Originally Posted by
elisabet
Οτι είναι εν μέρει ένα μανιακό και παρανοικό επεισόδιο δεν θα διαφωνήσω καθόλου! χαχαχα
Πάντως δεν έχω σκεφτεί καν αυτά που λες "είμαστε η εξαίρεση κτλ", και όντας ερωτευμένη και τρελαμένη εντελώς. Ϊσως να το ελπίζω ενδόμυχα βέβαια, αλλά συνειδητά όχι. Ακόμα και τότε μπορώ να αναγνωρίσω οτι δεν αποτελώ ούτε εγώ ούτε ο άλλος καμιά εξαίρεση και περιμένω μάλιστα και τον χρόνο που θα αρχίσει να "ξεθυμαίνει" όλο αυτό το μανιακό επεισόδιο και να μπαίνει σε πιο πραγματικές διαστάσεις.
Η διαφορά ίσως είναι στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε αυτη την πιθανή "κουτσουκέλα". Όπως λέγαμε και τις προάλλες, εγώ μπορώ να το κατανοήσω ως ένα λάθος ανθρώπινο κι αυτό μέσα στα τόσα άλλα που μπορει να κάνω κι εγώ, ενώ εσύ αυτό δεν το δέχεσαι ως λάθος, το θεωρείς την απόδειξη ίσως οτι αυτό που ζεις δεν είναι αληθινό. Εγώ συνειδητά επιλέγω να μπω σε αυτό μανιακό επεισόδιο όπως λες, όχι νομίζοντας πως θα ναι τέλειο, αλλά θεωρώντας πως τα όποια λάθη του δεν θα με νοιάξουν, δεν θα μου αλλάξουν αυτό που νιώθω, δεν θα αμαυρώσουν την ευτυχία που ένιωσα εγώ, ότι κι αν κάνει ο άλλος.
Στην τελευταία μου σχέση πχ το τέλος ήταν πολύ τραυματική εμπειρία για μένα κι ας μη δεν είχε το στοιχείο της απάτης. Σου δίνω τον λόγο μου πως δεν το μετάνιωσα στιγμή! Ότι κι αν κάνει ο άλλος, κι ο μεγαλύτερος μαλακας να αποδειχθεί, εγώ αυτό που ένιωσα δεν αλλάζει, δεν θα έπαιρνα πίσω ούτε μια στιγμή.
Αν δεν επιλέξεις να αφεθείς πραγματικά πάντως - πράγμα καθόλου εύκολο- ρισκάροντας να πιαστείς και κοροιδο και να πονέσεις, δεν πρόκειται να το ζήσεις ποτέ, κι ούτε θα το καταλάβεις όσο κι αν στο λένε. "οικειοθελής παράδοση όπλων στα χέρια αγαπημένου εχθρού" διάβασα κάπου για τον έρωτα και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη.
Βέβαια ξαναλέω, οτι μιλώ εκ του ασφαλούς με την έννοια οτι δεν ξέρω αν θα ήμουν τόσο "μάγκας" αν με είχε προδώσει κάποιος τόσο πολύ και το μάθαινα. Εκεί είναι το πιο δύσκολο νομίζω να μπορέσεις να βρεις ξανά την ισορροπία σου και να μην χάσεις την πίστη σου.
