Μια ψυχοθεραπεία στα γρήγορα

Quote:

---

Originally Posted by M87

...μόλις σταματήσει να πληρώνει ο ασφαλιστικός φορέας [όσο πληρώνει οι "γιατροί" έχουν ελπίδες για την ανάκαμψη του θεραπευόμενου... μόλις τελειώσουν τα χρήματα εκείνος χαρακτηρίζεται "ανίατη περίπτωση" από τους ίδιους γιατρούς που μέχρι πρότινος είχαν ελπίδες]...

---

http://proionta-tis-fisis.com/wp-con...burzynski2.jpg

Έλα βρε! Δεν είναι και τόσο τραγικά τα πράγματα! :p

Και απατεώνας και μισότρελος να είναι ο ψυχολόγος, αλλά κι ο κάθε επαγγελματίας, για σένα που πλέον είναι μονόδρομος η θεραπεία σου τι θα κάνεις;
Με σταυρωμένα χέρια δεν θα κάτσεις πάντως, αλλά θα ψάξεις να βρεις την άκρη, όσες φορές κι αν χρειαστεί να σπάσεις τα μούτρα σου...

Quote:

---

Originally Posted by cube

Nαι ......μόνο που δεν θα τρέξεις να το ''κάνεις '' αμέσως....θα μείνεις και σε φάση αδράνειας......τώρα πόσος καιρός ,αν θα είναι 2 μήνες ή 10 χρόνια και μετά πας για ψυχοθεραπεία, τι να πω........δεν ξέρω.......να βάλουμε ένα όριο? μάλλον όχι.........
ναι, θα βαλουμε καποιο οριο, αλλα οχι οι δυο μας. το οριο θα το βαλει αυτος που εχει το προβλημα και μπορει να ειναι οριο χρονικο οπως λες, η και οριο ενοχλησης. αν πχ η ζωη του εχει φτασει σε καποιου ειδους αδιεξοδο λογω του προβληματος και δεν ειναι πλεον αρκετα λειτουργικη, ειναι ενα καλο οριο.
αν ειναι δυστυχης, ειναι ενα αλλο καλο οριο..
οι 2 μηνες διαφερουν αρκετα απο τα 10 χρονια, οποτε σιγουρα και χρονικο οριο μπορει να βαλει καποιος που δεν εχει τα χρονια του για πεταμα. σε οποιον περισσευουν χρονια, μπορει παρολο που δεν εχει λυσεις και βελτιωση, να καθεται να τα κοιταει...


Ναι ας πούμε ότι σε στήνει στα πόδια σου, μια φορά όμως με ένα χ αριθμό συνεδριών.....ας πούμε ότι αλλάζεις τρόπο σκέψης, αυτογνωσία κλπ.....αλλά σε μια κατάθλιψη ας πούμε γιατί να πηγαίνω και ξανά και ξανά? Μετά από ένα συγκεκριμένο αριθμό συνεδριών, που έχω ''μάθει'' 5 πράγματα ας πούμε που δεν ήξερα, τι να πάω να κάνω? Μετά από ένα διάστημα δεν είναι απλώς ότι έχω κάποιον να μου λέει ωραία λογάκια ? Βέβαια και αυτό βοήθεια μπορεί να ναι, οκ..........

δεν ξερω αν γινεται οπως το περιγραφεις, ουτε ολες οι περιπτωσεις ειναι ιδιες. καποιοι δεν χρειαζονται μονο ψυχοθεραπεια, αλλα φαρμακα, η ΚΑΙ φαρμακα. αν εχεις τελειωσει την ψυχοθεραπεια σου και παθεις καποια υποτροπη, δεν ξερω αν πας ξανα για ψυχοθεραπεια, η απλα πας στον ψυχιατρο για αγωγη. αυτα θα στα πει ο θεραπευτης.
η υποτροπη ειναι το θεμα μας τωρα? δλδ δεν ξεκινας κατι, μηπως και στην πορεια ξαναπεσεις?


