Originally Posted by
ninja
Το αντιθετο θα ελεγα, ηταν εξαιρετικο το φαγητο, μαλιστα την καλυτερη κοτόσουπα που εχω φαει ποτε ηταν σ’ ενα φυλακιο (μικρο στρατοπεδο ας πουμε), και μαλιστα ο μαγειρας, που ηταν μονιμος, ειχε βγει απ’ την κουζινα να μας ρωτησει αν μας αρεσε. Ουτε σε εστιατοριο μισελέν να ημασταν λολ.
Ενταξει, εννοειται οτι υπηρχαν στιγμες που η κουραση ηταν εξουθενωτικη, πολλα χιλιομετρα περπατημα στα περιπολα κι ελεγες αμαν να τελειωσει, ή θυμαμαι οτι περασα κοντα δύο μηνες βαρυ χειμωνα σε σκηνες κι εφαγα παρα πολυ κρυο. Σε ψηνουν αυτα ομως, σε δυναμωνουν.
Αδιαμφισβητητα βεβαια η μερα της απολυσης ειναι απο τις καλυτερες μερες ενος κληρωτου στρατιωτη, η ευφορια και η ευχαριστηση ηταν υπερμετρη.
Επισης, οσον αφορα τους δικους ανθρωπους που αφηνεις πισω, ε, οκ, δεν πας και στο μετωπο να πολεμησεις, παιρνεις αδειες και μαλιστα σου λειπουν και τους εκτιμας και περισσοτερο θα ελεγα.