Originally Posted by
zwi_kouvaria
Διάβασα τις γνωμες σας μολις βρηκα λίγο χρονο. Σε κάποιες βρήκα τον εαυτό μου και επεσαν μεσα στην ιδεολογία, κάποιες άλλες απέχουν χιλιόμετρα από την πραγματικότητα και την αληθεια. Είμαστε μαζί απο τα 20 μου κι εκεινος 25 του. Ημουν φοιτήτρια, εμενα μαζι με τους γονεις μου, εκεινος επισης με τους γονείς του δουλευε και ταυτόχρονα ανακαλυπτε καινουργιες σπουδες για το νυν του επαγγελμα του. Όλες οι φιλες μου βρισκονταν σε αλλες πολεις κι ετσι δεσαμε. Κολλησα πανω του. Περνουσα καταθλιψη εκείνη την εποχη και μαζι του ξεπέρασα το πρόβλημα. Μου στάθηκε σαν καινούργιο αγόρι όπως θα μου στεκοταν ο καλυτερος φιλος. Μαζι σε ψυχολογους,να με ακουει με τις ωρες κτλ κτλ. Σιγα σιγά έδειχνα το αληθινό μου πρόσωπο κι εκείνος το δικό του. Εγω τρελοκοριτσο να θελω κλαμπ, διασκέδαση, ταξίδια κι εκεινος σαν μπαμπάς να με απομακρύνει απο ολα αυτα τα "κακα"!! (αστειεύομαι αλλά η ιδέα να παω μόνη μου πχ ταξίδι δεν του άρεσε καθόλου, να παω να βρω τις φίλες μου ας πούμε στα μέρη που σπουδαζαν). Τα ταξίδια τα βαριόταν, τα θεωρούσε μπελά, άσχετα αν στην πορεία δεχτηκε να οργανωνουμε ταξιδια μια φορα ανα δυο ή ανα ενα χρονο ειτε μονοι είτε με τα παιδια. Έτσι λοιπόν, μονοι μας ειμασταν τα πάντα. Δεν ασχολιόταν ιδιαίτερα με τους φιλους του ουτε εγώ ειχα κατι καλό σε φιλία, κοντινό, να το στηρίξω. Ειχε τα στραβά του, είχα τα στραβα μου, ομως χτισαμε τη ζωη μας. Και ετσι όπως τη χτισαμε έρχομαι αντιμέτωπη χρόνια τώρα με το μεγάλο πρόβλημα, που ενω ειναι μπροστά μου δεν μπορώ να το δω καθαρα. Φταίει που δεν είμαστε και οι δυο ιδιαίτερα κοινωνικοί (εγώ θέλω παρεες και οτι συνεπάγεται αυτό, απλως δεν χτισαμε κατι μαζι μας τοσα χρονια, ενα φιλικό ζευγάρι να συμβαδιζουμε, ημασταν και σε αλλη φαση πολυ νωρίτερα απο ότι οι υπόλοιποι γνωστοί, νέοι γονεις απο νωρίς) φταίει που περιμένω πλεον στη νεα φαση της σχεσης μας, γιατί ο έρωτας και το σεξ εχουν παραμεριστει λιγο λογω έλλειψης χρόνου και χωρου, να με γεμίζει με αλλο τρόπο η σχεση μας; Την θελω πιο ουσιώδη; Να με ταξιδεύει με τα λογια, να περνάμε χρόνο συζητώντας ακομη και κατω απο το φεγγαρι, ναι γιατί οχι; Θελω ουσία λοιπόν απο τη σχέση μας; Θέλω κατι αλλο; Το θέμα ομως ειναι οτι ςγω προχωρησα μεσα στη σχεση. Κατι θέλω, που εκεινος δεν το εχει αισθανθεί καν ακομη. Αυτό εννοω "προχωρήσω". Είμαι σε μια φάση που προφανώς κατι δεν με γεμιζει και δεν ξέρω αν εκεινος θα μπορεί να με γεμίσει, γιατί πολύ απλα για εκεινον ειναι μια απαίτηση. Δεν το εχει αισθανθεί, αρα δεν μπορεί να το καταλαβει. Ειναι μόνο δικό μου. Κι ομως εχει σημασία, ακομη και μεσα στη βιοπαλη, γιατί θες καθε μερα αυτό που ζεις να εχει νοημα για σενα. Εκεινος νιώθει ευτυχισμενος. Μου το εχει πει το ξέρω. Εγω ομως οχι. Νιώθω να χάνομαι σε βούρκο ρουτινας χωρις μια σπιθα για εξαψη. Οχι τρομερή εξαψη αλλά ναι κατι. Κατα καιρους αυτό το συναίσθημα ανέβαινε στο λαιμό και με επνιγε και του το ελεγα, να ασχοληθεί και λίγο μαζι μου, να μιλήσουμε την ωρα του καφε το πρωί. Να μην κοιταμε τα κινητα. Να μιλήσουμε αγκαλια και να δινουμε γευση στις στιγμες μας τι βραδακι και οχι να χωνεται στα σπορια του και στην τηλεόραση. Η αγάπη θέλει δυο. Θελει προσπάθεια απο δυο. Αν αρχίσει να κανει κουπί μονο ο ενας τοτε βούλιαξε η βαρκα.