Originally Posted by
dwyn
Δε μπορώ να κάνω τίποτα αν ο άλλος δεν είναι ερωτευμένος, το αντιλαμβάνομαι αυτό...όπως έγραψα και πιο πάνω, με το ζόρι δε γίνεται τίποτα. Γι'αυτό και ποτέ δε μπήκα στη διαδικασία να διεκδικήσω τίποτα ούτε να τον κάνω να νιώθει άσχημα επειδή έφυγε, ούτε τίποτα. Κάθησα και το πήρα όλο επάνω μου.
dwyn, πολύ σωστά δεν ζόρισες την κατάσταση όταν θέλησε να φύγει. Όμως κακώς το παίρνεις όλο επάνω σου. Δεν είναι όλο επάνω σου, γιατί ήσασταν δύο σε αυτή τη σχέση. Δεν ξέρω αν από μόνος του (παρότι όπως λες εσύ δεν διεκδίκησες κάτι) νιώθει άσχημα που έφυγε ενώ έλεγε άλλα, όμως αναμφισβήτητα ένιωθε άσχημα μένοντας. Γιατί? Δεν το ξέρουμε, υποθέσεις κάνουμε. Όπως και δεν ξέρουμε γιατί έμενε. Οι υπεραπλουστεύσεις του τύπου 'μένει επειδή ερωτεύτηκε', 'φεύγει επειδή ξεερωτεύτηκε', είναι πολύ χρήσιμες για να νιώσουμε ασφάλεια ή αντίστοιχα να ανακουφιστούμε μετά από τη λήξη μιας σχέσης, και ναι, καλό είναι να μην ξεχνάμε τον παράγοντα 'επιθυμία'. Όμως οι άνθρωποι είναι πολύπλοκα όντα, και παρά τα όσα δηλώνουν οι φυλλάδες της λαϊκής ψυχολογίας, οι άνθρωποι δεν νιώθουν μόνο κι όλα ωραία και καλά, σκέφτονται κιόλας, έχουν αντιφάσεις, διλήμματα, συγκρούσεις, μπερδεύονται, συχνά δεν είναι εύκολο να διαλέξουν έναν δρόμο. Δεν ξέρω βέβαια αν ο δικός σου είχε πράγματι μπει σε τέτοιες διαδικασίες... αλλά όπως λες κι εσύ παρακάτω, η ξαφνική μεταστροφή σαφώς και δεν ήταν 'ξαφνική'.
Όμως, πότε το καταλαβαίνει κανείς αυτό; Ξυπνάει ένα πρωί και απλά το αποφασίζει; Δε νομίζω. Θεωρώ πως το έχει στο μυαλό του αρκετό καιρό...δεν ξυπνάς απλά μια μέρα να πεις "δεν είμαι πια ερωτευμένος, φεύγω". Κι όμως σε μένα αυτό έγινε. Μερικές μέρες μετά τις διακοπές μας, και ενώ είχαμε περάσει τέλεια (το περιμέναμε πολύ καιρό, ειδικά εκείνος που το είχε ετοιμάσει και με άκρα μυστικότητα, για να είναι έκπληξη για μένα) με πήρε απλά τηλέφωνο να μου πει τέλος. Δε γίνεται αυτό να συνέβη ξαφνικά. Άρα σημαίνει ότι το είχε στο μυαλό του. Και να σου πω ότι πριν γίνει αυτό, τον Φεβρουάριο (την ημέρα του ακατανόμαστου που λες κι εσύ :p , γιατί πάντα το κοροιδεύαμε μεταξύ μας...) κάθησε και μου εξομολογήθηκε για τα αισθήματά του και για το οτι νιώθει ερωτευμένος, όμορφα κλπ κλπ (δε θέλω καν να το θυμάμαι...εσύ μου το θύμισες..). Αφού θυμάμαι, δεν το πίστευα! Δεν το πίστευα, ότι κάτι που σχολιάζαμε για πλάκα, μια άσχετη γιορτή, στάθηκε αφορμή για να μου πει πράγματα που έτσι κι αλλιώς εγώ έβλεπα ότι τα ένιωθε. Ποτέ δεν ήμουν άνθρωπος να απαιτώ ή να περιμένω από τον άλλο να μου πει π.χ. "σ'αγαπάω" ή "είμαι ερωτευμένος" κλπ κλπ. Θεωρώ πως φαίνεται αυτό αν πραγματικά το νιώθεις...
