υποτροπαρα!

[anxious4ever]

νομιζω οτι θα δω ασπρη μερα μονο με κανα LADOSE..τι να κλασουν τα λαχανικα....

[maria eleni]

πηγες τλκ στον ψυχολογο ;

[anxious4ever]

πηγα η ερμη τι να κανω?μιλησαμε κει περα..καλα δεν ανακουφιστηκα κιολας..μου ειπε οτι οταν εγω ρουτινιαζω δημιουργω στρες για να εχω ενδιαδερον..οτι εχω δυσθυμια κ οτι μονο οταν κανω αποσυρση δλδ μειζον καταθλιπτικο θα μου δωσουν φαρμακο..συζητησαμε πολυ για τα παιδικα χρονια..με ρωτησε αν ενιωθα ασφαλης ως παιδι κ της ειπα πως ποτε δνε ενιωσα ασφαλης γιατι μεγαλωσε σε περιβαλλον με βια..βλεπουμε πως θα παει ..μου πε να παιρνω ζαναξ για 10 μερες σαν θεραπεια για το στρες. κ θα ξαναπαω να τα πουμε κ να με δει...πφφ..
θα σκασω...σημερα σηκωθηκα ετρεμα παλι ..το κεφαλι μυο ειναι αλλου..το νιωθω αλλου...κ τελικα πηρα το ζαναξ μου κ καπως ηρεμησα..ακομα οχι περιμενω λιγη ωρα να με πιασει.κ επισης βρηκα κατι που μαρεσει να τρωω κ να κατεβαινει ευκολα...τρωω κορν φλεικς με γαλα κ μελι...ειναι πολυ νοστιμα κ μπορω να τα φαω ανετα.

[nick190813]

πηγα η ερμη τι να κανω?μιλησαμε κει περα..καλα δεν ανακουφιστηκα κιολας..μου ειπε οτι οταν εγω ρουτινιαζω δημιουργω στρες για να εχω ενδιαδερον..οτι εχω δυσθυμια κ οτι μονο οταν κανω αποσυρση δλδ μειζον καταθλιπτικο θα μου δωσουν φαρμακο..συζητησαμε πολυ για τα παιδικα χρονια..με ρωτησε αν ενιωθα ασφαλης ως παιδι κ της ειπα πως ποτε δνε ενιωσα ασφαλης γιατι μεγαλωσε σε περιβαλλον με βια..βλεπουμε πως θα παει ..μου πε να παιρνω ζαναξ για 10 μερες σαν θεραπεια για το στρες. κ θα ξαναπαω να τα πουμε κ να με δει...πφφ..
θα σκασω...σημερα σηκωθηκα ετρεμα παλι ..το κεφαλι μυο ειναι αλλου..το νιωθω αλλου...κ τελικα πηρα το ζαναξ μου κ καπως ηρεμησα..ακομα οχι περιμενω λιγη ωρα να με πιασει.κ επισης βρηκα κατι που μαρεσει να τρωω κ να κατεβαινει ευκολα...τρωω κορν φλεικς με γαλα κ μελι...ειναι πολυ νοστιμα κ μπορω να τα φαω ανετα.

ανξιους οσο ποιο πολυ αγχωνεσαι γι αυτο π σ συναιβει θα γινεσαι χειροτερα.....
νομιζω οτι πλεον ειναι ο φοβος σου μηπως ξαναπαθεις οτι επαθες στο παρελθον..
δεν μ ειχες πει οτι μονο σε κακες στιγμες της ζωης σ ,σου συνεβαινε αυτο?

[drjai]

νομιζω οτι θα δω ασπρη μερα μονο με κανα LADOSE..τι να κλασουν τα λαχανικα....

Θύμησε μου εχεις ξαναπάρει αγωγή με αντικαταθλιπτικα και αν ναι ποτε τελευταία φορά?προφανως ο γιατρος σου θέλει να σε παει πιο ήπια με τα φάρμακα και θέλει να δει αν μπορεί να τα αποφύγει για την ώρα...δεν ειναι κακό αυτο...
Εσυ φάε κανονικά οσο μπορείς και βλέπεις για φάρμακα...

