Results 1 to 15 of 43
Thread: θανατοφοβια
-
23-03-2010, 18:42 #1
- Join Date
- Mar 2010
- Posts
- 22
θανατοφοβια
γεια σας... ειμαι 27 χρονων και πριν 2,5 χρονια ειχα κρισεις πανικου... ξεκινησα θεραπεια με ladose η οποια πηγε καλα κ ειχανε σταματησει όλα αυτα. πριν απο ενα μηνα περιπου ξανα εμφανίστηκαν αλλα σε χειροτερο βαθμο... την προηγουμενη φορα ειχα φοβους μην λιποθυμησω η καθε φορα που αρρωστενα μην μου το γυρισει σε κατι... τωρα ομως φοβαμαι πως θα πεθανω συγκεκριμενα φοβαμαι κατι συγκεκριμενο που ισως δεν ειναι καλο να το γραψω να μην δημιουργησω και σε αλλους αυτον τον φοβο... δεν ξερω πως να το αντιμετωπισω αυτην την φορα... δεν εχω την δυναμη... την περασμενη φορα ηθελα παλεψα και τα καταφερα αυτην την φορα ειναι σαν να με παραλυει ο φοβος.... εχω ενα παιδακι 2,5 χρονων και δυστηχως τον τελευταιο μηνα το περναει μαζι μου....
- 23-03-2010, 19:06 #2
- Join Date
- Jul 2005
- Posts
- 73
γεια σου,
μην ανησυχεις οι κρισεις ξεπερνιουνται , εχω περασει και εγω κρισεις πανικου με αγοραφοβια, δηλαδη να ειμαι με κοσμο και να νιωθω ολα οσα λες. αλλα τι ακριβως σου συμβαινει τι φοβασαι τοσο πολυ?
23-03-2010, 19:13 #3
- Join Date
- Mar 2010
- Posts
- 22
πιστευω πως ο φοβος αυτος δημιουργηθηκε γιατι πριν ενα μηνα ειχα αρρωστησει βαρια κ δεν μπορουσα να προσεξω το παιδι μου, καθολου... μετα απο εκει αρχισα να σκεφτομαι πως αν παθω κατι ποιος θα ειναι διπλα του κ αμα το παθω οσο ειμαστε μονοι? τι θα κανει? κ υστερα εμαθα για τον θειο μιας φιλης πως επαθε κατι και μετα απο λιγες μερες μαθαινω πως μια κοπελα 22 χρονων πεθανε απο αυτο που εγω αρχισα να φοβαμαι οποτε παρελυσα.... δεν ξερω αν πρεπει να γραψω την αρρωστια αυτη... μην δημιουργησω και σε αλλους πανικο... αλλα πιστευα πως θα το αντιμετωπιζα αλλα πρωτη φορα κλαιω στην ζωη μου απο φοβο για κατι που δεν εχει συμβει..... να μου πεις κανε εξετασεις αλλα ντρεπομαι και μονο να το πω...
23-03-2010, 19:22 #4
- Join Date
- Jul 2005
- Posts
- 73
μην πανικοβαλεσαι πολλες φορες συμβαινουν συμπτωσεις και γνωστοι μας βιωνουν κατι ασχημο και νομιζουμε και εμεις οτι θα το παθουμε, αλλα τι συμβαινει συγκεκριμενα? σκεψου οτι δοξα τω Θεο εισαι ακομα ζωντανη και υγιης και μπορεις να προσεξεις τα παιδια σου
23-03-2010, 19:38 #5
- Join Date
- Feb 2008
- Posts
- 10,780
Originally posted by ampisareti
πιστευω πως ο φοβος αυτος δημιουργηθηκε γιατι πριν ενα μηνα ειχα αρρωστησει βαρια κ δεν μπορουσα να προσεξω το παιδι μου, καθολου... μετα απο εκει αρχισα να σκεφτομαι πως αν παθω κατι ποιος θα ειναι διπλα του κ αμα το παθω οσο ειμαστε μονοι? τι θα κανει? κ υστερα εμαθα για τον θειο μιας φιλης πως επαθε κατι και μετα απο λιγες μερες μαθαινω πως μια κοπελα 22 χρονων πεθανε απο αυτο που εγω αρχισα να φοβαμαι οποτε παρελυσα.... δεν ξερω αν πρεπει να γραψω την αρρωστια αυτη... μην δημιουργησω και σε αλλους πανικο... αλλα πιστευα πως θα το αντιμετωπιζα αλλα πρωτη φορα κλαιω στην ζωη μου απο φοβο για κατι που δεν εχει συμβει..... να μου πεις κανε εξετασεις αλλα ντρεπομαι και μονο να το πω...
