αδιέξοδο

[mirtw]

πρωτη φορα γράφω σε κάποιο forum.Δεν μπορώ να βρω μια αρχή...ΣΥΓΧΗΣΗ μες στο μυαλο μου...και σκέψεισ,σκέψεις !!!Δεν αντέχω τόσες σκέψεις. Κάτι δεν πάει καλά με εμένα χρόνια τώρα. Αν και ειμαι αρκετα ωραία κοπέλα,συμφωνα με τα λεγόμενα των γύρω μου,η αυτοεκτιμηση μου ειναι χαμηλή.Μάλλον από εκει ξεκινάνε όλα.α!κ υδροχόος στο ζώδιο!!
Είμαι 24 χρονών.Εχω μια μονιμη δουλειά και τίποτα άλλο.Από τα 16 μου αρχισα να έχω υπαρξιακά προβλήματα!Νιώθω πως απλά στέκομαι μες στη ζωή.Κάθομαι,την παρατηρώ σκέφτομαι βγάζω συμπερασματα,φιλοσοφιες κ η ζωή περνάει....ετσι απο τα 16 μου μεχρι τωρα απλα στέκομαι. Που είναι ο ενθουσιασμός?η δίψα για ζωή?το πάθος? Προσπάθειες απλά για να νιώσω κάτι απαυτα....και φυσικα όλες πέφτουν στο κενό..
συμβουλή της μητέρας μου?να τα βρώ με τον εαυτό μου.ΠΩΣ?
Για μένα είναι πολύ σημαντικό να έχω "τον άνθρωπό μου" .τον ψάχνω σε κάθε είδους σχέση, φιλική,ερωτική. Είμαι μοναχική.Εναν φιλο κ καλο. αυτο πιστευω κ κάνοντας ανασκόπηση στο παρελθόν,βλέπω πως είτε είχα μια καλή φιλία,ειτε μια ερωτικη σχεση.Με κανεναν κ καμια δεν έχω ουσιαστική επικοινωνία πλεον.Αντε με κανα δυο ένα χρόνια πολλά .....
Πλέον έχω κάνει στην άκρη τη φιλια.Στο μυαλό μου, ο φίλος είναι αδερφός. κ με αυτή τη φιλοσοφία...έφαγα πολλά στραπάτσα.Δυσκολο πράγμα η γυναικεία φιλία.Θελω να στρεψω την προσοχή μου στην προσωπικη μ ζωή.
Παρατηρησα πως ενω με τις φιλες μου ειμαι δωτικη μεχρι αηδίας κ εμπιστευομαι με κλειστα μάτια,στις σχεσεισ μου με το αλλο φυλλο πολυ κλειστη.Γενικα οι τριτοι με θεωρουν ψυχρη.μονο για τουσ κολλητους ειμαι ανοιχτο βιβλιο.
Στις σχεσεις μου.. δεν μιλάω!Σκεφτομαι ,προβλιματιζομαι,αλλα το στομα σφραγισμενο! συνηθως οτι εχω στο μυαλο μου κ οτι με φοβιζει,συμβαινουν. είτε γιατι έχω ανεπτηγμενη διαισθηση ειτε γιατι διαβαζω σωστα τα μηνυματα που παίρνω.Είμαι υπερ της ελευθερίας.Ποτε δε θα θελα να με πιέσουν κ ο φόβος μου ειναι μη το προκαλέσω αυτο σε κάποιον.Αυτο όμως το κάνω σε τέτοιο βαθμό που ο άλλος το εκλαμβάνει ως αδιαφορία. Ετσι λοιπον κάποια στιγμή....ενώ ολα ξεκιναν καλα,στην πορεια ο αλλος ξενερώνει και η σχέση χαλαρώνει...
Ο τελευταιος χωρισμος,μου στίχισε πολυ. ειναι μια βδομαδα περιπου που αποφασισα να φυγω. 1 χρόνος με πολλά μπρος πίσω ...δικά μου.
Δεν αντεχα αλλο τις σκεψεις μου! Το μυαλό μου δεν ηρεμούσε. πρωτη φορα προσπάθησα να εχω παράλληλα και μία κολλητη και τα έκανα μπάχαλο.Φταιω..η σχεση αυτη ξεκίνησε τόσο καλα. Πρωτη φορα ένιωσα δυνατα συναισθήματα και μαλλον τρομαξα,ήταν και η άγνοια για το χειρησμο....ήταν πολλα!Αυτός ανέχτηκε αρκετα λόγω του χαρακτήρα μου κ ξέρω ότι στην αρχη τουλάχιστον θα έκανε τα πάντα.Προσπάθησε...αλλά εγώ έμενα απαθέστατη,να παρατηρώ.Καμία δράση....ότι κανω κ στη ζωή μου τόσα χρόνια.Οταν μου εξέθραζε τα συναισθηματα ημουν δυσπιστη.Δινω σημασία στις πράξεις εξάλλου.Αυτη η απαξιωση τελικά τον πλήγωνε.Αλλα κ γω το εκανα ως αμυνα. Φοβόμουν τα λόγια του,τα συναισθηματα μου,!τοσο καλα για να ναι αληθινα. Αυτο ελεγα μεσα μου και κρατουσα μια πισινη.Τον περιόριζα γενικα , με τις ερωτησεις του κτλ. Είχε την αισθηση οτι κατι έκρυβα συνέχεια,αλλά πως να του πω οτι δεν θελω να του μιλαω για την καθημερινοτητα μου, δεν θελω να του λεω με ποιους βγαινω γιατι απλα δεν ηθελα να καταλαβει ποσο αδεια ειναι η ζωη μου.Δεν ηθελα να δει αυτο το μονοτονο πράγμα που ζω. Ντρεπόμουν για τη ζωή μου....για μένα.. Ξαναλεω,ηταν σχεση απο αποσταση. Του μιλουσα γενικα.Π.χ. μιλουσαμε για τη μερα μας κ του ελεγα "μαγειρεψα, το απογευματακι βγηκα για καφε με παιδια απ τη δουλεια", καμια φορα κιολας δε σηκωνα το τηλ κ μετα τον επαιρνα κ του λεγα οτι ημουν σε κλαμπ,ενω στην ουσια....ημουν σπιτι κ εκλαιγα...χωρις λογο, για το χαζο μου το μυαλο.Οταν ρωτουσε συγκεκριμενα ομως...με ποιους ημουν,κτλ...τοτε εγω αντιδρουσα. Μαγιατι με ρωτας?!! οντως δεν ηθελα να απαντησω ,αλλα δεν ηξερε το λογο. Τι να του λεγα, οτι βγαινω μονο με ενα ατομο?το ιδιο ονομα συνεχεια?Δεν ηθελα να με περασει για μονοχνοτη, βαρετη.. Αλλα ειμαι,ποσο να το κρυβω?Δεν έχει ουσία η ζωή μου, κατ΄επεκταση ούτε κ γω.
Τον τελευταίο μήνα τον αισθανόμουν απόμακρο...ένα τηλέφωνο τη μέρα <και αυτό από δικιά του κινηση.Εγω απλά περιοριζομουν στο να του απανταω στα μηνυματα. δεν ειχαμε επικοινωνια με δικη μου προτοβουλια>.συζητησαμε για αυτο το θεμα .μου ειπε οτι νιωθει μόνος και του απάντησα πως και γω το ίδιο νιωθω.Είπα ενα σωρό πραγματα κ κατεληξε στο οτι τα βλεπω τα πραγματα για τη σχεση μας μαυρα.Ρωτησε τι προτινω και του ειπα να παρει ο καθενας το χρονο του.Δε το δεχτηκε με την δικαιολογια οτι αυτο σημαινει χωρισμο κ αν θελω αυτο να το πώ ξεκάθαρα. Ομως εγω ηθελα πραγματικα απλα λιγο χρονο ,αλλα δεν επεμενα στο θελω μου κ εκανα αυτο που ζητησε εκεινος....να προσπαθησουμε μιας κ με την αγαπη ολα λυνονται!Αυτο εκανα λοιπον ,μονο που απο εκεινη τη στιγμη κ για μια βδομαδα ενώ περίμενα κινήσεις από εκείνον...εκείνος πέρασε στη απάθεια...και εγω εξακολούθησα φυσικα το ιδιο.Ειχα καταντήσει με το κινητο στο χέρι να περιμενω!Αρρωστη κατασταση.Είχα πολλα νευρα και ξεσπούσα παντού. Ακομα κ σαυτον οταν με επαιρνε μια φορα τη μέρα.Υποτηθεται πως του ειχα εκφρασει το προβλημα κ περιμενα βοηθεια.Ρωτούσε "τι εχεισ παθει?" "γιατι εισαι ετσι??" Πόσο άλλαξε κ αυτός? Δεν εδινα απάντηση. Δεν ηθελα να του πω "μου λειπεισ" .Αυτο που τελικα βγηκε απ το στομα μου μετα απο μια βδομαδα τσακομων κ μιας ψυχρης επικοινωνιας....ηταν"σαγαπα� � αλλα το καλυτερο και για τους δυο ειναι να χωρισουμε,αφου πονας κ ποναω." Σημειώνω οτι στο χέρι μας ήταν να εκμηδενησουμε την απόσταση αλλά κανείς δε το αποφάσισε.Μετά το χωρισμό μιλήσαμε άλλη μια φορά γύρω στις 5 ώρες....μου έριχνε ευθύνες. Δεν ήθελα να κάνω το ίδιο αλλά δεν μπορούσα να μην απαντήσω. Αλλα οπως κ να χει....φταιμε κ οιδύο. Τωρα νιώθω ακομα πιο χάλια από ότι ηταν η ζωή μου πριν τον γνωρίσω.
Μου είναι δύσκολο πολύ, εξάλλου δεν κανω σχεσεις εύκολα γιατι δεν τις θεωρω παιχνιδι. Ειναι συμαντικος για μενα ο ανθρωπος μου και δενομαι. Η πρωτη μου σχεση ήταν πριν δύομιση χρονια , αλλα κατάλαβα νωρις οτι δεν μου ταιριαζε ο αλλος κ την σταματησα στους 5 μηνες. Και εκει πονεσα, αλλα αυτος ο πονος δεν υποφερεται. Πλεον είχα επενδυσει πολλα συναισθηματικά, του ειχα εμπιστευτει πραγματα....απλα ο τροπος εκφρασης μου δε με βοηθαει με την αποσταση. Του το χα επισημανει πολλες φορες.
Νιωθω οτι με χρησιμοποιησε. Οταν τον γνωρισα ειχε κατι σαν καταθληψη μου χε πει , αλλα με το που μπηκα στη ζωη του ολα αλλαξαν. Μηπως τελικα μου ρουφηξε ενεργεια? Επεσα με τα μουτρα σε αυτον κ ξεχασα εμενα. Με τα μουτρα στις σκεψεις εννοω... Αλλα όπως είχα διαβάσει κάπου "κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφες σου σκέψεις"... Στεναχωριεμαι, κλαιω, μετανιωνω οχι τοσο για τη σχεση που τελειωσε αλλα για μενα που ενω ξερω τα αρνητικα μου σημεια δεν κανω κατι για να τα διορθωσω. Νιωθω οτι εχασα τον χρόνο μου... Πλεον δεν εχουμε καμία επικοινωνία. Σαν ξένοι. Δε το φανταζόμουν έτσι. Τον νιαζομαι. Σίγουρα ένας χωρισμός θέλει το χρόνο του, αλλά οχι και να με διαγραψει απο καθε μεσω επικοινωνιας <chat, facebook>. Νιωθω.....ουτε και γω ξερω πως.....'ψεκαστε, σκουπιστε, τελειωσαμε'! Επισης οταν του ζητησα να χωρισουμε ημουν ξεκαθαρη, ο λογος δεν ειναι οτι δεν νιωθω κατι αλλα πως ποναω κ δεν αντεχω αλλο την αποσταση. Ζητησα να εχουμε μια επικοινωνια και όπου μας βγάλει. Με την επικοινωνια δεν θα βασανιζα το μυαλο μου. Δε θα τρωγομουν με τα ρούχα μου. Δεν θα ημουν υποχρεωμενη να του λεω λεπτομεριες κτλ Με τη ταμπελα της σχεσης ολα αυτα αλλαζουν... Δεν ξερω αν με καταλαβαινει κανεις.
Αυτος ομως εκανε 180 μοιρες στροφη. Και δεν ειναι θυμος, δεν λειτουργει ποτε με θυμο ισα ισα....σκεφτεται την καθε του κινηση. Νιωθω πως ηθελε καιρο να χωρισουμε αλλα δεν το εξεφραζε ..με λογια. Οταν το ειπα εγω λοιπον ,ειδα μια συμπεριφορα τυπου "εεε αντε επιτελους!!". αλλεσ δυο φορες που ειχαμε χωρισει για μια δυο μερες, ειχε αλλη συμπεριφορα.... δεν εριχνε ευθυνες αλλα εδινε τροπους για να ξεπερασουμε τα προβληματα. Τωρα απλα του ηρθε κουτι. Δεν ηθελα να δω παρακαλια , αλλα επειδη μου αρεσουν τα ξεκαθαρα πραγματα , ηθελα αν σκεφτοταν χωρισμο να το ελεγε κ οχι να ενεργησει υπουλα επειδη ειναι ευθυνοφοβος. Νιωθω πως ενα χρόνο δεν ηξερα με τι ατομο εχω να κανω.
Τωρα ακόμα πιο μαυρα τα πραγματα στη ζωη μου.Μαλλον αχρωμα ,οχι μαυρα. Γιατι κ το μαυρο κατι ειναι!!! Μονη μου ήμουν τελικά και μόνη είμαι.
πως να αλλαξω??? πως να σταματησω να βασιζομαι στους αλλους??
πως να σταματησω να περιμενω αναγνωριση απ τους αλλους? Νιωθω πως θα τρελαθω...πραγματικα......ειχ� � σκεφτει την αυτοκτονία πριν χρόνια αλλα πέρασε αυτο. Τουλάχιστον η υπαρξη μου δίνει νοημα στους γονεις μου αν οχι σε μενα η σε καποιον αλλον. Τους λατρευω και δεν μπορω να τους φανταστω πάνω από τον τάφο μου να κλαίνε. Μπορω να υποφέρω αυτη τη ζωη για χάρη τους, αλλα όταν χαθούν αυτοί, εγώ τι θα κανω??? θα πονάω διπλά? μια για τον δικό μου χρόνιο θάνατο και μια για τον δικό τους?? Πως θα δώσω νόημα στη ζώη μου? Ο έρωτας δεν επιασε. Πιανομαι κατα καιρους με διαφορα οπως γυμναστικη, αγγλικα, μαγειρεμα....αλλα μετα ΒΑΡΙΕΜΑΙ. ΒΟΗΘΕΙΑΑΑ