[Constantly curious]

Περαστικα, ενιωσες ανεση με την συναντηση ; λογικα τωρα θα εχεις αναγκη λιγες περισσοτερες απο οσο δε θα ειχες αν σου ειχε χορηγησει ο γιατρος και αντικαταθλιπτικο. Ειναι φαυλος κυκλος το στρες - θλιψη - αποσυρση - πενθος / αγωγη και ξανα απο την αρχη.

Εμενα μου εδωσε κατι ιδιαιτερο η ψυχοθεραπεια. Κατι που δεν μου εδιναν τα σκευασματα. Με εφερε αντιμετωπη με εμενα να κονταροχτυπιεμαι τις λαθος πεποιθησεις μου και να βλεπω ποσο φοβισμενη και θλιμμενη ειμαι πισω απο καποια μοτιβα συμπεριφορων. Ο ρολος του ψυχολογου ειναι η εμψυχωση και η ενθαρρυνση (και οχι μονον ) σε ολο το ταξιδι.

Υπομονη, επιμονη, πεισμα και ξανα.
Μακαρι να σου προσφερει πολλα και θετικα η επαφη σου με θεραπευτη.

[anxious4ever]

ξανα, ξανα κ ξανα..ψυχοθεραπεια 14 χρονια σε ομαδα..κ τωρα σε μια ψυχολογο που κανει γνωσιακη...
δεν ξερω..δεν ενιωσα κ ιδιαιτερη ανακουφιση φευγοντας..
σιγουρα δεν φοβαμαι...γιατι το χω περασει τοσες φορες που πλεον τι να φοβηθω..τοσα επεισοδια μειζωνος καταθλιψης κ βγηκα κυρια απο αυτα..οποτε ...κ τωρα το ιδιο θα γινει..
το θεμα ειναι οτι τωρα δεν εχω καενι μειχωνα καταθλιψη(δεν μενω σπιτι, κανω τις δραστηριοτητες ολες)..δουλευω κανονικα..μεσα μου ομως νιωθω γκρι...ουτε κρυο ουτε ζεστη κ κανω στρες τα πρωινα που σηκωνομαι, τρεμω μεσα μου...κ μου ειπαν να παιρνω για 10 μερες ζαναξ..το οποιο το παιρνω το πρωι με το που φτανω γραφειο κ βαραω νταγκλες ....αλλα μετα απο κανα 2ωρο περναει η νταγκλα..
δεν εχω κανει αποσυρση...νιωθω τρομερα ευαλωτη καθε στιγμη της μερας...ο.τι κ να γινει οτ ερμηνευω διαφορετικα..αρνητικα.
τα ξερω τα χω φαει στη μαπα.
το θεμα ειναι οτι η ψυχολογος μου ειπε οτι εχω κανει απειρη δουλεια με μενα..δεν εχω τεμπελιασει ποτε στο θεμα δουλειας με τον εαυτο μου.
κ οτι παρατηρει κ αυτη οτι απο τοτε που νοσησα απο νοσο graves εχω συχνες υποτροπες αγχωδους διαταραχης.
δλδ...απο τα 31 που νοσησα μεχρι σημερα 37 σχεδον καθε χρονο κανω υποτροπη..μου ειπε οτι παιζει τεραστιο ρολο κ οτι πλεον το θεμα μου ειναι παθολογικο κ οχι τοσο ψυχολογικο.
3 ξαδερφια μου που εχουν νοσο graves παιρνουν αντικαταθλιπτικο..
ο αδερφος μου επισης που εχει νοσο graves ειναι ενα ατομο που δεν κανει καταθλιψη..αλλα εχει τρομερο αγχος με τη δουλεια, ειναι πολυ ευαισθητος κ το χει ριξει στον αθλητισμο.
το graves κανει κ χασιμο στο κεφαλι κ ελλειψη συγκεντρωσης κ στρες κ γενικα πρεπει να αποδεχτω οτι η ζωη μυο απο δω κ περα θα ειναι ετσι..
εκτος κ αν κανω χειρουργειο κ πεταξω τον αδενα...κ παιρνω τεχνητη τ4.
ομως επειδη ειναι αυτοανοσο το οποιο χτυπαει τον θυρεοειδη κ τα ματια..υπαρχει περιπτωση τα αντισωματα μου επειδη δεν θα βρισκουν θυρεοειδη να χτυπανε..να πανε ολα στα ματια κ να κανω εξωφθαλμο.
εχω δλδ εξωφθαλμο θυρεοειδοπαθεια..
μου πε λοιπον αυτη οτι δεν ειναι τυχαιες οι υποτροπες μου...παιζει τεραστιο ρολο ο αδενας παρολλο που ειναι ρυθμισμενος εξαιρετικα..καθε μερα παιρνω 2 χαπια γι αυτο.

