καταθλιψη, αυτη η μαστιγα..

γραφω γιατι θελω να εκφρασω τον βαρυ πονο που νιωθω απο την ασθενεια της καταθλιψης...το ποσο πολυ ποναει..το ποσο πολυ σου κοβει τη ζωη κ το μυαλο σου..ποσο σου στερει την χαρα κ την ζωη..πεφτεις πιανεις πατο, μετα ανεβαινεις ..μεχρι παλι να γινει κατι κ ξανα στα ταρταρα..
20 χρονια τωρα παλευω με το θηριο..δεν τολμω να στενοχωρηθω..δεν τολμω να νιωσω απογοητευση..αμεσως νιωθω τοσο ευαλωτη, τοσο ευκολη στο να την ξαναπαθω..
οταν ομως γινεσαι καλα..νιωθεις τοσο δυνατος..οτι τιποτα δεν προκειται να σε ξαναριξει στο κρεβατι..ομως..μολις ερθει η στενοχωρια απο κατι..γιγαντωνεται! γινεται ενα τερας που καθεται μεσα σου κ τα μαυριζει ολα..τον ηλιο, την θαλασσα, τις σχεσεις σου..κ νιωθεις ανημπορος, αρρωστος αναπηρος κ κατεστραμμενος.. ο φοβος να κυριασρχει μεσα σου, να νιωθεις οτι οι αλλοι συνεχιζουν κ εσυ μενεις εκει ..στα σκατα σου.
Να σερνεις το κουφαρι σου κ να προσπαθεις να ζησεις, να ζησεις αλλα γιατι?? ποιο το νοημα?
αφου δνε εχεις νοημα, ολη σου η υπαρξη δεν εχει νοημα, ολα ειναι ματαια..κ νιωθεις ψυχακι, νιωθεις μειονεκτικα που εσυ το εχεις κ οι αλλοι δεν το χουν..κ παντα νιωθεις φοβο σαν να ειναι η πρωτη σου φορα, κ παλι τα ιδια ερωτηματα, οι ιδιες αποριες κ οι ιδιοι φοβοι..θα περασει?ποτε θα περασει?κ αν δεν περασει?
τι φοβασαι πια ουτε κ συ ξερεις..φοβασαι το πρωι που ξημερωνει, την μερα πως θα περασει..πως θα εισαι την επομενη..κ ερχεται σκ..κ πως θα τα καταφερεις να ζησεις το σκ?? θα εχεις περισσοτερο χρονο να σκεφτεις..κ να φοβασαι την ιδια σου την αναπνοη..την ιδια σου την σκεψη....θα θελα να εχω γεννηθει αλλιως..να ημουν καποια αλλη..καποια που να ειχε πιο πολυ δυναμη απο μενα....δεν ξερω τι παει να πει απλη στενοχωρια πια..εχω ξεχασει..το μονο που ξερω πια ειναι μονο ο βαρυς πονος..για ο.τιδηποτε...............

Αγαπητη μου , αν συνεχισεις να σκεφτεσαι τοσοαρνητικα , δεν θα συνελθεις ποτε ......προσπαθησε να εστω λιγακι , να δεις πιο θετικα τα πραματα , ξεπερνιεται η κτθλψη , του΄λαχιστον βελτιουται , αλλα οχι με αυτον τονμ τροπο σκεψης ......μονο που διαβασα το κειμενο , αισθανθηκα στοπετσι μου την καταστροφη ........φιλικα ...

ΝΤΑΞ..περιγραφω ενα επεισοδιο..γιατι ετσι ειναι..ακριβως..οταν περναει ποιος με πιανει!μεσα στην ολη κατασταση παντα υπαρχει μια χαραμαδα θετικοτητας..αλλιως ζητω που καηκαμε..

Αμα περναει , και δεν διαρκει , μια φυσιολογικη καταθλιψη ειναι .......... για παρε το ενδεχομενο να κραταγε .............καλα κανεις και τα γραφεις , εκτονωνεσαι ...........μην ανθιστασαι σε τετοια συναισθηματα , δυσαρεστα , τα ενδυναμωνεις ........

περναει κ ξανασηκωνομαι..εχει γινει της *******ς στη ζωη μου...τι να κανω?να χοροπηδαω?
δε λες παλι καλα...μονο αν γινει κατι παθαινω εγω τετοια.

δεν ειχα ποτε επεισοδιο καταθλιψης που να μην περασε..κ δεν θελω ουτε καν να το φανταστω..

Δεν μου λες , αισθανεσαι θυμο εναντιον οποιουδηποτε ?

οχι..λυπη μονο..θυμο δεν εχω ποτε..

α ρε Boom μου ποσο εγω αυτα που περιγραφφεις...και εγω μια ζωη να παλευω με τις υποτροπες μου..να προσπαθω ν αλλαξω τροπο σκεψης και εκει να με βλεπω ν πεφτω κ ν μν σηκωνομαι με τιποτα...εχω κουραστει! Μεχρι στιγμης δυστυχως/ ευτυχως το χαπι με ηρεμει....κ λειτουργω τουλαχιστον σαν ανθρωπος.