Και στη ζωή δεν θα είναι όλα ρόδινα, και μόνος θα μείνεις και άνεργος και θα χωρίσεις και θα πληγωθείς, άγχος, πένθος και όλα σκατά μπορεί να σου πηγαίνουν κλπ κλπ......αυτά μετά θα έπρεπε να τα διαχειρίζεσαι υποθέτω........η κάθε πρόβλημα έχει άλλη λύση? όχι , αφού υποτίθεται η ψυχοθεραπεία δεν σου λύνει προβλήματα, σε στήνει στα πόδια σου όπως λες........

στην ζωη δεν ειναι ολα ροδινα για τους περισσοτερους. δεν παει για ψυχοθεραπεια οποιος του τυχαινει κατι στραβο, μπορει να μην σου τυχει τπτ ιδιαιτερα στραβο κι ομως να μην εισαι καλα. η να σου τυχουν χιλια στραβα και να εισαι λειτουργικος και να την παλευεις. δεν νομιζω οτι καθε προβλημα εχει αλλη λυση, αλλα οτι καθε ανθρωπος θελει αλλες βοηθειες για να αντιμετωπισει το οποιο προβλημα. αλλος θα την βρει μεσα του, αλλος διπλα του, αλλος με εναν θεραπευτη ,κλπ, και μαλιστα αυτο να αλλαζει στην πορεια της ζωης του. δλδ σε καποια φαση να προχωραει μονος του ενω σε καποια αλλη, να χρειαστει βοηθεια. δεν ειναι δεδομενο οτι απαξ και πας σε καποιον, θα σε υιοθετησει η δεν θα ξαναπορευτεις μονος σου.

Για το εθιστικό , ας πούμε λέω να μην τρέξεις άμεσα σε ένα ψυχολόγο.......πχ είμαι 18 χρονών , με πλήγωσε ο τάδε ή και κάτι σοβαρότερο, ας πάω για ψυχοθεραπεία......μήπως γίνει και μόδα κατά κάποιο τρόπο ενώ δεν χρειάζεται......
ας το παρουμε αναποδα. αν πας για ψυλλου πηδημα (οπως το θετεις) σε εναν καλο ψυχοθεραπευτη, κακο δεν προκειται να σου κανει. η καλο η τιποτε θα σου κανει. μπορει και να σε διωξει μαλιστα αν δεν τον χρειαζεσαι.
αν δεν πας ομως και τον χρειαζεσαι, πολλα μπορει να παθεις η και απλα να ταλαιπωρεισαι για χρονια για κατι που μπορει να βελτιωθει με βοηθεια. αν πας σε καμια μουρλεγκω, δεν το συζητω, ειναι αλλη συζητηση, ειπαμε. καλυτερα να μην πας καθολου.

---

10 χαρακτηρες

Quote:

---

Originally Posted by cube

Βλέπω πολλά ποστ να προτρέπουν ψυχοθεραπεία και ψυχολόγους......
Και ρωτώ το γιατί?
Όποιος δεν έχει διάθεση μια περίοδο στη ζωή του πάει για ψυχοθεραπεία?
Όποιος είναι θλιμμένος πάει για ψυχοθεραπεία?
........

