καταθλιψη, αυτη η μαστιγα..

[Νεραιδα]

η καταθλιψη αυτονομειται , αποκτα δικη της υποσταση , και δεν χρειαζεται γενεσιουργος αιτια , για να συνεχιζει να βασανιζει τον ασθενη ...........


τι εννοεις με αυτό;;

[Macgyver]

η καταθλιψη αυτονομειται , αποκτα δικη της υποσταση , και δεν χρειαζεται γενεσιουργος αιτια , για να συνεχιζει να βασανιζει τον ασθενη ...........


τι εννοεις με αυτό;;

Διαβασε την απαντηση μου , στο ' μακρια απο αντικαταθλιπτικα ' , στο ποστ σου , και θα καταλαβεις , αγαπητη Νεραιδα .....

[Deleted-member250416]

Ίσως η πιο ύπουλη ασθένεια γιατί βιώνεται με τόσους τρόπους και είναι κρυμμένη πίσω από τόσες μάσκες. Πλέον μου είναι αδύνατον να ακούω την λέξη, έστω και ως τρόπος του λέγειν όπως "είμαι σε κατάθλιψη" εννοώντας μια απλή στεναχώρια και φάση, χωρίς να επηρρεαστώ και χωρίς να θέλω όσο τίποτα να κάτσω να μιλήσω στον άλλον και να βοηθήσω, αλλά δεν γίνεται αυτό πάντα και ξέρω πως δεν μπορεί να πάρει ουσιαστική βοήθεια.

Δεν ξέρω τι να σου πω, ειλικρινά. Θα μπορούσα να αρχίσω να λέω τα δικά μου. Ένας "γνωστός" (όχι ακριβώς, γι' αυτό έβαλα εισαγωγικά) το βιώνει και ένα δικό μου πρόσωπο που ξέρει πάνω κάτω την ιστορία μου με έβαλε να του μιλήσω γιατί είδε πως εγώ έχω κάνει κάποια βήματα και με θεωρεί δυνατό χαρακτήρα (μακάρι να το πίστευα κι' εγώ, τουλάχιστον όμως άρχισα να πιστεύω πως δεν είμαι αδύναμη), οπότε θα ήταν καλό να τον αφυπνίσω, να τον ταρακουνήσω, κάτι τελοσπάντων. Ειλικρινά μακάρι να υπήρχαν τα σωστά λόγια, τα μαγικά που θα ενεργοποιούσαν κάποιον. Ούτε η ψυχολόγος δεν τον βοηθάει. Η δική μου δεν με βοήθησε. Έγινε το κλικ μέσα μου γιατί είχα σιχαθεί τον εαυτό μου και την ζωή μου, ακόμα και η ίδια απόρησε και με ρώτησε πως έγινε. Κατάλαβα πως ή θα έπαιρνα όλο το θάρρος να αυτοχτονήσω για να τελειώνει όλο αυτό, ή θα περνούσα όλη την υπόλοιπη μου ζωή σε ένα κρεβάτι ή θα ήμουν δυστυχισμένη ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ κάνοντας δυστυχισμένους και τους γύρω μου.

