Originally Posted by
viki38
Καλημερα και απο μενα , λιγες μερες αργοτερα , οχι οχι δεν μπορω να πω οτι ειχα ακομα καποια εξαρση με το γνωστο απαισιο συμπτωμα καθως απο το μυαλλο περναει στο σωμα και το ταλαιπωρει αλυπητα . Ομως παραυτα η σκεψη εκει , ο φοβος γνωριμος παντα μεγαλος , παντα να σχιζει το μυαλλο , να απλωνεται σαν ενας τεραστιος τοιχος μπροστα μου . Ενα απλο χαζο συμπτωμα , που κανει τους γιατρους να αδιαφορουνε, με την εννοια οτι δεν ειναι ικανο να τους κινητοποιησει δεινοντας εστω μια μικρη αγωγη , και ομως ειναι ικανο το ατιμο να ξυπνησει καθε μικρο κυτταρο φοβου μεσα μου . Να καθορισει την καθημερινοτητα , τη ζωη μου ολοκληρη , τα σχεδια και τις επιθυμιες μου .