Αναφέρετε μεθόδους που σας βοηθούν να χαλαρώνετε από τις ενοχλητικές σκέψεις της ΙΔΨ.. Για παράδειγμα εμένα με βοηθάει όταν μου έρχεται κάποια αρνητική σκέψη να κάθομαι να ακούω μουσική..
Printable View
Αναφέρετε μεθόδους που σας βοηθούν να χαλαρώνετε από τις ενοχλητικές σκέψεις της ΙΔΨ.. Για παράδειγμα εμένα με βοηθάει όταν μου έρχεται κάποια αρνητική σκέψη να κάθομαι να ακούω μουσική..
εμενα που εχω και καταθλιψη μαζι με ιψδ δεν με βοηθαει τπτ :P
μονο καμια ασκηση χαλαρωσης πριν τον υπνο
η καλυτερη τεχνικη=ξεχναμε το παρελθον, με αυτη την "τεχνικη" θα παψει να υφισταται η ιδψ...
μήπως έχεις και καμία τεχνική για να ξεχνάμε το παρελθόν? (μακάρι να 'ταν τόσο απλό)Quote:
Originally Posted by christos78
Μεθοδοι ενα σωρο , αν εχεις θεληση και υπομονη και ρεαλιστικες προσδοκιες κατι γινεται . Και μικρη διευκρινηση . Αλλο ιδεοληψιες και αλλο αρνητικες σκεψεις
Εγω δεν τρεφω ελπιδες πως θα παψει να υφισταται , απλα ελπιζω να εχω παντα εγω το πανω χερι και οχι η ιψδ.Quote:
Originally Posted by christos78
Nαι, να σε συγχωρουν οι αλλοι...τοσο απλο ειναι να ξεχασεις
το παρελθον.
πρόπερσι είχα δει μια ταινία ("οι ιππείς της Πύλου" λεγόταν) όπου ο Καλογερόπουλος (ο πρωταγωνιστής) είπε το φοβερό (σε ελεύθερη απόδοση του ορισμού της τραγωδίας κατά Αριστοτέλη, υποθέτω) πως "τραγωδία είναι όταν δεν φταίει κανείς"... ποιός λοιπόν να σε συγχωρέσει ή ποιόν να συγχωρέσεις εσύ, όταν δεν φταίει κανείς?Quote:
Originally Posted by christos78
το να "καθαρίσεις" από ένα παρελθόν ένοχο είναι ίσως εύκολο... ζητάς συγχώρεση κι ακόμα κι αν δεν την λάβεις, νιώθεις ανακούφιση... πως όμως "καθαρίζεις" από ένα παρελθόν άτυχο, δύστυχο ακόμα και τραγικό?
όσο λάθος είναι το παρελθόν να ορίζει το μέλλον σου, άλλο τόσο αδύνατον είναι να το ξεχάσεις...
betelgeuse η υπαρξη της ιψδ, οφειλεται σε κατι αλλο... το προβλημα μας δεν ειναι η ιψδ.
Ισως να εχεις δικιο ισως και οχι . Παντως αν οντως οφειλεται σε κατι αλλο , δεν νομιζω να ειναι μονο ενα γεγονος αλλα πολλα και σε συνδυασμο με τον τροπο που εχουμε να αποδικωποιουμε τα ερεθισματα του περοβαλλοντος προκυπτει η ιψδ. Εγω προτιμω να παλευω με αυτο παρα να καθομαι να ψαχνω τις αιτιες .
πιστευω σε ενα γεγονος οφειλεται,τοσα χρονια που εχεις αυτην την "ασθενεια" δεν εχεις βρει την αιτια...?οι λογοι που μου ειχες πει καποτε, δεν ειναι ικανοι να προκαλεσουν την ιψδ.
Απο μονοι τους οχι , λογικα πρεπει να υπαρχει και κατι αλλο απο πισω , δηλαδη πιστευω πως παιζουν και βιολογικοι παραγοντες ρολο .
βιολογικοι παραγοντες δεν παιζουν ρολο
εδώ κάνεις μια συνεπαγωγή: σε συγχωρούν, ξεχνάς το παρελθόν, εξαφανίζεται η ιψδ... επίσης λές με απόλυτο τρόπο ότι βιολογικοί παράγοντες δεν παίζουν ρόλο...
