Παιδικά και εφηβικά χρόνια.

Θέλω να ανοίξω ένα καινούργιο θέμα, το πόσο τα παιδικά μας και τα εφηβικά μας χρόνια μας έχουν επηρεάσει στην ψυχολογική ασθένεια μας.
Είμαι καινούργιο μέλος σχετικά στο φόρουμ και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας το πρόβλημα μου.
Είχα δύσκολα παιδικά χρόνια, μεγάλωσα με τον παππού μου και την γιαγιά μου και ήμουν μοναχοπαίδι, οι γονείς μου με άφησαν να με μεγαλώσουν στην ηλικία των τεσσάρων με πέντε χρόνων, γιατί χώρισαν, η μητέρα μου έπασχε από ψύχωση, το ίδιο και η γιαγιά μου, ο δε πατέρας μου ήταν αλκοολικός, εγώ καταλάβαινα πράγματα από την παιδική ηλικία και ήμουν ένα συνειδητοποιημένο παιδί, είχα βέβαια μεγάλη υπερκινητικότητα και ήμουν ένα ατίθασο παιδί, στην εφηβεία έγινα βέβαια ο γονιός της μητέρας μου και του πατέρα μου, χάνοντας έτσι και τα ανέμελα αυτά χρόνια.
Το θέμα το ανοίγω γιατί μου κίνησε το ενδιαφέρων ένας άνθρωπος μέσα από το φόρουμ, για το πόσοι άνθρωποι υπάρχουν που στιγματίστηκαν στην παιδική τους ηλικία ή στην εφηβική και αν το ξεπέρασαν ή το έκρυψαν βαθιά μέσα τους και τους βγήκε στην πορεία, εγώ προσπαθούσα τόσα χρόνια να ξεφύγω αλλά λόγο κληρονομικότητας μάλλον και άσχημων παιδικών, εφηβικών χρόνων δεν τα κατάφερα και έπαθα ψύχωση.
Από τα παιδικά μου χρόνια είχα ιδεόψυχαναγκαστικη διαταραχή, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου και εξελίχθηκε στην πορεία, μου εμφανίστηκαν διάφορα συμπτώματα στην ηλικία τον είκοσι οκτώ και κάτι, μετά από διάφορα περιστατικά που μου συνέβησαν, δεν μπόρεσα άλλο να το αποφύγω.
Θα ήθελα να ακούσω τις απόψεις σας και ενδεχομένως αν έχετε αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα και εσείς; Δεν πειράζει ας είναι μεγαλύτερο ή και μικρότερο, το ξέρω ότι είναι ένα δύσκολο και προσωπικό θέμα αλλά θα ήθελα να το συζητήσω, να βοηθήσω και να βοηθηθώ.

Το θέμα που ανοίγεις είναι πολύ ενδιαφέρον και σημαντικό. Κατά την άποψή μου σχεδόν όλα τα θέματα που αντιμετωπίζουμε ως ενήλικοι, έχουν άμεση σχέση με τα παιδικά μας βιώματα.
Με τα συναισθήματα αυτά που κάποτε αναγκαστήκαμε να καταπιεσουμε και να απωθήσουμε για να μπορεσουμε να επιβιώσουμε σε ένα καταστροφικό περιβάλλον χωρίς αγάπη και φροντίδα, χωρίς κατανόηση για τις πραγματικές μας ανάγκες.
Με την εξιδανίκευση που κάποτε αναγκαστήκαμε να κάνουμε σε αυτούς που μας κακοποιούσαν, γιατί δεν μπορούσαμε να αποδεχτούμε ότι δεν αγαπιώμαστε πραγματικά από τους γονείς μας, από τους δυνάστες μας.
Με το ότι απαρνηθήκαμε τον πραγματικό εαυτό μας και γίναμε αυτό που ήθελαν αυτοί να είμαστε, για να κερδίσουμε την αγάπη τους, την τόσο σημαντική για εμάς, που ωστόσο ποτέ δεν νοιώσαμε.

aeolus74 συμφωνώ απόλυτα μαζί σου και συνήθως εμείς που δεν λάβαμε την αγάπη που έπρεπε ή θα την μοιράζουμε απλόχερα ή δεν θα ξέρουμε πως να την δείξουμε, ευτυχώς για μένα ανήκω στην δεύτερη κατηγορία και την μοιράζω απλόχερα.
Το θέμα είναι μπορούμε να ξεφύγουμε; ή με την πρώτη δυσκολία το πρόβλημα βγαίνει στην επιφάνεια όσο καλά κριμένο και να το έχουμε, δηλαδή ενώ είμαστε δυνατή γιατί έτσι συνηθίσαμε, κάποιες στιγμές οι δυνάμεις μας στερεύουν;

Νόμίζουμε ότι είμαστε δυνατοί αλλά δεν είμαστε. Κρυβόμαστε πίσω από ένα αυτιστικό καταφύγιο γιατί φοβόμαστε να ανοιχτούμε στον κόσμο. Νομίζουμε ότι είμαστε δυνατοί γιατί δεν αφήμουμε τον εαυτό μας εκτεθειμένο σε απειλές. Εκδραματίζουμε τις ίδιες καταστάσεις του παρελθόντος ξανά και ξανά στα πλαίσια μιας καταναγκαστικής επανάληψης μήπως και μπορέσουμε να βιώσουμε αυτό που μας στερήθηκε τότε. Αλλά μάταια γιατί ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω.

