βαρέθηκα να προσπαθώ για φίλους

ελα τωρα μωρε keep walking παιζουμε με τις λεξεις μου φαινεται...χαιρω πολυ...τι εχει να κερδισει ενας αγνωστος αλλα και τι εχει να χασει ενας αγνωστος..?κι αν σου δωσει οδηγιες και ειναι ευγενικος αλλα εσυ φυγεις χωρις να πεις ευχαριστω..εστω μια στιγμη δεν θα σκεφτει..πςςς τι αγενεια...

και εγω δεν αναφερθηκα σε αγνωστους αλλα σε ανθρωπους που αγαπας και θεωρεις φιλους..εσυ δηλαδη οταν προσφερεις πραγματα απο την καρδια σου και βλεπεις οτι δεν υπαρχει στην πορεια της σχεσης η παραμικρη αναγνωριση η ευγνωμοσυνη η οπως θες πεστο..δεν στεναχωριεσαι δεν θυμωνεις αλλα συνεχιζεις ακαθεκτος την πνευματικη εσωτερικη αναζητηση...οοοοκ....

δεν ειμαστε ρομποτ να παταμε το διακοπτη στο οφ,ουτε λειτουργουμε με λογισμικο και οδηγιες..
ανθρωποι ειμαστε με συναισθηματα και αναγκες και οταν κανουμε σχεσεις ειτε ερωτικες ειτε φιλικες,επενδυουμε...και οταν η επενδυση αποδεικνυεται ανθρακας φυσικα και στεναχωριομαστε και θυμωνουμε...

το προβλημα δεν ειναι οτι επενδυεις η οτι θυμωνεις ..το προβλημα ειναι οτι βιαζεσαι να επενδυσεις η επενδυεις σε λαθος ανθρωπους..αυτο ομως ειναι κατι που με την εμπειρια σου, μπορεις να μαθεις να το διαχειριζεσαι...
αν εσυ εχεις μια σχεση δυο χρονια παραδειγμα...και χτυπα ξυλο ξαφνικα χτυπησεις..συμβει κατι ρε παιδι μου...δεν θα εχεις την προσδοκια να σε παει η κοπελα σου στο νοσοκομειο...?κι αν δεν το κανει τοτε ποιος φταει...?εσυ..?η κοπελα?η προσδοκια?η μηπως το οτι ειχες προσδοκιες απο λαθος ανθρωπο..?δεν μπορει να μην σου ειχε δειξει σημαδια οτι ειναι ''την παρτη'' της....τι εκανες ομως..?τα αγνοησες μεχρι να ερθει η ωρα να χτυπησεις και να συνειδητοποιησεις ολα αυτα που ηξερες μεν αγνοουσες δε....

οι ανθρωπινες σχεσεις θελουν φροντιδα και απο τις δυο πλευρες...δεν προχωρουν μονο με εναν...
και εικοσι χρονια παντρεμενη να εισαι με τον ανδρα σου και εικοσι χρονια να τον φροντιζεις, ακομα κι αν το κανεις απο την καρδια σου δεν θες ο αντρας σου να το βλεπει ως δεδομενο..περιμενεις ανταποκριση/ανταποδωση ειτε σε ενα βλεμμα,ειτε σε ενα χαδι,σε ενα χαμογελο...σε οτιδηποτε δηλωνει η υπονοει την ελαχιστη αναγνωριση...και εκει ειναι που θες να δωσεις περισσοτερα...

το θεμα δεν ειναι να τα βαλουμε με τους δοτικους ανθρωπους και να τους πουμε να μην εχουν προσδοκιες...το θεμα ειναι να μαθουν να διαχειριζονται τα συναισθηματα τους,την δοτικοτητα τους κτλπ..αναλογα και με την συμπεριφορα των αλλων για να μην καταληγουν θυματα και για να μην βαζουν και οι ιδιοι τον εαυτο τους σε αυτο τον ρολο..
αν π.χ η empar βλεπει την αρνητικη συμπεριφορα μια δυο τρεις..δεν χρειαζεται να περιμενει να ερθει η δεκατη φορα για να νιωθει στο τελος προδομενη και απογοητευμενη...μπορει απο την τριτη η τεταρτη φορα να αποδεχτει οτι ο συγκεκριμενος φιλος δεν ανταποκρινεται σε αυτο που αποζητα η ιδια στις φιλιες της,να μειωσει τις προσδοκιες της η να ξεκοψει και να συνεχισει την ''αναζητηση'' χωρις να χασει κατι απο την αισιοδοξια της η την πιστη της στους ανθρωπους γενικοτερα...

Εχω διαβασει και ενα αρθρο απο το scientific American πανω στον ορισμο του καλου Σαμαρειτη...θα το παραθεσω εαν μπορεσω , γιατι δεν δουλευει και το scanner μου.
Ειναι πολυ συνηθισμενο να κανεις κατι χωρις να ζητας και να περιμενεις κατι ως ανταλλαγμα.

Φυσικα δεν καταλαβα που ακριβως ειναι η διαφωνια...δεν σου αρεσει μια παρεα φευγεις. Δεν περνας καλα φευγεις. Και εαν φευγεις παντα ενω θες παρεες καλυτερα να ψαχτεις και εσυ με τον εαυτο σου.

Quote:

---

Originally Posted by empar

το έδινα γιατί ήθελα να βοηθήσω, γιατί παίρνω τα προβλήματα των άλλων προσωπικά, τις αδικίες που συμβαίνουν στους άλλους, προσωπικά.

δεν έμαθα να ξεχωρίζω τις προθέσεις των ανθρώπων απέναντί μου, τι σχέση έχει αυτό με τη δική μου επιθυμία να δώσω; εγώ όταν γνωρίζω ανθρώπους πιστεύω ότι είναι καλοί, τείνω να τους θεωρήσω φίλους μου, κάνω ό,τι μπορώ για αυτούς και το μοτίβο είναι ότι όταν μου συμβαίνει κάτι καλό, είτε εκδηλώνουν ανοιχτά κακία είτε εξαφανίζονται. ουσιαστικά το αντάλλαγμα που ζητάω εγώ είναι η φιλία. όχι ο φίλος που θα δείξει μόνο συμπόνια στα δύσκολα, αλλά αυτός που θα χαρεί με τη χαρά μου. εκεί φαίνεται η πραγματική αξία του άλλου.

πάντοτε κατά τη διάρκεια μιας σχέσης εκδηλώνω την ευγνωμοσύνη μου για κάτι καλό που κάνουν οι άλλοι για μένα, και πάντοτε μα πάντοτε ανταποδίδω. δεν αφήνω ΠΟΤΕ να περάσει έτσι η βοήθεια που μου προσφέρουν οι άλλοι. αυτό δεν το διαπραγματεύομαι. μια από τις σπουδαιότερες ρήσεις κατά τη γνώμη μου είναι η εξής: "ουδείς μεγαλύτερος εχθρός από τον ευεργετηθέντα αχάριστο". και από τέτοιους ουκ ολίγοι έχουν περάσει στο παρελθόν από τη ζωή μου.

τι μου λες τώρα, που εκμεταλλεύτηκα εγώ τους άλλους.. εδώ έρχονται άσχετοι και με ρωτάνε πότε θα τους ταϊσω σπίτι μου, έχω βγάλει τη φήμη της οικοδέσποινας.. τι μου λες τώρα.. δεν φτάνει που προσφέρω τα πάντα, από ψυχολογική βοήθεια μέχρι τραπεζώματα (γελοίο ακούγεται μέχρι και σε μένα...), μέχρι και σε βάρος της οικογένειάς μου (οικονομικά τουλάχιστον σίγουρα), μου βγάλανε και όνομα γύρω γύρω... μία από τις φίλες μου, που την είχα φιλοξενήσει άπειρες φορές και κάναμε πολλή παρέα, με κάλεσε στο σπίτι της πρώτη φορά μετά από 1,5 χρόνο παρέας και αυτό επειδή σταμάτησα να την καλώ στο δικό μου για μια βδομάδα και ψυλλιάστηκε ότι είχα νευριάσει, αφού καλούσε ένα σωρό άλλους και εμένα ποτέ. στην πόλη μου φιλοξένησα αυτή και τον αδερφό της ένα σωρό φορές, και όταν έτυχε να πάω στη δική της, δεν μου είπε να πάω στο πατρικό της ούτε για έναν καφέ. έγραφε ο φίλος μου εξετάσεις και χρειαζόταν βοήθεια και εγώ τον παράτησα για να πάω σε μια άλλη που έδινε πτυχίο, επειδή ούτε οι γονείς της ούτε η καθηγήτριά της νοιάστηκαν να πάνε μαζί της. και εγώ μόλις είχα λιγότερο χρόνο να τους διαθέσω, σταμάτησαν να μου μιλάνε. κάθε χρόνο φωτοτυπούσα σημειώσεις για τη σχολή και τις έβγαζα τσάμπα και για αυτές, όποτε έρχονταν οι γονείς μου και έφερναν κάποια λιχουδιά τις καλούσα να τη μοιραστούμε. σαν αδερφές μου τους φέρθηκα. όσο για τον άλλο, αυτός κι αν είναι απαράδεκτος. δεν θυμόταν ποτέ ούτε να μου πει χρόνια πολλά για γιορτή γενέθλια. ούτε αυτό το ελάχιστο.
θα με τρελάνεις; πότε μπορεί τους εκμεταλλεύτηκα εγώ σε όλα αυτά;

