Αντιμετώπιση αυτοκτονικών τάσεων

[Silkstone]

Καλησπέρα σε όλους! Είμαι νέο μέλος, αλλά σας διαβάζω χρόνια.. συνεχώς αναβάλλω το να απευθυνθώ κι εγώ στο φόρουμ.. έχω κατάθλιψη εδώ και 8 χρόνια σε συνδυασμό με αγχώδη διαταραχή.. έχω παρουσιάσει κατά καιρούς και διάφορα άλλα όπως ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή,μανίες κ.ά. Ωστόσο το βασικό μου και διαχρονικό πρόβλημα έγκειται στις δύο πρώτες. Δυστυχώς -αν και γενικότερα περνάω υφέσεις και εξάρσεις- το τελευταίο 6μηνο κάθε μέρα είναι και χειρότερη, σε σημείο που δυσκολεύομαι πλέον να διατηρώ τον έλεγχο των αυτοκτονικών κρίσεων. Απόπειρα δεν έχω κάνει ακόμη απλώς δεν μπορώ να διαχειριστώ τη σκέψη και φτάνω πολύ κοντά στην υλοποίησή της. Απόψε ήταν άλλη μια τέτοια βραδιά. Δυσκολεύομαι όλο και περισσότερο να βρίσκω κίνητρα να συνεχίσω να επιβιώνω. Συνήθως υπάρχει κάποιο trigger που μου προκαλεί την τάση παρόλο που γενικότερα δεν αισθάνομαι ποτέ καλά. Σήμερα την πυροδότησε μια ακόμα αποτυχημένη απόπειρα εύρεσης εργασίας..ξέρω ότι το ερώτημά μου είναι πολύ γενικό..αλλά όλες οι δικαιολογίες που προσπαθώ κάθε φορά να χρησιμοποιήσω στο μυαλό μου για να μην πέσω σήμερα δεν μου φάνηκαν αρκετά καλές..βέβαια τελικά πάλι κάτι με κράτησε (δεν καταλαβαίνω βέβαια το λόγο). Τι μπορώ να κάνω για να βρίσκω ένα λόγο όταν τίποτε πια δεν με κρατάει; Όχι ότι η ζωή μου μετράει καθόλου για μένα, αλλά ξέρω ότι θα προκαλέσω προβλήματα αν το κάνω. Ευχαριστώ εκ των προτέρων και συγγνώμη για τη συγκεχυμένη διατύπωση.

[iakovos23]

καλησπερα φιλος... καταρχην δεν υπαρχει κανενας λογος να κανει ςαποπειρες, ακομα κ αν θες να αυτοκτονισεις, σοβαρα μηλαω... εγω χαρακωνα τα χερια μου και τελικα τωρα που εζησα εχω σημαδια στα χερια, εινια αρκετα αμυδρα παλι καλα... αλλα ναι ειναι ασχημο... και θα το κουβαλας μια ζωη... ακομα και τον αυτοστηγματισμο... οσο ειναι γκαραντι εξωτερικα μην κανεις καμια βλακεια... επεισης ακομα και να θες να πεθανεις δεν χρειαζεται να πεθανεις... ζησε οπως και νασε ακομα και με τον πονο παρεα ... αξιζει περισωτερο απο το να μην ζεις θα το καταλαβειςν καποτε πιστευω

[Silkstone]

Καλησπέρα! Φίλη για την ακρίβεια, παρέλειψα να το αναφέρω. Θέλω πολύ να το πιστέψω αυτό που μου λες, ότι είναι καλύτερα δηλαδή να ζήσεις με το πρόβλημα από το να μην ζεις καθόλου, απλώς έχει πάψει πλέον να με ''πείθει'' σαν δικαιολογία. Δυστυχώς υπάρχει πολλή μαυρίλα που δεν μπορώ να αγνοήσω..σκέφτομαι δηλαδή ότι δεν γίνεται να ζήσω τόσα χρόνια ακόμα έτσι, είμαι ήδη έτσι από τα 19..και όσο για το στίγμα που λες το αντιλαμβάνομαι απόλυτα..κρύβομαι 8 ολόκληρα χρόνια από όλους..3 άτομα ξέρουν για μένα και πρόσφατα ανοίχτηκα και σε ένα 4ο γιατί αδυνατώ πλέον να παίζω θέατρο..όχι ότι έκανα κάτι τρελό για να το κρύψω απλά δεν το έλεγα ανοιχτά..