Μάλλον θα πρέπει να πας να κάνεις εξετάσεις για να δεις αν συμβαίνει κάτι. Μόνο έτσι θα πάψεις να μοιρολογείς για κάτι που πιθανότατα δεν συμβαίνει.
23-03-2010, 20:05 #6
- Join Date
- Mar 2010
- Posts
- 22
πρεπει να παω.. αλλα να παω και να πω τι? φοβαμαι αυτο και αυτο.... κανε μου μια μαγνητικη? θα δεχτει μονο και μονο απο εναν φοβο? μισω αυτο που αισθανομαι και οταν δεν το αισθανομαι εχω νευρα που το αισθανθηκα δηλ. η μερα μου οπως και να ειμαι ειναι γυρω απο αυτο... και βλεπω πως πολλοι σε αυτο το forum ειναι στην ιδια μοιρα...
23-03-2010, 23:15 #7
- Join Date
- Jul 2007
- Posts
- 3,623
Originally posted by ampisareti
πρεπει να παω.. αλλα να παω και να πω τι? φοβαμαι αυτο και αυτο.... κανε μου μια μαγνητικη? θα δεχτει μονο και μονο απο εναν φοβο? μισω αυτο που αισθανομαι και οταν δεν το αισθανομαι εχω νευρα που το αισθανθηκα δηλ. η μερα μου οπως και να ειμαι ειναι γυρω απο αυτο... και βλεπω πως πολλοι σε αυτο το forum ειναι στην ιδια μοιρα...
Οπότε τι νομίζεις εσύ ότι πρέπει να κάνεις ampisareti? Φαντάζομαι ότι δεν σου αρέσει να βρίσκεσαι σε αυτή την κατάσταση έτσι? Γιατί φοβάσαι τόσο πολύ μην πεθάνεις? Έχει σχέση με το παιδάκι? Αν ένα άλλο άτομο σου έλεγε τα ίδια τι θα τον συμβούλευες?
23-03-2010, 23:35 #8
- Join Date
- Mar 2010
- Posts
- 22
Θελω απλα να υπαρχω σην ζωη του παιδιου μου, να του δωσω αυτα που κανενας αλλος δεν μπορει,παντα ηταν η προτεραιοτητα μου ακομα κ πριν 2,5 χρονια που ημουν χαλια σταθηκα στα ποδια μου για να ειμαι διπλα του..... τωρα ομως δεν ξερω γιατι αλλα δεν μπορω να το πολεμησω, δεν ξερω αν θα μπορουσα να συμβουλεψω καποιον αυτην την σιγμη γιατι οτι και να μου ερχετε στο μυαλο να πω μετα μου ερχετε και η απαντηση εσυ καλα τα λες, ελα να τα κανεις πραξη ομως... ξερετε πως αισθανομαι σαν να εχω 2 προσωπα το ενα που λεει: σηκω παλεψε το, εισαι νεα... και το αλλο που φοβαται κ κρυβεται, δεν εχει καμια δυναμη... (που τις ποιο πολλες φορες υπερισχυει το δευτερο) οι ερωτησεις σου ομως με εβαλαν σε σκεψεις thanks
24-03-2010, 00:10 #9
- Join Date
- Jul 2007
- Posts
- 3,623
Originally posted by ampisareti
Θελω απλα να υπαρχω σην ζωη του παιδιου μου, να του δωσω αυτα που κανενας αλλος δεν μπορει,παντα ηταν η προτεραιοτητα μου ακομα κ πριν 2,5 χρονια που ημουν χαλια σταθηκα στα ποδια μου για να ειμαι διπλα του..... τωρα ομως δεν ξερω γιατι αλλα δεν μπορω να το πολεμησω, δεν ξερω αν θα μπορουσα να συμβουλεψω καποιον αυτην την σιγμη γιατι οτι και να μου ερχετε στο μυαλο να πω μετα μου ερχετε και η απαντηση εσυ καλα τα λες, ελα να τα κανεις πραξη ομως... ξερετε πως αισθανομαι σαν να εχω 2 προσωπα το ενα που λεει: σηκω παλεψε το, εισαι νεα... και το αλλο που φοβαται κ κρυβεται, δεν εχει καμια δυναμη... (που τις ποιο πολλες φορες υπερισχυει το δευτερο) οι ερωτησεις σου ομως με εβαλαν σε σκεψεις thanks
ampisareti καταλαβαίνω τι λες ότι η λογική σου λέει πάλεψε αλλά ο φόβος από την άλλη σε παραλύει. Πιστεύω ότι όλοι (εδώ μέσα τουλάχιστον!) έχουμε περάσει από αυτά. Ο φοβίκός εαυτός είναι πανεύκολο να υπερισχύσει, είναι πιο εύκολο για τον εγκέφαλο να φοβάται παρά να μην φοβάται. Το θέμα είναι εσύ να θέσεις όρια στον φόβο σου, να κάνεις πάλι τον εαυτό σου να φοβάται σε λογικά πλαίσια. Είναι λογικό να φοβάσαι τον θάνατο, δεν είναι καθόλου καλό-όπως καταλαβαίνεις και εσύ η ίδια-να φοβάσαι τον θάνατο παθολογικά. Όσο πιο πολύ φοβάσαι, τόσο πιο πολλά σωματικά συμπτώματα θα έχεις και αυτά με την σειρά τους τόσο πιο πολύ φόβο, ανησυχία και αβεβαιότητα θα σου προκαλούν. Είναι ένας φαύλος κύκλος και εσύ κάπως πρέπει να τον σπάσεις.