---

εμπαρ..... Παναγια μου... και μονο που σε διαβαζα... Ξεπατωθηκα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Ο Χριστος κι Αποστολος, και λεμε μετα για το συνδρομο της μητερας Τερεζας!!! Της εχεις φορεσει τα γυαλια τρεις φορες!!!!!!!!!! Τι εχεις παθει καλη μου;;;; Ευτυχως εμπαρ που καπου σε αφηνουν οι αλλοι, γιατι φαντασου σε ολους αυτους που εχεις δωσεις να συνεχιζες να εδινες με τετοιους ρυθμους!!! Δεν θα σε ειχαμε εδω φοβαμαι!! Αγαπητη εμπαρ, οταν τους προσφερουμε τα παντα στο πιατο στους αλλους, δεν τους βοηθαμε, οπως λες οτι αυτο θες, τους κανουμε εξαρτητικους, χειριστικους και κακομαθημενους! Οπως το εχεις διαπιστωσει η ιδια, αλλα δεν ειχες κανει αυτη τη συνδεση μεχρι τωρα! Και καπου καπου μπορει ακομα και να μπαφιασει ο αλλος να τον υπηρετουνε συνεχως, και τι αξια νομιζεις δινουν στον υπηρετη; καλα καταλαβες. Μπορει ετσι να κερδιζεις στην αρχη τη "φιλια" τους, αλλα οπως ειδες μετα σκαει η φουσκα, γιατι το να κανεις την γκουβερνατνα και τον υπηρετη δεν ειναι φιλια, η φιλια απαιτει μια στοιχειωδη ισοτητα στο τι δινω και παιρνω. Το ειπα και πριν, οι αλλοι βρισκουν και τα κανουν. Εχεις μερος της ευθυνης. τα προκαλεις αυτα στον εαυτο σου. Εσυ εισαι ή ολα ή τιποτα. Απο τη μια λες βλεπεις σε ολους μονο το καλο, απο την αλλη λες οτι ολοι κοιτανε το συμφερον τους και δεν υπαρχει φιλια. Αντιφαση.

ουτε εγω καταλαβα που βρισκεται η διαφωνια..


σου μιλαω για ανταποδωση/αναγνωριση και το κανω πολυ ξεκαθαρο στα παραπανω μηνυματα γιατι το θεωρω φυσιολογικο, κι εσυ παλι λες για ανταλλαγματα...σου αναφερω τοσα παραδειγματα που δειχνουν οτι ολοι οι ανθρωποι εχουμε προσδοκιες απο τους αλλους, ανεξαρτητως αν προσφερουμε επειδη το θελουμε μεσα απο την καρδια μας...

το οτι διαβασες καπου, καποτε ενα αρθρο δεν αποτελει επιχειρημα...εδωσες μονο ενα παραδειγμα για αγνωστους στον δρομο, το οποιο ομως δεν στεκει στην συγκεκριμενη περιπτωση, διοτι δεν επενδυουμε και δεν εχουμε προσδοκιες απο εναν αγνωστο...ουτε πληγωνομαστε και στεναχωριομαστε για εναν αγνωστο...

αν εχεις βρει τον τροπο να μην επενδυεις σε κανεναν και να μην πληγωνεσαι απο κανεναν..γονεις,αδερφια,φιλ ους,σχεση γιατι δεν το μοιραζεσαι μαζι μας..?

χαχαχαχα πεστα ρε carrie...

ζησε emparaki...οσο ζουμε μαθαινουμε...θα μαθεις κι εσυ να βαζεις ορια..

Ειπα εγω τετοια πραγματα? Ειπες δεν υπαρχει καποιος που να προσφερει χωρις το παραμικρο ανταλλαγμα και σου ειπα υπαρχει και ειναι συνηθισμενο. Τελεια:P

ναι ρε συ keep...οκ..δεν το θεωρησα απαραιτητο να διευκρινισω οτι αναφερομαι σε ανθρωπους που αγαπαμε και βρισκονται στον περιγυρο μας...νομιζα οτι τα ευκολως εννοουμενα παραλειπονται....π.χ για να αναφερομαι σε προσδοκιες και για δοσιμο καρδιας, ηταν σαφες για μενα οτι δεν προκειται για αγνωστους αλλα για δικους μας ανθρωπους...sorry :)

Γιατί νιώθεις ότι πρέπει να γίνεις χαλί να σε πατήσουν, προκειμένου να σε δεχτούν στην παρέα τους?
Συμφωνώ με τα πιο πολλά απ' όσα σου είπαν παραπάνω. Πιθανόν δε "δίνεις πολλά" επειδή το νιώθεις πραγματικά αλλά επειδή κι εσύ κάτι συγκεκριμένο περιμένεις από τους άλλους. Ίσως και από ανθρώπους που δεν μπορούν να στο δώσουν με τον τρόπο που το θέλεις εσύ.
Παρατηρώ στο φόρουμ ότι οι περισσότεροι που έχουν πρόβλημα με φίλους και παρέες -είτε γιατί τους εκμεταλλεύονται ή τους προδίδουν, είτε γιατί δυσκολεύονται να κάνουν φιλίες- έχουν μια κοινή στάση. Θεωρούν ότι αυτοί δίνουν πάρα πολλά, ενώ οι άλλοι όχι. Περιμένουν όμως, πολλά και πολύ γρήγορα από τους άλλους. Και συγχωρούν ακόμη λιγότερα.
Δεν θέλουν όμως τόσο ζύγισμα οι ανθρώπινες σχέσεις.
Όλοι μας και πληγώσαμε και πληγωθήκαμε, ηθελημένα ή άθελά μας. Κανένας δεν είναι τέλειος.
Και σίγουρα, δεν ταιριάζουμε όλοι με όλους.
Τέλος, το να χαίρεται κάποιος με τη χαρά σου συνήθως είναι πολύ πιο δύσκολο από τα να λυπάται με τη λύπη σου. Κι αυτό, γιατί πρέπει ο ίδιος να είναι πρώτα απ' όλα ευτυχισμένος και καλά με τον εαυτό του.

Δεν είναι υγιής μια τέτοια δοτικότητα που δε σου δίνει χαρά αλλά σε στρεσάρει. Είναι καταναγκαστική δραστηριοποίηση. Και η Κάρι έχει δίκιο. Ξεπέρασες και τη μητέρα Τερέζα, αλλά δίχως το χαμόγελό της. Εκεί είναι η διαφορά. Όταν η χαρά γίνει γκριμάτσα, γκρίνια, θυμός, τότε κάπου στο βάθος κάτι θέλει ψάξιμο. Στο λέω γιατί το έχω διαπιστώσει, είναι πορώδη όρια. Αλλά στο αποτέλεσμα της εξάλειψης του θυμού μπορείς να φτάσεις είτε από reaction, γμτ πώς το λένε ελληνικά, α ναι αντιδραστικότητα, οπότε έχεις την συμπεριφορά να πάτε να γμθείτε ρε!, είτε από απάλειψη των προσδοκιών, οπότε βοηθάς δίχως να ξεπερνάς τα όριά σου, ούτε να απομακρυνθείς από τους ανθρώπους. Τώρα ψιλοβαριέμαι, άλλη φορά θα ανοίξω ένα θρεντ για prosocial behaviour και τις μετρήσεις στα κίνητρα να δεις διαφορές, παράγοντες, συνισταμένες που παίζουν ρόλο.
Γρουμφ, ελπίζω να τα εξήγησα καλύτερα αυτή τη φορά,λολ
Τώρα διάβασα και το ποστ της Μάριαν, συμφωνώ, όταν υπάρχει καθήκον δεν υπάρχει αληθινή αγάπη.

