Ο χωρισμός αιτία κατάθλιψης

[ΣονγκΧουά]

Καλησπέρα! Αποφάσισα να μπω σε αυτό το φόρουμ γιατί είναι η πρώτη φορά που εμφανίζω συμπτώματα μέτριας κατάθλιψης και θα ήθελα να μου δώσετε λίγη δύναμη και - γιατί όχι- feedback για τις σκέψεις μου. Χώρισα ξαφνικά, ήμουν φουλ ερωτευμένη και η ψυχολογία μου κλονίστηκε πολύ. Δεν έχω ξαναδεί τον εαυτό μου σε αυτή την κατάσταση. Εμφάνισα τα κλασσικά συμπτώματα: κλάματα, αϋπνία, έλλειψη όρεξης και συγκέντρωσης. Ήμουν μονίμως σε μία αλλόκοτη υπερένταση - ό,τι κι αν έκανα δεν ένιωθα την παραμικρή ικανοποίηση. Με όποιον κι αν μιλούσα ήμουν σε μία απάθεια έχοντας μηδέν ενδιαφέρον για το οτιδήποτε. Όταν πχ. ήμουν έξω με φίλους με έτρωγε μέσα μου να πάω σπίτι και όταν επέστρεφα σπίτι επειδή ήμουν μόνη, φούντωνα από σκέψεις απελπισίας και ήθελα να βγω ξανά έξω.Τελικά μίλησα σε ένα φίλο του πατέρα μου νευρολόγο-ψυχίατρο και μου είπε να πάρω entact 20mg για 1 μήνα. Με καθησύχασε ότι δε θα αποκτήσω εξάρτηση, καθώς γενικά αποφεύγω τα φάρμακα. Η αλήθεια είναι ότι με την αγωγή είδα κάποια βελτίωση αλλά εξακολουθώ να έχω σε καθημερινή βάση κάποιες ώρες που με κατατρύχουν οι σκέψεις και με πιάνουν τα κλάματα. Έχει περάσει σχεδόν 1 μήνας από τον χωρισμό και φανταζόμουν ότι μέρα με τη μέρα θα ένιωθα καλύτερα. Δυστυχώς δεν βλέπω τόσο γρήγορη εξέλιξη.

Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί, αλλά σκέφτομαι μόνο τις καλές στιγμές μαζί του - η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε πολλές άσχημες. Στους πρώτους 2-3 τσακωμούς με χώρισε. Φοβάμαι ότι τον έχω "θεοποιήσει", ότι έχω πέσει σε έναν φαύλο κύκλο σκέψεων όπου αυτός είναι ο τέλειος άντρας και άντρας των ονείρων μου που κάποτε ήταν δικός μου και από βλακείες τον έχασα. Ενοχές και αυτομαστίγωμα δηλαδή. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι εγώ φταίω που σταμάτησε να με αγαπά και να με θέλει. Το καλό είναι ότι συναντηθήκαμε μετά τον χωρισμό και του μίλησα, του είπα συγγνώμη για τα σφάλματα μου και έκανα την αυτοκριτική μου. Είπα ότι θέλω πραγματικά να αλλάξω και να να τον κατανοήσω καλύτερα. Ένιωσα μία ανακούφιση όταν τα έβγαλα από μέσα μου. Βασικός λόγος που με χώρισε είναι ότι τον πίεσα να περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί και γκρίνιαζα...που ως ερωτευμένη λογικό ήταν να το επιδιώκω και να το επιζητώ... αλλά αυτό τον ξενέρωσε και τον απόμακρυνε από εμένα. Απλά απογοητεύομαι γιατί σκέφτομαι, πόσο εύκολα μπορεί να φύγει το συναίσθημα και να αντικατασταθεί με αδιαφορία ή με ξενέρωμα? Να σημειώσω ότι βρισκόμασταν πολύ συχνά και όσο είμαστε μαζί ήταν παρών αλλά εγώ ήθελα ακόμα παραπάνω γιατί τον αντιμετώπιζα σαν άντρα μου και όχι ως μία απλή σχέση.