Είναι ίσως καλύτερο να συμβουλευτείς ένα ψυχολόγο. Ε, τι λες?
24-03-2010, 00:23 #10
- Join Date
- Jul 2007
- Posts
- 3,623
Originally posted by ampisareti
Θελω απλα να υπαρχω σην ζωη του παιδιου μου, να του δωσω αυτα που κανενας αλλος δεν μπορει,παντα ηταν η προτεραιοτητα μου ακομα κ πριν 2,5 χρονια που ημουν χαλια σταθηκα στα ποδια μου για να ειμαι διπλα του..... τωρα ομως δεν ξερω γιατι αλλα δεν μπορω να το πολεμησω, δεν ξερω αν θα μπορουσα να συμβουλεψω καποιον αυτην την σιγμη γιατι οτι και να μου ερχετε στο μυαλο να πω μετα μου ερχετε και η απαντηση εσυ καλα τα λες, ελα να τα κανεις πραξη ομως... ξερετε πως αισθανομαι σαν να εχω 2 προσωπα το ενα που λεει: σηκω παλεψε το, εισαι νεα... και το αλλο που φοβαται κ κρυβεται, δεν εχει καμια δυναμη... (που τις ποιο πολλες φορες υπερισχυει το δευτερο) οι ερωτησεις σου ομως με εβαλαν σε σκεψεις thanks
ampisareti πρέπει να αγαπάς το παιδάκι σου. Αυτό που δεν πρέπει να κάνεις είναι να σκέφτεσαι με απολυτότητες όπως \"μόνο εγώ μπορώ να του δώσω πράγματα\" η \"είμαι η ζωή του\" και άλλες παρόμοιες σκέψεις. Ναι μια μαμα πρέπει να είναι εκεί για το παιδάκι της να του δώσει τα σημαντικά πράγματα όπως δεν είναι το ίδιο το παιδάκι της. Γιατί στο μυαλό σου, ένας υποθετικός (φανταστικός) θάνατος θα ισοδυναμούσε αυτόματα και με το (φανταστικό) τέλος από το παιδάκι όμως αυτό δεν νομίζω να ισχύει. Δεν ξέρω και ποια είναι η όικογενειακή κατάσταση, αλλά-απλά θέλωντας να σου δώσω και το χειρότερο σενάριο, αυτό που μάλλον τροφοδωτεί σίγουρα εν μέρη το πρόβλημα σου-υπάρχουν παιδάκια που έχουν μεγαλώσει φυσιολογικότατα και μετά τον θάνατο της μητέρας (ανάλογα φυσικά και ποιος θα το φροντίσει. Απλά σε τέτοια μικρή ηλικία ένα οποιοδήποτε ικανό άτομο μπορεί να το κάνει σωστά). Απλά στο λέω αυτό, διότι για να ξεφύγεις από αυτή την κατάσταση ίσως είναι σημαντικό να εξοικιωθείς με την ιδέα του θανάτου, όσο άγριο και αν ακούγεται. Σκέψου λογικά, ποιες είναι οι πιθανότητες να πεθάνεις και εσύ από αυτό που φοβάσαι αλλά σκέψου ότι ακόμα και αν γίνει το χειρότερο-που φαντάζομαι ότι η πιθανότητα θα είναι της τάξης 1 στο τρισ (αν και δεν έχεις πει την αρρώστια που φοβάσαι)-και πάλι κατα πάσα πιθανότητα δεν θα είναι αυτό και το τέλος για το παιδάκι. Μπορεί να σου φαίνονται ακραίες αυτές οι σκέψεις αλλά νομίζω ότι πρέπει να εξοικιωθείς μαζί τους και να σκεφτείς την ρύση \"αν είναι να πεθάνουμε θα πεθάνουμε!\"
24-03-2010, 02:15 #11
- Join Date
- Mar 2010
- Posts
- 31
dimitrie....pos to palepses?