Προσπάθεια, επιτυχία. Ακόμη ένα βήμα, πλήρης αποτυχία και 3 βήματα πίσω. Ξανά κενό, πάτος. Απάθεια, βαθιά απόγνωση. Ξανά και ξανά. Φαύλος κύκλος. Μόνο που ΕΠΡΕΠΕ πάση θυσία να τον σπάσω. Ποτέ δεν πίστευα σε μένα, εξάλλου οι γύρω, οι δικοί σου άνθρωποι που θα έπρεπε να είναι σύμμαχοι, αυτοί σου έβαζαν τις περισσότερες τρικλοποδιές και σε έκαναν να πιστεύεις πως είσαι άχρηστος, ανάξιος. Δεν επιβιώνω όμως χωρίς ΕΜΕΝΑ. Αν δεν γινόμουν σύμμαχος του εαυτού μου και όχι ΕΧΘΡΟΣ, αν δεν κατέληγα στο άλλο άκρο σε ψυχαναγκαστικό σημείο, θα συνέχιζα να αυτοκαταστρέφομαι και ο κύκλος δεν θα σταμάταγε ΠΟΤΕ. Παίζω συνεχώς με τα άκρα. Όταν το αντιλήφθηκα, όταν κατάλαβα πως και ο ψυχαναγκασμός που με πιάνει να τα κάνω όλα τέλεια και σωστά λόγω του ότι είχα σιχαθεί τον αυτοκαταστροφικό εαυτό, μπορεί κι' αυτό να εξηγηθεί με το ότι πλέον δεν επιβιώνω χωρίς να αναγνωρίσω εγώ η ίδια τις καλές μου πράξεις και να τις ανταμοίψω εφόσον μια ζωή τα ακύρωναν όλα και με πρόσβαλλαν. Δεν έχω βγει όμως από την κωλοαρρώστια για να μπορώ να συμβουλέψω άλλον. Ακόμη και τα θετικά βήματα που κάνω αποφασισμένη, άρρωστα και ψυχαναγκαστικά θεωρούνται, το κάνω με τόσο πάθος που δεν βρίσκω ευχαρίστηση, επειδή θέλω τόσο πολύ να το ξεπεράσω. Τι να πω επομένως σε άλλον; Πώς μπορείς να βοηθήσεις κάποιον που έχει βολευτεί στην κατάστασή του για χρόνια, που είναι φουλ παραιτημένος αλλά ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ να προσπαθήσει; Που βρίσκει πάντα δικαιολογίες και δεν σκέφτεται τους γύρω που υποφέρουν; Σε τέτοιες φάσεις μπορεί να τους σκέφτεσαι και να πονάς διπλά και γι' αυτούς αλλά η κατάσταση σε ρίχνει στα πατώματα και νιώθεις αδύναμος να κάνεις ΕΝΑ βήμα. Τι γίνεται όμως όταν στην δική του περίπτωση υπάρχει η στήριξη που πρέπει και όταν βρίσκεται σε μια σχέση που μόνο ο ένας προσπαθεί και πλέον ΒΑΣΑΝΙΖΕΤΑΙ με αυτή την κατάσταση; Αν δεν αφήνει ούτε ψυχολόγο να βοηθήσει, πώς μπορώ εγώ και η κοπέλα του να βοηθήσουμε; Αντικειμενικές και ώριμες κουβέντες από την μια, παρηγοριά από την άλλη. Δεν γίνεται τίποτα.

Συμπέρασμα μετά από το παραλήρημά μου (και συγχωρέστε με αλλά είμαι πολύ επηρρεασμένη). Είναι ασθένειες του μυαλού. Καραμέλα αλλά χωρίς θέληση δεν γίνεται τίποτα. Δεν αρκεί η προσπάθεια και η κάθε προσπάθεια χωρίς θέληση και πίστη. Το δυσκολότερο είναι να δεις φως μέσα σ' αυτή την μαυρίλα. Αλλά θα είναι για πάντα σκοτάδι αν δεν ανοίξεις και δεν ανοίγεις καθημερινά από μόνος σου ένα παράθυρο για να μπει λίγο φως, και κυρίως αν δεν πιστέψεις πως υπάρχει αυτό το παράθυρο Κι' ας σκοτεινιάζει πάλι κάποιες φορές, τις περισσότερες. Μην σταματήσεις όμως να το ανοίγεις και να σηκώνεσαι, εδώ είμαστε

[Constantly curious]

Δεν αρκεί η προσπάθεια και η κάθε προσπάθεια χωρίς θέληση και πίστη. Το δυσκολότερο είναι να δεις φως μέσα σ' αυτή την μαυρίλα. Αλλά θα είναι για πάντα σκοτάδι αν δεν ανοίξεις και δεν ανοίγεις καθημερινά από μόνος σου ένα παράθυρο για να μπει λίγο φως, και κυρίως αν δεν πιστέψεις πως υπάρχει αυτό το παράθυρο Κι' ας σκοτεινιάζει πάλι κάποιες φορές, τις περισσότερες. Μην σταματήσεις όμως να το ανοίγεις και να σηκώνεσαι, εδώ είμαστε

Ω ναι αλλά καμια φορά οταν δεν εχεις ιδέα που ειναι το παραθυρο εκει χρειαζεται να το δηλωσεις κιολας στο αναλογο ατομο. Φεγγαρο φωτο...

[Deleted-member250416]

Ω ναι αλλά καμια φορά οταν δεν εχεις ιδέα που ειναι το παραθυρο εκει χρειαζεται να το δηλωσεις κιολας στο αναλογο ατομο. Φεγγαρο φωτο...