[Silkstone]

Απλά είπα να κάνω ένα ποστ για να δω πώς το αντιμετώπισαν ενδεχομένως άλλα άτομα, γιατί πόσο πια μπορείς να ξεγελάσεις τον εαυτό σου όταν το μόνο που θέλεις είναι να μην υπάρχεις πια; Ψάχνω λόγους και πράγματα που μέχρι χθες με κρατούσαν σήμερα μου φάνηκαν πάλι γελοία..σκεφτόμουν μόνο πώς να τελειώσω το μαρτύριο..

[Κύκνος]

Απλά είπα να κάνω ένα ποστ για να δω πώς το αντιμετώπισαν ενδεχομένως άλλα άτομα, γιατί πόσο πια μπορείς να ξεγελάσεις τον εαυτό σου όταν το μόνο που θέλεις είναι να μην υπάρχεις πια; Ψάχνω λόγους και πράγματα που μέχρι χθες με κρατούσαν σήμερα μου φάνηκαν πάλι γελοία..σκεφτόμουν μόνο πώς να τελειώσω το μαρτύριο..

Καλημέρα, πώς είσαι σήμερα;

Υπάρχει ένας πολύ σημαντικός λόγος για να μην κάνεις τέτοιο ανεπανόρθωτο κακό στον εαυτό σου: ότι οι άνθρωποι που σε αγαπούν θα πληγωθούν πάρα πολύ κι ίσως να μην το ξεπεράσουν ποτέ (πέρα από το ότι η ζωή έχει αξία)... Έχει λίγα χρόνια που αυτοκτόνησε ένας παλιός μου συμμαθητής και γείτονας κι εγώ ακόμα τον σκέφτομαι και στεναχωριέμαι και δεν ήμασταν και κολλητοί... Φαντάσου η οικογένεια του... Εγώ δεν χρειάζεται να το φανταστώ γιατί το έζησα, η αδελφή του έκλαιγε απαρηγόρητη στην αγκαλιά μου στην κηδεία...

Επίσης έχω κάνει κι εγώ απόπειρες στο παρελθόν, αποτυχημένες προφανώς και ξέρεις τι ήταν αυτό που κατάφερα; Περισσότερη ταλαιπωρία με πολύ πόνο και τρέξιμο σε νοσοκομεία που η διαδικασία που έκαναν οι γιατροί για να με σώσουν δεν ήταν καθόλου ευχάριστη... Πέρα από την ανησυχία των δικών μου...

Ελπίζω να σε ταρακούνησα λίγο... Ότι χρειαστείς γράψε μου...

[kostas_ath]