[anxious4ever]

α κ κοιτα..αν δω οτι τραβαει η βαλιτσα...θα επικοινωνησω με τον ψυχιατρο κ θα παρω αντικταθλιπτικο παλι..ladose εχω παρει στη ζωη μου, 2 κυκλους..
δλδ την πρωτη φορα 8 μηνες κ την δευτερη φορα 2 χρονια.
κ γενικα παιρνω κ την χαμηλοτερη δοση..20mg , θεωρει οτι ειναι πολυ χαμηλη κ με πιανει στις 45 μερες περιπου.
δεν θα κατσω να ασχοληθω παραπανω..νευριαζω κιολας.
εχτες πηγα για χορο κ ενιωθα αχρωμη κ αγελαστη..ουτε που θυμαμαι τι καναμε στο μαθημα..
νιωθω πως εχω ρουτινιασει αρκετα..αυτο μου ειπε κ αυτη κ οτι οταν εγω ρουτινιαζω βρισκω τροπο να κανω εξαρση για να μη βαριεμαι..σαν να κανω ενα restart μου ειπε..οτι εγω η ιδια το προκαλω για να κανω αποσυρση κ μετα να ξαναγεννηθω ενα πραμα..
επισης με ρωτησε αν ενιωθα ποτε ασφαλης μικρη..κ της ειπα πως ποτε δεν ενιωθα ασφαλης στην οικογενεια μου μικρο παιδι..αφυο εξφενδονιζονταν μαχαιρια, τασακια, βαζα μεταξυ των γονιων μου..κ ετρεχα να κρυφτω μη με παρει κανα τασακι στο κεφαλι..κ δωστου κλαμα κ τρεμουλα..τρεμω απο μωρο παιδι..θυμαμαι πολυ την ηλικια των 6 χρονων μου..που καποιες φορες με επιανε εσωτερικη τρεμουλα κ πηγαινα στην τουαλετα κ εκανα εμετους απο αγχος..
πως γινεται οταν ενα παιδι να εχει μεγαλωσει ετσι στην τελικη να ειναι ενας νορμαλ ενηλικας?
μεγαλωσα σε εναν πολεμο..δικο μου τοπικο..σαν της Συριας ενα πραμα..γυρναγα απο το σχολειο τρεχοντας για να κλεισω τα παραθυρα στο σπιτι για να μην ακουγονται οι γονεις που που σφαζονταν..κ να μην το ακουσουν οι συμμαθητες μου που περναγαν απο κατω..ενιωθα ντροπη , ενιωθα οτι ηθελα να ειχα γεννηθει σε αλλη οικογενεια.
ενιωθα οτι δεν ειχα πατερα..δεν πρηα ποτε πατρικη αγαπη..δεν ενιωσα ποτε ασφαλης με τον πατερα μου.
ηταν αφαντος κ οταν ηταν εκει μονο γκαριζε κ εβριζε..που μας γεννησε κ που μας εχει..
δεν εχω βγει ποτε βολτα με τους γονεις μου μαζι..δεν ξερω πως ειναι να μεγαλωνεις σε οικογενεια με τους γονεις κ τους δυο..
γι αυτο δεν πρεπει ποτε οι γονεις να μαλωνουν μπροστα στα παιδια..
η μανα μου του λεγε θυμαμαι "εχε χαρη που εχω το μικρο αλλιως παλιοπουστη θα ειχα εξαφανιστει"//
κ δωστου κλαμα εγω! κ να στα 17 βαρια κλινικη καταθλιψη..κ τρεχανε κ δεν φτανανε..οταν επαθα καταθλιψη στα 17 ηταν η μονη περιοδος που μιλουσαν ψιθυριστα...ειχαν κλασει πανω τους.ενιωθαν ενοχοι.
κ παλι παιδια καλα ειμαι! κ παντα λεω οτι υπαρχουν κ πολυ χειροτερα..

