Printable View
Είναι πολύ περιεγο να σου απαντησω..Quote:
Originally Posted by Gandalf32
Οι φιλοι μου λενε διαφορα για 3ημερα, για θαλασσα
και τετοια και εγω δεν ξερω τι θεση να παρω.. δεν ξερω καν
αν θελω να παω και απλα όταν με ρωτάνε λεω θα δουμε..
Το πρόβλημα είναι ότι δν νιωθω τους φιλους μου δικους μου
και νιωθω μοναξια, οποτε δεν ξερω αν θελω να κανω πραγματα μαζι
τους μεσα στο καλοκαιρι.. από την άλλη με κραταει το γεγονος ότι δεν
μπορω να την βγαλω μονη μου.. Κανεις δεν καταλαβαινει...
Θα ήθελα να ρωτήσω κάτι. Συμπτώματα της αποπροσωποποίησης είναι πχ να κοιτάζεις τον εαυτό σου στο καθρέφτη και να λες ποια είμαι τι κάνω να μην τον αναγνωρίζεις γενικότερα γιατί εγώ δεν έχω κλείσει ακόμα τα δεκατέσσερα και νιώθω αυτό το συναίσθημα εδώ και 1.5 μήνα δεν έχω μιλήσει σε κανένα για αυτό ούτε σε γονείς ούτε σε κανένα έχω πάψει να νιώθω αγάπη και όλ. αυτά και δεν είμαι καν 14 είχα σκεφτεί ότι μπορεί να πασχω από σχιζοφρενεια διότι το συναίσθημα είναι επίπεδο ένας σχιζοφρενης παραδέχεται ότι είναι σχιζοφρενης γιατί μου συμβαίνει αυτό γιατί γιατί δεν είμαι ούτε δεκατέσσερα ουτε
Alexia..αν ειχες σχιζοφρενεια μαλλον θα το ελεγαν οι γυρω σου κ οχι εσυ.
ναι ετσι νιωθει καποιος που εχει αποπραγματοποιηση..εχεις στρες εντονο για κατι?
καλο θα ηταν να μιλησεις στους δικους σου..μη το αγνοεις.μιλα κ μη φοβασαι.
δεν ειναι ντροπη..πολλοι εδω μεσα εχουμε περασει ολα αυτα κ σε τρυφερη ηλικια.
κ γω στα 17 μου τα επαθα ολα αυτα κ για 2 μηνες δε μιλαγα στην μαμα μου μεχρι που καποια στιμγη επαθα μια βαρβατη κριση πανικου μπροστα της κ δεν χρειαστηκε να μιλησω .....κ ομως οι γονεις μου ηταν αυτοι που με βοηθησαν μεχρι τωρα!!! κ τωα ειμαι 35! μιλα μη το αφηνεις.
Με ψιλοεπιανε κι εμενα αποπρωσοποιηση και ηταν απαισιο!Για να φυγει πρεπει να κανεις σαν να μην υπαρχει βεβαια ευκολο στα λογια!
τελικα ιωαννα τι εγινε με την αποπροσωποποιηση? την ξεπερασες γιατι εχουν περασει αρκετει μηνες...
Ιωαννα μου σε καταλαβαινω ΑΠΟΛΥΤΑ!!!! Και μένα αυτό είναι που προβληματίζει περισσότερο. Είναι το πιο αθλιο, απαίσιο συναισθημα που εχω αισθανθει ποτε!! Ξέρω ακριβως πως είναι!! Αλλά αυτο συμβαίνει για τον εξής λόγο: όταν αγχωνόμαστε ο οργανισμός αρχίζει και προετοιμάζετε για να αντιμετωπίσει το κίνδυνο (που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει). Λόγω του άγχους αρχίζουμε να αναπνεούμε γρηγορότερα από το κανονίκό. Συνέπεια αυτής της υπερπαροχής οξυγόνου όταν δεν ακολουθήσει δράση για την οποία ο οργανισμός ετοιμάστηκε είναι μια ΑΚΙΝΔΥΝΗ μείωση της παροχής αίματος στον εγκεφαλο. Εξού και η αποπραγματοποίηση, η συγχηση, το αίσθημα ότι χάνεις το έδαφος κάτω από τα ποδια σου. Αλλά δεν πρόκειται να πάθεις απολύτως τίποτα!!Quote:
Originally Posted by Ιωαννα!
Να ξες όμως ότι καλό θα ήταν να κάνεις μια επίσκεψη σε κάποιον ειδικό. Εγώ αφού ο γιατρός μου εξήγησε τι συμβαίνει από βιολογικής πλευράς όταν αγχωνόμαστε και με διαβεβαίωσε ότι δεν πρόκειται να πάθω τίποτα ( και απλως όταν με πιάνει να χαλαρώνω και να λεω ελα μωρε λιγα λεπτα και θα περασει) πραγματικα καθισηχάστηκα! Αν και μου πήρε μήνες μέχρι να το βγάλω από το μυαλό μου.. Αλλωστε, η ψυχοθεραπεία για να λειτουργησει θέλει καποιο χρόνο!
Έχεις πάντως την αμέριστη κατανόηση μου μέλος! Είναι όντως χάλια αυτό το συναίσθημα!!