ΑΙΣΘΗΜΑ ΠΝΙΓΜΟΥ-ΣΦΙΞΙΜΟ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ

[LILA28]

Γεια σας,

θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας το πρόβλημά μου, το οποίο δυστυχώς φέτος δε μου επέτρεψε να χαρώ τα Χριστούγεννα και τις διακοπές μου.

Καταρχάς όμως θα ήθελα να σας πω 2 λόγια για μένα και το ιστορικό μου με το άγχος, τις φοβίες και την κατάθλιψη. Είμαι 28 ετών και τα προβλήματα μου ξεκίνησαν πριν από 7 περίπου χρόνια, όταν μου εκδηλώθηκαν κάποια σωματικά προβλήματα (ζάλη, βάρος στο κεφάλι, μουδιάσματα, δύσπνοια, αγοραφοβία κλπ), τα οποία στην αρχή αντιμετώπισα ως αποτέλεσμα κάποιας ασθένειας και προσπάθησα να βρω τι έχω με πολλές εξετάσεις και γιατρούς (εγκεφαλογραφήματα, αξονικές, μαγνητικές εγκεφάλου κλπ). Τελικά, αφού αποκλείστηκε το ενδεχόμενο να έχω κάτι σωματικό και με τα συμπτώματα να συνεχίζουν και να μη μου επιτρέπουν να ζήσω φυσιολογικά παράτησα τις σπουδές μου, κλείστηκα στο σπίτι, έχασα κάθε επαφή με φίλους κλπ), κατέληξα σε έναν ψυχίατρο, ο οποίος μου συνέστησε θεραπεία με effexor xr 75 kai minitran και μηνιαία ψυχοθεραπεία με επισκέψεις. Πραγματικά, μετά από 1 μηνα περίπου άρχισα να συνέρχομαι, μάλιστα είχα και μία καινούρια σχέση που με ανέβασε πολύ ψυχολογικά και ετσι συνήλθα ακόμη πιο γρήγορα.
Δυστυχώς, μετά από ένα χρόνο περίπου και ενώ ετοιμαζόμουν να διακόψω τη θεραπεία, η σχέση μου αυτή τελείωσε άσχημα με αποτέλεσμα να πέσω πιο βαθιά στην κατάθλιψη, αυτή τη φορα χωρίς σωματικά συμπτώματα αλλά μόνο με βαθιά θλίψη και αποστασιοποίηση από ο,τι συνέβαινε γύρω μου. Κλείστηκα στο σπίτι, άφησα τις σπουδές πάλι για 9 μήνες και δεν έκανα τίποτα. Μία πολύ δυνατή φαρμακευτική αγωγή με effexor xr 150 kai minitran με επανέφερε και στον ένατο μήνα επέστρεψα στις σπουδές μου και μάλιστα ξεκίνησα να δουλεύω στη δουλειά που είμαι ακόμη σήμερα.
Η θεραπεία συνεχίστηκε για αρκετό καιρό, μέχρι που τη διέκοψα τελείως και ήμουν ελεύθερη συμπτωμάτων. Μάλιστα, τα τελευταία 4 χρόνια η ζωή μου έχει στρώσει αρκετά, με μία καλή δουλειά και μία καλή σχέση. Βέβαια υπάρχει πάντα άγχος, ίσως υπερβολικό σε κάποιες περιπτώσεις αλλά το έχω αποδεχτεί και ξέρω ότι έτσι είμαι, δε μπορώ να κοντρολάρω τον εαυτό μου στο άγχος. Αγχώνομαι πολύ, ακόμη και με πολύ μικρά και ασήμαντα πράγματα.
Τον περασμένο Μάρτιο αντιμετώπισα πάλι κάποια σωματικά προβλήματα (πόνο στο δεξί υποχόνδριο, στο μέρος που βρίσκεται η χολή, μούδιασμα στο αριστερό πόδι και χέρι) και άρχισα πάλι να ψάχνω να βρω την αιτία με υπέρηχους, μαγνητική εγκεφάλου κλπ. Επισκέφτηκα νευρολόγο, ο οποίος μου είπε ότι δνε έχω κάποιο πρόβλημα, αφού και η μαγνητική ήταν καθαρή και μου είπε να ηρεμήσω δίνοντας μου και κάποια αγχολυτικά (cipralex), τα οποία πήρα για ένα μήνα περίπου και όταν έφυγαν τα μουδιάσματα σταμάτησα. Μου έμεινε βέβαια ο πόνος στην κοιλιά, για τον οποίο τελικά η διάγνωση του παθολόγου είναι ευερέθιστο έντερο...(τον πόνο αυτό τον έχω ακόμη, αλλά σε διαφορετικό σημείο και τον νιώθω μόνο όταν περναω το χέρι μου πάνω από αυτή την περιοχή χαμηλά στην κοιλιά δεξιά, με ανησυχεί αλλά δε θέλω να κάνω κολονοσκόπηση, ελπίζω κάποια στιγμή να περάσει).