Quote:

---

Originally Posted by BOOM

γραφω γιατι θελω να εκφρασω τον βαρυ πονο που νιωθω απο την ασθενεια της καταθλιψης...το ποσο πολυ ποναει..το ποσο πολυ σου κοβει τη ζωη κ το μυαλο σου..ποσο σου στερει την χαρα κ την ζωη..πεφτεις πιανεις πατο, μετα ανεβαινεις ..μεχρι παλι να γινει κατι κ ξανα στα ταρταρα..
20 χρονια τωρα παλευω με το θηριο..δεν τολμω να στενοχωρηθω..δεν τολμω να νιωσω απογοητευση..αμεσως νιωθω τοσο ευαλωτη, τοσο ευκολη στο να την ξαναπαθω..
οταν ομως γινεσαι καλα..νιωθεις τοσο δυνατος..οτι τιποτα δεν προκειται να σε ξαναριξει στο κρεβατι..ομως..μολις ερθει η στενοχωρια απο κατι..γιγαντωνεται! γινεται ενα τερας που καθεται μεσα σου κ τα μαυριζει ολα..τον ηλιο, την θαλασσα, τις σχεσεις σου..κ νιωθεις ανημπορος, αρρωστος αναπηρος κ κατεστραμμενος.. ο φοβος να κυριασρχει μεσα σου, να νιωθεις οτι οι αλλοι συνεχιζουν κ εσυ μενεις εκει ..στα σκατα σου.
Να σερνεις το κουφαρι σου κ να προσπαθεις να ζησεις, να ζησεις αλλα γιατι?? ποιο το νοημα?
αφου δνε εχεις νοημα, ολη σου η υπαρξη δεν εχει νοημα, ολα ειναι ματαια..κ νιωθεις ψυχακι, νιωθεις μειονεκτικα που εσυ το εχεις κ οι αλλοι δεν το χουν..κ παντα νιωθεις φοβο σαν να ειναι η πρωτη σου φορα, κ παλι τα ιδια ερωτηματα, οι ιδιες αποριες κ οι ιδιοι φοβοι..θα περασει?ποτε θα περασει?κ αν δεν περασει?
τι φοβασαι πια ουτε κ συ ξερεις..φοβασαι το πρωι που ξημερωνει, την μερα πως θα περασει..πως θα εισαι την επομενη..κ ερχεται σκ..κ πως θα τα καταφερεις να ζησεις το σκ?? θα εχεις περισσοτερο χρονο να σκεφτεις..κ να φοβασαι την ιδια σου την αναπνοη..την ιδια σου την σκεψη....θα θελα να εχω γεννηθει αλλιως..να ημουν καποια αλλη..καποια που να ειχε πιο πολυ δυναμη απο μενα....δεν ξερω τι παει να πει απλη στενοχωρια πια..εχω ξεχασει..το μονο που ξερω πια ειναι μονο ο βαρυς πονος..για ο.τιδηποτε...............

---

Και ομως ετσι ακριβως ειναι... και αν παει και στο επομενο σταδιο και σε ριξει και στο κρεββατι (θυμηθηκα το δικο μου μειζον ) χρειαζεσαι 8πλη προσπαθεια να βγεις απο την ματαιοτητα.

ΑΧ Κ ΒΑΧ...οταν βγω απο το επεισοδιο παιδια θα κανω παρτυ!!! αληθεια..κ αν με ρωτησουν γιατι το κανω..θα πω απλα ετσι...γιατι γουσταρω την ζωη.........

ποσο σου διαρκει περιπου Boom?
κανε υπομονη οσο μπορεις!

κανα μηνα με 2 μηνες..μετα σηκωνομαι κ γαμω κ δερνω..χααχ! μαχρι να συμβει κατι...μονο αν συμβει κατι ξαναπεφτω..εχω υπαρξει χωρις καταθλιψη 7 χρονια!! κ μεχρι που πεθανε ο πατερας μου ξανα μανα..κ απο τοτε ολο κατι συμβαινει κ πεφτω..εσενα?ποσο σου κραταει?

εεε κοιτα πρωτη φορα ειχα μεινει χωρις χαπι..αλλες 2 φορες επαιρνα σχεδον αμεσως οταν υποτροπιαζα..
τώρα που εμεινα χωρις ημουν 2 μηνες σκατα...

συμφωνω καπως ετσι ειναι αυτη η αρρωστεια... αλλα πως ειναι δυνατον να δειαρκει 20 ολοκληρα χρονια????..

Quote:

---

Originally Posted by rea

συμφωνω καπως ετσι ειναι αυτη η αρρωστεια... αλλα πως ειναι δυνατον να δειαρκει 20 ολοκληρα χρονια????..

---

φανταζομαι γενικα εννοει επειδη αντιμετωπιζει κ αγχωδη διαταραχη(σορρυ αν κανω λαθος boom?)
και μιλαει συνολικα βαζοντας το πρωτο επεισοδιο κ τις υποτροπες.....

Quote:

---

Originally Posted by Νεραιδα

φανταζομαι γενικα εννοει επειδη αντιμετωπιζει κ αγχωδη διαταραχη(σορρυ αν κανω λαθος boom?)
και μιλαει συνολικα βαζοντας το πρωτο επεισοδιο κ τις υποτροπες.....

---

δεν καταλαβαινω... 20 ολοκληρα χρονια υποφερει απο διαφορες ψυχικες νοσους? δεν το αμφισβητω ..αλλα δεν μπορω να καταλάβω πως ..λάθος γιατροι..λαθος χαπια.. καποιο πολυ σοβαρο τραυματικο σοκ?

βρε παιδια...απο 17 χρονων που επαθα την πρωτη αγχωδη διαταραχη μαζι με καταθλιψη..ειμαι με εξαρσεις κ υφεσεις..απλα το παθαινω μονο σε κακα γεγονοτα..μπορει να περασουν πολλα χρονια κ να μην το παθω αν δεν συμβει κατι που να με ταραξει πολυ..αλοιμονο αν ημουν ετσι 20 χρονια δεν θα ειχα αντεξει..κ απο φαρμακα παιρνω μονο λαντοζ ..δεν εχω παρει κατι αλλο ποτε. κ εννοειται οταν εχω επεισοδιο κ ειμα ιταραγμαενη για λιγο καιρο παιρνω ζαναξ..ποτε δνε παθαινω επεισοδιο καταθλιπτικο χωρις λογο..απλα οταν το παθαινω με ριχνει πολυ κ δεν μπορω να ερθω δουλεια γιατι τρεμω απο το στρες.

