλύτερα πράγματα να κάνει με τον κόπο, χρόνο και τα χρήματα του από το να τα δαπανά σε αποδεδειγμένο μη-αποτέλεσμα.

[αλεξανδρος_77]

το νοημα για μενα βρισκεται στο αν ενα πραγμα ειναι πρακτικα εφαρμοσημο η οχι..
πχ στο προηγουμενο επεισοδειο σου λεγαμε να μας πεις τι σου εκανε ο ψυχολογος κ δεν ελεγες αρα αυτο σημαινει οτι για να συνενοηθει καπιος μαζι σου πρεπει να πηγαινει μαντευοντας τι ενοεις η μαντευοντας τι πρεπει να σου πει κ επειδη ο ψυχολογος δε μπηκε σε αυτη τη διαδικασια να μαντεψει κατεληξες στο συμπερασμα οτι δεν σε εξυπηρετει σε τιποτα.
αρα αναμεσα στο μαντειο των δελφων κ το ψυχολογο υπαρχει καπια διαφορα.
εγω αυτο καταλαβα απ οσα γραφεις τουλαχιστον.

[M87]

το νοημα για μενα βρισκεται στο αν ενα πραγμα ειναι πρακτικα εφαρμοσημο η οχι..
πχ στο προηγουμενο επεισοδειο σου λεγαμε να μας πεις τι σου εκανε ο ψυχολογος κ δεν ελεγες αρα αυτο σημαινει οτι για να συνενοηθει καπιος μαζι σου πρεπει να πηγαινει μαντευοντας τι ενοεις η μαντευοντας τι πρεπει να σου πει κ επειδη ο ψυχολογος δε μπηκε σε αυτη τη διαδικασια να μαντεψει κατεληξες στο συμπερασμα οτι δεν σε εξυπηρετει σε τιποτα.
αρα αναμεσα στο μαντειο των δελφων κ το ψυχολογο υπαρχει καπια διαφορα.
εγω αυτο καταλαβα απ οσα γραφεις τουλαχιστον.

Σώπα αλέξανδρος_77 που θα σου προσφέρω λαβές εναντίον μου όταν δεν δεσμεύεσαι ΥΠΕΡ / ΚΑΤΑ ή εν μέρει ΥΠΕΡ και ΓΙΑΤΙ σε ότι αφορά τις αναρτήσεις μου. "Όπου κάτσει η μπίλια" είσαι για να μπορείς να ασκείς ανεύθυνη κριτική και να ρίχνεις λάσπη. Βρες ένα άλλο νήμα να παρενοχλήσεις.

[αλεξανδρος_77]

μα αυτο ακριβως κανεις οταν πρεπει να μαντεψεις πας οπου παει ο ανεμος κ καθεσε οπου κατσει η μπιλια στην αρχη κανεις τη παπια κ το παιζεις κινεζος παντου αλλα κατα ενα μυστηριο τροπο η μπιλια καπου θα βρει νουμερο τελικα..
εγω βασικα δεν υποστηριζω ουτε εσενα ουτε το ψυχολογο απλα το βρηκα ως μια ευκαιρια για να εξηγισω σε οσους διαβασουν πιους θα καλυψει ο ψυχολογος κ πιους οχι αφου υπαρχει μια κατηγορια ανθρωπων που εχουν υπεραισθησεις κ ετσι αντιλαμβανονται πολυ καλυτερα απο τους αλλους τα ακατανοητα νοηματα η οτι δεν εξηγιται ευκολα...

[kutchunie]