μπορούμε να ξεφύγουμε;

Ναι μπορούμε αν...δούμε κατάματα την αλήθεια μας, αν αποδώσουμε τις ευθύνες σε αυτούς που πραγματικά ευθύνονται, αν εγκαταλείψουμε την ιδέα της άνεφ όρου αγάπης, αν πενθήσουμε για τα χαμένα παιδικά μας χρόνια, αν αφήσουμε να εκφραστεί η οργή μας για τους βασανιστές μας, αν απομυθοποιήσουμε τον μύθο της συγχώρεσης, αν βρούμε ένα πρόσωπο αρωγό στην ζωή μας που να μας καταλαβαίνει και να μας στηρίζει, αν πάψουμε να πιστέυουμε στην τέταρτη εντολή. Δεν νομίζω ότι μας βοηθά το να αγαπάμε και να τιμούμε κάποιον απλά και μόνο επειδή φέρει τον τίτλο του γονέα.

Όταν ήμουν στην εφηβεία και μετά δεν μπορούσα να προσφέρω με τίποτα αγάπη, έστω να το δείξω γιατί δεν μπορούσα να το αποδεχθώ
και γενικός ήμουν σε άρνηση και σε θυμό, ήμουν και είμαι πολύ αντιδραστική, τους βοηθούσα πάλι αλλά ήμουν πολύ θυμωμένη, μόλις
συμβιβαστικά με το πρόβλημα μου και αυτό έγινε όταν τους συγχώρεσα, μου έφυγε η άρνηση και ήταν σαν να ανακουφίστηκα μέσα μου,
ήταν σαν να τους έδωσα μία δεύτερη ευκαιρία αισθάνθηκα μεγαλοψυχία ίσως αυτό με ανέβασε ψυχολογικά.
Όταν όμως συνειδητοποίησα και συγχώρεσα και τον πατέρα μου αφού είχα συγχώρηση πρώτα την μητέρα μου, εκεί τον έχασα, γιατί πέθανε
ήταν για μένα μεγάλο πλήγμα γιατί μόλις είχα κάνει το βήμα.

Τι νοιώθεις για τους γονείς σου?

νιώθω οίκτο πάνω από όλα και για την μητέρα μου έχω μία ιδιόρρυθμη αγάπη, που πολλές φορές θα έλεγες ότι είναι παθολογική,
δεν ξέρω μου βγήκε αυτό στην πορεία, αλλά πάντα αγαπούσα πολύ την μητέρα μου και ας αυτήν δεν μπορούσε να μου το δείξει όπως έπρεπε,
ίσως γιατί την δικαιολογούσα λόγο ψύχωσης, για τον πατέρα μου πάλι συμπόνια και ίσως μεγαλύτερο οίκτο.

Αν σου έλεγα ότι εγώ δεν αγαπώ τους γονείς μου, ούτε έχω την ανάγκη να τους συγχωρέσω, ούτε να τους βοηθήσω, ούτε να τους σταθώ στα γεράματά τους. Για να είμαι ειλικρινής δεν με ενδιαφέρει καν για το εάν θα πεθάνουν.

Τι θα σκεφτόσουν για εμένα?

τίποτα ότι έχεις μία διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων και ότι βλέπεις τα πράγματα από την δικιά σου οπτική γωνία χωρίς
αυτό να σημαίνει ότι δεν είσαι σωστός, ο κάθε άνθρωπος αντιδράει διαφορετικά, δεν είναι κακό αυτό που αισθάνεσαι, εσένα
μπορεί ο τρόπος που σκέφτεσαι να σε έκανε ίσως να προχωρήσεις περισσότερο από εμένα ίσως εγώ να είμαι λάθος.

Quote:

---

Originally Posted by ΜΑΡΙΑΝΝΑ3

Όταν ήμουν στην εφηβεία και μετά δεν μπορούσα να προσφέρω με τίποτα αγάπη, έστω να το δείξω γιατί δεν μπορούσα να το αποδεχθώ
και γενικός ήμουν σε άρνηση και σε θυμό, ήμουν και είμαι πολύ αντιδραστική, τους βοηθούσα πάλι αλλά ήμουν πολύ θυμωμένη, μόλις
συμβιβαστικά με το πρόβλημα μου και αυτό έγινε όταν τους συγχώρεσα, μου έφυγε η άρνηση και ήταν σαν να ανακουφίστηκα μέσα μου,
ήταν σαν να τους έδωσα μία δεύτερη ευκαιρία αισθάνθηκα μεγαλοψυχία ίσως αυτό με ανέβασε ψυχολογικά.
Όταν όμως συνειδητοποίησα και συγχώρεσα και τον πατέρα μου αφού είχα συγχώρηση πρώτα την μητέρα μου, εκεί τον έχασα, γιατί πέθανε
ήταν για μένα μεγάλο πλήγμα γιατί μόλις είχα κάνει το βήμα.

---

πρεπει βασικα να βρεις καπιον να αγαπησεις αυτη βασικα σιναι η μαγικη λεξη που διορθωνει τα παντα εγω οταν περασα μια περιοδο της ζωης μου που εμινα μονος κοντεψα να τρελαθω και μολις αγαπησα αγαπηθηκα σωθηκα..

Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο για το θέμα που συζητάμε

http://www.perizitito.gr/product.php...d=62322&page=1

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

πρεπει βασικα να βρεις καπιον να αγαπησεις αυτη βασικα σιναι η μαγικη λεξη που διορθωνει τα παντα εγω οταν περασα μια περιοδο της ζωης μου που εμινα μονος κοντεψα να τρελαθω και μολις αγαπησα αγαπηθηκα σωθηκα..

---

Εμ...δεν το βλέπουμε!

φαίνεται ωραίο θα έχω στα υπ' όψιν μου!
Πάντως είναι πολύ σημαντικός παράγοντας, να μην μεταφέρουμε στα παιδιά μας τους φόβους και τις ανασφάλειες μας, αλλά αυτό δυστυχώς το κάνουν και άνθρωποι που δεν έχουν κάποιο πρόβλημα και αυτό δεν είναι υγείες, ή δεν ξέρουν πως να δείξουν την αγάπη στον άλλο, ευτυχώς έχω αγαπηθεί και έχω αγαπήσει, ασχέτως από τους γονείς μου.

Quote:

---

Originally Posted by ΜΑΡΙΑΝΝΑ3

...αλλά αυτό δυστυχώς το κάνουν και άνθρωποι που δεν έχουν κάποιο πρόβλημα και αυτό δεν είναι υγείες...

---

Έχουν πρόβλημα απλά δεν το ξέρουν. Εάν ψάξουμε το παρελθόν τους θα δούμε ότι είναι και οι ίδιοι κακοποιημένοι σαν παιδιά.

οι περισσότεροι δυστυχώς από αυτούς που έχω γνωρίσει το κάνουν και συνήθως περνάνε και τα απωθημένα στα παιδιά τους, δύσκολο να τους
εντάξεις όμως στους προβληματικούς γιατί είναι πάρα πολύ και το κάνουν είτε με τον έναν τρόπο είτε με τον άλλον, βέβαια υπάρχουν και οι
εξαιρέσεις, των γονέων που ασχολήθηκαν, είτε που έχουν διαβάσει ή είναι πιο συνειδητοποιημένοι ή έχουν πάει σε κάποιον ιδικό.

Quote:

---

Originally Posted by ΜΑΡΙΑΝΝΑ3

οι περισσότεροι δυστυχώς από αυτούς που έχω γνωρίσει το κάνουν και συνήθως περνάνε και τα απωθημένα στα παιδιά τους, δύσκολο να τους
εντάξεις όμως στους προβληματικούς γιατί είναι πάρα πολύ και το κάνουν είτε με τον έναν τρόπο είτε με τον άλλον, βέβαια υπάρχουν και οι
εξαιρέσεις, των γονέων που ασχολήθηκαν, είτε που έχουν διαβάσει ή είναι πιο συνειδητοποιημένοι ή έχουν πάει σε κάποιον ιδικό.

---

Δύσκολο να τους εντάξεις στους προβληματικούς γιατί στις περισσότερες των περιπτώσεων βγάζουν προς τα έξω μια ιδανική εικόνα, αυτή του σωστού οικογενειάρχη, του νοικοκύρη, του δουλευταρά, του ηθικού και γενικώς όλα τα χαρ/κά που συνθέτουν το προσωπείο της ναρκισσιστικής οικογένειας. Το τραγικό είναι ότι οι ίδιοι δεν συνειδητοποιούν το μέγεθος της ζημιάς που προκαλούν, αντιθέτως θεωρούν την συμπεριφορά τους νορμαλ αφού μέσα στο μυαλό τους νομίζουν ότι εκπληρώνουν τις προσταγές της ηθικής που διδάχτηκαν με βία στα μέγιστα. Είναι αυτοί που ποτέ δεν αμφισβήτησαν η συγκρούστηκαν ποτέ με τους καταπιεστικούς γονείς τους γιατί φοβόντουσαν την τιμωρία. Και τώρα κάποιος άλλος θα την πληρώσει...

«όταν ακούς “τάξη”», καταπώς λέει ο Ελύτης, “ανθρώπινο κρέας μυρίζει”»

aeolous74 εστίασες πολύ ωραία το θέμα το πιστεύω απόλυτα, εγώ είχα συγκρουστεί άπειρες φορές στο παρελθόν με τους γονείς μου και ακόμα και αυτοί που ήταν λάθος, δεν καταλάβαιναν, η μαμά μου δε υποσυνείδητα επειδή έχασε τα παιδικά και τα εφηβικά χρόνια νομίζει ότι είμαι ακόμα σε αυτή την ηλικία και φαντάσου ακόμα και αυτή επεμβαίνει καμιά φορά, πόσο μάλλον αυτοί που πιστεύουν ότι έμειναν κοντά στα παιδιά τους, τα μεγάλωσαν, τα ανέθρεψαν και κτλ. ο εγωισμός δεν τους αφήνει να δουν καθαρά και πιστεύουν ότι είναι καλύτεροι, χωρίς να έχουν συνειδητοποιήσει το πόσο άσχημα φέρονται στα παιδιά τους.
Ένα από τα αποτελέσματα είναι ότι κάνουν τα παιδιά μαμμόθρεφτα, από τον φόβο τους μην τα πληγώσει κάποιος, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι τα παιδιά δεν είναι κρέας και πρέπει να έχουν την ελευθερία, την ελευθερία της γνώμης τους, γιατί πρέπει να μάθουν από τις πράξεις τους, τα λάθη τους και τις συνέπειες από αυτά, για να μπορέσουν να σταθούν στην κοινωνία και όχι με την πρώτη δυσκολία να λακίζουν .