Quote:

---

Originally Posted by BOOM

βρε παιδια...απο 17 χρονων που επαθα την πρωτη αγχωδη διαταραχη μαζι με καταθλιψη..ειμαι με εξαρσεις κ υφεσεις..απλα το παθαινω μονο σε κακα γεγονοτα..μπορει να περασουν πολλα χρονια κ να μην το παθω αν δεν συμβει κατι που να με ταραξει πολυ..αλοιμονο αν ημουν ετσι 20 χρονια δεν θα ειχα αντεξει..κ απο φαρμακα παιρνω μονο λαντοζ ..δεν εχω παρει κατι αλλο ποτε. κ εννοειται οταν εχω επεισοδιο κ ειμα ιταραγμαενη για λιγο καιρο παιρνω ζαναξ..ποτε δνε παθαινω επεισοδιο καταθλιπτικο χωρις λογο..απλα οταν το παθαινω με ριχνει πολυ κ δεν μπορω να ερθω δουλεια γιατι τρεμω απο το στρες.

---

αντε βρε μπουμ με τρομαξες!!.. κακα γεγονοτα σε τι βαθμο μιλάμε... γιατι κακο γεγονος μπορει να ειναι ενας θανατος.. ή να χασεις την δουλεια σου ή να τσακωθεις με ενα αγαπημενο σου προσωπο ή να σπάσει το τακουνι σου... μεχρι ποιο σημειο μπορεις να διαχειριστεις ? χανεις την μπαλα ευκολα ή στα πραγματικα ασχημα που ο καθενας θα λύγιζε?

Ειχες ποτέ την ευκαιρια - δυνατοτητα να κάνεις ψυχοθεραπεια ?
Εχεις καποια αδυναμια ? πχ. καπνισμα, αλκοολ, γλυκα κατι που να θεωρειται εθιστικο τελος παντων.

Οπως εγραψες και η ιδια ζεις με εξαρσεις και υφεσεις του συνδυαστικου πακετου. Ισως επειδη η αγχωδη διαταραχη κανει τον ανθρωπο να νιωθει ερμαιο και ειναι σαν να του ευνουχιζει το δικαιωμα στην ευτυχια και μετα σκαει η Κυρια Καταθλιψη που θελει πολυ προσοχη.
Καλο κουραγιο, την βιωσα, την βιωνω με αλλο τροπο πλεον, την γνωριζω και ξερω οτι καραδοκει αλλά με καποιο τροπο, προσπαθω να αμυνθω.

Quote:

---

Originally Posted by BOOM

βρε παιδια...απο 17 χρονων που επαθα την πρωτη αγχωδη διαταραχη μαζι με καταθλιψη..ειμαι με εξαρσεις κ υφεσεις..απλα το παθαινω μονο σε κακα γεγονοτα..μπορει να περασουν πολλα χρονια κ να μην το παθω αν δεν συμβει κατι που να με ταραξει πολυ..αλοιμονο αν ημουν ετσι 20 χρονια δεν θα ειχα αντεξει..κ απο φαρμακα παιρνω μονο λαντοζ ς.

---

ΓΑΔ εχεις η καταθλιψη ? διαφερουν πολυ μεταξυ τους .........αν εχεις ΓΑΔ , το λαντοζ δεν κανει δουλεια , αλλη αγωγη χρειαζεσαι ................τα καταθλιπτικα επεισοδια , δεν εχουν προφανη αιτία , αν εχουν προφανη αιτια , μιλαμε για πενθος , καμμια σχεση με κτθλψη ......

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Ε

Οπως εγραψες και η ιδια ζεις με εξαρσεις και υφεσεις του συνδυαστικου πακετου. Ισως επειδη η αγχωδη διαταραχη κανει τον ανθρωπο να νιωθει ερμαιο και ειναι σαν να του ευνουχιζει το δικαιωμα στην ευτυχια και μετα σκαει η Κυρια Καταθλιψη που θελει πολυ προσοχη.
ω.

---

CC , αυτη η αλληλουχια , ΓΑΔ και κτθλψης , δεν ειναι απολυτη .....μπορει ναχεις το ενα , και ποτε να μην παθεις το αλλο .........αλλο το συνοδευτικο αγχος της κτθλψης , αυτο ειναι λαιτ ......

Απο οσα γνωριζω απαξ και ξεκινησεις με ΓΑΔ η ταλαιπωρια που βιωνει σωμα νους ψυχη μετα καταληγει σε καταθλιψη.
Δλδ βαρια θλιψη απο τη ταλαιπωρια.

Απο την αλλη καποιοι ειδικοι λενε πως μια καλα βαθεια κρυμμενη καταθλιψουλα οδηγει σε ΓΑΔ για να εκτονωθει.

Ναι Μακ και μπορει ενας ανθρωπος να παθει σοβαρη καταθλιψη απο εξωτερικο παραγοντα και σε 2 χρονια να το ξεπερασει και αλλος να εχει ενδογενενη καταθλιψη και μια ζωη να ειναι με επεισοδια.

Δεν εχουμε εναν ειδικο ψυχιατρο να μας οριοθετησει τις αποστασεις.