---

Για μια περίοδο που δεν έχεις διάθεση ή είσαι θλιμμένος/η δεν πας για ψυχοθεραπεία, γιατί φυσιολογικό είναι και κακοκεφιές να έχουμε και να στενοχωριόμαστε, αλλά όμως αν για αρκετό διάστημα παραμένουμε ακινητοποιημένοι τότε χρειάζεται κάτι να κάνουμε...Αν παρ' όλο που κουβεντιάζουμε για όσα μας απασχολούν με δικά μας έμπιστα άτομα εμείς συνεχίζουμε να είμαστε κολλημένοι... και να μη μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα με την καθημερινότητά μας τότε χρειάζεται κάτι να κάνουμε... Μπορούμε ν' απευθυνθούμε ακόμα και στον οικογενειακό μας γιατρό και να του πούμε ότι δεν είμαστε το ίδιο λειτουργικοί όσο ήμασταν πριν...
Και κάτι πρέπει να κάνουμε αν η ζωή μας πλέον δεν έχει ποιότητα παρά μόνο μας απασχολούν σκέψεις που μας κρατάνε μπλοκαρισμένους. Και ναι αυτό μπορεί να συμβεί στον καθένα μας μετά π.χ. από μια απώλεια/θάνατο. Σε τέτοιες λοιπόν περιπτώσεις είναι και υγιές το ν' αναζητήσεις επαγγελματική βοήθεια.

Quote:

---

Originally Posted by cube

Εσύ πήγαινες στον ψυχολόγο για 6 μήνες? Και στον ψυχίατρο πότε πήγες? Μετά που ξεκίνησες συνεδρίες με ψυχολόγο?
Θεωρητικά πάντα, δεν ήταν λάθος που δεν εμπιστεύτηκες τον ψυχίατρο να του το πεις?
Τελικά το είπες στον ψυχίατρο ποτέ?
Μάλλον το δωρεάν , επειδή λες δεν χάνω και τίποτα που πάω, με την έννοια των χρημάτων, βλάπτει παραπάνω και χάνεις περισσότερα..........

---

Δεν το εξήγησα και πολύ γιατί αλλού εστίασα. Στο ότι η ψυχολόγος μου έλεγε μαλακίες και με έκανε χειρότερα. Όχι δεν το είπα στην ψυχίατρο γιατί όπως έγραψα δεν πήγαμε για μένα αλλά για άλλο λόγο και απλά η διαχείριση μιας διαταραχής που μας περιέγραφε άγγιζε και μένα. Εγώ λοιπόν έκανα ό,τι είχε πει εκείνη η ψυχίατρος χωρίς να γνωρίζω τί είναι λάθος και τί σωστό αλλά η ψυχολόγος μου επέμενε πως έχω λάθος και επέμενε πως έπρεπε να αποδεχτώ κάτι παράλογο που με έκανε χειρότερα. Ναι για 6 μήνες πήγαινα σ' αυτήν και αρχές Σεπτ πήγαμε σ' αυτή την ψυχίατρο για να συζητήσουμε για τον αδερφό μου κυρίως, θέλαμε κι' άλλες γνώμες γιατί εδώ που ζω είναι όλοι άστα να πάνε... Και οι ψυχολόγοι είναι ακόμα χειρότεροι, γι' αυτό έγραφα για τις εξαιρέσεις και πως είναι καλύτερα να πηγαίνεις κατευθείαν σε ψυχίατρο που έχει ειδίκευση στην ψυχοθεραπεία εφόσον χρειάζεται όντως κάποιος φαρμακευτική αγωγή, και το λέω γιατί φαντάζομαι πως και να μην χρειάζεται κάποιος ΟΝΤΩΣ, ή ψυχίατροι γενικά το' χουν με το καλημέρα να θέλουν να σε χαπακώσουν. Με πολλύ προσοχή λοιπόν. Και πάντα να ακούτε το ένστικτό σας.