Είσαι πολύ τσαντισμένος Μ87 και σίγουρα θα έχεις τους λόγους σου. Ούτε συμφωνώ ούτε και διαφωνώ με αυτά που λες. Άλλαξα 4 θεραπευτές, ο 4ος είναι τελικά ο θεραπευτής με τον οποίο "κούμπωσε" μια καλή συνεργασία.
Συμφωνώ πως μερικοί ψυχοθεραπευτές είναι καθαρά επαγγελματίες. Δεν είσαι ο ασθενής τους αλλά ο πελάτης τους και συμβαίνει συνειδητά από πλευράς τους. Το ένοιωσα και φυσικά δε τον τίμησα ξανά ούτε με την παρουσία μου ούτε με τα λεφτά μου.
Απο κει και πέρα, επειδή πραγματικά μου ήταν δύσκολο οικονομικά να πάω σε θεραπευτή και στερουμουν άλλα πράγματα, βασικά, για να έχω την δυνατότητα θεραπευτή, δεν μπήκα στο ιατρείο και έβαλα εμπιστοσύνη και ελπίδα για καλύτερα πράγματα σε ένα δέμα να του τα χαρήσω και επαναπαύτηκα. Οι πρώτες εξερευνητικές συνεδρίες, είχαν να κάνουν με το αν μπορώ να εμπιστευθώ, με το αν είμαι αντικείμενο προς εκμετάλλευση οικονομική ή όχι, με το αν μπορεί να υπάρξει δίαυλος επικοινωνίας, γιατί και ο θεραπευτής άνθρωπος είναι και όπως δε μπορείς να τα επικοινωνησεις με τον οποιονδήποτε ετσι μπορεί να συμβεί και με αυτούς.
Οσων αφορά την ανεξαρτησία και την αποθεραπεία. Ο ψυχοθεραπευτής μου με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Ημουν άλλος άνθρωπος τότε, λειτουργουσα ως αλλη. Δεν αποποιούμαι τις ευθύνες των πριν θεραπεία πράξεων μου με αυτή μου τη δήλωση, αλλά αν τότε απείχα από το εγω μου 1 χιλιομετρο τώρα η απόσταση είναι λιγότερη από ένα μέτρο. Μου σκάνε φοβίες και διαπιστώνω πως ξεφεύγω κάποιες φορές απο την "κανονικότητα μου", αλλά ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν ήλπιζα τέτοια αλλαγή και ηρεμία και ισορροπία. Και με βοηθησε πολύ σε αυτό γιατί ναι μεν "ξεφεύγω" αλλά έχω "εκπαιδευτεί" στο να διαχειριζομαι την όποια κρίση, (χωρίς να χρειάζομαι χάπια ή να τον παίρνω τηλέφωνα ή να τρέχω από εκεί θαρρείς και είναι ο σωτήρας μου), πράγμα που μόνη μου δεν υπήρχε περίπτωση να το επιτύχω. Βέβαια, ο ψυχοθεραπευτής μου με άκουγε και με συμβούλευε κατά κάποιον τρόπο, αλλά τις περισσότερες απαντήσεις που έψαχνα δεν μου τις έδωσε ο ίδιος και τις περισσότερες φορές δεν έγινε καν την ώρα της ψυχοθεραπείας. Αλλά σου ξαναλέω, επειδή κι εγώ είμαι πολύ δύσκολος άνθρωπος και λόγω διαφόρων βιωμάτων ούτε εμπιστεύομαι ούτε απαιτούσα από φίλους να με ακούν ούτε και ήθελα να με δει κάνεις να "κλαίγομαι", η οικονομική δυσκολία που είχα στο να κάνω θεραπεία αλλά και η πολύ έντονη ανάγκη μου για ηρεμία με έκαναν να είμαι και πολύ πεισματάρα σε σχέση με το την προσπάθεια που θα καταβάλλω εγώ η ίδια αλλά και πολύ αυστηρή ή απαιτητική σε σχέση με τις "αποδόσεις" του θεραπευτή.