Quote:

---

Originally Posted by BOOM

οχι..λυπη μονο..θυμο δεν εχω ποτε..

---

Αυτο περιεργο .........εγω οταν ειχα κτθλψη σε εξαρση , για 3 χρονια συνεχη , ποτε δεν ενιωσα λυπη ..........αδιαφορια για τα παντα ενιωθα , ηταν συνηθης η φραση μου , ' και τι με νοιαζει εμενα ' , και ανηδονια .......

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Απο οσα γνωριζω απαξ και ξεκινησεις με ΓΑΔ η ταλαιπωρια που βιωνει σωμα νους ψυχη μετα καταληγει σε καταθλιψη.
Δλδ βαρια θλιψη απο τη ταλαιπωρια.

Απο την αλλη καποιοι ειδικοι λενε πως μια καλα βαθεια κρυμμενη καταθλιψουλα οδηγει σε ΓΑΔ για να εκτονωθει.
ς.

---

Ειχα τακτικη επαφη μενα μελος προ 2 ετων , που ειχα εντονη ΓΑΔ , μαυρα χαλια , τωρα ειναι σχεδον καλα , και δεν παρουσιασε ποτε κτθλψη .................μονο αυτη την εμπειρια εχω απο ΓΑΔ , δεν γνωριζω αλλα ......

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Ναι Μακ και μπορει ενας ανθρωπος να παθει σοβαρη καταθλιψη απο εξωτερικο παραγοντα και σε 2 χρονια να το ξεπερασει και αλλος να εχει ενδογενενη καταθλιψη και μια ζωη να ειναι με επεισοδια.
.

---

Δεν διαφωνω , κι η δικη μου κτθλψη , απο εξωγενη παραγοντα επηλθε , αλλα εναν , το οποιο την πυροδοτησε ........εδω η μπουμ λεει , οτι πριν απο καθε κτθλπτικο επεισοδιο , προηγειται καποιος λογος ..........εκει ειναι το παραξενο , ειναι φυσικο να στεναχωριεσαι αμα σου συμβαινει κατι δυσαρεστο , αλα αυτο το ερχεται /φευγει η κτθλψη , λογω γεγονοτος μου φαινεται περιεργο , αμα μου συμβει κατι δυσαρεστο , δεν θα οξυνθει η κτθλψη μου , απλα ανθρωπινως θα στεναχωρηθω , λιγο η πολυ ............... , η κτθλψη εχει συγκεκριμενη συμπτωματολογια , αλλο το πως πυροδοτειται ............για την ενδογενη κτθλψη , συμφωνω ......αλλη ιστορια ................δεν ειμαι ειδημων , εξεφρασα την περιεργεια μου , μπορει να συμβαινει κι ετσι , ξερω γω ?

Μα βλεπεις με ποσους διαφορετικους τροπους τα ιδια μελη πολλες φορες μιλαμε για το πως αντιδραμε στην "ταμπελα-ασθενεια" καταθλιψης.

Καποιες ιστοριες μοιαζουν άλλες καθολου. Επιμενω εφοσον δεν μπαινει και ενας ψυχιατρος να δινει μια σχετικη οριοθετημενη γνωματευση σε καποια μελη, αν και οταν χριζει κατι σοβαρης παρεμβασης νομιζω πως καποιοι ενημερωνουν, μη λεω και κατι που ισως κανω λαθος !!!!!!!

Κατα τα αλλα ο,τι μπορουμε λεμε, μοιραζομαστε, αλληλο συμπαραστεκομαστε.

Ναι, σωστο εναι αυτο , γι αυτο λεω οτι δεν ειμαι ειδημων , και εκφραζω την περιεργεια μου ............ κι εδω που τα λεμε , ακομη κι οι ' ειδικοι ' βρισκονται στο σκοταδι , μαυτην την ασθενεια , γι αυτο εμπιστευομαι μονον την δικη μου κριση .........οτι πιστευω εγω , συμφωνα μαυτο πορευομαι , δεν ψηνομαι να ακουσω θεωριες ' ειδικων ' .......

Σχετικά με τα τελευταία ποστ..συμφωνω με την cc
Γενικα ο γιατρος μου παντως λεει υπαρχει περιπτωση κ η καταθλιψη να οφείλεται αποκλειστικα στο dna(ενδογενης)...αυτο δεν το ξέρουμε ακόμα, το μελετουν προς το παρον και μπορει να αποδειχτει μετα απο 20-30 χρονια αυτο...κοινως είμαστε κ λιγο "πειραματοζωα" θα έλεγα εγώ..για οσους υποτροπιαζουμε. Ωρες ωρες το σκεφτομαι κ αυτο ότι μπορει να ειμαι τελικα σν τους διαβητικούς και απλα να χρειαζεται να παιρνω φαρμακο σε ολη μου τη ζωη, οποτε οκ το αποδεχεσαι και συνεχιζεις τη ζωη σου. Βεβαια, ο γιατρος μεχρι στιγμης για μενα ισχυριζεται οτι δεν ισχυει μαλλον κατι τετοιο σε μενα
αλλα ο λανθασμενος τρόπος σκέψης κ αντιληψης των πραγματων. ΑΡΑ, έχουμεν δουλεια μπροστα μας κ ο Θεος να βάλει το χερι του να βγουμε απο αυτο τ πραγμα!
:PP

