Μανα

**melene** · 25-02-2010, 01:59

απο παιδι με θυμαμαι καθε φορα που αρρωσταινα να χαιρομαι.
καθε φορα που κατι κακο εμφανιζοταν και ειχε σχεση με την υγεια μου να με κανει πανευτυχη.ηθελα να τραβηξω την προσοχη,ετσι ανακαλυψα,τον λογο,δεν τον ηξερα.Καθε φορα καθε συνεδρια με τον θεραπευτη μου ειχε σαν επιλογο την αναγκη μου να τραβαω την προσοχη καθως και τον φοβο της απορριψης.

στα 19 μου μετα απο διαφορες αρρωστιες,μεχρι και ελκη στον οισοφαγο ειχα απο παλλινδρομηση,παθαινω την πρωτη κριση πανικου μου.χμμμ εφταιγαν οι καφεδες,το αδειο μου στομαχι,η ελλειψη υπνου αλλα σιγουρα οχι η οικογενεια μου,η μανα μου.

συνειδητοποιω σχεδον 2 χρονια μετα την πρωτη κριση πανικου για ποιο λογο ειχα αυτο το ξεσπασμα.δεν ειναι τιποτα παραπανω
απο μια ακομη απελπισμενη προσπαθεια του εαυτου μου να ζητησω την προσοχη.απο ποιον?απο τη μανα μου.

απο παιδι, μανα και πατερας για εμενα ηταν ο πατερας μου τον οποιο δυστυχως και εχασα πριν αρκετα χρονια.ποτε δεν πηρα την προσοχη,ισως αγαπη που ηθελα απο αυτην,την μητερα μου.
και επιστρεφω παλι στο σημερα με μια μανα η οποια συνεχεια με κατηγορει που επισκεφτομαι ψυχιατρους και ψυχολογους,με μια μητερα που με κατηγορει λεγοντας μου πως στερω απο την οικογενεια,με μια μητερα η οποια συνεχως με μειωνει και μου λεει πως την ζηλευω.μια μητερα με την οποια οι σχεσεις μας ειναι καθαρα οικονομικες.

τι διατηρει το προβλημα μου?το οτι δεν το αποδεχεται και ετσι δεν αποδεχεται εμενα την ιδια...με απορριπτει με καθε της κουβεντα, με καθε της κινηση.με ακυρωνει.

μα ειναι η μανα μου..η γυναικα που οταν θα γελασει θα γελασω και εγω,οταν θα κλαψει θα υποφερω..

μα ειναι η μανα..και για την μανα δεν μιλαμε ετσι,σωστα?η μανα ειναι ο μονος ανθρωπος που μας αγαπαει πραγματικα που θα θυσιαζζοταν,ετσι δεν λενε?ειναι ετσι?

ντρεπομαι που τα λεω ολα αυτα μα δεν αντεχω.ξερω θα το μετανιωσβ και καποια στιγμη θα το σβησω γιατι δεν κανει να μιλαω ετσι για την μαμα,τοσο κοπο εκανε για να μεγαλωσει μονη της τα παιδια της.

στο μυαλο μου εχουν τεκμηριωθει παρα πολλα με απο αυτη μου την ανακαλυψη,νιωθω πιο δυνατη απο ποτε.ομως τι κανω?μενω?που?εκει?μαζι της?ειμαι αχαριστη?μα δεν εχω στερηθει τιποτα τοσα χρονια...

**γιώτα2** · 25-02-2010, 02:03

Την προσοχή που εσύ θα ήθελες ίσως;

**melene** · 25-02-2010, 02:06

ειναι ικανο ομως κατι τετοιο να με κανει να αγνοω ολα τα αλλα που εχει κανει για εμενα?με μεγαλωσε..ειμαι τοσο μπερδεμενη..

**Θεοφανία** · 25-02-2010, 02:14

Originally posted by melene
απο παιδι με θυμαμαι καθε φορα που αρρωσταινα να χαιρομαι.
καθε φορα που κατι κακο εμφανιζοταν και ειχε σχεση με την υγεια μου να με κανει πανευτυχη.ηθελα να τραβηξω την προσοχη,ετσι ανακαλυψα,τον λογο,δεν τον ηξερα.Καθε φορα καθε συνεδρια με τον θεραπευτη μου ειχε σαν επιλογο την αναγκη μου να τραβαω την προσοχη καθως και τον φοβο της απορριψης.

στα 19 μου μετα απο διαφορες αρρωστιες,μεχρι και ελκη στον οισοφαγο ειχα απο παλλινδρομηση,παθαινω την πρωτη κριση πανικου μου.χμμμ εφταιγαν οι καφεδες,το αδειο μου στομαχι,η ελλειψη υπνου αλλα σιγουρα οχι η οικογενεια μου,η μανα μου.