[anxious4ever]

εν τω μεταξυ νευριαζω κ με οσους λενε "γιατι εισαι ετσι?τα εχεις ολα..εχεις δουλεια,χομπυ ,φιλους, αντρα ,σπιτι τι σου λειπει?"
κ ρε φιλε δεν εχουν ιδεα τι εχω περασει μικρη στην οικογενεια μου..ιδεα ομως..
ας μη μιλανε τουλαχιστον.ποτε δεν ξερεις τι μπορει ο αλλος αν εχει περασει στη ζωη του, που μεγαλωσε, πως τον επλασαν...δεν εχουν δικαιωμα να μιλανε....πολυ μου τη σπαει αυτο..μιλανε ολοι μιλανε κ οι κωλοι..
που μεγαλωσες σε οικογενειες ηρεμες κ ησυχες..που πηραν τα παντα..κ εχουν κ στομα κ μιλανε.πολυ νευριαζω.

[elisabet]

Ανξιους διαβάζω την ιστορία σου και με συγκινείς. Όχι για αυτά που πέρασες, αλλά για την δύναμη που έχεις δείξει!
Εγώ δεν έχω ζήσει τέτοιες καταστάσεις, είχα άλλου είδους ζόρια, όλοι έχουμε μικρά ή μεγάλα και δεν ξέρω αν σε βοηθάει αυτό αλλά εγώ πάντα όταν είμαι σε δύσκολα προσπαθώ να σκέφτομαι πως ο,τι έζησα , όσο ζόρι κι αν ήταν, ήταν αυτό που με έκανε αυτή που είμαι σήμερα.
Οι δυσκολίες είναι αυτές που μας κάνουν δυνατούς και μας βοηθάνε να συνεχίζουμε.
Ελπίζω να νιώσεις σύντομα καλύτερα και συγχώρα με αν σου φαίνονται ανούσια αυτά που σου γράφω τώρα... ήθελα απλά να σου πω μπράβο που το παλεύεις και συνεχίζεις!

[anxious4ever]

ευχαριστω πολυ γλυκια μου! οχι ειναι σημαντικο να το ακους απο καποιον...οτι ναι ρε φιλε εισαι δυνατη...εχεις επιβιωσει απο εναν πολεμο κ τελικα...παντα τα καταφερνεις να επιζησεις.
δεν σκεφτηκα ποτε να κανω κακο σε μενα...να μου αφαιρεσω τη ζωη.αν κ ειχα λογους.
η αληθεια ειναι οτι νιωθω οτι η ζωη μου φερθηκε αρκετα σκληρα απο μωρο...αλλα τυχαινουν αυτα..τι να κανουμε..
δεν γινεται να ειναι ολοι σε τελειες οικογενειες...αλλοι τυχαινει να ειναι σε διαλυμενες οικογενειες κ αλλοι σε ομορφες οικογενειες.
καθε ανθρωπος εχει εναν σταυρο..κ τον κουβαλαει..καποιες φορες ξαποσταινει...καποιες φορες τραβαει παλι ζορι.
τι να κανουμε "thats fuckin life"..αυτο λεω συχνα.
ηθελα να κανω μια οικογενεια κ γω για να μεγαλωσω ηρεμα τα παιδια μου..αυτο ελεγα παντα.για να τους δωσω οσα εγω δνε πηρα..τελικα δεν τα καταφερα..πληγωθηκα..αλλα το αποδεχτηκα κ αυτο.
κ λεω οτι δεν τα καταφερα γιατι δεν μπορω να κυοφορησω εχοντας τοσο πανικο μεσα μου..κ δεν θελω να φερω ενα μωρακι στον κοσμο απο μανα που εχει τοσο βαρια αγχωδη διαταραχη..θα το κανω δυστυχισμενο..
επαθα φοβια..δεν θελω το παιδι μου να περασει οσα εγω..για να κανω παιδι θελω να ειμαι τελεια..κ δεν ειμαι..οποτε απο επιλογη δεν προκειται να κανω οικογενεια..θελω να εχω μια ηρεμη ζωη με τον συντροφο μου.τιποτ αλλο..δεν ζτηαω πολλα.οταν εχεις χασει το φως...κ καποια μερα ξυπνας κ νιωθεις κανονικος κ ηρεμος εκτιμας ακομα κ που ξυπνησες...εμαθα να εκτιμω απλα πραματα κ να ειμαι παντα ικανοποιημενη με οσα εκανα.
κ εδω που εφτασα λιγο δεν ειναι...αυτο λεω παντα μεσα μου..