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

Δεν πειράζει empar. Κι εγώ κάπου θά'φταιγα για να μη μπορέσω να σου μεταδώσω την ουσία της σκέψης μου. Δεν υποστηρίζω το μεσσιανισμό, αλλά επισημαίνω το θυμό.Που δείχνει επένδυση και όταν δεν υπάρχει η ανάλογη ανταπόκριση θυμώνεις. Δε χρειάζεται να ξεπερνάς τις δυνάμεις σου. Στην προσπάθεια αυτή εγώ διακρίνω φόβο. Μπορεί και να σφάλλω φυσικά. Αλλά και η βιασύνη σου να τους βάλεις στη ζωή σου πιεστικά,αγχωμένα, ίσως καταδεικνύει έναν εσωτερικό προγραμματισμό πχ έγραψες πως με τη μία τους ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού σου, πριν δοκιμάσεις και εξερευνήσεις τις ποιότητες κάθε ανθρώπινης σχέσης, δε σου δείχνει φόβο και ανασφάλεια κάτι τέτοιο? Και η Άρσι στα εξήγησε τόσο καλύτερα από μένα. Όπως και η επισήμανση του Κηπ ήταν επί της ουσίας. Υπάρχουν τέτοιες κινήσεις απαλλαγμένες από το αύριο και προσεγγίσεις δίχως επένδυση, αλλά δεν έχουμε μάθει να τις παρατηρούμε.
Δεν στιγματίζω τις ανάγκες σου, αλλά μήπως δε σε θυμώνουν οι άλλοι στην πραγματικότητα αλλά εσύ η ίδια?

---

Μα νομίζω ότι απάντησα και πριν σε αυτό, φυσικά και θυμώνω με τον εαυτό μου που δεν μαθαίνει από τα λάθη του και επαναλαμβάνει τις ίδιες συμπεριφορές με διαφορετικούς ανθρώπους. Σε αυτή τη φάση μόνο νιώθω ότι καταλαβαίνω πραγματικά κάποια πράγματα για όσα με πληγώνουν.

Για να σας αναλύσω πιο καλά πως φτάνω να θυμώνω με την όλη κατάσταση, ας πούμε ότι δεν είμαι το πρώτο άτομο που την παρατηρώ. Η μητέρα μου και δυο τρεις φίλοι μεγαλύτεροι σε ηλικία (30ρηδες) συνήθως μπαίνουν στη διαδικασία να μου "ανοίξουνε τα μάτια". Δλδ σε στυλ, τους συμβουλεύομαι για μια συμπεριφορά που φαίνεται παράξενη, πχ να λένε κάτι άσχημο μπροστά στον φίλο μου, αλλά πριν προλάβω καλά καλά εγώ να διαμορφώσω άποψη για το όλο θέμα. Μου λένε "ΤΙ ΕΙΠΑΝΕ ΛΕΕΙ;;;" και κάπως έτσι αρχίζω να εκνευρίζομαι. Και μετά παύω να αισθάνομαι τους άλλους φίλους- γιατί μέσα στην αφέλειά μου έτσι τους αισθανόμουν- και μόλις αρχίσουν οι άλλοι να μου επισημαίνουν "θυμήσου, τότε για κείνη είχες κάνει αυτό, και εκείνο και το άλλο, και ποτέ δεν ανταπέδωσε", τότε πραγματικά τα παίρνω. Τώρα αν ο θυμός είναι αμιγώς εναντίον μου, ή εν μέρει εναντίον μου και εν μέρει εναντίον των άλλων, δεν το έχω ξεκαθαρίσει ακόμη. Ότι είμαι ενοχική, και ότι στρέφω πάντα το δίκαννο στον εαυτό μου, ισχύει. Ίσως σε αυτό το φόρουμ να ήταν η πρώτη φορά που κατηγορώ αποκλειστικά τους άλλους, αλλά ξέρετε, κουράστηκα να πέφτω σε άτομα παρόμοιας συμπεριφοράς και να αναζητώ το σφάλμα σε μένα, γιατί όσο και να προσπαθήσω, κρύβουν πολύ καλά τον χαρακτήρα τους, γαμώτο. Ίσως να πρέπει να πω, οκ ήταν απλώς άλλη μια ατυχία. Αλλά δυστυχώς, υπάρχει ένα μοτίβο, και πρέπει να καταλάβω τι κριτήρια θέτω εγώ για τους άλλους.

Όσο για το ερώτημα με την προσφορά, αν θέλετε μια σαφή απάντηση, ναι ζητάω ως αντάλλαγμα τη φιλία. Θεωρώ ότι είναι το πιο καλοπροαίρετο αντάλλαγμα, και το πιο ντόμπρο κίνητρο. Τι με νοιάζει να γίνω αποδεκτή; Ίσα ίσα, τις εποχές που ήμουν λιγότερο αποδεκτή από ποτέ, έκανα τα μεγαλύτερα άλματα προς τους στόχους μου. Ειλικρινά μακάρι να μην είχα μπει ποτέ στο τριπάκι της κοινωνικοποίησης, έλα όμως που δεν νοείται ανθρώπινο ον που να μην επικοινωνεί με τα άλλα όντα. Και δυστυχώς ή ευτυχώς, εμένα φαίνεται να το ζητάει ο οργανισμός μου.
Από το γεγονός ότι η φιλία μου με τις συγκεκριμένες κοπέλες κράτησε 3 χρόνια, και ακόμη προσπαθούν να με προσεγγίσουν, και με τον συγκεκριμένο τύπο κράτησε 6 χρόνια, και σήμερα μου έστειλε μήνυμα ότι δεν θέλει να με ξαναχάσει από φίλη του, νομίζω ότι συγχωρώ πολλά, τα οποία μάλιστα δεν θα έπρεπε ποτέ να μου είχαν κάνει, γιατί δεν θα έπρεπε ποτέ να τους έχω δώσει εγώ το περιθώριο να μου τα κάνουν.

Ο πατέρας μου είναι άτομο της προσφοράς χωρίς αντάλλαγμα, με έναν συγγενή που τον εκμεταλλευόταν για δεκαετίες και μόλις σταμάτησε ο πατέρας μου να του δίνει φράγκα γιατί δεν είχε άλλα, σταμάτησε και ο συγγενής να του μιλάει.

Αν αυτό εννοείται να δίνω χωρίς να περιμένω τίποτα, δεν θέλω ποτέ να γίνω έτσι, έστω και αν σου αυτή η νοοτροπία σου παρέχει τη μεγαλύτερη ψυχική ηρεμία που μπορείς να πετύχεις.

Quote:

---

Originally Posted by serena

αν π.χ η empar βλεπει την αρνητικη συμπεριφορα μια δυο τρεις..δεν χρειαζεται να περιμενει να ερθει η δεκατη φορα για να νιωθει στο τελος προδομενη και απογοητευμενη...μπορει απο την τριτη η τεταρτη φορα να αποδεχτει οτι ο συγκεκριμενος φιλος δεν ανταποκρινεται σε αυτο που αποζητα η ιδια στις φιλιες της,να μειωσει τις προσδοκιες της η να ξεκοψει και να συνεχισει την ''αναζητηση'' χωρις να χασει κατι απο την αισιοδοξια της η την πιστη της στους ανθρωπους γενικοτερα...

---

ακριβώς αυτό θέλω να πετύχω, γιατί εγώ εμμένω για χρόνια στις ίδιες φιλίες, ενώ βλέπω ότι με βλάπτουν, ίσως γιατί έχω δεθεί συναισθηματικά, ίσως γιατί τα ρίχνω στον εαυτό μου, ίσως γιατί θέλω να καταφέρω το ακατόρθωτο (αν αυτό εννοούν οι άλλοι να γίνω αποδεκτή). θεωρώ πλέον ότι είναι λάθος, ό,τι μου ξινίζει από την αρχή, θα με ενοχλεί για πάντα στους άλλους..