συνειδητοποιω σχεδον 2 χρονια μετα την πρωτη κριση πανικου για ποιο λογο ειχα αυτο το ξεσπασμα.δεν ειναι τιποτα παραπανω
απο μια ακομη απελπισμενη προσπαθεια του εαυτου μου να ζητησω την προσοχη.απο ποιον?απο τη μανα μου.

απο παιδι, μανα και πατερας για εμενα ηταν ο πατερας μου τον οποιο δυστυχως και εχασα πριν αρκετα χρονια.ποτε δεν πηρα την προσοχη,ισως αγαπη που ηθελα απο αυτην,την μητερα μου.
και επιστρεφω παλι στο σημερα με μια μανα η οποια συνεχεια με κατηγορει που επισκεφτομαι ψυχιατρους και ψυχολογους,με μια μητερα που με κατηγορει λεγοντας μου πως στερω απο την οικογενεια,με μια μητερα η οποια συνεχως με μειωνει και μου λεει πως την ζηλευω.μια μητερα με την οποια οι σχεσεις μας ειναι καθαρα οικονομικες.

τι διατηρει το προβλημα μου?το οτι δεν το αποδεχεται και ετσι δεν αποδεχεται εμενα την ιδια...με απορριπτει με καθε της κουβεντα, με καθε της κινηση.με ακυρωνει.

μα ειναι η μανα μου..η γυναικα που οταν θα γελασει θα γελασω και εγω,οταν θα κλαψει θα υποφερω..

μα ειναι η μανα..και για την μανα δεν μιλαμε ετσι,σωστα?η μανα ειναι ο μονος ανθρωπος που μας αγαπαει πραγματικα που θα θυσιαζζοταν,ετσι δεν λενε?ειναι ετσι?

ντρεπομαι που τα λεω ολα αυτα μα δεν αντεχω.ξερω θα το μετανιωσβ και καποια στιγμη θα το σβησω γιατι δεν κανει να μιλαω ετσι για την μαμα,τοσο κοπο εκανε για να μεγαλωσει μονη της τα παιδια της.

στο μυαλο μου εχουν τεκμηριωθει παρα πολλα με απο αυτη μου την ανακαλυψη,νιωθω πιο δυνατη απο ποτε.ομως τι κανω?μενω?που?εκει?μαζι της?ειμαι αχαριστη?μα δεν εχω στερηθει τιποτα τοσα χρονια...

Μελ...δεν πρέπει να σβήσεις τίποτα. Είσαι εσυ.
Πρέπει να σκεφτεις όμως. Λες όλα αυτά για τη μαμά σου, όμως, λες πως παρόλες τις δυσκολίες, σας μεγάλωσε.
Σκέφτηκες ποτέ τον πόνο της για το χαμό του πατέρα σου?
Πως ήταν μόνη και έπρεπε να σας μεγαλώσει?
Πως μπορεί να μην αντιλαμβάνεται τις δικές σου φρίκες μπροστά σε όλα αυτά που ήρθε αντιμέτωπη?
Πως οι δυσκολίες τη λύγισαν και δεν έχει πια υπομονη?

**melene** · 25-02-2010, 02:18

θεοφ ναι,τα σκεφτομαι και τα ανγνωριζω και αυτη ειναι η φωνη της λογικης που με κανει και αισθανομαι ασχημα που την \'\'εκθετω\'\'.ομως ετσι νιωθω.το συναισθημα και η λογικη μου ερχονται σε πολυ μεγαλη αντιθεση και αυτος και ειναι ο λογος που δεν ξερω πως να το χειριστω..

**Θεοφανία** · 25-02-2010, 02:27

Originally posted by melene
θεοφ ναι,τα σκεφτομαι και τα ανγνωριζω και αυτη ειναι η φωνη της λογικης που με κανει και αισθανομαι ασχημα που την \'\'εκθετω\'\'.ομως ετσι νιωθω.το συναισθημα και η λογικη μου ερχονται σε πολυ μεγαλη αντιθεση και αυτος και ειναι ο λογος που δεν ξερω πως να το χειριστω..

Σήμερα....για άλλους λόγους, σκεφτόμουν πως όσο καλός και να είναι ένας γονιός, όσες προσπάθειες και αν κάνει για να είναι δίπλα στο παιδί του, δεν παύει να είναι άνθρωπος.
Τι σημαίνει αυτό?
πως η διαφορετικότητα των ανθρώπων, ο τρόπος που αντιλαμβάνοται τα πράγματα, μπορεί πολλές φορές να γίνει τροχοπέδη στη σχέση με το παιδί του.
Έχεις σκεφτεί ποτέ, αν εσύ και η μητέρα σου ταιριάζετε σε σχέση με το πως αντιλαμβανόσαστε τα πράγματα?