[carrot]

Δυστυχώς δεν λύνονται όλα με την αγάπη. Μακάρι να ήταν έτσι αλλά...

Οι σχέσεις είναι δύσκολες να κατανοηθούν καθώς δεν παίζει μόνο η λογική. Ίσως απλά θα έπρεπε πρώτα να κατανοήσεις τι ζητάς από μια σχέση στη φάση της ζωής σου που είσαι η απλά να κάνεις ένα διάλλειμα.

[mirtw]

Μου είναι δύσκολο να με καταλάβω,πόσο μάλλον κάποιος άλλος. Βασανίζομαι. Κρύβω τις σκέψεις μου και στο τέλος μένει το "τι θα είχε γίνει αν τις είχα εκφράσει όταν έπρεπε". Ηταν στην ουσία η πρώτη μου σοβαρή σχέση...έμαθα πολλά αλλά τι να το κάνω αν αυτός ο άνθρωπος ήταν το γραφτό μου? Τώρα τον έχασα... απομυθοποίησα ΤΕΛΕΙΩΣ τον έρωτά του για μένα και όχι μόνο κατέστρεψα την εικόνα μου ,αλλά του έδωσα και μία λάθος.Τα χα ξανασκεφτει αυτα και γύρισα για να του δείξω την αλήθεια. Τελικά απέτυχα ξανά. Εχει μείνει μεσα μου εν αμεγάλο παράπονο, απλα!
Παντως σε ευχαρστώ για την απάντησή σου και κυρίως που μπήκες στον κόπο να διαβάσεις το "κατεβατό" μου.

[streidi]

Καλωσήρθες Μυρτώ! :-) Το μήνυμα κόβεται σε κάποια φάση, αν μπορεί κάποιος να το φτιάξει..

[mirtw]