Είπα πουθενά κάτι αντίθετο βρε Cc μου; (Εκτός κι' αν παρεξήγησα τον τρόπο που ερμήνευσες τα λόγια μου μιας και όντως τα λέω κάπως). Μάλλον "ενόχλησε" το "καθημερινά από ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ" (εφόσον δεν γνωρίζει πού είναι το παράθυρο) αν και σε όλο το προηγούμενο ποστ μιλούσα για στήριξη και ψυχολόγους (και όχι μόνο, μιας και ο συγκεκριμένος που αναφερόμουν παίρνει φάρμακα και θέλει να τα κόψει). Το συγκεκριμένο άτομο όμως και πολλά άλλα που έχω στο μυαλό μου, δεν θέλουν να βοηθηθούν -και δεν το λέω σαν κριτική, απλά πραγματικά ΛΥΠΑΜΑΙ και ΘΕΛΩ να τον ταρακουνήσω, πράγμα αδύνατον-. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Ένας και απ' αυτούς μπορεί να είναι ο χαρακτήρας, τουλάχιστον οι ίδιοι μπορεί να σκέφτονται "Είμαι αδύναμος και χαμένος" ενώ υπάρχουν λύσεις και στήριξη αλλά η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν γεννήθηκε αδύναμος. Μπορεί να έγινε στην πορεία και να είχε κάθε σοβαρό λόγο αλλά έτσι δεν βγαίνει η ζωή. Ψυχολόγοι και ψυχίατροι αν είναι κάποιος τυχερός και έχει βρει τους κατάλληλους, μπορεί να προσπαθούν με κάθε τρόπο να βοηθήσουν αλλά αυτό που λέω είναι πως αν δεν τους αφήνεις και αν δεν προσπαθήσεις και από μόνος σου -κυρίως, μιας και δεν ζούνε αυτοί την ζωή σου- με λίγη θέληση, πείσμα και πίστη ότι το παράθυρο όντως υπάρχει και μπορείς να το βρεις, όση στήριξη κι' αν έχεις δεν θα κάνεις τίποτα. Αυτή είναι η αλήθεια.

Αν γυρνάς στο σπίτι, στη δουλειά, οπουδήποτε και η κατάσταση δεν διορθώνεται επειδή απλά πρέπει να την αποδεχτείς λόγω του ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ή δεν εξαρτώνται από σένα, ή να μάθεις να την διαχειρίζεσαι, αν λοιπόν δεν έχεις αφήσει τον εαυτό σου να μάθει, ή καλύτερα, να σου μάθουν αυτούς τους τρόπους διαχείρισης, είσαι άξιος της μοίρας σου. Γι' αυτό δεν μπορεί κανείς να βοηθήσει σ' αυτές τις περιπτώσεις, ούτε οι γιατροί, ούτε οι ψυχοθεραπευτές, ούτε γονείς, ούτε φίλοι, ούτε σύντροφος (και τα τελευταία 3 είναι τα μεγαλύτερα δώρα για κάποιον που νοσεί, η επιπρόσθετη και σημαντικότατη υποστήριξη που δυστυχώς οι πλείστοι από εμάς όχι μόνο δεν την έχουμε αλλά γίνονταν ή γίνονται ακόμη κάποιες φορές ακόμα και εχθροί - εξού και το ότι δεν μπορείς να διακρίνεις εύκολα που βρίσκεται το ******** παράθυρο).

