Σε ένα ιδανικό κόσμο, θα ξυπνάγαμε κατευθείαν στη δεύτερη σχέση .

[path]

Η πρώτη αγάπη μένει βαθιά χαραγμένη μέσα μας αλλά το φάντασμά της μας ακολουθεί μία ζωή στοιχειώνοντας τις επόμενες σχέσεις μας. Μετά από σειρά μελετών, οι επιστήμονες έρχονται να επιβεβαιώσουν αυτό που πολλοί άνθρωποι εμπειρικά ήδη ξέρουν: αν θέλει κανείς να ευτυχήσει στη ζωή του, καλύτερα ίσως να μην είχε υπάρξει η πρώτη αγάπη. "Σε ένα ιδανικό κόσμο, θα ξυπνάγαμε κατευθείαν στη δεύτερη σχέση", δηλώνει χαρακτηριστικά ο δρ Μάλκολμ Μπρίνιν, επικεφαλής ερευνητής στο Ινστιτούτο Κοινωνικών και Οικονομικών Ερευνών του πανεπιστημίου του Έσεξ.
Οι σχετικές διαπιστώσεις των ερευνητών περιλαμβάνονται στη συλλογή ερευνητικών μελετών κορυφαίων βρετανών επιστημόνων με τίτλο "Μεταβαλλόμενες Σχέσεις", την επιμέλεια της οποίας είχε ο δρ. Μπρίνιν. Το βασικό συμπέρασμα: η συναισθηματική ευφορία της πρώτης αγάπης μπορεί να κάνει σημαντική ζημιά στις επόμενες σχέσεις. "Τελικά, φαίνεται πως το μυστικό για τη μακρόχρονη ευτυχία σε μια σχέση είναι να ‘παραλείψει’ κανείς τον πρώτο έρωτα", δήλωσε ο δρ. Μπρίνιν στην εφημερίδα Observer.
Τα έντονα συναισθήματα που βιώνουμε στον πρώτο έρωτα, μας κάνουν να θέτουμε μη ρεαλιστικά πρότυπα σχέσης με αποτέλεσμα να κρίνουμε – και να κατακρίνουμε- τις επόμενες σχέσεις μας χαρακτηρίζοντάς τες βαρετές και απογοητευτικές. Αντίθετα, σύμφωνα με τους βρετανούς ερευνητές, το κλειδί της ευτυχίας είναι να έχει κανείς μια ορθολογική αντίληψη για το τί θέλει από μια σχέση και να μην προσπαθεί, συνειδητά ή ασυνείδητα, να ξαναζήσει την συγκίνηση και την ένταση της "πρώτης φοράς", όπως είπε ο δρ. Μπρίνιν.
Σύμφωνα με τη δρα Γκάιλ Μπρούερ, κοινωνική ψυχολόγο του πανεπιστημίου του Κεντρικού Λανκασάιρ, οι σχέσεις μεταξύ ενηλίκων χρειάζονται όλων των ειδών τις αρετές για να επιβιώσουν, όπως την αξιοπιστία και την αυτοδέσμευση. Εντούτοις δύσκολα είναι συμβατές με την ένταση της πρώτης αγάπης.
Από την άλλη όμως, υπάρχει ο αντίλογος. Η καθηγήτρια ανθρωπολογίας Έλεν Φίσερ του πανεπιστημίου Rutgers (στα ελληνικά έχει μεταφραστεί το βιβλίο της "Γιατί αγαπάμε;") πιστεύει ότι το να προσπαθεί κανείς να ανακαλέσει και να ξαναζήσει το αρχικό πάθος μιας σχέσης, συμβάλλει στη μακροημέρευση της σχέσης. Χρησιμοποιώντας μαγνητικές τομογραφίες εγκεφάλου, διαπίστωσε ότι η εγκεφαλική δραστηριότητα στα ζευγάρια που έχουν ένα ευτυχισμένο γάμο για πάνω από δύο δεκαετίες, είναι παρόμοια με την εγκεφαλική δραστηριότητα όσων έχουν σχέσης πάθους διάρκειας κάτω των έξι μηνών.
Σύμφωνα με τη Φίσερ, "έχουν πλέον βρεθεί αναμφισβήτητα φυσιολογικά στοιχεία που δείχνουν ότι η ρομαντική αγάπη μπορεί να διαρκέσει. Φαίνεται πως η ρομαντική αγάπη δεν υπάρχει μόνο (σ.σ. από βιολογική-εξελικτική άποψη) για να ενθαρρύνει το ξεκίνημα μίας σχέσης, αλλά και για να διατηρεί ή να βελτιώνει τις μακρόχρονες σχέσεις". sciencearchives.wordpress.com/ , http://psixologikosfaros.blogspot.co