Μετά από 5 χρόνια, αν και έχω διανύσει πολύ δρόμο, δεν μπορώ να πω πως θέλω να κόψω την ψυχοθεραπεία. Μέσα σε αυτά τα 5 χρόνια, έχω αναλάβει διάφορους ρόλους στη ζωή μου, η ψυχοθεραπεία με βοήθησε να αντεπεξέλθω, όχι γιατί μου είπε κάνεις πως να διαχειριστώ τον κάθε ρόλο μου, αλλά επειδή με έκανε πιο ήρεμη, πχ μου έδειξε πως η επαφή με την πραγματικότητα χάνεται όταν πιέζομαι να αποδείξω κάτι που δεν είμαι και έμαθα να με ακούω περισσότερο και να προσπαθώ να είμαι πιο ρεαλιστική. Εχω γίνει καλυτερη φίλη, έχω γίνει καλύτερη συζυγος, εχω γίνει καλυτερη επαγγελματίας, λόγω της ισορροπίας που βρήκα με την ψυχοθεραπεία, αλλά αυτο δε μου διασφαλίζει πως μπορώ να γίνω καλη μητέρα, μιας που είμαι εγγυος και έχω κακοποιηθεί απο τους γονεις μου. Ο θεραπευτής μου μου λέει πως θεωρεί πως είμαι σε φάση να διαχειριστώ οτιδήποτε γιατί συμβαίνει κιόλας, αλλά εγώ επιλέγω να συνεχίσω την θεραπεία, ίσως οχι τοσο εντατικά όσο παλιά, και να είμαι σε "επιφυλακή" σχετικά με την ασθένεια και ας είμαι και "εξαρτημένη" από την θεραπεία για λιγα ακόμη χρόνια, παρά εκει που δε θα το καταλάβω να αρχίσω πχ να δέρνω τα παιδιά μου να γίνομαι αυτοκαταστροφική κτλ επειδή θα αμελήσω την αποθεραπεία ή την προσπάθεια να γίνομαι καλύτερη. Ολα είναι σχετικά δηλαδή. Αποτέλεσμα επιλογών και συμπτώσεων τις περισσότερες φορές. Για μένα δηλαδή το ερώτημα δεν είναι αν θα είμαι εξαρτημένη από τον θεραπευτή, πράγμα που κοστίζει και οικονομικά και χρονικά και ενεργειακά, αλλά αν θα ενδώσω στο να χαλαρώσω και να πω θα κάνω πράγματα που δεν ξέρω να διαχειριστώ και ότι κάτσει, ας σαπίσω κι εγώ τα παιδιά μου στο ξύλο, όπως έκαναν οι γονεις μου και δεν τρέχει μία.
Σχετικά με το νομικό πλαίσιο, δεν γνωρίζω ακριβως τι συμβαίνει, αλλά και πάλι, πως μπορεί να μετρηθεί η αποτελεσματικοτητα; Αν πχ είναι καποιος υπέρβαρος και πηγαίνει σε διατροφολογους διαιτολογους κτλ και δεν κάνει ποτε του διαιτα απλως πηγαινει, φταίει ο διατροφολόγος που ο αλλος συνεχιζει να είναι υπέρβαρος; Δεν νομίζω. Αλλά ακόμα και αν ο ασθενής είναι υποδειγματικός συνεργάσιμος και παραλληλα εργατικός στο να αλλαξει πραγματα νοσηρά στον εαυτό του, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να μένει με εναν ψυχοθεραπευτή, ο οποίος παρα την προσωπική προσπάθεια που καταβάλλει, δεν βλέπει βελτίωση, είτε γιατί ο θεραπευτής είναι αδιάφορος είτε επειδή είναι εκμεταλλευτης είτε οτιδήποτε.
Ναι, θα ήθελα να υπάρχει ενας μηχανισμος που να προστατευει τον θεραπευομενο απο επιτήδειους, αλλά πως γινεται να αποδείξεις πως ο γιατρός είναι τέτοιος; Είχα πάει καποτε σε μια θεραπευτρια και ενω εγω ελεγα τον πόνο μου εκεινη επινε κοκα κολα και ρευονταν και είχε βγάλει και τα παπούτσια της. Ηθελα να την χαστουκίσω. Φυσικά έκανα σκηνη και σηκώθηκα κι εφυγα. Μπορει αλλους να μην τους ενοχλουσε αυτη η χύμα κατάσταση, αλλά εμενα με ενοχλησε πολύ. Και αν εκανα μια καταγγελία τι να ελεγα; είναι κακή θεραπεύτρια επειδή ρεύεται; Αυτο που εκανα ηταν να την κανω επωνυμα ρομπα σε γνωστους μου. Δεν μπορούσα να κάνω κατι περισσότερο και αυτό που με απασχολούσε ήταν να γίνω καλά τότε. Κακώς βεβαια, αλλά αυτή ειναι η αληθεια.

