Originally Posted by
απελπισμένη 22
ge0rge, kounelaki1 και DOMINO σας καταλαβαίνω όσο δεν φαντάζεστε. Κι εγώ έχω πολλά πολλά χρόνια στο ίδιο έργο θεατής. Ειδικά φέτος τον χειμώνα πέρασα δραματικά. Δεν ήθελα να πάω για δουλειά ούτε και να βγω έξω από το σπίτι. Ένιωθα μεγάλη αναστάτωση κάθε φορά που έπρεπε να βγω. Η δουλειά μου που κατά τα άλλα με ικανοποιεί έγινε ένας μεγάλος εφιάλτης. Όταν έμπαινε κάποιος στο γραφείο ειδικά γνωστός που ένιωθα ότι μπορεί και να εκτεθώ στα μάτια του, μου ερχόταν να φύγω και να βάλω τα κλάματα. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι δεν θέλω και δε μπορώ να ξαναπάω για δουλειά. Αυτό με τρομοκράτησε. Μετά από συνεχείς προτροπές των φίλων μου κατέληξα στην καρέκλα του ψυχολόγου. Δεν είμαι ακόμη καλά. Έχω πολύ δρόμο μπροστά μου και το ξέρω. Όμως είμαι ευγνώμων γιατί αρχίζω και ξαναβρίσκω λίγο τον εαυτό μου μετά από τουλάχιστον 5-6 μήνες πολύ μεγάλης ταλαιπωρίας που μόνο όποιος το έχει περάσει μπορεί να καταλάβει.
Είμαι σίγουρη ότι η δουλειά δεν είναι το πρόβλημα ούτε το δικό σας ούτε το δικό μου. Αυτό που κατάλαβα εγώ είναι ότι έχουμε πιέσει πάρα πολύ τον εαυτό μας με αποτέλεσμα να αντιδρά προκειμένου να μας αφυπνίσει. Για μένα (και το γνωρίζω ότι στους περισσότερους αν όχι σε όλους μας τα χρήματα δεν περισσεύουν) η ψυχοθεραπεία είναι ίσως η μοναδική και πιο μόνιμη λύση στο πρόβλημα. Το μόνο κακό είναι ότι είναι μια μακροχρόνια διαδικασία ανακάλυψης του εαυτού μας, δεν είναι ένα χάπι που θα το πάρουμε και σε 1-2 βδομάδες θα καταλάβουμε τη διαφορά.
Α, και επειδή διάβασα όλα τα post, ge0rgeμην απορρίπτεις την ψυχοθεραπεία. Ίσα ίσα που αυτή η ταινία τρόμου που έζησες ως παιδί όπως είπες πρέπει να γιατρευτεί. Και kounelaki1 μην είσαι απολύτως σίγουρη ότι μπορείς να το ελέγξεις. Σου το λέω από προσωπική εμπειρία. Εγώ έκανα υπομονή και ουσιαστικά κουκούλωνα το πρόβλημά μου για πάνω από 25 χρόνια (είμαι 41 προς αποφυγή παρεξηγήσεων). Ο άντρας μου με τον οποίο είμαστε μαζί 18 χρόνια δεν είχε ιδέα για το τι περνάω. Γιατί νόμιζα ότι μπορώ να το ελέγξω. Και ήρθε η ώρα που δε μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Μόνο τότε κατάλαβα το κακό που έκανα στον εαυτό μου που δε ζήτησα βοήθεια νωρίτερα. Πολύ νωρίτερα. Και αν δε σκεφτόμουν ότι έχω μικρά παιδιά που με χρειάζονται να είμαι κοντά τους, δεν ξέρω και αν θα το έπαιρνα απόφαση. Και DOMINO δε λέω ότι δε βοηθά καθόλου η ομοιοπαθητική αλλά νομίζω ότι ούτε κι αυτή λύνει το πρόβλημα. Έκανα κι εγώ για 2,5 χρόνια. Τελικά όμως δεν με απέτρεψε από το να περάσω όλο αυτό το λούκι τον χειμώνα που μας πέρασε.. Γι' αυτό σκέψου το.
Δεν ξέρω αν βοήθησα. Το εύχομαι. Όλοι στην προσπάθεια βρισκόμαστε. Μακάρι να μπορέσουμε να το παλέψουμε. Σας το εύχομαι όπως το εύχομαι και στον εαυτό μου και σε όλον τον κόσμο.