Φτάνοντας στο τώρα, στο σήμερα, νιώθω ένα σφίξιμο στο λαιμό συνέχεια και μια δυσκολία στην κατάποση στερεών τροφών. Όλα ξεκίνησαν πριν από 20 μέρες περίπου, όταν κατά τη διάρκεια γεύματος ένιωσα να μου "κάθεται" το φαγητό στον οισοφάγο και να μην πηγαίνει στο στομάχι, δεν μπορούσα να ανασάνω, πανικοβλήθηκα, μουδιάσανε τα χέρια μου κλπ και από τότε συνέχεια φοβάμαι ότι το φαγητό θα μου σταματήσει στο λαιμό, μάλιστα έπαθα πανικό όταν ήμουν έξω ένα βράδυ και το φαγητό δεν κατέβαινε και νόμιζα ότι θα σταματήσω να αναπνέω. Το αποκορύφωμα ήταν την περασμένη Κυριακή, όταν άρχισα να νιώθω ότι δε μπορώ να συμμετέχω σε όσα γίνονται γύρω μου (αποπροσωποποίηση, σύγχυση) και όταν έπεσα για ύπνο ξύπνησα με πολύ άσχημη σύγχυση και νόμιζα ότι παθαίνω εγκεφαλικό καθώς δε μπορούσα να σκεφτώ τίποτα, μουδιάζανε τα χέρια μου, έτρεμα, είχα σπασμούς, έκλαιγα με λυγμούς κλπ. Ο σύντροφός μου με ηρέμησε, βγήκαμε έξω για να παρω αέρα και αισθάνθηκα καλύτερα. Το βράδυ δεν κοιμήθηκα καλά, όταν πήγαινε να με πάρει ο ύπνος ένιωθα ότι θα πεθάνω, ότι δε θα ξαναξυπνήσω και πεταγόμουν. Την επόμενη μέρα πάλι ένιωθα φοβερή σύγχυση, δε μπορούσα να συγκεντρωθώ και νόμιζα ότι κάτι έπαθε ο εγκέφαλός μου και ότι δε λειτουργεί. Πήγα στην ψυχίατρο και μου είπε ότι ήταν κρίση πανικού και μου έδωσε κάτι χαπάκια σαν τα xanax, δε θυμάμαι τη μάρκα για αν τα παρω αν ξανασυμβεί. Την επόμενη μέρα πήγα στη δουλειά αλλά δεν μπορούσα να αποδώσω, το μυαλό μου είναι κολλημένο, σε σύγχυση και μέχρι και σήμερα δεν μπορώ να αντιμετωπίσω καμία αγχώδη κατασταση. Σημειωτέον ότι στη δουλειά τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και αγχωτικά τελευταία και είμαι ιδιαίτερα ανταγωνιστική με αποτέλεσμα να τρελαίνομαι οταν κάτι δεν πάει καλά.
Τα Χριστούγεννα που περάσανε ήμασταν στο σπίτι κλεισμένοι με το σύντροφό μου, ο οποίος είναι υπέροχος και μου συμπαραστέκεται απίστευτα. Σήμερα που γράφω, η σύγχυση στο μυαλό μου έχει περάσει αλλά το σφίξινο στο λαιμό και η ιδέα ότι θα πνιγώ αν φάω δεν έχει περάσει και πραγματικά είμαι σε απόγνωση γιατί δεν ξέρω τί να πω στο γιατρό μου και νομίζω ότι θα με περάσει για τρελή. Από την άλλη μου μπαίνουν τρελές ιδέες, ότι μπορεί να έχω στένωση του οισοφάγου ή κάποια άλλη ασθένεια ή να προκλήθηκε βλάβη στο σύστημα όταν πνίγηκα την πρώτη φορά. Με το που αγχώνομαι λίγο επίσης, νιώθω να πρήζεται κάτι μέσα στο λαιμό μου (σαν να είναι οι αμυγδαλές) και δε μπορώ να καταπιώ.
Ξέρω ότι σας κούρασα, αλλά νιώθω ότι μόνο εσείς μπορείτε να με καταλάβετε και ότι μόνο εσείς δε θα μου πείτε "είναι στο μυαλό σου, ξεπέρασέ το, ξεκόλλα, ζήσε τη ζωή σου, δεν έχεις τίποτα". Μπορεί όλα αυτά να ισχύουν, αλλά αυτά που περιγράφω εγώ τα νιώθω και μου έχουν κάνει τη ζωή πολύ δύσκολη. Ίσως θα πρέπει να ξεκινήσω πάλι θεραπεία με αντικαταθλιπτικά, είχα πει ότι θα το ξεπεράσω μόνη μου αλλά δε γίνεται...
Αν κάποιος έχει αντιμετωπίσει κάτι παρόμοιο με το τελευταίο επεισόδιο που περιγράφω (αποπροσωποποίηση) ή το σφίξιμο στο λαιμό και τη δυσκολία στην κατάποση, θα εκτιμούσα πολύ να κατέθετε την εμπειρία του.

