Πως αντιλαμβάνομαι ότι έχω οργανικό πρόβλημα;;

[elisabet]

Έχεις βιώσει θανάτους στην οικογένεια ή απώλειες γενικά όταν ήσουν μικρή novia ;

Συμφωνώ για τους χωρισμούς, όντως ως πένθος τους βιώνουμε οι περισσότεροι.

[novia35]

Έχεις βιώσει θανάτους στην οικογένεια ή απώλειες γενικά όταν ήσουν μικρή novia ;

Όχι, μπορώ να πω ότι ήμουν προστατευμένη σε σχέση μ' αυτό ως παιδί. Απο το '12 και μετά έπεσε πολύ θανατικό γύρω τριγύρω και μέσα στο σπίτι. Ευτυχώς όχι άνθρωπος μέσα στο σπίτι, μόνο τα ζωάκια, αλλά κι αυτά οικογένεια ήταν αν και είχαμε περιπέτειες υγείας, με νοσοκομεία και χειρουργεία.

[Mara.Z]

Novia αφου ο ψυχολογος δεν πολυβοηθαει, καλο θα ηταν να απευθυνθεις σε εναν ψυχιατρο να σου χορηγησει μια αγωγη, να ανεβασεις τη σεροτονινη σου, να ελθει το μυαλο σου στα ισα του, και αφου σταθεις στα ποδια σου επανερχεσαι στον ψυχολογο και στις ασκησεις...

[elisabet]

Εμενα το πρωτο μου ζωακι πεθανε οταν ημουν 12 χρονων και οι γονεις μου ηταν στο νοσοκομειο γιατί είχε αρρωστήσει η μάνα μου κι εγω η μεγαλυτερη στο σπιτι. Θυμαμαι εκλαιγε η αδερφη μου κ εγω ημουν αναισθητη. Το πηρα το εδωσα σε εναν μεγαλυτερο μου ξάδερφο να το θάψει και τελος.
Μετα στο επομενο ημουν πιο μεγαλη, αυτο το ειχα βιωσει ως κανονικο πενθος. Έλεγα οτι δεν θα ξαναπαρω ποτε κατοικίδιο. Δεν μπορούσα να το αποδεχτώ με τίποτα κι ας ήταν φυσιολογικό γιατί ήταν πια μεγάλο σε ηλικία.
Αλλα μετα απο ενα χρονο δεν αντισταθηκα
Πάρε ένα καινούργιο ζωάκι! Θα σε βοηθήσει!

[novia35]

Novia αφου ο ψυχολογος δεν πολυβοηθαει, καλο θα ηταν να απευθυνθεις σε εναν ψυχιατρο να σου χορηγησει μια αγωγη, να ανεβασεις τη σεροτονινη σου, να ελθει το μυαλο σου στα ισα του, και αφου σταθεις στα ποδια σου επανερχεσαι στον ψυχολογο και στις ασκησεις...

Κοίτα, εκεί που πάω είναι κέντρο ψυχικής υγείας δημόσιου νοσοκομείου και έχει και ψυχιάτρους, μπορώ να το συζητήσω το θέμα. Τις ορμόνες μου θέλω να τις κοιτάξω αλλά οι ενδοκρινολόγοι δεν σου γράφουν εύκολα τέτοιες εξετάσεις τόσο εξειδικευμένες. Έχω κάνει βέβαια στο παρελθόν τέτοια εξέταση και ήταν μια χαρά. Το πρόβλημα είναι με την D3 που είχα και παίρνω ακόμη χάπι συν του ότι έχω προσθέσει και Β12 απο μόνη μου. Ήδη για μένα αυτό είναι πολύ χημεία.

[novia35]

Πάρε ένα καινούργιο ζωάκι! Θα σε βοηθήσει!

Θα το είχα κάνει και πιστεύω θα μου είχε κάνει πολύ καλό. Θα μου είχε δώσε μεγάλη χαρά. Όμως, δεν μένω μόνη μου και οι άλλοι δεν θέλουν άλλα με τίποτα, Και δεν μπορώ να τους πιέσω γιατί η μητέρα μου είναι διαβητική και είχε περάσει μια δύσκολη φάση πέρσι με την υγεία της και δεν θέλω να την στρεσάρω μ' αυτο. Οπότε στρεσάρομαι εγώ. Ένα απο τα σοβαρά μου προβλήματα είναι και το γεγονός ότι λόγω οικονομικών ζω με τους δικούς μου και δεν μπορώ να΄έχω τη ζωή που θέλω. Ζω με τον δικό τους τρόπο. Αυτό κι αν μ' έχει ισοπεδώσει.