(ΣΥΝΕΧΕΙΑ).Αυτο που τελικα βγηκε απ το στομα μου μετα απο μια βδομαδα τσακομων κ μιας ψυχρης επικοινωνιας....ηταν"σαγαπα� � αλλα το καλυτερο και για τους δυο ειναι να χωρισουμε,αφου πονας κ ποναω." Σημειώνω οτι στο χέρι μας ήταν να εκμηδενησουμε την απόσταση αλλά κανείς δε το αποφάσισε.Μετά το χωρισμό μιλήσαμε άλλη μια φορά γύρω στις 5 ώρες....μου έριχνε ευθύνες. Δεν ήθελα να κάνω το ίδιο αλλά δεν μπορούσα να μην απαντήσω. Αλλα οπως κ να χει....φταιμε κ οιδύο. Τωρα νιώθω ακομα πιο χάλια από ότι ηταν η ζωή μου πριν τον γνωρίσω.
Μου είναι δύσκολο πολύ, εξάλλου δεν κανω σχεσεις εύκολα γιατι δεν τις θεωρω παιχνιδι. Ειναι συμαντικος για μενα ο ανθρωπος μου και δενομαι. Η πρωτη μου σχεση ήταν πριν δύομιση χρονια , αλλα κατάλαβα νωρις οτι δεν μου ταιριαζε ο αλλος κ την σταματησα στους 5 μηνες. Και εκει πονεσα, αλλα αυτος ο πονος δεν υποφερεται. Πλεον είχα επενδυσει πολλα συναισθηματικά, του ειχα εμπιστευτει πραγματα....απλα ο τροπος εκφρασης μου δε με βοηθαει με την αποσταση. Του το χα επισημανει πολλες φορες.
Νιωθω οτι με χρησιμοποιησε. Οταν τον γνωρισα ειχε κατι σαν καταθληψη μου χε πει , αλλα με το που μπηκα στη ζωη του ολα αλλαξαν. Μηπως τελικα μου ρουφηξε ενεργεια? Επεσα με τα μουτρα σε αυτον κ ξεχασα εμενα. Με τα μουτρα στις σκεψεις εννοω... Αλλα όπως είχα διαβάσει κάπου "κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφες σου σκέψεις"... Στεναχωριεμαι, κλαιω, μετανιωνω οχι τοσο για τη σχεση που τελειωσε αλλα για μενα που ενω ξερω τα αρνητικα μου σημεια δεν κανω κατι για να τα διορθωσω. Νιωθω οτι εχασα τον χρόνο μου... Πλεον δεν εχουμε καμία επικοινωνία. Σαν ξένοι. Δε το φανταζόμουν έτσι. Τον νιαζομαι. Σίγουρα ένας χωρισμός θέλει το χρόνο του, αλλά οχι και να με διαγραψει απο καθε μεσω επικοινωνιας <chat, facebook>. Νιωθω.....ουτε και γω ξερω πως.....'ψεκαστε, σκουπιστε, τελειωσαμε'! Επισης οταν του ζητησα να χωρισουμε ημουν ξεκαθαρη, ο λογος δεν ειναι οτι δεν νιωθω κατι αλλα πως ποναω κ δεν αντεχω αλλο την αποσταση. Ζητησα να εχουμε μια επικοινωνια και όπου μας βγάλει. Με την επικοινωνια δεν θα βασανιζα το μυαλο μου. Δε θα τρωγομουν με τα ρούχα μου. Δεν θα ημουν υποχρεωμενη να του λεω λεπτομεριες κτλ Με τη ταμπελα της σχεσης ολα αυτα αλλαζουν... Δεν ξερω αν με καταλαβαινει κανεις.
Αυτος ομως εκανε 180 μοιρες στροφη. Και δεν ειναι θυμος, δεν λειτουργει ποτε με θυμο ισα ισα....σκεφτεται την καθε του κινηση. Νιωθω πως ηθελε καιρο να χωρισουμε αλλα δεν το εξεφραζε ..με λογια. Οταν το ειπα εγω λοιπον ,ειδα μια συμπεριφορα τυπου "εεε αντε επιτελους!!". αλλεσ δυο φορες που ειχαμε χωρισει για μια δυο μερες, ειχε αλλη συμπεριφορα.... δεν εριχνε ευθυνες αλλα εδινε τροπους για να ξεπερασουμε τα προβληματα. Τωρα απλα του ηρθε κουτι. Δεν ηθελα να δω παρακαλια , αλλα επειδη μου αρεσουν τα ξεκαθαρα πραγματα , ηθελα αν σκεφτοταν χωρισμο να το ελεγε κ οχι να ενεργησει υπουλα επειδη ειναι ευθυνοφοβος. Νιωθω πως ενα χρόνο δεν ηξερα με τι ατομο εχω να κανω.
Τωρα ακόμα πιο μαυρα τα πραγματα στη ζωη μου.Μαλλον αχρωμα ,οχι μαυρα. Γιατι κ το μαυρο κατι ειναι!!! Μονη μου ήμουν τελικά και μόνη είμαι.
πως να αλλαξω??? πως να σταματησω να βασιζομαι στους αλλους??
πως να σταματησω να περιμενω αναγνωριση απ τους αλλους? Νιωθω πως θα τρελαθω...πραγματικα......ειχ� � σκεφτει την αυτοκτονία πριν χρόνια αλλα πέρασε αυτο. Τουλάχιστον η υπαρξη μου δίνει νοημα στους γονεις μου αν οχι σε μενα η σε καποιον αλλον. Τους λατρευω και δεν μπορω να τους φανταστω πάνω από τον τάφο μου να κλαίνε. Μπορω να υποφέρω αυτη τη ζωη για χάρη τους, αλλα όταν χαθούν αυτοί, εγώ τι θα κανω??? θα πονάω διπλά? μια για τον δικό μου χρόνιο θάνατο και μια για τον δικό τους?? Πως θα δώσω νόημα στη ζώη μου? Ο έρωτας δεν επιασε. Πιανομαι κατα καιρους με διαφορα οπως γυμναστικη, αγγλικα, μαγειρεμα....αλλα μετα ΒΑΡΙΕΜΑΙ. ΒΟΗΘΕΙΑΑΑ

[mirtw]

επίσης αυτό το "μαχαιρι" στην επικοινωνία μας δεν το επιδίωκα και για άλλο λόγο. Είμαστε στον ίδιο επαγγελματικό κύκλο και έχουμε αρκετους κοινούς γνωστους.

[Lacrymosa]

(ΣΥΝΕΧΕΙΑ).Αυτο που τελικα βγηκε απ το στομα μου μετα απο μια βδομαδα τσακομων κ μιας ψυχρης επικοινωνιας....ηταν "σαγαπαω αλλα το καλυτερο και για τους δυο ειναι να χωρισουμε,αφου πονας κ ποναω." Σημειώνω οτι στο χέρι μας ήταν να εκμηδενησουμε την απόσταση αλλά κανείς δε το αποφάσισε. Μετά το χωρισμό μιλήσαμε άλλη μια φορά γύρω στις 5 ώρες....μου έριχνε ευθύνες. Δεν ήθελα να κάνω το ίδιο αλλά δεν μπορούσα να μην απαντήσω. Αλλα οπως κ να χει....φταιμε κ οιδύο. Τωρα νιώθω ακομα πιο χάλια από ότι ηταν η ζωή μου πριν τον γνωρίσω.
Μου είναι δύσκολο πολύ, εξάλλου δεν κανω σχεσεις εύκολα γιατι δεν τις θεωρω παιχνιδι. Ειναι συμαντικος για μενα ο ανθρωπος μου και δενομαι. Η πρωτη μου σχεση ήταν πριν δύομιση χρονια , αλλα κατάλαβα νωρις οτι δεν μου ταιριαζε ο αλλος κ την σταματησα στους 5 μηνες. Και εκει πονεσα, αλλα αυτος ο πονος δεν υποφερεται. Πλεον είχα επενδυσει πολλα συναισθηματικά, του ειχα εμπιστευτει πραγματα....απλα ο τροπος εκφρασης μου δε με βοηθαει με την αποσταση. Του το χα επισημανει πολλες φορες.
Νιωθω οτι με χρησιμοποιησε. Οταν τον γνωρισα ειχε κατι σαν καταθληψη μου χε πει , αλλα με το που μπηκα στη ζωη του ολα αλλαξαν. Μηπως τελικα μου ρουφηξε ενεργεια? Επεσα με τα μουτρα σε αυτον κ ξεχασα εμενα. Με τα μουτρα στις σκεψεις εννοω... Αλλα όπως είχα διαβάσει κάπου "κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφες σου σκέψεις"... Στεναχωριεμαι, κλαιω, μετανιωνω οχι τοσο για τη σχεση που τελειωσε αλλα για μενα που ενω ξερω τα αρνητικα μου σημεια δεν κανω κατι για να τα διορθωσω. Νιωθω οτι εχασα τον χρόνο μου... Πλεον δεν εχουμε καμία επικοινωνία. Σαν ξένοι. Δε το φανταζόμουν έτσι. Τον νιαζομαι. Σίγουρα ένας χωρισμός θέλει το χρόνο του, αλλά οχι και να με διαγραψει απο καθε μεσω επικοινωνιας <chat, facebook>. Νιωθω.....ουτε και γω ξερω πως..... 'ψεκαστε, σκουπιστε, τελειωσαμε'! Επισης οταν του ζητησα να χωρισουμε ημουν ξεκαθαρη, ο λογος δεν ειναι οτι δεν νιωθω κατι αλλα πως ποναω κ δεν αντεχω αλλο την αποσταση. Ζητησα να εχουμε μια επικοινωνια και όπου μας βγάλει. Με την επικοινωνια δεν θα βασανιζα το μυαλο μου. Δε θα τρωγομουν με τα ρούχα μου. Δεν θα ημουν υποχρεωμενη να του λεω λεπτομεριες κτλ Με τη ταμπελα της σχεσης ολα αυτα αλλαζουν... Δεν ξερω αν με καταλαβαινει κανεις.
Αυτος ομως εκανε 180 μοιρες στροφη. Και δεν ειναι θυμος, δεν λειτουργει ποτε με θυμο ισα ισα....σκεφτεται την καθε του κινηση. Νιωθω πως ηθελε καιρο να χωρισουμε αλλα δεν το εξεφραζε ..με λογια. Οταν το ειπα εγω λοιπον , ειδα μια συμπεριφορα τυπου "εεε αντε επιτελους!!". αλλεσ δυο φορες που ειχαμε χωρισει για μια δυο μερες, ειχε αλλη συμπεριφορα.... δεν εριχνε ευθυνες αλλα εδινε τροπους για να ξεπερασουμε τα προβληματα. Τωρα απλα του ηρθε κουτι. Δεν ηθελα να δω παρακαλια , αλλα επειδη μου αρεσουν τα ξεκαθαρα πραγματα , ηθελα αν σκεφτοταν χωρισμο να το ελεγε κ οχι να ενεργησει υπουλα επειδη ειναι ευθυνοφοβος. Νιωθω πως ενα χρόνο δεν ηξερα με τι ατομο εχω να κανω.
Τωρα ακόμα πιο μαυρα τα πραγματα στη ζωη μου. Μαλλον αχρωμα ,οχι μαυρα. Γιατι κ το μαυρο κατι ειναι!!! Μονη μου ήμουν τελικά και μόνη είμαι.
πως να αλλαξω??? πως να σταματησω να βασιζομαι στους αλλους??
πως να σταματησω να περιμενω αναγνωριση απ τους αλλους? Νιωθω πως θα τρελαθω. .. πραγματικα...... ειχα σκεφτει την αυτοκτονία πριν χρόνια αλλα πέρασε αυτο. Τουλάχιστον η υπαρξη μου δίνει νοημα στους γονεις μου αν οχι σε μενα η σε καποιον αλλον. Τους λατρευω και δεν μπορω να τους φανταστω πάνω από τον τάφο μου να κλαίνε. Μπορω να υποφέρω αυτη τη ζωη για χάρη τους, αλλα όταν χαθούν αυτοί, εγώ τι θα κανω??? θα πονάω διπλά? μια για τον δικό μου χρόνιο θάνατο και μια για τον δικό τους?? Πως θα δώσω νόημα στη ζώη μου? Ο έρωτας δεν επιασε. Πιανομαι κατα καιρους με διαφορα οπως γυμναστικη, αγγλικα, μαγειρεμα .... αλλα μετα ΒΑΡΙΕΜΑΙ. ΒΟΗΘΕΙΑΑΑ