Εδώ στο φόρουμ από πολλούς βλέπω προσπάθεια και έστω κι' αν χάνεται η ελπίδα κάποιες φορές, συνεχίζουμε, δεν θέλουμε να υποφέρουμε και αφήνουμε οτιδήποτε να μας βοηθήσει. Κάποιοι άλλοι όμως δεν σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο γιατί βολεύονται στην δυστυχία και δεν θέλουν να προσπαθήσουν. Η κοπέλα του είναι έξω απ' αυτή την κατάσταση και ωστόσο είναι αρκετά ώριμη, του έχει δείξει τόση αγάπη και ό,τι του έχει πει είναι σωστό, ούτε καν δείχνει πως δεν καταλαβαίνει. Δυστυχώς όμως βλέπω πως υπάρχουν άτομα που θεωρούν ότι το πρόβλημά τους είναι το σημαντικότερο, ότι όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από αυτούς και πως κανείς δεν τους καταλαβαίνει γιατί δεν έχει νιώσει πώς είναι, πώς βιώνεται αυτός ο πόνος και φυσικά πως οι γύρω δεν υποφέρουν. Η αλήθεια είναι πως κάποιοι μπορεί να μιλάνε εκ του ασφαλούς αλλά ταυτόχρονα να ΜΠΟΡΟΥΝ να δείξουν κατανόηση και ωριμότητα, επομένως να λένε σωστά πράγματα. Η παρηγοριά και συμπαράσταση δεν αρκεί και σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να είναι καταστροφική αν κάποιος δείχνει μόνο κατανόηση και τίποτε άλλο, ω ναι! -πολλοί οι λόγοι-. Απ' την άλλη πού ξέρει ο άλλος με ποιό τρόπο έχω βιώσει κάτι και πώς νιώθω για να έχει την δικαιολογία πως εγώ δεν το έζησα και δεν καταλαβαίνω; Όχι φίλε μου, καταλαβαίνω και έχω βιώσει πολύ περισσότερα από όσα φαντάζεσαι και μπορώ να καταλάβω και να δικαιολογήσω την δική σου συμπεριφορά και κατάσταση, μόνο που αν μείνεις έτσι και παραδωθείς θα υποφέρεις για όλη σου την ζωή. Και πάλι όμως δεν αρκεί η στήριξη ή αντικειμενικές κουβέντες σε κάποιον που δεν επιτρέπει σε κανέναν να βοηθήσει.

Αυτά από μένα. Μπορεί κάποιοι να με θεωρήσουν παράλογη ή ακόμη και "έξω απ' τον χορό" επειδή υποτίθεται εγώ δεν καταλαβαίνω, δεν έχω βιώσει με τον ίδιο τρόπο ό,τι βίωσαν κλπ. Ή να βγάλουν μόνοι τους διάγνωση. Το έχω δει κι' αυτό. Και μιλάω γενικά. Οποισδήποτε κρατάει αυτά που νιώθει πως τον βοηθάνε πραγματικά, όποια κι' αν είναι αυτά. Αυτός που θέλει και παλεύει, έχει όλο τον θαυμασμό μου. Καλή δύναμη και κουράγιο σε όλους παιδιά.

[Constantly curious]

Οχι Φεγγαροφωτο δεν σχολιασα εκεινο το σημειο με στοχο αρνητικο. Επιβεβαιωνω οτι ειναι φρικτα δυσκολο καποιες φορες να αναγνωρισουμε οτι ειμαστε στο σκοταδι αλλα φοβομαστε να ζητησουμε βοηθεια ή δεν ξερουμε απο που ή δεν ξερουμε τι θα κανουμε μετά ως υγιεις.

Αυτο. Αφαιρεσα ολα τα προηγουμενα του ποστ σου γιατι φυσικα συμφωνουσα και δεν ηθελα να καταλαβουν μεγαλο χωρο στο thread.

[Deleted-member250416]

...

[anxious4ever]

Δεν διαφωνω , κι η δικη μου κτθλψη , απο εξωγενη παραγοντα επηλθε , αλλα εναν , το οποιο την πυροδοτησε ........εδω η μπουμ λεει , οτι πριν απο καθε κτθλπτικο επεισοδιο , προηγειται καποιος λογος ..........εκει ειναι το παραξενο , ειναι φυσικο να στεναχωριεσαι αμα σου συμβαινει κατι δυσαρεστο , αλα αυτο το ερχεται /φευγει η κτθλψη , λογω γεγονοτος μου φαινεται περιεργο , αμα μου συμβει κατι δυσαρεστο , δεν θα οξυνθει η κτθλψη μου , απλα ανθρωπινως θα στεναχωρηθω , λιγο η πολυ ............... , η κτθλψη εχει συγκεκριμενη συμπτωματολογια , αλλο το πως πυροδοτειται ............για την ενδογενη κτθλψη , συμφωνω ......αλλη ιστορια ................δεν ειμαι ειδημων , εξεφρασα την περιεργεια μου , μπορει να συμβαινει κι ετσι , ξερω γω ?

Τα γεγονοτα που πυροδοτουν την κατασταση ειναι παντα σοβαρα..θανατος , απωλεια, χασιμο δουλειας κλπ τετοια..
πυροδοτειται το στρες..τρεμω καθημερινα κ στο τελος καταληγω με απεραντη θλιψη..που δεν μπορω να κουμανταρω..δεν μπορω να διαχειριστω σοβαρα προβληματα..κλαταρω..