Σας ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε και συγχαρητήρια σε όσους συμμετέχουν σ' αυτή την πρωτοβουλία. Είναι σημαντικό να σε καταλαβαίνουν, είναι το πρώτο βήμα μακριά από την απόγνωση...

[anwnimi]

Λίλα μου,
κι εγώ κάποτε είχα το συγκεκριμένο πρόβλημα με την κατάποση. Πέρασε με τον καιρό, όταν άρχισα να ηρεμώ κάπως γιατί τότε θυμ\'αμαι ήμουν σε πολύ αγχώδη φάση... Ακόμα βέβαια υποφέρω από κρίσεις πανικού και κάνω εδώ και 6 μήνες ψυχοθεραπεία...
Εγώ θα σου πρότεινα να σκεφτείς...τι είναι αυτό πραγματικά που σεπνίγει στη ζωή σου; Τι είναι αυτό που δεν μπορείς πλέον να \"καταπιείς\";
Κι αν αισθάνεσαι ότι θα ήθελες μια βοήθεια στην αναζήτηση της απάντησης αυτής μπορείς να ψάξεις για κάποιον άνθρωπο ειδικό να σε καθοδηγήσει...

[ζωζα]

lila ενας φιλος μου οταν αγχωνετε εχει αυτη τη δυσκαταποση που λες...νομιζει οτι δεν μπορει να καταπιει το σαλιο του...εγω ειμαι 25 και εχω 12 ολοκληρα χρονια αισθημα ασταθειας...σαν να ψιλοζαλιζομαι...αστα..νομιζ� � ειμαι χειροτερα απο ολους σας....!!!

[feskana]

λιλα πιστευω οτι εχεις καπιο ειδος αρωστοφοβιας.απο οτι διαβασα απο αυτα που γραφεις ολα τα χρονια σε βασανιζουν οι αρωστιες κ ο φοβος μην παθεις κατι.αν χαλαρωσεις λιγο κ ηρεμησεις κ δεν τα σκεφτεσαι τοσο πολυ θα σου φυγουν ολα αυτοματα.δεν πρεπει να φοβασαι ουτε τις αρωστιες ουτε τον θανατο.βαλε λιγο δυναμη κ πες οτι ειναι να παθω θα το παθω.μην φοβασαι..οσο το φοβασαι τοσο θα ερχαιτε αυτο..ειναι ολα στο μυαλο μας..οσο τροφοδοτεις τον φοβο αυτος ερχαιτε..στα λεω γιατι κ εγω τα ιδια περασα.επισης απο οτι καταλαβα σου ερχεται ο πανικος οταν δεν περνας κ παρα πολυ καλα στη ζωη σου κ ιδιως με τον συντροφο σου...εχει πολυ μεγαλη σημασια αυτο προσπαθησε να δεις τι δεν παει καλα στη ζωη σου κ διορθωσε την κ καντην καλυτερη..προσπαθησε να περνας οσο πιο καλα μπορεις κ μονη σου κ με τον συντροφο σου