να το ολοκληρο !! (πιο μεγαλο δεν μπορουσες να το κανεις??) χεχε παλκιζω !!

[carrie]

πρωτη φορα γράφω σε κάποιο forum.Δεν μπορώ να βρω μια αρχή...ΣΥΓΧΗΣΗ μες στο μυαλο μου...και σκέψεισ,σκέψεις !!!Δεν αντέχω τόσες σκέψεις.

κακο πραγμα οι σκεψεις indeed

Κάτι δεν πάει καλά με εμένα χρόνια τώρα. Αν και ειμαι αρκετα ωραία κοπέλα,συμφωνα με τα λεγόμενα των γύρω μου,η αυτοεκτιμηση μου ειναι χαμηλή.Μάλλον από εκει ξεκινάνε όλα.

μηπως θα ηθελες να μας μιλησεις και για το παρελθον, γιατι απο την οικογενεια ξεκινανε ολα; Γραψε μας ενα σεντονι και για τις σχεσεις με τον πατερα σου και τη μητερα σου και τις μεταξυ τους σχεσεις.

α!κ υδροχόος στο ζώδιο!!

αυτο σορρυ αλα το θεωρω ασχετο!
Είμαι 24 χρονών.Εχω μια μονιμη δουλειά και τίποτα άλλο.Από τα 16 μου αρχισα να έχω υπαρξιακά προβλήματα!Νιώθω πως απλά στέκομαι μες στη ζωή.Κάθομαι,την παρατηρώ σκέφτομαι βγάζω συμπερασματα,φιλοσοφιες κ η ζωή περνάει....ετσι απο τα 16 μου μεχρι τωρα απλα στέκομαι. Που είναι ο ενθουσιασμός?η δίψα για ζωή?το πάθος? Προσπάθειες απλά για να νιώσω κάτι απαυτα....και φυσικα όλες πέφτουν στο κενό..

Η ζωη περναει χωρις ενθουσιασμο οταν δεν εισαι ο πραγατικος εαυτος σου, γιατι τον εθαψες καπου οταν ησουν μικρη και μετα το ξεχασες..

συμβουλή της μητέρας μου?να τα βρώ με τον εαυτό μου.ΠΩΣ?

Δικιο εχει η μαμα σου, αλλα δε σου λεει με ποιον ακριβως εαυτο σου να τα βρεις, με αυτον τον ψευτικο, που δεν εχει ενθουσιασμο, ονειρα, γαληνη, ή με τον αληθινο, που καποτε ως παιδι ειχε και ονειρα και παθος και χαρα;

Για μένα είναι πολύ σημαντικό να έχω "τον άνθρωπό μου" .τον ψάχνω σε κάθε είδους σχέση, φιλική,ερωτική.

Φυσικα οταν δεν την παλευεις μονη σου, θα θες κατι αλλο για στηριγμα..

Είμαι μοναχική.Εναν φιλο κ καλο. αυτο πιστευω κ κάνοντας ανασκόπηση στο παρελθόν,βλέπω πως είτε είχα μια καλή φιλία,ειτε μια ερωτικη σχεση.Με κανεναν κ καμια δεν έχω ουσιαστική επικοινωνία πλεον.Αντε με κανα δυο ένα χρόνια πολλά .....
Πλέον έχω κάνει στην άκρη τη φιλια.Στο μυαλό μου, ο φίλος είναι αδερφός. κ με αυτή τη φιλοσοφία...έφαγα πολλά στραπάτσα.Δυσκολο πράγμα η γυναικεία φιλία.Θελω να στρεψω την προσοχή μου στην προσωπικη μ ζωή.

Οταν εχεις χασει εσυ η ιδια την προσωπικοτητα σου, και την επιγνωση της πραγματικοτητας, οτι εσυ δεν εισαι αυτη, και μενεις να μας περιγραφεις τον εαυτο σου ως "εχω μια δουλεια και τιποτα αλλο", τι ειδους σχεσεις λες να αναπτυσσεις; Προβληματικες, that's it!

Παρατηρησα πως ενω με τις φιλες μου ειμαι δωτικη μεχρι αηδίας κ εμπιστευομαι με κλειστα μάτια,στις σχεσεισ μου με το αλλο φυλλο πολυ κλειστη.Γενικα οι τριτοι με θεωρουν ψυχρη.μονο για τουσ κολλητους ειμαι ανοιχτο βιβλιο. Στις σχεσεις μου.. δεν μιλάω!Σκεφτομαι ,προβλιματιζομαι,αλλα το στομα σφραγισμενο! συνηθως οτι εχω στο μυαλο μου κ οτι με φοβιζει,συμβαινουν. είτε γιατι έχω ανεπτηγμενη διαισθηση ειτε γιατι διαβαζω σωστα τα μηνυματα που παίρνω.

Ειτε δε συμβαινει κατι απο αυτα τα δυο, αλλα κατι αλλο. Τον ορο αυτοεκπληρουμενη προφητεια τον εχεις ακουσει; Δλδ, κανω μια σχεση και πιστευω οτι θα τελειωσει επειδη ο αλλος δε μπορει να ερθει κοντα μου. Δεν του μιλαω, ειμαι μες στη μουγγα οπως λες, οποτε πραγματι ο αλλος νιωθει ετσι και με αφηνει! Ε αυτο δεν ειναι μαντικες ικανοτητες! Αυτο ειναι σαμποταρισμα του εαυτου σου!

Είμαι υπερ της ελευθερίας.Ποτε δε θα θελα να με πιέσουν κ ο φόβος μου ειναι μη το προκαλέσω αυτο σε κάποιον.Αυτο όμως το κάνω σε τέτοιο βαθμό που ο άλλος το εκλαμβάνει ως αδιαφορία. Ετσι λοιπον κάποια στιγμή....ενώ ολα ξεκιναν καλα,στην πορεια ο αλλος ξενερώνει και η σχέση χαλαρώνει...

Φυσικα, εισαι μοναχικη λες πιο πανω, εισαι υπερ της ελευθεριας, αλλα παρολα αυτα θες να κρεμαστεις πανω σε καποιον, και καταληγεις μονη. Φυσικοτατο μου φαινεται. Αυτο θες, αυτο παιρνεις. Κρεμιεσαι απο καποιον, και μετα καταληγεις μοναχικη και μονη και ελευθερη!

Ο τελευταιος χωρισμος,μου στίχισε πολυ. ειναι μια βδομαδα περιπου που αποφασισα να φυγω. 1 χρόνος με πολλά μπρος πίσω ...δικά μου.
Δεν αντεχα αλλο τις σκεψεις μου! Το μυαλό μου δεν ηρεμούσε.