Θέλω να νιώσω σύντομα καλύτερα, θέλω να απελευθερωθώ από τις σκέψεις και να αφοσιωθώ στη δουλειά μου. Θέλω να μην τον ξανασκεφτώ και να σταματήσω την αυτολύπηση. Αλλά το μυαλό μου έχει κολλήσει... Θα τα καταφέρω λέτε?

[Remedy]

ποσα χρονια εισασταν μαζι, σονκχουα ?

[kerasi]

Yπαρχουν τροποι να τα ξαναβρειτε. Τοσα ζευγαρια χωριζουν κ ξανασμιγουν καθημερινα. Δεν εγινε κ κατι τραγικο απ οτι καταλαβα.

[ΣονγκΧουά]

ποσα χρονια εισασταν μαζι, σονκχουα ?

Καλημερα
Remedy , μισο χρονο! Ηταν πολυ εντονος ερωτας και με βαση οσα τουλάχιστον μου ελεγε ηταν αμοιβαίο. Ενω του ειπα οτι εχω διαθεση να αλλαξω καποιες συμπεριφορες γιατι τον κατανοω οτι ειναι διαφορετικος απο εμενα και δεν θελει πιεση δεν φανηκε να θελει να μου δωσει μια δευτερη ευκαιρια. Γενικα με αφησε πολυ ευκολα με το σκεπτικο οτι τωρα που ειναξ νωρις θα το ξεπεράσουμε πιο γρηγορα. Εγω ξερω οποιος αγαπαει προσπαθει, συγχωρει και οταν εξαντληθουν τα ορια τοτε χωριζουν... αυτα!!

[ΣονγκΧουά]

ποσα χρονια εισασταν μαζι, σονκχουα ?

Κερασι, εγω εκανα την κινηση μου. Ζητησα να συναντηθούμε και να μιλησουμε. Παραδεχτηκα τα λαθη μου και εβγαλα συναισθημα. Αυτος απο την αλλη αρχισε κ μ τα εχωνε χωρις να πει τπτ γι αυτον αν καπου εφταιξε. Αν κ μου ειπε στο τελος οτι συγκινηθηκε που του μιλησα ετσι, το αποτελεσμα δλδ ο χωρισμος δεν αλλαξε....

[Remedy]

Καλημερα
Remedy , μισο χρονο! Ηταν πολυ εντονος ερωτας και με βαση οσα τουλάχιστον μου ελεγε ηταν αμοιβαίο. Ενω του ειπα οτι εχω διαθεση να αλλαξω καποιες συμπεριφορες γιατι τον κατανοω οτι ειναι διαφορετικος απο εμενα και δεν θελει πιεση δεν φανηκε να θελει να μου δωσει μια δευτερη ευκαιρια. Γενικα με αφησε πολυ ευκολα με το σκεπτικο οτι τωρα που ειναξ νωρις θα το ξεπεράσουμε πιο γρηγορα. Εγω ξερω οποιος αγαπαει προσπαθει, συγχωρει και οταν εξαντληθουν τα ορια τοτε χωριζουν... αυτα!!

Κερασι, εγω εκανα την κινηση μου. Ζητησα να συναντηθούμε και να μιλησουμε. Παραδεχτηκα τα λαθη μου και εβγαλα συναισθημα. Αυτος απο την αλλη αρχισε κ μ τα εχωνε χωρις να πει τπτ γι αυτον αν καπου εφταιξε. Αν κ μου ειπε στο τελος οτι συγκινηθηκε που του μιλησα ετσι, το αποτελεσμα δλδ ο χωρισμος δεν αλλαξε....

το διαστημα της σχεσης ηταν πολυ μικρο για να μην μπορεσεις να το ξεπερασεις. σιγουρα θα τα καταφερεις.
επιπλεον, αυτο που σε κρατουσε πισω, το να κανεις μια προσπαθεια ακομα να τον προσεγγισεις, το εκανες, παιρνοντας μαλιστα ολο το φταιξιμο πανω σου.
δεν μπορεις να κανεις κατι αλλο.
αν αλλαξει γνωμη οταν του περασουν τα νευρα και σκεφτει ηρεμα αυτα που του ειπες κι αν του λειψεις, θα φανει πολυ συντομα και θα επανελθει μονος του.