Quote:

---

Originally Posted by marian_m

Γιατί νιώθεις ότι πρέπει να γίνεις χαλί να σε πατήσουν, προκειμένου να σε δεχτούν στην παρέα τους?

---

τη στιγμή που γίνομαι χαλί, δεν σκέπτομαι ότι θέλω να με δεχτούν στην παρέα τους, σκέφτομαι ότι αν ήμουν εγώ στη θέση τους θα ήθελα να βοηθηθώ από κάποιον. όταν έρχομαι εγώ στη θέση τους όμως, σπανίως γίνεται αυτό, και όταν είμαι σε καλή θέση, τα άτομα αυτά που βγάζουν φθόνο. παρόλα αυτά προσπαθώ να μην σκέπτομαι άσχημα, μέχρι που άνθρωποι που με αγαπούν και έχουν μεγαλύτερη εμπειρία από μένα, προσπαθούν να με βγάλουν από την αφέλειά μου. αυτά.

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

Αλλά στο αποτέλεσμα της εξάλειψης του θυμού μπορείς να φτάσεις είτε από reaction, γμτ πώς το λένε ελληνικά, α ναι αντιδραστικότητα, οπότε έχεις την συμπεριφορά να πάτε να γμθείτε ρε!, είτε από απάλειψη των προσδοκιών, οπότε βοηθάς δίχως να ξεπερνάς τα όριά σου, ούτε να απομακρυνθείς από τους ανθρώπους.

---

την αντιδραστικότητα την παρατήρησα στον εαυτό μου πριν λίγες μέρες, που άρχισα να σκέφτομαι και να λέω ακριβώς αυτό, και ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη.
η απάλειψη προσδοκιών παρόλο που την έχω προσπαθήσει δεν την πέτυχα, παρά μόνο για ένα πολύ σύντομο διάστημα, πέρσι.
τι να πω, θα το σκεφτώ κι άλλο κι άλλο και ελπίζω κάπου να καταλήξω.

Quote:

---

Originally Posted by keep_walking

Φυσικα δεν καταλαβα που ακριβως ειναι η διαφωνια...δεν σου αρεσει μια παρεα φευγεις. Δεν περνας καλα φευγεις. Και εαν φευγεις παντα ενω θες παρεες καλυτερα να ψαχτεις και εσυ με τον εαυτο σου.

---

η διαφορά είναι ότι εγώ δεν περνάω καλά αλλά δεν φεύγω, τουλάχιστον όχι έγκαιρα, ώστε να μην μου έχουν γίνει τα νεύρα κρόσσια.
επίσης θεωρώ ότι υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ των εννοιών φιλία και παρέα. εγώ προϋπόθεση για να είμαι σε μια παρέα θεωρώ τη φιλία, αλλιώς το θεωρώ υποκρισία να περιβάλλεσαι από άτομα μόνο και μόνο για να είσαι με άλλους. οπότε είναι μαγκιά να φεύγεις όταν δεν βρίσκεις ακριβώς αυτό που θες, παρά το κόστος της μοναξιάς σου. θέλει σθένος να μην άγεσαι και φέρεσαι και να θέλεις να θέτεις και εσύ μαζί με τον άλλο τους όρους της φιλίας. αλλιώς δεν είναι πια φιλία, αλλά bullying.
και ψάχνομαι με τον εαυτό μου, περισσότερο από όσο άλλοι, που κάνουν πολύ χειρότερα πράγματα και δεν έχουν καμία εσωτερική αναζήτηση.

Quote:

---

Originally Posted by serena

χαχαχαχα πεστα ρε carrie...

ζησε emparaki...οσο ζουμε μαθαινουμε...θα μαθεις κι εσυ να βαζεις ορια..

---

thanks! +1000000

Quote:

---

Originally Posted by empar

η διαφορά είναι ότι εγώ δεν περνάω καλά αλλά δεν φεύγω, τουλάχιστον όχι έγκαιρα, ώστε να μην μου έχουν γίνει τα νεύρα κρόσσια.
επίσης θεωρώ ότι υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ των εννοιών φιλία και παρέα. εγώ προϋπόθεση για να είμαι σε μια παρέα θεωρώ τη φιλία, αλλιώς το θεωρώ υποκρισία να περιβάλλεσαι από άτομα μόνο και μόνο για να είσαι με άλλους. οπότε είναι μαγκιά να φεύγεις όταν δεν βρίσκεις ακριβώς αυτό που θες, παρά το κόστος της μοναξιάς σου. θέλει σθένος να μην άγεσαι και φέρεσαι και να θέλεις να θέτεις και εσύ μαζί με τον άλλο τους όρους της φιλίας. αλλιώς δεν είναι πια φιλία, αλλά bullying.
και ψάχνομαι με τον εαυτό μου, περισσότερο από όσο άλλοι, που κάνουν πολύ χειρότερα πράγματα και δεν έχουν καμία εσωτερική αναζήτηση.

---

Δηλαδη κατα τη γνωμη σου τι φταιει?

Quote:

---

Originally Posted by keep_walking

Δηλαδη κατα τη γνωμη σου τι φταιει?

---

σίγουρα έχω ευθύνη, αλλά όχι εξ ολοκλήρου. ευθύνη από την άποψη 1.της επιλογής ατόμων 2.της αφέλειας που με οδηγεί σε ενθουσιασμό πριν γνωρίσω καλά τον/την αλλο/η 3.υπερβολικής δοτικότητας και προσπάθειας (που έχουν τις ρίζες τους σε διάφορες αιτίες που σκέπτομαι και δεν μπορώ ακόμη να ονοματίσω, παρόλα αυτά έχω κάποιες υποψίες) 4.μεγάλων προσδοκιών από τους άλλους (που σιγά σιγά τις περιορίζω).
ωστόσο μέρος της ευθύνης αποδίδω σε καθαρή ατυχία που έπεσα στα συγκεκριμένα άτομα. τέλος, σίγουρα φταίνε και οι (συγκεκριμένοι) άλλοι για πολλούς λόγους, στους οποίους σίγουρα περιλαμβάνεται το ότι δεν έμαθαν να εκτιμούν τα πράγματα που κάνουν οι άλλοι για αυτούς (από μικρά έως μεγάλα) και γενικώς οι περισσότεροι θεωρούν τα πράγματα που κάνουν για αυτούς οι άλλοι εύκολα, και αυτά που κάνουν αυτοί για τους άλλους γολγοθά. αυτή τη συμπεριφορά την αναγνωρίζω και στον εαυτό μου, αλλά προσπαθώ πρώτον να τηρώ πλέον με τις νέες γνωριμίες μου ένα ισοζύγιο και δεύτερον να μην περιμένω τόσα από τους άλλους (όπως προείπα). αυτό το δεύτερο το ξεκίνησα ήδη από πέρυσι μετά από επίσκεψη σε ψυχολόγο. φέτος ο ψυχίατρος μου είπε γελώντας ότι ρίχνω υπερβολικά μεγάλο μέρος της ευθύνης σε μένα, και ότι καθώς φαίνεται οι συγκεκριμένες φίλες έκρυβαν μέσα τους ζήλια. και είναι ψυχίατρος, και δεν είχε λόγο να μην είναι αντικειμενικός.

ξέρω, έχει πει ο γκάντι, "μην αναρωτιέσαι τι κάνουν οι άλλοι για σένα, αλλά τι κάνεις εσύ για τους άλλους". ναι αλλά όταν έρχονται άνθρωποι που σε αγαπούν και σου λένε πρόσεχε, σε εκμεταλλεύονται, ε πως να το κάνουμε, λειτουργείς αντίστροφα και αρχίζεις να αναρωτιέσαι.

σε καμία περίπτωση δεν θα αναλάβω εξ ολοκλήρου την ευθύνη γιατί ξέρω τι έχω βιώσει, και άλλοι στη θέση μου θα αρνούνταν οποιοδήποτε φταίξιμο. παρόλα αυτά αναγνωρίζω ότι έχω ευθύνη ειδικά για το ότι επέλεξα τα συγκεκριμένα άτομα και για το ότι επέμεινα στο να προσπαθώ να είμαι φίλη τους όταν αυτοί καθαρά έδειχναν ότι δεν τους ενδιέφερε κιόλας.

