Μα ακριβώς επειδή θεσμικά δεν ελέγχονται οι απατεώνες τα λέω όλα αυτά. Αν αφήσουμε να αλωνίζουν όλοι οι εκμεταλλευτές του ανθρώπινου πόνου δεν θα μπορέσουμε να δούμε προκοπή ποτέ. Γι' αυτό και η ψυχοθεραπεία στα πλαίσια της δημόσιας υγείας με παράλληλο έλεγχο των ψυχοθεραπευτών είναι η λύση η οποία μας αποδεσμεύει, τόσο από την απληστία του ιδιώτη, όσο και από τον συστημικό δόλο.Quote:
Originally Posted by μαρκελα
Αυτή τη στιγμή το υπουργείο οικονομικών, ιδιοκτήτες ακινήτων, σύλλογοι ΣΕΨ/ΠΨΣ, ασφαλιστικοί φορείς και ΔΕΚΟ θέτουν τον πήχη για τον κάθε ψυχολόγο / ψυχοθεραπευτή σχετικά με το "πόσα θα χρεώνει" κατ' ελάχιστο. Αυτό οδηγεί στο να ιεραρχήσει την κονόμα πάνω από τον θεραπευόμενο. Δεν γίνεται δουλειά έτσι. Καλύτερα να ασχολιόταν με προμήθειες του δημοσίου παρά με την ψυχοθεραπεία αν η κονόμα είναι πιο σημαντική από αυτό που κάνει. Για όσους έχουν ήδη συμβιβασμένες ηθικές αξίες, δεν υπάρχει άνω όριο στον πλουτισμό. 45λεπτες αμοιβές των 70 και 100 ευρώ και βάλε είναι "μεσ' το παιχνίδι" όπως και θεραπευόμενοι οι οποίοι δεν θα δούν ποτέ αποθεραπεία επειδή κρατώνται σε ισόβια συντήρηση, ενασχολούμενοι ΜΟΝΟ με τα ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΑ και ποτέ με τα ΚΥΡΙΑ προβλήματα τους.
Θα έρχονται ξανά και ξανά μέχρι είτε να αλλάξουν θεραπευτή, είτε να εγκαταλείψουν την ψυχοθεραπεία επειδή ο θεραπευτής ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ να ασχοληθεί με τα ΚΥΡΙΑ προβλήματα του (βλέπε σχόλια #16, #20, #30, #32 και #34 στην παρούσα ανάρτηση). Σε ρωτάω: Είναι αυτό λύση;
Με την τρέχουσα μορφή θεσμικού πλαισίου, έχεις τον Άννα (κυβερνητική διαχείριση, νομοθεσία, σχολές ψυχολογίας / ψυχοθεραπείας, νοσηλευτικά ιδρύματα, υπουργείο υγείας και συλλόγους ΣΕΨ/ΠΨΣ) και τον Καιάφα (3100 εγγεγραμμένοι ψυχολόγοι / ψυχοθεραπευτές).
Ο Άννας ελέγχει το θεσμικό πλαίσιο και αφήνει τον Καιάφα να αλωνίζει ανεξέλεγκτα, και ο Καιάφας σηκώνει τα χέρια λέγοντας "δεν φταίω εγώ... οι άλλοι συνάδελφοι μου... το θεσμικό πλαίσιο". Το αποτέλεσμα είναι ότι ο θεραπευόμενος παραμένει απροστάτευτος, δεν έχει πρόσβαση σε ουσιαστική θεραπεία και καταδικάζεται σε ισόβια συντήρηση χάριν της κονόμας. Εσύ λες "θα ψάξεις να βρεις την άκρη". Και εγώ σου λέω "συμφωνώ, ΑΛΛΑ...!". Εγώ έχω μια κάποια αντίληψη. Την έχει αυτή την αντίληψη ένα παιδί; Ένας ηλικιωμένος; Ένας αμόρφωτος; Ένας ασθενής; Για αυτούς δεν πρέπει να υπάρχει πρόνοια; Γιατί να αφήνονται στην τύχη τους επειδή έχουν λιγότερες ικανότητες από εμένα; Αυτό δεν είναι και το θεμέλιο της ισότητας και ισονομίας; Ειδεμή πάμε στο νόμο της ζούγκλας. Επιβίωση του ισχυρότερου. Επιβίωση του ικανότερου.
Εάν απαιτήσουμε την ψυχοθεραπεία μέσω δημόσιων ιδρυμάτων, ενώ παράλληλα ελέγχονται σε ότι αφορά την παραγωγικότητα τους οι ψυχοθεραπευτές του δημοσίου, τότε ο Άννας δεν έχει που να κρυφτεί επειδή κρατάει πλέον όλα τα χαρτιά. Έλεγχο θεσμικού πλαισίου και εφαρμογή.
Στο σημείο αυτό αρχίζεις και παίρνεις τα σώβρακα από τους "διαχειριστές" των ιδρυμάτων αφήνοντας τους στον άσσο. Αν μη τι άλλο, μια κάποια ουσιαστική δικαίωση θα την έχεις. Άλλο που δεν θα συμφέρει τους μόνιμους κηφήνες που ζούν στην πλάτη του θεραπευόμενου (βιομηχανία ζάχαρης, καπνοβιομηχανίες, βιομηχανίες οινοπνευματωδών, νόμιμα/παράνομα ναρκωτικά, φαρμακοβιομηχανίες, ψυχολόγοι/ψυχίατροι, ιατρικές υπηρεσίες για τις πιο πάνω καταχρήσεις, νεκροθάφτες).
Μέχρι το δημόσιο να προσφέρει αυστηρά ελεγχόμενη ως προς την παραγωγικότητα ψυχοθεραπεία συνιστώ ο κάθε θεραπευόμενος να αναζητήσει ΟΠΟΙΑ ΑΛΛΗ ΜΕΘΟΔΟ ΚΡΙΝΕΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΒΡΕΙ ΨΥΧΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΚΑΙ ΗΡΕΜΙΑ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΟΔΟΥ.