πως γίνεται λοιπόν κάτω από τις ίδιες δύσκολες, αγχογόνες κλπ συνθήκες να μην εμφανίζουν όλοι οι άνθρωποι ιψδ αλλά μόνο οι λιγότεροι από αυτούς?
πως γίνεται λοιπόν από όλα τα συνομήλικα στο γιο μου παιδιά του περιβάλλοντος του, μόνο αυτός να πάσχει από ιψδ ο οποίος είναι (συμπτωματικά???) και asperger?
αλλο ενα τραυματικο γεγονος (με αποτελεσμα να σε εμποδιζει να ζησεις οπως θες -αυτη ειναι η αιτια της εναρξης/υπαρξης) και αλλο οι αγχογονες συνθηκες, γι αυτο ειναι πολυ μικρο το ποσοστο ,ολα αυτα που γραφω ειναι απο προσωπικη εμπειρια.οι βιολογικοι παραγοντες ΄πιστευω δεν παιζουν ρολο,επειδη η ιδψ μου ξεκιναει μετα απο το γεγονος
..........................
τα ιδια τα συμπτωματα της ασθενειας με κανουν να πιστευω οτι ειναι επικτητη,ενοχες και αλλα πολλα...
Χμ , το οτι ο γιος σου εχει συνδρομο ασπεργκερ και ιψδ , δεν σημαινει ουτε οτι σχετιζονται αυτες οι δυο καταστασεις , ουτε οτι υπαρχει κοινη βιολογικη βαση .Quote:
Originally Posted by mama
Κατα τα αλλα βρισκω το επιχειρημα σου σωστο .
Χρηστο εγω διαφωνω με την αποψη σου γιατι αν οφειλοταν αποκλειστικα και μονο σε ενα γεγονος τοτε θα εμφανιζαν ολοι οσοι βιωναν παρομοια γεγονοτα ιψδ . Κατι που δεν συμβαινει .
Για αυτο και εγω επιμενω στο οτι υπαρχει και κατι αλλο που την πυροδοτει.
Mα ουτε και εγω θα ειχα, αν ειχα βρει λυση στο προβλημα μου...κατι που συνεβη μαλλον με τους αλλους...
Καλησπέρα σε όλους, καινούρια στο φόρουμ, αλλά όχι και στην ΙΔΨ που με έχει ταλαιπωρήσει κατά διαστήματα εδώ και πολλά χρόνια, με υφέσεις και εξάρσεις... Την γνωρίζω την "άτιμη" τόσο καλά δυστυχώς... Όμως θέλω να μοιραστώ κάτι που μου έχει προσφέρει, δεν θα πω ακριβώς λύτρωση, αλλά τεράστια βοήθεια. Είναι η mindfulness, ενσυνειδητότητα στα ελληνικά, μια πρακτική σχετικά τελευταία, που όταν την εφαρμόζεις φέρνεις τον εαυτό σου, τη σκέψη σου στο παρόν, στην παρούσα στιγμή, σε ότι κάνεις εκείνη τη στιγμή. Η συγκέντρωσή σου σε αυτό σε απομακρύνει από την επανάληψη στο μυαλό των οποιοδήποτε σκέψεων, ιδεοψυχαναγκαστικών και μη. Το μυαλό δηλαδή μαθαίνει να επαναφέρεται στο τώρα. Υπάρχουν πολλοί επιστήμονες (και έρευνες πάνω στο θέμα) που έχουν μελετήσει τα ωφέλη της ενσυνειδητότητας ιδιαίτερα σε κάποιες αγχώδεις διαταραχές. Σε συνδυασμό με την πρακτική του διαλογισμού και αναπνοών πιστεύω ότι βοηθάει πολύ, τουλάχιστον αυτό μου δείχνει η δική μου εμπειρία. Εύχομαι σε όλους να μπορέσουν να καλυτερεύσουν τη ζωή τους, να έχουν πάντα δύναμη να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα και να το μοιράζονται με άλλους ανθρώπους, είναι σημαντικό, μην απογοητεύεστε φίλοι.