[Macgyver]

Εγω ηθελα να γινω γιατρος ψυχοθεραπευτης νεωτερος ........................τελικα τα μισοκαταφερα , εγινα ασθενης ...........καλυτερα , αντι να με πρηζουν , πρηζω εγω τον αλλον ............

[αλεξανδρος_77]

Ο ψυχοθεραπευτής μου με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Ημουν άλλος άνθρωπος τότε, λειτουργουσα ως αλλη.

αυτο συνεβει γιατι εισαι αρκετα συνενοησιμος/η ενω δεν ηξερες κ πολυ καλα τον εαυτο σου κ επειδη οσο τον εβλεπες σκεφτοσουν πραγματα που πριν δεν ειχες σκεφτει αφου η φιλοσοφια μπορει να μην ειναι κ τοσο το φορτε σου ετσι ολο αυτο λειτουργησε..
πχ αμα φτιαξω τωρα ενα πιατο μουσακα αυτο θα αρεσει σε ολους? καπιοι θα το βρουν νοστιμο κ αλλοι ανοστο κατι αντιστοιχο.

[M87]

Είσαι πολύ τσαντισμένος Μ87 και σίγουρα θα έχεις τους λόγους σου. Ούτε συμφωνώ ούτε και διαφωνώ με αυτά που λες. Άλλαξα 4 θεραπευτές, ο 4ος είναι τελικά ο θεραπευτής με τον οποίο "κούμπωσε" μια καλή συνεργασία.
Συμφωνώ πως μερικοί ψυχοθεραπευτές είναι καθαρά επαγγελματίες. Δεν είσαι ο ασθενής τους αλλά ο πελάτης τους και συμβαίνει συνειδητά από πλευράς τους. Το ένοιωσα και φυσικά δε τον τίμησα ξανά ούτε με την παρουσία μου ούτε με τα λεφτά μου.
Απο κει και πέρα, επειδή πραγματικά μου ήταν δύσκολο οικονομικά να πάω σε θεραπευτή και στερουμουν άλλα πράγματα, βασικά, για να έχω την δυνατότητα θεραπευτή, δεν μπήκα στο ιατρείο και έβαλα εμπιστοσύνη και ελπίδα για καλύτερα πράγματα σε ένα δέμα να του τα χαρήσω και επαναπαύτηκα. Οι πρώτες εξερευνητικές συνεδρίες, είχαν να κάνουν με το αν μπορώ να εμπιστευθώ, με το αν είμαι αντικείμενο προς εκμετάλλευση οικονομική ή όχι, με το αν μπορεί να υπάρξει δίαυλος επικοινωνίας, γιατί και ο θεραπευτής άνθρωπος είναι και όπως δε μπορείς να τα επικοινωνησεις με τον οποιονδήποτε ετσι μπορεί να συμβεί και με αυτούς.
Οσων αφορά την ανεξαρτησία και την αποθεραπεία. Ο ψυχοθεραπευτής μου με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Ημουν άλλος άνθρωπος τότε, λειτουργουσα ως αλλη. Δεν αποποιούμαι τις ευθύνες των πριν θεραπεία πράξεων μου με αυτή μου τη δήλωση, αλλά αν τότε απείχα από το εγω μου 1 χιλιομετρο τώρα η απόσταση είναι λιγότερη από ένα μέτρο. Μου σκάνε φοβίες και διαπιστώνω πως ξεφεύγω κάποιες φορές απο την "κανονικότητα μου", αλλά ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν ήλπιζα τέτοια αλλαγή και ηρεμία και ισορροπία. Και με βοηθησε πολύ σε αυτό γιατί ναι μεν "ξεφεύγω" αλλά έχω "εκπαιδευτεί" στο να διαχειριζομαι την όποια κρίση, (χωρίς να χρειάζομαι χάπια ή να τον παίρνω τηλέφωνα ή να τρέχω από εκεί θαρρείς και είναι ο σωτήρας μου), πράγμα που μόνη μου δεν υπήρχε περίπτωση να το επιτύχω. Βέβαια, ο ψυχοθεραπευτής μου με άκουγε και με συμβούλευε κατά κάποιον τρόπο, αλλά τις περισσότερες απαντήσεις που έψαχνα δεν μου τις έδωσε ο ίδιος και τις περισσότερες φορές δεν έγινε καν την ώρα της ψυχοθεραπείας. Αλλά σου ξαναλέω, επειδή κι εγώ είμαι πολύ δύσκολος άνθρωπος και λόγω διαφόρων βιωμάτων ούτε εμπιστεύομαι ούτε απαιτούσα από φίλους να με ακούν ούτε και ήθελα να με δει κάνεις να "κλαίγομαι", η οικονομική δυσκολία που είχα στο να κάνω θεραπεία αλλά και η πολύ έντονη ανάγκη μου για ηρεμία με έκαναν να είμαι και πολύ πεισματάρα σε σχέση με το την προσπάθεια που θα καταβάλλω εγώ η ίδια αλλά και πολύ αυστηρή ή απαιτητική σε σχέση με τις "αποδόσεις" του θεραπευτή.