Νεραιδα , οπωσδηποτε ειναι γονιδιακο το θεμα ' καταθλιψη ' , συφωνα με ολες τις μελετες , εχεις την προδιαθεση , και πυροδοτειται απο μια στρεσσογονο κατασταση .............πχ, εγω εχω προδιαθεση στην ψωριαση , περασα ενα εντονο στρες , προ 10ετιας , που πιθανοτατα πυροδοτησε την σκαταθλιψη , και συγχρονως ειχα γεμισει εξανθηματα ψωρισης σε ολο το σωμα ...........μολις περασε το στρες , μετα απο εναν χρονο διαρκεια , εφυγαν ολα τα εξανθηματα ,, μονα τους , χωρις φαρμακευτικη αγωγη , αρνηθηκα να παρω , ειναι επικινδυνη , καταστελλει τοι ανοσοποιητικο .........................δυστυχως , αυτο δεν συμβαινει με την κτθλψη , διοτι μετα απο καποιο χρονικο διαστημα , με την ΒΟΗΘΕΙΑ των αντικαταθλιπτικων ( βλ. θρεντ μου ' μακρια απο αντικαταθλιπτικα ' ) , η καταθλιψη αυτονομειται , αποκτα δικη της υποσταση , και δεν χρειαζεται γενεσιουργος αιτια , για να συνεχιζει να βασανιζει τον ασθενη ...........

Το τι λεει ο καθε γιατρουδακος , με αφηνει παγερα αδιαφορο , συνεχιζω επιτυχως την θεραπεια μου , κατα το δοκουν .......λεπτομερειες εντος .......!

η καταθλιψη αυτονομειται , αποκτα δικη της υποσταση , και δεν χρειαζεται γενεσιουργος αιτια , για να συνεχιζει να βασανιζει τον ασθενη ...........


τι εννοεις με αυτό;;

Quote:

---

Originally Posted by Νεραιδα

η καταθλιψη αυτονομειται , αποκτα δικη της υποσταση , και δεν χρειαζεται γενεσιουργος αιτια , για να συνεχιζει να βασανιζει τον ασθενη ...........


τι εννοεις με αυτό;;

---

Διαβασε την απαντηση μου , στο ' μακρια απο αντικαταθλιπτικα ' , στο ποστ σου , και θα καταλαβεις , αγαπητη Νεραιδα .....

Ίσως η πιο ύπουλη ασθένεια γιατί βιώνεται με τόσους τρόπους και είναι κρυμμένη πίσω από τόσες μάσκες. Πλέον μου είναι αδύνατον να ακούω την λέξη, έστω και ως τρόπος του λέγειν όπως "είμαι σε κατάθλιψη" εννοώντας μια απλή στεναχώρια και φάση, χωρίς να επηρρεαστώ και χωρίς να θέλω όσο τίποτα να κάτσω να μιλήσω στον άλλον και να βοηθήσω, αλλά δεν γίνεται αυτό πάντα και ξέρω πως δεν μπορεί να πάρει ουσιαστική βοήθεια.

Δεν ξέρω τι να σου πω, ειλικρινά. Θα μπορούσα να αρχίσω να λέω τα δικά μου. Ένας "γνωστός" (όχι ακριβώς, γι' αυτό έβαλα εισαγωγικά) το βιώνει και ένα δικό μου πρόσωπο που ξέρει πάνω κάτω την ιστορία μου με έβαλε να του μιλήσω γιατί είδε πως εγώ έχω κάνει κάποια βήματα και με θεωρεί δυνατό χαρακτήρα (μακάρι να το πίστευα κι' εγώ, τουλάχιστον όμως άρχισα να πιστεύω πως δεν είμαι αδύναμη), οπότε θα ήταν καλό να τον αφυπνίσω, να τον ταρακουνήσω, κάτι τελοσπάντων. Ειλικρινά μακάρι να υπήρχαν τα σωστά λόγια, τα μαγικά που θα ενεργοποιούσαν κάποιον. Ούτε η ψυχολόγος δεν τον βοηθάει. Η δική μου δεν με βοήθησε. Έγινε το κλικ μέσα μου γιατί είχα σιχαθεί τον εαυτό μου και την ζωή μου, ακόμα και η ίδια απόρησε και με ρώτησε πως έγινε. Κατάλαβα πως ή θα έπαιρνα όλο το θάρρος να αυτοχτονήσω για να τελειώνει όλο αυτό, ή θα περνούσα όλη την υπόλοιπη μου ζωή σε ένα κρεβάτι ή θα ήμουν δυστυχισμένη ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ κάνοντας δυστυχισμένους και τους γύρω μου.