Ναι, όντως πρέπει να το είχε στο μυαλό του καιρό. Αυτά που σου έλεγε, μπορεί και να τα ένιωθε, εξάλλου όπως λες αυτό έδειχνε κιόλας. Πιθανώς όμως να ένιωθε και να σκεφτόταν κι άλλα, που ποτέ δεν σου είπε. Είπαμε, οι άνθρωποι είναι πολύπλοκα όντα... :) Δες το θέμα που έχει ανοίξει ο tingerbell, για τις ανασφάλειες στη σχέση. Κάποιες φορές, παρά τα καλά μας αισθήματα για έναν άνθρωπο, οι ανασφάλειες, οι ενοχές, το συναίσθημα μειονεξίας (απέναντι σε έναν άνθρωπο που είναι σταθερός, που μας προσφέρει πολλά, ενώ εμείς έχουμε αμφιβολίες), σαμποτάρουν τα καλά μας αισθήματα. Άλλες πάλι φορές, οι άνθρωποι διχάζονται, τους αρέσει κάποιος, τους αρέσει και κάποιος άλλος ή κάτι άλλο. Κι άλλοτε πάλι, ο έρωτας κι η αγάπη δεν είναι επαρκή, κατά την κρίση του ατόμου. Ζητά κι άλλες προδιαγραφές. Άλλοτε πάλι, ο αρχικός ενθουσιασμός έχει χαθεί και βρέθηκε αλλού. Για τίποτα από όλα αυτά, αν κάτι από όλα αυτά συνέβη, δεν φταις εσύ. Και αν δεν σου έδειξε τίποτα εκείνος, προφανώς δεν θα μπορούσες να το καταλάβεις. Δυστυχώς, κι η επικοινωνία χρειάζεται δύο, και πομπό και δέκτη.
Και όταν με προσέγγισε πάλι, μετά από αρκετούς μήνες, ήταν μια εξομολόγηση και πάλι, ανευ προηγουμένου. Δε μπορώ να το αντέξω ότι το πήρε πίσω. Καλύτερα να μην είχε πει τίποτα και να με άφηνε να ξέρω πως δε θα είμαστε μαζί ποτε. Θα μου πεις, το ίδιο δε συμβαίνει και τώρα; ΝΑΙ. Απλά εγώ, δε μπορώ να το δω, τον είδα και με την άλλη και έχω καταρρεύσει πια. Τι να τις κάνω και τις εξομολογήσεις και όλα όσα προηγήθηκαν...
Τίποτα. Να τις κρατήσεις σαν κάτι όμορφο, όχι σαν κάτι ψεύτικο. Αν είχες βέβαια κάποιες αποδείξεις ότι σε κορόιδευε, π.χ. αν σε απατούσε για μεγάλο διάστημα, αν ήξερες ότι μπροστά σου δήλωνε ερωτευμένος και πίσω σου δήλωνε το αντίθετο, θα ήταν αλλιώς. Ναι, σαφώς θα ήταν καλύτερα να μην είχε κάνει εξομολογήσεις και μετά να τις πήρε πίσω. Το ότι το έκανε, δείχνει περισσότερο αστάθεια κι επιπολαιότητα κι ότι εστίαζε στις δικές του ανάγκες.
Τώρα όμως δε μπορώ να πιστεψω τίποτα, ότι δε συνέβη κάτι. Τα φαντάστηκα μάλλον εγώ, ήταν όλα στο μυαλό μου. Δε γίνεται ο ίδιος άνθρωπος να φεύγει ξαφνικά μια μέρα. Κι ενώ συνειδητοποιεί τί έχει κάνει, να συνεχίζει μήνες μετά να με πληγώνει, ενώ ξέρει ότι ένας τρόπος υπάρχει για να με κάνει να νιώσω καλά ξανά.
Δεν εξηγείται με τίποτα, παρά μόνο με το ότι δεν αισθανόταν τίποτα ποτέ, απλά εγώ φταίω που δεν το κατάλαβα.
Έχεις δίκιο, δεν γίνονται οι αλλαγές μέσα μας σε μια μέρα. Όμως βλέπεις, τελικά ήταν εστιασμένος στον εαυτό του κι ενδεχομένως δεν μπορούσε να νιώσει τις δικές σου ανάγκες. Ίσως να φταις που δεν του έδωσες να τις καταλάβει πιο ξεκάθαρα. Ίσως περίμενες από εκείνον να νοιαστεί και να μην σε πληγώσει, οπότε δεν έθεσες πιο αυστηρά όρια. Αλλά μην λες ότι δεν αισθανόταν τίποτα ποτέ, προφανώς κι αισθανόταν, αν τον ρωτούσαμε φαντάζομαι θα έλεγε ότι ναι, ένιωσε. Απλά δεν ένιωσε αυτά που εσύ θα ήθελες να νιώσει, δεν έκανε αυτά που εσύ θα ήθελες να κάνει, δεν ένιωσε όπως εσύ ένιωσες. Χωρίς αυτό να υποβαθμίζει την αξία των όποιων δικών του συναισθημάτων. Την αξία που έχουν όμως για τον ίδιο. Θα μου πεις, τι νόημα έχει? Έχει νόημα, αν αυτό σε κινητοποιήσει να βρεις έναν άνθρωπο που θα ταιριάζετε στον τρόπο που βιώνετε κι εκφράζετε το συναίσθημα, καθώς και στον τρόπο που παίρνετε αποφάσεις.