**melene** · 25-02-2010, 02:31

και βεβαια το εχω σκεφτει και εχω καταληξει πως ειμαστε η μερα με τη νυχτα..ομως και παλι,δεν μπορω να την συγχωρεσω μεσα μου.

**Alobar** · 25-02-2010, 02:35

\'... ειναι ικανο ομως κατι τετοιο να με κανει να αγνοω ολα τα αλλα που εχει κανει για εμενα?με μεγαλωσε..ειμαι τοσο μπερδεμενη...\'

Μελέν δε τα αγνοείς. Νομίζω ότι σε θυμώνει που ενώ γνωρίζεις ότι σε αγαπάει - η αγάπη της για σας της έδινε κουράγιο να τα καταφέρνει μόνη της - νιώθεις ωστόσο ότι απορρίπτει αυτό ακριβώς για το οποίο μόχθησε. Εσένα δηλαδή. Είναι ο τρόπος της όμως Μελέν και αλλάζει πολύ σπάνια αυτό. Η απώλεια είναι πολύ δύσκολη και για την ίδια. Ίσως κιόλας να νιώθει πως εσύ την ακυρώνεις με όλα αυτά που αντιμετωπίζεις. Σε θέλει ίσως πιο δυνατή μετά από όλο αυτό για να τη στηρίζεις αλλά στο βγάζει με τρόπο που δείχνει το αντίθετο...

**melene** · 25-02-2010, 02:40

Originally posted by Alobar
\'... ειναι ικανο ομως κατι τετοιο να με κανει να αγνοω ολα τα αλλα που εχει κανει για εμενα?με μεγαλωσε..ειμαι τοσο μπερδεμενη...\'

Μελέν δε τα αγνοείς. Νομίζω ότι σε θυμώνει που ενώ γνωρίζεις ότι σε αγαπάει - η αγάπη της για σας της έδινε κουράγιο να τα καταφέρνει μόνη της - νιώθεις ωστόσο ότι απορρίπτει αυτό ακριβώς για το οποίο μόχθησε. Εσένα δηλαδή. Είναι ο τρόπος της όμως Μελέν και αλλάζει πολύ σπάνια αυτό. Η απώλεια είναι πολύ δύσκολη και για την ίδια. Ίσως κιόλας να νιώθει πως εσύ την ακυρώνεις με όλα αυτά που αντιμετωπίζεις. Σε θέλει ίσως πιο δυνατή μετά από όλο αυτό για να τη στηρίζεις αλλά στο βγάζει με τρόπο που δείχνει το αντίθετο...

omως ολη αυτη η κασταση με αρρωσταινει.πολλες φορες σκεφτομαι πως αν εφευγα,αν μπορουσα να φυγω απο το σπιτι,δεν ξερω αν θα ξαναγυρνουσα,σε τετοιο σημειο με επιβαρρυνει.
ενας γονιος,οταν το παιδι του χαπακωνεται με ψυχοφαρμακα απο τα 19,δεν κανει καποια αυτοκριτικη?η εστω δεν μπορει να δειξει ενα ενδιαφερον?να παρει ενα τηλ.να ρωτησει,γιατρε,το παιδι μου ειναι καλα?
αυριο δυστυχως σταματαω την ψυχοθεραπεια μεχρι να καταφερω να πληρωνω μονη μου τα εξοδα..

**Arsi** · 25-02-2010, 02:53

Originally posted by melene
απο παιδι, μανα και πατερας για εμενα ηταν ο πατερας μου τον οποιο δυστυχως και εχασα πριν αρκετα χρονια.ποτε δεν πηρα την προσοχη,ισως αγαπη που ηθελα απο αυτην,την μητερα μου.
και επιστρεφω παλι στο σημερα με μια μανα η οποια συνεχεια με κατηγορει που επισκεφτομαι ψυχιατρους και ψυχολογους,με μια μητερα που με κατηγορει λεγοντας μου πως στερω απο την οικογενεια,με μια μητερα η οποια συνεχως με μειωνει και μου λεει πως την ζηλευω.μια μητερα με την οποια οι σχεσεις μας ειναι καθαρα οικονομικες.