[ioannis2]

Εγώ έχασα και τα 2 ζωάκια μου με διαφορά 3 χρόνια. Το μικρό απο λάθος κτηνιάτρου 9 χρονων το '12 και τον μεγάλο μου 21 χρονών το '15. Κι ακόμα δεν μπορώ να συνέλθω. Το σπίτι μου φαίνεται άδειο χωρίς αυτά. Είναι σαν να έχει πέσει βαρύ πένθος. Μάλλον δεν μπορώ να δεχτώ την απώλεια σε όποια μορφή της. Κι αυτό τώρα ως πένθος το βιώνω. Τον κλαίω σαν να ήταν πεθαμένος και δεν θα τον ξαναδώ ποτέ. Όταν με ανθρώπους χάνεσαι στη ζωή μπορεί και να μην τους ξαναδείς ποτέ μέχρι να πεθάνεις. Εγώ έχω χαθεί με ανθρώπους που μένουν στο διπλανό τετράγωνο κι έχω χρόνια να τους δω. Όπως και να το κάνουμε είναι ένα τέλος. Είναι ένας θάνατος.

Σε καταλαβαίνω επειδή συμβαίνουν και σε μενα παρόμοια! Συνδεόμαστε με τα ζώα επειδή ειμαστε φιλόζωοι, ευαίσθητοι χαρακτήρες και επειδή γενικώς κάπου χωλένουν οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους. Δες και την πιο πάνω αναρτηση μου στο θρεντ σου. Γενικά όσο περισσότερο βγαίνουμε έξω από το σπίτι και κοινονικοποιούμαστε - δραστηριοποιούμαστε τόσο πιο πολύ αλλάζει η διάθεση μας. Αυτό είναι δεδομένο! Τότε η σκέψη μας γίνεται πιο αισιόδοξη και προκύπτουν και νεα ενδιαφεροντα.

[Mara.Z]

Κοίτα, εκεί που πάω είναι κέντρο ψυχικής υγείας δημόσιου νοσοκομείου και έχει και ψυχιάτρους, μπορώ να το συζητήσω το θέμα. Τις ορμόνες μου θέλω να τις κοιτάξω αλλά οι ενδοκρινολόγοι δεν σου γράφουν εύκολα τέτοιες εξετάσεις τόσο εξειδικευμένες. Έχω κάνει βέβαια στο παρελθόν τέτοια εξέταση και ήταν μια χαρά. Το πρόβλημα είναι με την D3 που είχα και παίρνω ακόμη χάπι συν του ότι έχω προσθέσει και Β12 απο μόνη μου. Ήδη για μένα αυτό είναι πολύ χημεία.

Β12 και εγω παιρνω...
οι βιταμινες δεν ειναι πολλη χημεια... σιγα τα θρεπτικα που παιρνουμε απο τα τροφιμα...

Θα σου προτεινα να το συζητησεις, θα δεις τεραστια διαφορα! δεν υπαρχει λογος να το αμελεις... και αμα σταθεις στα ποδια σου, κανεις και τις τεχνικες του ψυχολογου για να επαναπροσδιορισθεις. Αλλα χωρις μυαλο τι ασκησεις να κανεις?
η ψυχολογια μας, το πως νιωθουμε, ειναι το μυαλο μας! αν το μυαλο μας ειναι θολωμενο πως να βαλουμε σε σειρα τα συναισθηματα μας?
Εγω με τοσο διαβασμα με βιβλια ψυχολογιας, τοση αθληση, διατροφη, φυση, διαλογισμο, το φως που βλεπω τωρα με τα αντικαταθλιπτικα δεν το ειδα με τα αλλα...
Ανεβασε τη σεροτονινη σου, θα κοιμασαι καλυτερα, πιο βαθια, θα ηρεμησει ο αλητης νους, και σιγα σιγα θα μπεις σε αλλη τροχια...
Σε νιωθω σαν ενα πληγωμενο παιδι που εφαγε πολλα χαστουκια και παραιτηθηκε, και καθεται τωρα στη γωνια του ζαρωμενο...

