Χαχαχαχαχαααα! Πραγματικα γελασα.. τοτε σιγουρα δεν ηταν αστειο αλλα τωρα θα πρεπει και εσυ να γελας! :)
Printable View
Χαχαχα!! Τότε ήταν ο εφιάλτης μου!!! Τώρα ναι, γελάμε πολύ και οι 2 με αυτό, γιατί πλέον πέρασαν τα χρόνια και του το έχω πει!!! (και ναι, τώρα πια δυστυχώς κανπίζω κι εγώ!) :P
Oταν ημουν και εγω πιτσηρικας δε φοβομουν και πολλα. Βεβαια οι αδερφες μου επειδη δεν ειχαν με τι να ασχοληθουν και περνουσαν αρκετη ωρα στο να με φοβισουν... Το πετυχαν εν μερη αφου μπορεσαν να μου κολλησουν την ιδεα οτι οι κατσαριδες ηταν κατι τοσο τρομαχτικο με αποτελεσμα να τις φοβαμαι μεχρι μια ηλικια..... Τωρα βεβαια εννοειται πως δε τις φοβαμαι απλα αηδιαζω και αναγκαστικα κουβαλαω ενα μεγαλο αριθμο απο νεκροταμπελα τους.......... R.I.P dead roaches......
τα φαντάσματα! πλέον τα συνήθισα γιατί τα βλέπω κάθε μέρα... είναι τόσο καλά που κανω συζήτηση μαζί τους...
αμάν! ρε λες να έχω παραίσθησης?? OMG... :cool:
λολ!τωρα που το σκεφτομαι με τρομαζε και μια λουτρινη μαιμου που μου ειχαν αγορασει αλλα ημουν πολυ μωρο ακομα,μαλιστα την εβαζαν μπροστα στις σκαλες που ειχαμε για να πλησιαζω,α!και ενα αλλο περιεργο δεν ξερω αν ειχατε κατι αναλογο,εκεινα εκει τα κουνιστα ζωακια στην παιδικη χαρα ενοιωθα σαν να ηταν ζωντανα,λες και ειχα παρει LSD,δεν το ειχα πει σε κανεναν το θυμαμαι σαν ονειρο.
εγω μικρος ειχα μεγαλη φοβια με τους κλοουν.Ειχα ενα μεταλλικο καλλαθι για παιχνιδια κ στην μια μερια του απικονιζοντανο κλοουν και το τσιρκο του απο πισω.Το φοβομουν τοσο πολυ που του ειχα παντα σε μια γωνια ετσι ωστε ο κλοουν κοιταει τον τοιχο και να μην φεναιτε η φατσα του.Μολις μετακομισαμε τον πεταξαμε.(χαρες εγω)