Ίσως γι\'αυτούς τους λόγους να έχεις αρνητικά συναισθήματα για τη μητέρα σου

μα ειναι η μανα μου..η γυναικα που οταν θα γελασει θα γελασω και εγω,οταν θα κλαψει θα υποφερω..

μα ειναι η μανα..και για την μανα δεν μιλαμε ετσι,σωστα?η μανα ειναι ο μονος ανθρωπος που μας αγαπαει πραγματικα που θα θυσιαζζοταν,ετσι δεν λενε?ειναι ετσι?

τοσο κοπο εκανε για να μεγαλωσει μονη της τα παιδια της.

με μεγαλωσε..

κ ίσως γι\'αυτούς θετικά.

Δεν είναι κακό melene μου να έχεις και κάποια αρνητικά συναισθήματα για τη μαμά σου.Το ότι το αντιλαμβάνεσαι και το παραδέχεσαι σημαίνει απομυθοποίηση και συνεπώς ωρίμανση,εξέλιξη.Ίσως να είδες κάποια πράγματα πιο καθαρά κι αυτό σου έδωσε δύναμη.
Απο κει και πέρα όλα τα συναισθήματα χωράνε μέσα μας,αρκεί να μη \'μαλώνουν\' να είναι ξεκαθαρισμένα.Σαφώς και αγαπάς τη μητέρα σου αλλά είδες και μια άλλη πλευρά σου,ένα άλλο κομμάτι σου που κάτι του έλειψε,ίσως και να θύμωσε.
Για διαφορετικούς λόγους την αγαπάς και για διαφορετικούς νιώθεις αρνητικά απέναντί της.Δεν είναι σώνει και ντε να νιώθεις μόνο ένα απ\'τα δύο...

Προσωπικά πιστεύω πως αυτή σου η παραδοχή είναι πολύ σημαντικό βήμα και να είσαι περήφανη γι\'αυτό:)που έφτασες να το δεις.

Όσο για το αν την εκθέτεις.Όχι,δεν την εκθέτεις γιατί δεν είναι Θεός,άνθρωπος είναι και σίγουρα θα έχει κ αρνητικά κ θα έχει κάνει κ λάθη.

**γιώτα2** · 25-02-2010, 02:59

Μελ θίγεις ένα ευαίσθητο θέμα.Ξέρω πως οι γονείς μου με αγαπούσαν πολύ.Ξέρω πως η μάνα μου τρέμει μην πάθω τίποτε και απο την άλλη υπήρξε πολύ σκληρή απέναντί μου.Με είδε να λιώνω,να έχω αρρωστήσει σωματικά απο στενόχώρια μόλις 20 χρόνων και να σκεφτεί το τι θα πεί ο κόσμος σε περίπτωση που διέλυα τον αρραβώνα.Ζήτησα την βοήθειά της 2 φορές για το ίδιο θέμα και δεν μπόρεσε να μου σταθεί.Για μένα είναι αδιανόητο να το έκανα στο παιδί μου ΄σε όποια εποχή κι αν ζούσαμε.Εκ των υστέρων το έχει μετανιώσει,λέει ότι με κατέστρεψε ότι εκείνη φταίει και πάλι στενοχωριέμαι γιατί βρίσκεται στη δύση της ζωής της.Το ότι έχω παράπονο και θυμό μέσα μου δεν το κρύβω.Το ότι στερήθηκα πολλά και το ότι στέρησα με την σειρά μου και τα παιδιά μου απο μια πιο νορμάλ κατάσταση με πονάει πολύ.Επινα 5 αντικαταθλιπτικά την ημέρα, αγχωλυτικο,και πάλι ήμουν άϋπνη.Την άκουγα και την ακούω να λεει, αχ τι έπαθα δεν κοιμήθηκα ή ξύπνησα το βράδυ άσχετα αν έχει κοιμηθεί και 2 ώρες το μεσημέρι, ενώ ξέρει ότι το παιδί της έχει χρόνια να κοιμηθεί φυσιολογικά.Το να πάρει μισό αγχωλυτικό το θεωρεί πολύ σημαντικό και μου το λέει, όταν εγώ επι 10 χρόνια παλεύω με την κατάθλιψη.και αυτό δεν συμβαίνει τώρα που βρίσκεται σε προχωρημένη ηλικία αλλά πάντα.Παρ΄όλα αυτά με αγαπάει με το δικό τρόπο που ειλικρινά είναι καταπιεστικός.