Μετά από 5 χρόνια, αν και έχω διανύσει πολύ δρόμο, δεν μπορώ να πω πως θέλω να κόψω την ψυχοθεραπεία. Μέσα σε αυτά τα 5 χρόνια, έχω αναλάβει διάφορους ρόλους στη ζωή μου, η ψυχοθεραπεία με βοήθησε να αντεπεξέλθω, όχι γιατί μου είπε κάνεις πως να διαχειριστώ τον κάθε ρόλο μου, αλλά επειδή με έκανε πιο ήρεμη, πχ μου έδειξε πως η επαφή με την πραγματικότητα χάνεται όταν πιέζομαι να αποδείξω κάτι που δεν είμαι και έμαθα να με ακούω περισσότερο και να προσπαθώ να είμαι πιο ρεαλιστική. Εχω γίνει καλυτερη φίλη, έχω γίνει καλύτερη συζυγος, εχω γίνει καλυτερη επαγγελματίας, λόγω της ισορροπίας που βρήκα με την ψυχοθεραπεία, αλλά αυτο δε μου διασφαλίζει πως μπορώ να γίνω καλη μητέρα, μιας που είμαι εγγυος και έχω κακοποιηθεί απο τους γονεις μου. Ο θεραπευτής μου μου λέει πως θεωρεί πως είμαι σε φάση να διαχειριστώ οτιδήποτε γιατί συμβαίνει κιόλας, αλλά εγώ επιλέγω να συνεχίσω την θεραπεία, ίσως οχι τοσο εντατικά όσο παλιά, και να είμαι σε "επιφυλακή" σχετικά με την ασθένεια και ας είμαι και "εξαρτημένη" από την θεραπεία για λιγα ακόμη χρόνια, παρά εκει που δε θα το καταλάβω να αρχίσω πχ να δέρνω τα παιδιά μου να γίνομαι αυτοκαταστροφική κτλ επειδή θα αμελήσω την αποθεραπεία ή την προσπάθεια να γίνομαι καλύτερη. Ολα είναι σχετικά δηλαδή. Αποτέλεσμα επιλογών και συμπτώσεων τις περισσότερες φορές. Για μένα δηλαδή το ερώτημα δεν είναι αν θα είμαι εξαρτημένη από τον θεραπευτή, πράγμα που κοστίζει και οικονομικά και χρονικά και ενεργειακά, αλλά αν θα ενδώσω στο να χαλαρώσω και να πω θα κάνω πράγματα που δεν ξέρω να διαχειριστώ και ότι κάτσει, ας σαπίσω κι εγώ τα παιδιά μου στο ξύλο, όπως έκαναν οι γονεις μου και δεν τρέχει μία.
Σχετικά με το νομικό πλαίσιο, δεν γνωρίζω ακριβως τι συμβαίνει, αλλά και πάλι, πως μπορεί να μετρηθεί η αποτελεσματικοτητα; Αν πχ είναι καποιος υπέρβαρος και πηγαίνει σε διατροφολογους διαιτολογους κτλ και δεν κάνει ποτε του διαιτα απλως πηγαινει, φταίει ο διατροφολόγος που ο αλλος συνεχιζει να είναι υπέρβαρος; Δεν νομίζω. Αλλά ακόμα και αν ο ασθενής είναι υποδειγματικός συνεργάσιμος και παραλληλα εργατικός στο να αλλαξει πραγματα νοσηρά στον εαυτό του, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να μένει με εναν ψυχοθεραπευτή, ο οποίος παρα την προσωπική προσπάθεια που καταβάλλει, δεν βλέπει βελτίωση, είτε γιατί ο θεραπευτής είναι αδιάφορος είτε επειδή είναι εκμεταλλευτης είτε οτιδήποτε.
Ναι, θα ήθελα να υπάρχει ενας μηχανισμος που να προστατευει τον θεραπευομενο απο επιτήδειους, αλλά πως γινεται να αποδείξεις πως ο γιατρός είναι τέτοιος; Είχα πάει καποτε σε μια θεραπευτρια και ενω εγω ελεγα τον πόνο μου εκεινη επινε κοκα κολα και ρευονταν και είχε βγάλει και τα παπούτσια της. Ηθελα να την χαστουκίσω. Φυσικά έκανα σκηνη και σηκώθηκα κι εφυγα. Μπορει αλλους να μην τους ενοχλουσε αυτη η χύμα κατάσταση, αλλά εμενα με ενοχλησε πολύ. Και αν εκανα μια καταγγελία τι να ελεγα; είναι κακή θεραπεύτρια επειδή ρεύεται; Αυτο που εκανα ηταν να την κανω επωνυμα ρομπα σε γνωστους μου. Δεν μπορούσα να κάνω κατι περισσότερο και αυτό που με απασχολούσε ήταν να γίνω καλά τότε. Κακώς βεβαια, αλλά αυτή ειναι η αληθεια.