[katerinoula_linaplepi]

LILA28, ΚΑΤΑΡΧΑΣ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠΟΛΥΤΑ.ΟΛΟΙ ΛΙΓΟ ΠΟΛΥ ΕΧΟΥΜΕ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΟ\'ΚΕΙ...ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΙ ΕΓΩ.ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΕΙΝΑΙ,ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΕΥΘΥΝΘΕΙΣ.ΚΑΙ ΣΤΟ ΛΕΩ ΑΥΤΟ ΓΙΑΤΙ ΚΙ ΕΓΩ ΑΡΓΗΣΑ ΝΑ ΜΑΘΩ.ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΤΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ.ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ.ΣΤΟΝ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ ΤΩΡΑ,ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ.ΑΠ\'ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕΣ,Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΓΝΩΜΗ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ.ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΒΑΘΕΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥ,ΒΡΕΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΕΛΕΙΣ ΚΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ.ΜΗΝ ΠΙΕΖΕΣΑΙ ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΓΧΩΝΕΣΑΙ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ.ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΧΕΙ ΒΑΛΕΙ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ!ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΝ ΚΑΤΙ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΕΙ ΛΙΓΕΣ ΩΡΕΣ....ΜΗΝ ΤΑΛΑΙΠΩΡΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΣΟΥ ΜΕ ΑΛΛΑ ΦΑΡΜΑΚΑ.ΘΑ ΣΟΥ ΘΕΣΩ ΜΕΡΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ,ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ.

(ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΓΑΝΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΟΥ)

ΕΙΣΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ?
Η ΖΩΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΘΕΛΕΙΣ?
ΚΑΝΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ?
ΑΚΟΥΣ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΓΙΑ ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ,ΧΑΛΑΡΩΣΗ?ΤΟΝ ΚΡΑΤΑΣ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΙΕΣΕΙΣ?
ΤΟΥ ΔΙΝΕΙΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΖΗΤΑΕΙ?
ΤΟΝ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΣ ΠΟΛΥ,ΠΡΩΤΑ ΕΣΥ Η ΙΔΙΑ?
ΜΗΠΩΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΣΟΥ ΦΕΡΟΝΤΑΙ ΜΕ ΑΣΧΗΜΟ ΤΡΟΠΟ \'Η ΝΑ ΣΕ ΠΙΕΖΟΥΝ?
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ?



ΚΑΛΟ ΘΑ ΗΤΑΝ,ΟΤΑΝ ΘΑ ΝΙΩΘΕΙΣ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΠΑΝΙΚΟ,ΝΑ ΕΙΣΠΝΕΕΙΣ ΒΑΘΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΧΑΡΤΟΣΑΚΟΥΛΑ,\'Η ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΧΟΥΦΤΕΣ ΤΩΝ ΧΕΡΙΩΝ ΣΟΥ.ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙΣ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΜΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΟΤΑΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ.ΠΗΓΑΙΝΕ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ,ΔΕΣ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ,ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ,ΜΑΓΕΙΡΕΨΕ,ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ......ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΘΑ ΠΑΘΕΙΣ.ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ ΟΙ ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΚΙΝΔΥΝΕΣ.ΔΥΣΑΡΕΣΤΕΣ ΜΕΝ,ΑΚΙΝΔΥΝΕΣ ΔΕ.ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΒΛΕΠΕΙΣ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΣΟΥ,ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΟ.ΜΟΝΟ ΣΕ ΕΧΟΥΝ ΤΡΟΜΑΞΕΙ ΠΟΛΥ.

ΟΜΩΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ,ΔΟΥΛΕΨΕ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ.ΕΚΕΙ ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΤΗ ΛΥΣΗ.ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ ΜΟΝΗ ΣΟΥ,ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΕΙΔΙΚΟ ΑΝ ΘΕΣ.ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΑΠΟ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΦΕΡΝΟΥΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ.ΑΠΛΩΣ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΥΝ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΟΣΟ ΘΑ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ.

Ο,ΤΙ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ...!!!