**Alobar** · 25-02-2010, 02:59

Αν αυτό που θα σου πω, υπάρχει περίπτωση να σε κάνει έστω να νιώσεις λιγότερο μόνη μέσα σε όσα περνάς, να σου πω ότι η δική μου μητέρα έχοντας ζήσει και η ίδια τους λόγους για τους οποίους στράφηκα στο ποτό - και κατά βάθος καταλαβαίνει μια χαρά -, ποτέ δε ζήτησε κάποια βοήθεια, δε πήγε σε ένα γιατρό να το εκμηστηρευτεί, ακόμη και σε έναν παθολόγο απλό. Δε με έχει αγγίξει ποτέ, δε με έχει φιλήσει ποτέ. Στον καρκίνο μου μουρμούριζε συνέχεια για τα... λεφτά που ξοδεύτηκαν. Άμα σου πω ότι τώρα στην απεξάρτηση μου φέρεται χειρότερα θα το πιστέψεις; Κι άμα σου πω ότι πηγαίνω ακόμη στο πατρικό για να φάω και να βάλω πλυντήριο επειδή δεν έχω χρήματα; Δεν έχει καν καταλάβει ότι υποφέρω από έντονα ψυχοσωματικά αυτό το διάστημα - ύπνος, φαγητό - και με κατηγορεί για πράματα που δε θέλω να γράψω αυτή τη στιγμή.
Δε θέλει να δείξει ενδιαφέρον Μελέν και να ρωτήσει αν είσαι καλά, γιατί δε δέχεται ως \'προβλήματα\' αυτά που αντιμετωπίζεις...

**melene** · 25-02-2010, 03:01

αρσι σε ευχαριστω.και για την απαντηση και που με ανακουφιζεις με τα λογια σου.
η αληθεια ειναι πως ειμαι υπερηφανη που καταφερα μονη μου να συνειδητοποιησω κατι τετοιο ομως η συνειδητοποιηση αυτη ειναι και λιγο δικοπο μαχαιρι γιατι τωρα,καθε φορα που με κανει να νιωθω πως με απορριπτει το υπεραναλυω τοσο πολυ και ανησυχω σκεπτομενη τις επιπτωσεις που ισως εχει αυτο στην ψυχικη μου ισορροπια,νιωθω πως με παει πισω
μα να της μιλησω,δεν μπορω,δεν ειναι απο τους ανθρωπους που ακουνε..δυστυχως και να το αποδεχτω μου φαινεται ακατορθωτο αλλα και αδικο..

**γιώτα2** · 25-02-2010, 03:12

Μελ έκανε 25 χρόνια να παραδεχτεί η μάνα μου ότι έχει και αυτή ευθύνες γιατί ήταν και εξακολουθεί να είναι ισχυρογνώμων.Απο ένα εγωϊσμό και μόνο,έγιναν τόσοι άνθρωποι δυστυχισμένοι.καμμιά φορά βλέπω τα μάτια της σαν να θέλουν να της πω:μάνα όλα καλά εσύ δεν φταίς πουθενά ή άλλες να με κοιτούν σαν να λένε συγγνώμη και τότε με πονάει πολύ.Το πόσο με εχει αμφισβητήσει εγώ το ξέρω.Το μόνο που άκουγα, είσαι ίδια ο πατέρας σου.Βαριέσαι τα πάντα πως θα κάνεις οικογένεια, άσε τις ενοχές που με γέμιζε.Εγώ όμως κατάφερα να μεγαλώσω δυο παιδιά με τόσα προβλήματα που δεν φαντάζεσαι και χωρίς την βοήθεια κανενός μάλλον με πολύ κυνήγι θα έλεγα.πολλές φορές αναρωτιέμαι πως άντεξα και άλλες τόσες τι θα μπορούσα να είχα κάνει ακόμη.

**Arsi** · 25-02-2010, 03:28

Originally posted by melene
δυστυχως και να το αποδεχτω μου φαινεται ακατορθωτο αλλα και αδικο..

Αποδέξου το συναισθημά σου.Υπάρχει είναι δικό σου,αληθινό...

Σου φαίνεται άδικο,γιατί?
Μα δεν είσαι θυμωμένη μαζί της επειδή είναι η μαμά σου και έκανε τόσα για σένα αλλά είσαι θυμωμένη μόνο γιατί σου έλειψε.
Τόσο κακό είναι?πιστεύω πως είναι ανθρώπινο.
Έκανε πολλά,στάθηκε πλάι σας κ.λ.π. για όλους αυτούς τους λόγους την λατρεύεις αλλά ..... σου έλειψε κιόλας σε κάποια συναισθηματικά κομμάτια,στην ενθάρρυνση,εμπιστοσύνη,επι κοινωνία δεν ξέρω τι άλλο κ αν ισχύουν κι αυτά..

Γιατί νομίζεις πως την αδικείς?λες κάτι που δεν ισχύει?