Τα δύο μέτρα, δυό σταθμά που ακούω συνέχεια ότι όταν ο ψυχολόγος / ψυχοθεραπευτής εισπράτει "είναι επιστήμονας", ενώ αν αρχίσει τις μ******* "είναι άνθρωπος και σφάλει" να μη τα ξανακούσω. Οι υπόλοιποι τι είμαστε; Δεν είμαστε άνθρωποι ή δεν σφάλουμε; Η διαφορά έγκειται στην ύπαρξη - ή την ανυπαρξία - νόμων και ελέγχων προκειμένου να περιορίσεις τα "σφάλματα". Εδώ αντί να υπάρχουν αντικίνητρα μ****ιας, η ανεξέλεγκτη κατάσταση οδηγεί τον ευσυνείδητο επαγγελματία στην περιθοριοποίηση επειδή πάει "με το σταυρό στο χέρι"! ΕΛΕΟΣ!!! Στο κάτω-κάτω αν δεν ήθελε να κάνει υπεύθυνο επάγγελμα ή να κονομάει ότι βγάζει ανα 45λεπτο ας γινόταν κουρέας ή βοηθός πιστολάκι κομμώτρια... Θα τσίμπαγε το δεκαρικάκι του/της και τελείωσε. Δεν του έβαλε κανείς πιστόλι στο κρόταφο να πάει να γίνει ψυχολόγος / ψυχοθεραπευτής. ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ/ΤΗΣ το επέλεξε. Και λόγω γενικότητας αντικειμένου δεν είναι απαραίτητο να ανοίξει δικό του/της γραφείο. Ένας σκασμό επαγγέλματα έχουν ανάγκη απόφοιτου ψυχολογίας χωρίς να έχουν ως αντικείμενο την ενασχόληση με θεραπευόμενους.

Δεν πρόκειται να σχολιάσω οτιδήποτε σχετικά με το προσωπικό σου δράμα. Ο καθένας πράττει ανάλογα με την κρίση του.

Σχετικά με το νομικό πλαίσιο και τα κριτήρια παραγωγικότητας, δεν μπορείς να μου επικαλείσαι - εσύ ή οποιοσδήποτε άλλος - ότι την πόρτα του γραφείου του εκάστοτε ψυχολόγου . ψυχοθεραπευτή την περνάνε ΜΟΝΟ περιπτώσεις ανιάτων ή ανθρώπων που δεν θα δουν αποθεραπεία ποτέ. Στατιστικά είναι αδύνατον. Ας βρούν άλλη δικαιολογία για να αιτιολογήσουν την ανυπαρξία αποθεραπευμένων. Αυτή την αηδία την ακούσαμε αρκετά.

Θα ήθελες - και εσύ - να υπάρχουν μηχανισμοί που να προστατεύουν τον θεραπευόμενο από την ασυδωσία του θεραπευτή αλλά το βρήκες το παράδειγμα του "πίνει κόκα κόλα και ρεύεται". Και γιατί το να "πίνει κόκα κόλα και να ρεύεται" να μην είναι κριτήριο ΚΑΚΟΥ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗ; Δεν το κατάλαβα; Δεν μπορεί να περιμένει 45 λεπτά να πιεί κόκα κόλα ή να ρευτεί; Θα πάθει τίποτα; Τα λεφτά σου στα επέστρεψε; Με την ίδια λογική εμένα γιατί δεν με αφήνουν να παρουσιαστώ σε δημόσιους χώρους ΧΩΡΙΣ ελάχιστα κριτήρια εμφάνισης; Αν εκείνος/η θέλει να είναι "χύμα στο κύμα" γιατί ο σύλλογος του δεν του κόβει έξι μήνες την άδεια εξασκήσεως; Δεν θέλει ή δεν μπορεί; Και πως θα τα μάθουν όλα αυτά αν δεν υπάρχει νομοθετική υποδομή που να ελέγχει τις παραβασεις τους και να προστατεύει τους θεραπευόμενους; Στην τελική τι σε πονάει περισσότερο kutchunie; Ο θεραπευόμενος ή ο θεραπευτής;

