Originally Posted by
Vagabond
Με τα έντονα εννοούσα ότι εμένα μου ήρθε σαν αεράκι σε λιακάδα, εσένα μπορεί να σου έρθει σαν ζεστασιά, ό,τι κάνει τον καθένα μας χαρούμενο.
Ξέρεις πότε η ιδέα του θανάτου με έκανε να χαμογελάω και να νιώθω λαχτάρα γιαυτό? Όταν έπιασα ΤΟΝ πάτο. Όταν νόμισα ότι χάνω το μυαλό μου. Δεν το είχα ξαναζήσει αυτό το πράγμα, πάντα ο θάνατος για εμένα ήταν απόδραση από τον πόνο όπως λες κι εσύ... συνήθως ήθελα να το κάνω, αλλά μισούσα κι όλας τον εαυτό μου γιαυτό, επειδή το έβλεπα του στιλ "δεν τα καταφέρνω, να πεθάνω να ησυχάσω", ή του στιλ "ψόφα άχρηστη" και εγώ - με πλήγωνα και με έβαζα σε φαύλο κύκλο. Όταν όμως έπιασα πάτο, δεν με ένοιαζε ούτε αν είναι φυγή, ούτε αν θα πονέσει τους δικούς μου, ούτε αν είμαι άχρηστη, τίποτα. Δεν μπορούσε πια τίποτα να με πληγώσει, γιατί ήμουν ήδη μια κόκκινη, ματωμένη μάζα εσωτερικά που ούρλιαζε. Και τότε ο θάνατος δεν ήταν φυγή ή αποτυχία ή τίποτα τέτοιο, ήταν... δεν ξέρω πώς να το πω. Πόθος. Ευτυχισμένη φαντασίωση. Και με έπιασα να χαμογελάω στην σκέψη, λες και σκεφτόμουν τον έρωτα της ζωής μου, και όχι να με μαστιγώνω. Και τότε τρόμαξα. Έχω ορκιστεί ότι δεν πρόκειται να κάνω κάτι τέτοιο όσο ζουν οι γονείς μου, γιατί δεν θέλω να τους φορτώσω και αυτό, αρκετό πόνο έχουν φάει από εμένα. Αλλά τρόμαξα, γιατί εκείνη την στιγμή... δεν με ένοιαζε.
Και ναι ρε συ, με νοιάζει. Τι, επειδή δεν σε ξέρω? Δεν έχει σημασία. Ο καθένας που δεν το νικάει και δίνει τέλος θα μπορούσε να ήμουν εγώ. Δεν είναι πιο δυνατό από εσένα. Η κατάθλιψη είναι μαραθώνιος, όχι σπριντ... δεν είναι πιο δυνατή, αλλά είναι κούρσα αντοχής. Σφίγγεις δόντια και κάνεις υπομονή, παίρνεις όλη τη βοήθεια που χρειάζεσαι, και θα δεις στο τέλος ποια είναι πιο δυνατή.