Καλησπέρα σε όλους! Είμαι νέο μέλος, αλλά σας διαβάζω χρόνια.. συνεχώς αναβάλλω το να απευθυνθώ κι εγώ στο φόρουμ.. έχω κατάθλιψη εδώ και 8 χρόνια σε συνδυασμό με αγχώδη διαταραχή.. έχω παρουσιάσει κατά καιρούς και διάφορα άλλα όπως ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή,μανίες κ.ά. Ωστόσο το βασικό μου και διαχρονικό πρόβλημα έγκειται στις δύο πρώτες. Δυστυχώς -αν και γενικότερα περνάω υφέσεις και εξάρσεις- το τελευταίο 6μηνο κάθε μέρα είναι και χειρότερη, σε σημείο που δυσκολεύομαι πλέον να διατηρώ τον έλεγχο των αυτοκτονικών κρίσεων. Απόπειρα δεν έχω κάνει ακόμη απλώς δεν μπορώ να διαχειριστώ τη σκέψη και φτάνω πολύ κοντά στην υλοποίησή της. Απόψε ήταν άλλη μια τέτοια βραδιά. Δυσκολεύομαι όλο και περισσότερο να βρίσκω κίνητρα να συνεχίσω να επιβιώνω. Συνήθως υπάρχει κάποιο trigger που μου προκαλεί την τάση παρόλο που γενικότερα δεν αισθάνομαι ποτέ καλά. Σήμερα την πυροδότησε μια ακόμα αποτυχημένη απόπειρα εύρεσης εργασίας..ξέρω ότι το ερώτημά μου είναι πολύ γενικό..αλλά όλες οι δικαιολογίες που προσπαθώ κάθε φορά να χρησιμοποιήσω στο μυαλό μου για να μην πέσω σήμερα δεν μου φάνηκαν αρκετά καλές..βέβαια τελικά πάλι κάτι με κράτησε (δεν καταλαβαίνω βέβαια το λόγο). Τι μπορώ να κάνω για να βρίσκω ένα λόγο όταν τίποτε πια δεν με κρατάει; Όχι ότι η ζωή μου μετράει καθόλου για μένα, αλλά ξέρω ότι θα προκαλέσω προβλήματα αν το κάνω. Ευχαριστώ εκ των προτέρων και συγγνώμη για τη συγκεχυμένη διατύπωση.

Γειά σου Silkstone!

Για ποιους λόγους η ζωή σου δε μετράει καθόλου για σένα;

[Silkstone]

Καλημέρα, πώς είσαι σήμερα;

Υπάρχει ένας πολύ σημαντικός λόγος για να μην κάνεις τέτοιο ανεπανόρθωτο κακό στον εαυτό σου: ότι οι άνθρωποι που σε αγαπούν θα πληγωθούν πάρα πολύ κι ίσως να μην το ξεπεράσουν ποτέ (πέρα από το ότι η ζωή έχει αξία)... Έχει λίγα χρόνια που αυτοκτόνησε ένας παλιός μου συμμαθητής και γείτονας κι εγώ ακόμα τον σκέφτομαι και στεναχωριέμαι και δεν ήμασταν και κολλητοί... Φαντάσου η οικογένεια του... Εγώ δεν χρειάζεται να το φανταστώ γιατί το έζησα, η αδελφή του έκλαιγε απαρηγόρητη στην αγκαλιά μου στην κηδεία...

Επίσης έχω κάνει κι εγώ απόπειρες στο παρελθόν, αποτυχημένες προφανώς και ξέρεις τι ήταν αυτό που κατάφερα; Περισσότερη ταλαιπωρία με πολύ πόνο και τρέξιμο σε νοσοκομεία που η διαδικασία που έκαναν οι για να με σώσουν δεν ήταν καθόλου ευχάριστη... Πέρα από την ανησυχία των δικών μου...

Ελπίζω να σε ταρακούνησα λίγο... Ότι χρειαστείς γράψε μου...