[elis]

Εμενα παντωσ η ψυχη μου ποναει κ δε μπορει κανενασ ψυχοθεραπευτησ να το γιατρεψει αυτο δε διανοειτε οτι ποναει η ψυχη δεν μπορει να το συλλαβει ωσ ενοια

[streidi]

Ακόμα, λες - και συμφωνώ μαζί σου - ότι ο ψυχολόγος / ψυχοθεραπευτής δεν είναι εκεί για να μου λύσει τα προβλήματα μου, αλλά να με βοηθήσει να τα λύσω εγώ ο ίδιος. Τι γίνεται όμως αν αντί να προσπαθεί να σε βοηθήσει να τα λύσεις, σου αποκρύπτει πράγματα; Ή σου αποσπά την προσοχή σου; Ή δεν σου επιβεβαιώνει οτιδήποτε κατέκτησες; Αναφέρω 9 πρακτικές με τις οποίες εμένα προσπάθησαν να με "κρατήσουν πίσω" και είμαι σίγουρος ότι το κάνουν και σε άλλους και όχι μόνο σε μένα, προφανώς για λόγους κερδοσκοπίας. Για αυτά τι έχεις να πεις;

Όλα όσα εκθέτω στις αναρτήσεις μου θα μπορούσαν να αποφευχθούν στο μεγαλύτερο μέρος. Το ότι οι ψυχολόγοι / ψυχοθεραπευτές στην Ελλάδα δρούν ανεξέλεγκτοι και το νομοθετικό πλαίσιο το οποίο θα έπρεπε να προστατεύει τον θεραπευόμενο και να τιμωρεί τον ανήθικο εκ των ψυχολόγων / ψυχοθεραπευτών είναι ανύπαρκτο δεν σημαίνει ότι όσα λες είναι σωστά. Για να στο δώσω να το καταλάβεις και διαφορετικά: Εσύ συγκεκριμένα, ως επαγγελματίας ψυχολόγος / ψυχοθεραπευτής νοιάστηκες ποτέ να καταγγείλεις τις κακές πρακτικές των συναδέλφων σου; Αν "όχι", τότε οι λόγοι για τους οποίους αντιτίθεσαι στις αναρτήσεις μου είναι πολύ διαφορετικοί από αυτούς τους οποίους αφήνεις να εννοηθούν. Εάν πάλι τις έχεις καταγγείλει δεν βλέπω γιατί αντιτίθεσαι στα όσα λέω.

Λες, άμεσα και έμμεσα, ότι ο θεραπευόμενος - παρά το γεγονός ότι είναι άνθρωπος σε ανάγκη - φέρει ευθύνες για τις επιλογές τις οποίες κάνει σχετικά με τον ψυχολόγο / ψυχοθεραπευτή του, τον τρόπο εκφοράς του ίδιου, το ποιόν εμπιστεύεται κλπ. Για να είμαι ακριβής, δε χρησιμοποιείς την λέξη "ευθύνη" περιγράφεις όμως ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΡΑΠΕΥΟΜΕΝΟΣ. Προσωπικά δεν ήξερα ότι ο θεραπευόμενος ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ. Αλλά για να έχουμε καλό ερώτημα, οι ψυχολόγοι / ψυχοθεραπευτές - σύμφωνα με σένα - πως ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ;

Αν λοιπόν, σύμφωνα με τα όσα λες, έχει ευθύνη ο θεραπευόμενος για όλα αυτά, τότε ο ψυχολόγος / ψυχοθεραπευτής - στην περίπτωση που εκμεταλλευτεί τον θεραπευόμενο - τι ευθύνη έχει;
Τι ευθύνη έχει το κράτος;
Τι ευθύνη έχει ο συλλογικός φορέας σας;
Τι ευθύνη έχει ο νομοθέτης;