[lllogan]

Κατά καιρούς έχω και εγώ δυσκολία στην κατάποση στερεών, νιώθω τον λαιμό μου σφιγμένο και το αποδίδω στο γενικότερο άγχος ή στην κούραση που έχω. Είναι χειρότερο όταν τρώω μπροστά σε ανθρώπους τους οποίους δεν γνωρίζω καλά, για αυτό και το αποφεύγω όταν είμαι σε μέρες άγχους, αλλά το παθαίνω και μόνος μου κάποιες φορές, κυρίως όταν τρώω και σκέφτομαι διάφορα πράγματα ή βλέπω τηλεόραση ή κάνω κάτι στον υπολογιστή. Με βοηθάει όταν καταπίνω να σφίγγω ένα αντικείμενο δυνατά ή ακόμα και να σφίγγω τα χέρια μου σε γροθιές, νιώθω σαν αυτή η διαδικασία να με επαναφέρει στο τώρα, σε αυτό που πρέπει να γίνει, δηλαδή να καταπιώ... Αυτά από μένα... Πάντως τον τελευταίο καιρό αν και συμβαίνει κατά περιόδους, δεν με απασχολεί τόσο αυτό το φαινόμενο, δεν του δίνω την σημασία που ίσως να του έδινα παλιά.

[Orion]

Προβλήματα του λαιμου δείχνουν τηνάρνηση να δουμε κι αλλες πλευρές ενός ζητήματος.Ειμαστε ισχυρογνώμονες κι άκαμπτοι.
Ανικανότητανα υπερσπίσουμε τον εαυτο μου.
Καταπίνουμε τον θυμό μου.
Πνίγουμε την δημιουργικότητά μου.
Αρνουμαστε να αλλάξουμε.

[LILA28]

Γεια σας και Καλή Χρονιά να έχουμε όλοι με υγεία και ψυχική ηρεμία.

Σας ευχαριστώ πολύ όλους για τις απαντήσεις σας.
Οι εξελίξεις από την ημέρα που έγραψα δεν είναι θετικές. Δυστυχώς συνεχίζει να με ταλαιπωρεί η κατάποση και είχα ακόμη ένα επεισόδιο πανικού προχθές, όταν μετά την κατάποση ένος χαπιού σιδήρου ένιωσα ότι έχει σταθεί χαμηλά στον οισοφάγο και ότι θα πνιγώ και άρχισε να με πιάνει πανικός, μουδιάσματα κλπ. Μέχρι και σήμερα με κόπο προσπαθώ να φάω, καθώς νιώθω ότι το φαγητό στέκεται στον οισοφάγο και δεν περνάει στο στομάχι και συχνά νιώθω και ένα κάψιμο χαμηλά στον οισοφάγο. Σκέφτομαι να πάω σε γαστρεντερολόγο, αλλά και πάλι φοβάμαι ότι θα μπλέξω σε εξετάσεις δαπανηρές και επώδυνες (γαστροσκόπηση κλπ), αλλά από την άλλη δε μπορώ και να συνεχίσω έτσι... Έχω κουραστεί πάρα πολύ όπως και οι άνθρωποι γύρω μου...

Το τρελό είναι ότι δε μπορώ να σκεφτώ κανέναν οργανικό λόγο για τον οποίο μπορεί να συμβαίνουν όλα αυτά, καθώς δεν πίνω, καπνίζω ελάχιστα, δεν πίνω καφέδες, δεν τρώω βαριά φαγητά, γενικότερα ο τρόπο ζωής μου δε συνάδει με τέτοια συμπτώματα.

Από την άλλη, επειδή έχω ξαναζήσει \"τρελά\" συμπτώματα χωρίς καμία λογική οργανικά στο παρελθόν, πιστεύω και εγώ ότι είναι συνέπεια του άγχους στο οποίο έχω υποβάλλει κατά καιρούς τον εαυτό μου... Το θέμα είναι ότι όσο κι αν λέω στον εαυτό μου \"ηρέμησε, δεν έχεις τίποτα, προσπάθησε\" και όσο κι αν το ακούω και από τους άλλους, δεν έχει αποτέλεσμα...

[nopanic]

To προβλημα αυτο το ειχα και εγω για λιγο καιρο ευτυχως , οπως επισης και το να ζαλιζομαι μολις ετρωγα την πρωτη μπουκια του φαγητου!!!

Τελικα πρεπει να εχω περασει ολα τα ακρως τρελλα κ κουφα συμπτωματα, αυτης της \"ασθενειας\" ....