[ICare]

κ παλι εδω..κ παλι με κλαματα στα ματια..ζαναξ σχεδον καθε μερα..1 μικρο των 0.5, ο γιατρος επιμενει οτι δεν πρεπει να παρω αντικταθλιπτικο...
εχω να φαω απο προχτες.σηκωθηκα κ ετρεμε το μεσα μου...μετα περασε αυτο κ εκλαιγα..εχτες το βραδι πηγα για μια δουλεια γυρνωντας πραγματικα ρε παιδια δεν εχω ξαναδει το περιβαλλον τοσο μαυρο, μαυρο κ αραχνο..ολα εχουν γινει μαυρα..μαυρη ζωη, μαυρα ματια..(κανω κ χιουμορ τρομαρα μου).
νιωθω αδυναμη, χωρις ενεργεια, ματαιοτις..
δεν φοβαμαι ..το χω φαει στη μαπα πια..προχτες φοβομουν πολυ..σημερα οχι..σημερα νιωθω πως απλα δε με νοιαζει, χεστηκα..τι αλλο μπορω να παθω παραπανω αλλωστε?
ποσο αλλιωτικα φαινονται ολα γυρω μου..σαν να μαι αλλου..σε αλλο πλανητη, ξενη, ολοι ειναι ξενοι..
σημερα ξεκιναω ψυχοθεραπεια..ο γιατρος κ η ψυχοθεραπευτρια συνεργαζονται, ειπαν θα δουν πως θα παω κ αν δουν οτι δεν την παλευω θα ξεκινησω παλι αντικαταθλιπτικο.
βαρεθηκα να μην ειαμι κανονικη..βαρεθηκα στην ζωη μου να τρεμω μη κανω υποτροπη..βαρεθηκα πια..
αν δεν ειχα οικογενεια κ ειχα φυτρωσει θα ειχα σιγουρα αυτοκτονησει εδω κ πολλα χρονια..
βαρεθηκα!! τ ακουτε? ΒΑΡΕΘΗΚΑ!