[anxious4ever]

καλη σου μερα..
παρατηρησα απο αυτο που γραφεις οτι γενικα υπαρχει ενα βαθυτερο υποβαθρο το οποιο σε "αναγκαζει" να δημιουργεις σχεσεις εξαρτησης..
θα ηθελα να αφορμη τον χωρισμο, να επανεξετασεις την σχεση σου με το πατερα σου.
συνηθως οι γυναικες που ειναι πιεστικες, διεκδικητικες κ πιεζουν τον συντροφο ειναι γυναικες που εχουν βιωσει πατρικη εγκαταλειψη..
το πηγα πολυ βαθια το ξερω...
αλλα πιστευω πως θα αξιζε τον κοπο να ασχοληθεις με τον εαυτο σου κ οχι με εκεινον..
για να γκρεμιζεται ολος σου ο κοσμος κ να κλονιζεται τοσο πολυ ο εαυτος σου κ ολη σου η υποσταση, δεν ειναι κ τοσο νορμαλ..
ναι οκ..ειναι λογικο να κλαψεις, να πονεσεις κ να σκεφτεσαι, ομως για να εμποδιζεται τοσο πολυ η καθημερινοτητα σου ωστε να παρουσιαζεις αγχωδη καταθλιψη(ειπες οτι εχεις ενα αλλοκοτο τρεμουλο), σημαινει οτι καποια χορδη σου χτυπησε ο χωρισμος και δεν μιλαω για τον συγκερκιμενο χωρισμο.
ισως αργοτερα παλι παθεις το ιδιο οταν χωρισεις με καποιον που παλι θα θεοποιησεις.
συνηθως οι ανθρωποι που φοβουνται την απορριψη θεοποιουν πολυ ευκολα τους αλλους και παρουσιαζουν συμπεριφορες εξαρτησης.
δεν υποτιμω τα συναισθηματα σου, απλα παρατηρησα καποια πραγματα κ τα τονιζω για να σε βοηθησω.
η καταθλιψη ειναι μια αντιδραση αμυνας προς καποια εξωτερικη ¨"απειλη"..στην ουσια ειναι μια λαθος αμυνα..
η ψυχοθεραπεια ειναι ο μονος τροπος για να μαθουμε παλι απο την αρχη να αμυνομαστε με σωστο τροπο.
ειμαι κ γω σαν εσενα κ το ψαξα πολυ..
οταν χωρισα επαθα κοκομπλοκο..εμαθα πολλα για μενα ομως μετα μεσα απο την ψυχοθεραπεια κ προσπαθω να βγαζω καλες αμυνες στις δυσκολιες της ζωης.
εκτος απο το φαρμακο που παιρνεις θα σου προτεινα να απευθυνθεις σε καποιος ψυχοθεραπευτη.
αν δεν εχεις χρηματα υπαρχει οργανισμος που κανει ομαδες για την καταθλιψη.
δεν θελω να κανω διαφημιση.αν θελησεις βαλτο στο google και θα σου το βγαλει.
πιστευω οτι θα πρεπει να δεις αυτον τον χωρισμο μια καλη ευκαιρια να γνωρισεις παραπανω τον εαυτο σου..
οταν αγαπησεις τον εαυτο σου πραγματικα τοτε κ μονο θα αγαπηθεις,οταν σεβαστεις εσενα την ιδια τοτε κ μονο θα εισακουσθεις κ απο τους αλλους..μπορει να μην εχεις αυτον πια..αλλα εχεις εσενα..το χεις αυτο σκεφτει ποτε?
η σωστη σχεση δεν εχει να κανει με την ποσοτητα του χρονου που περναμε μαζι..αλλα με την ποιοτητα.