[ζωζα]

εγω μετα το φαγητο νιωθω πολλες φορεσ ταχυπαλμια..εχει κανεισ καμια εξηγηση γι αυτο?

[DenSeXalase]

γεια σας και απο μενα...μην ανυσηχεις γνωστο φαινομενο να σε πνιγει κατι.....αν δεν σε επνιγε να ανυσηχουσες

[LILA28]

Γεια σας και πάλι,

μετά από 3 μήνες περίπου η κατάσταση έχει ως εξής. Θυμάστε το πρόβλημα με το φαγητό που μου στέκεται στον οισοφάγο, δεν κατεβαίνει και τρώω μόνο με νερό κλπ? Δεν το έχω ξεπεράσει ακόμα, έχω βυθιστεί στην κατάθλιψη και θέλω να πεθάνω γιατί δε θέλω να ζω έτσι για το υπόλοιπο της ζωής μου.

Πήγα στη Αθήνα και έκανα τις πιο εξειδικευμένες εξετάσεις για το συγκεκριμένο πρόβλημα (βαριούχο γεύμα και μανομετρία οισοφάγου). Η πρώτη εξέταση δεν έδειξε τίποτα, καθώς δεν έχω δυσφαγία στα υγρά αλλά μόνο στα στερεά. Και ενώ περίμενα ότι και η 2η εξέταση δε θα έδειχνε τίποτα και ότι θα μου λέγανε είναι η ιδέα σου, τελικά η εξέταση έδειξε αυξημένη πίεση στον οισοφάγο. Με ρωτήσανε αν εκτός από τη δυσφαγία έχω και πονους στο στήθος και όταν τους είπα όχι μου είπαν ότι Οκ θα την βγάλουμε αρνητική την εξέταση για \"οισοφάγο καρυοθραύστη\" και θα το αποδώσουμε στο άγχος. Φυσικά εγώ δεν καθησυχαστηκα καθόλου, καθώς όταν άκουγα τα σχόλια των γιατρών κατά τη διάρκεια της εξέτασης είχα μείνει. Λέγανε δεν μπορεί, τόσο υψηλές τιμές, μηπως καναμε λάθος, είναι καρυοθραύστης, μπαίνανε διάφοροι και βλέπανε τις εξετάσεις και λέγανε \"πρόβληματάκι ε?\". Γενικά επικρατούσε ένας κλίμα το οποίο μου έδειχνε ότι έχω μεγάλο πρόβλημα. Στο τέλος όμως, ο γιατρός έγραψε ότι η μανομετρία οισοφάγου είναι κανονική, με πίεση στα ανώτερα φυσιολογικά όρια. Τον ρώτησα αν λέει αλήθεια ή αν προσπαθεί να με κάνει να νιώσω καλύτερα επειδή με είδε να τα χάνω, μου είπε όχι, σου βάζω την υπογραφή μου, δεν μπορείς να με αμφισβητείς. Σε ιδιαίτερα αγχωτικά άτομα λέει μπορεί να υπάρχουν τέτοιες υψηλές τιμές (όριο φυσιολογικού=200 και εγώ είχα έως και 220 σε κάποιες καταπόσεις, δεν ξέρω πώς βγάλαν τον μέσο όρο τελικά...).

Αποτέλεσμα της εξέτασης και γενικά όλων των εξετάσεων που έχω κάνει: δε βγάζω άκρη, δεν ξέρω τελικά αν έχω πρόβλημα ή όχι, αν έχει προκληθει από το άγχος, αν θα περάσει , αν θα μείνει για πάντα, δεν έχω καταλάβει ειλικρινά και δεν μπορει να μου δώσει απάντηση κανείς.

Από αρχές Ιανουαρίου ξεκίνησα θεραπεία με efexor xr και lamictal και υποτίθεται ότι όλα τα ψυχοσωματικά θα περνούσαν σε 20 μέρες. Τίποτα δεν έγινε όμως, ούτε η δυσφαγία πέρασε, ούτε η διαθέση μου βελτιώθηκε. Βασικά η διάθεση μου θα βελτιωθεί την μέρα που θα μπορέσω και πάλι να φάω κανονικά, όπως έτρωγα πριν, γιατί πραγματικά δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα τρώω έχοντας συνέχεια το αίσθημα του φόβου για πνιγμό.