αυτές οι δυο καταστάσεις σχετίζονται πάρα πολύ, απ' 'ο,τι μας έχουν πει οι παιδοψυχίατροι... η αδυναμία κατανόησης του κόσμου μας, δημιουργεί τεράστιο καθημερινό άγχος σε έναν άσπεργκερ με αποτέλεσμα να έχει πολλαπλάσιες πιθανότητες να αναπτύξει την ιψδ απ' ο,τι ένας νευροτυπικόςQuote:
Originally Posted by betelgeuse
φανταστείτε ένα ακραία αγχογόνο γεγονός που συμβαίνει ταυτόχρονα σε πολλούς ανθρώπους αδιακρίτως (ένα μεγάλο σεισμό ή ένα βομβαρδισμό)... λέτε ότι θα καταλήξουν όλοι (ή οι περισσότεροι) με ιψδ? μάλλον όχι...
από την άλλη έφερα το παράδειγμα του γιού μου (ο οποίος έχει τη συγκεκριμένη γενετική ιδιομορφία) γιατί έχει ιψδ παρόλο που ζει σε ένα περιβάλλον σχετικά σταθερό και ασφαλές όπου όλοι οι άλλοι συνομήλικοι του είναι εντελώς φυσιολογικοί... θέλω να πω ότι τουλάχιστον λογικά συνεπάγεται και ο βιολογικός παράγοντας
Η ΙΔΨ έχει μια βιολογική προδιάθεση, όμως τελικά είναι κάποιοι επίκτητοι παράγοντες που την πυροδοτούν, ή την αναζοπυρώνουν (αυτό νομίζω το έχουν νοιώσει όλοι όσοι πάσχουν από αυτήν), το περιβάλλον που μεγαλώσαμε, ο τρόπος ζωής μας, διάφορες καταστάσεις στρεσογόνες κλπ Και τελικά σκέφτομαι πόση σημασία έχει αν γνωρίζουμε ή όχι τη γενετική μας προδιάθεση, σε τι ακριβώς μας βοηθάει... πέρα ίσως από μια διαπίστωση ότι ναι ίσως υπάρχει και μια κληρονομικότητα στο να εκδηλώσουμε μια αγχώδη διαταραχή πιο εύκολα από κάποιον άλλο άνθρωπο. Μήπως τελικά μπορεί να αποτελεί και έναν μικρό ανασταλτικό παράγοντα στην προσπάθειά μας να δουλέψουμε γι' αυτό που έχουμε και να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας... Γενικά, μια σκέψη μου και όχι μόνο για την ΙΔΨ αλλά για όλες τις ψυχικές ασθένειες...
Και συμπληρωματικά ήθελα να γράψω μερικές ακόμα ιδέες που μου έρχονται στο μυαλό για την αυτοβοήθεια στη ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, η ιδέα της Sunny να αναφέρουμε όλα όσα μας βοηθούν και μας χαλαρώνουν είναι πολύ καλή και το να ακούμε μια αγαπημένη μουσική είναι πολύ ευεργετικό, θα συμφωνήσω!
Λοιπόν...