[deleted-member30-03]

κι εμενα με στοιχειωσε η πρωτη αγαπη μου, γιατι ηταν και η μεγαλυτερη μου σχεση (2μιση χρονια). απο κει και περα, καμια αλλη δε κρατησε τοσο, και ακομα παλευω να βρω καποια τοσο αξιολογη να τη ξεπερασω...

[BloodyKate]

Η πρώτη αγάπη μένει βαθιά χαραγμένη μέσα μας αλλά το φάντασμά της μας ακολουθεί μία ζωή στοιχειώνοντας τις επόμενες σχέσεις μας. Μετά από σειρά μελετών, οι επιστήμονες έρχονται να επιβεβαιώσουν αυτό που πολλοί άνθρωποι εμπειρικά ήδη ξέρουν: αν θέλει κανείς να ευτυχήσει στη ζωή του, καλύτερα ίσως να μην είχε υπάρξει η πρώτη αγάπη. "Σε ένα ιδανικό κόσμο, θα ξυπνάγαμε κατευθείαν στη δεύτερη σχέση", δηλώνει χαρακτηριστικά ο δρ Μάλκολμ Μπρίνιν, επικεφαλής ερευνητής στο Ινστιτούτο Κοινωνικών και Οικονομικών Ερευνών του πανεπιστημίου του Έσεξ.
Οι σχετικές διαπιστώσεις των ερευνητών περιλαμβάνονται στη συλλογή ερευνητικών μελετών κορυφαίων βρετανών επιστημόνων με τίτλο "Μεταβαλλόμενες Σχέσεις", την επιμέλεια της οποίας είχε ο δρ. Μπρίνιν. Το βασικό συμπέρασμα: η συναισθηματική ευφορία της πρώτης αγάπης μπορεί να κάνει σημαντική ζημιά στις επόμενες σχέσεις. "Τελικά, φαίνεται πως το μυστικό για τη μακρόχρονη ευτυχία σε μια σχέση είναι να ‘παραλείψει’ κανείς τον πρώτο έρωτα", δήλωσε ο δρ. Μπρίνιν στην εφημερίδα Observer.
Τα έντονα συναισθήματα που βιώνουμε στον πρώτο έρωτα, μας κάνουν να θέτουμε μη ρεαλιστικά πρότυπα σχέσης με αποτέλεσμα να κρίνουμε – και να κατακρίνουμε- τις επόμενες σχέσεις μας χαρακτηρίζοντάς τες βαρετές και απογοητευτικές. Αντίθετα, σύμφωνα με τους βρετανούς ερευνητές, το κλειδί της ευτυχίας είναι να έχει κανείς μια ορθολογική αντίληψη για το τί θέλει από μια σχέση και να μην προσπαθεί, συνειδητά ή ασυνείδητα, να ξαναζήσει την συγκίνηση και την ένταση της "πρώτης φοράς", όπως είπε ο δρ. Μπρίνιν.
Σύμφωνα με τη δρα Γκάιλ Μπρούερ, κοινωνική ψυχολόγο του πανεπιστημίου του Κεντρικού Λανκασάιρ, οι σχέσεις μεταξύ ενηλίκων χρειάζονται όλων των ειδών τις αρετές για να επιβιώσουν, όπως την αξιοπιστία και την αυτοδέσμευση. Εντούτοις δύσκολα είναι συμβατές με την ένταση της πρώτης αγάπης.
Από την άλλη όμως, υπάρχει ο αντίλογος. Η καθηγήτρια ανθρωπολογίας Έλεν Φίσερ του πανεπιστημίου Rutgers (στα ελληνικά έχει μεταφραστεί το βιβλίο της "Γιατί αγαπάμε;") πιστεύει ότι το να προσπαθεί κανείς να ανακαλέσει και να ξαναζήσει το αρχικό πάθος μιας σχέσης, συμβάλλει στη μακροημέρευση της σχέσης. Χρησιμοποιώντας μαγνητικές τομογραφίες εγκεφάλου, διαπίστωσε ότι η εγκεφαλική δραστηριότητα στα ζευγάρια που έχουν ένα ευτυχισμένο γάμο για πάνω από δύο δεκαετίες, είναι παρόμοια με την εγκεφαλική δραστηριότητα όσων έχουν σχέσης πάθους διάρκειας κάτω των έξι μηνών.
Σύμφωνα με τη Φίσερ, "έχουν πλέον βρεθεί αναμφισβήτητα φυσιολογικά στοιχεία που δείχνουν ότι η ρομαντική αγάπη μπορεί να διαρκέσει. Φαίνεται πως η ρομαντική αγάπη δεν υπάρχει μόνο (σ.σ. από βιολογική-εξελικτική άποψη) για να ενθαρρύνει το ξεκίνημα μίας σχέσης, αλλά και για να διατηρεί ή να βελτιώνει τις μακρόχρονες σχέσεις". sciencearchives.wordpress.com/ , http://psixologikosfaros.blogspot.co