Ειπαμε και πιο πριν, οι σκεψεις ειναι πηγη κακων. Οταν αναπτυσσεις δεντρα αρνητικων σκεψεων στο κεφαλι σου και τα καλλιεργεις και βγαζουν ριζες, καταστρεφεις τις πιθανοτητες σου για ευτυχια. Σαμποταζ again. Τις αρνητικες σκεψεις τις κοβουμε με το που φυτρωνουν, και τις αντικαθιστουμε με θετικες, ειναι μια συνειδητη διαδιακασια στην αρχη και δυσκολη, αλλα σιγα σιγα γινεται ασυνειδητη και πιο ευκολη, γιατι οντως νιωθουμε καλυτερα χωρις αυτες! Επισης, οι αρνητικες αυτες προφητειες αποτελουν εναν τροπο ελεγχου και προβλεψης των αποτελεσματων σχεσεων και καταστασεων, που ειναι μεν καταστροφικες, αλλα μας ανακουφιζει αυτη η "δυνατοτητα" ελεγχου και προβλεψης.

πρωτη φορα προσπάθησα να εχω παράλληλα και μία κολλητη και τα έκανα μπάχαλο.Φταιω..η σχεση αυτη ξεκίνησε τόσο καλα. Πρωτη φορα ένιωσα δυνατα συναισθήματα και μαλλον τρομαξα,ήταν και η άγνοια για το χειρησμο....ήταν πολλα!Αυτός ανέχτηκε αρκετα λόγω του χαρακτήρα μου κ ξέρω ότι στην αρχη τουλάχιστον θα έκανε τα πάντα.Προσπάθησε...αλλά εγώ έμενα απαθέστατη,να παρατηρώ.Καμία δράση....ότι κανω κ στη ζωή μου τόσα χρόνια.

Απο ποτε αρχισε αυτο;

Οταν μου εξέθραζε τα συναισθηματα ημουν δυσπιστη.Δινω σημασία στις πράξεις εξάλλου.Αυτη η απαξιωση τελικά τον πλήγωνε.Αλλα κ γω το εκανα ως αμυνα.

Τι λεγαμε πριν; Αμυνα αμυνα αμυνα με τον μην αφηνομαστε (σε αυτο χρησιμευουν τα αρνητικα σεναρια και σχεψεις επαναλαμβανω), για να μην πληγωθουμε απο τον αλλο, και τελικα πληγωνομαστε απο τον ιδιο μας τον εαυτο! ΠΟυ στην πραγματικοττητα, ειναι ο μονος που μπορει να μας πληγωσει anyway!

..................

[carrie]

Φοβόμουν τα λόγια του,τα συναισθηματα μου,!τοσο καλα για να ναι αληθινα. Αυτο ελεγα μεσα μου και κρατουσα μια πισινη.Τον περιόριζα γενικα , με τις ερωτησεις του κτλ. Είχε την αισθηση οτι κατι έκρυβα συνέχεια,αλλά πως να του πω οτι δεν θελω να του μιλαω για την καθημερινοτητα μου, δεν θελω να του λεω με ποιους βγαινω γιατι απλα δεν ηθελα να καταλαβει ποσο αδεια ειναι η ζωη μου.Δεν ηθελα να δει αυτο το μονοτονο πράγμα που ζω. Ντρεπόμουν για τη ζωή μου....για μένα.. Ξαναλεω,ηταν σχεση απο αποσταση. Του μιλουσα γενικα.Π.χ. μιλουσαμε για τη μερα μας κ του ελεγα "μαγειρεψα, το απογευματακι βγηκα για καφε με παιδια απ τη δουλεια", καμια φορα κιολας δε σηκωνα το τηλ κ μετα τον επαιρνα κ του λεγα οτι ημουν σε κλαμπ,ενω στην ουσια....ημουν σπιτι κ εκλαιγα...χωρις λογο, για το χαζο μου το μυαλο.Οταν ρωτουσε συγκεκριμενα ομως...με ποιους ημουν,κτλ...τοτε εγω αντιδρουσα. Μαγιατι με ρωτας?!! οντως δεν ηθελα να απαντησω ,αλλα δεν ηξερε το λογο. Τι να του λεγα, οτι βγαινω μονο με ενα ατομο?το ιδιο ονομα συνεχεια?Δεν ηθελα να με περασει για μονοχνοτη, βαρετη.. Αλλα ειμαι,ποσο να το κρυβω?Δεν έχει ουσία η ζωή μου, κατ΄επεκταση ούτε κ γω.

Δε σου αρεσει ο εαυτος σου. Φυσικα πως να σου αρεσεις; Δεν εισαι εσυ αυτη! Εμαθες καποτε να μην αφηνεσαι γιατι πληγωνοσουν, αλλα τωρα εισαι μεγαλος ανθρωπος πια, εχεις ελεγχο των συναναστροφων σου, των πραξεων σου, των συνασιθηματων σου, ή μαλλον μπορεις να τον εχεις. Καποτε αυτη η στρατηγικη να κλεινεσαι πισω απο οχυρα χρησιμευσε για να σε προστατευει, τωρα απλα σε περιοριζει. πως να ζησεις μες στο οχυρο; Γιαυτο μεσα απο τον πονο και τις σχεσεις που κανουμε ως ενηλικες ωθουμαστε νακανουμε κατι για αυτο, η αποφυγη του πονου γινεται ενα κινητρο να ανακλυψουμε αυτο που ημασταν και εχουμε ξεχασει..

Τον τελευταίο μήνα τον αισθανόμουν απόμακρο...ένα τηλέφωνο τη μέρα <και αυτό από δικιά του κινηση.Εγω απλά περιοριζομουν στο να του απανταω στα μηνυματα. δεν ειχαμε επικοινωνια με δικη μου προτοβουλια>.συζητησαμε για αυτο το θεμα .μου ειπε οτι νιωθει μόνος και του απάντησα πως και γω το ίδιο νιωθω.Είπα ενα σωρό πραγματα κ κατεληξε στο οτι τα βλεπω τα πραγματα για τη σχεση μας μαυρα.Ρωτησε τι προτινω και του ειπα να παρει ο καθενας το χρονο του.Δε το δεχτηκε με την δικαιολογια οτι αυτο σημαινει χωρισμο κ αν θελω αυτο να το πώ ξεκάθαρα. Ομως εγω ηθελα πραγματικα απλα λιγο χρονο ,αλλα δεν επεμενα στο θελω μου κ εκανα αυτο που ζητησε εκεινος....να προσπαθησουμε μιας κ με την αγαπη ολα λυνονται!Αυτο εκανα λοιπον ,μονο που απο εκεινη τη στιγμη κ για μια βδομαδα ενώ περίμενα κινήσεις από εκείνον...εκείνος πέρασε στη απάθεια...και εγω εξακολούθησα φυσικα το ιδιο.Ειχα καταντήσει με το κινητο στο χέρι να περιμενω!Αρρωστη κατασταση.Είχα πολλα νευρα και ξεσπούσα παντού. Ακομα κ σαυτον οταν με επαιρνε μια φορα τη μέρα.Υποτηθεται πως του ειχα εκφρασει το προβλημα κ περιμενα βοηθεια.Ρωτούσε "τι εχεισ παθει?" "γιατι εισαι ετσι??" Πόσο άλλαξε κ αυτός? Δεν εδινα απάντηση. Δεν ηθελα να του πω "μου λειπεισ" .Αυτο που τελικα βγηκε απ το στομα μου μετα απο μια βδομαδα τσακομων κ μιας ψυχρης επικοινωνιας....ηταν"σαγαπα� � αλλα το καλυτερο και για τους δυο ειναι να χωρισουμε,αφου πονας κ ποναω." Σημειώνω οτι στο χέρι μας ήταν να εκμηδενησουμε την απόσταση αλλά κανείς δε το αποφάσισε.Μετά το χωρισμό μιλήσαμε άλλη μια φορά γύρω στις 5 ώρες....μου έριχνε ευθύνες. Δεν ήθελα να κάνω το ίδιο αλλά δεν μπορούσα να μην απαντήσω. Αλλα οπως κ να χει....φταιμε κ οιδύο. Τωρα νιώθω ακομα πιο χάλια από ότι ηταν η ζωή μου πριν τον γνωρίσω.

Κραταμε λοιπον αποστασεις για να μην πληγωθουμε και κατι καταφερνουμε; Να πληγωνομαστε! Καλυτερα να ειχες ζησει κατι και να ειχες πληγωθει, παρα να εισαι ανικανη να το ζεις και παλι να πληγωνεσαι! γιατι τοτε καταλαβαινεις οτι φταις μονο εσυ! Αλλα αυτο ειναι καλο, γιατι αρα μπορεις να το αλλαξεις!! Οπως ειπες πριν η ζωη περναει, εχεις αρχισει και βλεπεις τα σημαδια, και αυτη η σχεση που ηταν καπως διαφορετικη, αυτο δειχνει..