Μαριάννα, ειδα τα πιο πάνω μηνυματα σου. Εσυ ουσιαστικα γεννήθηκες και μεγάλωσες μεσα στα ψυχολογικα, αυτα σε διαμόρφωσαν. Σιγουρα δεν ήταν στο DNA σου, ειμαι σιγουρος ότι δεν κληρονομούνται. Οι γονείς σου "έκαναν οτιδήποτε παιρνούσε απ τα χερια τους" για να σου τα δωσουν, τα έβγαζαν μπροστα σου, ουτε πως ήσουν παιδι. Μου δινεις εντυπωση ωστοσο πως εισαι δυνατος χαρακτηρας, τα ψυχολογικα δεν σε εκαναν ενα αδυναμο κλαρακι. Δεν ξερω πως ήταν για σενα το περιβαλλον εκτος σπιτιου, πχ φιλοι, σχολείο, συγγενεις κλπ αν εκει ανεπτυσσες υγιεις σχεσεις. Να ξερεις πως αμα σου προκληθουν ψυχολογικα απ εκει και περα το καθετι στη ζωη το αντιμετωπιζεις, κατα καποιο τροπο το φιλτραρεις μεσα απ αυτα τα ψυχολογικα, κι εκει ειναι που σ αυτα προστιθενται κι αλλα, νεες τραυματικες εμπειριες προκυπτουν και καλες ευκαιριες της ζωης να χανονται. Δεν ξερω σε τι ηλικια εισαι ακριβως, φανταζομαι όμως ποσα στερηθηκες στη ζωη σου λογω των ψυχολογικων. Ειναι λογικο να νιωθεις οικτο γι αυτους που σου τα προκαλεσαν. Δεν ειχες την ευκαιρια να δεις πως ειναι κανεις χωρις τα ψυχολογικα, ξερεις όμως πως να ξεχωρισεις καποιον που ειναι "υγιής", χαιρεσαι και θελεις να τους κανεις παρεα αλλά και ζηλευεις όταν τους συναντας.

Εχεις κανει ψυχοθεραπεια? Η γνωστικη συμπεριφορικη μεθοδος βοηθαει στο να ξεδιαλυνει το ατομο ότι υπήρξαν τα Χ και τα Ψ γεγονοτα που το τραυματισαν (εστω κι αν μιλουμε για αμετρητα με διαρκεια όση τα χρονια της ζωης του), ότι μεσα απο τα γεγονοτα αυτα του δημιουργηθηκαν τα Χ και τα Ψ συναισθηματα/προβληματα, όπως φοβιες, ιψδ, καταθλιψη και απ εκει και περα η μεθοδος αυτη με καταλληλα νοητικα εργαλεια/μεθοδους τα οποια δινει στο ατομο για να τα εφαρμοσει, υποβοηθα το ατομο στο να κατανοήσει τον τροπο σκεψης του, να βρει το λαθος στη σκεψη του, να το αντιμετωπισει μεσα απο τη σκεψη του και να αναπροσαρμοσει αναλογα και τη συμπεριφορα του. Ειναι σαν επιτελους να εχεις ξεδιαλυνει τι σου συνεβηκε, να βρηκες τη λύση και να απομενει η εφαρμογη.

Ιωάννη θα συμφωνήσω μαζί σου σε όλα τα υπόλοιπα αλλά δεν πιστεύω ότι η αρρώστια μας κάνει να φθονούμαι τους υγιείς ανθρώπους, ίσα ίσα που τους θαυμάζουμε που τα κατάφεραν και σίγουρα όταν είναι απόλυτα υγιείς ακόμα καλύτερα.
Είμαι τριάντα ένα χρονών.
Ναι έχω κάνει κάποιες συνεδρίες πολύ παλιά πριν μου συμβεί το πρόβλημα, αλλά τώρα θέλω να ξανακάνω, δεν θεωρώ άσχημη την ψυχολογία ίσα ίσα, αν και ξέρω ότι πάσχω από ιδψ, και έπαθα μία βαριά ψύχωση δεν μπορούσα να μην πάω σε ψυχίατρο και να πάω σε ψυχολόγο ανάλογα το πρόβλημα, ξέρω ότι με τραυμάτισαν τα παιδικά μου χρόνια, αλλά πιστεύω ότι είναι και θέμα κληρονομικότητας γιατί το έχουμε εδώ και τρεις γενιές.