και να λοιπον που ηρθε η σειρα μου να σου μιλησω, οπωε εκανες εσυπριν λιγο καιρο για μενα....να σου πω λοιπον πως απο τοτε που εφυγε ο φιλος μου, την ιστορια μου τη ξερεις, ζω ακριβως οσα περιγραφεις εσυ εδω..εκανα αφαγια 6 μερες, απο τοτε τρωω ελαχιστα ισως κ καθολου κ σερνομαι.εχω κουραστει κ ψυχολογικα κ σωματικα κ ο οργανισμος μου εχει αρχισει κ κλαταρει...κ εχω απλα καταθλιψη.εγω παιρνω αγωγη κ ζαναζ κ για τον υπνο κ για τη διαθεση...δε τη παλευα αλλιως να σταματησω το μυαλο μου να γυρναει...κ τωρα εχουν αρχισει να με πιανουν ,μετα απο 40 μερες κ αφου μου να αυξησε σε μλ γιατι δε μπορουσα να ηρεμησω, ετρεμα κ δε κοιμομουν...τωρα φροντιζω να εξαντλω τον εαυτο μου στη δουλεια κ να γυριζω κ να σερνομαι.δε βγαινω καν εξω πια.καμια διαθεση...κ οπως λες τιποτα δε μπορεις να παθεις παραπανω,αυτο να το χεις στο μυαλο σου.μονο καλυτερα μπορεις να γινεις.οι γιατροι οσο κ να μη το πιστευα, αλλα κ τα φαρμακα βοηθανε..αυτοι ξερουν τι σου δινουν κ ποτε να στο δωσουν.αυτο το ξερεισ κ εσυ καλα φανταζομαι..η οικογενεια ειναι οι ριζες μας..εισαι τυχερη που τους εχεις, παρε δυναμη απο αυτους, γι αυτους...κ μη λες βαρεθηκα.σε παρακαλω..κ στο λεω εγω που δεων περιμενα ποτε να φτασω σε τετοια κατασταση κ να σκεφτομαι πως κ αυριο να πεθανω δε με νοιαζει...να πας στο λαιβ κ να σκισεις.ειναι κατι που αγαπας ετσι δεν ειναι?αγχος γιατι?ειναι κατι που ξερεις ειμαι σιγουρη πολυ καλα!κ οπως τα περιγραφεις κ απο οσα εχω καταλαβει, εχεις ξεπερασει , φοβιες δεν εχεις, το αγχος κ η θυμηση του οσα περασες κ νιωθεις σε φοβιζει...γιατι η αληθεια καλη μου ειναι απλη.κανενας δεν ασχολειται με κανεναν πια, ουτε για καλο, ουτε για κακο...ο φιλος μου φοβοταν τους ανθρωπους , τι μπορει να του κανουν...ποιους ανθρωπους?κανενας δε νοιαζοταν...τον ευατο του ομως, που τον εβλαπτε, δεν τον φοβηθηκε ποτε.παντα εφταιγα εγω κ οι αλλοι...ποιοι αλλοι?κανεναν δεν ειδα ποτε στα δεκα χρονια...

[ICare]

ηθελα να κανω μια οικογενεια κ γω για να μεγαλωσω ηρεμα τα παιδια μου..αυτο ελεγα παντα.για να τους δωσω οσα εγω δνε πηρα..τελικα δεν τα καταφερα..πληγωθηκα..αλλα το αποδεχτηκα κ αυτο.
κ λεω οτι δεν τα καταφερα γιατι δεν μπορω να κυοφορησω εχοντας τοσο πανικο μεσα μου..κ δεν θελω να φερω ενα μωρακι στον κοσμο απο μανα που εχει τοσο βαρια αγχωδη διαταραχη..θα το κανω δυστυχισμενο..
επαθα φοβια..δεν θελω το παιδι μου να περασει οσα εγω..για να κανω παιδι θελω να ειμαι τελεια..κ δεν ειμαι..οποτε απο επιλογη δεν προκειται να κανω οικογενεια..θελω να εχω μια ηρεμη ζωη με τον συντροφο μου.τιποτ αλλο..δεν ζτηαω πολλα.οταν εχεις χασει το φως...κ καποια μερα ξυπνας κ νιωθεις κανονικος κ ηρεμος εκτιμας ακομα κ που ξυπνησες...εμαθα να εκτιμω απλα πραματα κ να ειμαι παντα ικανοποιημενη με οσα εκανα.
κ εδω που εφτασα λιγο δεν ειναι...αυτο λεω παντα μεσα μου..[/QUOTE]

