Originally Posted by
dinar93
Τι να σου πω , όταν με καλούν σπίτι τους μια φορά το χρόνο και τους λέω για τα ταξίδια μου, τη δουλειά μου, τις εκδρομές με πεζοπορίες και τα ραντεβού, αυτά που θεωρείς εσύ κι εγω δεδομένα και "άσχημες" εμπειρίες, εκείνες ξερογλείφονταν να ακούνε, να το ζουν μέσα από εμένα και να μου λενε για απωθημένα από το σχολείο. Συνομίληκες και πάνε για ένα καφέ μέχρι την πλατεία όταν τους δίνει λεφτά ο άντρας τους...αξίζει αυτό για να "εξασφαλίσεις τη σιγουριά" από έναν άντρα μικρή-μικρή για να λες ότι ευτυχώς δεν είμαι μόνη; Καλύτερα να τον γνωρίσεις όταν θα εχεις ζήσει και να είναι αυτός που σου ταιριάζει όχι ο "αυτός με γκάστρωσε", "αυτός με ήθελε", "που θα βρω καλύτερα".
Απλά η ανασφάλεια της αναμονής σε "σκουριάζει" και σε κάνει να αμφιβάλλεις για το αν δρας αρκετά. Κι εγώ αυτό το ερώτημα έθεσα εδώ.