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

To θανατο γονιου που έχω ζήσει, να σου πω την αλήθεια, δεν ήταν τραυματικη εμπειρια η απώλεια για μενα. Ισως επειδη έγινε έτσι όπως έγινε με νοσηλειες, χειρουργεια, μπες-βγες στα νοσοκομεια, εεεε κάπου φτανει ο κομπος στο χτενι και λες ελευθερία ή θάνατος...
Το δυσκολο ειναι μετα, όταν κανεις τους απολογισμους σου, μενεις μονος με τον εαυτο σου και πρεπει να τα βαλεις σε μια σειρά. Εμενα μου προέκυψε και προβλημα υγειας! που τώρα ας πουμε ότι το έχω ρυθμίσει, μετά από πέντε! χρόνια...
Στην ενηλικη ζωη μου η πιο τραυματικη εμπειρία ήταν σίγουρα η προσπαθεια να κοινωνικοποιηθώ..Μόνη μου, στην Αθήνα, το μόνο που ήξερα άριστα ήταν να παπαγαλίζω... εκεί τα είδα όλα.... Πολλές φορές έχω πει ότι στα 20 μου θα έπρεπε να κάνω ψυχοθεραπεία... αλλά τότε πίστευα/φοβομουν ότι αν μιλήσω για την κατάσταση που είχα ζήσει σπίτι, θα με κατηγορουσαν ή δεν θα με πιστευαν.
Το ο.τι δεν με σκοτώνει με κανει πιο δυνατό, επίσης το πίστευα παλιοτερα!! χαχα τώρα μου φαίνεται κάπως πολωτικό, δηλαδή είσαι καταδικασμένος ή να δυναμώσεις ή να ξοφλήσεις?
κι αν αδιαφορήσεις? αν τα γραψεις ολα στα παλια σου τα παπουτσια?
δεν ξέρω!
Παντως υπάρχουν ανθρωποι με πάρα πολύ σοβαρά προβλήματα υγειας! καθηλωμένοι σε αναπηρικά καροτσάκια, εξαρτημενοι για όλη τους τη ζωή να τους φροντίζουν, ανθρωποι που περιμενουν λεπτο το λεπτο να βρεθει οργανο για μεταμοσχευση, ανθρωποι με τεχνητες καρδιες που μετράνε λεπτά ζωής...Οποτε ό,τι καλό έχουμε πρεπει να το εκτιμάμε γιατί δεν ειναι δεδομενο.

---

Nαι γιατί ξέρω εγώ!! Κουβέντα να γίνεται δηλαδή , στην πράξη είναι αλλιώς.....
Για το ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο συμφωνώ....

Quote:

---

Originally Posted by μαρκελα

http://proionta-tis-fisis.com/wp-con...burzynski2.jpg

Έλα βρε! Δεν είναι και τόσο τραγικά τα πράγματα! :p

Και απατεώνας και μισότρελος να είναι ο ψυχολόγος, αλλά κι ο κάθε επαγγελματίας, για σένα που πλέον είναι μονόδρομος η θεραπεία σου τι θα κάνεις;
Με σταυρωμένα χέρια δεν θα κάτσεις πάντως, αλλά θα ψάξεις να βρεις την άκρη, όσες φορές κι αν χρειαστεί να σπάσεις τα μούτρα σου...

---

Μα ακριβώς επειδή θεσμικά δεν ελέγχονται οι απατεώνες τα λέω όλα αυτά. Αν αφήσουμε να αλωνίζουν όλοι οι εκμεταλλευτές του ανθρώπινου πόνου δεν θα μπορέσουμε να δούμε προκοπή ποτέ. Γι' αυτό και η ψυχοθεραπεία στα πλαίσια της δημόσιας υγείας με παράλληλο έλεγχο των ψυχοθεραπευτών είναι η λύση η οποία μας αποδεσμεύει, τόσο από την απληστία του ιδιώτη, όσο και από τον συστημικό δόλο.