Καλημέρα, ευχαριστώ πολύ για την απάντηση και για το ενδιαφέρον..αυτή τη στιγμή αισθάνομαι περισσότερο τύψεις γιατί χθες το βράδυ κυριολεκτικά κρεμόμουν η μισή από το μπαλκόνι στον 5ο..και σκέφτομαι πόσο εγωιστικό ήταν γιατί η αδελφή μου είναι έγκυος στον 7ο μήνα και αν θα πάθαινε κάτι εξαιτίας μου; Γενικά ο μόνος λόγος που υπάρχω αυτή τη στιγμή είναι το μωρό,ακόμη κι αν δεν είναι δικό μου. Θα είναι το πρώτο μου ανιψάκι και είναι πραγματικά ο μόνος λόγος που ξυπνάω το πρωί και υπομένω την κάθε μέρα μέχρι να γεννηθεί και να το γνωρίσω. Πριν 6 μήνες που το έμαθα είχα αρχίσει όπως έγραψα και παραπάνω να είμαι χειρότερα από ποτέ και ήρθε αυτό και κάπως βρήκα αν θες την αφορμή να συνεχίσω να αντέχω. Με αυτό ξεγελιέμαι 6 μήνες τώρα αλλά πιέζομαι πολύ και ίσως ακουστεί κακό αλλά πριν έρθει η εγκυμοσύνη αυτή κάπως είχα ''βολευτεί'' στο ότι μια από αυτές τις μέρες θα το κάνω ενώ τώρα πρέπει να διαχειρίζομαι κάθε φορά την τάση για να μην της συμβεί κάτι. Ξέρω ότι ακούγεται εγωιστικό αλλά όταν προσπαθείς να κρύψεις την κατάστασή σου και δεν το βιώνεις όπως σου βγαίνει κ πρέπει να προσποιείσαι (γιατί δυστυχώς εγώ για να συντηρήσω μια εικόνα που έχω φτιάξει είχα αναγκαστεί να κρύβομαι όπως ξαναέγραψα) είναι πολύ δύσκολο να υφίστασαι τόση πίεση. Εκείνη τη στιγμή μου είναι δύσκολο να σκεφτώ τους άλλους σκέφτομαι ότι εκείνοι θα συνεχίσουν το δρόμο τους. Ζήσαμε πριν μια 8ετία περίπου μια ξαφνική απώλεια και όλοι συνέχισαν σαν να μην συμβαίνει τίποτα, εκτός από μένα που σε συνδυασμό με άλλες καταστάσεις μου κόστισε όπως καταλαβαίνεις και με έριξε στην κατάθλιψη. Οπότε εκείνη τη στιγμή τους σκέφτομαι στην κηδεία μου να κλαίνε και μετά από λιγο καιρό όλα να είναι πάλι καλά , επειδή αυτό βίωσα παλιότερα. Επρόκειτο για απροσδόκητο θάνατο νέου ανθρώπου με πολύ περισσότερους δεσμούς (οικογενειακούς και φιλικούς) από ο,τι έχω εγώ. Οπότε σκεφτόμουν πάντα ότι δεν θα επηρεάσω τόσο πολύ πάνω από 3-4 άτομα αφού δεν έχω κύκλο. Μόνο την αδερφή μου σκέφτομαι τώρα και αυτό με κρατάει αλλά δεν είναι ότι θα με έχει καθημερινά στη ζωή της ή εγώ εκείνη λόγω πολλών συνθηκών..
(συγγνώμη δεν έχω πολύ ειρμό γιατί δεν έχω κοιμηθεί καθόλου)

[Silkstone]

Γειά σου Silkstone!

Για ποιους λόγους η ζωή σου δε μετράει καθόλου για σένα;