Quote:

---

Originally Posted by empar

σίγουρα έχω ευθύνη, αλλά όχι εξ ολοκλήρου. ευθύνη από την άποψη 1.της επιλογής ατόμων 2.της αφέλειας που με οδηγεί σε ενθουσιασμό πριν γνωρίσω καλά τον/την αλλο/η 3.υπερβολικής δοτικότητας και προσπάθειας (που έχουν τις ρίζες τους σε διάφορες αιτίες που σκέπτομαι και δεν μπορώ ακόμη να ονοματίσω, παρόλα αυτά έχω κάποιες υποψίες) 4.μεγάλων προσδοκιών από τους άλλους (που σιγά σιγά τις περιορίζω).
ωστόσο μέρος της ευθύνης αποδίδω σε καθαρή ατυχία που έπεσα στα συγκεκριμένα άτομα. τέλος, σίγουρα φταίνε και οι (συγκεκριμένοι) άλλοι για πολλούς λόγους, στους οποίους σίγουρα περιλαμβάνεται το ότι δεν έμαθαν να εκτιμούν τα πράγματα που κάνουν οι άλλοι για αυτούς (από μικρά έως μεγάλα) και γενικώς οι περισσότεροι θεωρούν τα πράγματα που κάνουν για αυτούς οι άλλοι εύκολα, και αυτά που κάνουν αυτοί για τους άλλους γολγοθά. διότι τότε δεν θα με εγκατέλειπαν μόλις έπαψα να έχω τόσο πολύ χρόνο και να τους καλώ συνεχώς σπίτι μου.
ξέρω, έχει πει και ο γκάντι, "μην αναρωτιέσαι τι κάνουν οι άλλοι για σένα, αλλά εσύ για τους άλλους". ναι αλλά όταν έρχονται άνθρωποι που σε αγαπούν και σου λένε πρόσεχε, σε εκμεταλλεύονται, ε πως να το κάνουμε, λειτουργείς αντίστροφα και αρχίζεις να αναρωτιέσαι.

σε καμία περίπτωση δεν θα αναλάβω εξ ολοκλήρου την ευθύνη γιατί ξέρω τι έχω βιώσει, και άλλοι στη θέση μου θα αρνούνταν οποιοδήποτε φταίξιμο. παρόλα αυτά αναγνωρίζω ότι έχω ευθύνη ειδικά για το ότι επέλεξα τα συγκεκριμένα άτομα και για το ότι επέμεινα στο να προσπαθώ να είμαι φίλη τους όταν αυτοί καθαρά έδειχναν ότι δεν τους ενδιέφερε κιόλας.

---

Χμ δεν νομιζω να αφησες καμμια πιθανη αιτια εκτος...εβαλες τα παντα.

Quote:

---

Originally Posted by keep_walking

Χμ δεν νομιζω να αφησες καμμια πιθανη αιτια εκτος...εβαλες τα παντα.

---

ε ωραία, τις αιτίες τις βρήκαμε, για πες μου τη λύση τώρα. πως βάζω όρια στους άλλους; πως καταλαβαίνω πότε το να δίνω με βλάπτει; πως ξεχωρίζω τις προθέσεις εξ αρχής; πως ξεκόβω με χάρη, χωρίς τσακωμούς; πως αντιλαμβάνομαι πότε είναι αληθινοί φίλοι και πότε όχι; δεν ρωτάω πως καταλαβαίνω ότι φταίω, γιατί εγώ τα συζητάω αυτά τα πράγματα με δικούς μου και μη δικούς μου ανθρώπους, τρίτους, και όταν μου λένε, ουπς, εδώ βλέπω λάθος σου, έφταιξες έλα μην το αρνείσαι, κάθομαι το σκέφτομαι και εν τέλει ζητάω συγνώμη. άσε που ήδη δεν νιώθω καλά όταν ξέρω ότι είχα άδικο, και ζητώ συγνώμη όσο πιο γρήγορα μπορώ.
πες μου λοιπον τις απαντήσεις σε όλα τα άλλα ερωτήματα, γιατί αυτό είναι που χρειάζομαι.

Quote:

---

Originally Posted by empar

ε ωραία, τις αιτίες τις βρήκαμε, για πες μου τη λύση τώρα. πως βάζω όρια στους άλλους; πως καταλαβαίνω πότε το να δίνω με βλάπτει; πως ξεχωρίζω τις προθέσεις εξ αρχής; πως ξεκόβω με χάρη, χωρίς τσακωμούς; πως αντιλαμβάνομαι πότε είναι αληθινοί φίλοι και πότε όχι; δεν ρωτάω πως καταλαβαίνω ότι φταίω, γιατί εγώ τα συζητάω αυτά τα πράγματα με δικούς μου και μη δικούς μου ανθρώπους, τρίτους, και όταν μου λένε, ουπς, εδώ βλέπω λάθος σου, έφταιξες έλα μην το αρνείσαι, κάθομαι το σκέφτομαι και εν τέλει ζητάω συγνώμη. άσε που ήδη δεν νιώθω καλά όταν ξέρω ότι είχα άδικο, και ζητώ συγνώμη όσο πιο γρήγορα μπορώ.
πες μου λοιπον τις απαντήσεις σε όλα τα άλλα ερωτήματα, γιατί αυτό είναι που χρειάζομαι.

---

Πιστευω οτι για να βαλεις ολες τις πιθανες αιτιες , δεν εχεις βρει καν τι παει στραβα. Οσο για το πως θα κανεις καινουριους φιλους αφου θελεις να ξεκοψεις απο αυτους υπαρχουν ολοκληρα βιβλια μαλλον που μπορουν να βοηθησουν.

http://www.wikihow.com/Make-Friends ως παραδειγμα.

Quote:

---

Originally Posted by keep_walking

Πιστευω οτι για να βαλεις ολες τις πιθανες αιτιες , δεν εχεις βρει καν τι παει στραβα. Οσο για το πως θα κανεις καινουριους φιλους αφου θελεις να ξεκοψεις απο αυτους υπαρχουν ολοκληρα βιβλια μαλλον που μπορουν να βοηθησουν.

---

γιατί, το να είναι πολυπαραγοντικό το πρόβλημα δεν παίζει; εδώ μιλάμε για σχέσεις με δυο πλευρές, δεν είμαι μόνη μου φίλη του εαυτού μου. σου είπα, μεγάλο μέρος της ευθύνης φέρω εγώ για τις λάθος επιλογές μου και το κόλλημά μου να προσφέρω, αλλά και οι άλλοι που φερθήκαν σκάρτα. τι άλλο περιμένεις να σου πω; κάνω αγώνα για να νιώσω αποδεκτή; όχι, αποδεκτή έχω νιώσει και νιώθω κάθε φορά που γνωρίζω ανθρώπους και με συμπαθούν. και ακόμη πιο αποδεκτή έχω αισθανθεί από ανθρώπους μεγαλύτερους που με εκτιμούν και με τους οποίους λέω και δυο κουβέντες παραπάνω. ότι δίνω μόνο και μόνο για να πάρω; σου είπα, το μόνο που θέλω, έχω ανάγκη είναι η φιλία. ότι έχω αίσθημα κατωτερότητας στις κοινωνικές σχέσεις; από που κι ως που να το έχω; ούτε εμφανισιακό πρόβλημα έχω, ούτε οικονομικό, ούτε επαγγελματικό στο μέλλον, ούτε γνωστικό, ούτε έλλειμμα ενδιαφερόντων.