ampisareti ta idia zw edw kai mines...piga giatro sta epigonta giati mou kovotan i anasa moy.... alla tpt.... o fovos mou emeine.... ti akrivos fovase...an 8es grapse mou se minima
thnx
24-03-2010, 02:20 #12
- Join Date
- Mar 2010
- Posts
- 22
Ξερω πως καποια μερα θα πεθανω.... αλλα θα ηθελα να ζησω τα παντα μεχρι να το κανω..... να μεγαλωσουν τα παιδια μου, να τα δω να παντρευονται να δημιουργουν και ισως και εγγονια... απλα θελω να τα ζησω ολα!!!! Ξερω πως θα μεγαλωσει και χωρις εμενα αλλα οχι οπως με μενα, εγω δεν μπορεσα να εχω αγαπη και στηριξη αν και οι γονεις μου ειναι εν ζωη.... ακομα με ποναει δεν θελω να πονεσει.... δεν ξερω αν οι φοβιες μου ειναι απο ολα αυτα...και ναι ισως ειναι μια στο τρις αλλα λεω και αν ειμαι ο ενας στο τρις, ξερεις ο φοβος παντα σε κανει να νομιζεις οτι θα εισαι ενας στο τρις.... αυριο λεω να παω και σε εναν ψυχολογο, αυτο που με φοβιζει ειναι να μην ξεκινησω τις εξετασεις γιατι μετα γινεται ενας φαβλος κυκλος η μια εξεταση μετα την αλλην....
24-03-2010, 03:34 #13
- Join Date
- Mar 2010
- Posts
- 31
δεν ειμαι καμια εμπιρη ισα ισα.... αλλα 8ελω να σου πω μερικα πραματα....
εχεις τον αντρουλι σου...το μωρακι σου... ειναι οτι καλιτερο μπορει να εχεις σε αυτιν τιν ιλικια ..... απλα ολλες κοπελεσ το περνανε οταν εχουν μικρο παιδι κ ειναι νεεσ.... μια λιση ειναι να κανεις κενουρια πραματα...οσο μπορεις δλδ.... να βγενετε! να ασχολι8εις με τιν εμφανιση σου να κανεις αλαγες.... οτι διποτε..αρκει να ξεχνιεσαι! κ να μιν εχεις χρονο να σκεφτεσε αυτο που φοβασαι!.... οσο το σκεφτεσαι τοσο πιο χαλια γινεσαι.....
μολις δεις σε πιανει αβτο το πραμα....παρε κατεβ8ιαν τιλεφονο καπου.... να κανονισεις κατι...εστο με το ζωρι....πχ να ερ8ει μια φιλη σου.... δεν 8α πα8εις τιποτα.... απολαβσε την ομορφη ζωουλα σου.... ολα στο μιαλο μας ειναι..... κ εμεις χαζουλες τα βλεπουμε δραματικα... απλα χριαζομαστε ατομα διπλα μας...να μας κανουν να ξεχνιομαστε.... κ να μας σιμβουλεβουν.
αβτα απο μενα :)
24-03-2010, 12:11 #14
- Join Date
- Jul 2005
- Posts
- 73
οι φοβοι ξεπερνουνται με το να τους αντιμετωπιζεις. για να τους αντιμετωπισεις βεβαια ευκολα χρειαζεσαι βοηθεια, την οποια μπορεις βεβαια να ζητησεις τη δυναμη απο το Θεο, και βοηθεια απο τον ψυχολογο σου τους φιλους και κοντινους σου. εγω προσωπικα αυτο εκανα-δεν ειμαι κανενας ρωμαλεος τυπος τωρα απλα δεν εχω αυτους τους φοβους που ειχα.
24-03-2010, 16:33 #15
- Join Date
- Mar 2010
- Posts
- 22
Ενα ατομο που μιλαω και με βοηθαει αρκετα ειναι η αδερφη μου που εχει χρονια φοβιες οποτε βοηθαμε η μια την αλλη και ο αντρας μου με στηριζει αλλα δεν μπορει να καταλαβει, τα λογια του μου δινουν κουραγιο αλλα το βλεμμα του ειναι σαν να βλεπει κατι περιεργο και βεβαια δεν ζηταω να με νιωσει δεν μπορει... αυτο που εμεινε ειναι να παω και σε ψυχολογο, και ισως πρεπει να παω να κανω εξετασεις να μου φυγουν οι ιδεες.. αλλα λεω μηπως ξεκινωντας εξετασεις αφηνω τον φοβο να με κερδισει?
Το φόρουμ έχει γεμίσει τρολ
31-10-2024, 17:36 in Με καφέ και συμπάθεια....