Καλησπέρα κι ευχαριστώ για την απάντηση.. οι λόγοι είναι αρκετοί.. έχω παραιτηθεί από όλα και όποτε προσπαθώ για κάτι εδώ και 8 χρόνια τρώω απανωτά χαστούκια..στην παρούσα φάση πέρα από τη γενικότερα άσχημη ψυχολογική μου κατάσταση έχει έρθει να προστεθεί ανεργία σχεδόν 30 μηνών και αλλεπάλληλες αλλαγές στη ζωή μου (δεν τα πάω καθόλου καλά με τις αλλαγές) που με έχουν βγάλει από τη συνηθισμένη ρουτίνα της κατάθλιψης που είχα (όλη μέρα σπίτι με μεγάλη άρνηση για όλα) και με έχουν αναγκάσει να βγαίνω έξω και να τρώω τη μία απογοήτευση μετά την άλλη..κακό τάιμινγκ..ψάχνω και εγώ δουλειά με αυτήν την κατάσταση...βέβαια κ πριν 30 μήνες δν είχαμε κόβιντ..όλοι μου λένε ότι είμαι άτυχη και ότι πόσα χαστούκια να αντέξω.. αυτά τα άτομα που ξέρουν για μένα είναι σε άρνηση και όσοι δν ξέρουν με αντιμετωπίζουν με ατάκες του στυλ ''μην στεναχωριεσαι'' ,''μην αγχωνεσαι'' που όπως καταλαβαίνεις είναι δώρον άδωρον.
Μέχρι τα 19 είχα διαταραχές,αλλά όχι κατάθλιψη, Ήμουν αγχώδης αλλά ανταγωνιστική, με ενδιέφερε να πάω μπροστά, να εξελιχθώ, είχα όνειρα. Αλλά προσγειώθηκα απότομα από διάφορα γεγονότα και τώρα πια μετράω αντίστροφα για το τέλος. Έχω χάσει το ενδιαφέρον μου για τα πάντα και σκέφτομαι πως είμαι 27 δηλαδή σχετικά μικρή και ταράζομαι στη σκέψη ότι θα πρέπει να περάσω αρκετά χρόνια ακόμα έτσι για αυτό στρέφομαι στο να τα τελειώσω όλα μόνη μου. Με αγχώνει η ζωή, δεν θέλω να ζήσω τίποτα, ούτε να κάνω τίποτα.

[Κύκνος]

Καλημέρα, ευχαριστώ πολύ για την απάντηση και για το ενδιαφέρον..αυτή τη στιγμή αισθάνομαι περισσότερο τύψεις γιατί χθες το βράδυ κυριολεκτικά κρεμόμουν η μισή από το μπαλκόνι στον 5ο..και σκέφτομαι πόσο εγωιστικό ήταν γιατί η αδελφή μου είναι έγκυος στον 7ο μήνα και αν θα πάθαινε κάτι εξαιτίας μου; Γενικά ο μόνος λόγος που υπάρχω αυτή τη στιγμή είναι το μωρό,ακόμη κι αν δεν είναι δικό μου. Θα είναι το πρώτο μου ανιψάκι και είναι πραγματικά ο μόνος λόγος που ξυπνάω το πρωί και υπομένω την κάθε μέρα μέχρι να γεννηθεί και να το γνωρίσω. Πριν 6 μήνες που το έμαθα είχα αρχίσει όπως έγραψα και παραπάνω να είμαι χειρότερα από ποτέ και ήρθε αυτό και κάπως βρήκα αν θες την αφορμή να συνεχίσω να αντέχω. Με αυτό ξεγελιέμαι 6 μήνες τώρα αλλά πιέζομαι πολύ και ίσως ακουστεί κακό αλλά πριν έρθει η εγκυμοσύνη αυτή κάπως είχα ''βολευτεί'' στο ότι μια από αυτές τις μέρες θα το κάνω ενώ τώρα πρέπει να διαχειρίζομαι κάθε φορά την τάση για να μην της συμβεί κάτι. Ξέρω ότι ακούγεται εγωιστικό αλλά όταν προσπαθείς να κρύψεις την κατάστασή σου και δεν το βιώνεις όπως σου βγαίνει κ πρέπει να προσποιείσαι (γιατί δυστυχώς εγώ για να συντηρήσω μια εικόνα που έχω φτιάξει είχα αναγκαστεί να κρύβομαι όπως ξαναέγραψα) είναι πολύ δύσκολο να υφίστασαι τόση πίεση. Εκείνη τη στιγμή μου είναι δύσκολο να σκεφτώ τους άλλους σκέφτομαι ότι εκείνοι θα συνεχίσουν το δρόμο τους. Ζήσαμε πριν μια 8ετία περίπου μια ξαφνική απώλεια και όλοι συνέχισαν σαν να μην συμβαίνει τίποτα, εκτός από μένα που σε συνδυασμό με άλλες καταστάσεις μου κόστισε όπως καταλαβαίνεις και με έριξε στην κατάθλιψη. Οπότε εκείνη τη στιγμή τους σκέφτομαι στην κηδεία μου να κλαίνε και μετά από λιγο καιρό όλα να είναι πάλι καλά , επειδή αυτό βίωσα παλιότερα. Επρόκειτο για απροσδόκητο θάνατο νέου ανθρώπου με πολύ περισσότερους δεσμούς (οικογενειακούς και φιλικούς) από ο,τι έχω εγώ. Οπότε σκεφτόμουν πάντα ότι δεν θα επηρεάσω τόσο πολύ πάνω από 3-4 άτομα αφού δεν έχω κύκλο. Μόνο την αδερφή μου σκέφτομαι τώρα και αυτό με κρατάει αλλά δεν είναι ότι θα με έχει καθημερινά στη ζωή της ή εγώ εκείνη λόγω πολλών συνθηκών..
(συγγνώμη δεν έχω πολύ ειρμό γιατί δεν έχω κοιμηθεί καθόλου)

