Originally Posted by
cookerman
Επειδή κάποιος αναρωτήθηκε, σας διαβάζω όλους προσεκτικά, έναν προς έναν.
Δεν είμαι ούτε χαζός, ούτε τυφλός. Όπως είπα τα πράγματα θα πάρουν τον (μονο)δρομο που πρέπει να πάρουν. Απλά αυτό θα γίνει με τους δικούς μου πια κανόνες και θέλω. Τόσο καιρό προσπαθώ με κάθε τρόπο να εξαντλησω το παραμικρό ενδεχόμενο να σώσω ότι μπορεί να σωθεί, αυτό το ήθελα για τον εαυτό μου, για να αισθανθώ εγώ ότι έκανα ότι μπορούσα.
Φτάνοντας πλέον στο τέλος των προσπαθειών μου, αισθάνομαι δικαίωση για τον εαυτό μου που πάλεψα τα πάντα αλλά και αγωνία για την επομένη ημέρα που θα μου ξημερώσει. Προσπάθησα να δώσω στον εαυτό μου και στην γυναίκα μου το περιθώριο της επανέναρξης της σχέσης μας και του γάμου μας σε άλλη βάση αφήνοντας ακόμα και την απιστία σε μια σκοτεινή γωνιά του μυαλού μου. Της εδωσα ακόμα και το περιθώριο της ελεύθερης επιλογής, τη συμπαράσταση στο ψυχολογικό αδιέξοδο που είχε, το δικαίωμα στο λάθος. Όπως και να τελείωνε η ιστορία, ήξερα πως από όλο αυτό δεν είχα να χάσω κάτι άλλο εκτός από την υπερηφάνεια και τον εγωισμό μου καθ'όλη τη διάρκεια της προσπάθειας μου. Τώρα που η ίδια αποφάσισε πως όλο αυτό ήταν ένα τεράστιο λάθος, πως φέρθηκε τουλάχιστον ανόητα, και, και, και... τώρα είναι η δική μου στιγμή να κάνω αυτό που θέλω εγώ. Όσο και να το παλεύω μέσα μου, είναι πράγματα που δε μπορώ να τα διαχειριστώ και να τα σβήσω. Και αυτο γιατί πολύ απλά δε με πείθει πλέον. Δεν είναι μόνο η πράξη που είναι η άκρη του μαχαιριού που με έκοψε, είναι η προδοσία σε μένα και στα παιδιά, ο εγωισμός, το ψέμα που με φόβισε η ευκολία με την οποία έβγαινε, είναι το ότι ξέρω πως μέσα της αυτό που έκανε αν δεν τη σταματουσα εγώ θα συνέχιζε να το κάνει... Το να αισθάνεται τύψεις για ότι κακό συνέβη στο σπίτι από όλα αυτά, το ότι με στεναχωρεί και πως θέλει να τη στήσουν σε μια γωνιά και να τη λιθοβολουν, το ότι προσπαθεί συναισθηματικά να ξαναμπεί στο γάμο και να νιώσει δίπλα μου οπως παλιά, για μένα λίγη σημασία εχει πια. Στεγνωσα από συναισθήματα και από εμπιστοσύνη. Και ήθελα να φτασω κάποια στιγμή εκεί, γιατί ήταν η μια άκρη του νήματος που θα μου έδινε μια λύση σε όλο αυτό το βασανιστήριο.
Όσο και αν τη βλέπω στα μάτια και να ξέρω πως ακόμα και σήμερα την αγαπάω, αξίζω κάτι καλύτερο από τα ψίχουλα αγάπης που ανέφερε κάποιος παραπάνω. Πιστεύω στη μεταμέλεια, αλλά όχι σε αυτή τη συγκεκριμένη. Πιστεύω πως η νόσος παίζει το ρόλο της, αλλά δεν είναι ο καθοριστικος παράγοντας. Με πονάει πολύ να βλέπω τόσα χρόνια χαμένα πίσω μου, να ξέρω πως δύο παιδιά κάποιες φορές θα ψάχνουν το μπαμπά τους για να παίξουν στην αυλή ή για να τα βαζει για ύπνο κάποια βράδια όπως έκανε και δε θα τον έχουν, ο πόνος και τα γιατί των οικογενειών μας. Με φοβίζει που θα μείνω μόνος μετά από τόσο καιρό, μέσα σε ένα μήνα βρίσκομαι στην απέναντι πλευρά της ζωής που (νόμιζα ότι) είχα..Η ερωτική μοναξιά, οι υποχρεώσεις, οι άνθρωποι γύρω μου.
Αλλά δε μπορώ άλλη δυστυχία και πόνο μέσα μου, με κούρασε ολο αυτό, ήρθε και μαζεμένο. Η ευθύνη του χωρισμού και η όλη ατμόσφαιρα βαραίνει την ίδια, το ξέρει, το νιώθει και με αυτή θα φύγει από εδώ. Εγώ πλέον τα έκανα όλα με τον τρόπο μου, με τον τρόπο που έπρεπε..