Είνα βολικό πολύ να λέμε για τον άνθρωπο που βρίσκεται σε ανάγκη ΚΑΙ ΖΗΤΑΕΙ ΒΟΗΘΕΙΑ! και που τον εκμεταλλεύονται, ότι έχει ευθύνη. Εγώ όμως δεν βλέπω "ξερά" την δική του ευθύνη. Βλέπω ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ και συγκριτικά με των υπολοίπων, νιώθω ότι ο θεραπευόμενος έχει το μικρότερο πσοσοτό συνυπευθυνότητας σχετικά με τα όσα θίγω και θίγεις - εάν έχει οποιοδήποτε ποσοστό συνυπευθυνότητας λόγω του ότι είναι θεραπευόμενος. Βολικά πολύ όμως, στην απάντηση σου δεν μιλάς για "ευθύνες ψυχολόγων /ψυχοθεραπευτών", για "ευθύνες κρατικών λειτουργών", για "ευθύνες νομοθέτη". Αυτά "σαν και να μην υπάρχουν"... αλλά δεν διστάζεις να αποδόσεις "ευθύνες" στον θεραπευόμενο που δεν μπήκε στα γραφεία σας "ουδέτερος" ή "ανεξάρτητος" ή "με συγκρατημένη κριτική διάθεση" ή όπως αλλιώς θα τον ήθελες.

Η ευθύνη μου αρχίζει και τελειώνει στο να είμαι καλά εκπαιδευμένη σε αυτό που κάνω και να το ασκώ με ευθύνη, ανθρωπιά και επαγγελματισμό. (πίστεψέ με, σε αυτή τη χώρα τουλάχιστον και μόνο από πλευράς εκπαίδευσης να το πάρεις τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα-για τους ψυχολόγους).
Κατά τα άλλα το θέμα που άνοιξες είναι αρκετά υποκειμενικό και δε μπορώ να απαντήσω με γενικότητες. Τι θα πει για παράδειγμα να καταγγείλω κακές πρακτικές συναδέλφων μου; Πού να ξέρω τι κάνει ο καθε συνάδελφος στη θεραπεία κ τι είναι αυτό που παίρνει τελικά ο θεραπευόμενος; Μου θύμησες τώρα κάτι που είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο του Yalom (πολύ γνωστός ψυχοθεραπευτής στην Αμερική), που ήθελε να μετρήσει την αποτελεσματικότητα της θεραπείας που προσέφερε. Μετά από μια συνεδρία λοιπόν, σημείωσε αυτά που είχε πει που θεώρησε ότι βοήθησαν το θεραπευόμενο. Την επόμενη φορά που ρώτησε το θεραπευόμενο για να διασταυρώσει και από την αλλη πλευρά, εκείνος του ανέφερε ως πιο σημαντικά 2-3 πράγματα που ο Yalom ούτε καν θυμόταν να εχει πει ή δε θεωρούσε καν σημαντικά.
Η αλήθεια είναι ότι το πιο σημαντικό είναι η θεραπευτική σχέση. Επάνω σε αυτήν μπορεί να χτιστεί η πιο αποτελεσματική θεραπεία. Εκπαιδευόμαστε (και εκπαιδευόμαστε και εκπαιδευόμαστε...) οι ψυχολόγοι με εκπαιδεύσεις και κόντρα εκπαιδεύσεις και εθελοντική εργασία και χίλια δυο ( όσοι από εμάς τουλάχιστον) και τελικά αυτό που παράγουμε δεν είναι καν μετρήσιμο... ούτε το κακό, ούτε το καλό. Ότι μπορεί να γίνει ΣΠΟΥΔΑΙΑ δουλειά στην ψυχοθεραπεία όμως... αυτό το έχω δει στην εκπαίδευση μου τουλάχιστον σίγουρα. Και ελπίζω να το δεις και συ μια μέρα και ελπίζω να το αναγνωρίσεις.
(Επίσης συμφωνώ με kutchunie που νομίζω σου απάντησε ΑΚΡΙΒΩΣ σε αυτό που ρωτάς και είναι ο περίφημος αποθεραπευμένος που ψάχνεις-αργά ή γρήγορα, μπράβο girl :) :) )

[elis]

Πανω στη ψυχοθεραπεια οντωσ μπορει να γινει καλη δουλεια οπωσ κ με τα φαρμακα κ με τη διατροφη εγω πηγα στο νοσοκομειο το ειπα στη γιατρινα κ με κοιτουσε σαν ουφο κ ειμασταν ιδια ηλικια εγω με σχιζο κ αθτη γιαυρινα κ ζητησα να υπαρξει ολιστικη αντιμετωπιση μου κ με κοιτουσε παλι σαν το ουφο δυο μερεσ τουσ αντεξα ωραια δε λεω αλλα πρεπει κ οι ψυχολογοι να το κανουν αυτπ

[elis]

Τισ ζητησα να μ δωσει κατευθυνσεισ δλδ τι να κανω μολισ βγω κ δε ξεραν να μ πουνε