Εξαιτίας όλου αυτού του πανικού και της στενοχώριας, έφτασα να έχω αφήσει τη δουλειά μου από τον Ιανουάριο και να έχω κλειστεί μέσα στο σπίτι θρηνώντας την μοίρα μου. Κανένας δεν μπορεί να με καταλάβει, σε όλους φαίνεται τρελό αυτό που λέω για τον οισοφάγο και τη δυσφαγία και είναι λογικό καθώς κανείς μας ποτέ δεν είχε καθίσει να σκεφτεί πώς γίνεται η κατάποση κλπ, όλοι τρώγαμε και ήταν αυτονόητο ότι θα γίνουν όλα νορμάλ από εκεί και πέρα. Και ξαφνικά βρέθηκα εγώ να ταλαιπωρούμαι από ένα τέτοιο πρόβλημα και να σκέφτομαι ότι μπορεί να έχω οισοφάγο καρυοθραύστη που είναι ανίατος και μόνο τα συμπτώματα υποχωρούν λίγο με κάτι φάρμακα για τη χαλάρωση των μυών του οισοφάγου. Επίσης δίνουν και αντικαταθλιπτικά στους ασθενείς για τον πόνο (κάτι που με έκανε να σκεφτώ ότι μπορεί να το έχω και να μην πονάω επειδή παίρνω αντικαταθλιπτικά...).

Είναι η 3η φορά που παθαίνω κατάθλιψη και την πρώτη φορά είχα όλα τα ψυχοσωματικά που περιγράφονται στο φόρουμ (αστάθεια, τρέμουλο, κρισεις πανικού, μουδιάσματα, ζαλάδα, βάρος στο κεφάλι, πόνο στον αυχένα κλπ). Ψυχοσωματικό επίσης είναι και το globus hystericus, όταν νομιζεις ότι δεν μπορείς να κατεβάσεις το φαγητό από το στόμα στο φάρυγγα, αλλά αυτό που έχω εγώ είναι διαφορετικό, έχει να κάνει καθαρά με τον οισοφάγο, με το ακούσιο κομμάτι της κίνησης της τροφής. Κατά πόσο μπορεί να αποδοθεί σε ψυχολογικά αίτια? Κατά πόσο μπορεί να ερμηνευθεί σαν αποτέλεσμα νευρογενές, σαν αποτέλεσμα του σφιξίματος των μυών?

Θέλω τη ζωή μου πίσω, ήμουν ιδιαίτερα ενεργητική, είχα τη δουλειά μου, το σπίτι μου, τη σχέση μου, τα πάντα και κοντεύω να τα χάσω όλα...

Να αναφέρω ότι τώρα παίρνω 225 mg Efexor xr και 150 mg Lamictal ημερησίως, την μεγαλύτερη δόση που έχω πάρει ποτέ...


Συγγνώμη για το εκτενές ποστ, αν μπορεί κάποιος να βοηθήσει θα το εκτιμήσω.

Να είστε όλοι καλά.

[deleted-member141015]

Λίλα μιλάς για ένα ιστορικό με αγοραφοβία, πανικό, κατάθλιψη, σωματικά συμπτώματα. Ξεκίνα συστηματικά ψυχοθεραπεία με έναν έμπειρο ψυχολόγο ή ψυχίατρο και μην μένεις μόνο στη φαρμακευτική αγωγή. Η μηνιαία ψυχοθεραπεία που όπως διάβασα έκανες κάποτε είναι πολύ αραιά, πάρτο απόφαση να αφιερώσεις μια ώρα την εβδομάδα στη θεραπεία και ενδιάμεσα να ακολουθείς τις κατευθύνσεις που θα σου δοθούν. Είσαι 28 χρονών και βασανίζεσαι ήδη 7 χρόνια. Σκέψου λοιπόν ότι η κατάσταση που αντιμετωπίζεις πήρε τόσα χρόνια για να δημιουργηθεί, επομένως θα χρειαστεί ίσως αρκετό χρόνο και για να επανέλθεις, όμως με την κατάλληλη βοήθεια δεν θα πάρει άλλα τόσα χρόνια! Και σίγουρα αξίζει να νιώθεις καλύτερα.

Ρωτάς για το ακούσιο κομάτι, σε διαβεβαιώ πως οτιδήποτε ακούσιο έχει τεράστια σχέση με \'ψυχολογικά\' αίτια. Θα σε ωφελούσε και μια εκπαίδευση σε τεχνικές χαλάρωσης, αλλά ταυτόχρονα να διερευνήσεις και να αντιμετωπίσεις αυτά τα αίτια.