Το εχετε εδω και τρεις γενιες επειδη ο καθενας τους με της σειρα του ακολουθουσε πιστα τον προηγουμενο του, δλδ εβγαζε το προβλημα μπρος στα παιδια του, επαναλαμβανε εστω ασυναισθητα αυτο ακριβως που του εκαναν οι γονεις του. Αν ενας απ αυτους ειχε την τυχη να μεγαλώσει σε ενα τελειως διαφορετικο περιβαλλον θα παθαινε το ίδιο προβλημα?
Οταν ειπα ζηλευω το εννοουσα με την καλη εννοια, αχ γιατι να μην ημουν ετσι και γω.
Το ότι πηγε κανεις σε ψυχολογους δε σημαινει και ότι βοηθηθηκε. Μπορει να μην ήταν οι καταλληλοι για το ατομο του, επειδη εδω λειτουργει τροπον τινα αυτο που λεμε χημεια, να ταιριαξεις με τον ειδικο, νοειται οτι ειναι καλος στη δουλεια του και κατανοησε σωστα το προβλημα και τις απαιτησεις σου. Δεν ξερω αν δοκιμασες αυτη τη μεθοδο που σου εισηγηθηκα. Πάντως συμφωνω ότι αμα κατι ειναι πιο σοβαρης μορφης προφανως ο ψυχιατρος θα δωσει τη λύση, κι αυτο ειναι όταν το ατομο ειναι αδυναμο να αντιμετωπισει το πρόβλημα ακομα κι όταν ξερει τη λύση.
Η ουσια ειναι να μην παθει κανεις τη ζημια. Θα υποφερει και θα παλευει κανεις δε ξερει ποσο εκει που οι αλλοι ζουν ανεμελα και ξεγνοιαστοι απο τετοια.

ναι πρέπει να προλαμβάνουμε, για να προλάβουμε κάποια πάθηση, αλλά πίστεψε με πιστεύω απόλυτα στην κληρονομικότητα βέβαια και στις κακουχίες ενδεχομένως που έχει περάσει το άτομο, δεν είπα ότι οι περισσότεροι το κληρονομούμε, αλλά είναι θέμα και DNA κατά πόσο έχουμε και την προδιάθεση, σε όλες τις ασθένειες υπάρχει και δεν είναι τυχαίο ότι σε όλες μας εκδηλώθηκαν τα συμπτώματα γύρω στα τριάντα.
Τώρα όσον αφορά την ασθένεια μου, δεν είμαι ανέμελη εντελώς αλλά δεν ήμουν και ποτέ, αλλά έχω κάνει μια αναθεώρηση των πραγμάτων όπου με έχει βοηθήσει και είμαι καλύτερα, θα μου πεις βέβαια παίρνεις χάπια αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά πρέπει να συνηθίσω στην ιδέα και να το αποδεχθώ, μέχρι να είμαι πάλι ελεύθερη από αυτά, αλλά εφόσον πάω καλά θα γίνει και αυτό.

Mανουλαμ τα παιδικα μου χρονια ηταν μια χαρα χωρις κανενα προβλημα,μερικες φορες εφαγα πολυ ξυλο αλλα ηταν μες στο προγραμμα κανεις δεν γλυτωνει..τα εφηβικα μου χρονια ηταν γαμω..επαιζα μπασκετ ειχα γκομενιτσες ημουν προεδρος στην ταξη απο 23 παιδια με ψηφισαν τα 22 στην τριτη λυκειου, ημουν ταμιας στο 15μελες ελεγχα ολο το χρημα χεχε...με λιγα λογια ημουν κοινωνοικοτατος και αξιαγαπητος..ημουν η ψυχη της παρεας..τιποτα δεν φαινοταν στον οριζοντα να παθω αυτα που επαθα...η μονη αδυναμια μου ηταν το χασις...οταν περασα σπουδαστης..τα 2 πρωτα χρονια...εκανα υπερβολικη χρηση..κι απο εκει ηρθε το μπαμ και επαθα ψυχωσικη συνδρομη λογω ινδικης κανναβης...

Προσοχη..δεν το παθαινουν ολοι..π.χ. οι φιλοι μου δεν επαθαν τιποτα και καναμε τα ιδια...απλα σ εμενα ετυχε ο κληρος και τραβηξα τον λαχνο...κι απο τοτε ρε γαμωτο ειναι σαν να στραβωσα με την ζωη...τα πρωτα χρονια δεν με πειραζε τοσο..την παλευα..ημουν και μικροτερος και τα επαιρνα τα πραγματα πιο πολυ στο ντουκου...ελα τωρα που μεγαλωσα και τα οποια προβληματα μου φαινονται βουνο....τι κανουμε τωρα?...απλα φυτοζωουμε...χαχα

Σάκη Και εγώ ήμουνα πολύ κοινωνική ίσως επειδή ήμουν μοναχοπαίδι και είμαι κοινωνική δεν με επηρέασε η ασθένεια μου σε αυτό το κομμάτι και εμένα στην εφηβεία
με ήξερε όλο το σχολείο με την καλή άποψη, έκανα στίβο, συν ότι έκανα και μετά μια δουλειά που συναναστρεφόμουν με πολύ κόσμο, αλλά και η ασθένεια μου δεν
με έκλεισε εσύ ενδεχομένως απομονώθηκες; Λόγο της ασθένειας σου, αλλά δεν βγαίνει σε όλους το ίδιο δεν είχα κατάθλιψη, να θέλω να τα βάψω όλα μαύρα ίσα ίσα
επειδή ήμουν μόνη στο σπίτι ήθελα όλη την ώρα να είμαι έξω από μικρή, να έχω φίλους γενικά, αλλά εγώ είχα ιδψ και ψύχωση μετά.