[novia35]

Σε καταλαβαίνω επειδή συμβαίνουν και σε μενα παρόμοια! Συνδεόμαστε με τα ζώα επειδή ειμαστε φιλόζωοι, ευαίσθητοι χαρακτήρες και επειδή γενικώς κάπου χωλένουν οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους. Δες και την πιο πάνω αναρτηση μου στο θρεντ σου. Γενικά όσο περισσότερο βγαίνουμε έξω από το σπίτι και κοινονικοποιούμαστε - δραστηριοποιούμαστε τόσο πιο πολύ αλλάζει η διάθεση μας. Αυτό είναι δεδομένο! Τότε η σκέψη μας γίνεται πιο αισιόδοξη και προκύπτουν και νεα ενδιαφεροντα.

Ιωάννη την εχω δει και σ' ευχαριστω!! Επειδή έχει κάποια σημεία πολύ σημαντικά θέλω να σου γραψω λιγο πιο αναλυτικα.

[Macgyver]

Εγώ έχασα και τα 2 ζωάκια μου με διαφορά 3 χρόνια. Το μικρό απο λάθος κτηνιάτρου 9 χρονων το '12 και τον μεγάλο μου 21 χρονών το '15. Κι ακόμα δεν μπορώ να συνέλθω. Το σπίτι μου φαίνεται άδειο χωρίς αυτά. Είναι σαν να έχει πέσει βαρύ πένθος. Μάλλον δεν μπορώ να δεχτώ την απώλεια σε όποια μορφή της. Κι αυτό τώρα ως πένθος το βιώνω. Τον κλαίω σαν να ήταν πεθαμένος και δεν θα τον ξαναδώ ποτέ. Όταν με ανθρώπους χάνεσαι στη ζωή μπορεί και να μην τους ξαναδείς ποτέ μέχρι να πεθάνεις. Εγώ έχω χαθεί με ανθρώπους που μένουν στο διπλανό τετράγωνο κι έχω χρόνια να τους δω. Όπως και να το κάνουμε είναι ένα τέλος. Είναι ένας θάνατος.

Ναι , ενταξει , ασχημο πραμα ο θανατος , αλλα το ζωο , ξερεις οτι θα κλαταρει μεχρι τα 15 χρ. χοντρικα , το ξερεις οταν το παιρνεις , ο πατερας μου , που ειναι πολυ πιο ευαισθητος , ισως λογω ηλικιας , δεν θελησε να ξαναπαρει ζωο .................και ειναι πολυ χειροτερη η απωλεια ανθρωπου , δεν υπαρχει συγκριση ......

[Mara.Z]

Νοvia, ενα αρθρο που διαβαζα σημερα... νομιζω ισως βοηθησει λιγο...
http://thinkgenerator.blogspot.gr/2013/01/to.html

[novia35]

Είσαι έτοιμη για ένα νέο ξεκίνημα?

Νομίζω σ' αυτή τη φάση αυτό που προσπαθώ είναι να βρώ τις ισορροπίες μου και να νιώσω ήρεμη. Θέλω να επικεντρωθώ σε άλλα πράγματα. Σε δραστηριότητες και στόχους επαγγελματικούς. Σε καμία περίπτωση δεν επιθυμώ κοινωνικοποίηση, ούτε γνωριμίες κτλ Νομίζω πως όλο αυτό το πράγμα με αποστράγγισε συναισθηματικά και νιώθω εξουθενωμένη. Η επαφή μου με ανθρώπους αυτή τη στιγμή με κουράζει αφάνταστα και με αποδιοργανώνει. Καλά, για φλέρτ ούτε συζήτηση. Νιώθω τόσο ακυρωμένη αυτή τη στιγμή που μόνο ερωτικά δεν μπορώ να νιώσω. Πραγματικά ρε παιδια... και το λέω για εσάς τους άντρες.... δεν γουστάρετε μια γυναίκα;; μην την γουστάρετε, δεν χρειάζεται όμως να την εξευτελίζετε.

