Originally Posted by
Mairi85
Αγαπητέ μου.. Αρχικά θα σταθώ στο ότι ανέφερες ότι αντιμετωπίζω τον άντρα μου σαν γκόμενό μου. Αυτό το αυθαίρετο συμπέρασμα το έβγαλες από μόνος σου διότι ποτέ δεν έχω αναφερθεί σε αυτόν με αυτό τον τρόπο. Θα σε παρακαλούσα λοιπόν να είσαι πιο συμμαζεμένος στους χαρακτηρισμούς σου.
Το ότι εδώ ακούγεται μόνο η δική μου άποψη συμβαίνει λόγω του γεγονότος ότι εγώ έχω τραβήξει ότι τραβάω που χρειάστηκε να ζητήσω ψυχολογική υποστήριξη και βοήθεια. Παρόλα αυτά έχω αναφέρει πολλές φορές τις απόψεις του άντρα μου, και κυρίως αυτές αναφέρω οπότε είναι σαν να σου λέει και τη δική του άποψη. Εάν δεν το είδες αυτό μάλλον κάποιο πρόβλημα έχεις εσύ.
Από κει και πέρα το καλό του παιδιού μου με ενδιαφέρει πάνω απ όλα και σίγουρα δεν είσαι εσύ ο αρμόδιος να μου επισημάνει να μη κοιτάζω την πάρτη μου και όχι του παιδιού μου. Πίστεψέ με με νοιάζει και την αγαπάω παραπάνω από τον καθένα και σίγουρα παραπάνω από σένα γι αυτό το στόμα σου κλειστό πάνω σε αυτό το θέμα θα σε παρακαλούσα πολύ.
Όσον αφορά το γιατί προχώρησα σε όλα αυτά αναγνωρίζω τα λάθη μου αλλά αν έχεις κάποια ιδέα, πολλά εμφανίζονται όχι στην αρχή μιας σχέσης αλλά στην πορεία. Στις αρχές πιστεύεις ότι όλα είναι παροδικά και κάτι θα γίνει, δυστυχώς όμως δε γίνεται πάντα έτσι μέχρι που είναι αργά.
Όσο για το αν έχω τη γνώμη του άντρα μου ψηλά, το σεβασμό φίλε μου και την εκτίμηση την κερδίζεις, δεν έρχεται μαζί με τίτλους όπως σύζυγος και άντρας. Και αυτός δε σεβάστηκε ποτέ μια γυναίκα που ήταν πάντα δίπλα του στα πάντα αποδεδειγμένα, εγώ γιατί να το κάνω τώρα? Οπότε όχι δε θα χωρίσω αν συμφωνεί και ο άντρας μου, θα χωρίσω αν το κρίνω εγώ καλό για το παιδί μου και για μένα. Γιατί καλύτερα από τη μάνα δεν ξέρει κανείς.