[ΣονγκΧουά]

καλη σου μερα..
παρατηρησα απο αυτο που γραφεις οτι γενικα υπαρχει ενα βαθυτερο υποβαθρο το οποιο σε "αναγκαζει" να δημιουργεις σχεσεις εξαρτησης..
θα ηθελα να αφορμη τον χωρισμο, να επανεξετασεις την σχεση σου με το πατερα σου.
συνηθως οι γυναικες που ειναι πιεστικες, διεκδικητικες κ πιεζουν τον συντροφο ειναι γυναικες που εχουν βιωσει πατρικη εγκαταλειψη..
το πηγα πολυ βαθια το ξερω...
αλλα πιστευω πως θα αξιζε τον κοπο να ασχοληθεις με τον εαυτο σου κ οχι με εκεινον..
για να γκρεμιζεται ολος σου ο κοσμος κ να κλονιζεται τοσο πολυ ο εαυτος σου κ ολη σου η υποσταση, δεν ειναι κ τοσο νορμαλ..
ναι οκ..ειναι λογικο να κλαψεις, να πονεσεις κ να σκεφτεσαι, ομως για να εμποδιζεται τοσο πολυ η καθημερινοτητα σου ωστε να παρουσιαζεις αγχωδη καταθλιψη(ειπες οτι εχεις ενα αλλοκοτο τρεμουλο), σημαινει οτι καποια χορδη σου χτυπησε ο χωρισμος και δεν μιλαω για τον συγκερκιμενο χωρισμο.
ισως αργοτερα παλι παθεις το ιδιο οταν χωρισεις με καποιον που παλι θα θεοποιησεις.
συνηθως οι ανθρωποι που φοβουνται την απορριψη θεοποιουν πολυ ευκολα τους αλλους και παρουσιαζουν συμπεριφορες εξαρτησης.
δεν υποτιμω τα συναισθηματα σου, απλα παρατηρησα καποια πραγματα κ τα τονιζω για να σε βοηθησω.
η καταθλιψη ειναι μια αντιδραση αμυνας προς καποια εξωτερικη ¨"απειλη"..στην ουσια ειναι μια λαθος αμυνα..
η ψυχοθεραπεια ειναι ο μονος τροπος για να μαθουμε παλι απο την αρχη να αμυνομαστε με σωστο τροπο.
ειμαι κ γω σαν εσενα κ το ψαξα πολυ..
οταν χωρισα επαθα κοκομπλοκο..εμαθα πολλα για μενα ομως μετα μεσα απο την ψυχοθεραπεια κ προσπαθω να βγαζω καλες αμυνες στις δυσκολιες της ζωης.
εκτος απο το φαρμακο που παιρνεις θα σου προτεινα να απευθυνθεις σε καποιος ψυχοθεραπευτη.
αν δεν εχεις χρηματα υπαρχει οργανισμος που κανει ομαδες για την καταθλιψη.
δεν θελω να κανω διαφημιση.αν θελησεις βαλτο στο google και θα σου το βγαλει.
πιστευω οτι θα πρεπει να δεις αυτον τον χωρισμο μια καλη ευκαιρια να γνωρισεις παραπανω τον εαυτο σου..
οταν αγαπησεις τον εαυτο σου πραγματικα τοτε κ μονο θα αγαπηθεις,οταν σεβαστεις εσενα την ιδια τοτε κ μονο θα εισακουσθεις κ απο τους αλλους..μπορει να μην εχεις αυτον πια..αλλα εχεις εσενα..το χεις αυτο σκεφτει ποτε?
η σωστη σχεση δεν εχει να κανει με την ποσοτητα του χρονου που περναμε μαζι..αλλα με την ποιοτητα.