Αυτή τη στιγμή το υπουργείο οικονομικών, ιδιοκτήτες ακινήτων, σύλλογοι ΣΕΨ/ΠΨΣ, ασφαλιστικοί φορείς και ΔΕΚΟ θέτουν τον πήχη για τον κάθε ψυχολόγο / ψυχοθεραπευτή σχετικά με το "πόσα θα χρεώνει" κατ' ελάχιστο. Αυτό οδηγεί στο να ιεραρχήσει την κονόμα πάνω από τον θεραπευόμενο. Δεν γίνεται δουλειά έτσι. Καλύτερα να ασχολιόταν με προμήθειες του δημοσίου παρά με την ψυχοθεραπεία αν η κονόμα είναι πιο σημαντική από αυτό που κάνει. Για όσους έχουν ήδη συμβιβασμένες ηθικές αξίες, δεν υπάρχει άνω όριο στον πλουτισμό. 45λεπτες αμοιβές των 70 και 100 ευρώ και βάλε είναι "μεσ' το παιχνίδι" όπως και θεραπευόμενοι οι οποίοι δεν θα δούν ποτέ αποθεραπεία επειδή κρατώνται σε ισόβια συντήρηση, ενασχολούμενοι ΜΟΝΟ με τα ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ και ποτέ με τα ΚΥΡΙΑ προβλήματα τους.

Θα έρχονται ξανά και ξανά μέχρι είτε να αλλάξουν θεραπευτή, είτε να εγκαταλείψουν την ψυχοθεραπεία επειδή ο θεραπευτής ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ να ασχοληθεί με τα ΚΥΡΙΑ προβλήματα του (βλέπε σχόλια #16, #20, #30, #32 και #34 στην παρούσα ανάρτηση). Σε ρωτάω: Είναι αυτό λύση;

Με την τρέχουσα μορφή θεσμικού πλαισίου, έχεις τον Άννα (κυβερνητική διαχείριση, νομοθεσία, σχολές ψυχολογίας / ψυχοθεραπείας, νοσηλευτικά ιδρύματα, υπουργείο υγείας και συλλόγους ΣΕΨ/ΠΨΣ) και τον Καιάφα (3100 εγγεγραμμένοι ψυχολόγοι / ψυχοθεραπευτές).

Ο Άννας ελέγχει το θεσμικό πλαίσιο και αφήνει τον Καιάφα να αλωνίζει ανεξέλεγκτα, και ο Καιάφας σηκώνει τα χέρια λέγοντας "δεν φταίω εγώ... οι άλλοι συνάδελφοι μου... το θεσμικό πλαίσιο". Το αποτέλεσμα είναι ότι ο θεραπευόμενος παραμένει απροστάτευτος, δεν έχει πρόσβαση σε ουσιαστική θεραπεία και καταδικάζεται σε ισόβια συντήρηση χάριν της κονόμας. Εσύ λες "θα ψάξεις να βρεις την άκρη". Και εγώ σου λέω "συμφωνώ, ΑΛΛΑ...!". Εγώ έχω μια κάποια αντίληψη. Την έχει αυτή την αντίληψη ένα παιδί; Ένας ηλικιωμένος; Ένας αμόρφωτος; Ένας ασθενής; Για αυτούς δεν πρέπει να υπάρχει πρόνοια; Γιατί να αφήνονται στην τύχη τους επειδή έχουν λιγότερες ικανότητες από εμένα; Αυτό δεν είναι και το θεμέλιο της ισότητας και ισονομίας; Ειδεμή πάμε στο νόμο της ζούγκλας. Επιβίωση του ισχυρότερου. Επιβίωση του ικανότερου.

Εάν απαιτήσουμε την ψυχοθεραπεία μέσω δημόσιων ιδρυμάτων, ενώ παράλληλα ελέγχονται σε ότι αφορά την παραγωγικότητα τους οι ψυχοθεραπευτές του δημοσίου, τότε ο Άννας δεν έχει που να κρυφτεί επειδή κρατάει πλέον όλα τα χαρτιά. Έλεγχο θεσμικού πλαισίου και εφαρμογή.

Στο σημείο αυτό αρχίζεις και παίρνεις τα σώβρακα από τους "διαχειριστές" των ιδρυμάτων αφήνοντας τους στον άσσο. Αν μη τι άλλο, μια κάποια ουσιαστική δικαίωση θα την έχεις. Άλλο που δεν θα συμφέρει τους μόνιμους κηφήνες που ζούν στην πλάτη του θεραπευόμενου (βιομηχανία ζάχαρης, καπνοβιομηχανίες, βιομηχανίες οινοπνευματωδών, νόμιμα/παράνομα ναρκωτικά, φαρμακοβιομηχανίες, ψυχολόγοι/ψυχίατροι, ιατρικές υπηρεσίες για τις πιο πάνω καταχρήσεις, νεκροθάφτες).