Κάποια αεροβική άσκηση ή γυμναστική, ανάλογα με ότι μπορεί ο καθένας, ακόμα και το γρήγορο βάδισμα, το αθλητικό περπάτημα δηλαδή, ή και το κανονικό περπάτημα είναι πολύ βοηθητικό
Η γιόγκα, και κάποιες απλές ασκήσεις μόνο αναπνοής επίσης βοηθούν πολύ
Οποιαδήποτε δραστηριότητα στη φύση ακόμα και το να βρισκόμαστε σε ένα πάρκο σε μια μεγαλούπολη κάτω από τα δέντρα
Οποιαδήποτε δραστηριότητα που απαιτεί κίνηση, δουλειές του σπιτιού, κηπουρική κλπ
Επίσης κάθε δημιουργική δραστηριότητα, καλλιτεχνική, μουσική μπορεί επίσης να χαλαρώσει πολύ τον άνθρωπο και να μειώσει τα προβλήματα αυτά
Συνάντηση με κάποιον φίλο, φίλη, έναν άνθρωπο ευχάριστο για μας, γενικά το να μοιράζεται κανείς κάτι με άλλους ανθρώπους, έστω και μια βόλτα παρέα ή έναν καφέ
Και κάτι που είχα ακούσει σαν συμβουλή και μου άρεσε είναι να διακωμωδούμε και λίγο το "φοβερό" πρόβλημα της ζωής μας, ειδικά στην ΙΔΨ τα παίρνουμε όλα τόσο σοβαρά, και τα αναλύουμε, αλλά ας τη δούμε και λίγο πιο ελαφριά τη ζωή και ο στρεσαρισμένος μας εγκέφαλος ας χαλαρώσει και αυτός επιτέλους ;)
Παραθέτω και μια ιστοσελίδα για την αυτοβοήθεια στην ΙΔΨ που είναι πολύ ενδιαφέρουσα σχετικά με την mindfulness... http://ocd.about.com/od/treatment/fl...indfulness.htm
breath, η επίγνωση δεν αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα πιστεύω, απεναντίας... για να παλέψεις κάτι πρέπει να ξέρεις τι είναι και γιατί σου συμβαίνει...Quote:
Originally Posted by Breath
Θα συμφωνήσω mama, ότι η επίγνωση και η γνώση του προβλήματος είναι το άλφα και το ωμέγα για να αρχίσεις να το παλεύεις και να βελτιώνεσαι, απλά πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να σκεφτόμαστε πολύ αν και σε ποιό βαθμό κληρονομήσαμε κάτι από τη μαμά μας, το μπαμπά μας, τους παππούδες μας κλπ, ή τι μπορεί να έφταιγε στο περιβάλλον στο οποίο μεγαλώσαμε, ποτέ δεν θα είμαστε και απόλυτα σίγουροι (και πόσο ταλανίζει η απόλυτη σιγουριά και επιβεβαίωση τους ιδεοψυχαναγκαστικούς ορισμένες φορές!) οπότε καλύτερα να επικεντρώνουμε στο τι να κάνουμε με την κατάσταση που ήδη έχουμε.Quote:
Originally Posted by mama
Συμφωνω με την μαμα . Και συμπληρωνω πως αν θες να βρεις δικαιολογιες για να μην αλλαξεις την κατασταση στην οποια βρισκεσαι παντα θα βρισκεις , ανεξαρτητως αιτιας. Υ.Γ: Mαμα, επειδη καπως μου φαινεται το να σε λεω ετσι , μηπως να το κανεις ama , ή σκετο μα ?
εσύ λέγε με όπως θέλεις, θα καταλάβω εγώ :)Quote:
Originally Posted by betelgeuse
Γεια σε όλους! Κατά τη γνώμη μου οι βιολογικοί παράγοντες παίζουν ρόλο σε όλες τις ψυχικές διαταραχές, όμως η εκδήλωση τους βασίζεται στο περιβάλλον που το κάθε άτομο μεγαλώνει. Πιο συγκεκριμένα ο πατέρας μου πρέπει να έχει ΙΔΨ εδώ και πολλά χρόνια και αυτό το αναγνωρίζω από την συμπεριφορά του που είναι πολύ παρόμοια με τη δική μου.. Τελοσπάντων, αυτό που ειπώθηκε από την ΒREATH είναι πολύ ορθό γιατί το να επικεντρώνεσαι στο εδώ και τώρα είναι ένας τρόπος για να δεις πόσο ακίνδυνες είναι οι σκέψεις που έρχονται. Το παρατήρησα τον τελευταίο καιρό πολύ έντονα. Αυτό για το mindfulness θα του ρίξω μια ματιά γιατί πραγματικά είναι πολύ χρήσιμο. Να είστε καλά όλοι. Καλό σας βράδυ!!