το θέμα είναι από την πρώτη γνωριμία και πέρα γιατί δεν προχωράει η σχέση, ή αν θέλεις γιατί δεν τηρώ όρια, γιατί δίνω την εμπιστοσύνη μου χωρίς να το πολυσκεφτώ και έπειτα την αναιρώ, γιατί μου ανοίγουν οι μεγαλύτεροι τα μάτια και βλέπω ότι οι καταστάσεις με φορτώνουν, με πιέζουν, είναι σε βάρος μου, γιατί επενδύω τόσο πολύ χρόνο σε άτομα τελείως λάθος εξ αρχής. μια έξυπνη απάντηση θα ήταν απειρία. έμενα σε απομονωμένη περιοχή, στο σχολείο ήμουν αταίριαστη με όλους εκτός από τον κολλητό και την παρέα του, αδέρφια δεν έχω, και στο πανεπιστήμιο κράτησα φιλία 3 ετών με τα πρώτα άτομα που γνώρισα. άλλες απαντήσεις; και ειδικά στο πως λύνονται όλα αυτά;

Quote:

---

Originally Posted by empar

γιατί, το να είναι πολυπαραγοντικό το πρόβλημα δεν παίζει; εδώ μιλάμε για σχέσεις με δυο πλευρές, δεν είμαι μόνη μου φίλη του εαυτού μου. σου είπα, μεγάλο μέρος της ευθύνης φέρω εγώ για τις λάθος επιλογές μου και το κόλλημά μου να προσφέρω, αλλά και οι άλλοι που φερθήκαν σκάρτα. τι άλλο περιμένεις να σου πω; κάνω αγώνα για να νιώσω αποδεκτή; όχι, αποδεκτή έχω νιώσει και νιώθω κάθε φορά που γνωρίζω ανθρώπους και με συμπαθούν. και ακόμη πιο αποδεκτή έχω αισθανθεί από ανθρώπους μεγαλύτερους που με εκτιμούν και με τους οποίους λέω και δυο κουβέντες παραπάνω. ότι δίνω μόνο και μόνο για να πάρω; σου είπα, το μόνο που θέλω, έχω ανάγκη είναι η φιλία. ότι έχω αίσθημα κατωτερότητας στις κοινωνικές σχέσεις; από που κι ως που να το έχω; ούτε εμφανισιακό πρόβλημα έχω, ούτε οικονομικό, ούτε επαγγελματικό στο μέλλον, ούτε γνωστικό, ούτε έλλειμμα ενδιαφερόντων.

το θέμα είναι από την πρώτη γνωριμία και πέρα γιατί δεν προχωράει η σχέση, ή αν θέλεις γιατί δεν τηρώ όρια, γιατί δίνω την εμπιστοσύνη μου χωρίς να το πολυσκεφτώ και έπειτα την αναιρώ, γιατί μου ανοίγουν οι μεγαλύτεροι τα μάτια και βλέπω ότι οι καταστάσεις με φορτώνουν, με πιέζουν, είναι σε βάρος μου, γιατί επενδύω τόσο πολύ χρόνο σε άτομα τελείως λάθος εξ αρχής. μια έξυπνη απάντηση θα ήταν απειρία. έμενα σε απομονωμένη περιοχή, στο σχολείο ήμουν αταίριαστη με όλους εκτός από τον κολλητό και την παρέα του, αδέρφια δεν έχω, και στο πανεπιστήμιο κράτησα φιλία 3 ετών με τα πρώτα άτομα που γνώρισα. άλλες απαντήσεις; και ειδικά στο πως λύνονται όλα αυτά;

---

Μπορει να ειναι οσο πολυπλοκο θες να ειναι. Δεν ειμαστε αλλωστε παιδια να πηγαινουμε και να λεμε στον αλλον χψζ αγνωστο...θες να γινουμε φιλοι...και να γινομαστε. Αγορασε κανα εξιδεικευμενο βιβλιο αν και η συνταγη μαλλον ειναι περισσοτερο trial and error.

Quote:

---

Originally Posted by keep_walking

Μπορει να ειναι οσο πολυπλοκο θες να ειναι. Δεν ειμαστε αλλωστε παιδια να πηγαινουμε και να λεμε στον αλλον χψζ αγνωστο...θες να γινουμε φιλοι...και να γινομαστε. Αγορασε κανα εξιδεικευμενο βιβλιο αν και η συνταγη μαλλον ειναι περισσοτερο trial and error.

---

ευχαριστώ. κι αν πρέπει να είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο, τότε μπορώ να βρω μια απάντηση: έχω συνηθίσει να πετυχαίνω σε ό,τι με ενδιαφέρει και δεν μπορώ να χωνέψω ότι αυτό που βλέπω γύρω μου να συμβαίνει τόσο αβίαστα, εγώ δεν το έχω πετύχει (ή το έχω πετύχει και δεν έχω νιώσει ότι το πέτυχα). πάντα ίσως το είχα εξιδανικευμένο, ενώ στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο απλό. απλώς φανταζόμουν ότι το να έχω φίλους θα ήταν πολύ ικανοποιητικό και δυστυχώς δεν έχω αισθανθεί ποτέ κάτι τέτοιο.

Το θεμα ειναι οτι χρειαζεσαι φιλους. Εγω νοιωθω οτι χρειαζομαι φιλους , αλλα τελικα καταλαβα οτι ειμαι μοναχικος λυκος. Θελω να την περναω μονος πολλες ωρες τη μερα κανοντας απερισπαστα αυτα που μου αρεσουν. Οχι εντελως αλλα ετσι ειμαι.

Quote:

---

Originally Posted by keep_walking

Το θεμα ειναι οτι χρειαζεσαι φιλους. Εγω νοιωθω οτι χρειαζομαι φιλους , αλλα τελικα καταλαβα οτι ειμαι μοναχικος λυκος. Θελω να την περναω μονος πολλες ωρες τη μερα κανοντας απερισπαστα αυτα που μου αρεσουν. Οχι εντελως αλλα ετσι ειμαι.

---

ίσως και εγώ έτσι να είμαι. όταν ήμουν πιο μοναχική, έκανα πράγματα με ευχαρίστηση και πετύχαινα περισσότερα. τα τελευταία τρία χρόνια όμως για κάποιον ανεξήγητο λόγο, άρχισα να έχω αυτή την επιθυμία πολύ έντονα και να στεναχωριέμαι πολύ για αυτό το θέμα. και τώρα πάλι θέλω να επιστρέψω στον παλιό αποδοτικό εαυτό μου. ψάχνοντας αυτό και πολλά θέματα που με απασχολούν καθημερινά, νομίζω ότι τελικά βιώνω έντονα άγχος θανάτου. μπορεί να λέω αρλούμπες αλλά όλη μου η βιασύνη, όλα μου τα άγχη, φαίνονται να εξηγούνται επειδή αισθάνομαι συνεχώς ότι ο χρόνος με κυνηγάει και πρέπει να καταφέρω όσα πιο πολλά μπορώ για να μην περάσει η ζωή μου αβίωτη. τώρα αναρωτιέμαι αν έχει νόημα αυτό που κάνω στον εαυτό μου αλλά και πως θα το ξεπεράσω.
δεν ξέρω αν ορίζεται τέτοιος φόβος, αν είναι εντονότερος σε αυτή τη φάση, τι συμβαίνει γενικώς. μπορεί να ήταν μια χαζή υπερβολική σκέψη. μπορεί να ήταν και η σωστότερη όμως. δεν ξέρω.

Μάλλον δεν αξίζει η παρέα σου, αυτό με την καρφίτσα είναι πολύ χοντρό. Αν το ανεχτείς θα σου κάνουν κι άλλα. Ψάξε για νέα άτομα, κάντους πέρα. Μόλις φύγεις εσύ σιγά σιγά θα φύγουν και άλλοι από την παρέα πάντα έτσι γίνεται.

δεν νομίζω να φύγουν, αλλά δεν με νοιάζει κιόλας. αρκεί να ξεφύγω εγώ από την αρνητική επίδρασή τους. το κακό είναι ότι όλα αυτά τα σκέφτομαι πολύ και "παραλύει" η καθημερινότητά μου, και αισθάνομαι ανασφάλεια. δεν ξέρω πως είχα μεγαλώσει με την άποψη ότι οι φίλοι είναι πολύ σημαντικοί. προσπαθώ να αναθεωρήσω και να δημιουργήσω μια καινούργια καθημερινότητα όπου δεν θα ανησυχώ τόσο για το αν έχω φίλους, θα απολαμβάνω εξόδους με γνωστούς, καφέδες κλπ και από κει και έπειτα, όποιος θέλει να είναι πιο θετικός και δοτικός μαζί μου, ας είναι, και δεν θα χάσει. αλλά εγώ να τρέχω "ξοπίσω", αυτό ποτέ ξανά.

λέω να αρχίσω ένα καινούργιο χόμπυ. ελπίζω να με χαλαρώσει κάπως.

ευχαριστώ για την ανταπόκριση!

μπραβο emparaki..!

παρτο χαλαρα!οι φιλοι ειναι σημαντικοι οταν σου εμπνεουν εμπιστοσυνη,ασφαλεια και θετικη σκεψη!χαλαρα! χωρις να τρεχεις πισω απο κανεναν!οπως το πες!