Boom, σ΄ευχαριστώ για το feedback. Το εκτιμώ που μπήκες στη διαδικασία να μοιραστείς τις σκέψεις σου μαζί μου. Για το θέμα της σχέσης με τον πατέρα, δεν νομίζω ότι ισχύει στην περίπτωση μου γιατί συμβαίνει το αντίθετο, έχω πολύ στοργική και αληθινή σχέση μαζί του. Επίσης, δεν ήμουν τόσο καταπιεστική, μη φανταστείς μία μέγαιρα που όλη την ώρα έπρηζε τον άλλον. Απλά επειδή ημουν ερωτευμένη επιδίωκα την προσοχή του και τον χρόνο του. Αυτός καθότι μέχρι τότε φανατικός εργένης που έκανε σχέσεις φαστ φουντ ζορίστηκε με την αλλαγή ότι πρέπει να σκέφτεται και εμένα πριν κάνει κάτι. Δεν συμφωνώ ότι δεν παίζει ρόλο το πόσο χρόνο περνάς με τον άλλον. Είναι διαφορετικό να μοιράζεσαι σε καθημερινή βάση τις εμπειρίες, τις όμορφες ή δύσκολες στιγμές από το να βλέπεις τον άλλον 2 ή 3 φορές την εβδομάδα λες και βλέπεις έναν οποιοδήποτε φίλο. Αυτή δεν είναι η συντροφικότητα? Να κάνεις πράγματα με τον άλλον και να μοιράζεσαι τη ζωή σου (όχι ο αλλος να μην μπορεί να αναπνεύσει, πάντα σε νορμαλ επίπεδα εννοώ) σε μία σταθερή και συνεχή βάση.

Τέλος, σαν προσωπικότητα ήμουν πάντα πολύ ανεξάρτητη. Επειδή έπεσα για πρώτη φορά με τα μούτρα και αφέθηκα να το ζήσω στο φουλ, σοκαρίστηκα όταν ανατράπηκαν τα πράγματα. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν σχέση εξάρτησης, μπορώ να πω ότι μου λείπει απλά πολύ και ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω όσα ζήσαμε. Α και ότι φοβάμαι ότι ποτέ πια δεν θα ξανανιώσω έτσι.

Και εννοείται έχεις δίκιο, ότι πίσω από αυτή την ψυχολογική κατάπτωση δεν κρύβεται μόνο ο χωρισμός αλλά πιθανόν και πολλές ανασφάλειες. Ήδη το έχω ψάξει να ξεκινήσω για πρώτη φορά κάποιες συναντήσεις με ψυχολόγο- θέλω να πιστεύω ότι αν έχω τα αυτιά μου ανοιχτά θα βοηθηθώ, θα νιώσω καλύτερα και θα βγω πιο εύκολα από το τούνελ.

[ΣονγκΧουά]

Remedy， εσύ είχες καμία ανάλογη εμπειρία? Ερωτική απογοήτευση εννοώ.

[Remedy]

Remedy， εσύ είχες καμία ανάλογη εμπειρία? Ερωτική απογοήτευση εννοώ.

αναλογη, οχι, ποτε.
δλδ χωρισμο απο σχεση ενω ειμαι ακομα ερωτευμενη με τον αλλο, κλπ.
ειχα πριν πολλα χρονια χωρισμο απο σχεση ΠΑΡΑ πολλων χρονων , που δεν με ενδιεφερε ερωτικα πλεον αλλα μας ενωναν παρα πολλα και σε διαβεβαιω οτι ακομα και απο την μεγαλυτερη σχεση να χωρισεις και να χασεις την γη κατω απο τα ποδια σου, καποτε περναει το ζορι και προχωρας παρακατω μια χαρα.
και μαντεψε... παρακατω ειναι τα καλυτερα!!!
ποσω μαλλον, αν μιλαμε για μια σχεση εξι μολις μηνων.
βεβαιως, περναει!

[mama]

ΛΕΣ: "...Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί, αλλά σκέφτομαι μόνο τις καλές στιγμές μαζί του - η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε πολλές άσχημες. Στους πρώτους 2-3 τσακωμούς με χώρισε. Φοβάμαι ότι τον έχω "θεοποιήσει", ότι έχω πέσει σε έναν φαύλο κύκλο σκέψεων όπου αυτός είναι ο τέλειος άντρας και άντρας των ονείρων μου που κάποτε ήταν δικός μου και από βλακείες τον έχασα..."