Προσπάθεια, επιτυχία. Ακόμη ένα βήμα, πλήρης αποτυχία και 3 βήματα πίσω. Ξανά κενό, πάτος. Απάθεια, βαθιά απόγνωση. Ξανά και ξανά. Φαύλος κύκλος. Μόνο που ΕΠΡΕΠΕ πάση θυσία να τον σπάσω. Ποτέ δεν πίστευα σε μένα, εξάλλου οι γύρω, οι δικοί σου άνθρωποι που θα έπρεπε να είναι σύμμαχοι, αυτοί σου έβαζαν τις περισσότερες τρικλοποδιές και σε έκαναν να πιστεύεις πως είσαι άχρηστος, ανάξιος. Δεν επιβιώνω όμως χωρίς ΕΜΕΝΑ. Αν δεν γινόμουν σύμμαχος του εαυτού μου και όχι ΕΧΘΡΟΣ, αν δεν κατέληγα στο άλλο άκρο σε ψυχαναγκαστικό σημείο, θα συνέχιζα να αυτοκαταστρέφομαι και ο κύκλος δεν θα σταμάταγε ΠΟΤΕ. Παίζω συνεχώς με τα άκρα. Όταν το αντιλήφθηκα, όταν κατάλαβα πως και ο ψυχαναγκασμός που με πιάνει να τα κάνω όλα τέλεια και σωστά λόγω του ότι είχα σιχαθεί τον αυτοκαταστροφικό εαυτό, μπορεί κι' αυτό να εξηγηθεί με το ότι πλέον δεν επιβιώνω χωρίς να αναγνωρίσω εγώ η ίδια τις καλές μου πράξεις και να τις ανταμοίψω εφόσον μια ζωή τα ακύρωναν όλα και με πρόσβαλλαν. Δεν έχω βγει όμως από την κωλοαρρώστια για να μπορώ να συμβουλέψω άλλον. Ακόμη και τα θετικά βήματα που κάνω αποφασισμένη, άρρωστα και ψυχαναγκαστικά θεωρούνται, το κάνω με τόσο πάθος που δεν βρίσκω ευχαρίστηση, επειδή θέλω τόσο πολύ να το ξεπεράσω. Τι να πω επομένως σε άλλον; Πώς μπορείς να βοηθήσεις κάποιον που έχει βολευτεί στην κατάστασή του για χρόνια, που είναι φουλ παραιτημένος αλλά ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ να προσπαθήσει; Που βρίσκει πάντα δικαιολογίες και δεν σκέφτεται τους γύρω που υποφέρουν; Σε τέτοιες φάσεις μπορεί να τους σκέφτεσαι και να πονάς διπλά και γι' αυτούς αλλά η κατάσταση σε ρίχνει στα πατώματα και νιώθεις αδύναμος να κάνεις ΕΝΑ βήμα. Τι γίνεται όμως όταν στην δική του περίπτωση υπάρχει η στήριξη που πρέπει και όταν βρίσκεται σε μια σχέση που μόνο ο ένας προσπαθεί και πλέον ΒΑΣΑΝΙΖΕΤΑΙ με αυτή την κατάσταση; Αν δεν αφήνει ούτε ψυχολόγο να βοηθήσει, πώς μπορώ εγώ και η κοπέλα του να βοηθήσουμε; Αντικειμενικές και ώριμες κουβέντες από την μια, παρηγοριά από την άλλη. Δεν γίνεται τίποτα.

Συμπέρασμα μετά από το παραλήρημά μου (και συγχωρέστε με αλλά είμαι πολύ επηρρεασμένη). Είναι ασθένειες του μυαλού. Καραμέλα αλλά χωρίς θέληση δεν γίνεται τίποτα. Δεν αρκεί η προσπάθεια και η κάθε προσπάθεια χωρίς θέληση και πίστη. Το δυσκολότερο είναι να δεις φως μέσα σ' αυτή την μαυρίλα. Αλλά θα είναι για πάντα σκοτάδι αν δεν ανοίξεις και δεν ανοίγεις καθημερινά από μόνος σου ένα παράθυρο για να μπει λίγο φως, και κυρίως αν δεν πιστέψεις πως υπάρχει αυτό το παράθυρο :( Κι' ας σκοτεινιάζει πάλι κάποιες φορές, τις περισσότερες. Μην σταματήσεις όμως να το ανοίγεις και να σηκώνεσαι, εδώ είμαστε :(

Quote:

---

Originally Posted by -moonlight-

Δεν αρκεί η προσπάθεια και η κάθε προσπάθεια χωρίς θέληση και πίστη. Το δυσκολότερο είναι να δεις φως μέσα σ' αυτή την μαυρίλα. Αλλά θα είναι για πάντα σκοτάδι αν δεν ανοίξεις και δεν ανοίγεις καθημερινά από μόνος σου ένα παράθυρο για να μπει λίγο φως, και κυρίως αν δεν πιστέψεις πως υπάρχει αυτό το παράθυρο :( Κι' ας σκοτεινιάζει πάλι κάποιες φορές, τις περισσότερες. Μην σταματήσεις όμως να το ανοίγεις και να σηκώνεσαι, εδώ είμαστε :(

---

Ω ναι αλλά καμια φορά οταν δεν εχεις ιδέα που ειναι το παραθυρο εκει χρειαζεται να το δηλωσεις κιολας στο αναλογο ατομο. Φεγγαρο φωτο...:)

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Ω ναι αλλά καμια φορά οταν δεν εχεις ιδέα που ειναι το παραθυρο εκει χρειαζεται να το δηλωσεις κιολας στο αναλογο ατομο. Φεγγαρο φωτο...:)

---

Είπα πουθενά κάτι αντίθετο βρε Cc μου; (Εκτός κι' αν παρεξήγησα τον τρόπο που ερμήνευσες τα λόγια μου μιας και όντως τα λέω κάπως). Μάλλον "ενόχλησε" το "καθημερινά από ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ" (εφόσον δεν γνωρίζει πού είναι το παράθυρο) αν και σε όλο το προηγούμενο ποστ μιλούσα για στήριξη και ψυχολόγους (και όχι μόνο, μιας και ο συγκεκριμένος που αναφερόμουν παίρνει φάρμακα και θέλει να τα κόψει). Το συγκεκριμένο άτομο όμως και πολλά άλλα που έχω στο μυαλό μου, δεν θέλουν να βοηθηθούν -και δεν το λέω σαν κριτική, απλά πραγματικά ΛΥΠΑΜΑΙ και ΘΕΛΩ να τον ταρακουνήσω, πράγμα αδύνατον-. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Ένας και απ' αυτούς μπορεί να είναι ο χαρακτήρας, τουλάχιστον οι ίδιοι μπορεί να σκέφτονται "Είμαι αδύναμος και χαμένος" ενώ υπάρχουν λύσεις και στήριξη αλλά η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν γεννήθηκε αδύναμος. Μπορεί να έγινε στην πορεία και να είχε κάθε σοβαρό λόγο αλλά έτσι δεν βγαίνει η ζωή. Ψυχολόγοι και ψυχίατροι αν είναι κάποιος τυχερός και έχει βρει τους κατάλληλους, μπορεί να προσπαθούν με κάθε τρόπο να βοηθήσουν αλλά αυτό που λέω είναι πως αν δεν τους αφήνεις και αν δεν προσπαθήσεις και από μόνος σου -κυρίως, μιας και δεν ζούνε αυτοί την ζωή σου- με λίγη θέληση, πείσμα και πίστη ότι το παράθυρο όντως υπάρχει και μπορείς να το βρεις, όση στήριξη κι' αν έχεις δεν θα κάνεις τίποτα. Αυτή είναι η αλήθεια.