όμορφο... προσωπικά δεν το γνωρίζω ποτέ δεν ένιωσα την πρώτη αγάπη. Την πρώτη καψούρα κόλλημα ναι κράτησε μερικούς μήνες μετά από τόσες πιστόλες που μου έριξε βαρέθηκα και ξεκόλλησε το μυαλό μου :) , αλλά πρώτη αγάπη όχι. Μάλλον ευτυχισμένη είμαι :ΡΡΡ

[path]

... προσωπικά δεν το γνωρίζω ποτέ δεν ένιωσα την πρώτη αγάπη. Την πρώτη καψούρα κόλλημα ναι κράτησε μερικούς μήνες μετά από τόσες πιστόλες που μου έριξε βαρέθηκα και ξεκόλλησε το μυαλό μου :) , αλλά πρώτη αγάπη όχι. Μάλλον ευτυχισμένη είμαι :ΡΡΡ

ναι οκ BloodyKate ,αυτο ενοει νομιζω ,,εσυ το λες πρωτη καψουρα απλα !

[BloodyKate]

ναι οκ BloodyKate ,αυτο ενοει νομιζω ,,εσυ το λες πρωτη καψουρα απλα !

δεν ήταν αγάπη. απλά τον είχα εξιδανικεύσει από τη θολούρα του ενθουσιασμού

[keep_walking]

Αναρωτιεμαι πως εγινε η ερευνα. Αφου για να πας στην δευτερη σχεση εχει προυπαρξει η πρωτη. Εαν ειναι επιτυχης η πρωτη μενεις εκει. Εαν οχι πας στην δευτερη. Ποια ειναι η δειγματοληψια που μεταπηδησε κατευθειαν στη δευτερη?:P

Για ενα τοσο σαφως πολυπλοκο θεμα που παιζουν ρολο τοσα πραγματα , οπως ο τυπος προσωπικοτητων, η κουλτουρα κλπ .κ λπ. ...μου φαινεται οτι η ερευνα δεν στεκει...τοσο πολυ. Τουλαχιστον ας μας πει πως την διεξηγαγε.

Εννοει μηπως πηγα ταξιδι πρωτη φορα στη Χαβαη....αν παω και δευτερη αυτοματως την συγκρινω με την πρωτη...και βρισκω κουσουρια?