Μέχρι το δημόσιο να προσφέρει αυστηρά ελεγχόμενη ως προς την παραγωγικότητα ψυχοθεραπεία συνιστώ ο κάθε θεραπευόμενος να αναζητήσει ΟΠΟΙΑ ΑΛΛΗ ΜΕΘΟΔΟ ΚΡΙΝΕΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΒΡΕΙ ΨΥΧΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΚΑΙ ΗΡΕΜΙΑ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΟΔΟΥ.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

10 χαρακτηρες

---

Πάρα πολύ ωραία τα λες, αλλά αν σώνει και ντε πρέπει να κάνω αντίλογο θα πω.......
Και η δυστυχία/ προβλήματα μες στη ζωή είναι, αν τρέξεις αμέσως σε ένα ψυχολόγο, που δεν θα είναι και ο καλύτερος( γιατί να πάρουμε ως δεδομένο την καλύτερη των περιπτώσεων δηλαδή?) αλλά μέτριος ας πούμε ..............δεν ξέρω τις επιπτώσεις........άκυρο....χαχ.. .....τέλος πάντων μπορεί και πριν να ήσουν καλύτερος,ίσως καλύτερα να πετάξεις δυο χρόνια από την ζωή σου , και να επιστρέψεις πιο δυνατός, παρά να πας και να κρέμεσαι από αυτούς, αν είναι μέτριος ας πούμε.....


Δεν βάζω φάρμακα γιατί θα μπλέξουμε τα μπούτια μας......κακώς είπα για κατάθλιψη.......αν είναι υποτροπή να είναι υποτροπή , όχι κρέμομαι από τα τέτοια τους....δεν ξέρω............


Τώρα άμα πας στον καλύτερο και σε διώξει αν δεν το χρειάζεσαι ή σου κάνει και καλό ή δεν σου κάνει τίποτα, τι να πω, είναι ίσως η ιδανική περίπτωση.......
αλλά να έχεις και λεφτά για πέταμα και να πετύχεις και ένα καλό ψυχολόγο, δηλαδή όχι και τόσο συχνό φαινόμενο να συμβούν και τα δύο.........

Quote:

---

Originally Posted by deep

Δεν το εξήγησα και πολύ γιατί αλλού εστίασα. Στο ότι η ψυχολόγος μου έλεγε μαλακίες και με έκανε χειρότερα. Όχι δεν το είπα στην ψυχίατρο γιατί όπως έγραψα δεν πήγαμε για μένα αλλά για άλλο λόγο και απλά η διαχείριση μιας διαταραχής που μας περιέγραφε άγγιζε και μένα. Εγώ λοιπόν έκανα ό,τι είχε πει εκείνη η ψυχίατρος χωρίς να γνωρίζω τί είναι λάθος και τί σωστό αλλά η ψυχολόγος μου επέμενε πως έχω λάθος και επέμενε πως έπρεπε να αποδεχτώ κάτι παράλογο που με έκανε χειρότερα. Ναι για 6 μήνες πήγαινα σ' αυτήν και αρχές Σεπτ πήγαμε σ' αυτή την ψυχίατρο για να συζητήσουμε για τον αδερφό μου κυρίως, θέλαμε κι' άλλες γνώμες γιατί εδώ που ζω είναι όλοι άστα να πάνε... Και οι ψυχολόγοι είναι ακόμα χειρότεροι, γι' αυτό έγραφα για τις εξαιρέσεις και πως είναι καλύτερα να πηγαίνεις κατευθείαν σε ψυχίατρο που έχει ειδίκευση στην ψυχοθεραπεία εφόσον χρειάζεται όντως κάποιος φαρμακευτική αγωγή, και το λέω γιατί φαντάζομαι πως και να μην χρειάζεται κάποιος ΟΝΤΩΣ, ή ψυχίατροι γενικά το' χουν με το καλημέρα να θέλουν να σε χαπακώσουν. Με πολλύ προσοχή λοιπόν. Και πάντα να ακούτε το ένστικτό σας.

