Φοβαμαι πως ηταν ακαιρη η αποφαση μου να το κανω αυτο.
Μολις το καλοκαιρι, οτι ειχα αρχισει την θεραπεια μου, αντι να κανω 350 χλμ ταξιδι, εκανα 100 χλμ για να το παρω σιγα σιγα (με αυτοκινητο).
Και μετα απο αυτο ξαφνικα βρεθηκα να εχω κλεισει εισητηρια 600χλμ μακρυα και μαλιστα με αεροπλανο.
Μπορει αυτο που κανω τωρα να ειναι η γνωστη "διαπραγματευση", δεν ξερω, αλλα ισως επρεπε να γινει σταδιακα αυτο.
Αλλωστε και η ψυχοθεραπεια δεν λεει για σταδιακη εκθεση;
Και ποιο ειναι το θεραπευτικο στην ολη διαδικασια αν απο τωρα εχω χασει τον υπνο μου;
Μπορει να προσπαθω να μου το κανω πιο ευκολο, να με δικαιολογησω εν μερει.
Αλλα απο οσα εχω ζησει μεχρι τωρα, νομιζω οτι πρεπει να υπαρχει και μια δοση χαρας. Οχι μονο τρομος.