Αν γυρνάς στο σπίτι, στη δουλειά, οπουδήποτε και η κατάσταση δεν διορθώνεται επειδή απλά πρέπει να την αποδεχτείς λόγω του ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ή δεν εξαρτώνται από σένα, ή να μάθεις να την διαχειρίζεσαι, αν λοιπόν δεν έχεις αφήσει τον εαυτό σου να μάθει, ή καλύτερα, να σου μάθουν αυτούς τους τρόπους διαχείρισης, είσαι άξιος της μοίρας σου. Γι' αυτό δεν μπορεί κανείς να βοηθήσει σ' αυτές τις περιπτώσεις, ούτε οι γιατροί, ούτε οι ψυχοθεραπευτές, ούτε γονείς, ούτε φίλοι, ούτε σύντροφος (και τα τελευταία 3 είναι τα μεγαλύτερα δώρα για κάποιον που νοσεί, η επιπρόσθετη και σημαντικότατη υποστήριξη που δυστυχώς οι πλείστοι από εμάς όχι μόνο δεν την έχουμε αλλά γίνονταν ή γίνονται ακόμη κάποιες φορές ακόμα και εχθροί - εξού και το ότι δεν μπορείς να διακρίνεις εύκολα που βρίσκεται το ******** παράθυρο).

Εδώ στο φόρουμ από πολλούς βλέπω προσπάθεια και έστω κι' αν χάνεται η ελπίδα κάποιες φορές, συνεχίζουμε, δεν θέλουμε να υποφέρουμε και αφήνουμε οτιδήποτε να μας βοηθήσει. Κάποιοι άλλοι όμως δεν σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο γιατί βολεύονται στην δυστυχία και δεν θέλουν να προσπαθήσουν. Η κοπέλα του είναι έξω απ' αυτή την κατάσταση και ωστόσο είναι αρκετά ώριμη, του έχει δείξει τόση αγάπη και ό,τι του έχει πει είναι σωστό, ούτε καν δείχνει πως δεν καταλαβαίνει. Δυστυχώς όμως βλέπω πως υπάρχουν άτομα που θεωρούν ότι το πρόβλημά τους είναι το σημαντικότερο, ότι όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από αυτούς και πως κανείς δεν τους καταλαβαίνει γιατί δεν έχει νιώσει πώς είναι, πώς βιώνεται αυτός ο πόνος και φυσικά πως οι γύρω δεν υποφέρουν. Η αλήθεια είναι πως κάποιοι μπορεί να μιλάνε εκ του ασφαλούς αλλά ταυτόχρονα να ΜΠΟΡΟΥΝ να δείξουν κατανόηση και ωριμότητα, επομένως να λένε σωστά πράγματα. Η παρηγοριά και συμπαράσταση δεν αρκεί και σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να είναι καταστροφική αν κάποιος δείχνει μόνο κατανόηση και τίποτε άλλο, ω ναι! -πολλοί οι λόγοι-. Απ' την άλλη πού ξέρει ο άλλος με ποιό τρόπο έχω βιώσει κάτι και πώς νιώθω για να έχει την δικαιολογία πως εγώ δεν το έζησα και δεν καταλαβαίνω; Όχι φίλε μου, καταλαβαίνω και έχω βιώσει πολύ περισσότερα από όσα φαντάζεσαι και μπορώ να καταλάβω και να δικαιολογήσω την δική σου συμπεριφορά και κατάσταση, μόνο που αν μείνεις έτσι και παραδωθείς θα υποφέρεις για όλη σου την ζωή. Και πάλι όμως δεν αρκεί η στήριξη ή αντικειμενικές κουβέντες σε κάποιον που δεν επιτρέπει σε κανέναν να βοηθήσει.

Αυτά από μένα. Μπορεί κάποιοι να με θεωρήσουν παράλογη ή ακόμη και "έξω απ' τον χορό" επειδή υποτίθεται εγώ δεν καταλαβαίνω, δεν έχω βιώσει με τον ίδιο τρόπο ό,τι βίωσαν κλπ. Ή να βγάλουν μόνοι τους διάγνωση. Το έχω δει κι' αυτό. Και μιλάω γενικά. Οποισδήποτε κρατάει αυτά που νιώθει πως τον βοηθάνε πραγματικά, όποια κι' αν είναι αυτά. Αυτός που θέλει και παλεύει, έχει όλο τον θαυμασμό μου. Καλή δύναμη και κουράγιο σε όλους παιδιά.

Οχι Φεγγαροφωτο δεν σχολιασα εκεινο το σημειο με στοχο αρνητικο. Επιβεβαιωνω οτι ειναι φρικτα δυσκολο καποιες φορες να αναγνωρισουμε οτι ειμαστε στο σκοταδι αλλα φοβομαστε να ζητησουμε βοηθεια ή δεν ξερουμε απο που ή δεν ξερουμε τι θα κανουμε μετά ως υγιεις.