---

Κι εγώ το πιστεύω όπως συμβαίνει με τους γιατρούς γενικά, έχουν μια 'αγάπη' για τα φαρμακάκια............
Ίσως την πρώτη φορά την πατάς που δεν ξέρεις αν θέλεις φάρμακα, δεν ξέρεις από ψυχολόγους κλπ......
μετά θα σαι πιο προετοιμασμένος .........

Quote:

---

Originally Posted by M87

Ειδεμή πάμε στο νόμο της ζούγκλας[/COLOR][/B]. [B][COLOR="#FF0000"]

---

Πουθενά δεν πάμε............. είμαστε ζούγκλα.............

Αν σας έλεγαν δώστε ένα ποσοστό από το σύνολο των θεραπευτών/ ψυχιάτρων ότι είναι απατεώνες τι θα δίνατε? και τι ποσοστό για ''μισότρελους''? Και τι ποσοστό για ένα καλό επαγγελματία?

Quote:

---

Originally Posted by cube

Αν σας έλεγαν δώστε ένα ποσοστό από το σύνολο των θεραπευτών/ ψυχιάτρων ότι είναι απατεώνες τι θα δίνατε? και τι ποσοστό για ''μισότρελους''? Και τι ποσοστό για ένα καλό επαγγελματία?

---

Για ΄βαρεμενους ' ψυχοτετοιους , θα εδινα ενα 80-85% ................... τωρα για απατεωνες , ειναι σχετικο , ο καθενας κοιταει την τσεπη του πρωτα, αφου ζει απο σενα ............ οποτε αναφερομαστε σε αδυνειδητους , εκει δινω ενα 60-65 % , αλλα το 95% κοιταει πρωτα την τσεπη του ................

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

σαφώς!!!!
απλά όταν είσαι μικρός, οργανικά το αντέχεις πιο πολύ. Οσο μεγαλώνεις και αρχιζουν τα οργανικά συμπτωματα, οι επιπτωσεις του αγχους στο σωμα, τοτε τα βρισκεις μπαστουνια...
...

---

Μην το λες , Μαρα , ειμαι 54 , και εχω περασει μεγαλες δυσκολιες επαγγελματικες , και εχω μαθει να διαχειριζομαι το αγχος μια χαρα , ακομη κι ο πατερας μου , 90 , κοτσονατος , εχει μαθει κι αυτος να διαχειριζεται το αγχος , καπου πρεπει να τα ' γραφεις ' συνηθως , το μαθαινεις στην πορεια , και μετα , δεν χαλιεσαι ευκολα ............. δεν παιρνει ουτε παιρνω κατι κατακαρδα , δεν χολοσκαμε , ιδιως εγω , το 90 ειναι ' καπως ' , ομως αλλα πραματα που αλλοι τα θεωρουν σοβαρα , για μενα ειναι μικροπραματα , τα περισσοτερα ειναι μικροπραματα , ειναι θεμα οπτικης γωνιας .......

Quote:

---

Originally Posted by cube

Πουθενά δεν πάμε............. είμαστε ζούγκλα.............

---

Συμφωνω , οσο πιο γρηγορα το αποφασισεις , τοσο το καλυτερο για σενα , υιοθετεις και την αναλογη σταση ............... εχουμε ωραια χωρα , ωραιες θαλλασες , αλλα ολοι κοιτανε να σε ριξουν , εχω παρεκτραπει πολλακις πανω στην προσπαθεια μου να βρω το δικιο μου , και δεν μιλαω για γιατρους ....... εχω καταληξει να γινομαι φοβητρο για διαφορους , η πολυ σκληρος ..........