Quote:

---

Originally Posted by serena

μπραβο emparaki..!

παρτο χαλαρα!οι φιλοι ειναι σημαντικοι οταν σου εμπνεουν εμπιστοσυνη,ασφαλεια και θετικη σκεψη!χαλαρα! χωρις να τρεχεις πισω απο κανεναν!οπως το πες!

---

ευχαριστω πολυ σερινα... μιλησα σημερα με αυτον τον "κολλητο" και καταλαβα την οπτικη του κ αυτος τη δικη μου. απλως διαφερουν τοσο πολυ που δεν ξερω αν θελω να περιλαμβανεται στη ζωη μου. νομιζω οτι τα χομπυ θα με βοηθησουν. και ο χρονος θα δωσει τις απαντησεις..

ξερεις βρε εμπαρ, υπαρχουν κολλητοι και κολλητοι, φιλες και φιλες.. Τι κανουν τις δικες μου φιλες φιλες μου, και τους κολλητους μου κολλητους μου; Εχω φιλη που την βλεπω αραια και που και μπορω να της ανοιχτω σαν να μην περασε μια μερα, αλλα δεν ειναι παντα εκει για μενα.. Αλλα δεν το απαιτω, καθε ανθρωπος εχει τη λειτουργικοτητα του στη ζωη μας.. Ο πιο αγαπημενος μου βλαμμενος κολλητος (που δε βαριεμαι ποτε να τον βριζω και να με βριζει ;p, λενε αγαπα τους φιλους σου με τα ελλατωματα τους), θα με παρει τηλ μονο αν ειναι ετοιμος να πεσει απο κανενα μπαλκονι απο ερωτικη απογοητευση, και θα τρεξω αν χρειαστει στην Ανταρκτικη χωρις βαλιτσα για δαυτον, αλλα αν τον παρω κι εγω ακομα και για τον πιο χαζο λογο (τον εχω παρει αγρια χαραματα κλαιγοντας επειδη ειχε κολλησει ιο ο υπολογιστης μου, αλλα ημουν μικρη τοτε δεν ηξερα χαχαχα), παντα θα με ακουσει θα με ηρεμησει και θα μου δωσει την καλυτερη συμβουλη.. Σημασια εχει το συναισθημα, η αντοχη στο χρονο, μια ισοτητα στου δουναι και λαβειν, και οχι υπερβολες και υψηλες προσδοκιες, να ειναι ολοι παντα εκει, καποιος θα ειναι τοτε, καποιος αλλη φορα, καποιος θα εμφανιστει εκει που δεν τον περιμενεις οταν τον χρειαζεσαι και περιμενες καποιον αλλο.. Κοινως χρειαζεται ενα χαλαρωμα και μια κατανοηση, και χρειαζεται να εισαι εσυ εκει για τον εαυτο σου πρωτα, αρα δεν πρεπει να τρεχεις συνεχως κανοντας τρεχαματα αλλων, ωστε να μη μενεις ξεκρεμαστη αν δεν εμφανιστει καποιος να σε βοηθησει..

Quote:

---

Originally Posted by carrie

ξερεις βρε εμπαρ, υπαρχουν κολλητοι και κολλητοι, φιλες και φιλες.. Τι κανουν τις δικες μου φιλες φιλες μου, και τους κολλητους μου κολλητους μου; Εχω φιλη που την βλεπω αραια και που και μπορω να της ανοιχτω σαν να μην περασε μια μερα, αλλα δεν ειναι παντα εκει για μενα.. Αλλα δεν το απαιτω, καθε ανθρωπος εχει τη λειτουργικοτητα του στη ζωη μας.. Ο πιο αγαπημενος μου βλαμμενος κολλητος (που δε βαριεμαι ποτε να τον βριζω και να με βριζει ;p, λενε αγαπα τους φιλους σου με τα ελλατωματα τους), θα με παρει τηλ μονο αν ειναι ετοιμος να πεσει απο κανενα μπαλκονι απο ερωτικη απογοητευση, και θα τρεξω αν χρειαστει στην Ανταρκτικη χωρις βαλιτσα για δαυτον, αλλα αν τον παρω κι εγω ακομα και για τον πιο χαζο λογο (τον εχω παρει αγρια χαραματα κλαιγοντας επειδη ειχε κολλησει ιο ο υπολογιστης μου, αλλα ημουν μικρη τοτε δεν ηξερα χαχαχα), παντα θα με ακουσει θα με ηρεμησει και θα μου δωσει την καλυτερη συμβουλη.. Σημασια εχει το συναισθημα, η αντοχη στο χρονο, μια ισοτητα στου δουναι και λαβειν, και οχι υπερβολες και υψηλες προσδοκιες, να ειναι ολοι παντα εκει, καποιος θα ειναι τοτε, καποιος αλλη φορα, καποιος θα εμφανιστει εκει που δεν τον περιμενεις οταν τον χρειαζεσαι και περιμενες καποιον αλλο.. Κοινως χρειαζεται ενα χαλαρωμα και μια κατανοηση, και χρειαζεται να εισαι εσυ εκει για τον εαυτο σου πρωτα, αρα δεν πρεπει να τρεχεις συνεχως κανοντας τρεχαματα αλλων, ωστε να μη μενεις ξεκρεμαστη αν δεν εμφανιστει καποιος να σε βοηθησει..

---

εχεις απολυτο δικιο σε αυτο που λες, και ετσι σκοπευω να ειναι η ζωη μου απο δω κ στο εξης. να στηριζομαι μονο σε μενα. δεν ξερω τι πυροδοτησε ολη αυτη τη διαδικασια, μαλλον ο αποχωρισμος απο τους γονεις, ενας απογαλακτισμος που δεν ηταν ουσιαστικος, γιατι η προσδοκια για στηριξη στραφηκε σε αλλους ανθρωπους, ενω το νοημα ειναι να μην στραφει σε κανεναν. ο λογος που δεν ξερω αν μπορω να τον εχω στη ζωη μου, δεν ειναι εξαιτιας αυτου. ειναι επειδη σε μια περιπτωση που ηταν ο μονος που μπορουσε να υπερασπιστει την πλευρα μου, και ενω αναγνωριζε οτι ειχα δικιο, δεν το εκανε. εσυ λες οτι ο κολλητος σου θα ειναι εκει οταν τον χρειαστεις. εγω πως μπορω να εχω αυτη την εμπιστοσυνη;;
παντως ευχαριστω για τον τροπο που το διατυπωσες, ηταν καθαρος κ καλυπτε ακριβως τις σκεψεις που κανω πανω στο ζητημα.

Xμ... Κοιτα, ο καθενας στο ειδος του! Π.χ. ο κολλητος μου αυτος που ανεφερα, επειδη πια μενουμε σε αλλες πολεις, και ειναι αρκετα παρτακι, θα ειναι εκει για μενα απο το τηλεφωνο παντα, ναι, αλλα αμα μου συμβει κατι μπορει να μην ερθει να με δει, κι ας του πω ο,τι θελω να τον δω. Ειναι φοβερος για συμβουλες, αλλα μην του πεις να κουνηθει απο τη θεση του. Για αυτον τον λογο ομως δε θα παψω να ειμαι φιλη του, γιατι μου δινει αλλα πραγματα. Οταν περασα μια ασχημη φαση πριν λιγους μηνες και του ειπα να ερθει για υποστηριξη, μου ειπε οτι δε μπορει και θα με στηριξει εκ του μακρωθεν, και αντι αυτου ηρθε ενας αλλος φιλος που δεν το περιμενα καν, και ενω οι κολλητες μου με ειχανε αφησει λιγο... στην ησυχια μου. Δεν ειναι ολοι οι ανθρωποι για ολες τις φασεις, τουλαχιστον για μενα λειτουργει ετσι, και δεν περιμενω να φερονται τελεια, γιατι ουτε εγω φερομαι τελεια ή ειμαι παντα εκει, αλλα ετσι εμαθα οτι πρεπει να ειμαι εδω και για τον εαυτο μου..