Αυτο. Αφαιρεσα ολα τα προηγουμενα του ποστ σου γιατι φυσικα συμφωνουσα και δεν ηθελα να καταλαβουν μεγαλο χωρο στο thread. :)

... :) :) :) :)

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

Δεν διαφωνω , κι η δικη μου κτθλψη , απο εξωγενη παραγοντα επηλθε , αλλα εναν , το οποιο την πυροδοτησε ........εδω η μπουμ λεει , οτι πριν απο καθε κτθλπτικο επεισοδιο , προηγειται καποιος λογος ..........εκει ειναι το παραξενο , ειναι φυσικο να στεναχωριεσαι αμα σου συμβαινει κατι δυσαρεστο , αλα αυτο το ερχεται /φευγει η κτθλψη , λογω γεγονοτος μου φαινεται περιεργο , αμα μου συμβει κατι δυσαρεστο , δεν θα οξυνθει η κτθλψη μου , απλα ανθρωπινως θα στεναχωρηθω , λιγο η πολυ ............... , η κτθλψη εχει συγκεκριμενη συμπτωματολογια , αλλο το πως πυροδοτειται ............για την ενδογενη κτθλψη , συμφωνω ......αλλη ιστορια ................δεν ειμαι ειδημων , εξεφρασα την περιεργεια μου , μπορει να συμβαινει κι ετσι , ξερω γω ?

---

Τα γεγονοτα που πυροδοτουν την κατασταση ειναι παντα σοβαρα..θανατος , απωλεια, χασιμο δουλειας κλπ τετοια..
πυροδοτειται το στρες..τρεμω καθημερινα κ στο τελος καταληγω με απεραντη θλιψη..που δεν μπορω να κουμανταρω..δεν μπορω να διαχειριστω σοβαρα προβληματα..κλαταρω..

επιπλεον η θλιψη μου κ το στρες μου ξεπερνουν τις 2 εβδομαδες οποτε ειναι χρονικα προβληματικο, οπως μου εχουν πει, μπορει για 1 μηνα να τρεμω σαν το ψαρι κ δεν αντεχω κ πεφτω στο κρεβατι..
οταν νιωσω οτι απειλειται καποια δικη μου σταθερα..μπαινω σε αυτο κ πρεπει να περιμενω να κανει τον κυκλο του..
κ εννοειται οτι εχει να κανει με το πως αντιλαμβανομαι τις καταστασεις κ με το πως τις ερμηνευω..ειναι καθαρα υποκειμενικο.
με την ψυχοθεραπεια παλευω να μην γιγαντωνω τα παραματα.,.καθως ολοι ξερουμε οτι τα πραματα δεν ειναι ασχημα..αλλα ο τροπος που εμεις τα αντιλαμβανομαστε.
τεσπα...ευχομαι να πανε ολα καλα κ με μενα κ με το προβλημα μου..τιποτα δεν μενει για παντα κ τιποτα δεν ειναι αλυτο..ο πανικος που εχουμε μεσα μας τα κανει χειροτερα.

Quote:

---

Originally Posted by BOOM

Τα γεγονοτα που πυροδοτουν την κατασταση ειναι παντα σοβαρα..θανατος , απωλεια, χασιμο δουλειας κλπ τετοια..
πυροδοτειται το στρες..τρεμω καθημερινα κ στο τελος καταληγω με απεραντη θλιψη..που δεν μπορω να κουμανταρω..δεν μπορω να διαχειριστω σοβαρα προβληματα..κλαταρω..

---

Τα προβληματα που αναφερεις δεν πυροδοτουν καθε φορα την καταθλιψη .........η κτθλψη πυροδοτειται απαξ ...............πιθανον πραγματι να μην εισαι σε θεση να διαχειριστεις δυσαρεστα γεγονοτα , ειναι γεγονοτα που ολους μας μας καταβαλλουν , μην τα βαφτιζουμε κτθλψη , απελπισια , απογνωση , στεναχωρια , ναι , προκαλουν ..............πιθανον ναχεις καταθλιψη , δεν μπορω εγω να κανω διαγνωση , δεν ειμαι γιατρος ................... καλυτερα η ψυχοθεραπεια , δεν δηλητηριαζεις τον οργανισμο και το μυαλο σου ........................ αλλοιμονο αν καθε δυσκολια/στεναχωρια της ζωης , που εχει παμπολλες παθαιναμε καταθλιψη ................... οσοι εχουν προδιαθεση , οπως εγω στην ψωριαση , ναι , πιθανον να εκδηλωσουν καταθλιψη ........................δεν ειναι θεμα δυναμης η ασδυναμιας , αντιθετως , εχει αποδειχτει οτι οι πιο δραστηριοι και δυναμικοι ανθρωποι , ειναι πιο επιρρεπειςε στην κτθλψη .........

Αυτο για τις περιφημες 2 βδομαδες , τοχω διαβασει .................ειναι δυνατον να οριζουμε χρονικα , και να κανουμε διαγνωση , βασει χρονικης διαρκειας ? επειδη τοειπε καποιος , πρεπει νασ το δεχτουμε ? εσυ μπορει να ξεπερασεις εναν πχ. χωρισμο σε 6 μηνες , εγω μπορει σε 3 χρονια ...........αυτο υποδηλοι οτι εγω ειμαι πιο αρρωστος απο σενα ? οχι βεβαια , υποδηλοι την ιδιοσυγκρασια μου μονον ........η τις αντιδρασεις μου ....