Εν πασει περιπτωση για τους ψυχγιατρους ο ερωτας παντα μπερδευε τα πραγματα σε πολλους τομεις...και αλλωστε το τι θελει ο καθενας σε εναν ιδεατο (θα ελεγα φανταστικο ουτε καν ιδεατο) κοσμο δεν παιζει....γιατι παντα θα υπαρχει η πρωτη:)

[marian_m]

Καλό είναι να ζούμε κάθε πράγμα στον καιρό του. Τους εφηβικούς έρωτες στην εφηβεία και όχι αργότερα.
Ποτέ δεν αναπόλησα προηγούμενες αγάπες. Πάντα οι επόμενες ήταν οι καλύτερες. Ή έστω αυτό που μου ταίριαζε περισσότερο σε κάθε περίοδο της ζωής μου. Ούτε έχω την τάση να τις συγκρίνω μεταξύ τους, γιατί είναι τελείως διαφορετικές.
Πάντως την πιο ουσιαστική σχέση μου την ζω τώρα. Και έχω περάσει τα 40. Ήμουνα ατίθασο νιάτο...

[Sofia]

Ενδιαφερουσα ερευνα....με εκανε να σκεφτω κ κατεληξα στα εξης....Βεβαια αρχικα σκεφτηκα μια ταινια:) την "Αιωνια λιακαδα ενος καθαρου μυαλου" ή επι το αγγλικοτερον....An Eternal Sunshine of a Spotless Mind. Tελικα καταληγω και τεινω να σκεφτω πώς ολοι λιγο πολυ οι επιστημονες συμφωνουν στο εξης: στο να κανουμε οτιδηποτε ωστε να αποφυγουμε δακρυα, πονο, στεναχωρια, αγχος....Ναι, ωραια αλλα αμα δεν κλαψεις στον πρωτο σου ερωτα, αμα δεν χτυπηθεις, δεν πονεσεις.....τελος παντων, αμα δεν τον ζησεις με τα παθη του, με τις πρωτογνωρα μεγαλειωδεις του στιγμες κ τις μαυρες του στιγμες, τοτε πώς στο καλο θα πας κατευθειαν μετα σε μια κατασταση πιο ηρεμη, πιο ισορροπημενη και πιο ενηλικη? Και θα χαρεις κ την μεταβαση? Θα νιωσεις τις αλλαγες που εχουν γινει μεσα σου? Θα χαμογελασεις με νοσταλγια για το παρελθον που εφυγε και θα ελπιζεις για το παρον κ το μελλον για κατι πιο ολοκληρωμενο ισως κ πιο "ενηλικο"? Ετσι το βλεπω εγω....

Βρηκα κ το σχετικο βιντεακι απο την ταινια:)...δεν αντεξα να μην το ποσταρω..

http://www.youtube.com/watch?v=WIVh8Mu1a4Q

[Θεοφανία]

Καλό είναι να ζούμε κάθε πράγμα στον καιρό του. Τους εφηβικούς έρωτες στην εφηβεία και όχι αργότερα.
Ποτέ δεν αναπόλησα προηγούμενες αγάπες. Πάντα οι επόμενες ήταν οι καλύτερες. Ή έστω αυτό που μου ταίριαζε περισσότερο σε κάθε περίοδο της ζωής μου. Ούτε έχω την τάση να τις συγκρίνω μεταξύ τους, γιατί είναι τελείως διαφορετικές.
Πάντως την πιο ουσιαστική σχέση μου την ζω τώρα. Και έχω περάσει τα 40. Ήμουνα ατίθασο νιάτο...

..συμφωνώ και συνεχίζω.
Ποτέ δεν αναπόλησα ούτε καν τις πρώην σχέσεις μου, πόσο μάλλον την πρώτη αγάπη.
Όσο μεγαλώνουμε/μαθαίνουμε/βιώνουμε την αγάπη και τον έρωτα μέσα από διαφορετικούς συντρόφους, τόσο πιο απαιτητικοί και παράλληλα γνώστες του τι θέλουμε γινόμαστε.
Στα 16-17 πχ που δεν έχουμε τίποτα να συγκρίνουμε, που όλα είναι πρωτόγνωρα και ενθουσιώδη, βαφτίζουμε την ανάγκη μας να νιώσουμε... "έρωτα" μέχρι να ξεφουσκώσει, γιατί στην πραγματικότητα δεν είναι ο άλλος το αντικειμενο του έρωτα μας, αλλά η ανάγκη μας να το ζήσουμε.
Θεωρώ πως αν ο καθένας είναι ειλικρινής με τον εαυτό του και δεν συμβιβάζεται, όσο μεγαλώνει, πάντα ο τελευταίος έρωτας είναι ο πιο ολοκληρωμένος και ο πιο δυνατος.