σε αυτο θα με βρεις να διαφωνω...δειχνεις να εχεις τοση αγαπη μεσα σου κ ειναι κριμα να μη φερεις ενα παιδι στο κοσμο, που μπορει να αλλαξει κ τη δικη σου ψυχολογια μονο κ μονο επειδη θα προσφερεις κ θα αγαπας πιο πανω απο ολους.το οχι εχεις καποιου ειδους ψυχιατρικα δε σημαινει ουτε οτι θα κανεις το παιδι δυστυχισμενο, αλλα ουτε οτι κ το παιδ που θα φερεις στο κοσμο θα εχει προβλημα...ειδα κ αυτες που κανανε 4 και 5 κ δεν ειχαν τιποτα κ τελικα κατεστρεψαν τα παιδια τους...κ μιλαω με βασικο παραδειγμα..αθελα τους ισως, αλλα ηταν υγιης υποτιθεται...βεβαια ειναι κατι απολυτα προσωπικο απλα νομιζω το βλεπεις μονοπλευρα...εσυ ειμαι σιγουρη θα εισαι μανα με ολη την εννοια της λεξεως...εδω αλλες απολυτα φυσιολογικες κ τα πετανε στα σκουπιδια..εννοειται πως το να φερενεις μια ζωη στο κοσμο εχει εννοιες, αγχη, υποχρεωσεις..αλλα δεν ειναι αυτα που σε τρομαζουν.κ αυτο ειναι που σε κανει καταλληλη αν ειναι κατι που το θες πραγματικα κ δε θα το εγκατελειπεσ ποτε...ποια μανα ειναι τελεια αλλωστε?παρολο που εχχω πολυ αγαπη αποτη δικη μου, εχει κ αυτη ελλατωματα...τι να κανουμε?κ ο μπαμπας μου ηταν αλκοολικος, εγω δεν εγινα κ ας τα ζουσα...αυτη ειναι ομως η δικη μου ταπεινη αποψη.

[deep]

νομιζω οτι θα δω ασπρη μερα μονο με κανα LADOSE..τι να κλασουν τα λαχανικα....

Παίζει πολύ και το placebo effect. Και φάρμακα να παίρνεις, αν δεν πιστεύεις πως θα σε βοηθήσουν τίποτα δεν θα σου κάνουν, εγγυημένα. Συνέχιζε τις υποχρεώσεις σου ώστε να παραμένεις λειτουργική, τρώε όσο μπορείς κανονικά και ΑΝ καταλήξει όλο αυτό σε μείζον και νιώθεις πως δεν την παλεύεις, τότε όντως θα έλεγα πως θα δεις την άσπρη μέρα που θες μόνο με λαντοζ... Βγήκα από μείζον χωρίς φάρμακο, ούτε και εγώ ξέρω πώς την πάλεψα. Τώρα πάω να υποτροπιάσω (αν δεν έχω ήδη υποτροπιάσει!) αλλά προσπαθώ να το νικήσω για να βγω από πάνω και κυρίως να μην βυθιστώ. Ό,τι νιώθεις πως σε βοηθάει καλό είναι. Καλό κουράγιο εύχομαι. Βάλε δύναμη! Είμαι σίγουρη πως την έχεις. Άνθρωποι με τα δικά μας βιώματα θέλουν δεν θέλουν για να επιβιώσουν την αποχτούν.

[orestiss]

http://www.e-psychology.gr/depressio...tathlipsi.html

Εκείνη την ημέρα ένοιωθα πιο κουρασμένη από ποτέ. Ένας ανυπόστατος φόβος και μία υπερβολική ανησυχία τάραζαν τη γαλήνη και τη σκέψη μου. Δίχως να το καταλάβω, κουλουριάστηκα στο κρεβάτι μου, πήρα το μαξιλάρι μου και άρχισα να κλαίω. Έκλαιγα σαν ένα μικρό και απροστάτευτο κουταβάκι και δεν μπορούσα να ερμηνεύσω απόλυτα το ‘’γιατί’’.

Ίσως να έκλαιγα για τη δύσκολη καθημερινότητα, ίσως να πονούσα για κάτι που χάθηκε, ίσως να με φόβιζε το άγνωστο Αύριο. Ένοιωθα αυτό το σκοτάδι να σκεπάζει σα πέπλο την ψυχή μου τόσες και τόσες εβδομάδες. Που έγιναν απροσδόκητα ημέρες...