Μου είναι δύσκολο πολύ, εξάλλου δεν κανω σχεσεις εύκολα γιατι δεν τις θεωρω παιχνιδι. Ειναι συμαντικος για μενα ο ανθρωπος μου και δενομαι. Η πρωτη μου σχεση ήταν πριν δύομιση χρονια , αλλα κατάλαβα νωρις οτι δεν μου ταιριαζε ο αλλος κ την σταματησα στους 5 μηνες. Και εκει πονεσα, αλλα αυτος ο πονος δεν υποφερεται. Πλεον είχα επενδυσει πολλα συναισθηματικά, του ειχα εμπιστευτει πραγματα....απλα ο τροπος εκφρασης μου δε με βοηθαει με την αποσταση. Του το χα επισημανει πολλες φορες.
Νιωθω οτι με χρησιμοποιησε. Οταν τον γνωρισα ειχε κατι σαν καταθληψη μου χε πει , αλλα με το που μπηκα στη ζωη του ολα αλλαξαν. Μηπως τελικα μου ρουφηξε ενεργεια? Επεσα με τα μουτρα σε αυτον κ ξεχασα εμενα. Με τα μουτρα στις σκεψεις εννοω... Αλλα όπως είχα διαβάσει κάπου "κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφες σου σκέψεις"...

Gabriel Garcia Marquez!!

Στεναχωριεμαι, κλαιω, μετανιωνω οχι τοσο για τη σχεση που τελειωσε αλλα για μενα που ενω ξερω τα αρνητικα μου σημεια δεν κανω κατι για να τα διορθωσω.

A μπραβο!!

Νιωθω οτι εχασα τον χρόνο μου... Πλεον δεν εχουμε καμία επικοινωνία. Σαν ξένοι. Δε το φανταζόμουν έτσι. Τον νιαζομαι. Σίγουρα ένας χωρισμός θέλει το χρόνο του, αλλά οχι και να με διαγραψει απο καθε μεσω επικοινωνιας <chat, facebook>. Νιωθω.....ουτε και γω ξερω πως.....'ψεκαστε, σκουπιστε, τελειωσαμε'! Επισης οταν του ζητησα να χωρισουμε ημουν ξεκαθαρη, ο λογος δεν ειναι οτι δεν νιωθω κατι αλλα πως ποναω κ δεν αντεχω αλλο την αποσταση. Ζητησα να εχουμε μια επικοινωνια και όπου μας βγάλει. Με την επικοινωνια δεν θα βασανιζα το μυαλο μου. Δε θα τρωγομουν με τα ρούχα μου. Δεν θα ημουν υποχρεωμενη να του λεω λεπτομεριες κτλ Με τη ταμπελα της σχεσης ολα αυτα αλλαζουν... Δεν ξερω αν με καταλαβαινει κανεις.

Αφου δεν του ειχες δειξει ποια εισαι, του κρυβοσουν, δε μιλαγες, δεν υπηρχες δλδ παρα μονο σαν μια εξ αποστασεως περιεργη σχεση, γιατι να υπαρχεις τωρα που τελειωσε η σχεση στις επαφες του;

Αυτος ομως εκανε 180 μοιρες στροφη. Και δεν ειναι θυμος, δεν λειτουργει ποτε με θυμο ισα ισα....σκεφτεται την καθε του κινηση. Νιωθω πως ηθελε καιρο να χωρισουμε αλλα δεν το εξεφραζε ..με λογια. Οταν το ειπα εγω λοιπον ,ειδα μια συμπεριφορα τυπου "εεε αντε επιτελους!!". αλλεσ δυο φορες που ειχαμε χωρισει για μια δυο μερες, ειχε αλλη συμπεριφορα.... δεν εριχνε ευθυνες αλλα εδινε τροπους για να ξεπερασουμε τα προβληματα. Τωρα απλα του ηρθε κουτι. Δεν ηθελα να δω παρακαλια , αλλα επειδη μου αρεσουν τα ξεκαθαρα πραγματα , ηθελα αν σκεφτοταν χωρισμο να το ελεγε κ οχι να ενεργησει υπουλα επειδη ειναι ευθυνοφοβος. Νιωθω πως ενα χρόνο δεν ηξερα με τι ατομο εχω να κανω.

Ειναι συνηθισμενο αυτο, προσπαθει προσπαθει κανεις, εθελοτυφλει προσπαθωντας, και καποτε κανει το μπαμ γιατι δεν παει αλλο.

Τωρα ακόμα πιο μαυρα τα πραγματα στη ζωη μου.Μαλλον αχρωμα ,οχι μαυρα. Γιατι κ το μαυρο κατι ειναι!!! Μονη μου ήμουν τελικά και μόνη είμαι.
πως να αλλαξω??? πως να σταματησω να βασιζομαι στους αλλους??
πως να σταματησω να περιμενω αναγνωριση απ τους αλλους?

Ειναι καλο που ρωτας, γιατι θα τις λαβεις τις απαντησεις σου..

Νιωθω πως θα τρελαθω...πραγματικα......ειχ� � σκεφτει την αυτοκτονία πριν χρόνια αλλα πέρασε αυτο. Τουλάχιστον η υπαρξη μου δίνει νοημα στους γονεις μου αν οχι σε μενα η σε καποιον αλλον. Τους λατρευω και δεν μπορω να τους φανταστω πάνω από τον τάφο μου να κλαίνε. Μπορω να υποφέρω αυτη τη ζωη για χάρη τους, αλλα όταν χαθούν αυτοί, εγώ τι θα κανω??? θα πονάω διπλά? μια για τον δικό μου χρόνιο θάνατο και μια για τον δικό τους?? Πως θα δώσω νόημα στη ζώη μου? Ο έρωτας δεν επιασε. Πιανομαι κατα καιρους με διαφορα οπως γυμναστικη, αγγλικα, μαγειρεμα....αλλα μετα ΒΑΡΙΕΜΑΙ. ΒΟΗΘΕΙΑΑΑ

Δεν εισαι υποχρεωμενη να ζεις με τροπο που δε σου αρεσει. Μου θυμισες μια φλασια που εφαγα εγω τις προαλλες, παντα στην οικογενεια ημασταν τρεις και πολυ μοναχικοι λογω πολλων ιδιαιτεροτητων του πατερα μου, οι 3 μας καναμε πασχα, χριστουγεννα, πρωτομαγια, κουλουμα ολα. Ειχε αλλαξει βεβαια αυτο τα τελευταια χρονια, αλλα στην παιδικη και εφηβικη μου ηλικια ετσι ητανε. Και περυσι πεθανε ο πατερας μου, και αυτη την πρωτομαγια μου λεει η μητερα μου παμε να φαμε οι δυο μας σε μια ταβερνα. Και πηγα να τρελαθω, λεω ωραια, οταν ηταν οι δυο τους πηγαινα με τους 2 τους, τωρα εμεινε ο ενας, θα πηγαινω με τον εναν, και αμα παθει κατι η μανα μου, θα πηγαινω μονη μου;; Αλλα οχι ξερω πως δεν θα ειναι ετσι, μην τρομαζεις λοιπον, μπορεις να κανεις τα πραγματα αλλιως.

Αυτα ειχα να πω. Μπορει να ηταν σκληρα και ασχετα.

[mirtw]

carrie σε κάποια σημεία γέλασα(εχεισ χιουμορ!!!) , σε κάποια κούνησα το κεφάλι κ σε άλλα ήθελα να κλάψω... Αρκετα απο αυτά που με συμβουλεύεις τα εχω ήδη γράψει κ γω στο ημερολόγιό μου, αλλά εγώ τα γράφω-εγώ τα διαβάζω!!!! Όσο για την οικογένεια...οι γονείς μου νωρίς έκαναν οικογένεια.20 η μανα και 25 ο πατερας (μηπως εχει καποια σχεση ,δεν ξερω!!). Ηθελαν και οι δυο να δημιουργησουν μια σωστη οικογενεια γιαυτο αφιερωθηκαν σε μενα κ τον αδερφό μου, οχι μονο για να εχουμε τα βασικά αλλά και για τη σωστή μας διαπαιδαγώγηση. Και αυτό το μήνυμα εχουν περάσει και σε μας. Οταν ήμουν μικρή κάποια πράγματα δεν τα ήξερα , αλλά τώρα που συζητάω με τη μητέρα μου μου έχει πει ότι ο πατέρας μου ηταν υπερ του ξύλου, εκείνη πάλι όχι. Είχαν γενικά και άλλες διαφωνίες για τον τρόπο που θα μας μεγάλωναν αλλά το συζήτησαν κ αποφάσισαν πως σε εμάς τα παιδιά πρέπει να φτάνει μια κοινή γραμμή και απ τους δύο. Γενικα η μητέρα μπορώ να πω ότι είχε το πάνω χέρι στην οικογένεια. Μικρή αυτό δεν το είχα καταλάβει γιατι μπροστα σε όλα φαινόταν ο πατέρας αλλα τώρα ξέρω πως η μητέρα είχε τον έλεγχο στα πάντα . Σημειώνω οτι δε δουλευε γιατι είχαν αποφασίσει να μεγαλώσουμε με τη μητέρα μου ¨"σωστά" αν και οταν γνωρισε τον πατερα μου είχε ήδη δουλεια. Γενικά τη μητέρα μου τη θαυμάζω πολύ πλέον όχι μόνο για το γάμο κ την οικογένεια που έχει , αλλα και για την προσωπικότητα της. Είναι δυναμική και έχει μεγάλη αυτοπεπήθηση. Η ατακα της: " τη μιση αυτοπεπήθηση από μενα ήθελα να χες και τίποτ αλλο δε σου λείπει" και ως αντιδραστηκή απαντώ ¨: "εμ δε φρόντησες για αυτ'ο!" Η αλήθεια είναι πως για κάποιο λόγο πήγαινα πάντα κόντρα στους δικούς μου. Ποτέ δεν άκουγα ότι μου έλεγαν κ έκανα το αντίθετο κ ας συμφωνούσα μαζι τους. Τωρα το εχω μετανιωσει... πάντα μου έλεγαν κάθε εκδοχη για καποιον προβλιματισμό μου, μου έλεγαν και τη γνώμη τους αλλά ποτε δεν μου την επέβαλαν, ίσως αυτό να ήταν το πρόβλημα....