[Vagabond]

Αναρωτιεμαι πως εγινε η ερευνα. Αφου για να πας στην δευτερη σχεση εχει προυπαρξει η πρωτη. Εαν ειναι επιτυχης η πρωτη μενεις εκει. Εαν οχι πας στην δευτερη. Ποια ειναι η δειγματοληψια που μεταπηδησε κατευθειαν στη δευτερη?:P

Για ενα τοσο σαφως πολυπλοκο θεμα που παιζουν ρολο τοσα πραγματα , οπως ο τυπος προσωπικοτητων, η κουλτουρα κλπ .κ λπ. ...μου φαινεται οτι η ερευνα δεν στεκει...τοσο πολυ. Τουλαχιστον ας μας πει πως την διεξηγαγε.

Αυτό σκεφτόμουν και εγώ - εχουμε βγει όλοι από ένα καλούπι και είμαστε ομοιόμορφοι με ίδιες προσωπικότητες? Άσε που γενικά με ενοχλεί το τσουβάλιασμα, ειδικά όταν βρίσκω τον εαυτό μου να το διαψεύδει :P

Λοιπόν η πρώτη μου αγάπη ήταν ανεκπλήρωτος έρωτας. Κράτησε μάλιστα και κάτι χρόνια (από πλευράς μου εννοώ, ανεκπλήρωτος είπαμε), και όχι, δεν ήμουν 7 ετών, ήμουν στην έξοδο της εφηβείας. Τρελά ερωτευμένη, το άτομο το συμπαθώ και το σκέφτομαι ακόμα με έγνοια καθώς έχουμε κοινούς κύκλους και μαθαίνουμε ο ένας νέα του άλλου, αλλά όχι δεν στιγμάτισε τις επόμενες σχέσεις μου - παρόλο που αυτό που ένοιωθα δεν ήταν απλά καψούρα.

Σας πειράζει το ανεκπλήρωτο? ΟΚ. Στην πρώτη μου σχέση δεν ήμουν ερωτευμένη, τον νοιαζόμουν όμως πολύ, σε βαθύ επίπεδο. Ακόμα τον σκέφτομαι γλυκά και του εύχομαι ό,τι καλύτερο. Δεν θα ήθελα κάτι παρόμοιο σε σχέση, για τον απλό λόγο ότι σε τέτοια άτομα αξίζει να τους ερωτευτούν, πιστεύω ότι και εκείνος αυτό ήθελε, και από εμένα δεν το πηρε.

Σας πειράζει που δεν ήμουν ερωτευμένη? ΟΚ. Την πρώτη φορά που ήμουν σε σχέση ΚΑΙ τρελά ερωτευμένη, αν και έχουμε φύγει πλέον από την λογική του πρώτου έρωτα, ναι με στιγμάτισε... όχι με τον τρόπο που λέει το άρθρο. Από το τρελό μου συννεφάκι δεν έβλεπα τα κουσούρια του (που όλοι έχουμε), έβλεπα και ένιωθα το απίστευτο, την αδερφή ψυχή μου... μέχρι την απότομη προσγείωση, μια και κάτω στην πραγματικότητα τα κουσούρια μας δεν ήταν καθόλου συμβατά. Αν συγκρίνω τους επόμενους μαζί του? Το έκανα μια περίοδο, όταν ο επόμενος έκανε μια κίνηση τρομερά δοτική προς εμένα κι έμενα μαλάκας, γιατί η "αδερφή ψυχή" μου δεν... ή όταν προέκυπτε κάποια διαφωνία ξέρω γω, και περίμενα ο νέος να βάλει τις φωνές και να αρχίσει τη γκρίνια και τους ψυχολογικούς εκβιασμούς επειδή το έκανε ο πρώην... σε καμία περίπτωση δεν βρήκα τους επόμενους να μειονεκτούν στη σύγκριση, δεν έκανα ποτέ τέτοιου στιλ συγκρίσεις (πχ "τούτος εδώ δεν κάνει το Χ τόσο καλά σαν τον πρώην... α, αν ήταν ο πρώην θα μου μίλαγε τοσο καλύτερα"... έλεος αν δεν περίμενα από κάθε νέο άνθρωπο στη ζωή μου να έχει δική του προσωπικότητα).

