Κοίταζα φωτογραφίες που ήταν κι ο θείος μου μέσα, κυρίως από το γάμο του και σκέφτομαι: πώς πέρασαν τόσα χρόνια; Πότε μεγαλώσαμε εγώ και τα ξαδέλφια μου που στις φωτογραφίες είμαστε ακόμα παιδάκια; Γιατί έπρεπε να το ζήσουμε αυτό, αυτή την απώλεια; Πώς η ευτυχία γίνεται δυστυχία μέσα σε μια στιγμή;
Και τέλος, αχ...από νέος με το τσιγάρο στο χέρι...αυτό τον έφαγε...