Ο νέος ψυχοθεραπευτής μας, θα διαπιστώσει - αν δεν το γνώριζε ήδη - ότι δεν τον συμφέρει
ΚΑΘΟΛΟΥ ΜΑ ΚΑΘΟΛΟΥ να αποθεραπευθεί έστω και ένας πελάτης του γιατί αυτό θα σημάνει είτε το να μην πληρωθεί "κάτι" από τα όσα προανέφερα, ή ότι θα κλείσει το γραφείο του και θα πετάξει 6 ή 13 χρόνια σπουδών.
Στο σημείο αυτό ίσως σκεφτεί ότι θα έπρεπε ως επαγγελματίας να εξαιρείται της φοροεπιδρομής και ότι δεν είναι δυνατόν να παρέχει καλές ψυχοθεραπευτικές υπηρεσίες εάν εξαναγκάζεται να ιεραρχήσει τις εισπράξεις πριν από τις ανάγκες των θεραπευομένων ή ότι ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ το επάγγελμα του να εντάσεται σε δημόσιες παροχές υγείας αποδεσμεύοντας τον από άμεσες συναλλαγές με τον θεραπευόμενο. Όπως και να έχει, μετά από πολύ (ή λίγο) στριφογύρισμα, αποφασίζει να κάνει ότι κάνουν οι πιο πολλοί, αν όχι όλοι, στο επάγγελμα του. Δηλαδή να κρατήσει τον θεραπευόμενο σε ισόβια συντήρηση ενασχολούμενος
ΜΟΝΟ με τα δευτερεύοντα προβλήματα αυτού. Για να το κάνει αυτό θα εκτρέπει την διαδικασία από το
ΚΥΡΙΟ πρόβλημα όποτε πάει ο θεραπευόμενος "να το αγγίξει" και θα εφαρμόζει "κάτι" από τα όσα αναφέρω στην ανάρτηση
ΚΑΚΕΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΨΥΧΟΛΟΓΩΝ / ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΩΝ (URL:
http://www.e-psychology.gr/forum/thr...A4%CE%A9%CE%9D).