Quote:

---

Originally Posted by carrie

Xμ... Κοιτα, ο καθενας στο ειδος του! Π.χ. ο κολλητος μου αυτος που ανεφερα, επειδη πια μενουμε σε αλλες πολεις, και ειναι αρκετα παρτακι, θα ειναι εκει για μενα απο το τηλεφωνο παντα, ναι, αλλα αμα μου συμβει κατι μπορει να μην ερθει να με δει, κι ας του πω ο,τι θελω να τον δω. Ειναι φοβερος για συμβουλες, αλλα μην του πεις να κουνηθει απο τη θεση του. Για αυτον τον λογο ομως δε θα παψω να ειμαι φιλη του, γιατι μου δινει αλλα πραγματα. Οταν περασα μια ασχημη φαση πριν λιγους μηνες και του ειπα να ερθει για υποστηριξη, μου ειπε οτι δε μπορει και θα με στηριξει εκ του μακρωθεν, και αντι αυτου ηρθε ενας αλλος φιλος που δεν το περιμενα καν, και ενω οι κολλητες μου με ειχανε αφησει λιγο... στην ησυχια μου. Δεν ειναι ολοι οι ανθρωποι για ολες τις φασεις, τουλαχιστον για μενα λειτουργει ετσι, και δεν περιμενω να φερονται τελεια, γιατι ουτε εγω φερομαι τελεια ή ειμαι παντα εκει, αλλα ετσι εμαθα οτι πρεπει να ειμαι εδω και για τον εαυτο μου..

---

εγώ επειδή μέχρι σήμερα νιώθω ότι είμαι εκεί για τους άλλους, και σπανίως λαμβάνω ανταπόκριση σε αυτό το πράγμα, ίσως είναι λάθος η όλη οπτική του πράγματος. θα έπρεπε εξ αρχής να μην είμαι πάντοτε εκεί για τους άλλους. θα πρεπε να είμαι πάντα εκεί για μένα, και όποτε δεν με φθείρει, να είμαι και για τους άλλους. αλλά τελικά πότε δεν με φθείρει αυτό το πράγμα; τόσο προσωπικά που παίρνω τα προβλήματα των άλλων, νομίζω ότι πάντα με φθείρει. πως θα το κάνω να μην με φθείρει;

Eιπαμε και νωριτερα, δεν πρεπει να ειμαστε εκει για τους αλλους παντα, γιατι αυτο τους κανει χειριστικους, κακομαθημενους, και στην τελικη δεν το εκτιμανε, δλδ δεν ειναι ουτε καλο για μας ουτε για εκεινους.. Μηπως ασχολεισαι με τα προβληματα των αλλων πολυ, για να αποφευγεις να ασχοληθεις με τα δικα σου; Συνηθως αυτος ειναι ο λογος.. Καθως επισης νομιζουμε οτι αυτο ειναι η φιλια, ο ερωτας, η σχεση, να παιζουμε την πορηγορητρα/ψυχολογο/μαμα τερεζα στους αλλους φιλους/γνωστους/γκομενους. Για καποιο λογο, που συνηθως πβρισκεται μες στην οικογενεια, ετσι εχουμε μαθει να υπαρχουμε, αναζητωντας συνεχως προβληματα αλλων να λυσουμε. Μπιγκ ΝΟ! Με τους φιλους/γνωστους/γκομενους ειμαστε φιλοι/γνωστοι/γκομενοι, και κοιταμε να λυνουμε τα δικα μας προβληματα. Και ΑΝ μας ζητηθει και μπορουμε, μπορει να κανουεμ κατι και για καποιον αλλον. Ορια που λεει και η ρειν!

Quote:

---

Originally Posted by carrie

Eιπαμε και νωριτερα, δεν πρεπει να ειμαστε εκει για τους αλλους παντα, γιατι αυτο τους κανει χειριστικους, κακομαθημενους, και στην τελικη δεν το εκτιμανε, δλδ δεν ειναι ουτε καλο για μας ουτε για εκεινους.. Μηπως ασχολεισαι με τα προβληματα των αλλων πολυ, για να αποφευγεις να ασχοληθεις με τα δικα σου; Συνηθως αυτος ειναι ο λογος.. Καθως επισης νομιζουμε οτι αυτο ειναι η φιλια, ο ερωτας, η σχεση, να παιζουμε την πορηγορητρα/ψυχολογο/μαμα τερεζα στους αλλους φιλους/γνωστους/γκομενους. Για καποιο λογο, που συνηθως πβρισκεται μες στην οικογενεια, ετσι εχουμε μαθει να υπαρχουμε, αναζητωντας συνεχως προβληματα αλλων να λυσουμε. Μπιγκ ΝΟ! Με τους φιλους/γνωστους/γκομενους ειμαστε φιλοι/γνωστοι/γκομενοι, και κοιταμε να λυνουμε τα δικα μας προβληματα. Και ΑΝ μας ζητηθει και μπορουμε, μπορει να κανουεμ κατι και για καποιον αλλον. Ορια που λεει και η ρειν!

---

νομιζω οτι πηρα ολο αυτο απο τον πατερα μου που ηθελε να μου μεταδωσει τη δικια του φιλανθρωπια. μονο που εκεινος την κανει με χαρα, ενω εγω ενιωθα θυμα, ασε που το παρακανα κιολας, ενω εκεινος κρατουσε ισορροπιες.
μπορει να αποφευγω τα δικα μου προβληματα, αλλα αυτη την εποχη το μονο προβλημα που εχω ειναι το στρες απο τη σχολη (και η "έλλειψη" φιλων, αλλα δεν τη μετραω πια).

Φιλανθρωπια ομως ειναι να αφηνεις τους αλλους να παιρνουν ευθυνες και να στεκονται στα δυο τους ποδια, και να μην τους εμποδιζεις να μαθαινουν να τρεξουν κανοντας την πατεριτσα, και να ντο οτι το μονο σου προβλημα ειναι το στρες και η ελλειψη φιλων ισως να μην ειναι αληθεια, γιατι η χρονια χρηση αντιπερισπασμων, μας κανει να ξεχναμε τα δικα μας προβληματα, αλλα καπου θα μας βγουνε, στις σχεσεις, στην ψυχολογια, καπου θα βγει το συμπτωμα, και θα ειναι πιο βαθεια η αιτια..

Quote:

---

Originally Posted by carrie

Φιλανθρωπια ομως ειναι να αφηνεις τους αλλους να παιρνουν ευθυνες και να στεκονται στα δυο τους ποδια, και να μην τους εμποδιζεις να μαθαινουν να τρεξουν κανοντας την πατεριτσα, και να ντο οτι το μονο σου προβλημα ειναι το στρες και η ελλειψη φιλων ισως να μην ειναι αληθεια, γιατι η χρονια χρηση αντιπερισπασμων, μας κανει να ξεχναμε τα δικα μας προβληματα, αλλα καπου θα μας βγουνε, στις σχεσεις, στην ψυχολογια, καπου θα βγει το συμπτωμα, και θα ειναι πιο βαθεια η αιτια..

---

μπορεί τι να πω.. η ψυχοθεραπεία θα το δείξει!

emparaki παρααναλυεις...τα πραγματα ειναι πιο απλα,μην τα κανεις δυσκολα...

αν ξανακανεις μια φιλη και εκεινη εχει καποιο προβλημα,δεν χρειαζεται να ξαναδωσεις το εκατο τοις εκατο του εαυτου σου...τι εννοω..?π.χ αντι να την παρηγορεις τρεις ωρες στο τηλεφωνο,να της κανεις παρεα ολη μερα και να το παιρνεις προσωπικα,μπορεις να μιλησεις για μιση ωρα μαζι της,να της πεις να πατε την επομενη για ενα καφε να ηρεμησει κτλπ...με λιγα λογια,οταν το κυμα δοτικοτητας σε συνεπαιρνει, δωσε τα μισα απο αυτα που σκεφτεσαι και απο αυτα που θα εδινες παλια....
μια δυο τρεις θα το συνηθισεις και θα μαθεις...απο κει και περα οκ..αν βλεπεις στην πορεια της σχεσης οτι το συγκεκριμενο ατομο αξιζει κατι παραπανω, τοτε το δινεις.. χωρις ομως υπερβολες και χωρις να κανεις το προβλημα του δικο σου...

ετσι ουτε αναισθητη εισαι, ουτε δινεις την εντυπωση στους αλλους οτι μπορουν να σε πατησουν..θετεις ορια και σε αυτους αλλα και στην δοτικοτητα σου..

φιλια!