Θα επέστρεφε πίσω αν η αιτία του χωρισμού ήταν απλά μια έντονη παρεξήγηση, ένας δυνατός καυγάς που αφορούσε συγκεκριμένη σοβαρή αιτία ενώ όλα έβαιναν ρόδινα. Τότε μπορείς να ελπίζεις σε επιστροφή του ή/και κάνεις εσύ την κίνηση για επανασύνδεση. Αλλιώς, άντρας είναι, αν σε γουσταρε θα εκανε την κίνηση να τα ξαναβρείτε.

Δεν νομίζω ότι θα επέστρεφε γιατι δεν πρόλαβε να έρθει ποτέ έτσι κι αλλιώς. Το πράγμα χάλασε εν τη γενέσει του. Εκεί που πήγε να ξεκινήσει, εκεί στράβωσε. Απ' την πρώτη κιόλας στιγμή αρχίσαν τα μπερδέματα με τρίτους, άτομα που έβαζαν λόγια, περίεργοι συσχετισμοί ανθρώπων μεταξύ τους, πολύ παρασκήνιο... κάποια στιγμή καταφέραμε λίγο να έρθουμε πιο κοντά, να ξεπεράσουμε κάποια πράγματα επειδή όμως είχε περάσει πολύς καιρός κι εγώ -για μένα θα μιλήσω γιατί για εκείνον δεν ξέρω- είχα κάνει μεγάλη υπομονή και είχα ανεχτεί πολλά δεν άντεξα, ξέσπασα και τα γάμησα όλα. Ίσως αν τα 'χαμε βρει όταν προέκυψε η φάση να είχε ξεπεραστεί, πέρασε πολύς καιρός όμως και τώρα δεν ξέρω αν μπορούμε να ξανασυντονιστούμε. Μόνο ερωτικά δεν νιώθω αυτή τη στιγμή και να υπήρχε η διάθεση απο εκείνον δεν έχω εγώ πλέον το κουράγιο να τον διεκδικήσω. Έχω καταρρακωθεί. libido, αυτοεκτίμηση, αυτοπεποίθηση έχουν πιάσει πάτο.

[Mara.Z]

Novia, το ξαναλεω με τον κινδυνο να λεω τα ιδια και τα ιδια, ισως χρειαζεσαι υποστηριξη απο ψυχιατρο, φαρμακευτικα κυριως. Μην το αμελεις!

Οσο για τον τυπο, τελικά, η πολλη φιλολογια μάς εχει κανει κακο! Εξιδανικευουμε, θεοποιουμε καποιον απο 1 ιδιοτητα που τυχαινει να εχει, συμπεραινουμε αυθαιρετα οτι εχει ολοκληρο το πακετο και πεφτουμε στα πατωματα. Λεμε οτι ναι, μετα απο τοσο αγωνα επιτελους βρηκα αυτοΝ τον ενα και μοναδικο που εψαχνα, τον ειδωλοποιουμε, τον στηνουμε στο βαθρο και τον προσκυναμε. Ειμαστε διατεθειμενες να του δωσουμε τα παντα, και αυτος, μπροστα σε τετοια αφοσιωση και υποταγη, τι κανει? απορριπτει σα να πεταει ενα σκουπιδακι απο τον κορφο του...Γιατι? γιατι δεν ηταν αυτος που ονειρευτηκαμε. Ειναι σα να ερωτευτηκες τον πριγκηπα του παραμυθιου και αυτος να ηταν μεταμορφωμενος ο κακος μαγος.

[novia35]

Novia, το ξαναλεω με τον κινδυνο να λεω τα ιδια και τα ιδια, ισως χρειαζεσαι υποστηριξη απο ψυχιατρο, φαρμακευτικα κυριως. Μην το αμελεις!

Θα το δούμε με την ψυχολόγο, Μάρα μου. Μου είπε ότι υπάρχουν και κάποια αντικαταθλιπτικά που βοηθούν και στην απώλεια βάρους που είναι εξίσου μια μεγάλη στεναχώρια αυτόν τον καιρό.

[novia35]

Σε νιωθω σαν ενα πληγωμενο παιδι που εφαγε πολλα χαστουκια και παραιτηθηκε, και καθεται τωρα στη γωνια του ζαρωμενο...

Ναι, αυτό προσπάθησαν να μου κάνουν και τα κατάφεραν