Σηκώθηκα με δυσκολία από το κρεβάτι, ντύθηκα και έκανα βιαστικά ένα κρύο ντους. Το κρύο νερό με ζωντάνεψε και λειτούργησε ως ένα προσωρινό αγχολυτικό. Κατέβηκα στο σαλόνι, έφαγα κάτι βιαστικά και άρχισα να σημειώνω σε ένα χαρτάκι τις σκέψεις μου. Σε εκείνο το άψυχο χαρτί ξεδίπλωσα όλα αυτά που ένοιωθα , ήταν ο φίλος μου, η παρηγοριά μου..

Συλλογιζόμουν τον καταιγισμό των αρνητικών συναισθημάτων που με είχαν καταβάλλει και άρχισα να με κατηγορώ: Πώς γίνεται εσύ μικρέ, δειλέ, αδύναμε εαυτέ μου να πονάς τόσο πολύ και να είσαι τόσο ασεβής απέναντι στη δυστυχία που μπορεί να βιώνει ένας διπλανός σου , η οποία μπορεί να είναι χειρότερη και πιο οδυνηρή από τα δικά σου αδιέξοδα; Πόσο μεγάλη αισχρότητα διαπράττεις αυτή τη στιγμή δειλέ εαυτέ μου , όταν άλλοι άνθρωποι χαμογελούν παρά τις όποιες αντιξοότητες! Κι έτσι, κουβάλησα επιπλέον ένα φορτίο ενοχών; Ήμουν αδικαιολόγητα άραγε τόσα ψυχικά καθημαγμένη; Μήπως θεώρησα ασεβώς ότι μόνο το δικό μου Εγώ ή τα δικά μου μικροπροβλήματα έχουν αξία και υπόσταση;

Η αλήθεια απείχε από αυτές μου τις σκέψεις. Η ευαισθησία της ψυχής ενός ανθρώπου και η στεναχώρια που μπορεί να νοιώθει για ένα δικό του δυσάρεστο γεγονός , είναι αναφαίρετο δικαίωμα; Η επιθυμία να κλάψεις, να πονέσεις για κάτι που εσένα σε πληγώνει δεν είναι ασέβεια, ούτε αγνωμοσύνη, είναι μία προσωπική κάθαρση της ψυχής σου που πληγώθηκε. Οι ενοχές είναι ανούσιες και περιττές

Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την ταλαιπωρημένη ψυχή σου, κανείς δεν μπορεί να σε γεμίσει ενοχές επειδή νοιώθεις στεναχωρημένος ή ευσυγκίνητος ή κλαις σαν ένα κουτάβι.

Αν η ψυχή σου πονάει, ποιος μπορεί να μετρήσει την αξία του πόνου, ποια κυβικά, ποια σταθμά θα καθορίσουν την ευαισθησία σου, φίλε/φίλη; Δείξε συμπόνια στον ταλαιπωρημένο και βασανισμένο εαυτό σου , κάνε κρύα μπάνια και κλάψε όταν νοιώσεις την ανάγκη. Μη στεναχωριέσαι για εκείνο το σεντόνι που σκεπάστηκες ώρες ατελείωτες και έκλαιγες μερόνυχτα ολόκληρα. Κάτω από ένα τέτοιο σεντόνι, βρεθήκαμε κάποτε κι εμείς , κλάψαμε ώρες, πονέσαμε, ξεσπάσαμε –και ίσως , κάποια στιγμή μέσα στο διάβα της ζωής, ξαναβρεθούμε.

Θα περάσει ο πόνος, φίλε/ φίλη. Όλα αυτά που πλήγωσαν την ψυχή σου θα περάσουν και θα φαντάζουν σύντομα μία ανάμνηση μακρινή και ξεθωριασμένη. Το χαμόγελό σου θα ανθίσει ξανά στα χείλη σου και αυτές οι μαύρες μέρες θα παρέλθουν ανεπιστρεπτί. Θα νικήσεις αυτά που καταδυναστεύουν την ψυχή σου και αυτές οι μαύρες μέρες θα φύγουν, θα χαθούν, το Αύριο θα σε περιμένει. Αγκάλιασε τον εαυτό και συμπόνεσε τον Εαυτό σου σήμερα. Θα τα καταφέρεις! Θα τα καταφέρουμε!