[Wintertimes]

Λιλακι καλησπερα.
Παιρνω 200 mg ημερησιως και 0,25 xanax, αλλα μεσα στην πολη. Παραπέρα δεν ξερω αν θα μ επιανε κατι.
Απ\' οσα διαβασα καταλαβα πως τωρα μπηκες στο κλιμα μιας διαταραχης. Ισως να μεγενθυνεις λιγακι τα προβληματα σου ή απλα να μην εχεις ζησει/περασει δυσκολα ψυχολογικα. Το λεω συνεχως αυτο στον εαυτο μου αλλα ΠΑΝΤΑ οταν ξαναρχεται ειναι τοσο δυσκολο οσο την πρωτη φορα και τπτ δεν σε πειθει. Περασα ωρες αποπραγματωσης/αποπροσωποποιησης, αλλα εφυγαν. Πριν μερικους μηνες ενιωσα τις δυσκολιες καταποσης κι εφυγαν κι αυτες. Ειναι θεμα κρυμμενου αγχους γιατι θυμαμαι τοτε προσπαθουσα να βρω τι εφταιγε, τι με αγχωσε ή τι με στεναχωρησε και δεν εβρισκα κατι συνταρακτικο. Το τι ομως ειναι συνταρακτικο για την ψυχη μας δεν μπορει να το ξερει το συνειδητο (ετσι λεγεται...). Τα ψυχοσωματικα ειναι τοσο αληθινα που δυσκολα τα θεωρεις θεμα αγχους. Ξερω ειναι δυσκολο να το χωνεψεις αλλα συνηθως αυτο ειναι... Δες ενα παλιοτερο post μου εδω http://www.e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=3990#pid89174
Δεν περιμενα μετα την τυραννια των ψυχοσωματικων μιας ολοκληρης μερας να εξαφανιστει με μονο μια κουβεντα. Τι αλλο θελουμε για να πειστουμε? Κι ομως οταν ξαναρθει παλι ιδιως αντιδρουμε. Γιατι?

[LILA28]

Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις. Είναι γεγονός ότι δεν έχω περάσει ιδιαίτερα δύσκολα στη ζωή μου και από άποψη σωματικής υγείας δεν είχα ποτέ κανένα πρόβλημα, όλα ήταν ψυχολογικά και οφείλονταν στο τρομερό άγχος που είχα για το καθετί.
Απλά αυτή τη φορά, επειδή όντως βρέθηκε κάτι στην εξέταση μου έχουν κοπεί τα πόδια και όσο κι αν προσπαθώ να σκεφτώ ότι είναι ψυχολογικό και θα περάσει, στο μυαλό μου έχει καρφωθεί η ιδέα ότι θα έχω αυτή την ασθένεια για πάντα.

Ειλικρινά έχω χάσει το μυαλό μου, τον εαυτό μου, δε θέλω να σηκώνομαι καθόλου από το κρεβάτι, είναι η πιο σοβαρή κατάθλιψη που έχω πάθει και φοβάμαι ότι μπορεί να μην συνέλθω ποτέ. Στην οικογένειά μου υπάρχει ιστορικό κατάθλιψης και ψυχοσωματικών (μπαμπάς, παππούς), αλλά και οι δυο το έχουν ξεπεράσει. Αυτό μου δίνει λίγο θάρρος, όπως και το ότι ποτέ δεν είχαν κάτι σωματικό.

Νιώθω τόσο άσχημα που βλέπω ανθρώπους με πολύ μεγαλύτερα προβλήματα να στέκονται στα πόδια τους και να ζουν τη ζωή τους όπως κι αν είναι αυτή. Ντρέπομαι για τον εαυτό μου, νιώθω τύψεις αλλά από την άλλη δε μπορώ να κουμαντάρω το μυαλό μου. Όταν μου μπει η έμμονη ιδέα δύσκολα βγαίνει.
Δεν ξέρω τι άλλο να πω, ούτε κι εγώ δεν μπορώ να καταλάβω τον εαυτό μου, όλη αυτη την αυτολύπηση, το θρήνο για τη ζωή που έχασα, την εγκατάλειψη της ζωής μου....