εδώ πέφτεις σε λάθος τριπλό: 1. κανείς δεν είναι τέλειος 2. οι "άντρες των ονείρων" μας βρίσκονται μόνο στα όνειρα 3. "δικός" σου είναι μόνο ο εαυτός σου

ΛΕΣ: "...Το καλό είναι ότι συναντηθήκαμε μετά τον χωρισμό και του μίλησα, του είπα συγγνώμη για τα σφάλματα μου και έκανα την αυτοκριτική μου. Είπα ότι θέλω πραγματικά να αλλάξω και να να τον κατανοήσω καλύτερα..."

εδώ έρχονται τα επόμενα δύο λάθη: 1. γιατί παρακαλώ να του ζητήσεις συγνώμη? τον έβλαψες? ζητάς συγνώμη επειδή είσαι αυτή που είσαι? 2. γιατί παρακαλώ να πρέπει να αλλάξεις εσύ και οχι αυτός ή και οι δυο σας μαζι?

ΛΕΣ: "...Βασικός λόγος που με χώρισε είναι ότι τον πίεσα να περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί και γκρίνιαζα...που ως ερωτευμένη λογικό ήταν να το επιδιώκω και να το επιζητώ... αλλά αυτό τον ξενέρωσε και τον απόμακρυνε από εμένα..."

αλλά αυτά τα λέει εκείνος υποθέτω, ε?

ΛΕΣ: "...Απλά απογοητεύομαι γιατί σκέφτομαι, πόσο εύκολα μπορεί να φύγει το συναίσθημα και να αντικατασταθεί με αδιαφορία ή με ξενέρωμα?"

πολύ εύκολα, όταν το συναίσθημα δεν είναι και τόσο δυνατό...

ΛΕΣ: "...Να σημειώσω ότι βρισκόμασταν πολύ συχνά και όσο είμαστε μαζί ήταν παρών αλλά εγώ ήθελα ακόμα παραπάνω γιατί τον αντιμετώπιζα σαν άντρα μου και όχι ως μία απλή σχέση..."

και μια ερώτηση: ποιά είναι η διαφορά μεταξύ του "άντρα μας" και μιας "απλής" σχέσης?

ΛΕΣ: "...Θέλω να νιώσω σύντομα καλύτερα, θέλω να απελευθερωθώ από τις σκέψεις και να αφοσιωθώ στη δουλειά μου. Θέλω να μην τον ξανασκεφτώ και να σταματήσω την αυτολύπηση. Αλλά το μυαλό μου έχει κολλήσει... Θα τα καταφέρω λέτε?"

εγώ λέω ότι θα τα καταφέρεις, ακόμα και χωρίς να προσπαθήσεις... ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός...

[λιλιουμ]

Μηπως η καταθλιψη ηταν αιτια χωρισμου αναρωτιεμαι.

[mama]

Μηπως η καταθλιψη ηταν αιτια χωρισμου αναρωτιεμαι.

επίσης μπορεί να μην υπάρχει καν κατάθλιψη... ένας μήνας ζόρι είναι μάλλον μικρό χρονικό διάστημα...

[kerasi]

Koπελα μου καταρχην να ξερεις οτι δεν ειναι κατι πρωτοτυπο αυτο που νιωθεις τωρα, ο περισσοτερος κοσμος εχει περασει τη φαση. Δεν καταλαβα ομως γτ χωρισατε. Πως ηρθε αυτη η τριβη και πανω εκει εκανες κ συ καποια λαθη. Γραψε λιγα παραπανω και θα σου μετα τι να κανεις.

[betelgeuse]

επίσης μπορεί να μην υπάρχει καν κατάθλιψη... ένας μήνας ζόρι είναι μάλλον μικρό χρονικό διάστημα...

Οπως επισης και ο ενας μηνας θεραπειας που αναφερεται . Στον ενα μηνα δεν προλαβαινουν να δρασουν τα αντικαταθλιπτικα .
Μαλλον προκειται περι χωρισμου και οχι περι καταθλιψης .
Οπως και να εχει , ο χωρισμος ειναι σχεδον παντα ζορικος , ακομα και αν τον εχεις επιλεξει ο ιδιος , αλλα ευτυχως περναει .