Quote:

---

Originally Posted by μαρκελα

Για μια περίοδο που δεν έχεις διάθεση ή είσαι θλιμμένος/η δεν πας για ψυχοθεραπεία, γιατί φυσιολογικό είναι και κακοκεφιές να έχουμε και να στενοχωριόμαστε, αλλά όμως αν για αρκετό διάστημα παραμένουμε ακινητοποιημένοι τότε χρειάζεται κάτι να κάνουμε...Αν παρ' όλο που κουβεντιάζουμε για όσα μας απασχολούν με δικά μας έμπιστα άτομα εμείς συνεχίζουμε να είμαστε κολλημένοι... και να μη μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα με την καθημερινότητά μας τότε χρειάζεται κάτι να κάνουμε... Μπορούμε ν' απευθυνθούμε ακόμα και στον οικογενειακό μας γιατρό και να του πούμε ότι δεν είμαστε το ίδιο λειτουργικοί όσο ήμασταν πριν...
Και κάτι πρέπει να κάνουμε αν η ζωή μας πλέον δεν έχει ποιότητα παρά μόνο μας απασχολούν σκέψεις που μας κρατάνε μπλοκαρισμένους. Και ναι αυτό μπορεί να συμβεί στον καθένα μας μετά π.χ. από μια απώλεια/θάνατο. Σε τέτοιες λοιπόν περιπτώσεις είναι και υγιές το ν' αναζητήσεις επαγγελματική βοήθεια.

---

A συγγνώμη δεν είδα την απάντησή σου. Όχι ότι έχω τίποτα να πω, δίκιο έχεις... Τώρα να κάτσω να το ψειρίσω, να διαφωνήσω ντε και καλά, δεν βλέπω άλλο νόημα.........

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

Μην το λες , Μαρα , ειμαι 54 , και εχω περασει μεγαλες δυσκολιες επαγγελματικες , και εχω μαθει να διαχειριζομαι το αγχος μια χαρα , ακομη κι ο πατερας μου , 90 , κοτσονατος , εχει μαθει κι αυτος να διαχειριζεται το αγχος , καπου πρεπει να τα ' γραφεις ' συνηθως , το μαθαινεις στην πορεια , και μετα , δεν χαλιεσαι ευκολα ............. δεν παιρνει ουτε παιρνω κατι κατακαρδα , δεν χολοσκαμε , ιδιως εγω , το 90 ειναι ' καπως ' , ομως αλλα πραματα που αλλοι τα θεωρουν σοβαρα , για μενα ειναι μικροπραματα , τα περισσοτερα ειναι μικροπραματα , ειναι θεμα οπτικης γωνιας .......

---

Εγώ λέω ότι είναι στοιχείο της προσωπικότητας γενικά, εγώ είμαι 'αφασία' γενικά και στα 54 έτσι θα μαι...δεν λέω για κρίσεις πανικού ή να έχουμε μια φοβία, ούτε για μεγάλες δυσκολίες της ζωής......λέω για τα καθημερινά πράγματα, πχ χάνω ένα βραχιόλι, εξεταστική κλπ......άλλος θα σπείρει τον πανικό........Ε πολλοί αναγνωρίζουν ότι κάποια πράγματα είναι ασήμαντα αλλά αγχώνονται, στο χαρακτήρα δεν είναι? μπορεί και με τα χρόνια να το μαθαίνεις, δεν ξέρω........Εγώ πάντως ενοχλώ τους υπόλοιπους, τύπου ''αδιαφορώ''............ Δλδ εγώ δεν θέλω να παρω πτυχίο, δεν θέλω να βρω το βραχιόλι μου κλπ? Πρέπει να σκάσω για να ευχαριστηθούν? Μυστήρια πράγματα................