Δε μπορώ να σκεφτώ το ότι πιθανόν δε θα ήθελα να είμαι με ένα τέτοιο άνθρωπο, γιατί δε μπορώ να σκεφτώ το να μην είμαι μαζί του. Φυσικά σκεπτόμενη το πώς έχει μάθει να σκέφτεται και να ενεργεί, ξέρω το ότι είναι απολύτως αναμενόμενο και να βρει άλλη το συντομότερο, και να βρει καποια ομορφότερη, και να βρει κάποια μικρότερη. Έτσι σκεφτόταν πάντα, απλά εγώ δεν ήθελα να το βλέπω. Και, για να πω την αλήθεια, πίστευα πως τελικά άξιζα για έναν άνθρωπο να προσέξει κι άλλα πράγματα σε μένα πέρα από τα εξωτερικά μου χαρακτηριστικά. Το λέω και το ξαναλέω αυτό για την εμφάνιση και πολλοί θα απορήσουν, και δικαίως. Πραγματικά όμως, δε θα μπορούσα τώρα να νιώθω πιο άσχημη και πιο αποτυχημένη. Και νιώθω τόσο μεγάλη ξαφνικά, σα να είμαι 100 χρονών, δεν έχω διάθεση για τίποτα, καταλαβαίνεις λοιπόν ότι το να γνωρίσω κάποιον, να ερωτευτώ, να νιώσω όμορφα με μένα πρώτα και πάνω από όλα, είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας...δε θέλω να κλαίγομαι συνέχεια, πραγματικά και γι'αυτό νιώθω άσχημα. Αλλά δε μπορώ, νιώθω πως δε μπορώ να ζήσω τίποτα ή να κάνω απολύτως τίποτα. Θέλω απλά να σκέφτομαι ότι θα το μετανιώσει, χωρίς να σκέφτομαι ότι έτσι που φέρθηκε δε μπορούμε ποτέ να είμαστε μαζί...
Αχ, ναι το λες και το ξαναλές αυτό για την εμφάνιση, όμως προηγουμένως είπες ότι είναι δική σου σκέψη, δεν στο είπε ποτέ ο ίδιος. Το συμπεραίνεις από τα γούστα του κι από τη μετέπειτα επιλογή του. Είναι όμως κι αυτό ένα σενάριο καλή μου, όχι αδιαμφισβήτητο γεγονός. Αλήθεια, σου έλεγε ποτέ πόσο όμορφη σε βρίσκει? Η εμφάνιση από μόνη της σαφώς και δεν αποτελεί εγγύηση για την επιτυχία μιας σχέσης. Μιας και είναι όμως σημαντικό να βρίσκουμε ελκυστικό το σύντροφο, σου εύχομαι να βρεις κάποιον που θα του αρέσεις ΚΑΙ για την εξωτερική σου εμφάνιση, όχι μόνο για όλα τα άλλα ΠΕΡΑ από την εμφάνιση. :)
Και να σου πω και κάτι;; Εκείνος ήταν πάντα της άποψης να γνωρίζουμε πολλούς ανθρώπους, ήθελε να έχει εμπειρίες με πολλές κοπέλες, νιώθει ότι κάτι χάνει όταν είναι με κάποια για πολύ καιρό (εγώ ήμουν η μεγαλύτερη σχέση σε διάρκεια που είχε ποτέ. Η δεύτερη μεγαλύτερη ήταν γύρω στον ένα χρόνο και οι άλλες από ένα έως λίγους μήνες). Από την άλλη παραδέχτηκε κάποτε ότι δεν έχει κερδίσει ουσιαστικά κάτι με το να πηγαίνει από'δω κι από κει, αλλά ότι κι εμένα "πρέπει να με αφήσει". Εγώ ποτέ δεν ήμουν έτσι, και είχα πολύ λίγες, ελάχιστες σχέσεις. Και τώρα εύχομαι να είχα περισσότερες, γιατί σκέφτομαι ότι θα είχα περισσότερες εμπειρίες για να διαχειριστώ καλύτερα αυτή την κατάσταση. Μετανιώνω λοιπόν για τα πάντα στη μέχρι τώρα ζωή μου. Νιώθω ότι δεν έχω πετύχει απολύτως τίποτα πουθενά, όταν ακόμη και με αυτό τον άνθρωπο, δεν κατάλαβα πως κάτι πήγε στραβά...