Μην νιώθεις τύψεις και γίνεσαι χειρότερα... Απλώς σκέψου ότι έστω κι αυτά τα λίγα άτομα να πληγώσεις θα είναι κρίμα κι επίσης μεγάλο κρίμα και για σένα που θα χάσεις τη ζωή σου... Όσο για το ότι θα βρούνε τον δρόμο τους θα τον βρούνε αλλά ο πόνος πάντα θα υπάρχει στην ψυχή τους... Για να καταλάβεις θα σου πω ότι όταν ο αδελφός μου κατάλαβε ότι είχα προσπαθήσει να κόψω τις φλέβες μου (επειδή είδε τον επίδεσμο στον καρπό) έκλαιγε ολόκληρος άντρας...
Τώρα για το ανιψάκι σου δεν μπορείς να φανταστείς τη χαρά θα σου δώσει όταν γεννηθεί ακόμα κι αν δεν θα το βλέπεις κάθε μέρα... Ξέρω τι σου λέω γιατί έχω κι εγώ ανιψάκι από έναν πρώτο μου ξάδελφο και μου έχει δώσει ζωή και χαίρομαι όποτε το βλέπω...

[Silkstone]

Μην νιώθεις τύψεις και γίνεσαι χειρότερα... Απλώς σκέψου ότι έστω κι αυτά τα λίγα άτομα να πληγώσεις θα είναι κρίμα κι επίσης μεγάλο κρίμα και για σένα που θα χάσεις τη ζωή σου... Όσο για το ότι θα βρούνε τον δρόμο τους θα τον βρούνε αλλά ο πόνος πάντα θα υπάρχει στην ψυχή τους... Για να καταλάβεις θα σου πω ότι όταν ο αδελφός μου κατάλαβε ότι είχα προσπαθήσει να κόψω τις φλέβες μου (επειδή είδε τον επίδεσμο στον καρπό) έκλαιγε ολόκληρος άντρας...
Τώρα για το ανιψάκι σου δεν μπορείς να φανταστείς τη χαρά θα σου δώσει όταν γεννηθεί ακόμα κι αν δεν θα το βλέπεις κάθε μέρα... Ξέρω τι σου λέω γιατί έχω κι εγώ ανιψάκι από έναν πρώτο μου ξάδελφο και μου έχει δώσει ζωή και χαίρομαι όποτε το βλέπω...