[mirtw]

μεταξύ τους τα πανε πολύ καλά. Ξεκίνησαν ερωτευμένοι και πλέον βλέπω παντου αγάπη. Και δεν μιλάω για δώρα αγκαλιές κ φιλιά , αλλά για πραγματική αγάπη. Ο ένας ζει για τον άλλον κ κανει τα παντα για τον αλλον. Γενικά τους γονείς μου τους θεωρώ τυχερους που ο ενας έχει τον άλλον, δε τους θεωρω τυχερους που εχουν εμένα για παιδι!!!!! Ο αδερφός μια χαρά βγήκε.... εγω γιατι???? Γενικά ο αδερφός μου μικρός ηταν το παιδι που δημιουργουσε πολλα προβήματα, δεν διάβαζε, τσακονόταν έντονα με τη μητέρα μου , ήθελε να παρατήσει το σχολείο κτλ.. τελικα ο μικρός που εκφραζόταν ,μια χαρά τα κατάφερε.....πήγε λύκειο τελείωε με ένα βαθμο καααλο,14 ΜΟ και πέρασε κ σε ενα καλο ΤΕΙ. Και σαν χαρακτήρας είναι πολύ καλό παιδί κ συγκροτημένο. κχρησιμοποιω τα λεγόμενα άλλων γιατι εμένα είναι αδερφός μου!! εγ¨ω που δε μιλούσα κ δε λαλούσα ,μάλλον έκανα λάθος....γιατι δεν τους βοηθουσα να με βοηθησουν. Παντα προσπαθούσα να κρυφτώ, να μην καταλάβουν οτι τσακώθηκα με φίλη μου, να μην καταλαβουν οτι ήθελα να κλάψω ,να μην.. να μην....

[mirtw]

τωρα πια είμαι αλλιώς, τους μιλάω , γιατι δεν αντέχω άλλο να τα κρατάω μέσα μου. Αλλα είναι αργά.... το κακό, μου έχει γίνει. Επειδή αράδιασα αρκετά θετικά για την οικογένεια μου και λογικό αφού έτσι θα ήθελα κ γω να κάνω τη δική μου (αλλά εγω δεν είμαι σαν τη μαμα μου...τεσπα..) προσπαθω να βρω λεπτομέριες που στα μάτια μου ως παιδί μου την έσπαγαν... εκτός από αυτο που έγραψα ότι δεν μου επέβαλαν κάτι ανοιχτά (αν κ έμμεσα γινόταν αφού μου έλεγαν τη γνωμη τους) εγώ θα ήθελα να μην είχα δικαίωμα επιλογής, μου τη σπάει η διαδικασία να αποφασίσω!!!! ακομα ενα που με εκνευριζε ηταν τα λογια "κοιτα αυτος που εκανε αυτο", "ααα μπραβο στην ελενιτσα μπου ξερει δυο γλωσσες!!!","καλύτερος είναι ο ταδε από σενα,οχι" αυτο μου την εσπαγε, και αν κ θα επρεπε να ενισχήσει τις προσπάθειες μου (λογω ανταγωνισμου φανταζομαι) σε εμένα λειτουργούσε αλλιώς και στον αδερφό μου πάλι αλλιώς. Ο αδερφός έκανε πάντα ότι γούσταρε, οχι πως εγώ δεν μπορούσα αλλά αυτός δεν επηρρεαζόταν απο τη γνώμη των γωνιων. Εγώ πάντα επηρρεαζόμουν...είτε για να προβληματιστώ ,είτε για να κανω το αντιθετο.

[carrie]

carrie σε κάποια σημεία γέλασα(εχεισ χιουμορ!!!) , σε κάποια κούνησα το κεφάλι κ σε άλλα ήθελα να κλάψω... Αρκετα απο αυτά που με συμβουλεύεις τα εχω ήδη γράψει κ γω στο ημερολόγιό μου, αλλά εγώ τα γράφω-εγώ τα διαβάζω!!!!

Oπως ειπα και πριν, καταλαβαινεις πια και προβληματιζεσαι, και αυτη ειναι η αρχη για τα καλυτερα που ερχονται, και τις απαντησεις που θα στις δωσεις ο ιδιος σου εαυτος, γιατι οσο ψαχνεις βρισκεις!

Όσο για την οικογένεια...οι γονείς μου νωρίς έκαναν οικογένεια.20 η μανα και 25 ο πατερας (μηπως εχει καποια σχεση ,δεν ξερω!!). Ηθελαν και οι δυο να δημιουργησουν μια σωστη οικογενεια γιαυτο αφιερωθηκαν σε μενα κ τον αδερφό μου, οχι μονο για να εχουμε τα βασικά αλλά και για τη σωστή μας διαπαιδαγώγηση. Και αυτό το μήνυμα εχουν περάσει και σε μας. Οταν ήμουν μικρή κάποια πράγματα δεν τα ήξερα , αλλά τώρα που συζητάω με τη μητέρα μου μου έχει πει ότι ο πατέρας μου ηταν υπερ του ξύλου, εκείνη πάλι όχι. Είχαν γενικά και άλλες διαφωνίες για τον τρόπο που θα μας μεγάλωναν αλλά το συζήτησαν κ αποφάσισαν πως σε εμάς τα παιδιά πρέπει να φτάνει μια κοινή γραμμή και απ τους δύο. Γενικα η μητέρα μπορώ να πω ότι είχε το πάνω χέρι στην οικογένεια. Μικρή αυτό δεν το είχα καταλάβει γιατι μπροστα σε όλα φαινόταν ο πατέρας αλλα τώρα ξέρω πως η μητέρα είχε τον έλεγχο στα πάντα . Σημειώνω οτι δε δουλευε γιατι είχαν αποφασίσει να μεγαλώσουμε με τη μητέρα μου ¨"σωστά" αν και οταν γνωρισε τον πατερα μου είχε ήδη δουλεια.

ΑΑΑΑΑΑ! Αποφασεις αποφασεις, συμφωνιες, οροι, λογικη, ελεγχος, να φανταστω οτι εισαι και το πρωτο παιδι και ο αδερφος σου ειναι μικροτερος. Οπως μπορεις να κταλαβεις, εφαγες την κρυαδα, πανω σε εσενα εμαθαν να ειναι γονεις! και αυτο εχει μεγαλη σημασια, ειδικα οταν μιλαμε για γονεις με τετοια αποφασιστικοτητα να επιτυχουν!! Αυτο σημαινει αγχος, ορους, ανταγωνιστικοτητα, και γενικα οχι ιδιαιτερη απολαυση της διαδικασιας του να εχεις και να μεγαλωνεις παιδια, γιατι τοτε πρεπει να τα δεχτεις οπως ειναι, να ενθαρρυνεις καθε τους πλευρα και να τους αφηνεις χωρο να αναπτυχθουν. Οταν το παιδι πνιγει τα συναισθηματα του, τις σκεψεις του οπως εκανες εσυ, σημαινει οτι σου ειχε επιβληθει ασυνειδητα το να εισαι συμβατη με αυτα που εκεινοι θεωρουνε καλα, αλλα αυτο ειχε ως συνεπεια να χαθουν στοιχεια σου που δεν θα "αρεσαν". Ετσι ειναι φυσικο να θες οι αλλοι να παιρνουν αποφασεις για σενα, γιατι η μυρτω που θα μπορουσε να αποφασιζει για τον εαυτο της δεν εκδηλωθηκε και δεν διεκδικησε οτι ηθελε, γιατι οι αλλοι ξερανε παντα καλυτερα. Το δευτερο παιδι βρηκε περισσοτερο χωρο, γιατι οι γονεις στο δευτερο παιδι βγαζουν λιγοτερο αγχος. Θελανε να κανουν το καλυτερο, αλλα ηταν αυτο το καλυτερο;; κανεις δε γεννιεται μαθημενος να ειναι γονιος, πρεπει να εχει λυσει κανεις δικα του συνδρομα που βιωσε ως παιδι για να μην τα βγαλει στα παιδια του, κι αυτο το καταφερνουν πολυ λιγοι.