Όσο για το αν αναπολώ τους πρώην, ναι τους αναπολώ. Ακόμα και τον καημένο που έθαψα από πάνω, γιατί υπήρξαν πολλές ωραίες στιγμές, και θα ήμουν ψεύτρα αν έλεγα ότι δεν πήρα πράγματα από αυτήν τη σχέση, πήρα πολλά, απλά δεν ταιριάζαμε. Οι γέφυρες μπορεί να κόβονται οριστικά, αλλά για εμένα κάθε άνθρωπος που με άγγιξε ψυχικά είναι κομμάτι μου και τους θυμάμαι με αγάπη. Αλλά όχι, δεν με στιγματίζουν στο στιλ που λέει το άρθρο. Ο κάθε επόμενος είναι ξεχωριστός με τις δικές του χάρες κι εγώ δεν έχω καλούπι να προσπαθώ να τους στριμώξω μέσα.

Επίσης να συμφωνήσω με την Sofia - αυτό που το άρθρο παρουσιάζει ως ιδανικό, για εμένα είναι ξενέρωτο. Το "καλύτερα να μην νιώθω τίποτα παρά να νιώθω πόνο" το δοκίμασα μετά το πρώτο μεγάλο καταθλιπτικό επεισόδιο, και τελικά κατέληξα ότι ΟΧΙ, καλύτερα να σφαδάζω από τον πόνο παρά να μην νιώθω τίποτα.

[ioannis2]

Υπάρχει και η αποψη ότι η πρώτη σχέση εξυπηρετεί το να αποκτήσεις εμπειρίες, το να πειραματιστείς για να πας μετά σε κάτι καλύτερο. Κι αυτό σχετικό είναι, κάποιοι από την πρώτη κιολας σχέση μένουν μαζί για μια ζωή, άλλοι δεν τα καταφέρνουν ούτε στην εικοστή. Είναι θέμα έρωτα και χημείας, πόσο πολύ θα ταυτιστουν και θα ταιριάξουν δυο άνθρωποι μεταξύ τους.

[elirene]

εγω θυμαμαι μια τρελη καψουρα στα 18 μενα παιδι 22 ο οποιος λογω δουλειας και αποστασης δεν βρισκομασταν συχνα ενιωθα μονη κ ας ειχα σχεση ας πουμε...δεν 3ερω αν επηρεασε τις επομενες σχεσεις σιγουρα νιωθω την αναγκη να μην μενω μονη, αυτο ειναι εντονο..παρεπιπτοντως εκανα πολυ καιρο να τον 3επερασω κ επικοινωνουμε ακομα ανα διαστηματα για να μαθαινουμε νεα..

[Sofia]

Οι γέφυρες μπορεί να κόβονται οριστικά, αλλά για εμένα κάθε άνθρωπος που με άγγιξε ψυχικά είναι κομμάτι μου και τους θυμάμαι με αγάπη. ..................

Το "καλύτερα να μην νιώθω τίποτα παρά να νιώθω πόνο" το δοκίμασα μετά το πρώτο μεγάλο καταθλιπτικό επεισόδιο, και τελικά κατέληξα ότι ΟΧΙ, καλύτερα να σφαδάζω από τον πόνο παρά να μην νιώθω τίποτα.