Να σου ζήσει το ανιψάκι! Θέλω πολύ να γνωρίσω κι εγώ το δικό μου! Είναι πολλά χρόνια τώρα που είτε λόγω αγωγής είτε και λόγω της όλης κατάστασής μου δεν αισθάνομαι χαρά ποτέ και είναι το μόνο πράγμα που έχει καταφέρει να το ανατρέψει λίγο αυτό.. αντιλαμβάνομαι απόλυτα αυτό που μου λες και στεναχωριέμαι που το πέρασες όλο αυτό..είναι όντως σκληρό κι εγώ πρόσφατα ανοίχτηκα σε ένα άτομο που ψιλοήξερε αλλά όχι πολλά πολλά και την έκανα άθελά μου να κλάψει ενώ δεν κλαίει γενικά εύκολα..απλά σκέφτομαι ότι αν αντέξω μερικά χρόνια ακόμη για να δω το ανιψάκι μου να μεγαλώνει όταν θα έρθει η ώρα να το κάνω θα πληγώσω κι εκείνο και σκέφτομαι να το κάνω προτού με γνωρίσει και με θυμάται...

[Κύκνος]

Να σου ζήσει το ανιψάκι! Θέλω πολύ να γνωρίσω κι εγώ το δικό μου! Είναι πολλά χρόνια τώρα που είτε λόγω αγωγής είτε και λόγω της όλης κατάστασής μου δεν αισθάνομαι χαρά ποτέ και είναι το μόνο πράγμα που έχει καταφέρει να το ανατρέψει λίγο αυτό.. αντιλαμβάνομαι απόλυτα αυτό που μου λες και στεναχωριέμαι που το πέρασες όλο αυτό..είναι όντως σκληρό κι εγώ πρόσφατα ανοίχτηκα σε ένα άτομο που ψιλοήξερε αλλά όχι πολλά πολλά και την έκανα άθελά μου να κλάψει ενώ δεν κλαίει γενικά εύκολα..απλά σκέφτομαι ότι αν αντέξω μερικά χρόνια ακόμη για να δω το ανιψάκι μου να μεγαλώνει όταν θα έρθει η ώρα να το κάνω θα πληγώσω κι εκείνο και σκέφτομαι να το κάνω προτού με γνωρίσει και με θυμάται...

Σ' ευχαριστώ! ♥

Άκουσε με λίγο, να μην το κάνεις καθόλου, είναι κρίμα... Κι εγώ υποφέρω από κατάθλιψη αλλά προσπαθώ ν' αντέχω έστω με τις λίγες χαρές που έχω... Όμως επειδή έχουν υπάρξει φορές που κι εγώ έμπαινα στον πειρασμό να δώσω τέλος και πάλευα μ' αυτή την τάση ζήτησα βοήθεια από μια γραμμή για την πρόληψη της αυτοκτονίας, θέλεις να το δοκιμάσεις κι εσύ; Δώσε μια ευκαιρία στον εαυτό σου... Ορίστε, εδώ θα βρεις όλες τις πληροφορίες: http://suicide-help.gr/ Εμένα κατάφεραν να με βοηθήσουν...

[hlias1988]

Γεια!
Εχω κανει δυο αποπειρες αυτοκτονιας... ηπια 2 κουτια ντεπον και τις δυο φορες... μαλακιες. το μονο που καταφερα ειναι να αναστατωσω τους δικους μου, να αποκτησω στιγμα στην μικρη κοινωνια που μενω...
Επισης διαβασα οτι το αθωο ντεπον μπορει σαν αποπειρα να κανει βλαβη στον εγκεφαλο και στις ακουστικες λειτουργιες...
το απλο αθωο ντεπον...

[hlias1988]

Με λιγα λογια πηγα σε ψυχιατρο και το αντιμετωπιζω το θεμα... Απο δουλεια τιποτα...
Ουτε και εγω παιζω θεατρο τις φασης "ολα καλα ειναι". γιατι δεν ειναι...
Ειμαστε σε μια εποχη που πρεπει να ειμαστε "ολοι καλα" . δεν γινετε...