Γεια σου Μαριαννα..μετα το πρωτο επεισοδιο..συνεχισα και τελειωσα την σχολη χωρις προβληματα..τελειωσα και το στρατιωτικο..βρηκα δουλεια στην οποια εκατσα 8 χρονια..που ειχε να κανει με υπηρεσιες και συναναστρεφομουν και εγω με πολυ κοσμο...ημουν κοινωνικος δεν ειχα καταθλιψη...απλα τα τελευταια δυο χρονια παλι ταλαιπωρουμαι με επεισοδια..και πιστευω θελει το χρονο του η ολη φαση.. μεχρι να σταθεροποιηθω καπως...πιστευω σιγα σιγα θα ειμαι και θα νιωθω καλυτερα!!...

Σάκη το ξέρω είναι δύσκολο με την ασθένεια μας, αλλά σημασία έχει που είμαστε καλά και κοιτάμε το τώρα, μπράβο!!! που τα κατάφερες και με την ψύχωση, προσπαθώ να παραδειγματιστώ και εγώ και να συνεχίσω την ζωή μου χωρίς να φοβάμαι μην υποτροπιάσει η ασθένεια μου, το ξέρω όμως ότι είναι δύσκολο.
Κάτι που λέω στον εαυτό μου είναι σκέψου το τώρα και όχι το μετά και ζήσε το, αυτό έκανες και εσύ και πιστεύω να συνεχίσεις να το κάνεις για να μας δίνεις κουράγιο, όταν υπάρχει θέληση όλα γίνονται και η φάση θέλει όντως το χρόνο τις μέχρι να ξανά προσαρμοστείς.

Καλησπέρα Μαριάννα.Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου παιδιά περνάνε δύσκολα χρόνια και οι γονείς τους δεν τους φέρονταν καλά όμως δεν μπορείτε να τους βάζετε όλους στο ίδιο τρυπάκι.Το θέμα είναι απλά πως κάποιοι άνθρωποι ΔΕΝ έπρεπε να κάνουνε οικογένεια Η ακόμα και αν κάναν δεν σεβάστηκαν το ότι έχουν μία ευθύνη!Η βία σίγουρα ειναι λάθος αλλά εξαρτάται σε τι βαθμό είναι.Όλοι μας μικροί έχουμε φάει μερικές.Μέχρι ένα σημείο όμως.Εάν αυτό συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό τότε ο οποιοσδήποτε που το κάνει αυτό θα πρέπει να μην είχε κάνει ποτέ οικογένεια μέχρι να έβαζε μυαλό.Όσο για τις ασθένειες που έχουνε οι γονείς και τις μεταφέρουν στα παιδιά είναι πάλι λάθος.Σίγουρα έχουν όλοι το δικαίωμα να κάνουν σχέση αλλά μετά να μην απορούν γιατί το παιδί τους έχει πρόβλημα.Από εκεί κ πέρα εάν μιλάμε για μικρο-προβλήματα τότε είναι στα πλαίσια του φυσιολογικού και δεν νομίζω πως υπάρχει λόγος συζήτησης γιατί κανείς δεν είναι τέλειος και όλοι μας έχουμε προβλήματα.Οι γονείς δεν καταλαβαίνουν πάντα τι είναι σωστό για το παιδί τους πολύ απλά γιατί ΔΕΝ είναι ειδικοί.Είναι απόλυτα φυσιολογικό νομίζω.Τέλος πρέπει να καταλάβετε πως είναι οι μόνοι άνθρωποι που πραγματικά σας νοιάζονται και σας πονάνε!Αυτοί σας φέραν στη ζωή!
Ξαναλέω,μιλάω για απλές περιπτώσεις και δεν κατηγορώ εσάς που ζήσατε βία κτλ.

Billaras δεν διαφωνώ σε αυτό έχεις απόλυτο δίκαιο υπάρχουν και οι γονείς και έστω και με μικροπροβλήματα, διάφορες δικές τους ιδέες και διαφορές στις απόψεις, αγαπάνε τα παιδιά τους και τα πονάνε κανείς δεν πρόκειται να τους το αμφισβητήσει αυτό, γιαυτό και όταν άνοιξα το θέμα ζήτησα όλες τις απόψεις και από ανθρώπους με μικρότερα προβλήματα.
Όντως μερικοί άνθρωποι δεν πρέπει να κάνουν οικογένεια αλλά δυστυχώς υπάρχουν πολλοί από αυτούς εκεί έξω που έκαναν το λάθος και βλέπω από πολλά παιδιά το ίδιο πρόβλημα, είτε από καταπιεστικούς γονείς, είτε από προβληματικούς γονείς.
Ένα είναι σίγουρο όμως ότι οι άνθρωποι που έζησαν δύσκολα χρόνια μπορεί να μην οδηγηθούν σε κάποια πάθηση και άνθρωποι με μικροπροβλήματα να οδηγηθούν, είναι ανάλογα το τι έχει μάθει να αντέχει ο κάθε άνθρωπος και ο κάθε οργανισμός, κανένας δεν μπορεί να ξέρει εκ των προτέρων πριν κάνει οικογένεια γιατί μπορεί να του συμβεί και μετά, εμείς πάντως που μας έχει συμβεί από πριν πρέπει να είμαστε όντως πολύ προσεχτικοί και συνειδητοποιημένοι, γιατί και εμάς κανένας δεν μας στερεί το δικαίωμα για οικογένεια.