Γενικά τη μητέρα μου τη θαυμάζω πολύ πλέον όχι μόνο για το γάμο κ την οικογένεια που έχει , αλλα και για την προσωπικότητα της. Είναι δυναμική και έχει μεγάλη αυτοπεπήθηση. Η ατακα της: " τη μιση αυτοπεπήθηση από μενα ήθελα να χες και τίποτ αλλο δε σου λείπει" και ως αντιδραστηκή απαντώ ¨: "εμ δε φρόντησες για αυτ'ο!"

καλα της λες, δε φροντισε για αυτο, δε φροντισε να αναπτυξεις το δυναμικο σου, καλουπωνοντας σε στο πως πρεπει να εισαι, παντα με τις καλυτερες προθεσεις βεβαια, και συν τοις αλλοις, δε σου εμαθε να εχεις εμπιστοσυνη στονε αυτο σου. Δηλαδη θελει να σε κανει να νιωθεις αυτοπεποιθηση και σου λεει οτι δεν εχεις και οτι αυτη ειναι καλυτερη. Οh my god, αν εβλεπε τι κανει! Πρσοπαθει να νιωσει καλυτερα, σε βαρος της κορης της. Μην αγχωθεις, δε σου κατηγορω τη μαμα σου. Ειναι χιλιοπαιγμενο το σεναριο δυστυχως.

Η αλήθεια είναι πως για κάποιο λόγο πήγαινα πάντα κόντρα στους δικούς μου.

Καπου προσπαθουσε να βγει και ο εαυτος σου και η αναγκη για αυτονομια σου, χωρις να το κανεις επιτηδες. Οταν εχεις χασει το τι πραγματικα θες, τι εχει αξια για σενα και ποια εισαι, μοιραια δεν αισθανεσαι καλα, και δεν παιρνεις σωστες αποφασεις, και μετα ερχονται οι αλλοι και στη λενε κι απο πανω! Αλλα δεν το καταλαβαινουν..

Ποτέ δεν άκουγα ότι μου έλεγαν κ έκανα το αντίθετο κ ας συμφωνούσα μαζι τους. Τωρα το εχω μετανιωσει... πάντα μου έλεγαν κάθε εκδοχη για καποιον προβλιματισμό μου, μου έλεγαν και τη γνώμη τους αλλά ποτε δεν μου την επέβαλαν, ίσως αυτό να ήταν το πρόβλημα....

Ισως σου επεβαλλαν πραγματα που δεν χρειαζοσουν, οπως να εισαι ανταγωνιστικη και το ιδιο καλη ή καλυτερη απο την ελενιτσα, αλλα δε σου επεβαλλαν πραγματα που χρειαζοσουν. Δε σου εδειχναν το νοιαξιμο τους οταν παργματικα το χρειαζοσουν, γιατι αυτοι αλλα πραγματα θεωρουσαν σημαντικα, και αυτα που ηταν για σενα σημαντικα δεν τα εβλεπαν..

κι οπως ειπα σε ενα παραπανω μηνυμα αλλα δεν ξερω αν φανηκε,

Δεν εισαι υποχρεωμενη να ζεις με τροπο που δε σου αρεσει. Μου θυμισες μια φλασια που εφαγα εγω τις προαλλες, παντα στην οικογενεια ημασταν τρεις και πολυ μοναχικοι λογω πολλων ιδιαιτεροτητων του πατερα μου, οι 3 μας καναμε πασχα, χριστουγεννα, πρωτομαγια, κουλουμα ολα. Ειχε αλλαξει βεβαια αυτο τα τελευταια χρονια, αλλα στην παιδικη και εφηβικη μου ηλικια ετσι ητανε. Και περυσι πεθανε ο πατερας μου, και αυτη την πρωτομαγια μου λεει η μητερα μου παμε να φαμε οι δυο μας σε μια ταβερνα. Και πηγα να τρελαθω, λεω ωραια, οταν ηταν οι δυο τους πηγαινα με τους 2 τους, τωρα εμεινε ο ενας, θα πηγαινω με τον εναν, και αμα παθει κατι η μανα μου, θα πηγαινω μονη μου;; Αλλα οχι ξερω πως δεν θα ειναι ετσι, μην τρομαζεις λοιπον, μπορεις να κανεις τα πραγματα αλλιως. Αλλαζεις, και το οτι τα βλεπεις και η ιδια αυτα ειναι ο καλυτερος οιωνος για το μελλον!

[carrie]

μεταξύ τους τα πανε πολύ καλά. Ξεκίνησαν ερωτευμένοι και πλέον βλέπω παντου αγάπη. Και δεν μιλάω για δώρα αγκαλιές κ φιλιά , αλλά για πραγματική αγάπη. Ο ένας ζει για τον άλλον κ κανει τα παντα για τον αλλον. Γενικά τους γονείς μου τους θεωρώ τυχερους που ο ενας έχει τον άλλον, δε τους θεωρω τυχερους που εχουν εμένα για παιδι!!!!! Ο αδερφός μια χαρά βγήκε.... εγω γιατι???? Γενικά ο αδερφός μου μικρός ηταν το παιδι που δημιουργουσε πολλα προβήματα, δεν διάβαζε, τσακονόταν έντονα με τη μητέρα μου , ήθελε να παρατήσει το σχολείο κτλ.. τελικα ο μικρός που εκφραζόταν ,μια χαρά τα κατάφερε.....πήγε λύκειο τελείωε με ένα βαθμο καααλο,14 ΜΟ και πέρασε κ σε ενα καλο ΤΕΙ. Και σαν χαρακτήρας είναι πολύ καλό παιδί κ συγκροτημένο. κχρησιμοποιω τα λεγόμενα άλλων γιατι εμένα είναι αδερφός μου!! εγ¨ω που δε μιλούσα κ δε λαλούσα ,μάλλον έκανα λάθος....γιατι δεν τους βοηθουσα να με βοηθησουν. Παντα προσπαθούσα να κρυφτώ, να μην καταλάβουν οτι τσακώθηκα με φίλη μου, να μην καταλαβουν οτι ήθελα να κλάψω ,να μην.. να μην....

Ναι η εκφραση ειναι σημαντικη!! Αλλα μην κατηγορεις τον εαυτο σου που δε λαλουσες και δε μιλουσες, για καποιον λογο γινοταν αυτο, οπως λεω παραπανω!

[RainAndWind]

Μέτρα πόσες φορές ανέφερες τη μητέρα σου. Κάτι παίζει εκεί. Και κάτι παίζει επίσης με την εξιδανίκευση που της κάνεις. Που έρχεται σε ρήξη με τα μηνύματα που σου δίνει μέσω της σύγκρισης. Έχετε ανταγωνιστική σχέση (προσωπική μου άποψη). Ανταγωνίζεται την κόρη της, εσένα. Πρόσεξε τη σύγκριση "αχ βρε κουτό, αν ήσουν το μισό απ' όσο είμαι εγώ, πόσο καλύτερη θα ήσουν". Αυτό πώς σε κάνει να νιώθεις? Ισότιμη ή κατώτερη? Νομίζω κατώτερη. Υπάρχει η πιθανότητα να σε έχει συγκρίνει τόσες φορές μαζί της, σαν role model σου, όπως και με άλλα "πιο πετυχημένα" κατ' αυτήν άτομα, να σου έχει περάσει μηνύματα απαξίωσης με συγκαλυμμένο τρόπο.

Και όσα ανέφερες για την προσωπικότητά της, δυναμική, με αυτοπεποίθηση, κουτουλού, μπορεί να κρύβουν από πίσω μια ανασφάλεια και όχι τίποτε υπεράνω ιδιότητες που εσύ ψάχνεσαι γιατί δεν τις έχεις. Το γεγονός πως είχε όπως έγραψες το πάνω χέρι στην οικογένεια, μπορεί να δείχνει πως η επιρροή της στη διαμόρφωση του χαρακτήρα σου, δεν οφείλεται στην "ατυχία τους να έχουν εσένα παιδί" (πόσο σκληρά σε κρίνεις), αλλά στο ότι έφαγες κρίση και τώρα έχεις εσωτερικεύσει τις αυστηρές κρίσεις που έφαγες και τις έχεις κάνει για σένα μια πραγματικότητα εσωτερική.

Λες πως είχες πάντα μια κόντρα με τη μητέρα σου. Να σου κάνω μια απλή ερώτηση. Τυχαίο το θεωρείς? Ακριβώς επειδή είχες μια μητέρα που σε σύγκρινε και εξ απαλών ονύχων έθετε τη μεταξύ σας σχέση σε ένα πλαίσιο ανταγωνιστικό (win-lose όχι win-win), μπορεί να οδηγήθηκες στην "προστασία" της σχέσης σας από την αποκοπή, αφού η εξάρτηση δε σε αφήνει με το φόβο που προκαλεί να ανατρέψεις την εικόνα της άδολης σε κίνητρα μητρός, να έγινες λοιπόν ήσυχη, σιωπηλή, ταπεινή και ΑΚΙΝΔΥΝΗ γι αυτήν.