[Silkstone]

Σ' ευχαριστώ! ♥

Άκουσε με λίγο, να μην το κάνεις καθόλου, είναι κρίμα... Κι εγώ υποφέρω από κατάθλιψη αλλά προσπαθώ ν' αντέχω έστω με τις λίγες χαρές που έχω... Όμως επειδή έχουν υπάρξει φορές που κι εγώ έμπαινα στον πειρασμό να δώσω τέλος και πάλευα μ' αυτή την τάση ζήτησα βοήθεια από μια γραμμή για την πρόληψη της αυτοκτονίας, θέλεις να το δοκιμάσεις κι εσύ; Δώσε μια ευκαιρία στον εαυτό σου... Ορίστε, εδώ θα βρεις όλες τις πληροφορίες: http://suicide-help.gr/ Εμένα κατάφεραν να με βοηθήσουν...

Το ξέρω και το προσπαθώ, απλά γίνεται όλο και πιο δύσκολο και αυτές οι λίγες οι χαρές οι άτιμες δεν έρχονται.. κι εγώ έχω απευθυνθεί πολλάκις σε αυτές τις γραμμές όταν τα βρίσκω πολύ σκούρα..για οικονομικούς λόγους σταμάτησα κ την ψυχοθεραπεία μιας που βαρέθηκα να πηγαίνω για να ακούω κάθε φορα ''κάνε υπομονή'', ''θα περάσει'', ''δεν θα είναι πάντα έτσι'', ''στο χέρι σου είναι να κάνεις κάτι''..σε ευχαριστώ πάντως για την παραπομπή Κύκνε.. πόσο δύσκολο όμως είναι να ζεις τόσα χρόνια έτσι; Θα μου πεις δεν είμαστε οι μόνοι, αλλά πόσο κουράγιο και υπομονή να κάνει κανείς;;Αναρωτιέμαι..

[Silkstone]

Γεια!
Εχω κανει δυο αποπειρες αυτοκτονιας... ηπια 2 κουτια ντεπον και τις δυο φορες... μαλακιες. το μονο που καταφερα ειναι να αναστατωσω τους δικους μου, να αποκτησω στιγμα στην μικρη κοινωνια που μενω...
Επισης διαβασα οτι το αθωο ντεπον μπορει σαν αποπειρα να κανει βλαβη στον εγκεφαλο και στις ακουστικες λειτουργιες...
το απλο αθωο ντεπον...

Με λιγα λογια πηγα σε ψυχιατρο και το αντιμετωπιζω το θεμα... Απο δουλεια τιποτα...
Ουτε και εγω παιζω θεατρο τις φασης "ολα καλα ειναι". γιατι δεν ειναι...
Ειμαστε σε μια εποχη που πρεπει να ειμαστε "ολοι καλα" . δεν γινετε...

Γεια σου Ηλία κι ευχαριστώ για την απάντηση! Ναι το έχω ακούσει κι εγώ αυτό για το ντεπόν..μπορώ να το καταλάβω γιατί σε μικρές κοινωνίες ζούσα πάντα.. εδώ ότι πας ψυχολόγο κουτσομπολεύεται από στόμα σε στόμα και όχι μόνο από άτομα μεγάλης ηλικίας αλλά και από νέους και μορφωμένους...λες και όταν σε πονάει το πόδι και πας σε ορθοπεδικό σχολιάζεσαι; τεσπα..σου εύχομαι να το ξεπεράσεις κι εσύ πραγματικά..εγώ με ψυχιάτρους δεν είχα ούτε έχω τόσο καλή εμπειρία..παρόλα αυτα συνεχίζω την αγωγή..στην αρχη φοβόμουν να την αρχίσω και τώρα φοβάμαι να την σταματήσω..γτ τουλάχιστον παραμένω σε ρομποτικό mode και συντηρώ κάπως μια ''νορμάλ'' εικόνα βεβαια με δυσκολία (η μικρή κοινωνία που λέγαμε..). Ζορίζομαι να κάνω τον καραγκιόζη για να μην καταλάβει κανείς κάτι..αλλά πλέον δεν αντέχεται..και είμαι μόνο 6 μήνες εδώ που είμαι..στην μικρή κοινωνία πώς το παλεύεις με αυτο το θέμα;