Vagabond, χαμογελουσα διαβαζοντας τα οσα λες- μ αρεσε το στυλ που εκφραστηκες- συμφωνω και νομιζω οτι καταλαβαινω καλα τι λες. Αυτο που ηθελα να προσθεσω πανω σ αυτα που ειπα κ παραπανω ειναι οτι απορριπτωντας μια τοσο σημαντικη περιοδο της ζωης μας, απορριπτουμε εμας, τις προσπαθειες μας να καταλαβουμε εμας κ τον τοσο σημαντικο ανθρωπο με τον οποιο συμπορευομαστα για τοσο....οσο.

Καταλαβαινω επισης πολυ καλα, αυτο που αναφερεις για το καταθλιπτικο επεισοδιο. Κ συμφωνω.

[path]

κι εμενα με στοιχειωσε η πρωτη αγαπη μου, γιατι ηταν και η μεγαλυτερη μου σχεση (2μιση χρονια). απο κει και περα, καμια αλλη δε κρατησε τοσο, και ακομα παλευω να βρω καποια τοσο αξιολογη να τη ξεπερασω...

<
Αυτο το ζητημα θιγει η ερευνα , παλευεις να βρεις μια σχεση να ξεπερασει την πρωτη σου, την οποια την εχεις κανει ενα 'ΠΡΟΤΥΠΟ' - λανθασμενα βεβαια- καθως δεν ηταν παρα μια τυχαια συγκυρια + τον ενθουσιασμο της πρωτης φορας . Αδυνατεις να δεις την νεα σχεση με μια νεα απροσκοπτη ματια καθως συνηδειτα η ασυνειδητα τη 'φιλτραρεις'
με αυτο που εχει γινει 'σημειο αναφορας συγκρισης ' για σενα ,αυτο της πρωτης σχεσης σου.
Σε σενα ταιριαζει μαλλον η πρωτη εκδοχη αντιμετωπισης των σχεσεων , δηλαδη να μην βαζεις τον πηχη τοσο ψηλα οσο τα βιωματα της πρωτης σχεσης ΚΑΙ να τα αντικαταστησεις αυτα με τις ενηλικες αρετές , όπως την αξιοπιστία και την αυτοδέσμευση.και να αφησεις την σχεση να ακολουθησει δικο της δρομο ανεξαρτητο απ τις απαιτησεις να πετυχεις 'εκεινο" που εφυγε και παει ,,ελα στο τωρα δηλαδη , στο εδω και τωρα ..

[path]

Αναρωτιεμαι πως εγινε η ερευνα. Αφου για να πας στην δευτερη σχεση εχει προυπαρξει η πρωτη. Εαν ειναι επιτυχης η πρωτη μενεις εκει. Εαν οχι πας στην δευτερη. Ποια ειναι η δειγματοληψια που μεταπηδησε κατευθειαν στη δευτερη?:P

Για ενα τοσο σαφως πολυπλοκο θεμα που παιζουν ρολο τοσα πραγματα , οπως ο τυπος προσωπικοτητων, η κουλτουρα κλπ .κ λπ. ...μου φαινεται οτι η ερευνα δεν στεκει...τοσο πολυ. Τουλαχιστον ας μας πει πως την διεξηγαγε.

Εννοει μηπως πηγα ταξιδι πρωτη φορα στη Χαβαη....αν παω και δευτερη αυτοματως την συγκρινω με την πρωτη...και βρισκω κουσουρια?

Εν πασει περιπτωση για τους ψυχγιατρους ο ερωτας παντα μπερδευε τα πραγματα σε πολλους τομεις...και αλλωστε το τι θελει ο καθενας σε εναν ιδεατο (θα ελεγα φανταστικο ουτε καν ιδεατο) κοσμο δεν παιζει....γιατι παντα θα υπαρχει η πρωτη:)

<
οκ ειναι σχημα λογου , δεν υπαρχει δευτερη χωρις πρωτη προφανως , ουτε ιδανικος κοσμος υπαρχει .
Αν 'ξυπναγαμε ' λεει ,, ενα ονειρο δηλαδη ουτοπικο οπως το δηλωνει εξαρχης σαν εργαλειο για να αναπτυξει το ζητημα της ερευνας του.