Quote:

---

Originally Posted by aeolus74

Εμ...δεν το βλέπουμε!

---

χαχαχαχ!

Μαριάννα συγνώμη για το οφ τόπικ αλλά γέλασα πολύ με αυτό το ποστ.

ναι πρόκειται για τον Αλέξανδρο καλό παιδί αλλά δυστυχώς παρεξηγημένο. Όλες οι απόψεις δεκτές, δημοκρατία έχουμε εξάλλου.

Quote:

---

Originally Posted by ΜΑΡΙΑΝΝΑ3

ναι πρόκειται για τον Αλέξανδρο καλό παιδί αλλά δυστυχώς παρεξηγημένο. Όλες οι απόψεις δεκτές, δημοκρατία έχουμε εξάλλου.

---

οκ :)

Όσον αφορά στο θέμα σου λοιπόν.
Κατά τη γνώμη μου τα εφηβικά και παιδικά χρόνια καθορίζουν το μεγαλύτερο κομμάτι της ενήλικης ζωής μας για να μη πω όλο και γίνω απόλυτη.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, τα άτομα που γράφουν εδώ και ταλαιπωρούνται από κάποια ψυχική ασθένεια προέρχονται είτε από δυσλειτουργική οικογένεια, (ότι και αν σημαίνει αυτό), είτε σημαδεύτηκαν από κάποιες καταστάσεις που βίωσαν σε αυτές τις ηλικίες. Δεν εννοώ φυσικά πως δεν παίζει ρόλο η κληρονομικότητα ή η νόσος δεν μπορεί να εμφανιστεί και σε άτομα με "φυσιολογική" πορεία σε αυτά τα χρόνια, μιλώ πάλι για το μεγαλύτερο ποσοστό και όχι για όλους.
Ειλικρινά διαβάζοντας το πρώτο ποστ σου ανατρίχιασα. Δεν είναι υπερβολή ατό που σου λέω.
Δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι να μεγαλώνεις σε μια οικογένεια με δυο ψυχωτικούς και έναν αλκοολικό και να σημαδεύονται τα πιο τρυφερά και ευαίσθητα χρόνια σου από τέτοιες καταστάσεις.
Δεν έχω διαβάσει άλλα ποστ σου, οπότε δεν ξέρω από τι υποφέρεις, ούτε και είμαι γιατρός αλλά έχω την αίσθηση πως η ψυχοθεραπεία θα σε βοηθούσε πάρα πολύ :)

Ολα ξεκινουν απο το οικογενειακο περιβαλλον..Απο την αυτοεκτιμηση μεχρι και την ψυχικη νοσο!Ναι καποιοι ανθρωποι δεν πρεπει να κανουν οικογενεια,φερνουν αθωες ψυχες στον κοσμο και τις αρρωσταινουν..Μαλιστα χαιρομαι οταν ακουω ανθρωπους να λενε συνειδητοποιημενα οτι δεν θελουν να κανουν οικογενεια!Ειναι πολυ πιο τιμιο αυτο.

Σιγουρα υπαρχει και ο παραγοντας κληρονομικοτητα,πιστευω ομως οτι και μια κατασταση μπορει να πυροδοτησει μια ασθενεια.("κρυμμενη")

είχα κάνει παλιότερα κάποια στιγμή και με είχε βοηθήσει στην ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, δεν είχα κάνει και πολλές συνεδρίες, απλά σταμάτησα για χρόνια.
τέλος πάντων πριν τρία χρόνια πέρασα μία ψύχωση οπότε δεν μπόρεσα να αποφύγω τον ψυχίατρο, δεν έχω υποτροπιάσει βέβαια από τότε που άρχισα τα φάρμακα αλλά σκέφτομαι να πω στον ψυχίατρο να μου συστήσει κάποιον ψυχολόγο το ξέρω ότι θα μου κάνει καλό, τα περισσότερα τα έχω λύσει και τα έχω βρει με τον εαυτό μου, χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρη και το λέω αυτό γιατί υποσυνείδητα όλο και κάτι θα μου έχει απομείνει, τι θεραπεία θα μου πρότεινες;

Quote:

---

Originally Posted by ΜΑΡΙΑΝΝΑ3

είχα κάνει παλιότερα κάποια στιγμή και με είχε βοηθήσει στην ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, δεν είχα κάνει και πολλές συνεδρίες, απλά σταμάτησα για χρόνια.
τέλος πάντων πριν τρία χρόνια πέρασα μία ψύχωση οπότε δεν μπόρεσα να αποφύγω τον ψυχίατρο, δεν έχω υποτροπιάσει βέβαια από τότε που άρχισα τα φάρμακα αλλά σκέφτομαι να πω στον ψυχίατρο να μου συστήσει κάποιον ψυχολόγο το ξέρω ότι θα μου κάνει καλό, τα περισσότερα τα έχω λύσει και τα έχω βρει με τον εαυτό μου, χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρη και το λέω αυτό γιατί υποσυνείδητα όλο και κάτι θα μου έχει απομείνει, τι θεραπεία θα μου πρότεινες;

---

..δεν ξέρω καλή μου, όπως σου είπα δεν είμαι γιατρός.
Απλά θεωρώ πως όσο "φυσιολογικός" και αν είναι κανείς, μεγαλώνοντας σε αυτό το περιβάλλον είναι αδύνατο να μη φορτωθεί "αποσκευες" τέτοιου τύπου.