[anxious4ever]

επιπλεον η θλιψη μου κ το στρες μου ξεπερνουν τις 2 εβδομαδες οποτε ειναι χρονικα προβληματικο, οπως μου εχουν πει, μπορει για 1 μηνα να τρεμω σαν το ψαρι κ δεν αντεχω κ πεφτω στο κρεβατι..
οταν νιωσω οτι απειλειται καποια δικη μου σταθερα..μπαινω σε αυτο κ πρεπει να περιμενω να κανει τον κυκλο του..
κ εννοειται οτι εχει να κανει με το πως αντιλαμβανομαι τις καταστασεις κ με το πως τις ερμηνευω..ειναι καθαρα υποκειμενικο.
με την ψυχοθεραπεια παλευω να μην γιγαντωνω τα παραματα.,.καθως ολοι ξερουμε οτι τα πραματα δεν ειναι ασχημα..αλλα ο τροπος που εμεις τα αντιλαμβανομαστε.
τεσπα...ευχομαι να πανε ολα καλα κ με μενα κ με το προβλημα μου..τιποτα δεν μενει για παντα κ τιποτα δεν ειναι αλυτο..ο πανικος που εχουμε μεσα μας τα κανει χειροτερα.

[Macgyver]

Τα γεγονοτα που πυροδοτουν την κατασταση ειναι παντα σοβαρα..θανατος , απωλεια, χασιμο δουλειας κλπ τετοια..
πυροδοτειται το στρες..τρεμω καθημερινα κ στο τελος καταληγω με απεραντη θλιψη..που δεν μπορω να κουμανταρω..δεν μπορω να διαχειριστω σοβαρα προβληματα..κλαταρω..

Τα προβληματα που αναφερεις δεν πυροδοτουν καθε φορα την καταθλιψη .........η κτθλψη πυροδοτειται απαξ ...............πιθανον πραγματι να μην εισαι σε θεση να διαχειριστεις δυσαρεστα γεγονοτα , ειναι γεγονοτα που ολους μας μας καταβαλλουν , μην τα βαφτιζουμε κτθλψη , απελπισια , απογνωση , στεναχωρια , ναι , προκαλουν ..............πιθανον ναχεις καταθλιψη , δεν μπορω εγω να κανω διαγνωση , δεν ειμαι γιατρος ................... καλυτερα η ψυχοθεραπεια , δεν δηλητηριαζεις τον οργανισμο και το μυαλο σου ........................ αλλοιμονο αν καθε δυσκολια/στεναχωρια της ζωης , που εχει παμπολλες παθαιναμε καταθλιψη ................... οσοι εχουν προδιαθεση , οπως εγω στην ψωριαση , ναι , πιθανον να εκδηλωσουν καταθλιψη ........................δεν ειναι θεμα δυναμης η ασδυναμιας , αντιθετως , εχει αποδειχτει οτι οι πιο δραστηριοι και δυναμικοι ανθρωποι , ειναι πιο επιρρεπειςε στην κτθλψη .........

Αυτο για τις περιφημες 2 βδομαδες , τοχω διαβασει .................ειναι δυνατον να οριζουμε χρονικα , και να κανουμε διαγνωση , βασει χρονικης διαρκειας ? επειδη τοειπε καποιος , πρεπει νασ το δεχτουμε ? εσυ μπορει να ξεπερασεις εναν πχ. χωρισμο σε 6 μηνες , εγω μπορει σε 3 χρονια ...........αυτο υποδηλοι οτι εγω ειμαι πιο αρρωστος απο σενα ? οχι βεβαια , υποδηλοι την ιδιοσυγκρασια μου μονον ........η τις αντιδρασεις μου ....

[anxious4ever]

Συμφωνω κ γω με το θεμα χρονου που λες..απλα επειδη πεφτω κρεββατι κ δεν σηκωνομαι να κανω τα παραιτητα...εκει καπως χρειαζομαι μια βοηθεια ..για να σηκωθω, αλλιως εγω ειμαι ικανη να κατσω για παντα κρεββατωμενη..δνε ξερω ρε παιδια..το μονο που ξερω ειναι οτι θελω να νιωσω ξανα δυνατη οπως πριν.αυτο μονο ..γινεται?

[Constantly curious]

το μονο που ξερω ειναι οτι θελω να νιωσω ξανα δυνατη οπως πριν.αυτο μονο ..γινεται?

