Originally Posted by
-moonlight-
Αν σου πω πως έχω δακρύσει διαβάζοντας αυτά που έγραψες θα με πιστέψεις; Πραγματικά στο λέω. Και μετά λες πως είσαι χαζός. Αν καταλάβαινα πως είσαι χαζός, αν μου το "περνούσες" δηλαδή, θα έκλαιγα από οίκτο, όχι από συγκίνηση και "θυμό", γιατί όχι ρε γαμώτο, δεν είσαι χαζός που να χτυπιέσαι κάτω! Δεν υπάρχει μόνο ένα είδος νοημοσύνης, δεν είναι το παν η εξυπνάδα και οπουδήποτε νιώθει ο καθένας πως υστερεί, μπορεί να το εξασκήσει. Οκ, ίσως του πάρει περισσότερο χρόνο να λύσει μια άσκηση στα μαθηματικά απ' ότι θα έπαιρνε σε κάποιον με μαθηματικό μυαλό, αλλά και πάλι θα την έλυνε. Ακόμη και το άρθρο που μου έστειλες γράφει για μεθόδους αντιμετώπισης. Εσύ ο ίδιος λες πως μιμείσαι τους άλλους και τα καταφέρνεις. Κάνε και μια ψυχοθεραπειούλα και όλα καλά. Αν θες όμως να βάζεις την ταμπέλα του χαζού στον εαυτό σου και να το πιστεύεις, οκ, το ξέρω πως εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι :) Εγώ από αυτό που μου έστειλες κράτησα αυτό "τα άτομα με Άσπεργκερ έχουν λιγότερα προβλήματα με τη λεκτική επικοινωνία και έχουν συνήθως μέση ή και ανώτερη νοημοσύνη".
Συμφωνώ με ό,τι σου έγραψε η Ρέα. Όλοι μας είμαστε διαφορετικοί. Πήγαινε σε όλες τις χώρες του κόσμου, δεν θα βρεις έναν άνθρωπο που να είναι ΙΔΙΟΣ με έναν άλλο. Βλέπεις πως ακόμη κι' αν έχεις την ίδια ασθένεια σε κάποιον άλλον, ο καθένας το βιώνει διαφορετικά, ο καθένας απομονώνεται για τους δικούς του λόγους, ο καθένας κάνει διαφορετικές σκέψεις και νιώθει διαφορετικά. Νιώθει διαφορετικός γιατί είναι διαφορετικός και μοναδικός. Και φυσικά αυτό του στοιχίζει γιατί πολύ δύσκολα θα τον καταλάβει κάποιος άλλος. Οι άνθρωποι σήμερα έχουμε αποξενωθεί εντελώς, δεν μας ενδιαφέρει και τόσο να αναπτύξουμε την συναισθηματική μας νοημοσύνη, να ακούσουμε πραγματικά με ενδιαφέρον τι έχει να μας πει ο άλλος και να τον νιώσουμε, γι' αυτό όπως λες υπάρχει και η επικίνδυνη πιθανότητα να φτάσουμε 40 χρονών και να είμαστε τελείως μόνοι, είτε πάσχουμε από κοινωνική φοβία, είτε κατάθλιψη, είτε το σύνδρομο που λες, είτε οτιδήποτε άλλο... Δεν θα έλεγα ποτέ "Ευχαριστώ Θέε μου που μου έστειλες την κατάθλιψη για να με δυναμώσει και να με κάνει να νιώθω ξεχωριστή" και οτιδήποτε τέτοιο χαζό που μπορεί να ακούμε γιατί όλα έχουν τα ρίσκα τους και έτσι κι' αλλιώς όλοι μας είμαστε ξεχωριστοί. Στο έγραψα γιατί σιχάθηκα να βλέπω ανθρώπους να κάνουν πράγματα μόνο και μόνο για να αρέσουν σε κάποιους άλλους και να φέρονται σαν σκυλάκια που ακολουθούνε συνεχώς από πίσω τον ιδιοκτήτη. Από την άλλη, να μην φτάσουμε και στο άλλο άκρο να πιστεύουμε πως δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε με κανέναν και πως θα είμαστε για πάντα μόνοι...