Γεια σου Sunny! Πραγματικά όταν παρατηρήσεις και καταλάβεις ότι όλες αυτές οι σκέψεις είναι απλά σκέψεις ακίνδυνες, που έρχονται και παρέρχονται, όταν δεν τις φοβάσαι πια, ούτε τις πολεμάς, αλλά τις αποδέχεσαι (ας πούμε σαν αποτέλεσμα ενός λίγο πιο στρεσαρισμένου μυαλού) χωρίς να τις κρίνεις και να τους δίνεις σημασία, χωρίς να ταυτίζεσαι μαζί τους, έχεις κάνει ένα μεγάλο βήμα, άλμα θα έλεγα, στη βελτίωση της κατάστασής σου. Παύουν πια να έχουν τη δύναμη που ασκούν πάνω σου κάποιες σκέψεις. Το πρόβλημα με μας είναι που σκαλώνουμε τόσο πολύ επάνω τους κάποιες φορές. Οπότε με το να είναι κανείς mindful και γενικά να κάνει κάποιες δραστηριότητες με συγκέντρωση, μαθαίνει να ξεσκαλώνει λίγο πιο εύκολα. Γενικά βοηθάει όχι μόνο τους ανθρώπους με ιδεοψυχαναγκαστική, αλλά όλους τους ανθρώπους, να μην σπαταλούν τόση πολύ ενέργεια για κάτι που έγινε στο παρελθόν και να το ανακυκλώνουν στο μυαλό τους και να στενοχωριούνται ή να αγχώνονται για το μέλλον.Quote:
Originally Posted by Sunny!
Μελετώντας στο διαδίκτυο βρήκα και κάποια πολύ βοηθητικά βίντεο ενός ανθρώπου του Mark Freeman που είχε έντονα τη διαταραχή αυτή, αλλά την αντιμετώπισε με ψυχοθεραπεία και με άλλα πρακτικά πράγματα και τώρα έχει αφοσιωθεί πολύ στο να βοηθήσει και άλλους ανθρώπους να κατανοήσουν και να αντιμετωπίσουν το πρόβλημά τους. Και είναι πραγματικά πολύ αισιόδοξο να ακους κάποιον που τα έχει περάσει όλα αυτά, νοιώθεις ότι σε καταλαβαίνει πολύ περισσότερο! Δίνει συμβουλές, σκέψεις και ιδέες και με αρκετή δόση χιούμορ, ψάξε το στο you tube. Επίσης ωραία βίντεο, πολύ κατατοπιστικά και βοηθητικά είναι της Katie D' Ath.
Πάντως χρήσιμο είναι τελικά κανείς να το μοιράζεται με ένα δικό του άνθρωπο και έναν ειδικό όταν μπορεί, το όποιο ψυχολογικό πρόβλημα έχει να μην το κρατάει μέσα του, το φόρουμ και η επικοινωνία στο ίντερνετ βοηθάει επίσης να δεις ότι δεν είσαι μόνος!! Σοφή η παροιμία που λέει "Μοιρασμένη λύπη, μισή λύπη"...
Γεια σε όλους, είδα τα βίντεο του Mark Freeman και είναι πολύ ωραία. Αυτός ο άνθρωπος πραγματικά σου δίνει θετική ενέργεια!!! Ευχαριστούμε πάρα πολύ για τα βίντεο που μας είπες να δούμε. Θα δω και τα άλλα βίντεο της Katie D' Ath! Ισχύει το ότι να συζητάς τα προβλήματα σου με κάποιον είναι πολύ βοηθητικό γιατί μπορείς να επεξεργαστείς αυτό που σκέφτεσαι και να σε βοηθήσει να πας παρακάτω. Εγώ από την στιγμή που άρχισα να μιλάω με βοήθησε πολύ στο να σκέφτομαι πως δεν είμαι μόνη μου και πως υπάρχουν άνθρωποι γύρω μου που μπορούν να με ακούσουν. Γι΄αυτό ας μιλάμε για να ζήσουμε!
Χαίρομαι που σου άρεσαν Sunny! Και εμένα μου είχε αρέσει πολύ η αμεσότητα και η θετική ενέργειά του και ο τρόπος που μιλά ανοιχτά για όλα αυτά τα προβλήματα και βοηθάει όσους έχουν αυτές τις διαταραχές. Και σου δίνει αισιοδοξία ακριβώς επειδή τα έχει περάσει και ο ίδιος, οπότε ξέρει το "λούκι" καλύτερα ίσως από οποιονδήποτε ψυχολόγο ή ψυχίατρο...Quote:
Originally Posted by Sunny!