Βημα Βημα, Μερα την Μερα, ολο και ενα σκαλοπατι θα ανεβαινεις. Απλά καθε φορα ειναι ισοπεδωτικη και ειναι σαν πρωτη.
Κουραγιο, θα κανει κυκλο και θα υποχωρησει το εντονο.

[Deleted-member250416]

Ίσως να είναι αυτό που λέει η Cc, ότι θα υποχωρήσει κάποια στιγμή το έντονο επεισόδιο και ίσως αυτό να συνέβηκε και με μένα, δεν ξέρω τι φάση, απλά νόμιζα όπως κι' εσύ πως θα βγάζω σχεδόν όλη την μέρα στο κρεβάτι, ένιωθα μονίμως φρικτά και δεν σταματούσα να ΜΗΝ θέλω να πεθάνω.

Δεν ξέρω τι με βοήθησε πραγματικά και έχω ερωτηθεί πρόσφατα. Ίσως βοηθάει το να φτάσεις κάποια στιγμή στο σημείο να πεις "Με σιχάθηκα, φτάνει" και να πιέζεις κάθε στιγμή και λεπτό τον εαυτό σου για ένα και μόνο μικρό βήμα, έστω κι' αν πάλι πέφτεις. Κάποια στιγμή σε κουράζουν τα σκαμπανεβάσματα + το ότι όταν πέφτεις είσαι ακόμη χειρότερα από πριν. Το παίρνεις απόφαση και λες πως έτσι θα συνεχίζεις αλλά ταυτόχρονα αρχίζει να αυξάνεται η πίστη και να αποχτάς ξανά την χαμένη ελπίδα γιατί έχεις περάσει τα χειρότερα, δεν εγκατέλειψες, δεν θες να αγκαταλείψεις και συνεχίζεις. Και κάπου εκεί ΘΕΣ επιτέλους να τελειώνει όλο αυτό, ή έστω να ΜΠΟΡΕΙΣ να το διαχειρίζεσαι. Όταν ανάχτησα ξανά την ελπίδα μου, επιβράβευα από μόνη μου τον εαυτό μου. Πολλές φορές το χρειαζόμουν και από τους άλλους που όχι μόνο δεν το έβλεπαν αλλά με πρόσβαλλαν και δεν καταλάβαιναν, αλλά όσο άρχισα να πιστεύω πως μπορώ να κάνω κάτι και σηκωνόμουν από μόνη μου, οτιδήποτε κάνω πλέον νιώθω πως ναι είναι βουνό αλλά ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΩ και επιπλέον νιώθω πως οτιδήποτε παίρνω με βοηθάει - Ενδοφλέβιες, βιταμίνες, νερά, φρούτα, ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ, ακόμη κι' αν συνεχίζουν τα σκαμπανευάσματα ή καταλήγω πάλι σε επεισόδια υπερφαγίας, καθιστική ζωή για κάποιες μέρες κλπ, το βλέπω σαν να είναι μέσα στο πρόγραμμα γιατί είναι όντως και δεν αναρρώνεις από την μια μέρα στην άλλη, ούτε οι υγιείς άνθρωποι είναι μονίμως υγιείς χωρίς να έχουν τα κάτω τους, χωρίς να πρέπει να προσπαθήσουν.

Μπορεί όντως να βοηθάνε όλα τα παραπάνω αλλά έχεις ακούσει για το placebo? Κάπως έτσι δουλεύει. Νιώθεις πως κάτι θα σε βοηθήσει, το πιστεύεις πραγματικά ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΘΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ και όντως συμβαίνει... Πίστη και ελπίδα, δεν το περίμενα ποτέ, δεν δούλευε ποτέ τίποτα γιατί δεν ήλπιζα πουθενά, ήμουν παραιτημένη. Άνθρωποι με ένα σωρό ασθένειες και πολύ χειρότερες μάλιστα, τους έλεγαν οι γιατροί πως έχουν 6 μήνες ζωής, δεν το πίστευαν, συνέχιζαν να ελπίζουν και να προσπαθούν και τελικά τα κατάφεραν. Αυτό το ******** μυαλό τα κάνει όλα, αυτό πρέπει να ελέγχουμε κάθε φορά, απλά μας παίζει πολλά παιχνίδια και γι' αυτό είναι τόσο δύσκολο

Σου εύχομαι καλή ανάρρωση και πολλύ κουράγιο!