Originally Posted by
RainAndWind
Και μ'όλο αυτό το πύον που κουβαλάς,με όλα τούτα τα μικρόβια της σαπίλας,του παρτακισμού,του ωχαδερφισμού,της τζαμπατσοσύνης,της επίπλαστης μαγκιάς/κλανιάς,του άφατου και αδιάκοπου γλυψίματος του πληγωμένου σου εγώ,της ζήλειας,της κακεντρέχειας,αναρωτιέσαι και γιατί.ΛΟΛ!
Όταν γινόμαστε ολόκληροι ένα απόστημα κακίας,μισανθρωπισμού,ένα κουβάρι πόνου ανάκατου με οργή,που δεν ξεδιαλύνουμε,αλλά βολευόμαστε να το καταριόμαστε μονάχα,γιατί περιμένουμε να πάμε στην αρμονία;Γιατί ζητάμε τη δικαίωση της ατομικότητάς μας μέσα από τη σαθρότητά μας τη συναισθηματική και μάλιστα οργιζόμαστε που δεν την "τύχαμε"εμείς οι αδικημένοι,κλαψ,λυγμ;
Αντί να προχωρήσεις με αξιοπρέπεια,στήνοντας τη δική σου περηφάνεια πάνω σε αποδείξεις,τη στήνεις πάνω σε φαντασιακά ανωτερότητας,μισογυνισμού, ψευτοτσαμπουκάδων δίχως τέρμα,μποτολαγνείες και φασιστοτριψίματα ηδονικών ανυπαρξιών.Αντί να καλλιεργήσεις αξιοπρέπεια,σε γλύφεις,σπας τα σπυριά και σαπίζεις από μέσα.
Αντί να προσβάλεις τάχαμου,λες και δεν έχουμε νιονιό να καταλάβουμε πως απλά βγάζεις σε θυμό σε άσχετους στόχους ό,τι σου περσεύει σε δειλία,συνεχίζεις ακάθεκτος στο δρόμο της απωλείας,που κανένας άλλος δεν υπάρχει,μόνο ΕΣΥ.ΕΣΥ ΕΣΥ ΕΣΥ,Ο ΟΜΦΑΛΟΣ ΤΗΣ ΓΗΣ.Που μπροστά στο δικό σου πόνο,δε μετράει κανενός άλλου,βροντοφωνάζει ο μπόμπιρας,δεν υπάρχει κανένας,βγάζω δόντια και θέλω πιπίλα.
Τι με μέλλει εμένανε αν άλλοι ψοφάνε,το γαιδουρόπετσό μου κοιτάω.Κοίτα το.Εκεί θα μείνεις,παρέα του.