Quote:

---

Originally Posted by mnimonio

Ολα ξεκινουν απο το οικογενειακο περιβαλλον..Απο την αυτοεκτιμηση μεχρι και την ψυχικη νοσο!Ναι καποιοι ανθρωποι δεν πρεπει να κανουν οικογενεια,φερνουν αθωες ψυχες στον κοσμο και τις αρρωσταινουν..Μαλιστα χαιρομαι οταν ακουω ανθρωπους να λενε συνειδητοποιημενα οτι δεν θελουν να κανουν οικογενεια!Ειναι πολυ πιο τιμιο αυτο.

Σιγουρα υπαρχει και ο παραγοντας κληρονομικοτητα,πιστευω ομως οτι και μια κατασταση μπορει να πυροδοτησει μια ασθενεια.("κρυμμενη")

---

δεν είδα το μήνυμα σου γιατί συνέπεσε με το δικό μου και εδώ ανοίγεται ένα θέμα, θα ήθελα να ρωτήσω εγώ ή κάποιος άλλος με ψύχωση όσο συνειδητοποιημένος και να είναι έχει το δικαίωμα τις οικογένειας;
Η πρέπει να φοβηθεί το ενδεχόμενο το όσο καλά και να είναι μήπως υποτροπιάσει και περάσει τα λάθη των γωνιών του και αυτός στα παιδιά του;

Quote:

---

Originally Posted by ΜΑΡΙΑΝΝΑ3

δεν είδα το μήνυμα σου γιατί συνέπεσε με το δικό μου και εδώ ανοίγεται ένα θέμα, θα ήθελα να ρωτήσω εγώ ή κάποιος άλλος με ψύχωση όσο συνειδητοποιημένος και να είναι έχει το δικαίωμα τις οικογένειας;
Η πρέπει να φοβηθεί το ενδεχόμενο το όσο καλά και να είναι μήπως υποτροπιάσει και περάσει τα λάθη των γωνιών του και αυτός στα παιδιά του;

---

Δεν ειμαι αξια να στο απαντησω αυτο..

Quote:

---

Originally Posted by ΜΑΡΙΑΝΝΑ3

δεν είδα το μήνυμα σου γιατί συνέπεσε με το δικό μου και εδώ ανοίγεται ένα θέμα, θα ήθελα να ρωτήσω εγώ ή κάποιος άλλος με ψύχωση όσο συνειδητοποιημένος και να είναι έχει το δικαίωμα τις οικογένειας;
Η πρέπει να φοβηθεί το ενδεχόμενο το όσο καλά και να είναι μήπως υποτροπιάσει και περάσει τα λάθη των γωνιών του και αυτός στα παιδιά του;

---

οχι να μην φοβαται να κανει οικογενεια τουλαχιστον να μην φοβαται πολυ γτ ενταξη ανθρωποι ειμαστε και αμφιβαλλουμε αλλα πρεπει να κοιταμε μπροστα.αλλωστε τα λαθοι των γονεων του υποψηφιου για γαμο τον εκπαιδευουν να μην κανει τα ιδια.αμαρτιες γονεων παιδευουσι τεκνα:δεν σημαινει οτι παιδευονται τα παιδια στην δημοτικη αλλα οτι εκπαιδευονται:οι αμαρτιες των γονεων εκπαιδευουν τα τεκνα.δλδ με λιγα λογια απο ενα εντος εισαγωγικων κακο γονεα μπορει να βγει ενας καλος γονιος.και μαλιστα αυτο εχει τις περισσοτερες πιθανοτητες.αισιοδοξια λοιπον...

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που με λατρευε/ει..
ποτε δεν μου χαλουσαν χατηρι..
η μαμα μου ειχε αγοραφοβια και νομιζωω καταθλιψη..το ειχε ριξει στο ποτο,ηταν αλκοολικια..πραγματικα ποναει να βλεπεις την μαμα μου που αγαπας πολυ οταν πινει,να γινεται αλλος ανθρωπος..να μην την αναγνωριζεις και να θες απλα να ξαπλωσεις και να κοιμηθεις για να μην την βλεπεις..
και το επομενο πρωι να ειναι οπως ειναι καθε φορα,η μααμα που αγαπαω..τσακωμους με τον πατερα μου(ο πατερας μου εχει αδερφο αλκοολικο,την μαμα του(το εχει κοψει) και την μαμα μου)ποσα να αντεξει..κ ομως ποτε δεν ειχαμε βια! η μαμα μου χωρις βοηθεια τα εχει ξεπερασει οσο μπορει! και εχει κοψει και το ποτο!
μικρη ντρεπομουν πολυ για την ιδψ μου..νομιζα οτι το ειχα μονο εγω και ενιωθα πως επριζα και τους αλλους με τις συνεχομενες ερωτησεις μου ας πουμε..
αυτά! τωρα ειμαι σε θεραπεια:)